ต้นไม้สีเทา

ต้นไม้สีเทา...
เป็นต้นไม้ที่อยู่บนหลังเขาใกล้บ้านของชั้น ต้นไม่สีเทาป็นที่นับถือของคนในหมู่บ้าน เป็นต้นไม้ธรรมดา แต่ว่ามีขนาดใหญ่มากต้องนำคนถึง 27 คนมายืนรอบถึงจะโอบได้ และต้นไม้ต้นนี้ เป็นที่ปรับทุกข์และสุขของทุกคนในหมู่บ้านจึงได้ชื่อว่า'ต้นไม้สีเทา'(ทุกข์=สีดำ // สุข=สีขาว)
ชั้นมีชื่อว่า 'ซีเนีย' เป็นเด็กผู้หญิงคนนึงในหมู่บ้าน ทุกคนในหมู่บ้านรู้จักชั้นดีเพราะชั้นชอบไปที่ต้นไม้สีเทาตั้งแต่เด็กๆ จนถึงตอนนี้ชั้นอายุ 16 ปี ชั้นก็ยังไปที่นั้น เพราะเวลาที่ชั้นไปที่ต้นไม้สีเทาทีไรชั้นจะรู้สึกอบอุ่นเหมือนมีบางคนคอยโอบกอดเอาไว้ รู้สึกสนุกเวลาที่ไปวิ่งเล่นที่นั้น เหมือนมีคนมาวิ่งเล่นกับชั้น แต่นั้นก็คงเป็นจินตนาการของชั้นเอง
และในวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ชั้นจะไปเล่นที่นั้นเพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนของชั้น ชั้นก็แยกจากเพื่อนๆเพื่อจะไปที่ต้นไม้สีเทา ชั้นเดินกลับบ้านพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆไปตามทางจนถึงบ้าน
"กลับมาแล้วค่ะแม่"ชั้นเปิดประตูเข้าไปในบ้านพร้อมกับทักทายแม่ที่อยู่ในห้องครัวกำลังทำอาหาร
"กลับมาแล้วหรอลูก ?"พ่อที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ถามชั้น
"ค๊าาา"ชั้นตอบพร้อมกลับวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเอง
ชั้นจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ววิ่งลงบันไดไปข้างล่างเตรียมตัวที่จะออกจากบ้านเพื่อไปที่ต้นไม้สีเทา
ชั้นเดินไปตามทางเล็กๆเป็นทางที่ชั้นสร้างขึ้นเองตั้งแต่เด็กๆ แต่ทำไมวันนี้รู้สึกแปลกๆนะเหมือนจะมีเรื่องเข้ามาหาชั้น ชั้นเดินไปเรื่อยๆจนถึงต้นไม้สีเทา แต่ต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งชั้นไม่รู้จัก ดูจากหน้าตาและการแต่งตัวแล้ว หน้าจะอายุเท่าๆกับชั้น เค้าอยู่ในเสื้อกันหนาวสีเทา เสื้อข้างในเป็นสีขาว กางเกงขายาวสีดำ หน้าตาของเค้าดูดีทีเดียว นัยตาเป็นดีเทาเข้มๆ ผมสีดำเงาสวย ผิวสีขาวเนียนเหมือนผิวเด็ก ปากสีแดงระเลอ เข้ากับใบหน้าเรียวๆ และหุ่นที่ดูสมส่วนของเค้า เค้าดูดีมากๆ ดูเท่สุดๆ เค้าเป็นใครกันนะ..
"นั่งสิ ยืนเป็นอยู่ได้ ยัยเซ่อ"เสียงที่ดูขี้เล่นออกมาจากปากของเค้าแต่ใบหน้านั้นโคตรนิ่ง
"นายเป็นใครอ่ะ ?"ชั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้นั่งลง ใครจะบ้าไปนั่งกับคนแปลกหน้ากันเหล่าาาา
"ชั้นน่ะหรอ ? ชั้นชื่อ เกรย์ แล้วเธอล่ะ ?"เค้าเอามือชี้เข้าหาตัวเองด้วยท่าทางงง
"ชั้นชื่อ ซีเนีย "เค้าพยักหน้างึกงักเชืองว่ารับรู้
"นั่งสิ"เค้าพูดขึ้นทั้งที่หน้าตายังมองไปบนฟ้า
"ชั้นไม่นั่งกับคนแปลกหน้า"ชั้นพูดขึ้น ทำให้เค้าหันมามองหน้าชั้นสักพัก แล้วเค้าก็ลุกขึ้นยืน แล้วตรงเข้ามาหาชั้น ชั้นถอยรีบหนีอย่างเร็วแต่ด้วยความที่เค้าเป็นคนตัวสูง คนตัวสูงย่อมมีขาที่ยาวดังนั้นเค้าจึงได้เปรียบชั้น เค้าจับมือชั้นแล้วพาวิ่งไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางที่ชั้นมา และเป็นทางที่ไม่มีใครในหมู่บ้านเคยเข้าไปเพราะที่นั้นเป็นป่าทึบเข้าไปแล้วมีแต่หลงกับหลง นายเกรย์ลากชั้นวิ่งเข้าไปในป่านั้น แล้วชั้นจะรอดมั้ยเนี่ยยย ??!!
"ไอ้บ้า นายจะพาชั้นไปไหนนนน ?!"ชั้นแหกปากเสียงดังลั่น
"ไปฆ่าหมกป่าไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า^[]^"T[]Tไอ้โรคจิตแกไม่สงสารผู้หญิงตัวเล็กๆเตี้ยๆหน่อยหรอ ?!
"=[]="
"ดูทำหน้าตาเข้า ชั้นพูดเล่น ชั้นจะพาเธอมาดูนี้ต่างหาก !! ยัยเซ่อ !! ฮ่าๆๆ ^[]^" ไอ้บ้าใครจะไปรู้ล่ะ อยู่ๆก็เล่นลากกันเข้าป่าแบบนี้นี่ !!
ชั้นมองไปข้างล่างจากภูเขาลูกนี้มันเป็นหมู่บ้านอีกหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งดูจากมุมนี้แล้วสวยมากๆ
"เอาล่ะ ไปที่ต่อไปกันเถอะ !"นายเกรย์พูดพร้อมกับดึงมือชั้นให้เดินตามไป จนในที่สุดเราก็มาเจอน้ำตกกัน ว๊าว !สวยมากๆเลย ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าในป่าทึบแบบนี้จะมีสิ่งสวยงามซ่อนอยู่ด้วย
"ชอบรึป่าว ?"จู่ๆหมอนั้นก็ถามชั้นขึ้นมา
"ชอบสิ"ชั้นตอบตามความจิง
"งั้นวันหลังชั้นจะพาเธอมาที่นี้อีก^^"หมอนั้นพูดพร้อมรอยยิ้มที่ขี้เล่น
ชั้นเล่นน้ำตกจนเหนื่อยกับนายเกรย์ เราพากันนั่งพักที่ใต้ต้นไม่ต้นหนึ่งที่อยู่ข้างน้ำตก แต่หมอนั้นดูท่าทางจะไม่เหนื่อยเลยสักนิด แถมยังนั่งมองชั้นแล้วยิ้มกึ่งหัวเราะอยู่ หน้าชั้นเหมือนเปาวุ้นจิ้นรึไงวะ ? ขำอยูได้ !!
"ไปกันเถอะ !"เอาอีกแล้ว ลากกูอีกแล้ว กูยังเหนื่อยไม่หายเลยนะเฟ้ย !! สักพักเราก็มาอยู่ที่ทุ่งดอกไม้ทุ่งใหญ่ ว๊าว !ที่นี้สวยมากๆชั้นประทับใจเหลือเกิน ประทับใจมากกว่าที่อื่นๆเลยนะเนี่ย
"ชอบมั้ย ?"หมอนั้นถามชั้นแบบไม่มองหน้า
"ชอบสิ ชอบมากเลย"ชั้นตอบแล้ววิ่งเข้าไปในทุ่งดอกไม้นั้น ชั้นโดดเล่นไปมากลางทุ่ง
"มาเล่นด้วยกันนะ ^^"ชั้นดึงหมอนั้นมาวิ่งเล่นและโดดเล่น เราวิ่งเล่นกันจนเหนื่อย เราเลยล้มตัวลงนอนบนทุ่งดอกไม้นี้
"นี้ ทุ่งดอกไม้ทุ่งนี้ชื่ออะไรหรอ ?"ชั้นถามเกรย์ด้วยอาการหอบ
"ไม่มีชื่อน่ะ"
"หือ ? ไม่มีได้ไง ? สวยขนาดนี้ !"
"แล้วเธออยากให้ชื่ออะไรล่ะ ?"
"อืม..ทุ่งสายรุ้งดีมั้ย ?"
"งั้นทุ่งนี้ชื่อสายรุ้งนะ และทุ่งนี้เป็นของเธอ"
"จิงหรอ ?!"
"จิงสิ!ชั้นให้เธอเป็นเจ้าของ"
"เย่ ขอบใจนะ !^^"
"อย่าลืมมาเล่นที่นี้บ้างล่ะ.."จากนั้นความเงียบก็ปกคลุมเรา
"กลับกันเถอะ !"พูดจบก็ดึงชั้นให้ลุกขึ้น เราเดินกลับไปที่ต้นไม้สีเทา เราเดินจับมือกันมาเรื่อยๆจนถึงต้นไม้สีเทา โอย เหนื่อยเป็นบ้าเลย ชั้นนั่งลงใต้ต้นไม้สีเทาข้างๆเกรย์
"ชั้นยังเป็นคนแปลกหน้าของเธออยู่มั้ย ?"
"หือ แหะๆ ไม่แปลกก็ได้"
"ชั้นจะเล่าเรื่องของต้นไม้สีเทาให้ฟัง"
"เอาดิ"
"อืม...ตั้งแต่ร้อยปีที่ผ่านมา มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาปลูกต้นไม้ไว้ เค้าแอบชอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ 'โซเนีย' เธอเป็นคนชอบธรรมชาติ เค้าจึงเฝ้ารอวันที่ต้นไม้จะเติบโตขึ้นมา เพื่อที่เค้าจะได้พาเธอมาบอกรักที่นี้ เค้าเฝ้ารอจนกระทั่งต้นไม้ต้นนี้เติบโตขึ้นมาจิงๆ เค้าจึงพาเธอคนนั้นเข้าไปในป่าลึกลับที่ชั้นพาเธอเข้าไปมา เค้าพาเธอไปที่หน้าผา แล้วเธอก็ตั้งชื่อให้หน้าผานั้นว่า'เกรย์เนีย' จากนั้นเค้าก็พาเธอไปที่น้ำตก เค้าจึงตั้งชื่อให้น้ำตกว่า'โซเนีย' และที่สุดท้ายคือทุ่งสายรุ้งของเธอนั้นแหละ เค้าพาเธอไปที่นั้นแแต่ไม่ได้ตั้งชื่อไว้ จากนั้นเค้าก็พาเธอมาที่นี้ เค้าบอกรักเธอ และเธอก็ตอบตกลงเค้าไป และเค้าได้มอบต้นไม้ต้นนี้ให้กับเธอ แต่ยังไม่ได้ตั้งชื่อไว้ หลังจากนั้นเค้าและเธอก็รักกันมากๆ และเค้า2คนชอบมาเล่นกันที่นี้ทุกวัน และมีวันหนึ่งที่เธอต้องจากที่นี้ไปเพราะเธอได้ทุนไปเรียนที่ต่างประเทศ เค้าและเธอมาอำลากันที่นี้ และเธอก็จากเค้าไปและไม่กลับมาที่นี้อีกเลย เค้าได้แต่เฝ้ารอวันที่เธอจะกลับมา แต่เธอก็ไม่กลับมาสักที เค้าก็ได้แต่รอเธอคนนั้น รอจนเค้าอายุ 16 ปี และในเวลาที่เค้าคิดถึงเธอคนนั้นเค้ามักจะมาที่ต้นไม้ต้นนี้ จนกระทั่งเธอคนนั้นกลับมา เค้าดีใจมากเค้าจึงพาเธอมาที่นี้อีกครั้ง และเธอก็ได้ตั้งชื่อว่า'ต้นไม้สีเทา'เพราะที่แห่งนี้เป็นที่ที่มีทั้งความสุขและความทุกข์ของเค้าสองคน และมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นในวันนั้นเค้านัดเธอไว้ที่นี้ และเธอก็มาตามสัญญาแต่เมื่อไม่เจอเค้าเธอจึงเข้าไปในป่าลึกลับนั้น แต่คนที่เธอเจอนั้นไม่ใช่เค้าแต่เป็นโจรป่า ไอ้โจรป่าชาติชั่วมันข่มขืนเธอและฆ่าเธอจากป่า และเค้ามาหาที่ต้นไม้ไม่เจอเค้าจึงเข้าไปในป่าเห็นร่างอันไร้วิญญาณของเธอเค้าก็ทรุดลงทันที เค้าพาร่างอันไร้วิญญาณของเธอไปจากป่าและพ่อแม่่กับพี่สาวของเธอรู้เรื่องทุกคนต่างพากันล่ำไห้กับเรื่องนี้ และพอพิธีกรรมผ่านไป เค้าทนกับการที่ไม่มีเธอไม่ไหว เค้าจึงตรอมใจตายไปกลับเธอ เหลือเพียงแค่ต้นไม้ต้นนี้เอาไว้ และในวันนี้เป็นวันที่คบรอบที่เธอจากเค้าไป..."เค้าเล่าด้วยไปหน้าเศร้าที่บ่นไปด้วยความสุขและความทุกข์ หมอนี้คงอินกับเรื่องเล่าสินะ ไอ้บ้าเอ๊ย ! อ่อนไหวก็ไม่บอก
"กลับบ้านได้แล้วค่ำแล้ว"จู่ๆหมอนั้นก็ไล่ชั้นกลับบ้าน
"แล้วนายไปกลับหรอ ?"ชั้นถามคืน
"กลับสิ ยัยบ้า ชั้นคงไม่คิดที่จะนอนหนาวตายที่นี้หรอกนะ"เออ จิงสินะ
"งั้นชั้นกลับละ บาย"ชั้นเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้ พอออกมาได้สักระยะชั้นหันกลับไปดูเค้าแต่ก็เห็นแค่ความว่างเปล่า คนอะไรเร็วชะมัด ชั้นจึงเดินกลับบ้าน
"กลับมาแล้วค๊าาา"ชั้นทักทายคนในบ้าน
"มากินข้าวจร๊ลูก"แม่พูดขึ้นพร้อมกับตักข้าวให้ชั้น
เรานั่งกินข้าวกันได้สักพัก ชั้นจึงถามแม่
"แม่คะ ? เคยได้ยินเรื่องเล่าของต้นไม้สีเทารึเปล่าคะ ?"
"เคยสิลูก เป็นเรื่องเล่าของตระกูลเราเลยนะ เป็นเรื่องน้องสาวของทวสเราที่ชื่อโซเนีย ทวสเราก็เลยสั่งให้ตระกูลเราว่าอีก 100 ปีให้ตั้งชื่อของหลานว่า ซีเนีย เพราะวิญญาณของโซเนียจะกลับมาเกิด นั้นก็คือชื่อของลูกนั้นแหละ แต่แม่ก็ไม่เชื่อหรอกนะ"
"แล้วคนรักของทวสโซเนียชื่ออะไรคะ ?"
"ชื่อเกรย์จร๊"
"เกรย์ ?"
"จร๊ และวันนี้เป็นวันครบรอบของตำนานต้นไม้สีเทาน่ะจร๊ เค้าว่ากันว่าอีก 100 ปีจะเกิดเหตุการณ์ขึ้นว่า วิญญาณของเกรย์จะปรากฏออกมาให้เห็น แต่แม่ก็ไม่เห็นอะไร ชั่งมันเถอะมันก็แค่คำลือ"
ชั้นนั่งทบทวนเรื่องราวที่ชั้นเจอมา แล้วเกรย์ที่ชั้นเห็นนั้นเป็นใครกัน ? ใช่คนที่ชั้นเห็นรึป่าว ? เค้าคงมาหาโซเนียที่กลับมาเกิดสินะ
เช้าวันต่อมา
ชั้นตรงไปที่ต้นไม้สีเทาพร้อมกลับดอกไม้ช่อหนึ่ง ชั้นนำมันไปไว้ที่ต้นไม้สีเทา และจดหมายที่ชั้นเขียนเมื่อคืน
'ขอบคุณนะ สำหรับเมื่อวานที่พาชั้นไปในทุกที่ ที่ที่สวยงามที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเห็นมา ขอบคุณมากๆ ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตามแต่ชั้นก็เห็นคุณแล้ว และชั้นอยากจะบอกว่าชั้นแอบปลื้มคุณมากๆคุณหล่อเหมือนดาราเกหลีเลย !>[]<
ขอบคุณนะ...
นายสีเทา !'
แล้วชั้นก็วิ่งไปที่โรงเรียน
มุมมองของ:เกรย์
ผมดูเธอคนนั้นที่วิ่งจากไปแล้วทิ้งจดหมายเอาไว้ให้ผมกับช่อดอกไม้น่ารักช่อหนึ่ง ผมเปิดอ่านข้อความแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เพราะเธอคนนี้ต่างจากโซเนียตรงที่เธอนั้นรั่วต๊องบ๊องฮา ผมเริ่มจะชอบเธอคนนี้แล้วสิ แต่ผมไม่มีร่างกาย และผมคงต้องไปจิงๆแล้วสินะ บ๊าย บาย ยัยซีเนียสุดรั่ว....^^
ThE EnD

ต้นไม้สีเทา

ความคิดเห็น