วันนี้อยากเขียนเรื่องราวความทรงจำในช่วงชีวิตที่อาจจะเรียกได้ว่าต้องผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมายไว้เป็นความทรงจำครั้งหนึ่งว่าเราได้พบกัน ช่วงชีวิตที่เข้าสู่ช่วงการเดินทางค้นหาอนาคต สมัครสอบต่างๆ เราเลือกที่จะเลือกความฝัน ความฝันที่มันเป็นจริงได้ยาก จนสุดท้ายเราก็ได้เลือกสิ่งที่ใกล้เคียงกับความฝันมากที่สุด แต่ก่อนจะผ่านอะไรเหล่านั้นมามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ตั้งแต่วันสมัครจนถึงวันที่ผลประกาศ ไม่มีความสุขเลยมีแต่เสียงบ่นว่ามาตลอด แต่เราก็ฝ่าฟันมันมาจนได้ ไม่มีใครอยากให้เป็นในสิ่งที่เราอยากเป็น แต่สุดท้ายทุกคนก็ยอมเข้าใจ ยอมรับมัน พอเราเข้ามาเรียน เราก็มีปัญหาเรื่องสุขภาพมาตลอด เข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น แต่ที่ที่เรามาอยู่ก็ยังมีพี่ที่ดีคอยดูแลเรามาตลอดเลยนะ และด้วยความผูกพันเหล่านี้แหละทำให้เรามีความสุขมากๆ แต่ไม่นานหนักหรอกเราก็พบกับเรื่องราวของความสูญเสียของคนในครอบครัว มันไม่สวยงามนักหรอก เพราะเราพึ่งเข้าแอดมิดโรงพยาบาลไป 1 สัปดาห์ก่อนจะได้รับข่าวนี้ จึงไม่สามารถทำให้เราลาเรียนลงมางานได้ ได้แต่คิดว่าเวลาและเรื่องราวต่างๆจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เราก็ยังเรียนในสภาพร่างกายที่ไม่แข็งแรงเต็มที่แต่เราก็ยังมีเพื่อนๆที่คอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ก็นะ คนไม่สบายมันก็ต้องมีบ้างแหละคนพูดของคน ที่จะมองเราในแง่ลบ แต่เราไม่เคยว่าใครนะ เราต้องขอบคุณเขาที่ทำให้เรารู้สึกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งมากขึ้น เรื่องราวของการจากลาก็ยังมาหลอกหลอนเราอยู่ เราผ่านมาได้ครึ่งเทอมแล้ว พ่อหลวงรัชกาลที่9 ได้เสด็จสวรรคตลง ถึงแม้เราจะเป็นแค่เด็กคนนึงที่อาจจะไม่ได้เกิมาทันในช่วงที่ท่านทำงานหนักมากที่สุด แต่ก็เห็นพระราชกรณียกิจที่ท่านทรงทำมาตลอด ด้วยที่เราเคยเป็นนักพูดมาก่อน เราจึงต้องเคยหาเรื่องราวเกี่ยวกับพระองค์ท่านมาบ้าง ซีงการทำงานเรื่องราวเกี่ยวกับพระองค์ท่านแต่ละครั้งมันช่างเหนื่อยมาก แต่คงไม่เท่าที่พระองค์ท่านทรงทำให้เราประชาชนคนไทย ในวันนั้นเราไม่สบายนอนป่วยอยู่ที่ห้อง ตื่นขึ้นมาเกือบสองทุ่ม ตื่นขึ้นมาเปิดเฟสบุคดู ข่าวแรกที่ขึ้นมามันทำให้เราอื้อ ตันไปหมดพูดไม่ออก พึ่งจากคนที่สำคัญในครอบครัวไปไม่นาน ตอนนี้ยังต้องมาจากพ่อของคนทั้งประเทศ พ่อที่รักลูกมากกว่าตัวเอง กว่าจะผ่านเรื่องราววันนั้นมาได้เราเชื่อว่าหลายๆคนก็คงเจ็บปวดกันมาไม่น้อย นั่นแหละเราผ่านเรื่องการจากลาการสูญเสียมาติดๆกัน เราก็คิดว่าเราคงเข้มแข็งขึ้นมากแล้วแหละ คงไม่มีอะไรทำให้เราต้องอ่อนแออีกนะ จนวันนึงเราดันไปได้ยินคำพูดบางคำพูดเข้า ความจริงมันก็จะไม่ได้กระทบอะไรต่อเรามากหรอกนะ ถ้าคนนั้นเราไม่ให้ความสำคัญกับเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราพยายามเอาคำพูดของเขามาเปลี่ยนแปลงปรับปรุงตัวเองเสมอ รวมถึงตอนนั้นร่างกายเรามันอ่อนแอมาก และด้วยความรู้สึกที่มันเหนื่อยล้ากับเรื่องบางเรื่องที่อยู่ภายในจิตใจเรา เราเลยขอเดินถอยออกมา ทั้งๆที่รู้ว่ามันคือความฝัน ความฝันที่มันจะไม่มีโอกาสให้แก้ตัวแล้ว เราเป็นคนที่สนิทกับคนง่าย เราก็เลยผูกพันมาก วันที่เราตัดสินใจมันยากมากเลยนะ แต่มันก็ไม่นานนักหรอก เพราะทั้งร่างกายและจิตใจมันบอบช้ำมากเกินทนแล้ว เราพยายามมองถึงอนาคตถ้าเรายังอยู่ต่อกับความฝันแล้วต้องเจอสภาวะแบบนี้ต่อไป เราจะไหวไหม สุดท้ายความฝันเราก็ต้องจบลง แต่ไม่สวยงามหรอกนะ เพราะความผูกพันที่เป็นเหมือนครอบครัวนั่นเอง แต่เราก็มีคำถามมากมายในใจที่ยังอยากถามใครอีกหลายคนที่ยังไม่ได้พูดออกไป แต่เราบอบช้ำมามากเกินทนแล้ว เราเลยเลือกเดินทิ้งความฝันให้จบลงแล้วเริ่มต้นใหม่กับความจริง ความจริงที่เรายังไม่แน่ใจว่าควรจะไปต่อยังไง กับคำถามรายล้อมเรารอบด้าน เราทำได้แค่ยิ้มให้กับมัน อย่างน้อยการที่เราเลือกเดินจากมา เราก็ยังมีเวลาไปรักษาร่างกายให้ดีขึ้น เอาเวลาไปเริ่มต้นให้กับความจริงสักที...
ต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเป็นความทรงจำ...
ทั้งที่มาทำให้ทุกข์และสุขบ้าง...
หลังจากเรากลับมาเราก็ยังพบการสูญเสียแต่เราจะเข้มแข็ง...
สร้างรอยยิ้มนักสู้ใหม่...
ตั้งใจทำเพื่ออนาคตของความเป็นจริง...
ตอนนี้ร่างกายเริ่มดีขึ้นแล้วนะคะ...
ไปหาหมอตรวจอย่างละเอียดแล้วเนอะ...
สู้ต่อไปนะ...
ความฝันที่จบลง...
ความทรงจำสีหม่น...
ความทรงจำสีหม่น...
ความคิดเห็น