[SHINee - SF] Please Don't Stop The Rain [JongKey]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

 


Rain project by sakuragimji

SF-Please Don't Stop The Rain

Jonghyun x Key



ผมเกลียดฝน...ถ้าเป็นไปได้ขอให้โลกนี้ไม่มีฤดูฝน

FARRY' 25

เนื้อเรื่อง

 

 

 

 

ผมเกลียดฝน...ถ้าเป็นไปได้ขอให้โลกนี้ไม่มีฤดูฝน

 

จงฮยอนสบถออกมาไม่เบานักคนที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆถึงกับสะดุ้ง เหตุเพราะเมฆฝนตั้งเค้ามืดครึ้มมาแต่ไกล ไม่นานนักหยดน้ำเล็กๆนับล้านก็พากันทิ้งตัวลงมาอีกไม่นานน้ำคงเจิ่งนองเต็มพื้นถนน กลิ่นไอดินลอยแตะจมูก หอม...แต่เขาไม่ชอบ

สายฝนเย็นฉ่ำคงถูกใจใครหลายคนแต่ไม่ใช่กับคิม จงฮยอนคนนี้ที่เกลียดฝนเข้าไส้ อากาศก็ชื้น พื้นถนนก็เฉอะแฉะ แถมยังทำให้ลูกรักของเขาสกปรกอีกต่างหาก

“มึงจะเอาอะไรกับฟ้าฝนนักวะ”มินโฮมองเพื่อนสนิทที่ออกอาการฟึดฟัดกับดินฟ้าอากาศ ฝนตกทีไรอาการวัยทองกำเริบทุกที ยังเคยคิดเล่นๆว่ามันไปโดนผู้หญิงหักอกในวันฝนตกหรือเปล่า

“ก็กูไม่ชอบ เสื้อผ้ามันก็ไม่แห้ง จะออกไปไหนก็ไม่ได้ รถติดอย่างกับอะไรดี แมร่งงน่าเบื่อ”

“โหย เสื้อผ้ามึงก็มีแม่บ้านทำให้ วันๆก็เห็นมุดหัวอยู่แต่ในบ้านซุกเด็กเอาไว้หรือเปล่าไม่รู้มึงไปเผชิญรถติดตรงไหนไม่ทราบ”มินโฮพูดอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะหอบเอางานที่เหลือกลับไปทำต่อที่บ้าน ถ้าหากปล่อยทิ้งไว้มีหวังโดนลูกค้าวีนแตกเขาต้องโดนหัวหน้าเชือดคอขาดแน่ๆ

“กูไปก่อนนะ ถ้าเมิงจะกลับก็รีบกลับซะตอนนี้ฝนมันซาแล้ว”

จงฮยอนโบกมือไล่เพื่อนตัวสูงให้ไปเสียทีเพราะรำคาญเสียงบ่นจะแย่ แต่สุดท้ายแล้วก็เห็นด้วยกับคำพูดของมินโฮว่าเขาควรจะกลับตอนนี้ก่อนที่ฝนจะเทหนักลงมาอีกครั้งให้เขาได้อารมณ์เสียยิ่งขึ้น

ปัญหาที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเพราะจงฮยอนลืมไปว่าเมื่อเช้ามาทำงานสายดังนั้นที่จอดรถในอาคารสำนักงานของตัวเองไม่พอจึงต้องเสียเวลาวนรถไปจอดอาคารฝั่งตรงข้ามซึ่งตอนนี้ฝนตกอยู่และเขาไม่มีร่มถ้าจะข้ามไปก็ต้องเดินตากฝน

“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ”หัวเสียไปก็เท่านั้นยังไงเสียเขาก็ต้องตากฝนไปเอารถอยู่ดี สายฝนปรอยๆไม่ได้ทำให้เปียกนักแต่ก็สร้างความรำคาญใจ อีกนิดเดียวเท่านั้นจงฮยอนก็จะเข้าไปหลบฝนใต้อาคารได้แล้วถ้าไม่มีเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งวิ่งมาชนเขาอย่างจัง

“นี่มาวิ่งเล่นตอนฝนตกแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก แถมวิ่งบนถนนรถชนขึ้นมาจะทำไงห๊ะ?”หนูน้อยที่โดนดุทำท่าจะร้องไห้ จนจงฮยอนรู้สึกผิดที่ไปหงุดหงิดกับเด็ก5-6ขวบ ร่างหนาย่อตัวลงไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมาแล้วพาเข้าไปใต้อาคาร

“นี่อย่าร้องนะ ฉันไม่ถูกกะเด็กพอๆกับฝนนั่นแหละ”จงฮยอนรีบเช็ดน้ำตาเม็ดโตที่ร่วงมากระทบแก้มใส

“ผมเจ็บ...ฮึก...พี่ชาย..ฮึก อย่าดุ ฮือออ”

 

ซวยละกู...จงฮยอนได้แต่นึกอยู่ในใจ

 

ไม่ถึงสิบนาทีหนูน้อยคนเดิมก็ยิ้มร่าพร้อมกับถืออมยิ้ม4-5อันอยู่ในมือ จงฮยอนถอนใจโล่งอกที่ทำให้เด็กหยุดร้องได้

“นี่พ่อแม่เราอยู่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้มาเดินคนเดียวเนี่ย”

“บนนั้นฮะ”หนูน้อยชี้ขึ้นไปฟ้า จงฮยอนเงยหน้ามองตาม

“อ่อ อยู่คอนโดนั้นเหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกัน”

“ไม่เป็นไรฮะ ยูกึนกลับเองได้”

“ตัวแค่นี้อ่ะนะ”เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก

“ตามใจ แล้วอย่าไปวิ่งชนเขาเขาอีกล่ะ แล้วก็ระวังรถด้วยรู้มั้ย”

“ฮะ พี่ชายใจดีเหมือนกันนะ”

“ไม่ใช่แค่ใจดีนะ หล่อด้วย”ชมตัวเองอย่างไม่อายปาก

“ยูกึนให้พี่”จงฮยอนมองของในมือเล็กที่ยื่นมาให้เขา

 

...ตุ๊กตาไล่ฝน...

 

“พี่ชายไม่ชอบฝนใช่ม๊า ยูกึนให้นะ”คนแก่กว่ารับมาถือไว้อย่างงงๆ ตุ๊กตาสีชมพูหม่นผ้าพันคอสีเขียวเข้ม ใบหน้าเรียบสนิทเพราะส่วนที่เป็นปากนั้นยาวเป็นเส้นตรง ไม่เห็นยิ้มเหมือนที่เห็นในการ์ตูน พอเงยหน้าจะถามหนูน้อยยูกึนก็หายไปเสียแล้ว จงฮยอนส่ายหัวไปมาก่อนจะยัดเจ้าตุ๊กตาไล่ฝนลงกระเป๋ากางเกงแล้วก็ไม่ได้สนใจมันอีกต่อไป

 

รถสปอร์ตคันหรูของสถาปนิกหนุ่มจอดสนิทในโรงรถ จงฮยอนมองลูกรักที่เปรอะคราบน้ำฝนอย่างเซ็งๆ สงสัยพรุ่งนี้เขาคงต้องขับเจ้าออดี้ไปแทนซะแล้ว

ร่างหนาเดินเข้าบ้านขนาดกลางสไตล์เก๋ด้วยฝีมือการตกแต่งของตัวเองตั้งแต่การออกแบบยันการตกแต่งภายในบ้าน เขาแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวแต่ก็ใช่ว่าจะอยู่ไกลจากพ่อแม่ จริงๆแล้วบ้านพ่อแม่ของเขาอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เอง ดังนั้นเรื่องการทำความสะอาด การซักรีดเสื้อผ้าและอาหารการกินต่างๆไม่ต้องเป็นห่วงคุณแม่ของเขาให้แม่บ้านมาจัดการให้ทุกวัน

จงฮยอนแวะหยิบเบียร์ในตู้เย็นก่อนจะเดินเลยขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบน ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืด ลมพัดแรงบอกให้รู้ว่าฝนระลอกที่สองกำลังจะตกลงมาในไม่ช้า ถอนใจอย่างเซ็งๆเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันแล้ววางกระป๋องเบียร์ลงตรงโต๊ะเครื่องแป้ง จัดการถอดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำ สิ่งที่จงฮยอนหลงลืมไปแล้วร่วงลงมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะถูกบ๊อกเซอร์ตัวเก่งทับลงมาอีกที มือหนาคว้าผ้าเช็ดตัวพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

เปรี้ยง!

 

เสียงอสุนีบาตดังไปทั่วฟ้ากว้างและแสงสีขาวแสบตาพาดผ่านจากท้องฟ้าลงสู่พื้นดินที่ไหนสักที ก่อนที่ไฟจะดับลง

“เฮ้ย!”จงฮยอนอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะสบถออกมาเท้าที่กำลังจะก้าวลงอ่างอาบน้ำต้องชะงักไป พยายามคลำไปตามผนังห้องน้ำเพื่อหาผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้แต่ยังไม่ทันขยับตัวไปไหนไฟก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

“อะไรของมันวะ?!”เมื่อความสว่างกลับมาอีกครั้งจงฮยอนจึงลงไปแช่ตัวเพื่อขับไล่ความอ่อนล้าด้วยสายน้ำวนในอ่างอย่างสุขใจ

 

“อี๋~ ...จะอ้วก”อะไรบางอย่างยุกยิกอยู่ใต้กองเสื้อผ้าที่จงฮยอนถอดเอาไว้ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง มือขาวเอื้อมไปหยิบสิ่งที่อยู่บนศีรษะของตัวเอง

“อี๋~~~”เสียงหวานใสร้องออกมาอีกรอบก่อนจะโยนบ๊อกเซอร์ทิ้งไปอีกทาง

เด็กหนุ่มใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงลุกขึ้นยืน ร่างผอมบางมีเพียงผ้าสีชมพูหม่นคลุมกายเอาไว้กวาดตามองไปรอบห้อง พอเห็นสายฝนที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกก็ถลาไปตรงระเบียงเปิดประตูออกแล้วยื่นมือไปรับน้ำฝนเย็นฉ่ำด้วยความดีใจ

“ฝนจ๋า~~”ดวงตาสีดำสนิททอประกายระยิบระยับพร้อมกับยิ้มหวานให้กับท้องฟ้าที่มืดมิด เมื่อได้เล่นน้ำจนพอใจแล้วเด็กหนุ่มจึงกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม สายตาซุกซนกลับมาสำรวจห้องอีกครั้ง ที่ผนังห้องมีรูปขนาดใหญ่ของชายหนุ่มที่พาเขามาที่บ้านหลังนี้เปลือยท่อนบนติดอยู่

“ฉันเดาว่านายต้องเป็นพวกหลงตัวเอง”ทำปากยื่นใส่รูป แล้วก็หันไปสนใจสิ่งอื่นต่อ กระป๋องโลหะสีเงินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งเรียกความสนใจจากเจ้าของเรือนร่างบางได้อย่างดี ซอยเท้าเข้าไปใกล้แล้วหยิบมันขึ้นมาจ่อที่ปลายจมูก คนหน้าหวานยู่หน้าแต่ก็ลองจิบของเหลวในนั้นลงคอ

“แหวะ...ไม่เห็นอร่อยเลย ทำไมมนุษย์ชอบกินกันจัง”

 

แกร๊ก...

 

เสียงลูกบิดประตูห้องน้ำทำให้ผู้บุกรุกตกใจตาโตวางกระป๋องเบียร์ลงที่เดิมแต่ด้วยความรีบร้อนมันจึงตกลงมาเสียงดัง แต่มีเวลาไม่มากที่จะเก็บกวาดร่างบางจึงหันรีหันขวางแล้วไปนั่งที่ปลายเตียง

“เสียงไร...!? เฮ้ย!! มาอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ?” จงฮยอนก้มลงมองบ๊อกเซอร์ที่พื้นหน้าห้องน้ำจำได้ว่าโยนไว้แถวตะกร้าผ้า

“อ้าว ทำไมหกอย่างนี้เนี่ย เฮ้ย! ใครเปิดประตูระเบียงวะ”จงฮยอนหงุดหงิดกับคำถามที่หาคำตอบไม่ได้ เขาไม่ได้เป็นคนความจำสั้นถึงจะได้จำไม่ได้ว่าตัวเองเปิดประตูระเบียงทิ้งไว้ เอ๊ะ! หรือว่าเขาเปิดทิ้งไว้จริงแล้วลมก็พัดเอากระป๋องเบียร์ตกลงมาวะ

“มันจะเป็นไปได้ไงวะก็ของอย่างอื่นมันก็ยังอยู่ที่เดิม”จงฮยอนมองไปรอบๆห้องเพื่อหาสิ่งผิดปกติแต่ก็ไม่เจออะไร พลันสายตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่อยู่บนเตียงสีเข้มของตัวเอง

 

...ตุ๊กตาไล่ฝน...

 

มือหนาคีบเชือกของเจ้าตุ๊กตาตัวเล็กขึ้นมาในระดับสายตา ก่อนจะแกว่งไปมาอย่างใช้ความคิด

“หรือว่าแกเป็นคนทำวะ?”ชั่ววินาทีหนึ่งที่จงฮยอนรู้สึกเหมือนว่าตัวเองตาฝาดเมื่อเห็นว่าไอ้ตุ๊กตาในมือส่ายหน้าปฏิเสธเขา

“บ้าไปแน่ๆเลยกูเนี่ย”จงฮยอนสลัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดประหลาด

“เป็นตุ๊กตาไล่ฝนใช่มั้ยเรา ดีเลยไปไล่ฝนให้หน่อย”จงฮยอนคว้าเอาเสื้อยืดที่หน้าตู้มาใส่ปกปิดร่างกายท่อนบน ขณะที่ท่อนล่างนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวก่อนจะหยิบเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยเดินไปที่ระเบียง ย่อตัวลงนั่งจับเชือกผูกเอาไว้กับราวเหล็กให้ตุ๊กตาห้อยต่องแต่งตามแรงลม

“ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีๆล่ะ”ปลายนิ้วดีดที่หัวของตุ๊กตาไล่ฝนจนมันแกว่งไกวแล้วเดินกลับเข้าห้องไป

น้ำจากฟ้าเทตัวลงมาไม่ขาดสายสาดจนผ้าสีชมพูหม่นเปียกปอน หากจงฮยอนหันกลับมามองคงได้เห็นว่าเส้นปากที่เคยตรงเป๊ะโค้งลงราวกับว่าตุ๊กตาตัวน้อยกำลังไม่พอใจ!

 

“ฮัดชิ่ว~”

“คิก..”

“ตลกมากรึไงห๊ะ ไอ้ตัวยุ่ง”

“ก็ตลกสิ ตุ๊กตาไล่ฝนที่ไหนเขาไม่สบายเพราะโดนฝนกันมั่งล่ะ”คนที่กำลังหัวเราะอารมณ์ดีนั่งแกว่งขาอยู่บนราวระเบียง

“แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ เล่นก็เล่นด้วยกันแท้ๆทำไมมีแต่ฉันคนเดียวที่โดนลงโทษด้วยเนี่ย”

“ก็เพราะนายคือคีย์ แล้วฉันคือแทมินไงล่ะ พี่จินกิเลยไม่ลงโทษฉัน คิก..”คีย์กอดอกสะบัดหน้างอนๆใส่เพื่อนรักที่หักหลังกันได้ลงคอ ทั้งที่ช่วยกันเอาคทาวิเศษเรียกฝนไปซ่อนด้วยกันแท้ๆ

“น่าน่ะ แค่ไม่กี่ฝนเองเดี๋ยวนายก็ได้กลับขึ้นข้างบนแล้ว ว่าแต่เจ้านายใหม่นี่หล่อดีนะ”

“โหยยย หล่อที่ไหนเตี้ยอีกต่างหาก ทำไมนายเลือกไอ้หมอนี่ล่ะ”

“ก็เห็นว่าหล่อดี คิดว่าเหมาะกับนาย เขาใจดีนะซื้ออมยิ้มให้ฉันตั้งหลายอันแน่ะ”

คีย์สะบัดหน้าใส่อีกรอบ...เห็นแก่กิน...เขาก็อยากกินบ้างอะไรบ้าง อมยิ้มน่ะ!

“ฉันไปละนะ ขอให้มีความสุขในหน้าฝนปีนี้กับเจ้านายสุดหล่อนะ”

“ไรเนี่ยทิ้งกันอ่ะแทมิน...แทมิ๊น~~”คีย์ร้องเรียกเสียงหลงเมื่อเพื่อนรักหายตัวไปซะแล้ว ใบหน้าน่ารักบึ้งตึงหันมามองค้อนคนที่นอนหลับอยู่ในห้องอย่างพาลๆ

“หล่อตรงไหน แถมยังใจร้ายเอาเค้ามาแขวนตากฝนอีก ชิ~”

           
คีย์ค่อยๆย่องเข้ามาข้างในพอเห็นคนใจร้ายนอนหลับสบายอุรากางแข้งกางขาเต็มเตียงแล้วรู้สึกหมั่นไส้ ร่างเล็กกระโดดขึ้นไปบนเตียงนั่งคุกเข่าลงข้างๆร่างที่หลับใหล

“อยากรู้นักว่าหล่อมากแค่ไหน แทมินมันถึงได้ยัดเยียดให้นัก”ใบหน้าหวานโน้มลงเพื่อมองหน้าอีกคนให้ชัดเจน เป็นจังหวะเดียวกับที่จงฮยอนพลิกตัวมา คีย์ตาโตตกใจไม่กล้าขยับตัวเมื่อปลายจมูกของตัวเองกับคนที่หลับอยู่ชนกันพอดี ดวงตาคมลืมขึ้น เพียงแค่สบตากันคีย์ก็รู้สึกว่าตัวเองได้กลายเป็นหินไปเสียแล้ว 

จงฮยอนยิ้มให้...และคีย์ยิ้มตอบ

จากนั้นเจ้าของบ้านหนุ่มก็หลับตาลงแล้วพลิกตัวกลับไปอีกด้าน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกอย่างเงียบสนิท...ร่างบางหายไปจากห้องนอน...

ตุ๊กตาตัวน้อยแกว่งไกวอย่างแรงอยู่ที่ราวระเบียง ถ้ามองดีๆเหมือนว่ามันจะแก้มแดงขึ้นด้วยนะ !

 

“ไอ้จง!! ไอ้น้องผ่าเหล่า”เสียงแปดหลอดดังกระแทกหูคนที่ยังนอนอืดอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นอย่างงงๆ ประตูห้องนอนเปิดผลัวะเข้ามาโดยไม่รอให้ใครอนุญาต

“ไอ้จง ตื่นๆ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย”

“อะไรเนี่ยเจ๊! โหยย...คนจะนอนไปบ้าที่อื่นไป๊!”คนเป็นน้องเอ่ยปากไล่ขณะที่พลิกตัวเอาหมอนปิดหัวปิดหูแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปงอีกที เสียงที่ทิ่มแทงโสตประสาทเงียบไปนาน...นานจนรู้สึกแปลกใจว่าทำไมพี่สาวตัวเองถึงได้รามือไปง่ายๆจึงจำใจโผล่หัวออกมาดู

“หาอะไรอ่ะเจ๊?”จงฮยอนดันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง มองพี่สาวที่เดินพล่านไปทั่วห้องของตัวเอง เปิดประตูห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้า ระเบียงด้านนอก มุดดูใต้เตียง และ...

“เฮ้ย!!!!!!!!!! หยุดเลยเจ๊ หยุ๊ดดดดดดดดดดดดดด”จงฮยอนรีบตะปบผ้าห่มเอาไว้ได้ทันแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนที่มันจะถูกกระชากออกจากตัว แล้วใช้เท้าดันร่างพี่สาวให้ออกห่าง

“ไอ้เป็ดบ้าแกมาถีบฉันทำไมเนี่ย!”

“เจ๊น่ะแหละยัยบ้า มาเปิดเสื้อเลิกผ้าผมทำไมเนี่ย!! หอบหื่นแต่เช้าเลยนะเจ๊ กะน้องกะนุ่งก็ไม่เว้น”จงฮยอนดึงผ้าห่มมาปิดถึงคอมองพี่สาวด้วยความหวาดระแวง ตื่นเต็มตาเลยทีนี้ เมื่อกี้ที่ตะครุบมาน่ะห่างจงฮยอนน้อยไปไม่กี่เซ็นต์เองเสียววาบเลยนะเว้ย!

“แกนั่นแหละ ซ่อนสาวไว้ในนี้ใช่มั้ย!”

“สาวที่ไหน?? ไม่มีอ่ะ บ้าป่ะเนี่ย!”

“อย่ามาโกหก เดี๋ยวนี้พาสาวเข้าบ้านนะแก อย่าคิดว่าแกแยกมาอยู่บ้านนี้แล้วฉันจะไม่เห็นน่ะ”

“โหยยย จะไปมีได้ไงเนี่ย นี่ก็อดอยากปากแห้งมาตั้งนานแล้วมัวแต่ทำงานงกๆจะมีเวลาที่ไหนไปคั่วสาววะเจ๊”จงฮยอนโอดครวญพลางล้มตัวลงไปนอนต่อ

“ไม่ต้องมาหนีนอนเลยแก ตื่นมาคุยกับฉัน”มือเรียวคว้าไหล่น้องชายเอาไว้กระชากให้หันหน้ามาคุยกัน

“อะไรอีก นี่ยังเช้าอยู่เลยนะขอนอนก่อนได้ป่ะเนี่ย”

“ไม่ได้ เมื่อคืนนี้ฉันเห็นมีคนอยู่ในห้องแก”

“ตาฝาดแล้ว จะมีใคร ผมก็อยู่คนเดียว”

“แต่ฉันเห็นเขายังยืนเล่นน้ำฝนอยู่ตรงระเบียงห้องแก กล้องส่องทางไกลฉันน่ะประสิทธิภาพสูงส่งนะจะบอกให้”

“ห๊ะ!!!! เจ๊โรคจิตป่ะเนี่ย ขนาดเอากล้องส่องทางไกลมาจับตาดูกันเลยเหรอ?”ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ใครอยู่ในห้องอีกแล้ว

“ฉันจะได้รายงานแม่ถูกไงว่าแกพาสาวเข้าบ้านรึเปล่า เผื่อไปทำลูกสาวใครท้องจะรับมือทัน”คนเป็นพี่ก็หลงประเด็นไปเรียบร้อย

“ระดับนี้ไม่มีพลาดหรอกน่า ชอบส่องดีนักใช่มั้ย คราวหลังจะเปิดม่านโชว์หนังสดให้ดูเลยนี่ อยากรู้เจ๊จะกล้าดูจนจบหรือเปล่า”

“ไอ้บ้า! ไอ้ทะลึ่ง! ไอ้ลามก! ไอ้เตี้ย!”

“เฮ้ย อันหลังไม่เกี่ยว!”รีบแย้งทันที

“ทำไม ฉันพอใจจะด่าแกอ่ะ”แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามาทำอะไรที่นี่ แต่พอเหลือบไปเห็นตุ๊กตาไล่ฝนที่ห้อยอยู่ด้านนอก คิม จียองจึงนึกขึ้นมาได้อีกครั้ง

“แต่ฉันเห็นจริงๆนะ มีคนอยู่ในห้องแกตอนที่ฝนตกอ่ะ”

“แก่แล้วหูตาฝ้าฟางนะเราอ่ะ กลับไปดื่มวีต้าแล้วนอนไป๊ บอกว่าไม่มีก็ไม่มีดิ ถ้ามีจริงพ่อจะจับปล้ำซะให้เข็ดเลย”

“ไอ้หื่น! อย่าให้ฉันจับได้คาหนังคาเขานะแก ฝากไว้ก่อนเถอะ”จียองคาดโทษน้องชายเอาไว้ก่อนจะเดินกระแทกส้นปึงปังออกจากห้องไป จงฮยอนล้มตัวจะนอนต่อ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อประตูห้องเปิดขึ้นมาอีกครั้ง

“อะไรอีกเจ๊...”เสียงเหนื่อยหน่ายเต็มที

“ฉันแค่จะบอกว่า นี่มันแปดโมงกว่าแล้วนะยะ ถ้าแกจะนอนต่อ ไปทำงานสายแน่”

“เฮ้ย!”ร้องออกมาได้แค่นั้นพอเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียงก็ต้องรีบแจ้นลงจากที่นอนนุ่มแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป

 

“ไง...”

“ไง...”ทักกลับไปด้วยคำเดียวกัน จงฮยอนทำหน้าเซ็งแล้วทิ้งตัวลงนั่งหลังโต๊ะทำงานของตัวเอง

“เป็นไรวะ โดนหัวหน้าบ่นแค่นี้ทำหน้าอย่างกะขี้หักใน มึงไม่ชินอีกไง?”

“เป็นมึงจะชินมั้ยครับไอ้คุณชเว โดนด่าเมื่อไหร่ก็ไม่ชินทั้งนั้นแหละ”ย้อนด้วยสีหน้าเซ็งโลกสุดๆ มาสาย ลืมงาน รถดับ โดนด่ายับ

คิม จงฮยอนจะโทษว่ามันเป็นเพราะฝน! เพราะฝนตกมันเลยทำให้อากาศเย็นแล้วแมร่งก็น่านอนสุดๆ คิมจงฮยอนแมร่งก็เลยนอนตื่นสาย แถมรถติด เจอน้ำท่วมเครื่องเลยดับเลยต้องมารถไฟ แล้วก็ถึงที่ทำงานสายจนได้ มิหนำซ้ำยังลืมงานไว้ในรถกลับไปเอาก็ไม่ทัน ลูกค้าโวย หัวหน้าด่า

แมร่ง! ชีวิตโคตรบัดซบ เกลียดฝนจริงๆ

 

แม้จะเข้าช่วงบ่ายมาแล้วแต่ฝนเจ้ากรรมก็ยังไม่เหน็ดเหนื่อยโรยตัวลงมาหนาตามากกว่าเดิม ทำให้ต้องสั่งอาหารมากินที่ออฟฟิศแทนการออกไปนั่งชิลมองสาวๆตามร้านอาหาร

“กรมอุตุฯบอกว่าช่วงนี้พายุเข้ามันจะตกหนักแบบนี้ไปตลอดอาทิตย์”

“อือ...อากาศแมร่งน่านอนว่ะ”จงฮยอนไถตัวราบไปกับโต๊ะขณะที่มือถือพิซซ่าและปากยังเคี้ยวหยับๆ

“เชี่ย มึงช่วยทำทีละอย่างนะจะกินหรือจะนอน เห็นแล้วกูอนาถใจ”

“แต่กูก็ไม่ชอบฝนตกอยู่ดี แมร่งน้องออดี้กูเป็นไงมั่งวะเนี่ย ดีนะที่กูไม่เอาน้องเล็ก(เล็คซัส)ลูกรักกูมาวันนี้”ยังคงคร่ำครวญอย่างต่อเนื่อง

“ชีวิตมึงก็มีเท่านี้อ่ะนะ รถ บ้าน งาน ผู้หญิงโลกนี้เขาหนีมึงไปหมดแล้ว”

“โหยว่าแต่กูมึงอ่ะมีแล้วไง? ไอ้เปรตเอ๊ย”จงฮยอนถีบขาเพื่อนตัวสูงอย่างหมั่นไส้

“เชี่ย กูเจ็บ”มินโฮก้มตัวลงเอาคางเกยโต๊ะแล้วยื่นมือไปใต้โต๊ะเพื่อจับหน้าแข้งตัวเอง ทำให้ใบหน้าอยู่ระนาบเดียวกับคนที่นอนกิน

“มึงอย่ามามองกูแบบนี้ เสียวสันหลังฉิบ”มินโฮพูดเมื่อเห็นจงฮยอนมองตัวเองตาเป๋ง แล้วอยู่ๆก็เด้งตัวขึ้น

“เฮ้ย! มึงเป็นไร ทำกูตกใจ!”

“มินโฮ เมื่อคืนนี้กูยิ้มให้ใครวะ??”

“ห๊ะ???!!!”คนถูกถามงงเป็นไก่ตาแตก เพื่อนเขามันโดนฝนมากจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่าวะ

จงฮยอนพยายามนึกถึงเหตุการณืเมื่อคืนตอนที่เขากำลังเคลิ้มเขาเห็นใครบางคนกำลังจ้องหน้าอยู่ก็เลยยิ้มให้ แต่ว่า....ใครวะ??

“เชี่ย มินโฮ! กูต้องโดนผีหลอกแน่ๆเลยมึ๊งงงง!!!!”จงฮยอนเขย่าเพื่อนรักจนหัวสั่นหัวคลอน

“อะไรของมึงเนี่ย!!!”

 

“คิก...”

“นี่พอแล้วน่า ดื่มเข้าไปเยอะแบบนี้เดี๋ยวคุณคนหล่อก็สงสัยหรอกคีย์”แทมินพยายามดึงขวดไวน์ที่คีย์ค้นเจอออกจากมือบางของเพื่อนรัก เมื่อเห็นว่าใบหน้าหวานๆเริ่มแดงซ่านเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ถึงจะเป็นภูตแต่ก็เมาได้นะ!

“อีกนิดนะ เขาไม่รู้หรอก ของอร่อยแบบนี้นานๆจะได้ดื่ม”แทมินส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจก็เป็นเสียแบบนี้...ดื้อ!

คีย์ถูกลงโทษกักบริเวณให้อยู่ในตุ๊กตาไล่ฝน จะสามารถออกมาข้างนอกได้ก็ต่อเมื่อฤดูฝนมาถึงและจะเป็นเช่นนี้ไปอีก 9 ฝนก็จะพ้นโทษ สำหรับมนุษย์มันอาจจะนานเพราะใช้เวลาถึง 9 ปี แต่สำหรับโลกภูตของพวกเขามันก็แค่ 9 วันเท่านั้นเอง! มีข้อแม้ว่าจะต้องหาเจ้าของที่เกลียดฝนให้ได้!

“คีย์อ่ะ ถ้าถูกเขาจับได้ฉันไม่ช่วยนะ”

“อย่ามาพูดเลยแทมิน พอฉันเดือดร้อนทีไรนายก็วิ่งหนีก่อนเป็นคนแรกตลอดเลย”ไม่งั้นเขาคงไม่ได้ต้องตกอับจากภูตชั้นกลางมาเป็นภูตที่สิงอยู่ในตุ๊กตาไล่ฝนเหมือนพวกภูตชั้นล่างหรอก

“โอ๋ๆๆๆ ก็มันลืมตัวนี่นา แต่ฉันก็ช่วยคีย์แล้วนะ หาเจ้านายให้คีย์นี่ไง คีย์อ่ะเรื่องมากเปลี่ยนเจ้านายมาหลายคนแล้วนะ คนนี้เป็นคนสุดท้ายได้มั้ยล่ะ”

“ไม่รู้ถ้าไม่ถูกใจปีหน้านายต้องหาให้ฉันใหม่ด้วย”บอกอย่างงอนๆแล้วจิบไวน์รสเลิศลงคออย่างไม่สำนึกว่ามันพร่องไปเกือบครึ่งขวดแล้ว!

แทมินยิ้มกริ่มเพราะรู้สึกมั่นใจอย่างประหลาดว่าคุณคนหล่อคนนี้จะต้องเป็นเจ้านายคนสุดท้ายของคีย์จนกว่าจะครบอีก 9 ฝน!

 

เสียงรถที่แล่นมาจอดที่หน้าบ้านทำให้แทมินตกใจตาโต รีบดึงเพื่อนซี้ให้ลุกขึ้น

“คีย์ ลุกเร็วเขากลับมาแล้ว”

“หืมมม ใครกลับมาอ่ะ??”เมาไปเรียบร้อยแล้วอีหรอบนี้

“เอาไงดีเนี่ย!”แทมินมองเพื่อนที่ฟุบกับโต๊ะสลับกับประตูหน้าบ้านก่อนจะตัดสินใจจับมือข้างหนึ่งของคีย์ไว้แล้วร่ายมนตร์

 

ตุบ!

 

“โอ๊ยย ทำไมหนักอย่างนี้เนี่ยคีย์อ่ะ...”คนตัวเล็กกว่าบ่นอุบ วางคีย์ไว้บนเตียงเพราะไม่สามารถพาไปได้ไกลกว่านี้

“คีย์ นี่ กลับเข้าตุ๊กตาไปซะ”

“.....”

“คีย์อ่า...ต่อไปจะไม่ให้ดื่มแล้วนะ”แทมินทำท่าจะร้องไห้เมื่อเพื่อนรักไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาใกล้

“ตัวใครตัวมันนะ!”

 

แกร็ก...

 

เจ้าของห้องปิดประตูตามหลังก่อนจะเหวี่ยงเสื้อนอกไว้ที่โซฟา เดินเลยไปหน้ากระจกถอดนาฬิกา สายรัดข้อมือและแหวนวางไว้ ปลดกระดุมเสื้อจนเกือบถึงเม็ดสุดท้าย แล้วมองใบหน้าตัวเองในกระจกก่อนจะยื่นเข้าไปใกล้เพื่อเช็คดีกรีความหล่อของตัวเองอย่างใกล้ชิด แต่จังหวะที่ถอยออกมาหางตาก็เหลือบเห็นอะไรแวบๆที่ริมกระจก ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งชัดเมื่อสิ่งที่เขาเห็นไม่ได้หายไปไหน ร่างหนาหันมาทางเตียงของตัวเองช้าๆ

 

“....!!!!!!!!”

 

“แกเป็นใครวะ! ขโมยเหรอ?”อารามตกใจคว้าไม้เบสบอลข้างโต๊ะเครื่องแป้งมาถือไว้แล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาคนที่นอนแผ่อยู่บนเตียงของตัวเอง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาหลังจากตะโกนถามออกไปก็คือความเงียบ จงฮยอนให้ปลายไม้เขี่ยแรงๆ อีกคนจึงพลิกตัวหนีแล้วจัดท่าทางให้ตัวเองนอนสบายกว่าเดิม ขวดไวน์ที่ติดมือมากลิ้งตกจากเตียงน้ำสีม่วงแดงหกนองพื้น

“เฮ้ย ไวน์ปี 88 ของกรู~~”แทบจะร่ำไห้เมื่อเห็นของที่ตัวเองเฝ้าถนอม ยังไม่เคยได้ชิมแม้แต่นิดเพราะความเสียดายและราคามันก็แพงมากไหลออกจากปากขวดจนหมด

“นี่แกลุกขึ้นมาเลยน่ะ มาทำแบบนี้กับของๆฉันได้ไงวะ!!”จงฮยอนกระโจนใส่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

“ฮื้อออ ขออีกนิดนนะ~”เสียงหวานอู้อี้ติดรำคาญดังขึ้น ยิ่งทำให้อีกคนโมโห

“ไม่นิดแล้ว ลุกขึ้นมาเลยนะ”จงฮยอนดึงร่างอีกคนให้หันมา พอเห็นหน้าชัดๆแล้วก็ถึงกับอึ้งไป...เหมือนเคยเห็นที่ไหน...แต่นึกไม่ออก

“อืมมม แทมิ๊นนน~ เอาอี๊กกก~”

“ไม่ใช่แทมิ๊นนนเว้ย อย่ามาทำเมากลบเกลื่อนความผิดนะ”จงฮยอนเขย่าคนตัวบางจนแทบจะหักสองท่อน คีย์ปรือตาขึ้นมองแล้วยิ้มให้

“ยิ้มทำไมวะ ไอ้หัวขโมย เฮ้ย! จะทำอะไรเนี่ย!”จงฮยอนร้องเสียงหลงมือแขนเรียวโน้มคอเขาลงไป

“ปล่อยนะ เอ้ย...อย่า จะทำไรเนี่ย!!”

“ไอ้จง! แม่ให้มาบะ...ว้ายยย แก...กรี๊ดดดดดดดด”

“เฮ้ย! เจ๊ ช่วยผมก่อน!!!”

 

 

“นี่ไงคะแม่ เด็กคนนี้ที่หนูเห็นในห้องไอ้จงเมื่อคืนก่อน”

“ไม่ใช่นะแม่ ผมไม่รู้จักด้วยซ้ำ”จงฮยอนปฏิเสธพร้อมกับปรายตามองคนที่นอนอยู่บนเตียงตัวเอง ดูเอาเถอะ คนคุยเสียงดังขนาดนี้ยังหลับไม่รู้เรื่องอีก

“ไม่รู้จักบ้าอะไรเมื่อกี้ฉันยังเห็นแกฟัดนัวกันบนเตียงอยู่เลย”

“ผมเปล่า!”ปฏิเสธเสียงหลง

“พอๆทั้งคู่เลย แม่เวียนหัวไปหมดแล้ว”คุณนายคิมยกมือห้ามสองพี่น้อง ก่อนจะมองคนที่หลับตาอยู่ด้วยความสนใจ

“หน้าตาน่ารักดีนะ เราไปพาลูกใครเขามา พรากผู้เยาว์หรือเปล่า”

“โธ่แม่ เขามาเองนะ ผมไม่พาเขามาเลย ไม่รู้จักด้วยซ้ำ ผมกลับมาก็เจอเขานอนอยู่บนเตียงผมแถมยังขโมยไวน์ที่คุณลุงซื้อมาฝากด้วย”

“อะไรน่ะ! ไอ้ขวดที่ฉันอยากดื่มแล้วแกเอาไปซ่อนน่ะเหรอ”จียองถามเสียงหลง

“เออนั่นแหละ ไอ้เด็กนี่มันจัดการซะครึ่งขวดอีกครึ่งนี่ไหลนองอย่างที่เจ๊เห็นนั่นไง”จงฮยอนพยักเพยิดไปที่พื้นช้างเตียง จียองมองตาละห้อยด้วยความเสียดาย

“เดี๋ยวๆ เรื่องไวน์เอาไว้ก่อน อย่าโกหกแม่นะจงฮยอน ถ้าไม่รู้จักกันเขาจะมาอยู่ห้องลูกได้ไง”

“ปีนเข้ามามั้งฮะแม่ ผมก็ไม่รู้”คนเป็นลูกตอบอย่างเหนื่อยใจ

“แม่ไอ้จงมันเป็นผู้ร้ายปากแข็ง ต้องถามคู่กรณีดีกว่า ความจริงเขาอาจโดนลูกชายแม่มอมไวน์แล้วทำมิดีมิร้ายก็ได้”

“เจ๊นั่นมันนิยายแล้ว”น้องชายบอกอย่างหงุดหงิด แล้วอย่างเขาน่ะไม่จำเป็นต้องมอม สมยอมกันทุกคน!

“ปลุกเขาสิจงฮยอน”

 

คนตัวเล็กขยับตัวยุกยิก เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นดวงตาสีนิล ภาพที่เห็นคือคนสามคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ คีย์ยิ้มหวานให้กับทุกคน ก่อนจะได้สติลุกพรวดพราดจากที่นอนนุ่ม

“ว๊าย!/เฮ้ย!”สองพี่น้องผงะหนีด้วยความตกใจ ขณะที่คุณนายคิมเอามือทาบอกเอาไว้ คีย์มองคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วคิดในใจ...ซวยแล้ว...

“หนูเป็นใครจ๊ะ”

คีย์ก้มหน้าไม่ตอบอะไร คุณนายคิดเลยเปลี่ยนคำถามใหม่

“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงจ๊ะ”คราวนี้คีย์เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทางจงฮยอนพร้อมทั้งชี้นิ้ว

“เขาพาผมมาฮะ”

“เฮ้ย! ฉันเปล่า”

“โหย ไอ้จงเขาพูดถึงขนาดนี้แกยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ”

“อะไรเจ๊ ก็ผมไม่ได้ทำจริงๆนะ”

“พอทั้งคู่เลย เอาเถอะจะยังไงก็ช่าง จงฮยอนถ้าคบกับเขาแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆหรอก...เราชื่ออะไรจ๊ะ...”

 

“คีย์ฮะ”

“คีย์เขาก็น่ารักดีนะแม่ว่า”คุณนายคิมพูดยิ้มๆ ก่อนจะดึงตัวลูกสาวที่ตั้งท่าจะโวยวายออกไปปล่อยให้ลูกชายอ้าปากพะงาบๆพูดแก้ตัวไม่ทัน

“นี่นาย”จงฮยอนหันมาเล่นงานคนที่นั่งอยู่กลางเตียง

“ชื่อคีย์”สวนกลับทันที

“เออจะคีย์เคออะไรก็ช่างเหอะ ไปบอกกับแม่แบบนั้นได้ไง ฉันไปพานายมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

“เมื่อวานนี้ไง”ตอบหน้าซื่อแต่อีกคนกลับโมโหระคนงง

“เมื่อวานนี้???”จงฮยอนพยายามคิดว่าเมื่อวานเขาหิ้วเด็กนี่กลับด้วยเหรอ

“บ้ากันไปใหญ่แล้ว เมื่อวานฉันกลับมาคนเดียว เหล้าก็ไม่ได้กินถึงจะจำไม่ได้ว่าพาใครกลับมาด้วย เป็นขโมยใช่มั้ยเนี่ยแล้วมาใช้มุกนี้เพื่อไม่ให้ฉันจับส่งตำรวจใช่มั้ย?”

“เปล่าขโมย!”แม้ว่าจะดื่มไวน์ไปครึ่งขวดก็เหอะ!

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน “จงฮยอนย่างสามขุมเข้ามาหาอย่างช้าๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอนแล้วมองคีย์ด้วยสายตาจ้องจับผิดและท่าทางคุกคามของอีกฝ่ายทำให้คีย์ต้องเอนตัวหนี ตอนนี้เหมือนกับว่าจงฮยอนคร่อมตัวอีกฝ่ายเอาไว้เกือบครึ่งตัว ตาทั้งคู่สบกันนิ่งนาน คีย์เกร็งไปทั้งตัว...ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้กลับมาอีกครั้ง ขณะที่จงฮยอนรู้สึกเหมือนกับว่าเคยได้สบตาคู่นี้มาแล้วเช่นกัน

“นาย...คนเมื่อคืน....”ราวกับรำพึงรำพันกับตัวเอง

“จำได้ด้วยเหรอ?”คีย์ถามออกไปเสียงเบาเพราะอยู่ใกล้กันแค่ฝ่ามือกั้น

“นายจริงๆด้วย!!”จงฮยอนร้องออกมาเสียงดังถอยห่างออกมาจากอีกคน คีย์มองตาปริบๆ

“นายเป็นใครกันแน่?”คีย์ยิ้มหวานให้ก่อนตอบ

“ตุ๊กตาไล่ฝนของคุณไง”ในเมื่อเห็นเขาแบบนี้แล้วคงไม่มีประโยชน์อะไรถ้าจะปิดบังต่อไป ดีซะอีกเขาเองจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอยู่แต่ในตุ๊กตา

“ไม่ตลก”

“พูดจริงๆนะ ฉันเป็นตุ๊กตาไล่ฝนที่คุณผูกไว้ตรงระเบียงน่ะ คุณใจร้ายเอาฉันไปตากฝนทั้งคืนเลยหนาวจะตาย”คีย์บ่นอุบ แต่จงฮยอนนั่งทำหน้าเหวออยู่ปลายเตียง

“ไม่เชื่อเหรอ???”คีย์ถาม จงฮยอนพยักหน้ารับหงึกๆ

“งั้นเดี๋ยวทำอะไรให้ดู”คีย์ยิ้มหวานอีกรอบก่อนที่ร่างจะหายวับไป

“เชี่ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!”จงฮยอนกระโดดลงจากเตียงแล้วไปแอบอยู่หลังประตูห้องน้ำอย่างขวัญหนีดีฝ่อ

“ผีหลอกกูจริงด้วยมินโฮ๊วววววววววววว~”จงฮยอนโหยหวนออกมา

“ไม่ใช่ผีนะ ฉันเป็นภูต”เสียงหวานดังจากทางด้านหลัง

“เฮ้ย!!!”

 

 

 

จงฮยอนยังหวาดผวากับภูตหน้าหวานที่นั่งจิบไวน์ที่ปลายเตียงของเขา ถ้าหากไม่หายตัวไปต่อหน้าต่อตาเขาไม่มีทางเชื่อเรื่องพวกนี้เด็ดขาด! และตอนนี้เขาได้ย้ายตุ๊กตาไล่ฝนตัวปัญหาเข้ามาผูกเอาไว้ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เพราะเจ้าตัวบอกว่าไม่ชอบตากฝนมันหนาวเดี๋ยวจะไม่สบายได้

ภูตโดนฝนแล้วไม่สบาย! แบบนี้มันจะไปไล่ฝนได้ไงวะ???

“นี่จงฮยอน ไอ้นี่อร่อยจังเลย มีอีกมะ?”

“ที่โลกภูตไม่มีหรือไง”ถามออกไป ตาก็มองขาก็เดินแบบทิ้งระยะห่างถึงห่างมากเพื่อไปนั่งที่โซฟาอีกด้านนึงของห้องนอน

“ก็ไม่มีนะสิ ขออีกนะ”หันไปทำตาวิ้งๆใส่

“พอแล้ว เมื่อกลางวันก็แอบดื่มไปตั้งเยอะเมาจนหลับไปเลยไม่ใช่เหรอ บ้านฉันไม่ได้เป็นโรงงานผลิตไวน์นะ”จงฮยอนมองคนหน้าคว่ำปากยื่นแล้วก็ยิ้มออกมานิดๆ ความจริงก็น่ารักมากกว่าน่ากลัวนะเนี่ย...และเพราะความน่ารักเลยทำให้สาวเท้าเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว

“พรุ่งนี้ค่อยดื่มใหม่วันละแก้วพอนะ โอเค๊?”

“แก้วเดียวเองเหรอ”คีย์ทำตาปรอยใส่จงฮยอนที่เดินมาดึงขวดไวน์ออกจากมือตัวเอง

           

“หรือว่าจะไม่ดื่มเลยเลือกเอา”

           

“ก็ได้ ขี้งกจริงๆ”บ่นอุบ “อย่าให้เผลอนะจะฟาดให้หมดทุกขวดเลย”ส่วนประโยคนี้พูดเบาๆกับตัวเอง

           

“ว่าไงนะ?”

           

“เปล๊า~”

 

           
“สรุปว่านายจะผูกติดกับฉันไปตลอดเลยรึไงเนี่ย”จงฮยอนถามคน เอ้ย ภูตที่เดินตามเขาต้อยๆไม่ว่าเขาจะขยับตัวไปทางไหนก็ตาม

           

“ก็ใช่น่ะสิ จงฮยอนเป็นเจ้านายฉันนะ”จงฮยอนหันมามองคนตอบก่อนจะเดินขึ้นบันไดต่อไปโดยไม่หันมามอง พอเปิดประตูห้องนอนก็ต้องสะดุ้งเมื่อภูตตัวดีนั่งไขว่ห้างส่งยิ้มหวานให้อยู่ปลายเตียง

           

“นี่ อย่าผลุบๆโผล่ๆแบบนี้สิ ฉันก็ตกใจเป็นนะ”ถึงแม้คีย์จะอยู่กับเขาได้เกือบอาทิตย์แล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดี ยังไงไอ้ตัวน่ารักที่พูดคุยกับเขาอยู่ตอนนี้มันก็ไม่ใช่คน!

          

“แหม ก็ไม่รู้จะเดินทำไมให้เมื่อยนี่”

           

“เมื่อยกับเขาเป็นด้วยเหรอ”

           

“ก็...พูดไปงั้นแหละ คิก~”จงฮยอนส่ายหัวไปมา...เพี้ยน!

           

“นี่จงฮยอน”นิ้วเล็กจิ้มเบาๆที่ต้นแขนของเจ้าของชื่อ

           

“อะไรอีก วันนี้ดื่มไวน์ไปแล้วนะ”จงฮยอนดักคอไว้ก่อน ภูตตัวนี้เลี้ยงง่ายไม่เปลืองข้าวแต่เปลืองไวน์มากและมันก็แพงด้วย!

           

“ซักฉันทีสิ”

           

“หืม?...ซัก?”หน้าคมปิดความสงสัยไว้ไม่มิด ถามซ้ำเพื่อความแน่ใจอีกที

           

“ใช่...นั่นอ่ะ ซักคีย์ให้ทีนะ”ภูตน้อยส่งเสียงออดอ้อนพลางชี้ไปที่ตุ๊กตาไล่ฝนที่แขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า

           

“นี่ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่เนี่ย”

           

“จงฮยอนไง~”ตอบเสียงระรื่นจนคนฟังหมั่นไส้ แต่ก็ยังลุกไปหยิบตุ๊กตาสีชมพูหม่นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนเจ้าของร่างก็วิ่งดี๊ด๊าตามเข้าไปด้วย

           

“นี่ๆ เอานี่อันนี้ห๊อมหอม~”คีย์จิ้มจึกไปที่แชมพูสระผมขวดสีชมพูหวานที่จงฮยอนเกลียดนักหนาแต่โดนพี่สาวบังขับขู่เข็ญให้ซื้อมาเพื่ออะไรก็ไม่รู้ ตั้งทิ้งไว้นานได้ใช้งานก็วันนี้

           

“รู้ได้ไงว่าหอม”จงฮยอนหรี่ตามองคนอย่างจับผิด ตอนที่เขาไปทำงานไม่รู้ว่าไปซนไปรื้ออะไรออกมาเล่นมากินก็ไม่รู้ คีย์ยิ้มแหยๆออกก่อนตอบ

           

“ก็ลองดมมาหมดแล้วอ่ะ”

           

“ซน!”คนถูกว่าทำปากยื่นหน้างอทันที

            “

จงฮยอนอย่าโกรธนะ ก็คีย์อยากรู้นี่นา”หลังๆจงฮยอนเริ่มจับได้แล้วว่าเวลาที่จะอ้อนหรือง้อ ไอ้ตัวแสบชอบแทนตัวเองว่าคีย์เสมอ แล้วเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทำไมเขาต้องใจอ่อนทุกที...นี่เขาสนิทกับภูตแล้วใช่มั้ยวะ?

           

“เอาสะอาดๆนะ”

           

“เออรู้แล้วน่า ไปยืนดูเฉยๆไป๊”จงฮยอนโบกมือไล่คนที่ยืนกำกับอยู่ข้างๆ แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้ขยับไปไหนยืนมองตาแป๋ว

           

“มาซักเองเลยมั้ย?”

           

“ไม่เอาอ่ะ ให้จงฮยอนทำให้ดีกว่า”ส่ายหน้าดิกทำแก้มพองลมอีกต่างหาก อยากรู้จริงๆว่าภูตนี่น่ารักทุกตัวไหม

           

“คีย์อาบน้ำมั้ย?”

           

“อาบทำไม เป็นภูตไม่ต้องอาบหรอก”

           

“แต่ใส่ชุดนี้มานานแล้วนะ ไม่อยากเปลี่ยนเหรอ รุ่มร่ามด้วยเนี่ย”จงฮยอนมองผ้าสีชมพูหม่นที่ติดตัวคีย์มาตั้งแต่เห็นกันครั้งแรกจนพี่สาวเขาคิดว่าเขาทำอะไรๆคีย์ไปเรียบร้อยแล้ว

           

“แล้วจะให้ใส่อะไร”เอียงหน้าถามด้วยความสงสัย

           

“เสื้อผ้าธรรมดาเหมือนฉันไง เดี๋ยวหาให้...อ่ะเสร็จแล้ว”

จงฮยอนชูเจ้าตุ๊กตาไล่ฝนที่สะอาดเอี่ยมอ่องสีชมพูสดใสให้คีย์ดูหลังจากล้างฟองออกจนหมดแล้ว คีย์ยิ้มแป้นเดินตามจงฮยอนออกไป วันนี้ท้องฟ้าสดใสจงฮยอนจึงผูกตุ๊กตาเอาไว้กับราวระเบียงเพื่อให้โดนแดดจะได้แห้งไวๆและหอมกลิ่นแดดอ่อนๆ จงฮยอนยื่นมือไปยีผมสีดำสนิทเล่นเมื่อเห็นคนตัวเล็กดีอกดีใจที่เห็นร่างของตัวเองแกว่งไกวตามสายลม

 

“จงฮยอนไม่มีแฟนเหรอ?”

“ไม่มีหรอก ว่าแต่รู้จักคำว่าแฟนด้วยเหรอเราอ่ะ”

“รู้จักสิ เจ้านายคนก่อนก็มีแฟนทั้งนั้นแหละ เขาเลยไม่ค่อยสนใจฉันเลย”คนตัวเล็กทำหน้าหงอย

“เหงาละสิ”

“ความจริงก็ชินแล้วล่ะ แต่ก็มีแทมินคอยคุยด้วยไม่เหงาเท่าไหร่ อีกอย่างคนพวกนั้นเขาก็ไม่เห็นฉันหรอก”จงฮยอนไม่เอ่ยถามว่าแทมินคือใครเพราะคีย์เล่าให้เขาฟังหมดแล้วเพียงแต่ไม่เคยเห็นตัวจริงเท่านั้น...และเขาก็ไม่ยินดีที่จะได้เห็นเท่าไหร่นัก

“ทำไมถึงไม่เห็นล่ะ”

“ก็ฉันไม่ออกมาให้เห็นนี่นา เดี๋ยวพวกนั้นจะช็อคหัวใจวายไปซะก่อน”

“แล้วกับฉันล่ะ นี่ก็หัวใจเกือบวาย อยู่ๆก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตา”คีย์หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ

“กับจงฮยอนมันเป็นอุบัติเหตุไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ก็ไวน์ของจงฮยอนมันอร่อยนี่นา”จงฮยอนหัวเราะเบาๆ เมาไวน์ของเขาจนหลบเข้าไปในตุ๊กตาไม่ทันละสิท่า

“แต่ก็ดีนะ อยู่กับจงฮยอนสนุกดีไม่เหงาด้วย”คีย์ยิ้มเอาใจ แอบหวังไว้ลึกๆว่าพรุ่งนี้จงฮยอนอาจจะให้เขาดื่มไวน์มากกว่าเดิม

“แล้วจะอยู่ด้วยกันถึงเมื่อไหร่”

“หมดฤดูฝนนี่แหละจากนั้นก็ต้องอยู่แต่ในตุ๊กตานั่น”เห็นแววตาเศร้าๆแล้วก็อดสงสารไม่ได้แต่ไม่วายแหย่อีกคนให้หน้างอเล่น

“ก็อยากซนเองนี่ช่วยไม่ได้”ได้ผลหน้าหวานงอง้ำขึ้นมาทันทีจนต้องกลั้นยิ้มเอาไว้เต็มหน้า

“แต่กว่าจะถึงวันนั้นคีย์ก็อยู่ในบ้านนี้ได้ ไม่ต้องซ่อนตัวหรอกยังไงซะฉันก็เห็นแล้ว แต่ขอร้องอย่าหายตัวไปมาฉันตกใจ”จงฮยอนเบรคเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะทำอะไรแผลงๆ

“ได้เล๊ย~ขอบคุณนะ~”คีย์ยิ้มดีใจ...จงฮยอนใจดีอย่างที่แทมินบอกจริงๆด้วย...ใจดีจนเขารู้สึกอุ่นที่หัวใจ

 

 

จงฮยอนเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นที่มีเมฆฝนตั้งเค้าให้เห็น นึกแปลกใจตัวเองที่เขาไม่ได้หงุดหงิดเหมือนก่อนเท่าไหร่ แต่ก็อย่าเพิ่งตกมาตอนนี้เลยเพราะเขาอยากให้ถึงบ้านก่อน จากนั้นจะตกราวกับฟ้ารั่วยังไงเขาก็ไม่ว่าอะไรสักคำ แถมยังดีใจด้วยซ้ำไปเพราะเขาจะได้เห็นใครบางคนกระโดดโลดเต้นเล่นน้ำฝนด้วยความสนุกสนาน

“ไอ้จงวันนี้ไปดริ๊งค์เหล่สาวแหล่มๆกัน”คนตัวสูงพาดแขนลงบนไหล่คนตัวเล็กกว่า

“ไม่ล่ะ อยากกลับบ้านไวๆ มึงดูโน่นฝนจะตกอยู่แล้ว”

“ไม่เคยได้ยินเหรอวะ อยู่ใต้ฟ้าจะกลัวอะไรกับฝน”

“เคย แล้วกูก็ไม่ได้กลัวฝนด้วย แค่ไม่ชอบ”แม้ตอนนี้จะชอบขึ้นมาหน่อยๆแล้วก็ตามแต่เรื่องอะไรจะบอกให้มันต้องถามหาเหตุผล จงฮยอนจึงโบกมือลาเพื่อนสนิทแล้วเดินไปยังลานจอดรถที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันที

“แม่งทำอย่างกะซ่อนสาวไว้ที่บ้านแล้วต้องรีบกับไปจ๊ะจ๋าอย่างงั้นล่ะ”มินโฮพูดกับตัวเองก่อนจะโบกแท็กซี่ไปนั่งชิลคนที่เดียวที่บาร์ขาประจำ

 

“นี่เจ๊มาทำอะไรที่บ้านผมเนี่ย!”

“อะไรยะ ฉันก็เข้านอกออกในบ้านแกเป็นปกติ แหม...พอพาแฟนมาอยู่ด้วยหน่อยทำมาเป็นมีความลับกับฉันเหรอ”

“แฟน?...”กำลังจะถามต่อแต่คำตอบของคำถามเขาก็ออกมาเสียก่อน

“จงฮยอน~กลับมาแล้วเหรอ”คีย์ยิ้มร่าวิ่งมาจากในครัว

“
น้องคีย์เนี่ยน่ารักนะ ดีกว่าผู้หญิงคนก่อนๆของแกตั้งเยอะ”จียองรู้สึกถูกชะตากับเด็กหนุ่มมาก ดูน่ารักสดใสไม่มีพิษมีภัยซึ่งไม่เหมาะกับน้องชายเธอจริงๆ

“เอ่อ...”เจ้าของบ้านหนุ่มถึงกับพูดไม่เป็นไปชั่วขณะ ถ้าเข้าใจเป็นแฟนก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย เขาก็จะได้ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาอธิบายว่าทำไมคีย์ถึงอยู่ในบ้านนี้อีก ดีที่หาเสื้อผ้าคนธรรมดาให้คีย์ใส่แล้วไม่งั้นยัยพี่บ้ามันต้องนึกว่าเขาจับกดคีย์ทั้งวันทั้งคืนไม่ให้ใส่เสื้อผ้าแน่ๆ!

“ฉันไปก็ได้ ไม่รบกวนเวลาอี๋อ๋อของแกแล้ว”พูดเสร็จก็เดินย้ายก้นงอนๆจากไป จงฮยอนรีบวิ่งไปล๊อกประตูเอาไว้กันพี่สาวย้อนกลับมาใหม่

“เฮ้อ~”ถอนหายใจโล่งอก...“เฮ้ย! บอกแล้วว่าอย่าโผล่มาแบบนี้”ว่าคนที่พรวดพราดเข้ามาขวางหน้าเขาไว้

“อะไรเล่า แค่เดินมาเฉยๆ ขวัญอ่อนจริงนะ”จงฮยอนอยากจะเถียงนักว่าลองมาเป็นเขาบ้างมั้ยล่ะ ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาใจแล้วเดินขึ้นข้างบนได้ยินเสียงอีกคนบ่นหงุงหงิงตามมา พอหันเห็นหน้ามุ่ยๆปากยื่นๆนั่นมันหมั่นเขี้ยวจริงๆให้ตาย

“คีย์...มานี่สิ”กวักมือเรียกคนตัวเล็กหลังจากที่นั่งลงตรงปลายเตียงเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายก็ว่าง่ายเดินเข้ามาโดยไม่รู้ตัวว่าจะต้องเจอกับอะไร

“นี่แน่ะๆๆ”แก้มใสถูกหยิกและดึงเบาๆ คนถูกกระทำได้แต่หัวเราะถูกใจ

“ไม่เจ็บเหรอ?”จงฮยอนถามอย่างแปลกใจ

“เป็นภูตน่ะไม่เจ็บหรอก นอกจากภูตด้วยกันจะทำกันเอง”จงฮยอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะคิดอะไรได้

“แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ”

“หวา~”ร่างเล็กถูกรวบมากอดเอาไว้แน่นจากตอนแรกที่ดิ้นขลุกขลักหาทางหนี คนในอ้อมกอดกลับแน่นิ่งจนคนแกล้งแปลกใจ จงฮยอนดันร่างบางออกแล้วก็ต้องอึ้งทำอะไรไม่ถูก คีย์กำลังหน้าแดงและแดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อสบตาเขา...

 

ปึง!

 

จงฮยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างที่อยู่ตรงหน้าหายไปพร้อมกับเสียงดังปึงที่ประตูตู้เสื้อผ้า ตุ๊กตาไล่ฝนที่แขวนไว้แกว่งไปมาอย่างแรง พอได้สติจงฮยอนก็หัวเราะออกมาอย่างหยุดไม่อยู่...เพิ่งรู้ว่าภูตก็เขินเป็นเหมือนกันแหะ

“นี่...ออกมาเถอะ”ประโยคที่จงฮยอนพูดมาเกือบชั่วโมงเพื่อให้ภูตจอมยุ่งออกมาคุยกัน ปลายนิ้วเขี่ยที่แก้มของตุ๊กตาไล่ฝน

“คีย์ คีย์ คีย์..ออกมาคุยกัน เลิกเขินได้แล้ว”พูดไปก็ยิ้มไปเหมือนกับคนบ้าและคงเป็นคนบ้าที่มีความสุขมากๆด้วย แกล้งภูตมันสนุกอย่างนี้นี่เอง

“คีย์อ่า...อย่าให้ฉันพูดคนเดียวแบบนี้ดิ่”จงฮยอนเขย่าเชือกตุ๊กตาเบาๆแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่ออกมาใช่ป่ะ ได้~”ร่างหนาเดินออกจากห้องนอนไปพร้อมรอยยิ้มมุมปาก คราวนี้รับรองว่าต่อให้เขินยังไงก็ต้องออกมาแน่ๆ จงฮยอนกลับขึ้นมาพร้อมบางสิ่งในมือ

 

ป๊อก~

 

“อืม...รสดีจริงๆ ถึงจะไม่ใช่ปี 88 แต่ก็หวานละมุนลิ้นแถมยังห๊อมหอม~”ร่างหนานั่งพิงหัวเตียงในมือถือแก้วไวน์ที่เพิ่งจิบลงคอไป สายตาคมจับจ้องตุ๊กตาสีชมพูสดใสผิดกับบรรยากาศด้านนอก ฝนกำลังจะโรยตัวลงมาในไม่ช้า

“เสียดายแทนใครบางคนจริงๆ อดของอร่อย”จงฮยอนแกล้งพูดเสียงดังหวังให้อีกคนได้ยิน แล้วรินไวน์ใส่แก้วอีกรอบ แต่ยังไม่ทันได้ดื่ม แก้วในมือก็ถูกแย่งไปซะแล้ว

จงฮยอนยิ้มขำเมื่อคนตัวเล็กดื่มไวน์อักๆรวดเดียวจนหมดแก้ว

“ค่อยๆเดี๋ยวก็สำลักหรอก”ปลายนิ้วอุ่นบรรจงเช็ดมุมปากที่เลอะคราบสีแดงเข้ม

“อร่อย~”เสียงหวานร้องบอกพร้อมกับใช้เรียวลิ้นเล็กเลียริมฝีปากอิ่ม

“เอาอีกมั้ย?”

“ได้เหรอ?”คนถามทำตาเป็นประกายวิ้งวับ จงฮยอนยิ้มเอ็นดูภูตขี้เมาก่อนจะรินไวน์ให้อีกแก้ว

“เดี๋ยวสิ”เสียงทุ้มเอ่ยห้ามก่อนที่อีกคนจะดื่มเข้าไป

“อะไร เปลี่ยนใจเหรอ?”คนถามหน้าเศร้า เมื่อแก้วในมือถูกอีกคนดึงไปถือไว้

“เปล่า...แต่ว่ามีอีกวิธีที่จะดื่มไวน์ให้อร่อย อยากรู้มั้ยว่าต้องดื่มยังไง”ถามอย่างเจ้าเล่ห์แต่อีกฝ่ายก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยพยักหน้าหงึกหงัก

“หลับตาสิ”

“ต้องหลับตาด้วยเหรอ?”

“เอาน่า เดี๋ยวเปลี่ยนใจนะ”

คนตัวเล็กทำแก้มพองลมแต่ก็หลับตาลงแต่โดยดีเพราะไม่อยากอดสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบ เพียงไม่นานสัมผัสแปลกๆก็แตะลงบนกลีบปาก คีย์ลืมตาโพลงด้วยความตกใจแต่ก็ถอยหนีไปไหนไม่ได้เพราะโดนอีกฝ่ายกอดเอวไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ประคองอยู่ที่ท้ายทอย ลิ้นอุ่นบังคับให้เขาเปิดปากออก ก่อนของเหลวรสหวานชวนมึนเมาจะไหลผ่านโพรงปากลงไปอย่างช้าๆ ดวงตาเรียวหลับลง มือบางที่วางไว้บนอกของอีกฝ่ายกำแน่นเมื่อลิ้นหนากวาดชิมความหวานในโพรงปากเล็ก

“ดื่มอีกไหม?”ถามซ้ำเมื่อผละริมฝีปากออก ใบหน้าหวานก้มลงต่ำ คีย์ไม่รู้ว่าไวน์ที่หวานกว่าที่เคยดื่มมันเป็นเพราะอะไร เพราะจูบ...หรือเพราะหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองกับจงฮยอน

“ทำแบบนี้เลิกกลัวฉันแล้วเหรอจงฮยอน...”ถึงเขาจะเป็นภูตแต่ก็ใช่ว่าไม่รู้ถึงสิ่งที่จงฮยอนทำหมายความว่าอย่างไร

“ก็กำลังกำจัดความกลัวอยู่นี่ไง...”ปลายนิ้วเกลี่ยที่พวงแก้มใสสีเรื่อ

“อย่าเขินกันจนหนีกลับเข้าไปในตุ๊กตาอีกล่ะ”คีย์ช้อนตามองอีกฝ่ายก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

“คิก~”คนที่นั่งแกว่งขารับลมฝนอยู่ด้านนอกระเบียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เขาบอกแล้วว่าเจ้านายคนนี้เหมาะกับเพื่อนของเขาที่สุด

คีย์คงอยากให้ฤดูฝนปีนี้ยาวนานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน แต่ก่อนที่หยาดฝนหยดสุดท้ายจะจากไป...

“มีความสุขมากๆนะคีย์”แทมินมองเพื่อนรักที่กำลังดื่มไวน์อย่างดูดดื่ม ก่อนจะหายวับไปเมื่อสายฝนโปรยปรายลงมา

 

“จงฮยอน~คีย์ชอบชุดนี้จังเลย”ร่างหนามองคนตัวเล็กในชุดนอนลายทางของตัวเองแล้วยิ้มบางๆ เขาต้องให้คีย์เปลี่ยนชุดใหม่เพราะชุดเดิมที่เจ้าตัวใส่มันเลอะเทอะไปหมด เลอะไวน์นะครับ กรุณาอย่าคิดลึก!

“นิ๊มนิ่ม สบายตัวจัง”

“คีย์ คืนนี้นอนด้วยกันนะ”จงฮยอนจับมือเล็กเอาไว้พลางทำเสียงอ้อนไหนๆก็ได้จูบภูตไปแล้วนอนกอดภูตก็คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม

“...อืม”รับคำเบาๆ แต่อีกคนได้ยินอย่างชัดเจน ดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แนบอก สูดเอากลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของคนตัวบางเข้าปอด...หัวใจของเขาเต้นรัว...ราวกับกำลังตกหลุมรัก

 

“นี่..ยิ้มไม่หุบเลยนะ”คีย์เอี้ยวตัวมองเจ้าของคำพูดก่อนจะสะบัดหน้าใส่งอนๆ

“แทมินทิ้งฉัน”

“อะไรล่ะ มาโทษกันได้ไงก็คีย์ดื่มจนเมาเองนี่นา เตือนแล้วก็ไม่เชื่อกันบ้างเลย”คนถูกว่ายิ่งหน้างอ

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ หายไปเลยนะ ไม่เห็นมาหากันบ้าง”

“พี่จินกิใช้ให้ฉันไปดูแลพวกภูตฝึกหัดเหนื่อยจะตาย ใครจะว่างมาเที่ยวเล่นได้ล่ะ แต่ตอนที่ฉันหายไปคีย์ก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอถึงได้ยิ้มหน้าบานขนาดนี้”แทมินเอ่ยแซว แก้มใสสุกปลั่งขึ้นมาทันที

“ขอบใจนะแทมิ๊น~~”คนตัวบางโถมเข้ากอดเพื่อรักที่นั่งบนราวระเบียงแทบจะหงายหลังลงไป

“อะไร??”

“ขอบใจที่เลือกจงฮยอนเป็นเจ้านายของฉัน”

“เขาดูแลคีย์ดีใช่มั้ยล่ะ”

“อืม..ดีมาก”ก้มหน้ารับคำอย่างเขินอาย

“คีย์...หลงรักเจ้านายแล้วใช่มั้ย”

“หะ..ท..แทมิน...”คีย์อ้ำอึ้งพูดไม่ออก...เมื่อนึกถึงคำว่ารัก

“อีกไม่นานเทพีแห่งสายฝนก็จะเข้าสู่นิทราแล้วนะคีย์”แทมินเอ่ยขณะที่เงยหน้ามองท้องฟ้า

“ฉันรู้...ฉันไม่ควรออกมาให้จงฮยอนเห็นแต่แรกเลย”

“อย่าทำหน้าเศร้าสิ ฤดูฝนหน้าฉันจะมอบนายให้กับคุณคนหล่ออีก”

“ฉันสงสารจงฮยอนจังเลยแทมิน”

คีย์รู้ว่าจงฮยอนก็รู้สึกไม่ต่างจากตน ความสุขที่ได้รับในแต่ละวัน ความผูกพันที่มีให้กันทำให้พวกเขาหลงลืมไปว่า...เราต่างกัน...ทั้งภพและเวลา สำหรับเขามันเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆในการรอคอยจงฮยอน แต่สำหรับจงฮยอนนั้นต้องใช้เวลานานนับปีกว่าเทพีแห่งฝนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

“อีกไม่กี่ฝนนายก็จะมีอิสระแล้ว จากนั้นจะมาเจอคุณคนหล่อบ่อยแค่ไหนหรือตลอดไปก็ยังได้”แทมินพยายามปลอบใจ

“สำหรับจงฮยอนมันคือ 9 ปีนะแทมิน มันนานเกินไปสำหรับมนุษย์ “

“เอาน่า อย่าคิดมากกับเรื่องที่ยังมาไม่ถึงสิ เหลือเวลาไม่มากคีย์ก็ตักตวงความสุขเอาไว้สิ นะยิ้มหน่อยนะ”แทมินให้กำลังใจเพื่อน เขาเองก็รู้สึกเห็นใจและรู้พอๆกับที่คีย์รู้เช่นกัน แต่การจะมานั่งเสียใจกับเรื่องพวกนั้นสู้เอาเวลาที่เหลือทำทุกวันให้เป็นวันที่ดีที่สุดดีกว่า

“ฉันต้องไปแล้วล่ะ พอหยาดฝนสุดท้ายหมดลงฉันจะมารับคีย์”

 

 

คนในอ้อมกอดขยับตัวยุกยิกจนจงฮยอนต้องตื่นขึ้นมากลางดึก ข้างนอกฝนกำลังตกปรอยๆ เงาของกิ่งไม้ไหวตามแรงลมทาบทับลงบนผืนผ้าม่านสีขาวที่โบกพริ้วเบาๆ

“นอนไม่หลับเหรอ”

“ขอโทษที่ทำให้ตื่น”คนตัวเล็กเงยหน้าสบตาคม

“ไม่เป็นไร ...คีย์คิดอะไรอยู่ หืม?”ร่างเล็กพลิกตัวหันหลังให้สายตาจับจ้องที่ชายผ้าม่าน วงแขนแกร่งวางพาดเอวร่างเอาไว้หลวมๆ

“คีย์รักจงฮยอนนะ”คำสารภาพดังขึ้นท่ามกลางเสียงฝนที่ตกกระทบใบไม้ด้านนอก จงฮยอนซุกหน้าลงที่ซอกคอขาว เสียงทุ้มกระซิบบอกคำรักข้างหูจนหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน

“อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นสุดฤดูฝนแล้วนะจงฮยอน”คนที่อยู่ด้านหลังเงียบไปจนคีย์ต้องพลิกตัวกลับไปอีกครั้ง จงฮยอนนอนลืมตาอยู่ในความมืด ก่อนจะตวัดแขนกอดอีกคนเอาไว้

เขารู้ดีว่าคีย์กำลังจะบอกว่าอะไร...เวลาของเขากับคีย์กำลังจะหมดลงแล้ว แต่ความรักของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง

“จงฮยอนจะลืมคีย์มั้ย”

“ไม่ลืมหรอก ใครจะลืมคีย์ได้”จูบแผ่วที่เรือนผมนุ่ม

“จะรอคีย์มั้ย”

“รอสิ”แต่มันจะมีทางอื่นอีกมั้ยที่เขาไม่ต้องรอ...เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาไม่อยากให้ฝนหยุดตกเลย

“จงฮยอน...มันจะเป็นแบบนี้ไปตลอด 9 ปีนะ จะอดทนใช่มั้ย”

“อืม...จะรอนะ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ แต่คีย์ต้องกลับมานะ”

“กลับมาอยู่แล้วก็ไวน์ของจงฮยอนอร่อยนี่”ไม่อยากให้รู้สึกเศร้าไปมากกว่านี้เลยต้องหาข้ออ้าง จงฮยอนหัวเราะออกมา ลูบผมสีดำสนิทอย่างเบามือ

“นอนซะ”คีย์หลับตาลงซุกหน้ากับอกอุ่น

เขาเคยบอกจงฮยอนไปหรือยังนะว่าจริงๆแล้วภูตน่ะ ไม่ต้องนอนเยอะเหมือนมนุษย์ก็ได้ แต่เขาก็ชอบอยู่ในอ้อมกอดอุ่นแบบนี้ไปนานๆ

 

...อยากให้จงฮยอนกอดเขาแบบนี้ตลอดไป...

 

 

ลมหนาวพัดผ่านประตูระเบียงเข้ามาทำให้ตุ๊กตาสีชมพูตัวน้อยเคลื่อนตัวไปตามสายลม เจ้าของร่างบอบบางนั่งกอดตัวเองอยู่ที่ปลายเตียง เมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าแวะมาทักทายเวลาของคีย์ก็จะหมดลง จงฮยอนมองคนที่นั่งเหงาอยู่ด่วยความรู้สึกเศร้าใจ ถึงคีย์ไม่พูดแต่เขาก็รับรู้ได้ว่าพรุ่งนี้แล้วที่เขาจะต้องจากกับคีย์ จะไม่มีคนคอยกวนใจเขา ไม่มีคนขโมยไวน์ไปดื่มตอนเขาไปทำงาน ไม่มีเสียงหัวเราะสดใสและรอยยิ้มหวานต้อนรับเมื่อเขากลับบ้าน ไม่มีคนให้กอดนอนเหมือนหลายคืนที่ผ่านมา

หากเขาขอพรได้...เขาจะขอให้คีย์อยู่กับเขาตลอดไป

 

และ...ขอให้โลกนี้มีแต่ฤดูฝน

 

“คีย์....”เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนเรียกแล้วส่งยิ้มให้ จงฮยอนกางแขนทั้งสองข้างออกคนตัวบางโผเข้าหาจนร่างหนาเซไปด้านหลังก่อนจะกอดอีกคนเอาไว้แน่น

“อย่าลืมคีย์นะ อย่าลืมคีย์”เสียงหวานบอกอู้อี้ จงฮยอนได้แต่พยักหน้ารับคำเพราะพูดอะไรไม่ออก อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วทั้งเขาและคีย์ตั้งใจว่าจะไม่นอน

เรื่องของเขากับคีย์มันช่างเหลือเชื่อนัก เหมือนฟ้าแกล้งแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็หลงรักภูตตนนี้ไปเสียแล้ว แม้รู้ดีว่าไม่มีวันใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนคนปกติแต่เขาก็ยินดียอมรับชะตาชีวิตที่เป็นเช่นนี้ ว่าทุกฤดูฝนเขาจะมีคีย์ตลอดไป

จงฮยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง สองตามองหาคนที่เขากอดเอาไว้แล้วเผลอหลับไปแต่ห้องทั้งห้องกลับว่างเปล่า

 

...คีย์ไปแล้ว...

 

“คีย์....”ราวกับหัวใจได้หล่นหายไป เหลือทิ้งไว้แต่ภาพในวันวาน

 

จงฮยอนแก้เชือกที่ผูกตุ๊กตาไล่ฝนออกจากหน้าประตูตู้เสื้อผ้า สายลมเย็นพัดเข้ามาเบาๆพร้อมกับการปรากฏกายของใครคนหนึ่ง

“คุณคนหล่อ”จงฮยอนสะดุ้งตกใจหันมองแทมินตาโต จับตุ๊กตาตัวน้อยเอาไว้แน่น

“น...นายเป็นใคร!!!”

“คิก~ แทมินฮะ หรือว่าจะเป็นยูกึนดีละ?”คำตอบที่ได้รับทำให้จงฮยอนช็อคเข้าไปใหญ่

“ผมมารับคีย์ ส่งเขามาให้ผมเถอะ”แทมินยื่นมือออกไปด้านหน้า แต่จงฮยอนไม่ยอมส่งของในมือให้

“ส่งมาสิฮะ ผมต้องรีบไปแล้ว”แทมินเร่ง

“ไม่คืนได้มั้ย ขอฉันดูแลคีย์ต่อไปได้หรือเปล่า”แทมินทำท่าคิดก่อนจะถามหยั่งเชิงดูก่อน

“ถ้าผมไม่ให้ละ”

“แต่ฉันไม่อยากคืนคีย์ให้นาย”

“คิดว่าคุณจะดูแลคีย์ได้เหรอ ยังไงคุณก็ไม่อาจเจอคีย์ได้หรอกนะ จนกว่าจะถึงฤดูฝนปีหน้า หรือบางทีคุณก็อาจจะไม่ได้เจอด้วย ถ้าเจ้าของคนต่อไปไม่ใช่คุณ”

“คีย์ต้องเปลี่ยนเจ้าของด้วยเหรอ”จงฮยอนถามอย่างแปลกใจ ในเมื่อคีย์สัญญาว่าจะกลับมาหาเขา นั่นก็ต้องหมายความว่าสิทธิ์ในความเป็นเจ้าของก็ยังคงเป็นเขาไม่ใช่หรือ?

“คิก~”แทมินหลุดหัวเราะออกมาเมื่อแกล้งคุณคนหล่อได้

“ไม่หรอกฮะ คีย์เขาพอใจที่จะอยู่กับคุณน่ะ ว่าแต่จะไม่คืนเขาให้ผมจริงเหรอ”

“ฉันจะดูแลคีย์เอง”

“เอางั้นก็ได้”ใบหน้าน่ารักขยับขึ้นลง ก็รู้อยู่แล้วว่าจะต้องมาเสียเที่ยวแต่ก็อยากพิสูจน์ใจมนุษย์คนที่คีย์หลงรักดูว่าเขาจะให้ความสำคัญกับคีย์มากแค่ไหน

“คุณรู้ใช่มั้ยว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปอีก 9 ปี”แทมินอดที่จะย้ำเรื่องเวลาไมได้ “กว่าจะถึงวันนั้นคุณจะรักและรอคีย์แบบนี้ตลอดไปหรือเปล่า”

“ฉันสัญญากับคีย์ไว้แล้วไม่ว่านานแค่ไหนฉันก็จะรอและฉันก็จะรักเขาตลอดไป”

เมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้วแทมินจึงคิดว่าตัวเองควรไปเสียที

“ดูแลคีย์ดีๆนะคุณคนหล่อ...บางทีมันอาจจะมีปาฏิหาริย์”พอสิ้นคำพูดร่างของแทมินก็หายวับไปให้จงฮยอนได้สะดุ้งตกใจอีกรอบ มือหนาประคองถือตุ๊กตาเอาไว้อย่างทะนุถนอม

“แล้วเจอกันนะที่รัก...”

 

 

 

“มินโฮเมื่อไหร่ฝนจะตกวะ?”

“โหย มึงบ้าป่ะเนี่ย วันนี้ถามกูมากี่รอบแล้ว ถ้าตกเดี๋ยวมึงก็รู้เองละ เป็นไรวะ ปกติเกลียดฝนจะตาย”

“ใครว่ากูเกลียดฝน กูชอบมากต่างหาก”มินโฮหันไปมองเพื่อนที่นั่งเหม่อมองฟ้าด้วยสายตาประหลาดใจ นับวันเพื่อนเขามันยิ่งเพี้ยนขึ้นทุกวัน นอกจากชอบถามว่าเมื่อไหร่ฝนจะตกตั้งแต่ฤดูหนาวยันเข้าฤดูร้อน บางทีก็ยังเห็นมันนั่งคุยกับตุ๊กตาอะไรสักอย่าง เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวทำหน้าเหมือนหมาหงอย นี่ถ้าไม่ติดว่าคุยกับเขารู้เรื่อง ทำงานได้ กินข้าวเป็นปกติละก็เขาคงคิดว่ามันบ้าไปแล้ว!

“เมื่อเช้าได้ยินกรมอุตุฯประกาศนะว่าคืนนี้ฝนจะตกอ่ะ”

“จริงเหรอ”หันมาถามด้วยความดีใจ

“กูโกหกแล้วเงินเดือนกูเพิ่มมั้ยละ”นี่ก็กวนตีนกลับ

“ไปถามหัวหน้าดูสิ ถ้าเขาไม่ไล่มึงออกก่อนโทษฐานไปจีบลูกสาวเขาแล้วทิ้งน่ะ”จงฮยอนพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะรีบเก็บของกลับบ้าน

คืนนี้ฝนจะตก...เขาจะได้พบคีย์แล้วใช่ไหม...?

 

 

เสียงฟ้าร้องดังมาจากที่ไกลๆพร้อมกับแสงสีขาวพาดบนท้องฟ้า เป็นสัญญาณบอกว่าฤดูฝนปีนี้กำลังจะเริ่มขึ้น ไม่นานหยาดน้ำจากฟ้าก็พากันไหลรินลงมาเป็นสาย

 

ตุบ!

 

“โอ๊ย!”เสียงที่ดังมาจากในห้องเร่งให้ร่างหนาวิ่งเข้ามาดูสิ่งที่เขาเห็นทำให้ต้องเผยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“จงฮยอนบ้าจับคีย์ห้อยหัวทำไมเนี่ย! มึนไปหมดเลย”คนตัวเล็กบ่นอุบทำหน้างอ แต่อีกคนไม่ได้สนใจอะไรเลยคว้าร่างบางเข้าไปกอดด้วยความคิดถึง

“คิดถึงจะแย่อยู่แล้วคีย์”

“คีย์ก็คิดถึงจงฮยอนนะ”คนตัวเล็กกอดตอบซุกหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มลงบนอกอุ่น

 

ตุ๊กตาไล่ฝนตัวน้อยที่ถูกจับห้อยหัวตรงหัวเตียงกำลังแกว่งไกวเบาๆ

 

สายฝน ความรัก มาเยือนอีกครั้งแล้ว...