ตอนที่ 5 : “ฉัน...กลับมาหานายแล้วนะ... อเลน”

และแล้วผมก็มาอัพ   ตอนที่ทำใจยาก  เพราะว่ามันหวาน~ (มีแต่ดะเลนนะครับตอนนี้)   แต่ก็เอาเถอะ  ถือซะว่า  เนื่องในวันเกิดคันดะ  ผมจะลงให้นะครับ   แล้วไม่แน่ว่าพรุ่งนี้  หรืออาทิตย์หน้า  ผมจะลงตอนพิเศษ  เป็นของขวัญย้อนหลังให้กับยูคุง เอ๊ย!!คันดะ  ครับ 

******************************************************************************************

ตอนที่ 5 :  “ฉัน...กลับมาหานายแล้วนะ... อเลน”

หลังจากที่คันดะเข้าใจผิดไปซะนาน   ก็ได้รู้ถึงความจริงว่าลูกในท้องของอเลนนั้นเป็นลูกของตน  จึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน

….ในคืนนั้นเอง....

หนุ่มน้องหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีขาวดุดหิมะกำลังหลับอยู่ในห้องของตน    เนื่องจากความเครียด  ทำให้ร้องไห้จนผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

  เมื่อคันดะกลับมาถึง  ก็พบกับร่างเล็กที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง   ใบหวานนั้นยังคงมีคราบน้ำตา  และยังคงแฝงความเศร้าไว้อยู่   คันดะจึงนั่งลงที่ปลายเตียงช้าๆ

“อเลน...ฉันขอโทษ” พูดจบก็ค่อยๆเขยิบเข้าหาอเลนอย่างช้าๆ เพราะไม่ต้องการให้ร่างบางตื่น  แล้วค่อยๆยื่นมือเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของอเลนก่อนจะลูบเส้นผมสีขาวอย่างเบามือ

“ฉันคงเข้าใจผิดจริงๆสินะ..อเลน”  พูดได้ไม่นานก็ค่อยๆโน้มตัวลงน้อยๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

“แค่สามวัน   ทำไม...  ฉันคิดถึงนายขนาดนี้นะ”  เมื่อจบประโยคก็ค่อยๆ  มอบจุมพิตที่แก้มเนียนใสสีอมชมพู

“ฉันเอง...ก็หวง(ห่วง)นายเป็นเหมือนกันนะ”  ดวงตาคมกริบสีรัตติกาลมองใบหน้าหวานเหมือนปกติ  แต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนน้อยๆ ที่ไม่น่าจะมีในตัวคนๆนี้ได้

“ถ้านายเป็นอะไร  ก็บอกฉันมาสิ”  มือหนาลูบเส้นผมสัขาวดุดหิมะ  อย่างอ่อนโยน

“ตลอดสามวันมานี้.. นายคิดถึงฉันบ้างรึเปล่า...  อเลน”  พูดเสร็จก็มอบจุมพิตหอมหวานอย่างห่วงหาให้กับร่างเล็กเบาๆ  หวังว่าคนตรงหน้าจะยังไม่ตื่นขึ้นมาเห็นตนในตอนนี้

(ก็มาดเข้มมันหายไปไหนก็ไม่ทราบน่ะครับ : Kira)

แต่แล้ว  ไม่นานก็ผละออกมา  ก่อนจะโน้มตัวลงนอนข้างๆอเลนแล้วค่อยๆเอาแขนทั้ง2ข้างมาโอบกอดคนข้างๆไว้    คันดะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆอเลน แล้วจูบซับคราบน้ำตาที่ยังคงเหลืออยู่บนใบหน้าหวานนั้น   จากนั้นจึงนอนกอดอเลนจนหลับไปในที่สุด

 ........ยามเช้าวันต่อมา.......

      ร่างเล็กปรือตา   ค่อยๆลืมขึ้นมา  เมื่อรู้ได้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว ดวงขาสีเทาส่องประกายกระพริบเบาๆ ก่อนจะสังเกตว่าขยับตัวไปไหนไม่ได้เนื่อจากมีคนกอดอยู่  อกกว้างอุ่นๆตรงหน้าทึ่เคยซุก  ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วตอนนี้

“ คะ...คันดะ  มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”  ดวงตาสีเทาเบิกกว้างเมื่อเห็ว่าเจ้าของแผ้นอกนั้นคือคนรักของเขา คันดะ ยู

“หืม?” คันพูดอย่างงัวเงียก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ  เขาก้มลงมองร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาที่มองมาตาไม่กระพริบ

คันดะแกล้งกลับไป  โดยการกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

“คันดะ...กอดผมทำไมครับ /// ///”  อเลนก้มหน้าซุกลงกับอกแล้วพูด  เพื่อหลบใบหน้ามี่ขึ้นสีชัดเจนของตน

“ก็คิดถึงน่ะสิ  ถามได้” ใบหน้าคมยังคงนิ่งกับคำพูด  ดวงตาสีดำสนิทมองไปยังร่างเล็กอย่างเฉยชา  แต่ก็แฝงความเอ็นดูอยู่ในดวงตานั้นด้วย

“...หรอครับ...” ใบหน้าหวานของหนุ่มน้อยแดงขึ้นกว่าเดิม  ริมฝีปากเรียวสวยยิ้มออกมาน้อยๆในความดีใจ

“ผมเอง...ก็คิดถึงมากเลยครับ” เด็กหนุ่มพูดติดๆขัดๆในความเขินอาย  พลางละสายตาออกจากคันดะ

“ความจริงแล้ว...ผมน่ะ..ท”พูดไม่ทันจบ  คนตรงหน้าก็แทรกขึ้น

“ท้อง..สินะ  ราวี่มันบอกฉันหมดแล้วล่ะ... นายน่ะ  ท้องกับฉันสินะ” คันดะเบือนสายตาไปทางหน้าต่าง  แต่อเลนกลับหันมามองหน้าคันดะ   คันดะเริ่มมีหน้าที่แดงนิดๆ จึงหันหน้าไปทางอื่น

“หา!! รู้แล้วหรอครับ  อ่า..แต่ว่า...” อเลนทำหน้าตกใจ  ก็จะเปลี่ยนมาเป็นหน้าครุ่นคิด ‘ถึงแม้ผมกับคันดะจะเคย...  แต่มันก็... ไม่น่าเป็นไปได้นี่... เรา2คน  ก็ชายกันทั้งคู่นี่นา...’ คิดเสร็จก็ตอบกลับไป

“เอ่อ..ก็น่าจะใช่นะครับ แหะๆ”ยิ้มแห้งๆกับความไม่เข้าใจว่าตนท้องได้อย่างไร

“หรือว่า...นายไปทำอะไรกับคนอื่นมา” คัดะถามพร้อมกับจ้องไปยังหน้าอเลนด้วยสายตาแปลกๆ  เพื่อจะจับพิรุธ

“ปล่าวนะครับ!!  ผมมีแค่คันดะคนเดียวจริงๆครับ”  อเลนตอบไปหวังว่าคนตรงหน้าจะไม่เข้าใจอะไรผิดอีก

“งั้นก็แล้วไป  ยังคงมองอเลนแปลกๆ

“แล้วถ้างั้นนายจะท้องกับฉันได้ไง  พวกเราก็ชายทั้งคู่ไม่ใช่เรอะ ” และแล้วคำพูดนี้ก็ทำให้คันพะนึกขึ้นมาได้ว่า

‘เดี๋ยวนะ...  ไม่แน่ว่า   เจ้าโคมุอิ  มันจะทำยาแปลกให้อเลนกิน  อย่างที่เจ้าแฝดบ้านั่นว่าก็ได้’ ใบหน้าหล่อคมดูเครียดขึ้นมา  ทำให้อีกคนเป็นห่วง

“เอ่อ... คันดะครับ ...เป็นอะไรไปรึปล่าวครับ” ใบน่ารักดูเป็นห่วงคนตรงหน้า

‘ใช่แน่..  เจ้าโคมุอิ   ชัวเลย.. แกต้องทำยาอะไรบ้าๆของแกให้อเลนกินแน่’ เขาไม่สนใจร่างเล็กแม้แต่น้องเนื่องจากยังคงคิด(เครียด)อยู่กับเรื่องนี้

“คันดะครับ  เป็นอะไรรึปล่าว” อเลนสกิดแขนคนตรงหน้า

“ห๊า!  โทษ  พอดีมัวแต่คิด ” ใบหน้าเรียบเฉยของคันดะมีเหงื่อตกน้อยๆ

“คันดะเป็นอะไรไปรึปล่าวครับ  เห็นนั่งเครียดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” อเลนทำหน้าหน่ายๆ 

“เปล่าหรอก”  “เออใช่  อเลน  นายรีบไปอาบน้ำแต่งตัว  แล้วเดี๋ยวฉันจะพานายไปข้างนอก”

“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อน  เร็วๆหน่อยล่ะ” สั่งเสร็จ  ก็รีบออกไปอาบน้ำอีกห้องทันที  ปล่อยให้อเลนงงอยู่

“เอ๋  สั่งเสร็จก็ไปเลยนะครับ” ‘สั่งเมียตัวเองอย่างงี้เนี่ยนะ  เฮ้ย!!!  เราจะคิดแบบนี้ไม่ได้’  อเลนสบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ แบบผู้หญิงออกไป 

“รีบอาบดีกว่า”เมื่อนึกขึ้นไดจึงหยิบผ้าแล้วไปอาบน้ำทันที

เวลาผ่านไปกว่า 20 นาที

  อเลนอาบน้ำล่งหน้าแปรงฟัน พร้อมสระผมเสร็จเรียบร้อย  ก่อนจะออกมา

“เสร็จแล้วเหรอะ”คันดะถามขึ้น พร้อมกับมองร่างเล็กด้วยสายตาแปลกๆ

“เอ๋!!  เสร็จแล้วหรอครับคันดะ”  อเลนหน้าแดงจัด เพราะร่างของเขาในตอนนี้ห่อผ้าไว้แต่ส่วนล่าง

“เร็วๆหน่อยล่ะ” คันดะมองอเลนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์  พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปากนั่น เคะที่ไหนเห็นเป็นต้องเสียว

“คะ..ครับ!!” พูดเสร็จก็วิ่งไปแต่งตัวอย่างรวดเร็ว  ไม่ทันได้เช็ดผมเสร็จคันดะก็รีบร้อนมาดึงตัวอเลนออกไปจากห้อง

“เอ๋!!  ผมยังไม่ได้ไดร์ผมเลยนะครับ” อเลนร้องขึ้น  แต่คันดะก็ไม่สนใจ

“ไม่เห็นจะเป็นไรหนิ   เดี๋ยวนายไปเช็ดผมในรถก็ได้ไม่ใช่รึไง” คันดะยังคงลากอเลนเดินลงไปข้างล่าง  ร่างเล็กวิ่งตามแทบไม่ทัน

“อ่า..ก็ได้ครับ” อเลนตอบสีหน้าดูหน่ายๆกับความใจร้อนของคนตรงหน้า

ปัง  ปัง  เสียงประตูรถปิดได้ไม่นานก็มีเสียงสตาร์ดรถดังขึ้น    และแล้วทั้ง 2 คน ก็นั่งรถออกจากบ้านไป  โดยมีคนใจร้อน(คันดะ)เป็นคนขับ 

  …..TO  BE  CONTINUE….

******************************************************************************************

จบไปอีกตอนแล้วนะครับ  ขอโทษที่ดอง  เนื่องจากว่าแต่งตอนพิเศษเอาไว้  แล้วมันก็ยังเชื่อมต่อกับตอนต่อไปนี้ด้วย   หวังว่าทุกท่านที่อ่านคงพอใจ   ผมว่า  นานเข้ามันก็ออกจะแย่ลง ...เครียด....

ของคุณที่รับชมครับต่อครับ

ปล.  ขอโทษที่ทำให้หลายคนผิดหวังนะครับ  จะหาเวลาลงอีก  ขอโทษจริงๆ ( _   _ )