คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : รักษา
อนที่22 รัษา
“ร้อน..ร้อน...ร้อน!”ภูวไนยร้อิ้นระสับระส่าย เปลือาอเายัปิ
“ร้อนหรอ..เอ่อ...”อวัศยาเอามือพัให้เา
“หนาว...หนาวเหลือเิน”ภูวไนยเพ้ออีพลาว้ามือที่พัไปมาออวัศยามาุม
“อะไรเนี่ย เี๋ยวร้อนเี๋ยวหนาว ้าเอาใไม่ถูแล้วนะ”เธอบ่น แ่็ยัมีท่าทีเป็นห่วเาอยู่
อวัศยาเอามือ้าที่ว่าเะหน้าผาเา
“ัวร้อนี๋เลย...ทำไี?...”
“อวัศยา”
อวัศยาหันไปมอ้นเสีย มุราภาและศิรัรีบเินรมายัพวเธอ
“ภูวไนย! เป็นอะไรไป”ศิรัถาม
“้า็ไม่รู้เหมือนัน เี๋ยว็บ่นร้อน เี๋ยว็บ่นหนาว”อวัศยาว่า
“ไหนให้้าูหน่อย”มุราภาว่าพลาเ้าไปนัู่อาารอเา
เธอพลิแน้ายภูวไนยึ้นมา ทั้ที่เ้าัวยับ่นหนาวๆร้อนๆอยุ่
“นี่มัน...รอยหนามพิษนี่นา”มุราภาว่า
อวัศยามอไปที่รอย่วนเล็ๆสีล้ำมีเลือสีำไหลิบๆออมา
“้านึว่าแ่รอยี่วนธรรมา”อวัศยาบอ
“ไม่หรอ...แผลรอยี่วนะไม่เป็นสีนี้แน่...เาถูพิษา...้าิว่าน่าะเป็นพวเถาวัลย์ที่มีหนามพิษ”ว่าแล้วเธอ็พลิแน้าวาเาูอี แล้ว็เอเศษอหนามพิษที่หัฝัาแนอเา เธอ่อยๆึมันออมาู และใ้ลิ้นแะมันเล็น้อย (ศิรัทำท่าะเ้าไปห้ามนิหนึ่ อวัศยาูใ) เศษหนามพิษเปลี่ยนาสีน้ำาลเป็นสีม่ว
“นี่เป็นหนามพิษอ้นระาบไฟ โีที่ารรัษาไม่ยุ่ยามา ้าะใ้พิษอ้าับพิษออมา ะเียวัน็ให้แผลอัไอน้ำ้วย เพราะพิษที่ับออมาะร้อนมา ้อใ้ไอน้ำ่วยให้ปาแผลเย็นล”มุราภาอธิบาย
“ถ้าเ่นนั้น็รีบรัษาเลยสิ”อวัศยาว่า
“แ่...มีปัหาอยู่อย่า”มุราภาว่า
“ปัหาอะไร”
“็...อนนี้เราไม่มีไฟที่ะ้มน้ำให้เป็นไอน่ะสิ”
“โอ้ย เรื่อเล็ ้าสามารถสร้าไอน้ำไ้ ไม่้อห่ว”อวัศยาว่า
“ั้น็ีเลย”มุราภายิ้ม แล้วเธอ็แปลายเป็นนานาัวให่ เธอพ่นพิษลอาบบาแผลอภูวไนยที่แนทั้สอ้าอเา แล้วึแปลร่าลับเป็นนามเิม
บาแผลอภูวไนยมีฟอสีาวๆฟูออมาาม้วยวันสีาวลอยึ้นมา
“อวัศยา”มุราภาเรีย
อวัศยารีบั้สมาธิ ยฝ่ามือเหนือแนทั้สอ้าอภูวไนยแล้วร่ายมน์
ไอน้ำที่เป็นเหมือนวันพวยพุ่ออมาาฝ่ามือเธอ และระายไปทั่วแนอนป่วย
“ใ้ไอน้ำอัไว้นว่าฟอาวและวันหมไปนะ”มุราภาเือน
อวัศยายัั้สมาธิอยู่ับารรัษาภูวไนย....นานนับสามั่วยาม รั้นแล้วบาแผลอภูวไนย็ไม่มีฟอสีาวับวันอี อวัศยา่อยๆปิผนึมนราแล้วถอนลมปรายาว เม็เหื่อผุึ้นมาทั่วใบหน้าอเธอ
มุราภาใ้หลัมือแะหน้าผานป่วย แล้วหันมายิ้มให้ับอวัศยา
“เาปลอภัยแล้วล่ะ”มุราภาพู
อวัศยามอหน้าภูวไนย เายันอนหลับาพริ้ม อาารเพ้อ้วยพิษไ้หายไป เธอรู้สึโล่ใและีใอย่าประหลา
“้าไปัน้ำมาให้เ้าไว้ล้าหน้า”ศิรัเินมาพลาถือระบอน้ำมา้วยอันหนึ่ อวัศยารับไว้แล้ววัเอาผ้าเ็หน้านออมา เทน้ำลไป และบิมาๆ เ็หน้าที่เ็มไป้วยเม็เหื่ออภูวไนย
อวัศยาพยายามเ็ัวภูวไนยนเาัวเย็นล และเ้าสู่อุหภูมิปิอร่าาย
เธอยิ้มบาๆออมาเมื่อแะหน้าผาเาเป็นรั้สุท้าย แล้วพบว่าอุภูมิอเาเป็นปิแล้ว
อวัศยาเ็หน้าผานเออย่าหน่อยล้า
“เ้าวระพัผ่อนนะ เ้าเหนื่อยมามาแล้ว ส่วนภูวไนยน่ะ เราสอนะ่วยูแลให้”ศิรัว่า
อวัศยายัเ็หน้าให้ภูวไนยอย่าอ่อนโยน่อนะเยหน้าึ้นอบ
“อบในะ...ั้นฝา้วยละัน”อวัศยาว่าพลาลุึ้นไปล้าหน้าและพัผ่อน เธอรู้สึเหนื่อยล้ามาเหลือเิน อีทั้เธอสูเสียพลัไปมาในารรัษาถึสามั่วยาม
.....................................
ความคิดเห็น