[Harry Potter - Fiction]Heaven of island

ลำดับตอนที่ #1 : One

Topic: Heaven of island

Chapter: one

By: Lunatic Planet



เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงประกาศจาก(กัปตัน)เรือ

“นักเรียนและอาจารย์ทุกท่าน ขณะนี้เราใกล้ที่จะถึงเกาะแห่งสวรรค์แล้ว และทุกท่าน กรุณาเก็บของของท่าน แล้ว มานั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นผู้โดยสารด้วยค่ะ และอย่าลืมสำรวจทรัพย์สินของท่านก่อนออกจากห้อง….

นักเรียนและอา - - “ เสียงผู้หญิงยังคงประกาศต่อไป ซ้ำๆ

“รู้แล้วโว้ย ตื่นก็ได้ฟะ แม่ง แหกปากตั้งแต่เช้าเงี้ย”เฮอร์ไมโอนี่บ่น”นี่พึ่งหกโมงเช้าเองว่ะ รู้ว่าจะมาถึงเช้ายังงี้ เมื่อคืนนอนไวๆก็ดีแหละเฟ่ย”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองนาฬิกา

“นี่ เดรโก ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ทิ้งไว้บนเรือนี่หรอก”เฮอร์ไมโอนี่หันไปปลุกเดรโก

“…”ไม่มีเสียงตอบจากเดรโก

“เฮ้ นาย ตื่นสิ ชั้นไม่อยากลากนายลงเรือนะ”เฮอร์ไมโอนี่เดินไปดูเดรโก

“…”ยังเงียบ - - เฮอร์ไมโอนี่เห็นเข้ายิ้มนิดนึง แล้วพลิกตัวนอนตอ(คิดว่าเป็นการพลิกตัวเพื่อปกปิดรอยยิ้ม)

“ชิ ยังนอนอยู่รึ ด้ายเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะไปเรียกพาร์กินสันมาจัดการ” เฮอร์ไมโอนี่เน้นเสียง แล้วเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวสิเฮอร์ไมโอนี่!!”เดรโกเด้งขึ้นจากเตียง แล้วรีบจับมือเฮอร์ไมโอนี่ไว้โดยเร็ว

“ตื่นแล้วลึ…หึ…นายนี่มันมารยาซะจริงๆเลยนะ เล่นเอา - -”เฮอร์ไมโอนี่หันหลังให้ประตู ประจัญหน้ากับเดรโก แล้วบ่น จากนั้น ก็มีอะไรๆ มาหยุดการบ่นของเธอ คือ - -

“ปัง”เฮอรืไมโอนี่ร่วงแผละลงไปกับพื้น

“หวัดดีทั่น ทั้งหลาย”รอนเปิดประตูเข้ามา ยิ้มกว้าง และพูดอย่างสดชื่น (เฮอร์จังโดนเต็มๆ)

“ระ – รอน กับแฮร์รี่…นายรู้รึเปล่าว่าทำอะไรลงไป ห๊า”เดรโกพูดอย่ามีโมโห

“อะไรหล่ะ ชั้นไม่ให้นายอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่สองคนนานๆหรอกนะ แลว้นี่นายทำอะไรกับเธอหล่ะ เฮอร์ไมโอนี่มีไหน”รอนว่าเป็นชุด พร้อมมองเดรโกอย่างเอาเรื่อง

“ใช่ บอกมาาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นเจอดีแน่”แฮร์รี่ว่า

“เร็วดิ บอกมา~า”รอนพูดแล้วเขย่าแขนเดรโก

“ดะ – เดี๋ยว นายอยากรู้นักใช่ไม๊ว่าเฮอร์ไมโอนี่อยู่ไหน”เดรโกถาม

“ก็ใช่อ่ะเด่ะ นายบอกมานะ ว่าเฮอร์ไม - -”รอนตอบไปอย่างท้าทาย แต่แล้วก็ต้องหยุด เพราะ

“ก็นายเหยียบอยู่ไงเล๊า ไอ้เซ่อ เอ๊ย~ย”เดรโกตะโกนกรอกหูรอน

“หา…ชั้นหน่ะเหรอ”รอนว่า แล้วร่วงลงไปอีกคน (เสียงเดรจังมี Power แค่ไหน คิดดู - - )

“เฮ้ รอน ลุกขึ้นมาสิ ชั้นแบกนายไปไม่ไหวนะ(เฟ่ย)”แฮร์รี่ว่าแล้วตีหน้ารอนแรงๆ( -- . . ----)

“นายก็เซ่อเหมือนกันแหละ  พอตเตอร์ เห็นไม๊ว่าเหยียบผมเฮอร์ไมโอนี่อยู่(ไอ้ควายเอ๊ย!!)”เดรโกไม่ว่าเปล่า ตรงไปผลักแฮร์รี่ล้มไปข้างนอกห้องพอดี (ประตูไม่ได้ปิด)

“แก ไอ้มัลฟอย”แฮร์รี่พูดเลือดขึ้นหน้า

“ทำไม แกจะทำไรชั้นได้”เดรโกพูด พลางยกร่างเฮอร์ไมโอนี่มาบังตัวเขาไว้

“มาสิพอตเตอร์ หึ หน้าตางี่เง่า(แต่สาวติด)ของแก จะช่วยให้แกมีปัญญาทำไรชั้นได้มั่งฟะ”เดรโกว่าพลางยกแขนเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาข้างนึง แล้วฟาดมั่วไปมาตรงหน้า ( คราวนี้เฮอร์เค้าสลบจริง )

ตอนนี้เดรโก(ซึ่งมีโล่เป็นเฮอร์ไมโอนี่)ยืนอยู่ตรงกลาง ระหว่างเตียงทั้งสอง มีรอนนอนอยู่ ตรงกลาง ระหว่างเขากับแฮร์รี่ - - เดรโกทำท่าจะเหยียบหัวรอน ทำให้แฮร์รี่(จำเป็นต้อง)โกรธ(แก..ไอ้มัลฟอย)จึงกระโดด(ข้ามรอน)ใส่เดรโกทันที

“พลั่ก!!”เดรโก(แบกเฮอร์ไมโอนี่)กระโดดขึ้นไปบนเตียง ในตอนที่แฮร์รี่กระโดดเข้ามา รอนซึ่งฟื้นพอดี แล้วยันตัวลุกขึ้น ทำให้เท้าแฮร์รี่สะดุดเข้ากับลำตัวของรอบอย่างแรง ตัวเขาสไลท์พื้นไปชนประตูห้องน้ำ   ส่วนรอนดูจะอาการหนัก(มาก) ทั้งมึน ทั้งจุก แล้วเข้าก็สลบลงไปอีกครั้ง - - (ซวยชะมัดเลย)

เดรโกอุ้มเฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากห้องมา เห็นนักเรียนทั้งชายทั้งหญิง ยืนมุงอยู่ที่ทางเดิน

“สาวๆคนไหนใจดี เข้าไปช่วยพอตเตอร์กับวีสลีย์หน่อยสิ…มันนอนรออยู่ในนั้นแน่ะ”เดรโกยิ้มเยาะแล้วอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ไปห้องนั่งเล่นผู้โดยสาร แล้วกลับมาขนของ(ทั้งหมด)ในห้องเขาไป…

‘ไอ้สองคนนี้เนื้อหอมแฮะ’เดรโกคิด เพราะไม่เห็นแฮร์รี่กับรอนนอนอยู่ตรงนั้นแล้ว

‘คงจะพวกพอตเตอร์แฟนคลับนั่นแหล่ะ แต่พึ่งรู้นะเนี่ย ว่ามี‘หัวแดง’แฟนคลับกะเค้าด้วย’เขาคิด(จบ)พอดีกับที่เดินไปถึงห้องนั่งเล่นผู้โดยสาร เห็นเฮอร์ไมโอนี่ฟื้นแล้ว

“ฟื้นแล้วเหรอ เฮอร์ไมโอนี่”เดรโกถาม

“อื้อ ชั้นเป็นอะไรไปเหรอ”เฮอร์ไมโอนี่ถาม หน้าตามึนๆ(ยังไงฟะ หน้าตามึนๆ)

“ก็…พอดีวีสลีย์เปิดประตูมาชนเธอ เข้าหน่ะ”เดรโกบอก

“เจ็บไหล่จัง สงสัยโดนประตูชนแน่ๆ”เฮอร์ไมโอนี่บ่น

“ไม่ใช่…นั่นมันตรงที่วีสลีย์เหยียบเธอ”เขาพูดอย่างฉุนๆ

“ห๊า รอนเนี่ยนะ ทำไมหล่ะ”เฮอร์ถาม

“ไม่รู้ แต่พอตเตอร์ยังเหยียบผมเธออีกด้วย”เดรโกเสริม

“ง๋า… มันกล้าทำยังงี้เรอะ”เธอพูดอย่างดุๆ แล้วถลกแขนเสื้อ”พวกมันอยู่ที่หนาย~ย”

“ห้องพยาบาลมั้ง พวกนั้นน่วมมากก่าเธอซะอีก”

“หา…นายทำอะไร”เฮอร์ถาม

“ก็นะ คือว่า…………………………………………………………………………………………หง่ะ”เขาเล่า

แล้วแทนที่เฮอร์ไมโอนี่จะโกรธ กับหัวเราะอย่าสะใจ

“ขอบใจจ้ะ เดรโก”เฮอร์ไมโอนี่ว่า

“เอ่อ ชั้นขออย่างได้ไหม ชั้นไม่อยากเรียกชื่อต้นพวกนั้นแล้วอ่ะ”เดรโกว่า

“ก็ได้ ดีเหมือนกัน นายจะได้ไม่ต้องเสแส้รง”เฮอร์ไมโอนี่ว่า

“ขอบใจจ้ะ”เดรโกตอบแล้วหยิกแก้มเธอ

“มิสเตอร์มัลฟอย กับ มิสเกรนเจอร์ ตามครูมา เอาของๆเธอมาด้วย”อยู่ๆ มักกอนนากัลก็เปิดประตูเข้ามา แล้วกวักมือเรียกพวกเขาไป พอเดินมาถึงประตูทางเข้าของเรือ

“พวกเธอรอครูอยู่นี่นะ เดี๋ยวครูจะไปดูว่าถึงลึยัง แล้วเธอสองคน ต้องลงไปห้องพักก่อนเลยนะ เพราะว่ามันอยู่ไกล”

“ค่ะ อาจารย์”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ สักพัก มักกอนนากัลก็เดินกลับมา แล้วพยักหน้าให้ทั้งสองคน แล้วประตูเรือก็เปิดออก มีสะพานยื่นลงไปถึงพื้นดิน ทั้งสองขนของลงไป แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงมาพาไปห้องพัก…

พอเดินมาถึงประตูห้องพักเธอก็ยื่นกุญแจห้องให้ และบอกว่า ถ้ามีอะไรเรียกเธอได้ทันที เธออยู่ห้องข้างๆ

“เอ่อ…พี่ชื่ออะไรคะ”เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“รูริน่า จ้ะ .. เรียกพี่รูรินก็ได้นะ”รูริน่าบอก

“ค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่รับคำ

“งั้นพี่ไปก่อนนะ”รูริน่าบอกแล้วเดินจากไป

“แหวะ ยัยนี่...”เดรโกแหวะตามหลังรูริน่าไป

“ทำไมเหรอ”เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ไม่มีไร..แต่เห็นแล้วหมั่นใส่หว่ะ พี่ยังงั้น พี่ยังงี้ ไม่รู้ใครไปนับญาติด้วย”เดรจังบ่น

“เฮ้อ…ก็นายอ่ะแหล่ะ ปากเสีย”เฮอร์ไมโอนี่ว่า

“ชั้นไม่อยากเถียงกะเธอแล้ว”เดรโกกำลังจะไขกุญแจประตู - -

“ทำไมเปิดไม่ออกหล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่บ่น”นี่ห้องนายมั้งเดรโก”

เดรโกถอนใจแล้วลองไปไขกุญแจห้องฟากเฮอร์ไมโอนี่ดู ปรากฏว่าเปิดไม่ออก

“ไม่ได้ นั่นแหล่ะห้องของเธอ”พูดจบก็เปิดประตูเข้าห้อง(ของตัวเอง)ไปเลย(ล๊อคด้วย)

…

…

…

“นี่ นาย เปิดให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะ”เฮอร์ไมโอนี่ทุบประตู

“นี่มันห้องชั้น ห้องเธออยู่ฟากโน้น”เดรโกตะโกนตอบไปอย่างรำคาญ

“มันเปิดไม่ได้นี่ เดรโก ออกม๊าา”เฮอร์ไมโอนี่ยังคนทุบประตูต่อไป(นี่สิลูกผู้หญิงตัวจริง กระทิงแดง)

“โว้ยยยยยย รำคาญจริ๊ง มันจะอะไรกันนักกันหนาฟะ เปิดไม่ออกก็ให้เค้ามางัดสิ แค่…”เดรโกตะโกนกลับ(แต่ไม่จบ)

“เฮ้ยยยยยยยยยยย”เดรโกตะโกน

“จ๊ะ??”เฮอร์ไมโอนี่เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ธะ เธอ เข้ามาได้ไง”

“ก็ไขกุญแจเข้ามาสิ ถามได้”เธอพูดพลางชูกุญแจของเธอขึ้น

“ทีนี้ ห้องนี้ก็เป็นของชั้นครึ่งนึง Ok?”เธอไม่พูดเปล่าเดินไปสำรวจห้อง(เดรโกยังตกใจอยู่ แฮงค์ไปชั่วขณะ)

…

…

…

“เฮ้ เดรโก มีห้องนอนสองห้อง แบ่งกันคนละห้องเลยนะ”แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็จัดแจงขนข้าวของไปใส่ห้องของเธอ

ในขณะเดียวกัน

…

…

“แฮร์รี่ ตื่นเร็ว คนเค้าลงเรือกันจะหมดแล้ว”รอนตบหน้าแฮร์รี่สองสามที

“ง๋า…ที่รั๊กซ์ มาปลุกผมมายแต่เช้าเนี้ย…”แฮร์รี่ดึงแขนรอนลงมา ทำท่าจะหอมแก้ม

“เฮ้ย ไอ้แฮร์รี่ว้อยยยยยย แกเป็นบ้าไรวะ แหวะ”รอนชู้ตแฮร์รี่ด้วยปลายเท้า

“เฮ้ย อะไรฟะ อะไร เกิดอะไรขึ้น โวลเดอร์มอร์เกิดใหม่เหรอฟะ”แฮร์รี่(ที่พึ่งตื่น)ตกใจพูดออกมารัวๆ

“มันไม่ได้เกิดใหม่หรอกเฟ่ย แต่นายจะได้ไปเกิดใหม่ด้วยมือ(และติงส์)ของชั้น ถ้านายไม่รีบลงเรือ”รอนตะโกนใส่แฮร์รี่แล้ววิ่งลงเรือ (เกือบไม่ทัน  บันไดเลื่อนขึ้นเกือบหมดแล้ว ทั้งสองต้องกระโดดลงเรือ)

ทางด้านเฮอร์ไมโอนี่..

“เฮ้ เดรโก เร็วหน่อยสิ เอาแต่ทำหน้าเอ๋อแบบนั้นมันจะไปหนุกเรอะ มาเที่ยวทั้งที….(บลาๆ)”เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางฉุดเดรโกไปตามทางเดิน

“หา เรามาทำอารายที่นี่”เดรโกถาม (ยังเบลอๆอยู่ที่ได้อยู่ห้องเดียวกะเฮอร์ไมโอนี่)

“มาเที่ยว”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ(ลืมจุดประสงค์หลังของการมาที่นี่)

“เห รอ…”เดรโกตอบแล้วก็เบลอต่อ ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ลากเขาต่อไป…



End…

Chapter One…