ร้องไห้...ให้กับหนึ่งความรู้สึก

เมื่อคืนนี้เวลา 0.29 เพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมปลายของเราต้องเสีย "แม่"
ใครต่อใครที่ออนไลน์เฟซบุ๊กอยู่แล้วเห็นข้อความที่เพื่อนโพสไว้ ต่างบอก "เสียใจด้วย"
ร้อยละร้อยต้องมีคำๆ นี้
แต่เมื่อเราเข้าไปโพส กลับทำให้มันเหลือแค่ ร้อยละ 99
เพราะเราไม่ได้พิมพ์คำว่า "เสียใจด้วย"
ใช่ว่าเราไม่เสียใจ แต่เราไม่อยากไปตอกย้ำความเสียใจของเขา
เพราะถ้านึกถึงตัวเราเอง เราต้องการคำปลอบใจอย่างอื่นมากกว่าคำนี้

ทุกคนที่สูญเสียล้วนแล้วแต่ "เสียใจ"
ไม่ผิดถ้าใครจะปลอบใจด้วยคำๆ นี้ แต่จะมีสักกี่คนที่จะเข้าใจความรู้สึกนั้นอย่างแท้จริง
ถ้ายังไม่สูญเสีย ใช่...เรายังไม่สูญเสีย
และยังไม่ปรารถนาจะรับรู้ความรู้สึกและเข้าใจเรื่องราวตรงนั้นอย่างท่องแท้ในตอนนี้
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เรารู้ "สังขารไม่เที่ยง"
ขึ้นอยู่กับว่าเราเตรียมพร้อมรับมือกับมันได้แค่ไหน
คนที่อยู่เคีัยงข้างเราอยู่เป็นกำลังใจให้เรามากน้อยอย่างไร
ถ้อยคำแค่ไม่กี่คำ สามารถจะทำให้เรามีแรงลุกขึ้นสู้หรือจมอยู่กับความทุกข์
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับเราเลือกเอง

ที่พร่ำบ่น เหมือนไม่มีจุดหมาย
แค่อยากบอกความรู้สึกของคนที่อ่อนไหวมากๆ อย่างเรา
แม้ไม่ใช่ครอบครัวของเรา แต่เป็นคนที่เราให้ความรักและไว้วางใจ
เราก็สามารถจะเสียใจได้จริงๆ ร้องไห้ได้จริงๆ เศร้าใจได้จริงๆ น้ำตาไหลได้จริงๆ

ส่วนใครที่เสียใจฟูมฟายแค่ถูกแฟนทิ้ง สอบตก เรียนไม่จบ งานไม่มีทำ
...อยากให้ลองกลับมาคิดดูใหม่
กับเรื่องแค่นั้น...มากพอแล้วเหรอที่ต้องเสียน้ำตา

กลับไปกอดพ่อ กอดแม่ บอกรักท่าน ทำเพื่อท่าน เหมือนที่ท่านทำเพื่อเรามาตั้งแต่เราเกิด
ก่อนที่จะไม่มีโอกาสนั้น....

ร้องไห้...ให้กับหนึ่งความรู้สึก

ความคิดเห็น