[Fic Reborn] - -The Time- - [G18] {ReUP} [END]

มีหนังสือเหลือ 3 เล่มนะคะ
สนใจติดต่อ zynic_dd@hotmail.com

แด่...คนที่เคยเป็นความฝัน

แด่...กาลเวลาที่นำพาเจ้ามา

และ...แด่ นาย...เมฆาของผืนนภา...

จากนี้...ตลอดกาล!!!

 


 

“เพราะท้องฟ้ามันเหงา” คำเปรยที่เรียกดวงตาสีปีกกาให้เบือนกลับไปมอง

“อรุณ...อยู่เคียงในตอนเช้า” เสียงทุ้มนุ่มกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นร่างเล็กผงกหัวรับและท่าทางเห็นจริงเห็นจังด้วยนั้นมันน่าเอ็นดูสำหรับเขาเหลือเกิน

“สายลมพัดผ่านมา...แม้จะหอบความอบอุ่นมาให้ไม่นานก็พัดจากไป”

“อัสนีมักจะมาพร้อมกับหยาดพิรุณ วันใดที่นภากราดเกรี้ยวจะมีสองสิ่งนั้นเคียงคู่...หากวันใดที่นภาสดใส...คงไม่เห็นแม้แต่เงา...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยต่อ ริมฝีปากเหยียดรอยยิ้มเย้ยหยันต่อโชคชะตาของตนเอง

...เพราะยิ่งใหญ่จึงได้โหยหาความรู้สึกๆ เล็กที่แสนจะธรรมดาสำหรับคนทั่วไป

“หมอก มายา...พลางตา หากเมื่อแสงแรกของวันสาดส่องมันก็จะหายไป”

ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมเพชดี หากในใจกลับมีประโยคค้านที่ต้องเอ่ยถามต่อ มันจงใจหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงผู้พิทักษ์อีกคนหนิ คนที่มีต้นกำเนิดเป็นเมฆเหมือนเขา!

“เมฆาล่ะ...”

“เพราะปราถนาให้เคียงข้างยังไงล่ะ เมฆก็ต้องอยู่คู่กับท้องฟ้าอยู่แล้ว...”

“แล้วจะเหงาได้ยังไง...เมฆอยู่กับท้องฟ้าตลอด ไม่หายไปไหนเหมือนหมอก เหมือนดวงอาทิตย์” ไอ้บ้านี่มันจงใจกวนเขาสินะ หงุดหงิดจนต้องสะบัดหน้าหนีจึงไม่เห็นรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมา ใบหน้าคมผินมองร่างเล็กที่นั่งชันเข่ามองเมินไปทางอื่นและเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่แปร่งไป

“ใช่แล้ว เมฆต้องอยู่คู่กับท้องฟ้า”

“...”

“หากแต่เมฆาของวองโกเล่ที่นายกล่าวถึง...” ทิ้งท้ายไว้และพูดมันต่อในอึดใจต่อมา “เลือกที่จะยืนเคียงข้างนภาสีทอง...”

“อะไรของแก...ฉันไม่เข้าใจ”

“สุดท้ายฉันก็อยู่คนเดียว”

กดแอดแฟนเพจได้เลยค่ะ ^^ อัพเมื่อไรจะได้แจ้งได้ทันที ไม่ตกไม่หล่นนะเออ