••RaiNboWLove••ลิขิตรักสีรุ้ง••

ลำดับตอนที่ #1 : • • RainboWz* 1 : เ ห ตุ เ กิ ด เ พ ร า ะ ส าย รุ้ ง • •

1 7 ปี ที่ แ ล้ ว . . .

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในอเมริกา

ฤดูฝนที่ดูเงียบเหงา ขณะที่ฝนตกลงมาอย่างกระหน่ำ หญิงสาวท้องแก่นอนดิ้นรนอยู่บนเตียงเข็นที่กำลังเลื่อนเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างว่องไว มือข้างหนึ่งที่หญิงสาวที่เกาะกุมชายอันเป็นที่รักค่อยๆไกลกันออกไปเพียงเพราะเสียงพยาบาลสาวคนหนึ่ง

"Wait, out room please. (กรุณารอข้างนอกนะคะ)" เสียงใสนั้นพูดอย่างสุภาพ แล้วประตูห้องฉุกเฉินก็ปิดลง

ชายหนุ่มกำมือภาวนาพระเจ้าขอให้ทั้งหญิงผู้เป็นที่รักของเขาและบุตรที่กำลังจะกำเนิดปลอดภัย

เวลาผ่านไปนานจนทำให้ชายหนุ่มเริ่มใจไม่ดี แต่แล้ว นายแพทย์ผู้ทำคลอดก็เดินออกมาพร้อมกับหน้าตาที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

"congratulations! your wife and your daughter is all right! , (ยินดีด้วย! ภรรยาและลูกสาวของคุณปลอดภัยแล้ว!)" คุณหมอพูดแสดงความยินดี

"Thank you! Thank you!" ชายหนุ่มยิ้มและกล่าวขอบคุณอย่างดีใจแล้ววิ่งเข้าไปหาภรรยาของตัวเอง

หญิงสาวหน้าตาอ่อนแรง อุ้มลูกน้อยแล้วยิ้มอย่างปลื้มใจกับลูกสาวคนแรกของตน แล้วทอดมองไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้พายุฝนที่โหมกระหน่ำได้หยุดตกแล้วแทนที่ด้วยสายรุ้ง7สีที่สวยงาม

"เป็นยังไงบ้าง?" ชายหนุ่มถามภรรยาอย่างเป็นห่วง ฝ่ายภรรยาเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆแล้วกอดลูกของตัวด้วยความรัก

"ผมขอดูลูกสาวหน่อย" ชายหนุ่มยื่นมือไปขออุ้มลูกจากภรรยาที่ยื่นส่งให้อย่างถนุดถนอม

"ให้ชื่อสายรุ้งดีไหม พอเกิด พายุก็หยุดลงและแทนที่ด้วยสายรุ้ง" ผู้เป็นพ่อขอความคิดเห็น

"รุ้ง สายรุ้ง ก็ดีค่ะ" คนเป็นแม่เห็นด้วย

1ปี ต่ อ ม า . . .

หญิงสาวตั้งท้องใกล้คลอดอีกครั้งในต้นฤดูหนาวซึ่งหิมะในประเทศอเมริกากำลังโปรยปรายอย่างสวยงาม ชาวเมืองใส่เสื้อแจ็คเก็ตและเสื้อโค้ดตัวหนาหลากหลายสี เด็กหญิงอายุวัย1ขวบกว่าๆ ถูกผู้เป็นพ่ออุ้มและวิ่งมาจนถึงหน้าห้องฉุกเฉินเดิมที่ผู้เป็นแม่นอนปวดท้องอยู่

"อดทนหน่อยนะ" ผู้เป็นพ่อพูดให้กำลังใจ

แล้วเตียงก็ถูกเข็นเข้าห้องไป และออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเช่นเดิม ลูกสาวคนที่สองมีชื่อว่า ต้นหนาว เพราะเกิดในต้นฤดูหนาว

ครอบครัวนี้เป็นที่อิจฉาของใครๆมากมายเพราะความรักในครอบครัวนั้นมีมากจนเกินพอดี แต่แล้วครอบครัวแสนสุขก็ต้องจบลงอย่างน่าเศร้า ในเวลา3ปีต่อมา

วั น ที่ 1 3 กุ ม ภ า พั น ธ์ . . .

วันพรุ่งนี้คือวันเกิดครบรอบ4ขวบของสายรุ้ง ลูกสาวคนโตของครอบครัว

"ม๊าม้า รุ้งอยากได้ตุ๊กตาบาร์บี้" สาวน้อยตาโตสีน้ำตาลคมเข้มวิ่งไปเขย่าแขนแม่ที่กำลังเตรียมอาหารอยู่อย่างออดอ้อน

"ได้จ๊ะ แล้ววันเกิดในวันพรุ่งนี้ม๊าม้าจะซื้อมาให้ ^^ " ผู้เป็นแม่ตอบอย่างใจดี

"เย้! ม๊าม้าใจดีที่สุดในโลกเล้ย!!" สายรุ้งพูดแล้วกอดแม่ของตนอย่างเช่นทุกวัน

เมื่อตอนหัวค่ำพ่อและแม่ของสายรุ้งและต้นหนาวก็ออกไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของขวัญให้สายรุ้ง โดยปล่อยให้สองสาวน้อยอยู่บ้านกับแม่บ้านคนเก่าแก่ที่ตามมาอยู่อเมริกาด้วยตั้งแต่ทั้งสองแต่งงานกัน

"พี่รุ้ง ทำไมม๊าม้ายังไม่กลับมาอีก" น้องสาวถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่รู้เหมือนกัน" รุ้งตอบแล้วปีนโซฟาไปเกาะขอบหน้าต่างแต่ก็ไม่พบวี่แววที่พ่อและแม่ของเธอจะกลับมา

กริ๊งงงงงง!  กริ๊งงงงง!

เสียงโทรศัพท์บ้านดังอย่างต่อเนื่อง จนแม่บ้านเดินมารับโทรศัพท์นั่น

"Hello... bull story!!! (ฮัลโหลว...เรื่องโกหกน่า!!!)" ผู้รับโทรศัพท์สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียดและซีดลงอย่างเห็นได้ชัด จน2พี่น้องมองตามอย่างสงสัย

เมื่อหล่อนวางโทรศัพท์ลงน้ำตาก็เอ่อคลออยู่รอบดวงตา

"มีอะไรหรอป้าแจ่ม" สายรุ้งถามแม่บ้านอย่างสนิทสนม

"โชคร้ายจริงๆ น่าสงสารที่สุด ฮือ..คุณหนูคะ ไปโรงพยาบาลกันเถอะคะ ฮือ" ป้าแจ่มของ2พี่น้องร้องไห้แล้วพาทั้งคู่ไปที่โรงพยาบาลหลังจากได้รับข่าวล่าสุดจากโรงพยาบาลว่า คุณผู้หญิงและคุณผู้ชายของเธอประสบอุบัติเหตุรถคว่ำอาการหนัก

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ป้าแจ่มก็พาทั้ง2เดินไปที่หน้าห้องICU

"assistant's daughter? (ลูกสาวของผู้ป่วยใช่ไหม?)" พยาบาลถาม

"Yes," ป้าแจ่มตอบ

"please , go to this room." พยาบาลสาวพูดกับเด็กทั้งสอง

เด็กสาวทั้งสองคนจับมือกันเดินเข้าไปในห้องที่พยาบาลเปิดประตูให้ แล้วก็พบกับพ่อและแม่ของทั้งคู่ที่มีเครื่องมือของหมอเต็มตัวไปหมด เมื่อผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวของตัวเดินเข้ามาก็ยิ้มออกมานิดหน่อยอย่างยากเย็น

"ม๊าม้าาา! ฮึกๆ ฮืออ!" สายรุ้งร้องไห้แล้วกอดแม่แน่น

ผู้เป้นแม่ยื่นกล่องของขวัญสีชมพูสดใสที่เปื้อนเลือดของตัวเองให้ลูกสาวแล้วแหงนมองนาฬิกาซึ่งแขวนอยู่แล้วพูดเสียงแหบแห้ง

"Hap..py...Bi...Birth...day" สายรุ้งรับกล่องของขวัญนั้นมาแล้วร้องไห้กอดแม่ของตนอยู่นาน แล้วหันไปหาผู้เป็นพ่อบ้าง

"ปะป๊า" สาวน้อยยังคงร้องไห้อยู่

"สุข..สันต์...วะ...วะ...วันเกิด ยะ...อย่า...ร้องไห้...ใน...วัน..เกิดอีก..นะ" ผู้เป็นพ่อพูดแล้วปาดน้ำตาของลูกสาวของตนทิ้ง

ชายผู้เป็นพ่อที่มือเปอะเปื้อนเลือดยื่นสร้อยคอให้ลูกทั้งสองคนละเส้น เป็นรูปครึ่งวงกลมทำด้วยเงินแท้ เมื่อนำมาต่อกันแผ่นสีเงินของครึ่งวงกลมทั้งสองจะเกิดแผ่นพลาสติกใสขึ้นแล้วมีรูปสายรุ้งทอประกายและมีหิมะตกลงมา ข้างหลังของสรอยทั้งสองเส้นจะมีชื่อของทั้งสองสลักไว้

"แจ่ม...พะ...พา...ลูก...ฉัน...กล...กละ....กลับ...เมือง..ไทย..ด้วย" หญิงสาวพูดได้เพียงแค่นั้นก็มีเสียง

ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

คลื่นสัญญาณการเต้นของหัวใจของสองคนผู้เป็นที่รักดังขึ้นพร้อมกัน และผู้เป็นน้องก็โผลเข้ากอดพี่สาวของตนอย่างแสนกลัว

น้ำตาของพี่สาวไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ กำสร้อยที่ผู้เป็นพ่อให้มาอย่างแนบแน่น


"ปังงงง!  พี่รุ้งงงงงงง ตื่นเร็วๆๆๆ" เสียงใสแจ๋วดังอยู่หน้าห้องนอนจนเจ้าของห้องต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากอดีตแล้วมาพบกับโลกของความจริง

สาวสวยหุ่นบาง ผมสีดำยุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นนอน ตาคมโตสีน้ำตาลถูกขยี้ด้วยมือขาวนวน ปากบางสีชมพูอ้าปากหาวและสลัดตัวเองออกจากเตียงนุ่มนิ่มของตัวเองเพื่อเดินไปเปิดประตูให้น้องสาว

เมื่อเปิดประตูออก สาวผมสีดำ ตาโตสีน้ำตาล ปากเรียวบาง หุ่นผอมเพรียวเหมือนพี่สาวอย่างกับแกะกันมา แตกต่างกันแค่นิดหน่อยเท่านั้นก็เท้าสะเอวทำหน้าบูดบึ้งแล้วพูดเสียงดัง

"ทำไมยังไม่อาบน้ำอีก วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ แล้วก็เป็นวันแรกของการเป็นนักเรียนม.ปลายของหนาวด้วย!" น้องสาวพูดเสียงแหลมแล้วผลักพี่สาวที่ยังงัวเงียเข้าห้องน้ำอย่างว่องไว