สุดรัก (Most Of The Heart) RE-UP

สุดรัก (Most Of The Heart)

ปล. นิยายเรื่องนี้ยังเน้นแนวซึ้งกินใจ ดราม่านิดๆ หวานๆพอประมาณนะคะ^^ 

ปล. และขอแจ้งว่า นี่เป็นอีกนามปากกาของไรท์นะคะ นิยายเรื่องนี้อัพ 60-70% เท่านั้นค่ะ มีในรูปแบบ ไฟล์ อีบุ๊ค นะคะ^^

ตัวละคร

พระเอก

อัคนี บริรักษ์ (ไฟ)

Photo Credit ::  goo.gl/cSUD5t    (Daniel Henney)

Copy short URL

"จำเอาไว้ ว่าต่อให้ตัวตายก็ห้ามรักชลาลัย!" 

นี่คือประโยคที่อยู่ภายใต้ส่วนลึกในหัวใจของเขา ต้องสั่งตัวเอง ห้ามใจตัวเอง เพื่อไม่ให้รักเธอ แล้วเธอจะรู้บ้างไหมว่ามันทรมานใจ...แทบขาดใจตาย 

นางเอก

ชลาลัย ธนบดินทร์ (น้ำ)

Photo Credit https://goo.gl/JvYT1R  (Fan Bingbing)

"น้ำจะลืมคุณไฟให้ได้ จะทิ้งรักทีมีและมอบให้ตั้งแต่วันนี้และตลอดไป น้ำจะมีชีวิตใหม่ของน้ำ และคุณไฟก็จะมีชีวิตใหม่เช่นกัน"   

นี่คือประโยคที่เธอบอกตัวเองทุกๆวันเป็นทุกวันที่ต้องทำตัวเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเขา ทั้งๆที่หัวใจดวงนี้มีเพียงอัคนีคนเดียว ต้องเจ็บปวดอีกสักแค่ไหน  ต้องมีน้ำตาสักกี่ล้านหยด ถึงจะเลิกรักเขาได้....

ตัวอย่าง

               ชลาลัยกลับเข้ามาในบ้านในช่วงบ่ายแก่ หลังจากที่ออกไปซื้อของข้างนอก สิ่งที่เธอได้มานั้นเป็นอุปกรณ์วาดรูป สองมือจัดแจงเตรียมอุปกรณ์วาดรูป ทว่าต้องชะงักมือ เธอเพ่งมองกระดาษที่ว่างเปล่าอยู่นานพอสมควร จู่ๆก็คิดอะไรไม่ออกเสียอย่างนั้น
ปลายดินสอจรดลงกระดาษครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพของอัคนีมันวนเวียนในหัวของเธอร่ำไป 
               "ไม่ได้น้ำ เธอไม่ได้รู้สึกดีกับเขา" เธอสั่งตัวเองแล้ววาดรูปต่อไป 
               จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนพลบค่ำ ชลาลัยวาดรูปเสร็จและกำลังจะเก็บของ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าอัคนีเดินเข้ามาด้านหลัง
               สายตาอัคนีเพ่งมองรูปที่เธอวาด เขารู้สึกสนใจเป็นพิเศษ
               “คุณวาดรูปอะไรเหรอ” เขาสงสัย ชลาลัยสะดุ้งเฮือกของที่อยู่ในมือนั้นร่วงลงพื้นไปจนหมด เธอจ้องมองในมือของอัคนีแล้วลุ้นจนตัวโก่ง ดอกกุหลาบสีแดงสดอยู่ในมือของเขาเพียงดอกเดียวเท่านั้น เธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีสิทธิ์ได้จากมือเขาหรือเปล่า แต่ก็ภาวนา
               “ว่าไงน้ำ?” เขาถามซ้ำ จนเธอได้สติแล้วหันไปมองรูปที่ตัวเองวาด 
               “ทะเลค่ะคุณไฟ” เธอบอกในขณะที่สายตากำลังมองสบตาเขา
               “ชอบทะเลเหรอ" เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ “งั้นมันต้องมีความหมายน่ะสินะที่วาดลงไปแบบนั้น” เธอพยักหน้าหงึกๆเม้มปากเอาไว้แน่น 
               “พูดกับผมก็ได้” เขาบอกอย่างสุภาพแล้วเดินเข้ามาระยะประชิด แต่ชลาลัยต้องรีบถอยครูดอย่างเจียมตัว เพราะเขามีแฟนแล้ว 
               เธอถอย แต่เขาไม่มีท่าทีจะหยุดเดินเข้ามาหาเธอแม้แต่น้อย ดวงตาคู่นั้นส่งเป็นประกายมาให้เธอได้สั่นไหว ชลาลัยถอยหลังไปเรื่อยๆ จนส้นเท้าไปแตะกับกระถางดอกไม้และสูญเสียการทรงตัว
               “ว๊าย!” เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ และเป็นจังหวะที่อัคนีใช้อ้อมแขนเพียงข้างเดียวโอบเอวคอดของเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้ม เพียงได้สัมผัสกายของเขา เธอก็แทบจะคลั่ง ตัวเขาร้อนราวกับว่ามีเหล็กหลอมด้วยไฟห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ มากพอที่จะทำให้ผู้หญิงอย่างเธอไม่สามารถถอนหัวใจได้เลย อยากอยู่ใกล้ ไม่รู้ทำไม เขามีมนต์อันใด…
               นัยน์ตาคมจ้องลึกเข้าไป ใช่ว่าอัคนีจะไม่รู้สึกอะไร ดวงตาเธอสวยดุจราวกับเพชรเม็ดงาม ดวงตาคู่นี้ของเธอมันบอกได้หลายอย่าง ทำไมเขารู้สึกแปลกไปเมื่อใกล้เธอ
               “โอ๊ะ!” อัคนีอุทานแล้วล้มตัวลงทับชลาลัย แต่ก็ไม่ลืมที่จะสอดมือเข้าใต้ศีรษะของเธอ เพื่อไม่ให้เธอเจ็บ
               “จุ๊บ!” เชื่อว่านี่คือจูบที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น ริมฝีปากของทั้งสองยังจรดแนบแน่น ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของอัคนีส่งผ่านออกมา จนทำให้เธอสัมผัสในความอบอุ่นของเขาได้ 
               อัคนีเองก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่สั่นระริกของชลาลัย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันช่างเหมือนไฟที่กำลังหลอมละลาย ให้เขาและเธอเป็นจุดรวมสูญกลาง เป็นหนึ่งเดียว 
ทว่ากลับมีเส้นบางๆมากั้นเอาไว้ ชลาลัยต้องท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจ ว่าเขามีแฟนแล้ว ส่วนอัคนีเองก็ต้องท่องในใจเอาไว้เช่นกัน เธอคือผู้หญิงที่ไม่ควรเผลอใจ ห้ามแม้แต่จะคิด…
               “อื้อ” คนใต้ร่างเริ่มประท้วงเมื่อรู้สึกขาดอากาศหายใจ เขามีร่างกายกำยำ เพราะฉะนั้นแล้วร่างกายที่ทาบทับลงมาทั้งตัวนั้น ย่อมหนักเอาการ
               “เอ่อ…”อัคนีเหมือนคนเป็นใบ้ เขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลุกขึ้นแล้วพยุงร่างของชลาลัยลุกขึ้นยืนด้วยกัน 
               “จูบเมื่อกี๊นี้ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษจริงๆ” เมื่อสติกลับมาครบทุกประการก็รีบกล่าวโทษ เขามองเห็นแก้มทั้งสองของเธอมันกำลังแดงก่ำ ก็คิดในใจว่าเธอคงจะเขินอายไม่น้อย
               “แทนคำขอโทษจากผม” อัคนียื่นดอกกุหลาบสีแดงดอกนั้นต่อหน้าชลาลัย หัวใจเธอเต้นโครมคราม นี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เธอถามตัวเอง
เธอยื่นมือไปหยิบดอกกุหลาบดอกนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าที่รับมานั้น เพียงเพราะคำขอโทษหรือใจเธอนั้นที่ปรารถนา เขายิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วมองชลาลัยเคอะเขิน ทำไมนะ เขาถึงได้มีความสุขแล้วยิ้มและหัวเราะตามเธอทั้งสองหัวเราะให้กัน 

               “น้ำขอตัวไปทำกับข้าวก่อนนะคะ” เธอบอกแล้วหันหลังเดินไป รอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏอีกครั้ง มือน้อยๆยกขึ้นมาคลึงริมฝีปากตัวเองไปมา แล้วเดินเข้าครัว
อัคนีเองก็ยิ้มไม่หุบ แล้วส่ายหน้ากับความรู้สึกของตัวเอง ก่อนจะไปหยิบภาพวาดของเธอฉกฉวยมาเป็นของตัวเอง
               “น้ำ…คุณรู้อะไรไหม ว่าคุณคือสิ่งต้องห้ามในชีวิตของผม” อัคนีพึมพำกับภาพวาด ราวกับนั่นคือการละเมอเพ้อรำพัน

*********************************

เขารู้จักเธอ เธอรู้จักเขา ทว่าทั้งสองไม่รู้จักกัน
วันเวลาเนิ่นนานที่ผ่านมา ผ่านไป จนมาถึงวันนี้ กลับมีความรักที่มอบให้กันโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ…

***ถามใจตัวเองดูสักครั้ง เวลาที่คุณรักใคร 

คุณจะรักได้มากแค่ไหน

                                  ...สุดรัก

โมริน/ภัควลัญชญ์

เริ่มอัพนิยาย 20 กรกฎาคม 2563