เพลิงรักทะเลทราย

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น 100%

ปารมีสาวน้อยวัยเพียง22 แต่กับต้องเรียนพิเศษมากมายโดยที่หล่อนเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าต้องเรียนสิ่งเหล่านั้นเพื่ออะไร และไม่รู้ว่าจะมีโอกาสใช้มันตอนไหน แต่ด้วยความเป็นคนชอบเรียนรู้จึงทำให้หล่อนรู้สึกสนุกที่จะได้ความรู้แปลกใหม่ ไม่ว่าจะเป็น การเรียนด้านการต่อสู้ ทำอาหาร และภาษาอาหรับ ซึ่งหล่อนเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าหล่อนถูกบังคับให้เรียนภาษานี้เพื่ออะไร ทั้งๆที่ตัวหล่อนไม่เคยคิดที่จะไปเที่ยวหรือทำงานที่ต่างประเทศอย่างหล่อนก็คงไม่พ้นเมืองไทย แต่เพราะป้าและลุงของหล่อนทั้งบังคับและข่มขู่ให้หล่อนเรียนรู้ ปารมีทำทุกอย่างตามที่ลุงและป้าต้องการ ถึงแม้ว่าจะมีข้อสงสัยมากมายอยู่ในหัว แต่หล่อนก็ยอมทำตามทีลุงกับป้าของหล่อนต้องการ ถึงแม้ว่าหล่อนจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างทิ้งๆขว้างๆและสมบัติที่พ่อแม่ทิ้งให้หล่อนก่อนตายก็คงมากพอที่ทำให้ลุงกับป้าไม่ทอดทิ้งหล่อน  ถึงแม้ว่าลุงของหล่อนจะชอบดุด่าแต่หล่อนก็ยังรักเขามากอยู่ดีเพราะเป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้หลังจากพ่อแม่ของหล่อนประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตทั้งคู่หลังจากการเดินทางไปท่องเที่ยว

         ปารมีรู้จุดประสงค์ของลุงกับป้าก็วันนี้เอง วันที่หล่อนออกมาจากชานชะลา ในสนามบินของประเทศตูนาเซีย หล่อนนั่งรถยุโรปคันงามไปอย่างความรู้สึกที่ว่างเปล่า น้ำตาที่รินไหลมาตลอดทางบนเครื่องบิน บัดนี้มันทำให้หล่อนเหือดแห้งอย่างน่าเวทนา หล่อนมีความสุขไม่น้อยที่นึกดีใจที่ลุงกับป้ารักหล่อนและคิดกับหล่อนเป็นลูกเป็นหลาน แต่ความจริงแล้ว ที่ทำดีกับหล่อนและให้ความรู้มาตลอดหลายปี ก็เพราะเพียงต้องการส่งหล่อนมาเป็นนางในฮาเร็มที่นี่ ที่ ที่หล่อนไม่เคยรู้จักและไม่คิดว่ามันจะมีตัวตนอยู่จริง

หล่อนนั่งรถมาได้เกือบสามชั่วโมง คนรถก็จอดให้หล่อนลง หล่อนเลือกใช่ภาษาอังกฤษเป็นการสื่อสารเมื่อสงสัยทำไม เขาจึงจอดรถให้หล่อนลงตรงนี้ หล่อนดีใจที่เขาพูดภาษาอังกฤษได้  เขายังบอกหล่อนอีกว่าหล่อนจะต้องเดินทางฝ่าทะเลทรายที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตานี้ หล่อนมองเห็นอูฐ และชายฉกรรจ์ อีกสามคนที่ยืนรอหล่อนอยู่

“คุณค่ะ ดิฉันต้องไปกับพวกเขาหรือค่ะ” ปารมีรู้สึกลัวไม่น้อยที่จะต้องรวมทางกับคนแปลกหน้าถึงสองสามครั้ง

“ครับ คุณต้องเดินทางไปกับพวกทหารในวัง พวกนั้นเป็นทหารที่ ท่าน ฟอร์เร็ซทส่งมา”

 ปารมีเกินน้ำลายลงคออย่างกระหาย อากาศร้อน อย่างที่หล่อนไม่เคยได้พบเจอ ประเทศไทยที่ว่าร้อนแล้วยังน้อยกว่าที่นี่นัก แต่ก็ไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกร้อนใจเท่ากับคำพูดซุบซิบของเหล่าลูกเรือบนเครื่องที่กล่าวถึง ชีคฟอร์เร็ซท แห่งตูนาเซีย ถึงความโหดร้ายและป่าเถื่อน ผู้หญิงใน ฮาเร็มไม่ตายเพราะมีดคู่ใจของเขาก็ต้องจบชีวิตด้วยการฆ่าตัวตาย

ปารมีต้องเดินทางไปกับทหารทีถูกส่งมาอย่างจำเป็นเพราะหล่อนเองก็ไม่มีทางเลือกอะไรเลย หล่อนรู้สึกอึดอัดมากว่าครั้งแรกที่นั่งรถมาเพราะหล่อนยังใช่ภาษาอังกฤษได้ แต่กับทหารพวกนี้ ดูจะใช้ภาษาอังกฤษไม่ได้ หล่อนจึงเลือกที่จะเงียบ ไม่มีการสนทนาอะไรทั้งสิ้น นอกจากฟังพวกทหารคุยกันโดยไม่รู้ว่าหล่อนนั้นเข้าใจ ทุกๆประโยค ทุกๆคำที่พวกเขาพูด บางครั้งหล่อนเองอยากจะขำมันออกมา แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ภายในใจ

ปารมีนั่งบนอูฐแต่ก็ยังรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และอากาศที่ร้อนยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

“อีกนานไหมคะ กว่าจะถึง” ปารมีพูดภาษาอังกฤษออกมาอีกครั้ง หล่อนเลือกศัพท์ที่ง่ายที่สุดเท่าที่หล่อนจะนึกออก   แต่ทหารก็ยังฟังไม่เข้าใจ จนหล่อนต้องใช้ภาษามือไม้เป็นการสื่อสาร

“อีกสองวัน” ทหารคนหนึ่งแปลภาษาใบ้หล่อนออก จึงยกนิ้วมือสองนิ้วเป็นการตอบ ปารมีได้ยินว่าทหารบอกอีกสองวัน หล่อนก็แถบจะเป็นลม

“ทำไมไกลขนาดนี้เนี่ย”หล่อนบ่นเป็นภาษาไทยออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อฟ้าเริ่มมืดลง พวกทหารจึงหาที่พักและตั้งกระโจมเล็กให้หล่อนพักผ่อนอย่างสบาย แต่อย่างไรมันก็ไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นมาได้ ปารมีนอนคิดถึงคำพูดที่พวกทหารพูดกันอย่างสนุกปาก ตลอดทางที่ร่วมทางกันเกี่ยวกับ ชีคฟอร์เร็ซท เกี่ยวกับนางในฮาเร็มของชีคองค์นี้ หล่อนไม่รู้ว่าทำไมหล่อนถึงต้องมาแย่งชิงเขาด้วย ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ถ้าถอดคำนำหน้าที่เป็นชีคออก หล่อนเชื่อว่าก็คงไม่มีผู้หญิงคนไหนถวิลหาผู้ชายที่โหดเหี้ยมอย่างเขาแน่นอน  

      ในที่สุดปารมีก็เดินทางมาถึงวังหลวงตูนาเซียจนได้ ไม่น่าเชื่อว่าความสวยงามและความยิ่งใหญ่ของวังหลวง ที่นี้มันช่างทำให้หัวใจของหล่อนกระชุ่มกระชวยขึ้นมาได้มาก ระหว่างทางก่อนที่จะเข้าวัง หล่อนผ่านหมู่บ้าน และตลาดที่มีของขายมากมาย หล่อนนึกอยากจะเดินเที่ยวแต่ก็รู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะชาวบ้านทุกคนต่างมองหล่อนกันอย่างสนใจ อาจเป็นเพราะผิวพันธ์หน้าตาที่แปลกและแตกต่างออกไป จึงทำให้เป็นที่สนใจของทุกคน

            
          ตำหนักขาว ที่ถูกจัดเตรียมไว้เพื่อปารมีโดยเฉพาะ สร้างความประทับใจให้แก่หล่อนไม่น้อย ปารมีแทบไม่อยากเชื่อว่าทุกอย่างที่นี่ถูกเตรียมไว้เพื่อหล่อน ของทุกอย่างล้วนเป็นของที่มาจากเมืองไทยทั้งนั้น และเป็นสิ่งที่หล่อนชอบด้วยทั้งสิ้น แต่ดูเหมือนสิ่งที่หล่อนถูกใจมากที่สุดก็คงเป็นแอร์ตัวใหญ่ที่ติดไว้ตามมุมของแต่ล่ะห้อง และห้องหนังสือที่มีหนังสือเรียงรายนับร้อยๆเล่ม

“ถูกพระทัยไหมเพคะพระสนม” หญิงวัยกลางคน เอ่ยขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ

“อยู่ได้คะ แต่จะให้ดีกรุณาพูดกับดิฉันธรรมดาก็ได้นะค่ะ”

“หม่อมฉันของทำตามที่ขอไม่ได้หรอกเพค่ะ เพราะว่าผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาอยู่ในฮาเร็มที่นี่ล้วนเป็นพระสนมของ ท่านฟอร์เรซททั้งนั้น”

“แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”

“เป็นเพคะ”

“ไม่ฉันไม่เป็น” ปารมีพูดออกมาอย่างไม่พอใจ สายตาขัดเคืองของหล่อนมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยดีเท่าไร

“หม่อมฉันต้องขออภัยครั้งเพค่ะ พระสนม หม่อมฉันโมยาเป็นหัวหน้านางกำนัลในฮาเร็มแห่งนี้ มีหน้าที่ดูแลและรับผิดชอบเกี่ยวกับการเป็นอยู่ของนางในฮาเร็มทุกคนหม่อมฉัน เลือก นางกำนัลเด็กสองคนนี้มาคอยอยู่รับใช้ที่ตำหนักขาวเป็นการส่วนพระองค์”

“แล้วเขาจะพูดกับฉันรู้เรื่องหรือ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกเพค่ะ เด็กสองคนนี้รู้ภาษาอังกฤษไม่น้อยทีเดียว”

 นางกำนัลคนหนึ่งที่มีรูปร่างอวบไปในทางที่อ้วนเตี้ยเริ่มแนะนำตัวก่อนเป็นคนแรก หม่อมฉันชื่อจินนี่เพค่ะ”

“ส่วนหม่อมฉัน จิม เพค่ะ เป็นน้องสาวแท้ๆพี่จินนี่” เด็กสาวหุ่นเล็กกว่ามากแนะนำตัวทันที

ปารมีมองเด็กสาวอย่างน่าเอ็นดู สองคนนี้ทำให้หล่อนรู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

ปารมีใช่ชีวิตอยู่ในฮาเร็มแห่งนี้อย่างอึดอันใจไม่น้อย เพราะนอกจากที่หล่อนจะนั่งๆนอนๆ ก็เห็นแต่ผู้หญิง ชิงดีชิงเด่นกัน แย่งกันไปรับใช้ชีคตัณหากลับนั้นหล่อนเรียนรู้การหลบหลีกการถวายตัวให้ชีคนั้นได้ไม่อยากเพราะจากที่หล่อนสักเกตเห็นเพราะแต่ล่ะคนที่ได้เข้าถวายตัวนั้นต้องติดสินบนนางกำนัลโมยากันทั้งนั้น ส่วนหล่อนนะหรือ แทบจะไม่ต้องทำอะไรมากเพราะอย่างไรหล่อนก็ไม่ต้องเข้าแถวถวายตัวอยู่แล้วเพราะพวกนางในหลายคนต่างพากันเข้าคิวติดสินบนกันยาวเหยียด ส่วนตัวหล่อนนะเหรอไม่จำเป็นต้องดิ้นรนอะไร เพราะการได้อยู่ห่างชีคนั้นเป็นความต้องการของหล่อนอยู่แล้ว


                                       .....................................

  ฝากด้วยนะค่ะเรื่องใหม่ ยังไงก็ช่วยเม้นให้บ้าง