❥ Lolita's Room ❤

ลำดับตอนที่ #24 : Au Fic KHR]Curse .. คำสาปร้าย พาหัวใจ ให้มารัก 

รูปภาพ :

ชื่อ - นามสกุล : คีตมินทร์ พิชญวาทิน || Keetaminth Pitchayawathin

ชื่อเล่น : มินตรา, มินต์ || Mintra, Mint
ความหมาย : คีตมินทร์ (คี-ตะ-มินทร์) แปลว่า เจ้าแห่งเสียงเพลง , พิชญวาทิน... ไม่รู้ค่ะ ;  w  ; ที่แน่ๆ คือเกี่ยวกับน้ำ

สัญชาติ : ไทย

รูปร่างลักษณะ : หญิงสาวมีรูปร่างค่อนข้างเล็ก เมื่อบวกกับใบหน้า และนิสัยที่เหมือนเด็กแล้วยิ่งทำให้คนอื่นแยกยากยิ่งกว่าเดิมว่าเธออายุเท่าไหร่ ผมสีน้ำตาลเข้มมักจะมัดรวบสองข้างเป็นทวินเทลยาวเลยเอวนิดๆ ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผมตัดกับสีผิวที่ค่อนข้างขาวเหลืองเล็กน้อยตามสายเลือด ริมฝีปากรูปกระจับเล็กสีชมพูธรรมชาติ

อายุ : 21 ปี 

อุปนิสัย : มินตราเป็นคนยิ้มสวย ยิ้มง่าย และยิ้มเก่งตามแบบฉบับสาวไทยผู้ร่าเริงสดใสเหมือนเด็กแม้ความจริงจะยี่สิบอัพแล้วก็ตาม อัธยาศัยดี จริงใจ หญิงสาวถูกจัดอยู่ในประเภทพูดเก่ง แต่ไม่ถึงขั้นพูดมากน้ำไหลไฟดับ ชอบเข้าไปทักคนนั้นทีคนนี้ที สนิทกับคนง่าย ต่อให้เป็นคนที่น่ากลัวแค่ไหนก็ไม่หวั่น ดาหน้าเข้าไปคุยเลยนั่นล่ะ มีมารยาท รู้จักกาลเทศะ รู้ว่าควร หรือไม่ควรพูดอะไรตอนไหน เธอเป็นคนขี้แกล้งหน่อยๆ ออกจะบ้าๆ เพี้ยนๆ ต๊องๆ บางคนก็ชื่มชมว่าน่ารักสดใส แต่บางคนก็หมั่นไส้จนเหม็นขี้หน้าไปเลยเพราะคิดว่าเธอเสแสร้งแกล้งทำเป็นเด็ก

หญิงสาวเป็นพวกรักอิสระ ไม่ชอบอยู่ในกรอบ ไม่เชื่อฟังใครง่ายๆ แม้จะเป็นคนดื้อรั้น แต่ก็มีเหตุผลพอที่จะไม่ทำตัวงี่เง่าเมื่อถูกบังคับให้ทำอะไรที่มีเหตุผลรองรับ ชอบแอบหนีออกจากวังไปเที่ยวนู่นเที่ยวนี่จนรู้จักสถานที่ดีๆ ที่บางคนที่อยู่มานานยังไม่รู้จักเยอะแยะ มีความจำเป็นเลิศไม่งั้นคงหลงป่าตายไปนานแล้ว จากการที่มินตราเที่ยวคนเดียวแบบไม่มีใครติดตาม และยังเป็นผู้หญิงคนเดียวท่ามกลางพี่ชายทั้ง 3 นั่นทำให้เธอออกจะเป็นคนซ่าๆ แนวสาวสายลุย จะเรียกว่าม้าดีดกะโหลกก็คงได้ แต่ก็เฉพาะกับคนสนิทเท่านั้นที่จะเปิดเผยความรู้สึกออกมาตรงๆ  เก่งเรื่องการปลอมตัว เมื่อบวกเข้ากับนิสัย ‘เนียน’ และไหลลื่นเป็นปลาไหลแล้ว นั่นทำให้โอกาสที่จะมีคนจับได้ว่าเธอเป็นใครนั้นต่ำมาก

เธอเป็นคนรักสัตว์ ต่อให้เป็นสัตว์น่ากลัวๆ อย่างเสือ สิงโต งู ที่หลายๆ คนกลัวกันก็ยังรัก เกลียดสัตว์ประเภทเดียวคือพวกที่มีขาเยอะๆ อย่างแมงมุม... หรืออันที่จริงคือกลัว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เป็นคนตัวเล็กแท้ๆ แต่มินตรากลับกินจุ และกินได้ทุกอย่าง (ที่สะอาด) แถมยังกินเยอะกว่าผู้ชายตัวใหญ่ๆ อีกต่างหาก

การเป็นถึงองค์หญิงของประเทศหล่อหลอมให้มินตราเป็นคนเข็มแข็งกว่าที่เห็นภายนอก เธอไม่ได้อ่อนต่อโลกเฉกเช่นรูปลักษณ์ และท่าทางที่แสดงออกมา เธอเก็บสีหน้าเก่ง และค่อนข้างขี้ระแวงพอสมควร ด้วยฐานันดรอันสูงส่งแล้ว ทุกฝีเท้าย่างก้าวต้องระวังเสมอ เพราะอาจจะถูกแทงข้างหลังได้ทุกเมื่อ และการตายของเชื้อพระวงศ์สายหลักแล้วมันอาจจะเกิดผลกระทบต่อประเทศได้ แม้มินตราจะเป็นเพียงองค์หญิงเล็กก็ตามที

ประวัติ : มีพี่ชายอยู่ทั้งหมด 3 คน เป็นผู้หญิงคนเดียว แถมยังเป็นน้องคนสุดท้องอีก เลยโดนโอ๋ และหวงมาก

ชอบ : เสียงเพลง ดนตรี  (ยิ้มบางๆ อย่างมีความสุข) ,รอยยิ้มของทุกคน... โดยเฉพาะประชาชน (เมื่อเห็นจะรู้สึกดีมาก จะยิ้มตอบกลับไปอย่างสดใส) ,อาหาร+ขนมหวาน... โดยเฉพาะพวกฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด (ตาวาว และพุ่งเข้าหา)

ไม่ชอบ/เกลียด : การถูกบังคับแบบไม่มีเหตุผล (ทำหน้าไม่พอใจ แอบจิกกัดอย่างสุภาพ ไม่ก็บ่นในใจ)

กลัว : สัตว์ที่มีขาเยอะๆ (กรี๊ดครั้งหนึ่งแล้วหนีไปให้ไกลที่สุด แต่ถ้ามีคนอยู่ด้วย ไม่ว่าจะเป็นมิตร หรือศัตรู จะร้องขอให้ช่วยเอาออกไปไกลๆ) ,ภูตผีวิญญาณ (นิ่งค้างเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างสักพัก แล้วจึงโกยแน่บไม่เหลียวหลัง มีน้ำตาซึมนิดๆ ถ้ากลัวมากจะปล่อยโฮทันที)

ความสามารถพิเศษ : ร้องเพลงเพราะ, เก่งดนตรี-ศิลปะ, ใช้ดาบเป็น มีศิลปะการต่อสู้พอสมควร (แค่ในระดับที่ป้องกันตัวได้) ,เพราะตัวเล็ก และมีน้ำหนักเบาจึงเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วว่องไว หลบหลีกเก่ง, ปลอมตัวได้อย่างแนบเนียน

งานอดิเรก : ร้องเพลง , วาดรูปเล่น, ทำขนม, หนีเที่ยว

คู่ : ฮิบาริ เคียวยะ

บาปที่ต้องละ : ข้อ 1

บาปที่ทำผิด : ข้อ 1 

เพิ่มเติม : มินตรามักพูดออกแนวโบราณ แบบ... ข้า เจ้า ท่าน, มินตราเรียกควีนว่า ราชินี

คำถามถึงตัวละคร

1.อะแฮ่ม ! แนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะ ^^ //ยื่นไมค์ให้  :
“สวัสดีค่ะ! ข้าชื่อมินตรานะคะ ท่านจะเรียกว่ามินต์ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!” หญิงสาวหน้าเด็กผมสีเข้มรับไมค์มาพร้อมกับยกมือไหว้อย่างสวยงามด้วยรอยยิ้มอันสดใส
2.ว่าแต่ ... เป็นเจ้าหญิงเมืองอะไรล่ะเนี่ย ? :
“ข้าเป็นองค์หญิงลำดับ 1 ของนครไอยราค่ะ นครไอยราเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรไทยน่ะคะ เผื่อว่าท่านไม่ทราบ” มินตราชี้แจงอย่างร่าเริง
3.เธอทำผิดกฎจริงหรอ ? แล้วเธอทำบาปข้อไหนไปล่ะ ? :
“อ... เอ่อ... ค่ะ” หญิงสาวมีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่น ก่อนจะตอบกลับพร้อมรอยยิ้มฝืนๆ อย่างรู้สึกผิด “ข้าผิดกฎข้อแรกที่ว่าไว้ว่า ปาณาติปาตา เวรมณี ที่หมายถึงให้งดเว้นจากการทำชีวิตสัตว์ให้ตกร่วงไป อันที่จริงแล้ว ข้า... ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นนะคะ ข้ายอมรับ และรับรู้ความผิดจริง แต่ข้าก็คิดว่าองค์ราชินีน่าจะยอมรับฟังเหตุผลของข้าบ้าง... แต่นั่นก็เป็นสิทธิของราชินี พระองค์ท่านคงมีเหตุผลของตนเอง ข้าคิดเช่นนั้น”
4ขอให้เธอแก้คำสาปสำเร็จเร็วๆนะ ^^ :
“ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ ข้าเองก็ขอให้ท่านมีความสุขมากๆ และสมหวังในสิ่งที่ปรารถนาด้วยนะคะ” องค์หญิงสาวยิ้มนิดๆ พลางไหว้ขอบคุณอย่างอ่อนหวาน
5. ไปล่ะ ! บายจ้าา  :
“ลาก่อนค่ะ หวังว่าจะได้พบท่านอีกนะคะ” เธอเอ่ยลาด้วยรอยยิ้มหวานพร้อมการพนมมือไหว้ลาอย่างชดช้อยงดงาม