หนาว (คร่ำครวญไปเรื่อย)

จริงๆวันนี้กะจะมาอัพแค่what'up บอกข่าวประกาศเตรียมปิดบล็อก(ชั่วคราว)
เพื่อไปเปรูอย่างเดียว แล้วออกไปลันลาเว็บอื่น

แต่แล้วก็ไปเห็นข้อความหัวบล็อก(ของชาวบ้าน)

"ฤดูหนาว ฤดูแห่งการอกหัก"

เห็นแล้วมันรู้สึกจี้ดๆ อย่างบอกไม่ถูกแฮะ

อ่านแล้วมันแทงใจดำไงก็ไม่รู้ ฮ่าๆ 
(กลายเป็นพวกอารมณ์อ่อนไหวไปซะแล้ว)

ช่วงนี้เห็นน้ำตาเพื่อนหลายคนแล้ว รึฤดูหนาวมันจะเป็นจริงอย่างที่เขาว่า?

อย่าว่าแต่ของคนอื่นเขาเลยเหอะ

หันมามองตัวเองแล้ว ก็นะ (ซึมไปหลายนาทีอยู่)

วันนี้ได้เจอแบบไม่คาดคิดมาก่อน

ก็หลังจากออกมาจากโรงอาหารแล้วเหมือนปกติ

แต่คราวนี้เรามาคนเดียวไง เพราะต้องรีบเอาหนังสือไปคืนห้องภาษาอังกฤษ

ระหว่างทางขึ้นอาคารเรียนเราก็ได้สวนกัน

สวนกับคนที่เราเคยคุยเล่นด้วยมาตลอด 3 ปี (ปีนี้เพิ่งเริ่มห่างกัน)

เห็นหน้ากันแล้วผงะ เล็กน้อย

พี่แกยิ้มมาให้ก่อน เราก็ยิ้มตอบ

แต่ว่ามันเหมือนเป็นการยิ้มแบบเย็นๆ แห้งๆ

ไม่มีอีกแล้ว คำทักทาย เรียกชื่อ  แซวเล่น

ไม่มีอีกแล้ว คำว่า "โยว์ เป็นไงมั่ง" ของพี่แก

ไม่มีอีกแล้ว รอยยิ้มที่ร่าเริง

เหลือแต่รอยยิ้มแห้งๆ ให้กับคนที่เหลือเพียงคำว่า "คนรู้จัก" เท่านั้น

อืม...

ถ้าถามว่าตอนนี้อยากทำอะไรมากที่สุด

ก็คงเป็น

วิ่งเข้าไปในห้องเจ๊แก แล้วไปลากตัวเจ๊แกออกมา

แล้วบอกว่า "พี่ฮะ หนูขอโทษ" (ไม่รู้หรอกนะว่าทำอะไรผิดไว้รึเปล่า แต่ก็อยากขอโทษก่อน) แล้วต่อด้วยคำว่า
 
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"
"ยังคุยได้เหมือนเดิมรึเปล่า"
"เมลอ่ะยังใช้เมลเดิมรึเปล่า"
"ตอนนี้เป็นไงมั่ง"
"โทรไปคุยได้ไหม รบกวนรึเปล่า โทรได้ช่วงไหนอ่ะ"
ฯลฯ
มีหลายเรื่องเลยล่ะที่อยากพูดด้วย



และสุดท้ายก็คงเป็น

"เราจะอยู่ด้วยกันอีก 3เดือนเองนะ หนูอยากอยู่กับพี่ให้คุ้มที่สุดจะได้ไหม

ไม่อยากให้เราจากกันเย็นชาอย่างนี้"

...........................................................................

ตอนนี้ก็รู้แล้วล่ะว่าทำไมความสัมพันธ์มันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

มันก็คือ

"ความห่าง"

ไม่ใช่ห่างกันที่ระยะทางอ่ะนะ

เพราะตอนนี้ห้องเราอยู่ติดกันเลย ห่างกันทางเดินคั่นและกระจกบางๆ กั้นอยู่

แต่ห่างกันที่การพบปะกันต่างหากล่ะ

เขาเด็กศิลป์ เราเด็กวิทย์ มันก็มีส่วนบ้าง (แต่ก็ยังเล็กน้อย)

เวลาของเราเริ่มไม่ตรงกันมากขึ้น

พี่เขาเลิกคาบ9 แต่เรายังต้องเรียนต่อ

พี่เขากินข้าวกันแล้ว แต่เรายังต้องเรียนต่อ

พอเราได้พัก พี่เขาก็ขึ้นเรียนแล้ว

ตกเย็น ห้องเราเลิกช้ากว่า 30 นาที พี่แกกลับแล้ว

ได้แต่นั่งมองผ่านกระจกออกไป เห็นพี่แกเก็บกระเป๋าเดินกลับบ้าน

ขนาดวันเกิดเจ๊แก จะเข้าไปอวยพรนิดหน่อย (หลังเลิกเรียน) ยังพลาดเพราะต้องสอบเทคนิคเลย ฟังเสียงพวกพี่แกร้องเพลงไปด้วยแล้ว ก็นะ 

ขนาดตอนเจ๊แกแขนเจ็บ ยังเข้าไปขอดูไม่ได้เลย
(อันนี้เริ่มรู้สึกห่างกันแล้วไง กำแพงมันใหญ่ขึ้นมาก เราขลาดเองแหละ)

แต่วันนี้เจ๊แกยิ้มให้เรา

ก็แอบดีใจแล้วนะ "ที่ยังจำกันได้"

ถึงมันจะแห้งๆ ก็เหอะ

เฮ้อ... อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมจัง

ก็รู้สึกนะว่า ตัวเองน่ะ มีเวลาให้เขาน้อยลง ฮ่าๆ มันก็ออกมาเป็นแบบนี้แหละ

ปล.มีเพื่อนร่วมห้องเลิกกับแฟนเพราะเหตุผลต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กันมาแล้ว เมื่อเดือนที่แล้ว

ปล.ที่พูดมาทั้งหมด พี่แกไม่ใช่แฟนข้าน้อยฮะ
       ก็แค่เพื่อน เพื่อนที่ไงดีอ่ะ ดูแลกันมากกว่าเพื่อนนิดหน่อย
       แต่ก็ไม่มีวันพัฒนาเป็นแฟนแค่นั้นแหละ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข

เหตุผลที่ไม่พัฒนาก็ "เป็นเพื่อนกันยาวกว่า"  แค่นั้นแหละ