นี่แหละโลก... โลกของผู้ใหญ่

((อย่าได้ใส่ใจ และอย่าหวังว่าจะเข้าใจ

เพราะไม่ได้มีเจตนาเขียนให้เข้าใจ))

วาดฝัน....
เด็กๆ ฝันใฝ่ สวยงาม
คิดฝัน เติบใหญ่ เรื่อยไป
มากฝัน มากหวัง มากไป
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

มากมิตร...
เห็นโลก กว้างใหญ่ อีกขั้น
พบเจอ หมู่มิตร มุ่งหมาย
ริคิด ผูกพัน จนตาย
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ผู้คน...
ใจกลาง จุดที่ ยีนอยู่
วังเวง เงียบเชียบ หงอยเหงา
คึกคัก รอยกาย ใยเรา
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

หมอนปักเข็ม...
นอนรอ นั่งรอ รอคอย
ทิ่มแทง ส่อเสียด เชือดเฉือน
ยิ้มสู้ ไม่รู้ บังเอิญ
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

หน้ากาก...
ตัวตลก ล้อเล่น แสงไฟ
ยิ้มร่า ผู้ชม ชมชอบ
ถอดออก ไม่มี ผู้ใด
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ยึดติด...
อาลัย ผูกพัน รักมั่น
เฝ้าถนอม เก็บออม สุขสันต์
เผลอไผล ปล่อยวาง ไปพลัน
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

อคติ...
เกลียดชัง เคียดแค้น เฉยชา
เผลอปาก ออกไป เราสอง
ทรงจำ ฝังแน่น ตราตรึง
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

สัญญา...
ครั้งหนึ่ง พวกเรา เกี่ยวก้อย
รอคอย เติบใหญ่ สานฝัน
บัดนี้ มีเพียง ตัวเรา
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เพ้อเจ้อ...
มีฉัน มีเรา มีกัน
ทุกครั้ง หลับตา กอดหมอน
ภาพฝัน ติดตาม หลอกหลอน
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

งานแรก...
ดีใจ สุขสม โอ้อวด
วางแผน สร้างตน สร้างฝัน
โลกจริง ไม่ง่าย เช่นนั้น
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

หนักใจ...
สนุก ทว่า ปนเศร้า
บอกเล่า เรื่องราว ไม่ขำ
ฉันมี เธอไม่ ไม่เท่ากัน
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ฟ้าสูง...
มนุษย์ ยึดมั่น ผืนดิน
ไม่อาจ เอื้อมมือ สู่ฟ้า
เมื่อยาม ฟ้าฝน เย็นชา
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

แผ่นดินต่ำ...
วิ่งหนี ดิ้นรน พ้นตาย
ซุ่มซ่อน วางแผน ปิดบัง
เดินเท้า มองฟ้า หยุดยั้ง
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

คุณโก้...
รู้สึก ชิงชัง มั่นเหมาะ
รู้ช้า ทีหลัง นั่นหรือ
รู้แล้ว จำยอม เลิกสู้
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ไม่เท่าเทียม...
สิทธิ เสรี ปวงชน
มีหนึ่ง มีสอง เท่าไร
เรียกร้อง ไปจน วันตาย
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

กระจก...
อีกปลาย ฝั่งนั้น คือใคร
ยิ้มร่า เสียใจ ใครสน
มีเพียง แค่เรา สองคน
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ตัวตน...
พ่อแม่ พี่น้อง หมู่มิตร
เวลา ฝันแปร ผ่านพ้น
ตีจาก แม้เงา แห่งตน
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เบื้องหน้า...
ต้อนรับ ขับสู้ ยิ้มแย้ม
ยิงมุข ตบหัว เล่นกัน
เปิดใจ ไม่สิ้น ทั้งนั้น
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เบื้องหลัง...
อิจฉา ริษยา ลนลาน
ตีไข่ ใส่ไฟ ทั้งสิ้น
เชิดชู ดึงลง สู่ดิน
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ละคร...
ตบตี แย่งชิง เกลียดชัง
รักกัน หลากรส พบได้
จอแก้ว จอเงิน ก้าวไป
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

รู้อยู่...
เดินไป ไม่ไกล แว่วเสียง
ได้ยิน สำเนียง คุ้นหู
เปลี่ยนแปลง ไม่เหมือน เคยรู้
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ภาระ...
ไม่อยาก เท่าเทียม โดดเด่น
พอเห็น ใครดี กว่าเขา
ทำไม ต้องกลาย เป็นเรา
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เงินตรา...
ล่อลวง เย้ายวน มุ่งหมาย
กลับกลาย ก่อเกิด ยุ่งยาก
ทางเลือก มีแค่ สองทาง
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

รู้กัน...
ยั่งยืน ไม่เคย มีจริง
จีรัง ไม่มี ในโลก
เลือกแล้ว กลับมา ทุกข์โศก
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

ศักดิ์ศรี...
แต่เด็ก นึกงง สงสัย
มีไว้ ทำไม เพื่อใคร
ทั้งที่ มายา ล่อลวง
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

รักตน...
กินอิ่ม นอนหลับ พอแล้ว
ได้ทำ สิ่งที่ เคยชอบ
มีบ้าง ไม่เอา ไม่ตอบ
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เก็บงำ...
มีใคร รู้จริง บ้างเล่า
ธาตุแท้ คนเรา เยี่ยงไร
ขัดใจ ยิ้มตอบ ทำไม
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

หิวข้าว...
บางครั้ง ต้องทิ้ง ความฝัน
ความรัก มันกิน อิ่มไหม
ความชอบ มันกิน ไม่ได้
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เถ้าฝัน...
เกิดมา ลืมตา ดูโลก
ก่อเกิด ความฝัน สดใส
สะดุด กลางทาง หายไป
คว้าทัน บ้างไม่ ร่วงโรย

ก่อกอง ทับถม เกิดใหม่
วัฏจักร เรียงราย ไม่สิ้น
ร้อยเรื่อง ละคร ชีวิต
สุดท้าย สลาย เถ้าธุลี

เคยคิดบ้างไหมว่าความฝันที่เราทิ้งๆไปแล้วมันไปอยู่ไหนบ้าง?
ความรักที่เคยจินตนาการไว้สวยหรู มิตรภาพที่เคยคิดว่าต้องเชิดชู
สุดท้ายแล้วเมื่อหมดสิ้น คิดว่าจะเหลือใครที่ใจกลาง

นอกจากตัวตน กับซากแห่งความฝันเมื่อกาลเก่า
ในที่ๆเงียบเหงามันหนาวเย็นจน ไม่มีใครปกป้อง
เอาซากที่เคยมีค่าเหล่านั้นมาจุดไฟเป็นเชื้อเพลิงเพื่อคลายหนาว
เหยียบย่ำความฝันเดิมของตนเพื่อให้ประทังชีวิตรอดไปได้อีกวัน

ภาพฝันที่เคยวาดเอาไว้มีค่าแค่นั้นหรือ
โลกความเป็นจริงมันต้องทำเช่นนั้นตลอดใช่ไหม
สองมือเล็กๆของคนๆเดียวใจกลางโลกจะทำอะไรได้
นอกจากยิ้มสู้รับความจริง แล้วอดทนเผชิญมัน

เคยคิดเคยฝันไว้บ้างก็จริงอยู่
แต่ไม่ว่าอะไร ก็ไม่เคยเป็นไปตามนั้น
เลิกคิด เลิกฝัน เลิกเพ้อเจ้อเสียทีจะดีมั้ย
เริ่มต้น นับหนึ่งใหม่ ไปตลอดกาล

มักคิดโทษตัวเองมาตลอด
นึกอยากเปลี่ยน นึกไม่ชอบ แต่ไม่เคยคิดลงมือ
เหยียบย่ำตนเองไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จะนับหนึ่ง สักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยถึงสิบ

มักนึกชมตัวเองมาตลอด
ทำไมคนเราต้องเอาตัวไปเปรียบกับใครอื่น
เราทำดีได้เท่านี้ไม่เคยฝืน
นับหนึ่งใหม่ นับต่อไป ตามใจต้องการ

โลกที่วาดไว้มันอาจไม่เป็นจริง
อนาคตเป็นสิ่งที่ใครต่างก็คาดหวัง
โลกนี้มีแต่การแย่งชิงทั้งนั้น
ทางที่เคยคิดฝัน อาจจะถูกใครแย่งไปกลางทาง

โดดเบียดจนออกนอกทางเดิม
ล้มลุกคืบคลานไม่ทันเขา
พลันนั้นบังเอิญพบ ทางแห่งเรา
ดีกว่าที่คาดไว้ สวยงามกว่าที่เคยเจอ...

แต่แล้วก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง
นึกโทษตัวเองซ้ำๆที่ชอบคิดฝันใฝ่ไปเรื่อยเปื่อย
ไม่ว่าเตือนตัวเองซ้ำๆสักอีกกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ
เรื่องราวมันก็จึงวนซ้ำๆ ตลอดกาล

ฝืนใจ ขัดใจ มุ่งไป คัดค้าน ผลลัพท์ ยากเดา ไม่ดี ไม่ร้าย
ไม่เอา ไม่ยุ่ง ไม่รู้ นิ่งเฉย ชาชิน เปรียบเปรย
เสียความรู้สึก เสียน้ำใจ เสียสิ่งดีๆที่เคยมีให้กัน
เสียความฝัน เสียใจ ทำอะไรไม่ได้
ฉันยังได้ คุณยังได้ ไม่ยุ่งกัน ตราบเท่าที่ยังมีประโยชน์ซึ่งกันและกัน
ฉันก็จะมุ่งทำให้คุณต่อไป ไม่คิดจะเลิก หากยังคิดจะใช้
ยินดีทำ แม้ไม่ได้จริงใจให้กันทั้งสองฝ่ายก็ตามที

ไม่อยากโตเลย....
โลกนี้มันโหดร้ายไปไหม ทำไมคนเราต้องเหยียบย่ำแม้กระทั่งฝันตนเอง

ต่อไปนี้ขอสัญญากับตัวเอง แม้จะไม่เคยทำได้ก็ตาม
ว่าจะตื่นให้เร็วขึ้นอีกนิด เพื่อให้ชีวิตวัยเด็กของเรามันยืนยาวขึ้นอีกหน่อย

ทำไมเราเกลียดเขา แต่ต้องทำเหมือนเขานะ ไม่เข้าใจ

ทำไมวันนึงถึงมีแค่ 24 ชม.?

(((ไอ้คิดก็แค่อยากระบาย)))