วันเวลา การเดินทาง ชีวิต

   

บนโลกที่หมุนเร็วมากขึ้นทุกวันๆ ฉันมองเห็นผู้คนมากมายขึ้นๆ ลงๆ ฉันตามพวกเขาไม่ทัน... หลายคนทำร้ายฉัน ผลักฉันให้ล้ม พวกเขาไม่รู้ตัวว่ากำลังทำใครเจ็บ พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันรู้สึกยังไงเวลาที่พวกเขาพูดอะไร จนบางครั้ง...ฉันเองก็ยังรู้สึกเลยว่าคงไม่มีใครรู้ถึงจิตใจจริงๆ ของฉันแล้ว

ฉันอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้?

ลำพัง? นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้กับการวิ่งวนๆ อยู่บนทางเดิมของชีวิต
เหนื่อย...คำว่าด้านชาคงกำลังคืบคลานเข้ามาพร้อมกับฤดูหนาวในปีนี้
อีกสองเดือนก็จะถึงเวลาขึ้นปีใหม่

จะปีนี้ปีไหน ฉันก็รู้สึกเหมือนเดิม
คนๆ นี้ยังนั่งมองดูดาวเหมือนเดิม...ลำพัง
จะล้ม จะล้า จะเจ็บ จะเหว่ว้า...ก็เพียงลำพัง 
...เหนื่อย...

  
บางครั้ง...การที่เราทะเยอทะยานกับอะไรในชีวิตมากเกินไป มันก็ไม่ต่างจากการที่เราสร้างบ่วงเพื่อพันธนาการตัวเองเอาไว้กับปัญหา