แค่ละครที่เล่นหลอกว่า…ไม่รักเธอ

ใครๆต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน

ว่าเหมือนไม่ใช่ฉันเพิ่งถูกโดนทิ้ง

รักที่เลิกราคล้ายไม่ใช่ความจริง

เพราะฉันดูเย่อหยิ่ง และยังยิ้มดี

ยังแหนงมองท้องฟ้า ยังคุยกับเพื่อน

ยังตั้งใจเรียนเหมือนๆแต่ก่อนนี้

กลับบ้านเวลาเดิม กินข้าวก็อิ่มดี

หนึ่งหยดน้ำตาก็ไม่เคยมี ให้คนอื่นเห็นมัน

ใช่...ใครๆต่างก็สงสัย

ในจิตใจที่ลืมง่าย และแสนเข้มแข็งของฉัน

แต่ความจริงเป็นเพียงละครที่แสดงไปวันๆ

เมื่อปิดประตูอยู่กับตัวเองนั้น

...ฉันยังร้าวราน คิดถึงเธอ

แม้ไม่ได้เป็น “ดารา”

แต่เราว่าทุกคนต่างก็เคยเล่นละคร

“ละคร” ในที่นี้ ไม่ได้หมายถึงเรื่องราวที่ออนแอร์บนหน้าจอโทรทัศน์ แต่หมายถึงสิ่งที่ราแสดงให้คนอื่นเห็น และมันไม่ได้เป็นตัวเราจริงๆ

ภาพลักษณ์ที่หลอกตา

ความรู้สึกที่หลอกใจ

     ...เหล่านี้  หลายทีที่เราแสดงบทบาทได้อย่างแนบเนียน จนคนอื่นพากันหลงเชื่ออย่างไร้ข้อสงสัย

ซึ่งเรานับว่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่น่าแปลกอะไร

จริงอยู่นะที่ว่าการโกหก หลอกลวง เป็นสิ่งที่ผิด บาป แต่ก็ต้องมีข้อยกเว้นกันบ้างหาก “ความจริง” มันไม่ได้เป็นประโยชน์ต่อใคร ไม่ได้เป็นประโยชน์แม้กระทั้งตัวเราเอง

...บ่อยไปค่ะ ที่เวลาเราเศร้าๆ ในใจมีความทุกข์ แต่เมื่อเจอคนอื่น เราจะเลือกยิ้มแกล้งทำเป็นว่าฉันยังสบายดี แล้วพอกลับไปอยู่กับตัวเอง น้ำตาก็ไหลอย่างห้ามไม่อยู่

ความทุกข์กับเรื่องบางเรื่อง มันไม่เหมาะจะให้คนมารับรู้ด้วยจริงๆ เป็นความทุกข์ชนิดที่...เรารู้ดีอยู่แล้ว ว่าเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป  วันเวลาจะช่วยจัดการเยียวยาให้เอง

แต่เพื่อนๆ รู้ไหมคะ ว่ามีการหลอกอย่างหนึ่ง  ที่ไม่ดีเลย ไม่ดีอย่างไม่มีข้อยกเว้น

นั่นคือ  การหลอกตัวเอง

เพราะคงเป็นเรื่องน่าเศร้ามากๆ หากเรายังต้องแสดงละคร แม้กระทั้งตอนอยู่บนเวทีกว้างใหญ่นั้น เหลือเรายืนอยู่คนเดียว...อย่างไร้ซึ่งคนดู

แค่ละครที่เล่นหลอกว่า…ไม่รักเธอ