คลังเก็บของ【 Diabolik Lovers】แปลไทย ★

ลำดับตอนที่ #147 : # Diabolik Lovers : [ แปล ] ฉาก Prologue บทนำ # ภาค More Blood '

# Diabolik Lovers : [ แปล ] ฉาก Prologue บทนำ # ภาค More Blood '



# Credit แปล : http://diabolikloversmaniaz.blogspot.com/p/more-blood.html

บทนำเรื่อง

(ขอเรียกตัวที่เราเล่นหรือนางเอก ว่า "ยุย" นะคะ ให้พิมนางเอกตลอดมันยาว 55)

เริ่มเรื่องจากเสียงผู้ชายคนนึง

"แต่ทว่า ตัวฉันกำลังสิ้นหวังอยู่ กับความรู้สึกที่หายไปนี้

ถูกช่วงชิงอะไรไปกันนะ ? ไม่อาจหาคำมาตอบได้เลย ...

พวกเราผู้ที่ได้กินแอปเปิ้ลเข้าไปนั้น … มีชีวิตอยู่ต่อไปเรื่อย ๆ

… ที่จริงแล้วได้ทิ้งสิ่งสำคัญไปแล้วน่ะสิ

 

หมดความสนใจในทุกสิ่ง … เน่าเปื่อยผุพัง 

ที่เรียกว่านิสัยแย่ลงในยามนี้ มันฝังลงในตัวอย่างลึก ๆ

ช่วยไม่ได้ ฝากทุกสิ่งทุกอย่างให้กับอีฟคนใหม่ไปแล้วมิใช่หรือ"

 

---เสียงอะไรสักอย่างแตก---

 

ยุย : อื้ม...เมื่อกี้เหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญอะไรสักอย่างเลย?

 

ยุยตื่นขึ้นมาพร้อมกับสงสัยว่าฝันอะไร คิดไปเองรึเปล่า 

แล้วก็ตกใจเพราะเห็นอายาโตะนอนอยู่ข้างๆ พร้อมละเมอ

อายาโตะ : ...อื้ม ...ปลาหมึก ... ปลาหมึกมัน ... ขามัน ...

ยุย : อ๊า อายาโตะคุง !? ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ ? ว่าแต่ทำไมเป็นปลาหมึก !?
 

แล้วก็ตกใจอีกครั้งที่เห็นไรโตะด้วย
 

ไรโตะ : อืม...  บิทช์จังล่ะก็ ... เอ้านี่ ... ปากของไรโตะคุง อยู่-ตรง-นี้-นะ อะฮึๆ 

ยุย : กระทั่งไรโตะคุง ... (ว่าแต่ว่าฝันเห็นอะไรเนี่ย ไม่อยากจะนึกภาพตามเลย)

คานาโตะ : อื้ม ... เทดดี้ กินไม่ไหวแล้ว ...

ยุย : คานาโตะคุงก็ด้วย...

(เฮ่อ ... ฝันเห็นอะไรนะ ,แต่ว่าสามคนนี้มานอนที่เตียงของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?)

(ค่อยๆลุกไปดีกว่า ขออย่าให้ตื่นขึ้นมาเลยเถอะ)

 

อายาโตะ : รอเดี๋ยวสิ

ยุย : อ๊ะ !?

อายาโตะ : คิดจะทิ้งฉันไปไหน ชิชินาชิ ?

ยุย : อายาโตะคุง ตื่นแล้วเหรอ ?

อายาโตะ : ไม่ใช่ตื่นแล้วเหรอเซ่ ตอบคำถามฉันมาซะ

ยุย : หิวน้ำเลยจะไปข้างล่างไม่ได้เหรอ

อายาโตะ : ไม่ 

ยุย : ไม่ ... เหรอ... ก็แค่จะไปหาน้ำดื่มเท่านั้นเอง จริง ๆ นะ

ไรโตะก็ตื่นขึ้นมา

ไรโตะ : ไม่ดีเลยนะ บิทช์จังเนี่ย

ยุย : ไรโตะคุง !?

 

ไรโตะ : ที่คอแห้งน่ะไม่ใช่เธอหรอก แต่พวกผมต่างหากใช่มั้ย ? ฮึ ๆ ๆ

ไรโตะ : ก่อนอื่นต้องเติมความกระหายของพวกผมในฐานะที่เป็นเจ้านายของเธอก่อนไม่ใช่เหรอ ? ฮึ ๆ

ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ....

คานาโตะ : ใช่แล้วครับ เรื่องแบบนั้นน่ะ ถึงไม่พูดแต่คิดว่าน่าจะรู้มาตั้งนานแล้วนะครับ

ยุย : กระทั่งคานาโตะคุง....

 

คานาโตะ : เธอล้อพวกผมเล่นอยู่สินะ ... ดูเหมือนจะเข้าใจผิดไปอยู่ว่าอนุญาตให้เคลื่อนไหวตามใจชอบได้ตอนที่นอนหลับกันอยู่นะครับ

ยุย : เรื่องแบบนั้นมัน ...

คานาโตะ : ไม่ยอมรับหรอกนะครับ !

ยุย : ถึงจะบอกว่ายอมรับไม่ได้ก็เถอะ ... ( ถ้าขืนเป็นแบบนี้ละต้อง... )

อายาโตะ : เฮ้ย คานาโตะ เรื่องนั้นน่ะจะยังไงก็ช่าง ถอยไปเลย ฉันคนนี้เพิ่งตื่นคอมันแห้งสุด ๆ ไปเลยนะ. ชิชินาชิ มาให้ดูดเลือดซะ ...

 

ยุย : (เอ๊ ! กะแล้วเชียวว่าต้องลงอีหรอบนี้ ! )

อายาโตะ : ฮึ ๆ ๆ ๆ ... อยู่เฉย ๆ ล่ะ 

ยุย : เดี๋ยวก่อน ! รอก่อน !!

ไรโตะ : เดี๋ยวสิ อายาโตะคุง อุบไว้คนเดียวไม่ได้นะ อะฮึ. ลืมสัญญาของลูกผู้ชายที่ให้ไว้ว่า "บิทช์เป็นของทุกคน" ไปแล้วเหรอ ?

อายาโตะ : เจ้าบ้า ไม่ได้อุบเอาไว้คนเดียวสักหน่อย แค่บอกว่าฉันจะเป็นคนดูดก่อนเท่านั้นต่างหากเล่า

ไรโตะ : วิธีพูดแบบนั้น ... ไม่ชอบใจเลยนะ

คานาโตะ : ใช่แล้วครับ กรุณาอย่าตัดสินใจเอาเองสิครับ

อายาโตะ : น่ารำคาญชะมัด ... ถ้างั้นดูดพร้อมกันก็พอแล้วใช่มั้ย !? 

ไรโตะ : ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแล้วล่ะ.  อ่า แวมไพร์สามคนมาชุมนุมร่วมกัน ... ทำให้บิทช์จังที่บิดตัวด้วยความเจ็บปวดอย่างพอใจ ... แค่จินตนาการ ... อ่า ... ก็รู้สึกวูบวาบแล้วล่ะ !

ยุย : ... เดี๋ยว เดี๋ยวรอก่อน ... แบบนั้นมัน !

อายาโตะ : อะไรเล่า ... หา ? ดีใจใช่มั้ยล่ะ ? ยัยผู้หญิงลามก ... ที่จริงแล้วดีใจแท้ ๆ มาทำเป็นปิดอะไรเอาป่านนี้กัน ... เนอะ ?

คานาโตะ : ฮึ ๆๆ นั่นสิครับ ชอบให้ถูกเล่นเป็นเหมือนตุ๊กตาแบบนี้นี่

 

ยุย : ไม่ใช่แบบนั้นนะ !

ไรโตะ : เฮ่อ ... ถึงจะปฏิเสธด้วยหน้าแดง ๆ แบบนั้นก็เถอะ ไร้ประโยชน์น่า. ผมใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว ... ขอเลือดแสนอร่อยของบิทช์จัง-หน่อย-นะ-ครับ

ยุย : เอ๋ !? (แย่แล้วถ้าขืนเป็นแบบนี้ ดูดสามคนแบบนี้ ...!) แล้วหัวใจก็เต้นขึ้นมา (เวลาแบบนี้หัวใจดัน...!)

อายาโตะ : ฮึ ๆ ๆ ๆ .... (ดมเลือด) ชิชินาชิน่ะมีแค่เลือดเท่านั้นจริง ๆ ด้วยล่ะที่เป็นของดี ... 

อายาโตะ : พร้อมรึยัง ? จะฝังเขี้ยวของฉันลงไปในตัวเธอ ... ให้ลึก ๆ เลย ... เอาให้ร้องไห้ออกมามากว่านี้เลย

คานาโตะ : ฮ่า ... นี่ หันมาทางนี้สิ ... อย่าหันหนีผมสิ ...

 

คานาโตะ : เปิดตาให้กว้าง ๆ กรุณาดูตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะครับ ... ฮึ ๆ ๆ 

ยุย : ไม่ ... ได้นะ ... !!

 

 

??? : พอแค่นั้นแหละ

ยุย : อ๊ะ ... !?

เรย์จิ : เฮ่อ … พวกคุณนี่มีเวลาเมื่อไหร่จะต้องทานอาหารกันในรูปแบบนี้ทันทีทุกทีเลย ...

เรย์จิ : ทำตัวน่าอับอายแล้วแต่มารยาทยังแย่กว่าอีกด้วย ให้ตายสิ หัดอายซะบ้างสิครับ

ยุย :  คุณเรย์จิ ... (ระ - รอดแล้วเรา ... !)

อายาโตะ : ชิ ... อะไรเล่า ... กำลังจะได้ดูดหลังจากนี้เลย ... ตาแก่สวมแว่นมาร่วมวงด้วยก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ !

เรย์จิ : ไม่มีทางร่วมด้วยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ. ยิ่งไปกว่านั้นอยากให้ช่วยเลิกเรียกแบบนั้นสักที

เรย์จิ : เอ้า คุณเองก็เหมือนกัน อย่ามัวแต่ทำหน้าตาน่าสมเพชแบบนั้น มาทางนี้ซะ

ยุย : อ๊า ...

เรย์จิ : ก็เพราะนอนท่าทางแบบไร้การระวังตัวนั่นล่ะ. เลยทำให้เจ้าพวกบ้าทั้งหลายมุดเข้าไปที่เตียงได้ไงล่ะครับ

ยุย : ขะ ... ขอโทษค่ะ

เรย์จิ : เฮ่อ ... สำนึกผิดจริง ๆ รึเปล่ารึว่า ... เป็นคนที่น่าสงสัยจริง ๆ เลยนะครับ

 

ยุยก็บ่น ๆ ค้านในใจ แล้วเรย์จิก็ไล่พวกอายาโตะว่า

 

เรย์จิ : เอ้า ! พวกคุณก็อย่ามัวแต่กลิ้งเกลือก รีบ ๆ ลุกขึ้นมาได้แล้ว !

ไรโตะ : เฮ่อ ... อาหารหลุดมือไปต่อหน้าต่อตาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยล่ะ

คานาโตะ : นั่นสิครับ ... ถ้าเกิดล้มไปที่โรงเรียนละก็ ... เป็นความผิดของเธอกับเรย์จินะครับ

เรย์จิ : คานาโตะ คุณคงทราบว่าร่างกายที่แข็งแรงทนทาน ไม่ได้อยู่แค่การฝึกฝนหรอกใช่มั้ย

เรย์จิ : ไรโตะเองก็เหมือนกัน ไอ้ที่เรียกว่า "มีกะจิตกะใจจะทำ" ของคุณน่ะ เดิมทีแล้วมันก็เป็นแค่เฉพาะตอนที่มีผู้หญิงอยู่ต่อหน้าเท่านั้นเองนี่

ไรโตะ : ฮึ ... รู้ดีจังเลยนะ ... เฮ่อ ... ช่วยไม่ได้นะ นั่งเบื่อที่โรงเรียนเอาตามสมควรแล้วกัน ...

เรย์จิ : ถ้าถูกพักการเรียนอีกผมไม่รู้ด้วยนะ ไม่มีครั้งต่อไปที่ท่านพ่อจะยอมให้แล้วนะ

ไรโตะ : กลัวแล้ว ๆ  ... ฮึ ๆ ...
 

แล้วก็เดินออกไป
 

อายาโตะ : ชิ ... เฮ้ ชิชินาชิ ถ้าคิดว่าหนีได้แล้วล่ะก็เข้าใจผิดใหญ่หลวงเลยนะ
 

แล้วก็เดินออกไป
 

คานาโตะ : ใช่แล้วล่ะครับ จนกว่าผมจะได้ดูดเลือดของเธอ จะโกรธต่อไปเลย เตรียมใจให้ดีล่ะครับ !
 

(มีงอนน่ารักเชียว 555) แล้วก็เดินออกไป

 

ยุยก็ถอนหายใจ เรย์จิก็เลยบอกว่า

 

เรย์จิ :  ไม่ใช่ "ฟู่"นะครับ คุณเองก็ควรจะสำนึกตัวให้ดีอีกครั้งนะครับ รู้รึเปล่าครับ ว่าเลือดของตัวเอง ... 
 

เข้ามาใกล้ แล้วบอกว่า
 

เรย์จิ : พิเศษยิ่งกว่าคนไหน ๆ ... 

 

ยุย : เรื่องนั้นเข้าใจดี

เรย์จิ : ถ้าเข้าใจดีแล้วการระวังตัวเองไปไหนล่ะ ถึงจะเป็นแม้ผมเองก็ตามที ... ทำไมถึงทำหน้าตาเซ่อซ่าแบบนั้นละครับ ?

ยุย : เปล่านะ แค่ตกใจ แล้วยิ่งกว่านั้น ... 

เรย์จิ : แล้วยิ่งกว่านั้น ... ?

ยุย : มือมัน ...อยู่ตรงเอว 

เรย์จิ : เป็นการสั่งสอน เพื่อให้คุณเข้าใจในสถานการณ์ของตัวเองไงล่ะครับ

 

ยุย : (อุ ... คุณเรย์จิ รู้สึกแปลกไป ... )
 

แล้วยุยก็บอกว่าให้ปล่อยเถอะ

เรย์จิก็เลยย้ำอีกว่า 

เรย์จิ : ถ้าเข้าใจแล้วละก็ช่วยหัดเข้าใจสถานการณ์บ้างนะครับ ถึงจะบอกว่าเลี้ยงไว้เป็นอาหาร แต่ก็ไม่ใช่ว่าเที่ยวเดินโซซัดโซเซไปเข้าปากใครต่อใครที่ผูกเชือกเอาไว้ถึงที่นะครับ. 

เรย์จิ : มันเดือดร้อนนะครับ แบบนั้น. เจ้าพวกพี่น้องบ้าบอคนอื่นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้หรอก 

เรย์จิ : ผมน่ะไม่ว่าอาหารจะเห็นหรือไม่ ก็ไม่มีพฤติกรรมที่จะโดดเข้าไปร่วมวงซะด้วย แล้วก็ไม่อยากด้วย. 

เรย์จิ : แต่ว่าคนที่ไร้การป้องกันตัวอย่างคุณ ถึงผมจะพูดไป ก็คงหยุดสาเหตุไม่ได้อยู่ดี
 

(เรย์จิหายตัวไป)

เรย์จิ : ... นี่ไง อย่างนี้ ...

ยุยตกใจแล้วคิดว่า กระทั่งคุณเรย์จิก็ด้วยเหรอ !? แล้วบอกว่า อย่านะ (จอดำ เพราะยุยหลับตา)

เสียงเรย์จิก็พูดขึ้นว่า 

เรย์จิ : เป็นคนบ้าจริง ๆ เลยนะครับ
 

ยุยลืมตา

ยุย : เอ๊ะ ? ล้อกันเล่นหรอกเหรอคะ ?

เรย์จิ : อย่าเซ้าซี้ถามเรื่องที่รู้ ๆ กันสิครับ. เสียดายเหรอครับ ? ที่ผมไม่ได้ดูดเลือดน่ะ ?

 

ยุย : เรื่องแบบนั้นไม่ได้ ... 

เรย์จิ : เอ้า รีบ ๆ เปลี่ยนชุดซะ เหลือเวลา 20 นาทีก่อนที่รถลีมูซีนจะมารับนะ 

ยุย :  ค่ะ 

เรย์จิ : อ่า แล้วก็ ... สภาพของหัวใจเป็นยังไงบ้าง ? 

ยุยงง เรย์จิก็หัวเราะแล้วเดินออกไป 

ยุยงงว่าเรย์จิเมื่อกี้แปลก ๆ ไป 
(ช่วงนี้จะสรุปเนื้อหา) แล้วก็เปลี่ยนฉากมายุยยังนึกถึงเรื่องนั้นอยู่ (ย้อนความจากภาคแรก) 
ตัดมาที่ยุย คิดเรื่องที่ว่าแวมไพร์คิดแต่เรื่องดูดเลือดแล้วก็เรย์จิที่ถามถึงหัวใจคืออะไร ?
(เล่าย้อนความถึงหัวใจตัวเอง เป็นมายังไง)

ตัดมาที่ยุยเปลี่ยนชุดเสร็จ แล้วเดินออกจากห้อง ที่ทางเดินยุยกำลังคิด แล้วเดินเหยียบอะไรสักอย่าง 

??? : เจ็บ ...
ยุย : คุณชู !? 
ชู : ฉันกำลังนอนอยู่นะ ... ปลุกโดยการเอาขามาเหยียบเลยเหรอ ...
ยุย : ขอโทษค่ะ (แต่ว่า ... เพราะมานอนที่ทางเดินแบบนี้น่ะสิ )
ชู : เฮ่อ ... ชิ ... ตาสว่างซะแล้วสิ ...
ยุย : ขอโทษจริง ๆ นะคะ 
ชู : ขอโทษไปก็ไม่ทำให้ดีขึ้นหรอกนะ 
ยุย : แต่... แล้วจะต้องทำยังไง 
ชู : น่ารำคาญ ... ถ้าไม่พูดตรง ๆ ก็ไม่เข้าใจงั้นเหรอ ? 
ยุยงง+ตกใจ
ชู : เลือดไงเล่า ถ้าเธออยากจะชดเชยให้ฉัน ... ก็มีแค่เรื่องนั้นเท่านั้นนี่
ยุยก็บอกตกใจว่า "อะไรกันเรื่องแบบนั้น ... ตัวเองสำนึกผิดแล้วจริง ๆ " 
ชู : ถ้าคิดว่ามันไม่ดีล่ะก็ มีเรื่องที่เธอทำได้คนเดียวอยู่อีกนี่น่า 
ยุย : เอ๊ะ ?
ชู : พูดว่า " กรุณาดูดเลือดของฉันเถอะค่ะ" แบบนั้นพอชดเชยให้ได้ 
ยุยคิดในใจว่า (อะไรกัน มันก็ไม่ต่างไปจากเมื่อกี้เลย) 
ชู : ดูเหมือนว่ายังอบรมสั่งสอนเธอไม่พอสินะ 

ยุยสะท้าน! แล้วก็มีเสียงคนพูดขึ้นว่า 

??? : เฮ้ย เกะกะน่ะ
ชู : หา ?

สูบารุเข้ามาพอดี แล้วบอกว่า 
สุบารุ : อย่ามาเกะกะขวางทางแถวทางเดินน่า 
ชู : อย่ามาขัดเวลากินอาหารเช้าน่า 
สุบารุ : อย่ามายั่วกันแต่เช้าน่า (เช้าของแวมไพร์สินะ) 
ชู : น่ารำคาญ พอที เอายัยนั่นไปที่อื่นเลยไป
สุบารุ : ไปกันเถอะ (โอ้ย สุภาพบุรุษ!!) 
ยุย : อะ ... อื้ม

มาที่บันได ยุยคิดในใจว่า เมื่อกี้สูบารุคุงมาช่วยสินะ แล้วก็พูดว่า "เอ่อ สุบารุคุง เมื่อกี้นี้ขอบคุณนะ" แต่พูดไม่ทันจบ สุบารุก็ทุบกำแพงพูดขึ้นมาว่า 

สุบารุ : นี่เธอ พอสักทีได้มั้ย ! 
ยุย : ... !?
สุบารุ : ไม่รุ้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปเลยงั้นเหรอ ? เลิกส่งกลิ่นหอมน่ากินได้แล้ว !
ยุย : อะไร ... ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ...
สุบารุ : ถ้าเป็นเหมือนที่ตาเห็นล่ะก็ฉันจะไม่หยุดหรอก แต่ว่า ถ้าไม่ใช่ก็หัดคิดซะบ้าง 

ยุยก็บอกว่าขอโทษเมื่อกี้ก็ถูกคุณเรย์จิบอกเหมือนกัน สุบารุก็พูดว่า

สุบารุ : ชิ ถ้างั้นก็หัดระวังตัวซะบ้าง คนที่อยู่ในสถานะของเหยื่อมาเดินป้วนเปี้ยนในกรงของสัตว์ประหลาด เธอเองก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าจะเป็นไง 

ยุยรับคำแล้วบอกขอโทษ สุบารุก็บอกว่า 

สุบารุ : ฮึ ไม่ต้องมาขอโทษฉันน่า น่ารำคาญ ! ว่าแต่ เธอรู้สถานการณ์ดีอยู่แล้วแท้ ๆ แต่ทำไมยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ ? 
ยุย : ทำไมน่ะเหรอ ...
สุบารุ : ถ้าไม่มีที่จะไปก็น่าจะคิดถึงการใช้ชีวิตอยู่คนเดียวบ้างนี่น่า ? ลองคิดดูสักหน่อยสิ
ยุย : อื้ม
สุบารุ :เฮ่อ ... บ้าจริง ทำไมฉันถึงได้รู้สึกหงุดหงิดกันฟะ ไม่เข้าใจความหมายเลย

เสียงเรย์จิดังมาบอกว่า "ทุกคน ลีมูซีนมาแล้วนะครับ" สุบารุเลยตัดบทว่า "ฮึ ช่างมันเถอะ" แล้วก็เดินออกไป ยุยก็คิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น แล้วก็เดินไปขึ้นรถ

--- ภายในรถ ---

เรย์จิ : ให้ตายสิ แค่พูดเรื่องที่ว่าใครจะนั่งข้าง ๆ เท่านั้นก็เอะอะวุ่นวายกันข้างนี้เลยนะครับ
อายาโตะ : ก็เป็นเรื่องใหญ่นี่น่า ? เลือดของยัยนี่น่ะเป็นของพวกเราทั้งหมดนี่
คานาโตะ : ใช่แล้วครับ ถ้าไม่นั่งประกบข้างไว้ ก็คอยเฝ้าดูไม่ได้น่ะสิ ...
ยุย : ...
สุบารุ : เฮ้ นี่เธอ (ยุย) เหม่ออะไรน่ะ ?
ยุย : ...
ไรโตะ : ฮึๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เลยนะ นี่ ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเอาเรื่องของผมออกไปจากหัวไม่ได้น่ะ
สุบารุ : ... เพราะฉันเหรอ ?
ชู : ... แค่ง่วงไม่ใช่เหรอ ?
สุบารุ : ไม่ใช่นายสักหน่อย !? เฮ้ ยุย !

ยุยรู้สึกตัว คานาโตะก็บอกว่า

คานาโตะ : ไม่ได้คิดเรื่องในสถานการณ์ในตอนนี้ให้ดีเลยสินะครับ นี่ เทดดี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใส่ใจกันเลย
ยุยขอโทษแล้วถามว่าคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ สุบารุก็บอกว่า
สุบารุ : ชิ ... เปล่านี่

ยุยตอบว่า "เหรอ ?" กลับ แล้วคิดในใจว่า ไม่ได้การแล้วเรื่องเมื่อกี้มันไม่ยอมออกไปจากหัวเลย พอคิดว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมหนีไปกันนะก็ ... อยู่ ๆ รถก็เบรค อายาโตะตกใจ ไรโตะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วรถลีมูซีนที่นั่งมาก็ถูกชน ยุยหมดสติไป

--- ในฉากสีขาวมีผู้ชายเข้ามา ---

??? : รู้สึกตัวแล้วเหรอ อีฟ

ยุยถามว่าเป็นใครกัน ผู้ชายคนนั้นก็ถามกลับว่า สนใจว่าฉันเป็นใครงั้นเหรอ ยุยก็ตอบแล้วใช่แล้ว แล้วที่นี่ที่ไหน ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นว่า

??? : ฮึ ๆ อีฟเป็นคนที่ใคร่รู้มากเลยนะ ไม่กลัวจะสูญเสียบางสิ่งจากการได้รับ สมกับที่จะเป็นอีฟนั่นอย่างแท้จริง 

ยุยก็บอกว่าที่เรียกว่าฉันเป็นอีฟจำผิดคนรึเปล่า ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นว่า
 

??? : ที่จริงการที่ไม่ต้องทำเรื่องนี้มันออกจะรบกวนจิตใจเล็กน้อย 
??? : แต่เธอทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายมากเกินไปนิดหน่อยแล้ว ปล่อยไปตามพลังของเธอ แล้วรอให้แอปเปิ้ลสุกงอมไปตามธรรมชาติก็ดีแล้วแท้ ๆ 
??? :  แต่แอปเปิ้ลกลับเน่าและร่วงหล่น มันช่วยไม่ได้ ฉันก็เลยนำเธอมาที่นี่ไงล่ะ
ยุย : เอ๊ะ ?
??? : คิดว่าสาเหตุของการเน่าเสียมันเกิดจากอะไร ?
ยุย : เอ๊ะ ?
??? : คงไม่เข้าใจล่ะมั้ง ? ... ก็ได้ ตอนที่ได้เจอกันครั้งต่อไป จะบอกสาเหตุของการเน่าเสียให้เธอฟังก็แล้วกัน
ยุย : ... !? รอก่อน ... !!

แล้วก็หายไป เสียงอายาโตะเรียกดังขึ้นมา 

อายาโตะ :  เฮ้ ชิชินาชิ !

ยุยรู้สึกตัวขึ้นมา คานาโตะบอกว่า
คานาโตะ : อ๊ะ รู้สึกตัวแล้วสินะครับ ให้ตายสิ อย่าทำให้ตกใจสิครับ

 ยุยถามถึงคนเมื่อกี้ไปไหนแล้ว ไรโตะเลยถามว่า
ไรโตะ : คนเมื่อกี้ ? เรื่องของใครเหรอ 
เรย์จิ : สงสัยจะช็อคจากอุบัติเหตุเมื่อกี้แน่เลย ให้ตายสิ เป็นคนที่ก่อปัญหาซะจริงนะ

ยุยเลยนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้มีอุบัติเหตุแล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

ชู : ให้ตายสิ เธอหมดสติไปน่ะสิ
เรย์จิ : ปลอดภัยก็ดีแล้ว ตอนนี้กำลังคุยกันว่าคนร้ายหานไปไหนอยู่กันครับ การที่ขับมาชนรถของพวกผมเนี่ยใจกล้ามากเลยนะ
อายาโตะ : เป็นฝีมือมนุษย์เหรอ ?
เรย์จิ : รถของพวกเราที่มีคนขับเป็นปีศาจรับใช้จากโลกปีศาจน่ะเหรอครับ ? จะเป็นฝีมือของมนุษย์ไปไม่ได้หรอกมั้งครับ
ไรโตะ : หืม งั้นก็แปลว่าใครสักคนของโลกปีศาจสินะ เป็นฝีมือของเผ่าพันธ์แห่งความมืดที่มีสายเลือดแบบเดียวกันรึเปล่านะ
คานาโตะ : แล้วไม่ใช่แบบนั้นเหรอครับ

สุบารุ : ก็นะ สาเหตุที่แค้นน่ะมีเยอะมากมายใหญ่กว่าบ้านอีก ไม่ใช่เรื่องแปลกพิเศษอะไรเลยนี่น่า
ชู :  เฮ่อ ...  น่าเบื่อ พูดตามตรงมันจะเป็นยังไงก็ช่าง ... เฮ่อ ...
เรย์จิ : ก่อนอื่นออกห่างจากตรงนี้สักพักเถอะครับ เรื่องหลังจากนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปีศาจรับใช้
ยุย : แล้วจะปล่อยเอาไว้แบบนี้เหรอ ?
เรย์จิ : ถึงจะอยู่มันก็รังแต่จะเกิดเรื่องยุ่งยาก หรือว่าคุณจะอยู่ที่นี่คนเดียวกันล่ะครับ ?

ยุยเลยปฏิเสธ แล้วคิดในใจว่า มันจะดีจริง ๆ เหรอ เป้าหมายของคนพวกนั้นคืออะไร แล้วคิดถึงผู้ชายในฝันเมื่อกี้นี้ แล้วคิดว่าไม่ต้องไปใส่ใจดีกว่ามั้ยนะ

 ---- ตัดมาที่ฉากอีกฝั่ง ----

รุกิ : เริ่มต้นได้เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย ?
โคว : ฮึ ๆ เจ้าพวกนั้นไม่รู้ตัวเลยสินะว่าเป็นฝีมือของแวมไพร์น่ะ จะดีเหรอ ?
ยูมะ : เชอะ ! ... ไม่เห็นเป็นไร ... ยังไงซะไม่นานเดี๋ยวก็ต้องตัวจริงของพวกเราก็ต้องแตกอยู่แล้วนี่ ? ไม่เห็นต้องใส่ใจเลยนี่
อาซึสะ : ผู้หญิงคนนั้น ... เป็นอีฟ ... น่ะเอง
รุกิ : ฮึ ! ทำหน้าตาถูกเลี้ยงซะจนเชื่องไปเรียบร้อยแล้ว ... ทั้งที่เป็นแบบนั้นยังเป็นอีฟอีก ... ไม่น่าขำเลยนะ
โคว : งั้นเหรอ ? แต่ฉันไม่ได้เกลียดผู้หญิงแบบนั้นหรอกนะ ... ดูท่าทางจะเล่นด้วยง่ายออกนี่
รุกิ : ถ้าจะหาของเล่นล่ะก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นซะ เพราะเขาเป็นคนที่ท่านผู้นั้นใส่ใจนะ ไปกันเถอะ
ยูมะ : รับทราบ ... เฮ่อ
อาซึสะ : ได้กลิ่นที่เหมือนกัน ... จากผู้หญิงคนนั้นยังไงก็ไม่รู้ ...

--- ตัดมาที่ฉากโถงทางเดินโรงเรียน ---

อายาโตะ : ว่าแต่ว่า ไม่ได้เจอพวกเล่นงานกันตรง ๆ แบบนี้นานแล้วนะ ?
ไรโตะ : นั่นสินะ อันที่จริงแล้ว ... ตั้งแต่ที่คนคนนั้นเป็นใหญ่เป็นโตมีอำนาจในโลกนี้ ก็ไม่ค่อยได้เจอแล้วนี่นะ อะฮึ
ยุย : เคยเจอเรื่องที่เหมือนกับเมื่อกี้ ... กันมาก่อนเหรอ ?
คานาโตะ : ...นั่นสินะครับ พวกผมถูกจ้องเล่นงานมาตั้งไม่รู้กี่ครั้งเสมอ ๆ เลย
ยุย : ทำไมล่ะ ?
ไรโตะ : อะฮี ...เพราะว่าคนบ้ามันเยอะนี่น่า ถ้าคิดจะแย่งชิงตำแหน่งของคนคนนั้นแล้วละก็ ไม่มีทางจบง่าย ๆแน่ ยอมแพ้ไปซะก็สิ้นเรื่องนะ 

ยุยก็คิดว่า ที่ไรโตะพูดว่า "คนคนนั้น" ก็คือพ่อของทุกๆคนสินะ ? เป็นเจ้าบ้านชื่อ ซาคามากิ โทโก... เท่าที่ฉันรู้ก็มีแค่ชื่อ คนนั้นเป็นแวมไพร์ จริง ๆ สินะ ... 

*มีเสียงคนเดินเข้ามา*

??? : อ๊ะ ! เจอแล้ว ๆ !!

อายาโตะ : หา ? อะไรของแก...?
ไรน์ฮาร์ท : เอ๊ะ ? ผม ? ผมชื่อไรน์ฮาร์ท เป็นครูห้องพยาบาล
ไรโตะ : หืม ? ครูห้องพยาบาล ... แปลกจังนะ จนถึงตอนนี้รู้สึกว่าจะเป็นผู้หญิงนี่น่า
ไรน์ฮาร์ท : อ้อ เธอลาคลอดพอดีน่ะ ผมเลยมาประจำแทยตั้งแต่วันนี้ไป
ไรโตะ : ...หืม.. เหรอ ...

แล้วยุยก็ถามว่า มีอะไรรึเปล่าคะ ? ไรน์ฮาร์ทก็บอกว่ามีธุระกับยุย อายาโตะก็พูดขึ้นมาว่า อยู่ ๆ ก็เข้ามาไม่เห็นเข้าใจเลย ตั้งใจจะทำอะไร ? ไรน์ฮาร์ทก็บอกว่า โทษที ๆ มองอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว สีหน้าของยุยดูไม่ค่อยดีเลย ยุยก็งง แล้วตอบว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ ไรโตะก็บอกว่า ก็ดีแล้วนี่ ไปห้องพยาบาลเถอะ เพราะไม่งั้นต้องไปชั้นเรียนที่น่าเบื่อยาว ๆ เลย อายาโตะได้ยินเลยออกมาบอกว่า ไรโตะนี่แก ถ้าหนีเอาตัวรอดคนเดียวละก็ไม่ยกโทษให้หรอกนะ ไรโตะเลยบอกว่า ใส่ร้ายคนอื่น ไม่ได้จะหนีเอาตัวรอดสักหน่อย แค่จะโดดเอง แล้วก็พูดว่า พอคิดว่าจะมีของขวัญให้บิทช์จังผมก็ยอมรับไว้ด้วยความยินดีเลยนะ ? ทั้งสองไม่ยอมรับด้วยเหรอ ? (ไม่เข้าใจเลยว่าจะสื่ออะไร) คานาโตะก็พูดขึ้นว่า 

คานาโตะ : มันก็จริงอย่างที่ไรโตะพูดนะครับ ... ไปกันเถอะ อาจารย์ ห้องพยาบาลคงจะมีขนมสินะครับ ?

ไรน์ฮาร์ทก็พูดกับยุยว่า
ไรน์ฮาร์ท : ... เธอนี่ อยู่ด้วยกันกับอัศวินแปลก ๆ หลายคนเลยนะ ?
ยุยก็บอก นั่นสินะคะ ... แล้วก็คิดว่า ทุกคนเป็นแวมไพร์นี่น่า ที่ว่าเป็นอัศวินน่ะไม่ค่อยเข้าเค้าเลย แล้วก็เดินไปห้องพยาบาลกัน

--- ที่ห้องพยาบาล ---

ยุยก็บอกว่า อาจารย์เนี่ยตาดีจังเลยนะสังเกตุเห็นว่าหนูอาการไม่ดีได้ ไรน์ฮาร์ทก็บอกว่า อืม มีนมีออร่าบ่งบอกนิดหน่อยน่ะ 

ยุย : ออร่า !?
ไรน์ฮาร์ท : ฮะ ๆ พอดีผมเห็นของแบบนั้นน่ะ แต่ว่าดูเหมือนผมคงเข้าใจผิดไป

ยุยก็คิดว่า ออร่าที่ว่าที่มันแผ่ออกมาจากตัวคนอาจารย์เข้าใจด้วยเหรอเนี่ย ไรโตะก็พูดขึ้นมา 

ไรโตะ : นี่ ๆ อาจารย์ ออร่าของเธอคนนี้สีอะไรเหรอ ? ถ้าให้ผมจินตนาการนะคงเป็นสีชมพูล่ะ
ไรน์ฮาร์ท : ฮะ ๆ ให้บอกว่าเป็นสีอะไรมันออกจะยากไปหน่อยนะ แต่ว่าถ้าจะให้พูดละก็ "สีเทาเข้มที่ไม่มีการแต่งเติม"
(素鼠色 - sunezumi iro = su แปลว่าดั้งเดิม,ต้นฉบับ,ไม่มีการแต่งเติม,บริสุทธิ์ nezumi ก็หนู เปรียบได้กับสีเทาเข้าแบบหนูทั่วไป)
ยุย : สีเทาเข้มที่ไม่มีการแต่งเติม.. !?
คานาโตะ : หนู ? ฮึ ๆ ... ก็สมกับเป็นเธอดีนะครับ หนูที่อยู่ตามท่อระบายน้ำเหมาะดี ..
ไรน์ฮาร์ท : ไม่เป็นสีดำ อีกทั้งไม่เป็นสีขาวด้วยเป็นสีที่คลุมเครือ เป็นออร่าของคนกำลังสับสนสินะ

อายาโตะก็พูดขึ้นมาว่า เห ชิชินาชิ นี่เธอไม่มีหน้าอกแท้ ๆ แต่ยังมีอะไรให้หนักอกอีกรึไง (เจ็บปวดแท้อายาโตะ) ยุยเลยตอบว่า ใจร้าย! เห็นแบบนี้แต่ฉันก็มีคิดอะไรหลาย ๆ อย่างนะ แล้วไรน์ฮาร์ทก็พึมพำออกมา ยุยเลยเรียกอาจารย์ ไรน์ฮาร์ทก็ถามว่า สภาพร่างกายเป็นยังไงบ้าง ? ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ ? ยุยเลยบอก ไม่เป็นไรแล้วค่ะ แล้วก็คิดว่า ถ้าเมื่อไรที่รู้สึกว่าสภาพร่างกายดี ร่างกายก็แข็งแรงขึ้นเองล่ะ

ไรน์ฮาร์ท : งั้นเหรอ
ยุยก็เลยงง อายาโตะเลยบอกว่า 
อายาโตะ : ให้ตายสิ มนุษย์เนี่ยอ่อนแอจนใช้งานอะไรไม่ได้เลยนะ เฮ้ 'จารย์ แค่น้ำชาก็หัดยกมาให้บ้างสิ 
(อายาโตะเรียก 先公 - senkou เป็นเรียกเรียกครูที่ไม่สุภาพ)
ไรน์ฮาร์ท : ให้ตายสิ ๆ ได้เวลาที่คาบเรียนจะเริ่มแล้วนะ ถ้าเป็นน้ำชาเอาไว้คราวอื่นนะ 
อายาโตะ : หา ? ว่าไงนะ ?
ไรโตะ : ผมอยากอยู่บนเตียงนี้อีกหน่อยแท้ ๆ เลยนะ บิทช์จังก็ด้วย มาสิ สนุกนะ ?
ยุย : ฉะ- ฉันจะไปเข้าห้องเรียน !
คานาโตะ : ผมไม่ไปหรอกนะครับ เนอะ เท็ดดี้
ไรน์ฮาร์ท : พูดแบบนั้นไม่ได้นะ ? เอ้า ให้แคนดี้นะ
คานาโตะ : ... ฮึ ให้แคนดี้ทำเหมือนผมเป็นเด็กจังเลลยนะ แต่ว่า จะรับไว้แล้วครับ

แล้วยุยก็ขอบคุณ ไรน์ฮาร์ทบอกว่า ไม่เป็นไร ๆ ถ้ามีปัญหาก็มาได้ทุกเมื่อเลยนะ ยุยก็รับคำ แล้วก็คิดว่า ครูเนี่ยเป็นคนดีจังเลย อุตส่าห์สังเกตุเห็นสภาพอาการของนักเรียนด้วย แล้วก็เดินออกไปกัน 

--- ตัดมาที่ทางเดิน ---

ไรโตะพูดขึ้นว่า
ไรโตะ : ไม่คิดว่าอาจารย์คนนั้นน่าสงสัยนิดหน่อยเหรอ ?
ยุย : เอ๊ะ ?
อายาโตะ : นั่นสินะ จะว่าไงดี รู้สึกว่าเป็นคนเฮงซวยสุด ๆ เลยล่ะ
ยุยก็บอกว่า เหรอ แต่ตัวเองคิดว่าเป็นคนดีออก ยังใส่ใจเรื่องที่พวกเธอไม่ได้ใส่ใจกันเลย คานาโตะก็ปรี๊ดแตก
คานาโตะ : ...ใช่แบบนั้นที่ไหนกันเล่า !!
ยุยก็ตกใจ
คานาโตะ : คนคนนั้น ... จะต้องสนใจ ... ในตัวเธอแน่ ๆ เลย ...
ยุย : เอ๊ะ ?
ไรโตะ : อะฮึ ว่าแล้วเชียว คานาโตะก็ต้องคิดแบบนั้น นั่นสินะ น่าสงสัยเนอะ
ยุยก็เลยบอกว่า ไม่ใช่หรอก เพราะว่าเป็นครูห้องพยาบาลก็ต้องใส่ใจนักเรียนอยู่แล้ว แน่ ๆ เลย
อายาโตะ : เป็นชิชินาชิแท้ ๆ อวดดีจังเลยนะ หา ?
ยุย : อุ ...
แล้วยุยก็คิดว่า ถ้าไม่ทำอะไรตอนนี้ คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไป แล้วก็ตัดบท
ยุย : งั้นไปเข้าห้องเรียนก่อนนะ ! ไปล่ะ !
แล้วก็วิ่งหนีไป
อายาโตะ : อ๊ะ ! เฮ้ !! เดี๋ยวสิ !
แล้วยุยก็คิดว่า ขืนอยู่ต่อถูกดูดเลือดเท่าไรก็ไม่พอแหง๋เลย !

--- ฉากห้องเรียน ---

เสียงกริ่งเลิกเรียนดัง
ยุยบ่นว่า วันนี้มันรู้สึกเหนื่อยๆ กว่าทุกครั้งยังไงก็ไม่รู้
แล้วมีผู้หญิงในห้องมาพูดด้วย
นักเรียนสาว A : อ๊ะ คุณโคโมริ ขอโทษนะ มีเรื่องจะขอร้องหน่อยน่ะ (ชื่อของยุยจะไม่ถูกพูด)
ยุย : มีอะไรเหรอ ?
นักเรียนสาว A : พอดีมีธุระต้องรีบกลับก่อนน่ะ ช่วยแลกเวรทำความสะอาดกันหน่อยได้มั้ย ?
ยุย : อื้ม ได้สิ
นักเรียนสาว A : จริงเหรอ !? ช่วยได้มากเลย ! ขอบใจนะ !
ยุยก็คิดประมาณว่า เอ้า วันนี้ลีมูซีนไม่มารับด้วย ทำความสะอาดให้เรียบร้อยเลยดีกว่า
แล้วก็ตัดมายุยทำความสะอาดเสร็จแล้ว แล้วก็คิดได้ว่า อายาโตะหายไปไหน ? ทุกทีจะต้องมารับกลับแล้วนี่น่า อยู่ที่สวนหลังตึกรึป่าวนะ ไปทิ้งขยะด้วยเลยดีกว่า แล้วก็เดินไป

--- ตัดมาหลังตึก ---

ยุย : เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อย ...
??? : ในฐานะที่เป็นคาชิคุ ...อยู่ห่างจากเจ้านายมาเดินคนเดียวแบบนี้จะดีเหรอ ?
(คาชิคุ = สัตว์ที่เลี้ยงไว้เป็นอาหาร,ปศุสัตว์)
ยุย : เอ๊ะ ? (ใครน่ะ ? ไม่เคยเห็นเลย ... นักเรียนใหม่รึเปล่านะ ?)

???(ยูมะ) : ไม่ใช่ "เอ๊ะ" สิเฟ้ย ไม่ใช่มา "เอ๊ะ" !!  --- ตูม !! *ทุบกำแพง*
ยุย : ว้าย ! ทำอะไรน่ะคะ ...!?
???(อาซึสะ) : ในที่สุดก็ได้คุย ... กันสักที ... เนอะ อีฟ ...
ยุย : ... อีฟ ? (จะว่าไปคนที่เจอในฝันก็เรียกฉันว่า "อีฟ" เหมือนกัน)
???(โคว) : นี่ ๆ ไม่ต้องกลัวกันขนาดนั้นก็ได้   มาสนิทกับพวกเราไว้เถอะนะ เอ็มเนโกะจัง(แม่แมวน้อยมาโซ)
ยุย : (เอ็มเนโกะ ..!?)
ยุย : ถะ...ถึงจะบอกว่าให้สนิทกันก็เถอะ ... แต่กับคนที่ไม่รู้จัก ... ที่อยู่ดี ๆ ก็มาพูดจาเสียมารยาทแบบนั้นคงทำไม่ได้หรอกนะคะ ... 
ยุย : แล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อ "อีฟ" จำคนผิดแล้วล่ะค่ะ 
ยุยหันหลังเดินหนี

???(ยูมะ): รอเดี๋ยวเซ่
ยูมะจับยุย
ยุย : ว้าย !! ปะ-ปล่อยนะ !
???(ยูมะ): ชิ ... อยู่เฉย ๆ สิเฟ้ย ... โธ่เอ้ย ... ยัยหมูตัวเมียนี่ (เมซุบุตะ) ...!
ยุย : !? (มะ- หมูตัวเมีย!?)
???(รุกิ) ... ฮึ
ยุยตกใจ คิดว่าอะไรกันคนพวกนี้

???(รุกิ): เฮ้ ยูมะ ... เก็บแรงหน่อย ยัยคาชิคุนี่ ... ดูท่าจะถ้าแข็งแรงดีขนาดเจ้านายก็ยังกางเล็บข่วนได้เลยล่ะ
???(ยูมะ): คร้าบ ...
???(รุกิ): ... 
ยุยก็ดิ้นร้องบอกให้ปล่อย 
???(รุกิ): ขี้ขลาดแท้ ๆ แต่ทำเป็นทำตัวเข้มแข็งเนี่ย ... ทำยากเหมือนกันนะ
ยุยก็ไม่ยอมแพ้ บอกว่า แล้วพวกคุณเป็นใครกัน ?

รุกิ : ฮึ ยังไม่ได้บอกชื่อสินะ ฉันชื่อ รุกิ ... มุคามิ รุกิ น่ะ
รุกิ : แล้วก็ ... คนที่จับเธอหิ้วปีกอยู่ ...
ยูมะ : ยูมะ 
โคว : ฉันชื่อ โคว นะ ฝากตัวด้วย
อาซึสะ : อาซึสะ ... อ่า ... รู้สึกยังใจเต้นตึ๊กตักยังไงก็ไม่รู้

ยุยก็ถามว่า แล้วมีธุระอะไรกับฉัน 
โคว : ฮึ ๆ พวกเราเพิ่งย้ายเข้ามาโรงเรียนนี้วันนี้เองล่ะ
ยุย : นักเรียนที่ย้ายมา ? แล้วนั่นมันเกี่ยวอะไรกันที่ทำอยู่นี่ด้วยเหรอคะ ?
รุกิ : ... ทำตัวสูงส่งมากเลยนะ ... ทำตัวเป็ฯคนที่ต้องแหงนมองอยู่แท้ ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่รู้จักวิธีการถามให้ดีเลยนะ
ยุย : อุ ... !?
รุกิ : อย่าหลบหน้าหนีนะ ถ้ามีความองอาจขนาดนั้นล่ะก็มองมาทางฉันตรง ๆ ก็ได้นี่
ยุย : อุ ... (ยุยลืมตามองจ้องหน้ารุกิ)

??? : ทำอะไรกันอยู่น่ะ พวกนาย
ยุย : อะ ... คุณชู ... !?

ชู : เฮ่อ ... ดันมาเจอตรงช่วงยุ่งยากเข้าซะได้
ชู : แต่ว่า ขืนปล่อยไว้แบบนี้มันจะยุ่งกว่าเดิมสินะ ... ช่วยปล่อย ... ยัยนั่นหน่อยจะได้รึเปล่า ?
รุกิ : ฮึ ... ลูกชายคนโต ... ของซาคามากิเหรอ ... เฮ้ ยูมะ
ยูมะ : ชิ รู้แล้วน่า แค่ปล่อยก็พอใช่มั้ยเล่า ... รีบ ๆ ไปซะเซ่ !
ยูมะผลักยุยไป แล้วชูก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
ชู : (...หมอนั่น ... ? ไม่สิ ... ดูผิดไปละมั้ง)
ยุย : คุณชู ... !
ชู : ก็นึกว่าไปเดินเรื่อยเปื่อยอยู่แถวไหนซะอีก ...ให้ตายสิ... ช่วยอย่าเพิ่มเรื่องยุ่งยากจะได้มั้ย ?
ยุย : ขะ- ขอโทษค่ะ

เรย์จิ : เอะอะอะไรกันครับ หือ ? พวกคุณคือ ...
รุกิ : พวกนาย ไปกันเถอะ
อาซึสะ : อีฟ ... ไว้เจอกันใหม่ ... ไว้มาเล่นกันอีกนะ ... ?
โคว : บ๊ายบาย 
ยูมะ : ชิ ... รู้สึก ... หงุดหงิดชะมัดเลย ... ให้ตาย ...
แล้วก็เดินจากไป

สุบารุ : ... เฮ้ย มันเรื่องอะไรกัน ?
ยุย : ! สุบารุคุง

ยุยก็บอกว่า ฉันเองก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อยู่ ๆ ก็เข้ามาพูดด้วย ดูเหมือนจะเข้าใจผิดอะไรอยู่ล่ะ เรย์จิก็ครุ่นคิด สุบารุก็สบถออกมา พวกอายาโตะก็เข้ามา

ไรโตะ : อะไรกัน ๆ ? บรรยากาศแปลก ๆ นี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?
อายาโตะ : เมื่อกี้ไม่ทันมองหน้าเจ้าพวกที่เดินสวนกันไปก็จริง แต่ว่าหรือว่าเธอ ...
ยุย : ไม่เป็นไร คุณชูมาช่วยไว้ทันน่ะ 
ชู : ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
อายาโตะ : เจอกันคราวหน้าจะอัดให้เละเลย ... ไม่สบอารมณ์เลย
คานาโตะ : ... กลิ่นของ ... เจ้าพวกนั้น ...
สุบารุ : เหม็นชะมัดเลย ...
เรย์จิ : หืม อย่างนี้นี่เอง
ยุย : คุณเรย์จิ ?
เรย์จิ : ...ไหน ๆ ทุกคนก็มาพร้อมกันแล้ว กลับกันเถอะครับ รถมารอแล้วล่ะครับ
ยุย : ลีมูซีนว่างแล้วเหรอคะ ?
เรย์จิ : เปล่าครับ ผมเตรียมรถคันอื่นไว้ให้แล้ว 
ไรโตะ : อะฮึ คราวนี้คนที่จะได้นั่งข้างบิทช์จังคืผมคนนี้ ... ฮึ ๆ
เรย์จิ : จะอะไรก็ช่างเถอะครับ รีบขึ้นไปเถอะ
ยุย : อ๊ะ ! แต่ว่า ของ ...
เรย์จิ : เดี๋ยวปีศาจรับใช้จะเอาไปให้เองครับ เอ้า เร็วเข้า !
ยุย : ค่ะ (มันอะไรกันนะ ... พวกคนเมื่อกี้นี้) (ที่เรียกฉันว่าเป็นอีกจำผิดคนรึเปล่านะ ?)(แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรแปลก ๆ วิธีการพูดจาก็ด้วย)(จะเกียวอะไรกับคนในฝันรึเปล่านะ?)

แล้วก็เดินกลับรถกัน

--- ภายในรถ ---

สุบารุ : ตอนไปโรงเรียนนั่นน่ะ ...
ชู : หา ?
สุบารุ : ไม่ใช่ฝีมือของเจ้าพวกนั้นหรอกเหรอ
ยุย : เอ๊ะ ?
คานาโตะ : บางทีอาจจะใช่ ... มีกลิ่น ...คล้ายกันมากเลยนะครับ...
อายาโตะ : ใช่ เหม็นสุด ๆ
ยุย : กลิ่น ? ฉันไม่เห็นได้กลิ่นอะไรสักนิดเลยนะ
ไรโตะ : บิทช์จัง ถ้าชอบทำสมองช้ามาก ๆ จะลงโทษนะ ไม่ใช่กลิ่นแบบนั้นสักหน่อย
ไรโตะ : นั่น ...ดูท่าจะไม่ใช่พวกแวมไพร์สายเลือดแท้สินะ
ยุย : หะ ...!? คนพวกนั้นเป็นแวมไพร์เหรอ ?
เรย์จิ : คนโง่ที่ไม่รู้สึกตัวน่ะมีแค่คุณเท่านั้นล่ะครับ ...ให้ตายสิ...ทั้งที่บอกว่าให้ระวังตัวแล้วแท้ ๆ
ชู : ... เจ้าพวกนั้น ... ต่อจากนี้ก็ต้องไปมาโรงเรียนนั่นด้วยสินะ ?
ยุย : เห็นบอกว่าเป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ค่ะ ...
ชู : ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนจะจับจ้องเธอไว้ด้วยแล้วสินะ
ไรโตะ : อะฮึ ชู รู้สึกว่าจะไม่สงบเยือกเย็นเหมือนทุกทีเลยนะ ? หรือว่าจะ "หึง" ?
ชู : หนวกหู ... ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่เพราะคุยกับพวกนายตลอดเลยพลาดฟังดนตรีไปเลย
ชู : ... คนที่พูดความคิดอย่างพวกหึงหวงออกมาแท้จริงแล้ว มีแค่ระดับนายเท่านั้นล่ะ ... เจ้าเฮนไตเก๊
ไรโตะ : ...อยากถูกฆ่าเหรอ ?
ชู : ฮึ ... ทำได้เหรอ ?

ยุยก็คิดว่า รู้สึกทุกคนจะดูเครียดๆกันกับเรื่องที่พูดกันจัง ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็คงดี แล้วก็คิดว่าคนพวกนั้นที่มาหาตัวเองอาจจะมีเป้าหมายที่ซาคามากิทุกคนก็ได้ แล้วทำไมถึงเรียกตัวเองว่าอีฟยังไม่ค่อยเข้าใจเลย แล้วก็คิดว่า วันนี้มันวุ่นวายจริง ๆ ขอให้เรื่องกลับเป็นวันปกติเหมือนเดิมเร็ว ๆ ทีเถอะ

--- ตัดฉาก ---

ยุย : (เอ๊ะ..?) (ที่นี่ที่ไหน ?)
??? : ไง เจอกันอีกแล้วนะ

ยุย : คุณคือ ...
??? : เธอมีเสน่ห์ติดตัวมาหนึ่งอย่างนะ
??? : ถ้าเรื่องนี้ไม่สำเร็จ ความหมายที่ย้อนกลับมาทำมันก็หายไปสิ้นเลยล่ะนะ
ยุย : ... ?
??? : ... ลูกสาวของราชาปีศาจ ข้ามารับแล้วนะ


---ตึ๊กตัก ! *เสียงหัวใจยุยเต้น*
ยุย : อะ ... หัวใจมัน ...
??? : ถ้าเธอยังอยู่ แอปเปิ้ลคงเน่าอีกเป็นแน่เลยใช่มั้ย ... ? เอ้า ...เธอมาอยู่ทางนี้ซะเถอะ

---ตึ๊กตัก !*เสียงหัวใจยุยเต้น*
ยุย : ...!? (ที่คอ ...เขี้ยวมัน ...)
ยุย : จะ- จะทำอะไรน่ะ ...
??? : ไม่ต้องกลัวก็ได้ ...เอ้า หลับตาลงสิ ...
??? : ที่ผมทำแบบนี้มันมีความหมายอยู่ไงล่ะ ... เอ้า อยู่นิ่ง ๆ นะ ... *กัด*

จอดำเพราะยุยหลับตา
*เสียงดูดเลือด*
ยุย : (อุ...เลือด...ถูกดูดไปเหรอ ?)
ยุย : อย่า ... นะ ...
*เสียงดูดเลือด*
แล้วยุยก็คิดว่า(บรรยายว่า) แรงมันหายไปจากร่างหมดเลย... นี่มันอะไรกัน...รู้สึกว่าถ้าขืนเป็นแบบนี้ฉันต้องตายแน่ ๆ เลย...

??? : เท่านี้ก็พอแล้ว ...
ยุยลืมตาขึ้นมา
??? : ฮึ ๆ ดูเหมือนจะไปได้สวยนะ
ยุย : เรื่องอะไร ... ?
??? : ฮึ ๆ อีฟนี่อยากรู้จังนะ สิ่งที่อยู่ปลายสุดของการล้มกลิ้งนั่น จงหวาดกลัวมันสักหน่อยเถอะ
??? : เอาละ อีฟ เท่านี้ก็เสร็จเรื่องกับเธอแล้ว ทุกคนกำลังรออยู่นะ
ยุย : เมื่อกี้นี้คือ ...?
??? : ฮึ ๆ ...ทุกอย่างภายในนั้นเข้าใจดี ...ไม่มีเรื่องใดที่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอก
ยุย : ดะ เดี๋ยวก่อน ...กรุณารอก่อน ! คุณคือ ... !?

--- ตัดมาที่ห้องนอนของยุย ---
ยุยตื่นขึ้นมา  และริชเตอร์มาปรากฏตัว ยุยยังงว่าใครกัน ?

ริชเตอร์ : ทำอะไรน่ะ ...?
ยุย : คุณคือ คุณริชเตอร์ ? (รู้สึกว่าจะเป็นน้าของทุกคนนี่...)
ริชเตอร์ : ตอบมาตามจริงนะ ทำอะไรกับท่านผู้เป็นที่รักผู้นั้น
ยุย : เอ๊ะ ..!?
ริชเตอร์ : ตอบมาเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่งั้นจะควักหัวใจที่อยู่ในร่างของเธอออกมาซะ
ยุย : เรื่อง ...อะไรเหรอคะ.. ?
ริชเตอร์ : ตั้งแต่เมื่อคืน ท่านนั้น ... เค้าไอของคอร์เดเลียหายไปแล้ว
ยุย : !?
ริชเตอร์ : นี่เจ้าคงจะไม่ได้วางแผนอะไรไว้หรอกนะ !? ตอบมาซะ !
*ริชเตอร์บีบคอยุย*
ยุย : อุ ... อย่านะ...อึดอัด...!

เสียงอะไรสักอย่าง ริชเตอร์ถึงกับตกใจ และผงะไป
ริชเตอร์ : หรือว่า ... อะไรกัน ...
ยุยสำลัก แค่ก ๆ

เสียงเปิดประตูเข้ามา อายาโตะโผล่มา

อายาโตะ : เฮ้ ชิชินาชิ เมื่อกี้มัน ... หะ!? หา ? ริชเตอร์ นี่นายมาทำอะไร ?
ยุย : อายาโตะคุง...!
ริชเตอร์ : อายาโตะ ...นี่นายรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเหรอ ?
อายาโตะ : หา ? พูดเรื่องอะไรเนี่ย ให้ตายสิ ละเมออยู่รึไง ?
ริชเตอร์ : อะไรกัน ... ท่านพี่ ... อุก ... งั้นเหรอ ... รู้หมด ... ทุกอย่างแล้ว ...

แล้วริชเตอร์ก็เดินออกไป
อายาโตะ : เฮ้ ริชเตอร์ จะไปไหน
ริชเตอร์ : ... (เสียงเจ็บใจ)
อายาโตะ : อะไรของหมอนั่น ...? เฮ้ ชิชินาชิ
ยุยยังเอ๋ออยู่
อายาโตะ : ชิ ชิ นา ชิ!! ได้ยินรึเปล่าฟะ !
ยุยรู้สึกตัวแล้วบอก ได้ยิน ขอบคุณนะอายาโตะคุง
อายาโตะ : เฮ่อ ...ให้ตายสิ ...อุตส่าห์หลับได้ทีแล้วแท้ ๆ หงุดหงิดเลย ... ฮ้าว ... ง่วงนอน
อายาโตะ : นี่ นอนปิดประตูล็อคกลอนให้มันดี ๆ ล่ะ ถ้าทำให้ฉันตื่นอีกล่ะก็ เอาเลือดมาซะ
ยุย : อื้ม ราตรีสวัสดิ์นะ
อายาโตะเดินออกไป
ยุยก็คิดว่า เมื่อกี้นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ แล้วยังฝันแปลก ๆ ที่คอมีรอย ว่าแล้วเป็นรอยเขี้ยว นี่มันของฝันเมื่อกี้นี้เหรอ ? แล้วก็พูดถึงตอนที่ริชเตอร์เห็นรอยนี่ก็ก็ตกใจแล้วหลังจากนั้นก็ดูเศร้า แล้วก็พึมพำว่า ตั้งแต่เมื่อวานก็มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้น มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนะ ?

---- จบนี่ ถ้าเล่นครั้งแรกจะไม่มีอะไรให้เลือก ยุยจะนอนหลับลงไป 
ครั้งที่สองจะมีให้เลือกระหว่าง「休む」(นอน) กับ「起きる」(ตื่น)

(1) ถ้าเลือก 「休む」(นอน) จะเท่ากับว่าเลือกเล่น บ้านซาคามากิ

ยุยจะหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาในตอนเย็น ๆ
แล้วยุยก็บ่นว่า เย็นแล้ว ? ออ นี่เราหลับยาวตั้งแต่ตอนนั้น และมีเสียงเคาะประตูมา

เรย์จิ : ...อรุณสวัสดิ์ครับ ตื่นรึยังครับ ?
ยุย : ค่า! ตื่นแล้วค่า
เรย์จิ : งั้นเหรอครับ ถ้างั้นก่อนหน้าจะไปโรงเรียนขอคุยด้วยหน่อยครับ กรุณาไปที่ห้องรับแขกอย่าช้านะครับ
ยุย : เข้าใจแล้วค่ะ (จะคุยเรื่องอะไรกันนะ หรือว่าเรื่องเมื่อวานนี้)

ยุยเปลี่ยนชุดเสร็จก็ลงไปห้องรับแขก แล้วบอก ขอโทษที่ทำให้รอ เรย์จิก็ออกมาว่า
เรย์จิ : ให้ตายสิ ไม่คิดว่าใช้เวลาเปลี่ยนชุดนานไปหน่อยเหรอครับ ? คุณเป็นคนสุดท้ายนะครับ เอ้านั่งลงก่อน

แล้วยุยก็คิดว่า ทั้งที่เร็วกว่าทุก ๆ วัน แต่ทุกคนก็ตื่นกันหมดเลย เรื่องที่จะคุยเนี่ยหรือว่าจะเป็นเรื่องนั้น

ชู : ...เหนื่อย ... ง่วง ... ฮ้าวววว ...
อายาโตะ : เพราะยัยชิชินาชิแท้ ๆ ... รู้สึกนอนไม่พอยังไงก็ไม่รู้ ...ให้ตายสิ ... เจ้าริชเตอร์ ...มาทำอะไรกันนะ...
ไรโตะ : นอนหลับไปซะก็ดีแล้วแท้ ๆ พอตื่นมาแล้วต้องเห็นหน้าน้าแล้วมันก็ ...
ยุย : (ทุกคนดูง่วงนอนกันมากเลย ...)
คานาโตะ : ...ฟี้ ...ฟี้
ยุย : (คานาโตะคุงกอดเท็ดดี้แล้วนั่งหลับอยู่ ...)
สุบารุ : ... 
ยุย : (สุบารุคุงยืนหลับตาอยู่ก็จริง ... แต่หลับอยู่เหรอ ?)
เรย์จิ : ทำชารสเข้มจัดมาให้ดื่มให้ตื่นนอนกันครับ กรุณาดื่มแล้วตื่นกันด้วยครับ
เรย์จิ : สุบารุเองก็ตื่นได้แล้วครับ !
สุบารุ : หะ ... (น่ารักอ่ะ)
ยุย : (หลับจริงด้วย ...)
เรย์จิ : ที่อุตส่าห์เรียกทุกคนมารวมตัวก็ไม่มีอะไรอื่นครับ
เรย์จิ : เธอ ... เมื่อคืนนี้ ... ท่านน้ามาทำไมถึงไม่บอกให้ทราบทันทีครับ
ยุย : ! ขอโทษค่ะ
อายาโตะ : หา ? เรื่องริชเตอร์น่ะเหรอ ? ฉันคนนี้ไล่ออกไปแล้วก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ?
อายาโตะ : ว่าแต่ ถ้ามาปลุกกันเร็วด้วยเรื่องพรรค์นั้นล่ะก็ ไม่จบง่าย ๆ แน่ ?
เรย์จิ : ฮึ ไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอกครับ ...แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกี่ยวกับเรื่องนั้นมั้ย
ยุย : เอ๊ะ ?
เรย์จิ : เรื่องที่ผมจะคุยไม่ใช่เรื่องท่าน้นาหรอกครับ เรื่องอุบัติเหตุเมื่อวาน คนพวกนั่นต่างหากครับ
---(จากนี้ไปจะคุยไปดื่มชาไป จะได้ยินเสียงวางแก้วชา)---
ไรโตะ : อ๋อ ... นั่นน่ะเหรอ ... พวก ...คุณพลพรรคที่ไม่ใช่พวกสายเลือดบริสุทธิ์นั่น ...แล้วนั่นมีอะไรงั้นเหรอ ?
เรย์จิ : อุบัติเหตุเมื่อวาน บางทีดูท่าว่าจะเป็นฝีมือของพวกเขาครับ
ชู : ก็ ... คงเป็นฝีมือพวกคุณ ๆ พวกนั้นนั่นล่ะนะ
คานาโตะ : ...ถ้าไม่มีพลังพอ ๆ กับพวกผมคงจะไม่มีทางหรอกมั้งครับ ...
คานาโตะ : ...นอกจากนั้น เพื่อที่คุยเรื่องของเจ้าพวกนั้น ...เลยเรียกพวกผมมาชุมนุมกันเหรอ... ?
เรย์จิ : ไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับ
ยุย : ?
เรย์จิ : เป้าหมายของพวกเขา ...ไม่สิ ที่ "เล็ง" เอาไว้ อยากจะถามความคิดเห็นกันน่ะครับ
สุบารุ : หา ? เล็ง... ? ไม่ใช่ไอ้นั่นเหรอ ... ไม่ใช่มาเพื่อทำลายพวกเราหรอกเหรอ ?
อายาโตะ : เออ ...ใช่แล้ว เพราะเจ้าพ่อเฮงซวยนั่นทำเรื่องไม่เข้าท่านั่นล่ะ
อายาโตะ : ให้ตายสิ ...
ยุย : ... คิดมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ ...พ่อของทุกคนเนี่ย ... เป็นคนแบบไหนเหรอ ?
เรย์จิ : ไม่ได้คิดที่จะพูดคุยเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้นหรอก แต่จะอธิบายให้รู้เอาไว้สักครั้งครับ
เรย์จิ : ท่านพ่อ เป็นผู้ปกครองในฐานะราชาแห่งแวมไพร์ที่มีอายุยาวนานมากกว่า 2000 ปี..
ยุย : 2000 ปี !?
ไรโตะ : จะให้คุยก็ดูจะเก่าแก่เก็บ มีแต่กลิ่นเชื้อราซะด้วยสิ
ชู : ก็ แต่มันก็จริงหมอนั่นก็จุกจิกน่ารำคาญนะ
คานาโตะ : แล้วท่านพ่อก็ยังสามารถแปลงรูปโฉมได้ตลอดเวลาเลยด้วยครับ ไม่ว่าจะผู้ชายผู้หญิง ไม่ว่าจะรูปร่างยังไงก็ทำได้หมดครับ...
อายาโตะ : เพราะบางครั้งก็ปรากฏตัวมาในรูปร่างที่ต่างกัน อีกอย่างรูปร่างที่แท้จริงเป็นยังไง พวกเราเองก็ยังไม่รู้เลย
เรย์จิ : เพราะเป็นคนที่ลึกลับน่ะสิครับ ท่านผู้นั้น
ยุย : (รู้สึกเป็นคนที่สุดยอดยิ่งกว่าที่คิดไว้อีก) (ทุกคนแสดงอาการกลัวอยู่ด้วย ก็พอจะเข้าใจอยู่นะ ...)
ไรโตะ : ก็นะ ที่คนอย่างพวกเรากลายมาเป็นพี่น้องกันเนี่ย ก็เพราะว่าคนคนนั้นมีชีวิตอยู่มายาวนานก็เลยว่าง ... ล่ะมั้งนะ ?
ยุย : หมายความว่ายังไง ...?
ไรโตะ : เรื่องของแม่น่ะ มีทั้งหมด 3 คน แล้วทุกคนก็ให้กำเนิดเด็กขึ้นมาน่ะสิ
ยุย : (จริงด้วยสิ ...คุณชูกับคุณเรย์จิ พวกอายาโตะคุงแฝดสาม สุบารุคุงต่างคนก็ต่างแม่สินะ)
อายาโตะ : ที่หมอนั่นชอบน่ะ สุดท้ายก็มีแค่คริสต้าคนเดียวเองไม่ใช่เหรอ ?
สุบารุ : อึก...
ชู : เฮ้ ...หุบปากเถอะน่า ...ถ้าขืนสุบารุทำลายบ้านพังอีกมันน่ารำคาญน่ะ...

---ตัดกลับมาเป็นห้องรับแขก--

เรย์จิ : พวกคุณทั้งหลาย กลับมาเรื่องเดิมกันเถอะครับ เรื่องที่พวกเขาเล็งเอาไว้ครับ
คานาโตะ : ...เรื่องที่พวกนั้น "เล็ง" เอาไว้เหรอ ...? อย่างทำให้บ้านเราแตกแยกกันน่ะเหรอ ?
เรย์จิ : ที่คิดมาคืนหนึ่ง ... ว่า หรือว่าจะมีเป้าหมายที่แท้จริงที่ต่างไปกันนะ ... น่ะ
อายาโตะ : หา ? หมายความว่ายังไง ...?
ไรโตะ : อะฮึ...บิทช์จัง สินะ ?
ยุย : เอ๊ะ !?
เรย์จิ : เฮ่อ...ไรโตะ คุณเนี่ยถ้ามีเกี่ยวกับผู้หญิงเมื่อไร ไหวพริบดีขึ้นมาในทันทีเลยนะครับ
ไรโตะ : นั่นตีความได้ว่าเป็นคำชมจะได้รึเปล่านะ ?
เรย์จิ : เอือมระอาต่างหากครับ ...แต่ก็เดาถูกอยู่หรอกครับ
ยุย : ฉันเหรอคะ !?
เรย์จิ : ครับ คุณน่ะ เมื่อวานพวกเขาเข้ามาข้องแวะโดยตรงใช่มั้ยล่ะครับ ?
ยุย : จะบอกว่ามาข้องแวะด้วยก็ ... (ก็ถูกเรียกว่าอีฟอยู่...พูดแต่เรื่องที่สับสนไม่ค่อยเข้าใจเลยน่ะสิ)
ยุย : นั่นเป็นเพราะว่าฉันอยู่ในบ้านนี้ต่างหาก ไม่ใช่เพราะว่ามีธุระกับพวกคุณหรอกเหรอ ?
เรย์จิ : นั่นก็คิดอยู่ครับ เพียงแต่ว่า ...
เรย์จิ : ถ้าหากเล็งที่พวกผมอยู่ล่ะก็ ก็น่าจะทำเรื่องให้มันเกิดขึ้นเร็ว ๆ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่ครับ ?
สุบารุ : จะว่าไปก็จริงนะ ก่อนที่เธอจะมาบ้านหลังนี้มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ชู : ก็นะ ...มันก็จริงนะ ตั้งแต่มาที่นี่ก็ผ่านไปนานหลายปีแล้ว
ยุย : อุ...แต่ว่า ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ 
คานาโตะ : งั้นเหรอ ...เล็งที่ตัวเธออยู่สินะครับ ...ก็นั่นน่ะสิครับ เพราะเลือดของเธอมันอร่อยนี่นะ
ยุย : เลือด...?
อายาโตะ : ก็นะ ...เท่าที่มองก็น่าจะเป็นงั้นอยู่หรอก ถึงจะไร้หน้าอกก็เถอะ ...แต่ก็นะ เลือดเป็นของชั้นเลิศนี่น่า ?
เรย์จิ : ก็ ตามความคิดส่วนใหญ่ ที่เล็งเอาไว้ก็น่าจะเป็นแบบนั้นสินะครับ...
ยุย : อะไรกัน ...
สุบารุ : ...แล้วไง แล้วต้องทำยังไงล่ะ 
เรย์จิ : แล้วสุบารุอยากจะทำยังไงล่ะครับ ? กำจัดตัวยุ่งยากไปให้พ้น ๆ ?
ยุย : (ตัวยุ่งยากเลยเหรอ ...) (เรย์จิพูดถึงยุยนั่นเอง)
สุบารุ : ถ้าไม่มียัยนี่ ก็ไม่มีเลือดให้ดูดสิ
สุบารุ : ถ้าไม่มีเลือดให้ดูดโดยตรงมันก็แย่น่ะสิ ...เธออยู่ที่นี่ล่ะ
ไรโตะ : อะฮึ... ผมก็เหมือนกัน
ไรโตะ : ก็นะ ถึงเธอจะไปทำอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ตาม มันก็ยิ่งสนุกขึ้นเท่านั้นล่ะ
ไรโตะ : ...แต่ว่า ว่าแล้วก็ไม่อยากยกเลือดสด ๆ ใหม่ ๆ ให้หรอกนะ
อายาโตะ : ถ้าชิชินาชิจะออกไปล่ะก็ ฉันก็ไม่คิดจะหยุดหรอกนะ
ยุย : อายาโตะคุง ...
อายาโตะ : แต่ว่า ...เลือดของเธอน่ะเป็นของของฉัน ...ใช่มั้ยล่ะ ?
คานาโตะ : ใครเป็นตัดสินว่าเป็นของอายาโตะเหรอ มันเป็นของผมด้วยต่างหาก อย่าตัดสินเอาเองตามใจชอบสิ
อายาโตะ : ชิ ...ชิชินาชิ ถ้าจะออกไปล่ะก็มาส่งเสบียงทุกวันด้วยนะ ถ้าได้ดูดเลือดแค่นั้นก็พอแล้ว
คานาโตะ : เห็นด้วย ... แต่ว่า อย่าไปชอบเจ้าพวกนั้นนะ ...
คานาโตะ : เธอเป็นของของผมแท้ ๆ การไปทำอะไรกับเจ้าพวกนั้นน่ะ ยอมไม่ได้หรอก...
---เพล้ง ! *คานาโตะทำแก้วแตก*
อายาโตะ : ก็นะ ไม่ใช่ว่าจะรู้สึกดีหรอกนะ
เรย์จิ : ผมเข้าใจความรู้สึกของคานาโตะดีครับ เพียงแต่ ช่วยอย่าทำแก้วแตกจะได้มั้ยครับ ให้ตายสิ...
ไรโตะ : แล้วเรย์จิว่ายังไงล่ะ ? การที่ให้ผู้ชายอื่นมาทำเรื่องดี ๆ ผู้หญิงคนนี้น่ะ ?
เรย์จิ : ถ้าให้พูดว่ายังไง การถูกขโมยของที่ตัวเองครอบครองอยู่ให้นิ้วถูกคาบไปจะมองเฉย ๆ ได้ยังไงกันล่ะครับ 
ไรโตะ : โอ๋ แปลกจังนะ แล้วชูล่ะ ?
ชู : อ่า .... ก็ ... ส่วนใหญ่ก็เห็นด้วยกับพวกนายนั่นล่ะ ...
ชู : ...การให้เจ้าพวกนั้นมันทำตามใจชอบ มันน่าหงุดหงิด...
อายาโตะ : ชิชินาชิ เธอเองก็เห็นด้วยใช่มั้ย ?
ยุย : เอ๊ะ ? ถึงจะพูดแบบนั้น ...
อายาโตะ : งั้น ก่อนอื่นคงต้องอัดเจ้าพวกนั้นให้น่วม
ยุย : (ไม่ได้สรุปว่าเป็นแบบนั้นเลยนะ ...)
เรย์จิ : รอเดี๋ยวก่อนสิครับ จำได้แต่เรื่องบ้าบอเรื่องเดียวเหรอครับ อายาโตะ ?
อายาโตะ : หา ? งั้นแล้วจะให้ทำไงเล่า ?
เรย์จิ : โดยปกติจะไปทำตามคำเชิญชวนของพวกนั้นไปทำไมกันครับ ?
คานาโตะ : คำเชิญชวน ?
เรย์จิ : คาดว่า เมื่อวานที่มาทักทายเธอก็เพื่อยุยงพวกเรา
เรย์จิ : ถ้าทางนี้เปิดฉากลงมือก่อน พวกเขาคงขโมยเธอไปด้วยความยินดีเป็นแน่เลยครับ
สุบารุ : ...แล้วจะทำยังไงล่ะ ?
เรย์จิ : คงต้องเฝ้าจับตาดูเธอไว้แล้วล่ะครับ ในตอนนี้น่ะครับ
สุบารุ : หา ? เฝ้าจับตาดู ? ห่วยแตก อะไรกันล่ะนั่น ...
อายาโตะ : หนอย ต้องลงแรงจนได้ ...เป็นแค่ชิชินาชิแท้ ๆ
ไรโตะ : ถ้างั้น ผมจะเฝ้าจับตาดูอย่างต่อเนื่องให้เอง แบบนั้นดูท่าจะดูแลได้อย่างละเอียดเลยสินะ ?
คานาโตะ : เธอไม่ใช่ของของไรโตะนะครับ ! กรุณาอย่าตัดสินเอาเองสิครับ
ชู : อ่า ขอเสนอความคิด ให้ใครสักคนคอยเฝ้ายัยนี่ไว้ ... แล้ว ถ้าเกิดถูกจับขึ้นมาก็เป็นเพราะยัยนี่
เรย์จิ : เจ้าคนไม่ได้เรื่องมาเสนอความคิดเห็นแบบนี้ไม่สบอารมณ์เลยครับ แต่ว่านั่นก็เป็นเหตุผลที่เหมาะสมอยู่ครับ
ชู : นี่เธอ
ยุย : คะ... !?

ชู : เลือกมาสักคนสิ รีบเลือกเร็ว ๆ เข้า
ยุย : เอ๋..!?  ฉันเหรอ ?
ชู : ...หรือเธออยากให้ทุกคนแห่ไปไหนมาไหนรวมกันเป็นกลุ่มมารึไง ?
ยุย : เรื่องนั้น ... ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นหรอกค่ะ
เรย์จิ : ถ้างั้นก็รีบตัดสินใจสิครับ คราวนี้คนที่ถูกเลือกจะต้องรับผิดชอบเฝ้าจับตาดูเธอไว้ เข้าใจกันนะครับ ?
อายาโตะ : เฮ่อ ...ช่วยไม่ได้นะ เอ้า ชิชินาชิ เลือก ๆ ไปก็พอแล้ว
ไรโตะ : นี่ บิทช์จัง เลือกผมสิ ผมจะเฝ้าจับตาดูให้ทั่วทุกซอกทุกมุมเลยนะ
คานาโตะ : ...ผมตั้งตารอว่า ...เธอจะเลือกใครอยู่นะครับ... เนอะ เท็ดดี้ ?
สุบารุ : ...ถ้าจะเลือกก็รีบ ๆ ทำเข้าสิ

แล้วยุยก็คิดว่า ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลยเถอะ ที่ว่าจะคอยเฝ้าดูให้น่ะก็รู้สึกขอบคุณอยู่หรอก แต่ให้เลือกคนเดียวเนี่ย ลำบากใจจัง ทำยังไงดีนะ...

--- แล้วก็ต้องเลือก ---