4/06/59
...วันนึงเราก็จะกลับมาลบมันอีกครั้ง
เขาว่าคนเราเมื่อแก่ตัวลงมักจะนึกถึงความหลัง..
สำหรับเราไม่จำเป็นต้องแก่..เราแค่โตขึ้น
แปลกดีเหมือนกันที่อยู่ๆเมื่อถึงจุดหนึ่งที่เราได้เดินจากไป..เรากลับหยุดและหันหลังกลับมามองซะงั้นทั้งๆที่เราเป็นคนเดินออกไปจากที่ตรงนี้เองแท้ๆ ไม่รู้ว่าทำไมแต่แค่..คิดถึง..
มันคงเป็นความเห็นแก่ตัวของเราที่อยู่ๆก็อยากได้ช่วงเวลานั้นกลับมา ทั้งที่เวลามันผ่านเลยมาขนาดนี้แล้วแท้ๆ ถ้านึกย้อนไปจริงๆเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเดินจากมาเพราะอะไร...มันอาจจะเพราะใครเดินออกจากชีวิตเราไปก่อน เราเลยต้องเดินออกมาบ้าง
แต่เมื่อถึงช่วงเวลานึงเราก็ยังคงคิดถึงมัน
ตลกดีที่เดินสวนกันกับคนเคยคุย เคยรู้จัก จำได้ว่าตอนรู้จักกันแรกๆเราคุยกันถูกคอมาก เคยหัวเราะกับข้อความที่ส่งมา เคยเล่นด้วยกัน แต่พอเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ก็หยุดชะงักโดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เรามีช่องทางติดต่อกันมากมาย แต่ก็ไม่กล้าทักไปอยู่ดี...
เราทำได้แค่มองข้อความนั้นแล้วหยุดอ่านมัน ทั้งชื่อเจ้าของและตัวข้อความที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราหรอก เราเห็นเขากำลังคุยกับบางคน เราทำได้้แค่ยิ้มผ่านทางสายตา...ไม่รู้ว่ายิ้มจริงมั้ย เพราะเราไม่สามารถฝืนให้ปากเราขยับเป็นรอยยิ้มได้เลย
ทั้งๆที่แค่พิมพ์ไป เราไม่ได้เห็นหน้ากัน ไม่ได้มองตากัน แค่พิมพ์ไปงั้นๆแต่ก็ไม่มีความกล้าหลงเหลืออยู่เหมือนตอนเรารู้จักกันครั้งแรกเลยซักนิด...บางครั้งเราก็สงสัยว่าความกล้าในการที่จะทำความรู้จักใครซักคนมันหายไปไหนหมด...ตอนนี้เราทำได้แค่มองข้อความ กดเข้าไปดูหน้าส่วนตัวของเขา ดูว่าเขาคุยกับใครบาง...จำได้ว่าเมื่อก่อนเราก็เคยคุยกันแบบนี้นะ.. ทำไมตอนนี้ไม่มีเราร่วมอยู่ในวงสนทนาก็ไม่รู้...เรารู้ว่าเราไม่ได้โกรธกัน เราไม่ได้ทะเลาะกัน...เราแค่หายไปจากชีวิตกันและกัน...
บางครั้งน้อยใจ แต่ช่างมันเถอะ มันผ่านมานานจนความรู้สึกมันแทบไม่มีความหมายอะไรแล้ว..แต่ก็ดีใจที่เราเคยรู้จักกัน
เราทำได้แค่มองข้อความนั้นแล้วหยุดอ่านมัน ทั้งชื่อเจ้าของและตัวข้อความที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราหรอก เราเห็นเขากำลังคุยกับบางคน เราทำได้้แค่ยิ้มผ่านทางสายตา...ไม่รู้ว่ายิ้มจริงมั้ย เพราะเราไม่สามารถฝืนให้ปากเราขยับเป็นรอยยิ้มได้เลย
ทั้งๆที่แค่พิมพ์ไป เราไม่ได้เห็นหน้ากัน ไม่ได้มองตากัน แค่พิมพ์ไปงั้นๆแต่ก็ไม่มีความกล้าหลงเหลืออยู่เหมือนตอนเรารู้จักกันครั้งแรกเลยซักนิด...บางครั้งเราก็สงสัยว่าความกล้าในการที่จะทำความรู้จักใครซักคนมันหายไปไหนหมด...ตอนนี้เราทำได้แค่มองข้อความ กดเข้าไปดูหน้าส่วนตัวของเขา ดูว่าเขาคุยกับใครบาง...จำได้ว่าเมื่อก่อนเราก็เคยคุยกันแบบนี้นะ.. ทำไมตอนนี้ไม่มีเราร่วมอยู่ในวงสนทนาก็ไม่รู้...เรารู้ว่าเราไม่ได้โกรธกัน เราไม่ได้ทะเลาะกัน...เราแค่หายไปจากชีวิตกันและกัน...
บางครั้งน้อยใจ แต่ช่างมันเถอะ มันผ่านมานานจนความรู้สึกมันแทบไม่มีความหมายอะไรแล้ว..แต่ก็ดีใจที่เราเคยรู้จักกัน
ตอนนี้เราก็ยังคงทำได้แค่นั่งอ่านข้อความแล้วยิ้มเหมือนเดิม
สวัสดีนะ...จำกันได้รึเปล่า เอ..เป็นไงมั่งนะ ตอนนี้เข้าหน้าฝนแล้ว...เธอชอบฝนมั้ย เราโคตรชอบเลย...ไม่คุยกันนานเลยเนอะ..มีเราคนเดียวที่คิดถึงเรื่องพวกนี้รึเปล่านะ...น่าจะเป็นอย่างนั้นเนอะ
แปลกดีจัง เรามีความสุขดีนะ
แปลกดีจัง เรามีความสุขดีนะ
เราแค่กำลังคิดถึง..
ปล.บางครั้งการที่เรายังเห็นเขาอยู่แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกแล้วก็ถือเป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง...อย่างน้อยก็รู้ว่าต่างคนต่างมีความสุขดี :)
ไม่ลืม"เขา"หรอกนะ :)
#ไม่มีจุดประสงค์โฆษณาอะไรเลยจริงจริ๊งเพราะพี่ยังไม่มีเพจค่ะ
ปล.บางครั้งการที่เรายังเห็นเขาอยู่แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกแล้วก็ถือเป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง...อย่างน้อยก็รู้ว่าต่างคนต่างมีความสุขดี :)
ไม่ลืม"เขา"หรอกนะ :)
#ไม่มีจุดประสงค์โฆษณาอะไรเลยจริงจริ๊งเพราะพี่ยังไม่มีเพจค่ะ
ความคิดเห็น