คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพลิงแค้นลวงใจ - บทนำ
นิยายเรื่อ ‘เพลิแ้นลวใ’ โย ัรเมถุน
สร้าสรร์ึ้นเพื่อวามบันเทิ เป็นิเือนใ
ัวละร เหุาร์ เป็นเพียเรื่อราวสมมิ
ผู้เียนไม่ไ้มีเนาสร้าวามเสื่อมเสียให้ับบุลใบุลหนึ่
โปรใ้วิาราในารอ่าน
เพลิแ้นลวใ
บทประพันธ์ ัรเมถุน
บทนำ
…………………………
ปั!!!...
เสียปืนัึ้นหนึ่นัในวันที่พายุฝนพัโหมระหน่ำ เ็หิร่าเล็ึ่ำลันั่เล่นแ่ัวุ๊าอยู่ภายในห้อนอนถึับเป็น้อสะุ้ื่น้วยวามใ ทิศทาอเสียนั้นัมาาห้อนอนอบิามารา
นร่าเล็วามือาารละเล่น รีบวิ่ไปยัทิศทาเป้าหมาย้วยวามอยารู้อยาเห็น ว่าเสียที่ั้อเมื่อ่อนหน้านั้นเป็นเสียออะไร
ร่าอายนหนึ่นอนราบไปบนพื้นไม้ัเา อเหลวสีแไหลเป็นทายาว นัยน์าเบิว้าหมสิ้นแล้วึ่ลมหายใ ภายในมืออายนนั้นมีหนัสือพิมพ์วาทิ้ไว้้าาย พาหัว่าว้วยัวอัษรนาให่
‘เ๊แล้ว บริษัทเบียร์ั้เิม ลื่นลูใหม่แลิ่ว’
เ็หิเาะที่อบประูห้อนอนอบิา ้อมอผ่านเ้าไปภายในห้อแห่นั้น้วยวามุน สิ่ที่เธอเห็นมันืออะไรัน ทำไม... บิาอเธอ ถึไ้นอนอยู่ที่พื้นไม้แห่นั้น แล้วทำไม... มาราอเธอ ถึไ้ร้อไห้ฟูมฟาย้วยเหุผลอะไร เ็หิทราบเพียแ่ว่าบรรยาาศ่าแสนเศร้า ทุสิ่อย่าแลูเป็นสีเทาหมอหม่น ระทั่้อร้อไห้ามมาราออมาในที่สุ...
ยี่สิบปี่อมา...
เมือเมบริ์ รัแมสาูเส์ สหรัอเมริา
ึสูเรียรายระเสียฟ้า เทโนโลยีวามทันสมัยมามายถูนำมาใ้เพื่อวามเป็นอยู่อันสะวสบายอผู้น บ่บอวามเริรุ่เรืออมลรัแห่นี้ มิหนำ้ำยัเป็นเแนอันสำัทา้านารศึษา เนื่อามีมหาวิทยาลัยอันเลื่อื่อิอันับ้นๆ อโล
หลายีวิ้อาระเ้ามาศึษาภายในรั้วมหาวิทยาลัยอันเลื่อื่อแห่นี้ รวมถึ ‘ปพล อภินันทรัษ์’ บุรายนเียวแห่วศ์ระูลอภินันทรัษ์ เาือทายาทแห่บริษัทเบียร์ื่อัภายใ้แบรน์ ‘สามแสน’ ำ้อาบ้านเิเมือนอนมาไล เพื่อะไ้มาศึษา่อระับปริาโท มหาวิทยาลัยแห่นี้ ในหลัสูรบริหารธุริ ะไ้นำวามรู้ที่ไ้เล่าเรียนไป่วยรอบรัวบริหาริารเบียร์ที่เมือไทย
“นั่ิอะไรอยู่เหรอะพล” เสียอันหวานใสอหิสาวเอ่ยถามึ้น
‘แพรวพราว อัศวยศพร’ ือื่ออเธอ เพิ่ไ้มารู้ัับปพล็อนเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่นี้ ทั้สอพูุยันถูอ เป็นนัศึษาที่มาาเมือไทยเหมือนัน เมื่อมีอะไรล้ายลึันหลายอย่า ั่ามเทพแผลศรให้นทั้สอลปลใเพื่อบหาันเป็นแฟน
“ผมำลันั่ิอยู่ว่า ถ้าลับเมือไทย... ะอแพรวแ่าน เราสอนะไ้่วยันบริหารธุริอระูลผมยัไล่ะรับ” ายหนุ่มเอ่ย้วยสีหน้าริั พร้อมับึร่าอแพรวพราวให้ไปนั่บนั
แพรวพราวไ้ยินเ่นนั้น็แสอาารเินอายออมา เเ่นสรีบริสุทธิ์ผู้อ่อน้อยเรื่อศาสร์แห่วามรั ีใที่ปพลไม่ทอทิ้เธอ ยัวาแผนเรื่อารแ่านในอนา ไ้ยินเ่นนั้นแล้ว ็มีวามรู้สึีใอย่าหาที่สุไม่ไ้
“พลพูริเหรอะ” เธอเอ่ยถามเพื่อให้เิวามแน่ใ
ปพลพยัหน้า แล้วถือวิสาสะหอมแ้มหิสาวฟอให่
“แพรวะำถ้อยำทีุ่พูวันนี้ไว้นะะพล ถ้าุไม่รัษาสัา แพรวะไม่ใหุ้เอหน้าแพรวอีเลยลอีวิ” หิสาวเอ่ยบอ้วยสีหน้าริั
นทั้สอโอบอันแนบแน่น ้อมอภาพทิวทัศน์ภายนอห้อพั ้วยวามรู้สึอันเปี่ยมล้นไป้วยวามรัที่ทั้สอมอบให้แ่ัน
“แพรวิว่า... เราออไปหาอะไร’ทานันีว่า่ะ แพรวเริ่มหิวแล้ว...” แพรวพราวเอ่ยบอับแฟนหนุ่ม แล้วผละายออาอ้อมอนั้นอเา แ่ปพลลับึร่าระหลับมาเพื่อสวมอไว้ามเิม
“อย่าเพิ่ไปเลยนะ อผมอุ่ออีสัพันะรับ” ายหนุ่ม่อรอ ยั้อาระอแฟนสาวเอาไว้อย่าแนบแน่นเ่นนี้่อไป ไม่อยาะให้เธอ้อเลื่อนายาไปไหน
แพรวพราว้อำยอมอย่าไม่อาเลี่ยไ้...
รุเทพมหานร ประเทศไทย
หิสาวร่าอรรเิน้วยวามเร่รีบ วันนี้เธอมีนัประุมสำัอบริษัท ะ้อเ้าประุมให้ทันเวลา ึ่เินึ่วิ่เ้าไปภายในอาารสูให่ ึ่เป็นสำนัานให่อบริษัทที่เธอทำาน
“เหลวไหลให่แล้วนะยายพั...” เธอพึมพำให้ับารระทำอัวเอ
‘พัรนันท์ ลิ้มวิิรไพศาล’ บุรสาวนโอระูลลิ้มวิิรไพศาล สำเร็ารศึษาระับปริาโท ามหาวิทยาลัยที่มีื่อเสียระับแนวหน้าอเมือไทย ้านสาาารลา แห่ะบริหารธุริ เธอเป็นนสุภาพเรียบร้อย ้วยบุลิที่ลาหลัแหลม ึทำให้เพื่อนร่วมานส่วนให่ื่นอบในวามสามารถอเธอ
หัวหน้าานฝ่าย้านารลา ือำแหน่ที่เธอไ้รับมอบหมายอย่าภาภูมิใ ึ่ไ้มา้วยวามสามารถอัวเธอเอ ประธานอบริษัทเห็นแววในวามสามารถ เมื่อนรุ่นใหม่มาวามสามารถมาสมัรเ้าร่วมาน มีหรือที่ ‘อานนท์ อภินันทรัษ์’ ะปิเสธไ้ลอ แถมหิสาวยับ้วยีรีเียรินิยมอันับหนึ่ บริษัทไหนๆ ็้อารอยาไ้ไปร่วมานันทั้นั้น เป็นโอาสอันสำัที่ทำให้พัรนันท์ไ้เ้ามาท้าทายวามสามารถที่บริษัทเบียร์ไทย ภายใ้แบรน์... สามแสน แห่นี้
ถึห้อประุม พัรนันท์รีบเปิประูเ้าไป้วยวามลุ้น รู้สึเรใท่านประธานที่เ้าประุมไม่ทันรามนั เนื่อารถิาบวนแห่ินเวลาหลายนาที ึ่เป็นเหุาร์ที่ไม่สามารถล่วรู้ไ้ล่วหน้า เพราะปิแล้วพัรนันท์ะเป็นนร่อเวลา ไม่เยเหลวไหลให้้อเสื่อมเสียื่อเสีย
พอประูเปิออว้า หิสาวลับมีสีหน้าน
“ทุนหายไปไหนันหม” เธอพึมพำับัวเอ แล้วเินไปนั่ยัเ้าอี้ภายในห้อประุม
เวลาล่วเลยไปหลายนาที นอื่นๆ ็ยัไม่มา หิสาวนั่หอยเหาอยู่ในห้อเพียลำพั พลารุ่นิไป้วยว่าล่วเลยเวลาประุมไป็หลายนาทีแล้ว ทำไมนอื่นๆ ยัไม่มาันอี หรือว่าะประุมไปแล้ว แ่ถ้าประุม็ไม่น่าะใ่ เพราะถ้าเป็นเ่นนั้นเลานุาระ้อโทร. มาเพื่อประสานานับเธอแล้ว
“ุพัะ” เลานุารที่ำลัะเินผ่านไป ้อโผล่หน้าลับมาอีรั้
“ุพันั่รออะไรอยู่เหรอะ” เธอถามหัวหน้าานฝ่ายารลา
“พันั่รอประุม่ะพี่แอน นอื่นๆ ยัไม่มาันเลย” หิสาวอบลับไป้วยสีหน้าื่อ
เลานุารนสวยถึับแ่นเสียหัวเราะออมาเสียอย่านั้น
“ทุนมาันรบแล้วล่ะ่ะ พอีท่านประธานสั่ให้ย้ายห้อประุม่วน” เลานุารบอ
พัรนันท์หน้าีเผือึ้นมาทันที
“วยแล้ว! พัะ้อโนท่านประธานเอ็แน่ๆ เลย” พัรนันท์หยิบระเป๋าึ้นมา้วยวามเร่รีบ พร้อมับหอบแฟ้มเอสารมาอไว้แน่น
เลานุารึนำทาเธอไปยัห้อประุมแห่ใหม่
ถึที่หมาย พัรนันท์็พบว่าทุนนั่ประุมันอย่าพร้อมเพรีย เธอเินเ้าไป้วยวามรู้สึผิที่มาเ้าประุมสาย
ทุน้อมอมาที่หิสาวเป็นทิศทาเียวัน ้วยวามรู้สึ่าๆ นานา รวมถึ ‘ทับทิม’ เพื่อนนสนิทอเธอ็้อมอมา้วยเ่นเียวัน
“มาถึแล้วเหรอุพั เินั่สิ” อานนท์ อภินันทรัษ์ ายสูวัยึ่เป็นประธานอบริษัทเอ่ย้วยรอยยิ้ม เื้อเิให้หิสาวนั่ลยัำแหน่ที่ยัว่า
“้ออโทษที่มาสาย้วยนะะท่านประธาน พั้ออโทษริๆ อโทษทุน้วยนะะ” หิสาวสำนึผิ รีบเินไปนั่ยัที่นั่ใล้ๆ ับอานนท์ ารประุมึำเนิน่อไป…
เมื่อารประุมเสร็สิ้นล อานนท์สั่ให้พัรนันท์เ้าไปพบที่ห้อทำานอเา
‘วยแล้วยายพั ะโนไล่ออไหมเนี่ย...’ หิสาวรุ่นิภายในิใ และ้อไปพบับท่านประธานบริษัทามำสั่
“ท่านประธานอย่าไล่พัออเลยนะะ ที่พัเ้าประุมสาย เพราะพัมีเหุผลนะะ” เมื่อถึห้ออานนท์ หิสาวรีบออัว้วยสีหน้าีเผือทันที
“อะไรันุพั ผมไม่ไ้ิะไลุ่ออเสียหน่อย” ายสูวัยเอ่ย้วยอารม์ัน “ผมแ่อยาะปรึษาอะไรุหน่อย”
“อ้าว อย่านั้นหรอเหรอะ” หิสาวิไปเอเสียอย่านั้นว่าอานนท์ะไล่เธอออ
“อาทิย์หน้า ลูายผมะลับมาอยู่เมือไทยแล้ว ผมอยาะัานเลี้ย้อนรับให้ับลูายอผม เห็นว่าุพัและทีมานน่าะมีวามเี่ยวา้านารัานแบบนี้ ึอยาให้่วยิรูปแบบอานหน่อยน่ะ” อานนท์เริ่มุยเรื่อานสำั
“ลูายอท่านประธานะบแล้วเหรอะ อแสวามยินี้วยนะะ” พัรนันท์ปรบมือเบาๆ เป็นารแสวามยินี ้วยนิสัยที่เป็นธรรมาิอเธอ ึทำให้อานนท์รู้สึเอ็นูหิสาวนนี้เสมือนเป็นบุรสาวนหนึ่
“ใ่แล้วล่ะ ยัไ็ฝาไปิหน่อยละันนะ บประมาผม่ายให้เ็มที่ อเพียอย่าเียว... อแ่ให้ลูายอผมประทับใให้มาที่สุ็เป็นพอ” อานนท์าหวัว่าานะ้อออมาี
“ไ้เลย่ะท่านประธาน พรุ่นี้พัะมาี้แรายละเอียให้ท่านประธานทราบนะะ อพัลับไปิหาไอเียืนนี้่อน” หิสาวพร้อมที่ะทำานามที่อานนท์มอบหมายให้อย่าสุวามสามารถ เพื่อให้เหมาะสมับที่อานนท์ไว้วาใให้เธอรับานนี้ไปูแล ะทำให้ท่านประธานผิหวัไ้เ่นไรัน...
ความคิดเห็น