★*.. Da Vom MIn In Sunday ..*★

ผมเป็นคริสเตียนครับ ตื่นเช้าทุกวันผมก็มักจะไปโบสถ์

แล้วก็ได้มีโอกาสร่วมรับประทานอาหารเที่ยงกับพี่น้องในโบสถ์เสมอ ๆ

แต่บ้างครั้งก็พลาดโอกาส เพราะอยากกลับบ้านมานอนต่อเหมือนกัน

ศิษยาภิบาล (บาทหลวง) โบสถ์ของผมแกเป็นคนตลกนะ เฮฮามาก

อันที่จริงผมเคยมีปากเสียงทะเลาะกันขั้นรุนแรงกับเขาเหมือนกัน

มีอยู่วันหนึ่งระหว่างที่กินข้าวอยู่ ผมเป็นพวกไม่ค่อยชอบกินปลา เพราะว่ามันกินยาก

แบบว่ามันมีก้างด้วยน่ะนะ ไม่ค่อยกินเพราะมันต้องมานั่งแกะเนื้อออกจากก้าง

ตอนนั้นผมกินเข้าไปปุ๊บก้างก็ติดคอทันทีเลย แบบว่าแกะไม่ค่อยจะเป็น 

 

ตอนนั้นพอติดคอปุ๊บ ศิษยาภิบาล ก็เข้ามาดูแล้วพยายามองหาอะไรบางอย่างไปรอบ ๆ โบสถ์

ผมเลยถามพี่แกด้วยความสงสัย “พี่มองอะไรครับ ?”  

 

คือ ก้างปลามันติดคอจนเจ็บพูดทบไม่ไหวอยู่แล้วพี่แกก็ดันทำตัวเลิกลักจนอดถามไม่ได้

ตอนนั้นพี่แกหันมาบอกกับผมด้วยสีหน้าผิดหวัง “ขอโทษนะ โบสถ์พี่ไม่ได้เลี้ยงแมวเลย”

“ทำไมเหรอพี่ ?” ผมถามกลับ พี่แกถอนหายใจแล้วบอกว่า

“คนโบราณบอกว่า ถ้าก้างติดคอต้องเอาตีนแมวมาลูบคอ”

“แล้วจะทำยังไงล่ะพี่ ?” ผมถามอย่างหงุดหงิด น่าจะเอาน้ำมาให้ผมกินแค่นี้ก็จบแล้วจะไปหาแมวเพื่อ ??  

  

“อ๋อ พี่นึกออกแล้ว!” จู่ ๆ พี่แกก็ปิ๊งไอเดียบรรเจิดขึ้นมา แล้วถอดรองเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร

ท่ามกลางความงุนงงของพี่น้องแล้วก็ผมเช่นกัน แกยิ้มกว้างแล้วบอกกับผมว่า

“ที่นี่ไม่มีตีนแมว เอาตีนพี่ไปใช่แทนก่อนไหม ?”

“แหง่ะ!”

เมื่อก่อนผมเคยนับถือศาสนาพุทธครับ แต่ตอนนี้มาเชื่อในพระเจ้าแล้ว

ไม่ว่าศาสนาไหน ๆ ก็สอนให้คนเป็นคนดีครับ

มันขึ้นอยู่กับความเชื่อของคนเราเท่านั้นเอง

ตอนแรก ๆ ที่ผมเข้ามารับเชื่อของศาสนาคริสต์ใหม่ ๆ

ผมก็กังวลมาก เพราอะไรน่ะเหรอ ??

ก็เพราะว่าศาสนาอิสลามเค้าห้ามกินหมู ศาสนาพุทธของเราไม่มีการห้ามอะไร

แล้วศาสนาคริสต์ล่ะ ??

ผมเข้าไปในโบสถ์รู้สึกมีความสุขครับ แต่ที่กังวลก็แค่เรื่องที่ว่า มันห้ามกินอะไรหรือเปล่า

ตอนนั้นเองที่ผมอยู่กับพี่ศิษยาภิบาลสองคนแล้วเขานำผมรับเชื่อในพระเยซูคริสต์

ผมเลยตัดสินใจถามเขาก่อนรับเชื่อว่า

“พี่ครับ ศาสนาคริสต์ห้ามกินอะไรหรือเปล่าครับ ?”

“ทำไมเหรอ ?” พี่เขาถามกลับด้วยความแปลกใจ ผมลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วตอบไป

“คือ ผมแค่สงสัยน่ะครับ เพราะศาสนาอิสลามมันยังห้ามกินหมูแล้วศาสนาคริสต์ล่ะครับเค้าห้ามกินอะไร ?”

ศิษยาภิบาลนิ่วหน้าเหมือนกับกำลังใช้ความคิดนะ ผมเองก็ลุ้น ๆ อยู่

เพราะถ้าหากมันเกิดห้ามกินของที่ผมชอบกินมากที่สุดขึ้นมาล่ะ!! พักหนึ่งพี่แกก็หันมาบอกผมว่า

“ใช่ ๆ มีของที่ห้ามกินอยู่”

“อะไรเหรอครับ ?”

“ศาสนาคริสต์ห้ามกินข้าวบูด”

!!!!

แล้วใครมันจะไปกินข้าวบูดกันแว้!!!

ผมหมั่นไส้เพื่อนคนหนึ่งมาก

ตอนสมัยเรียนหนังสือ มันชอบพาผมไปหน้าโรงเรียนแล้วแซวสาว ๆ เสมอ

ทุก ๆ เย็นหลังเลิกเรียนมันก็จะพาเพื่อน ๆ ไปนั่งเป็นกลุ่มแซวสาว ๆ กันสนุกสนาน

ผมก็ไปนั่งดูพวกมันเพราะว่าเลิกเรียนกลับมาก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว

ที่บอกว่าหมั่นไส้เพราะว่า อยากให้มันเลิกนิสัยแบบนี้ได้แล้ว

อันที่จริงผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกแซวมาก่อน

เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งผมเดินผ่านหน้าโรงเรียนหญิงล้วนตอนโรงเรียนหญิงล้วนกำลังเลิกเรียน

และปล่อยนักเรียนออกมาพอดี

คุณเอ๊ย! เหมือนฝูงมดแตกรังเลย ผู้หญิงเกลื่อนถนนไปหมด

อันที่จริงผมประหม่าเวลาเห็นผู้หญิงเดินสวนมาหลาย ๆ คน

แต่เพราะว่าชมรมเทควันโด้ที่ผมเรียนมันดันตั้งอยู่ในโรงเรียนหญิงพอดี

ก็เลยจำใจเดินไป ระหว่างนั้นโดนแซวสารพัดจนผมอายม้วนต้วนเลยทีเดียว

มันน่าอายมากเวลาเดินผ่านผู้หญิงเยอะ ๆ แล้วถูกแซว หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปเหยียบ

โรงยิมเทควันโด้ในโรงเรียนหญิงอีกเลย ฮ่าฮ่า       

เพราะแบบนี้ผมจึงหมั่นไส้ไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้สุด ๆ มีอยู่วันหนึ่งเด็กโรงเรียนหญิงล้วนเดินผ่านมาสามสี่คน

วันนั้นเพื่อนผมไม่รู้ซะแล้วว่าเล่นอยู่กับใคร มันเริ่มแซวทันที

“น้องจ๊ะน้อง”

“น้องแม่แกอ่ะ”

“จะไปไหนเหรอจ๊ะ ?”

“ไม่ได้ไปหาแม่แกแล้วกัน”

“แหม…น้องล่ะก็ น้องชื่ออะไรเหรอจ๊ะน่ารักจังเลย”

“ชื่อเหมือนแม่แกอ่ะ”

“ปากดีแบบนี้น่าจะสีมาเป็นแฟนนะเนี่ย”

“ไว้ไปจีบแม่แกเถอะ ไอ้ (สัตว์ชนิดหนึ่งมีเขา)”

โฮ๊กกกก!! ผู้หญิงคนนี้แรงได้อีก คือสวย แอนด์ น่ารัก แต่ปากไม่ได้ให้เลย

ความงดงามของสาวเจ้าหายไปทันทีที่เปิดปากพูด แรงจนแบบว่า

สุดยอดนักแซวอย่างเพื่อนผมหันควับมามองหน้าผมอย่างมึน ๆ พูดไม่ออก ไปไม่เป็น 

  

จนถึงทุกวันนี้ไม่รู้ว่ามันยังแซวผู้หญิงอีกหรือเปล่า

แต่เท่าที่จำได้จนเรียนจบ มันไม่ได้เรียกเพื่อนมาแซวสาวที่หน้าโรงเรียนอีกเลย

ต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างยิ่ง ฮ่าฮ่าฮ่า แรงได้อีก

ผมเป็นคนขี้ลืมครับ แล้วก็ความจำไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ด้วย

ขี้ลืมยังไงน่ะเหรอ ?

คือมีวันหนึ่งซึ่งมันเกิดขึ้นบ่อยมาก

ผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเพื่อนเตรียมที่จะนัดกันออกไปเที่ยวข้างนอก

ระหว่างคุยก็แต่งตัวไปด้วย (ความสามารถพิเศษห้ามลอกเลียนแบบ…ว่าไปนั่น)

พอแต่งตัวเสร็จก็เช็คดูว่าเอากระเป๋าสตางค์มาด้วยหรือเปล่า แล้วดูว่าขาดอะไรไป

อ่ะ! ผมหันซ้ายแลขวามองหาทั่วบ้าน มันอยู่ไหนแว้!!   

 

ผมเดินให้ควักถามแม่ถามน้องถามทุกคนในบ้านว่าเห็นโทรศัพท์มือถือของผมหรือเปล่า

ตอนนั้นเพื่อนที่รอสายอยู่ถามผมว่า

“เห้ย!จะออกมาหรือยังวะ ทำไมช้าจัง ?”

ผมก็บอกไปว่า “เออ โทษทีว่ะ หาโทรศัพท์มือถืออยู่ ไม่รู้มันหายไปไหน”

“ก็แกใช้คุยกับฉันอยู่นี่ไม่ใช่มือถือหรอกเรอะ ?”

“=[]= จริง!!”

วันที่เดินถ่ายรูปตรงเซเว่นและฝูงนกนรกที่เคยเขียนลงไดอารี่ครั้งก่อน

ผมเดินผ่านรถทัวร์ที่ผมมักจะนั่งขึ้นกรุงเทพบ่อยๆ  ด้วย

มันทำให้ผมนึกถึงวันที่ผมนั่งไประยองจริง ๆ เลยแหะ

วันนั้นผมไป บขส. ไปซื้อตัวสายตราด – หมอชิต

คือผมจ่ายราคาถูกที่สุดเพราะลงที่ระยองแล้วจะต่อรถจากระยองไปอุดรธานี

ตอนนั้นเพราะเดินทางช่วงเย็นด้วย บวกกับอากาศในรถดีมาก ๆ ๆ ๆ ๆ น่านอน

ผมเลยนอนหลับมันซะเลย 



พักหนึ่งพอตื่นขึ้นมา คนที่นั่งข้าง ๆ ที่จะลงระยองเหมือนกัน

หายไปไหนแล้วแว้!! ในรถคนก็เริ่มน้อยลง ๆ เลยรีบมองออกไปนอกหน้าต่าง

กรำ! เลยระยองแล้ว! ตอนนี้รถวิ่งอยู่ในพัทยา ! ตูจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ?

ผมหวั่นใจมาก คือไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน อีกอย่างกลัวไอ้พนักงานบนรถทัวร์มาถาม

ว่าผมจะไปลงที่ไหน แล้วถ้ามันรู้ผมต้องจ่ายตังค์เพิ่มอีก

อันที่จริงเงินในกระเป๋ามันไม่พอด้วย เพราะกะว่าถ้าถึงระยองแล้วจะกดเงินมาเพิ่ม

เพราะลืมกดตอนซื้อตั๋วมาระยอง ทำไงล่ะตู ??

“ลงที่ไหนคร้าบบบบ!!"

เอาแล้วไง!!

ผมมองไปด้านหน้า มันถามผู้โดยสารทีละคน ๆ ว่าจะไปลงที่ไหน

ประหนึ่งนึกหวั่นใจว่ามันจะตรวจตั๋วหรือเปล่า

ผมมองดูมันด้วยความสงสัย โชคดีมันไม่ได้ตรวจตั๋ว แต่ผมตัวลีบลงไปเยอะเลย

เพราะก่อนหน้านี้มันถามผมมาครั้งหนึ่งแล้วว่าไปลงที่ไหน

แล้วผมก็บอกว่า ระยอง พักหนึ่งมีนักท่องเที่ยวกลุ่มนึงถูกแวะรับให้ขึ้นมา

แล้วมันมานั่งที่เบาะข้าง ๆ ผมรวมกลุ่มก้อนกันเป็นกลุ่มใหญ่

เอางี้แล้วกัน!!  

  

ผมตัดสินใจแกล้งหลับไปเลย ไม่นานก็ถึงเบาะแถวของผมกับนักท่องเที่ยว

ผมแกล้งหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ลงที่ไหนคร้าบบ ?”

“เอกมัย ครับ” นักท่องเที่ยวตอบ

“ทั้งหมดเลยใช่ไหมครับ ?” พนักงานรถทัวร์ถาม นักท่องเที่ยวตอบพร้อมกันว่า “ใช่”

ซึ่งนั่นหมายถึงรวมผมเข้าไปด้วย เมื่อพนักงานรถทัวร์เขียนลงในสมุดแล้วเดินจากไป

ผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาดูเพื่อความแน่ใจว่ามันไปแล้ว

รอดดดดดดด!!

พอมาถึงเอกมัยผมเลยได้นั่งรถต่อไปหมอชิตแล้วซื้อตั๋วรถไปอุดรธานีได้ทัน

แต่ก็ดึกมากแล้ว ที่ว่าทันยังไงน่ะเหรอ ?

คือผมขึ้นรถไฟฟ้าไงครับ ขึ้นไปลงหมอชิต ทันทีที่ก้าวลงที่หมอชิต

รปภ. ตะโกนดังไล่หลังมา

“เที่ยวสุดท้ายครับเที่ยวสุดท้าย!”

ปาฏิหาริย์!!!! คือไม่รู้ว่ารถไฟฟ้ามันมีปิดทำการกับเค้าด้วยน่ะนะ นึกว่ามันเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงเสียอีก

เรื่องนี้เลยสอนให้รู้ว่า ชามเขียวคว่ำเช้า ชามขาวคว่ำค่ำ  เช้าฟาดผัดฟัก เย็นฟาดฟักผัด ขี้ช้างจับตั๊กแตน

ไม่ใช่ละ -_- สอนให้รู้ว่าต้องรู้จักรอบคอบกว่านี้หน่อย

           

ช่วงนี้อากาศเริ่มจะหนาวแล้ว ดูแลตัวเองกันด้วยนะครับ

ขอบคุณที่ติดตามและชื่นชอบไดอารี่ที่เป็นเหมือนชีวิตประจำวันของผม

จนทำให้ติด Top Blog ด้วยนะครับ รู้สึกดีใจมาก

แล้วก็เอาไว้ครั้งหน้า จะเอาเรื่องสนุก ๆ มาเขียนอีก

ที่สำคัญทุกเรื่องล้วนเกิดจากเรื่องจริง มิได้แต่งขึ้นมานะจ๊ะ อิอิ


Da Vom Min [แด วอม มิน]

รักชอบไดอารี่ของข้าน้อย อย่าลืมคอมเมนท์ + แอดแฟนพันธ์แท้หน่อยน้า

รู้สึกดีใจนะขอรับที่มีคนสนใจและชอบไดอารี่ของผม

ที่บันทึกทุก ๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในการดำเนินชีวิตของตัวเอง

ขอบคุณมากครับ