คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : dark:ความมืด12
“แทฮยอ!”
เสียเรียอีมินที่ัมาา้าหลัไม่ไ้ทำให้สอาอผมหยุเินไ้ในหัวผมมีแ่ภาพบาแผลบนหน้าโฮอ
ยิ่เห็นใบหน้าทีู่หวาลัวนั้นยิ่ไม่พอใับารระทำอนายท่าน
แ่ทำร้ายผมนเียวไม่พอเหรอไทำไม้อทำร้ายเพื่อนผม้วย
“แทฮยอ”ีมินวิ่มาัหน้าผมพร้อมับไหล่ทั้สอ้าไว้
“หลบไปีมิน ันะไปุยับนายท่าน”ผมว่า่อนะยมือึ้นปัมือเพื่อนออแล้วเินไปหน้าโรเรียนเพื่อนั่รถเมล์ลับไปที่ฤหาสน์
“นายใเย็น่อนไ้มั้ย
บาทีมันอาไม่ใ่อย่าที่นายินะ”ีมินยัว้าแนผมไว้เพื่อพูให้ผมใเย็นล
ผมหลับาหายใเ้าออ้าๆเพื่อระับอารม์ทีุ่รุ่น พอีมินเห็นว่าผมเริ่มใเย็นล็พาผมลับมาที่ห้อเรียนเพื่อสบสิอารม์
“นายเป็นนเลือร้อนั้แ่อนไหนันนะ”ีมินบ่นหลัาพาผมมานั่ที่โ๊ะเรียนแล้ว
ผมไม่ไ้อบอะไรีมินไปเพียแ่หันลับไปมอโฮออย่าเป็นห่ว
“นายเ็บมามั้ย ทายารึยั”โฮอยมือึ้นมาแะแผลเบาๆผมรีบปัมือหนาออเพราะลัวว่าแผละิเื้อเอา
“อย่าไปแะสิเี๋ยวมันิเื้อ”ผมว่าบ็เปิระเป๋าเพื่อเอาพลาสเอร์ที่มัเอาิัวมาโรเรียน้วยทุวันออมา
“อยู่เยๆนะ”
ผมแะพลาสเอร์ออ่อนะยื่นหน้าไปูแผลามใบหน้าโฮอ
อ่า มันเยอะริๆเยอะว่านายท่านอีแถมูแผลแล้วท่าะเ็บมา
ผมัารแปะพลาสเอร์ให้โฮอ่อนะสำรวใบหน้าเรียวอนรหน้า
“โอเแล้วละ
ีนะันพพลาสเอร์มาหลายอัน”
“อบในะ”โฮอว่าพลายิ้มให้ผม้วยรอยยิ้มี้เล่น
ใบหน้าเรียวอโฮอยื่นเ้ามาใล้นลมหายใเป่ารหน้าผม
ผมระพริบาถี่อย่าใ่อนะรีบผละออแล้วหันลับมาทาโ๊ะเรียน
“เอ่อไม่เป็นไรหรอนายท่านทำนายเ็บนี้”
พอนัวเล็หันลับไปใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นอร่าสู็เลือนหายไปเมื่อไ้ยินำว่า
‘นายท่าน’ าปาอนัวเล็
มือหนาำเ้าหาันแน่นสายามยัเพ่มอไปที่แผ่นหลัเล็อแทฮยอ
อะไรๆ็มีแ่ไอ้เหี้ยนั้นนะ
ทันทีที่เลิเรียนผมับีมิน็รีบลับมาที่ฤหาสน์ระหว่าทาีมินับุยุนิ็ุยหยอล้อันเหมือนอย่าทุวันแ่ผมลับิแ่เรื่อที่นายท่านทำร้ายร่าายโฮอ
พอถึฤหาสน์ผม็รีบเ้าไปในฤหาสน์่อนะเอ่ยถามับป้าแม่บ้าน
“ป้าูินรับนายท่านลับมารึยัรับ”
“ยัเลยนะป้ายัไม่เห็นนายท่านเลย”
“อ่อรับอบุรับ”ผมโ้ให้ป้าูินแล้วเินวนไปวนมาภายในฤหาสน์เพื่อรอให้นายท่านลับมา
บรืน
ไม่นานนัรถสปอร์ันสีำ็แล่นเ้ามาอหน้าฤหาสน์
ร่าสูเินออมาารถแล้ว้าวเ้าในฤหาสน์ผมรีบเินเ้าไปหานายท่านนนัวสูหันมามอผมพลาเลิิ้วึ้น้านึอย่าสสัย
“นายท่านทำร้ายร่าายโฮฮทำไม”ทันทีผมถามออไปสีหน้าอนายท่าน็แปรเปลี่ยน
ิ้วหนามวเ้าหาันอย่าไม่อบใ
“ถอยไป”นายท่านผลัผมให้พ้นทา่อนะเินึ้นไปบนห้อแ่ผม็ไม่ละวามพยายาม
“ผมถามว่านายท่านทำร้ายโฮอทำไม”ผมแทรัวึ้นมาบัประูห้อาสอแนึ้นบัทานัวสูที่ำลัะเปิประู
นายท่านถอนหายใอย่าเบื่อหน่ายแล้วเสมอไปทาอื่นอย่าไม่อยามีเรื่อ
“.....”
“นายท่านทำผมนเียวไม่พอหรอ”
“......”
“นายท่านะทำร้ายผมนปาาย็ไ้แ่อย่าทำอะไรเพื่อนผมเลย”
ปึ!
ูเหมือนวามอทนอร่าสูะหมล
นายท่านใ้ำปั้นทุบลที่ประูำแหน่ใล้ๆับใบหน้าผมนใหาย้วยวามลัว
เรียวาม้อมอใบหน้าผมอย่าโมโห ใบหน้ามเลื่อนเ้ามาใล้ผมมาึ้นนลมหายใรินรใบหน้า
“หยุพูถึมันไ้มั้ย”
“...”
“มึยอมเ็บัวแทนมันไ้เลยหรอ”แววามหม่นแสลเล็น้อยทำให้ผมพูไม่ออ
“ผะ ผม”
“ไ้”นัวสูผละออ่อนะส่สายาเย็นามาให้
“ออไป”
“รับ?”ผมมอนัวสูอย่าไม่เ้าใ
ลาสัหร์แปลๆทำให้ผมเริ่มใอไม่ี
“ออไปาที่นี้ะ!”นายท่านวาเสียัพลาี้นิ้วไป้านอ
ผมัริมฝีปาแน่นน้ำา่อยๆไหลลมา่อนะหันหลัเินออมา
“เี๋ยว”เสียเรียอนายท่านทำให้ผมหยุเินในใพลานีใิว่านายท่านะใอ่อนลแล้วแ่ประโยถัมายิ่ทำให้ผมเ็บนหายใแทบไม่ออ
“อนมึมา มึมาแ่ัวอนออไปมึ็ออไปแ่ัวพอ”
ผมปาน้ำาทิ้แล้วเินออมาาฤหาสน์่อนะหันหลัลับไปมอฤหาสน์ทีุ่้นเย
ลา่อนนะีมิน ลา่อนนะป้าๆแม่บ้าน ลา่อนนะลุๆบอี้าร์
ลา่อนนะนายท่านอุ...
แปะๆ
หยาฝนเม็ให่่อยๆลมาระทบใบหน้าผมเบาๆผมเยหน้าึ้นมอท้อฟ้าสีเทาที่มีหยาฝนลมาหนัึ้นเรื่อยๆผมหลับาลปล่อยให้หยาน้ำไ้ำระล้าน้ำาอผมไป ผู้นมามาย่าวิ่หลบฝนและมีหลายนที่นผมนผมล้มลับพื้น
“ฮึๆ”ผมอเ่าแล้ว้มหน้าน้ำา่อยๆไหลลมาแ่ับหยาน้ำฝน
ู่ๆหยาน้ำฝนที่วระลมาระทบโนัวผม็หายไปแทนที่้วยร่มอใรบานที่าให้ผมแล้วย่อัวลมารหน้าแ่้วยวามที่าฝนมาเนิ่นนานทำให้ผมเริ่มาลาย
ภาพรหน้าเริ่มพล่าเบลอแ่สมอลับสั่ให้ผมพูำนึออมา่อนที่ภาพทุอย่าะับวูบลไป
“นะ นายท่าน”
เปาะแปะๆ
เสียหยาฝนที่ระทบับหน้า่าทำให้ร่าสูที่ำลัยแ้วึ้นื่มน้ำสีอำพัน้อะัมือแล้วหันใบหน้ามไปมอ
ฝนหรอ?
‘ออไปาที่นี้ะ!’
ำพูที่ใ้ไล่นัวเล็ย้อนลับเ้ามาในหัว
ร่าสูลุึ้นยืนอย่ารวเร็วแล้วว้าเสื้อแ๊เ็ที่พาอยู่ับเียมาสวม่อนะรีบับรถออไป
สายามเหลือบมอ้าถนนลอเวลาเพื่อหาร่าบาแ่็ไม่เอ
“บ้าเอ้ย!”ร่าสูสบถพลายมือหนาึ้นทุบพวมาลัยรถ
ัารหัพวมาลัยรถอ้าทาแล้วเปิประูรถวิ่ามหาร่าบาที่เ้าไล่ไปโยไม่สนใว่าัวเอะเปียมาแ่ไหน
“แทฮยอ”ร่าสูะโนเรียื่อนัวเล็เสียัพร้อมวิ่ไป้วยนนที่หลบฝนามร้าน้า่าๆหันมามอเป็นแถว
“โว้ย!”นัวสูะโนเสียัเมื่อวิ่ามหาเท่าไหร่็ไม่เอร่าบา
อุทิ้ัวลับพื้นฟุบาทยมือึ้นทุบพื้นพลาโทษัวเอที่ไล่นัวเล็ออไปอย่านั้นนเลือไหลออมาปนับน้ำฝน
อย่าเป็นอะไรนะแทฮยอ
“อื้อ”
ผม่อยๆลืมาึ้นมา
ิ้มเรียวมวเ้าหาัน ที่นี้ที่ไหนัน? ผมวาสายามอรอบห้อที่ไมุ่้นเยฟอร์นิเอร์หรูหราภายในห้อบ่บอว่าเ้าอไม่ใ่นธรรมา
“ื่นแล้วหรอ”เสียทุ้มัึ้นานัวสูที่เินออมาาระเบียห้อทำให้ผมรีบลุึ้นนั่แ่อาารปวหัวอย่ารุนแรทำให้ผม้อยมือึ้นุมศีรษะัวเอ
“ไม่เห็น้อรีบนานั้นเลย^^”นัวสูเินมาหาผมพลายิ้มอย่าใี
“เอ่อ ผมมาอยู่ที่นี้ไ้ยัไรับ”ผมถามออไปอย่าสสัย
็ผมำไ้ว่าผมนั่าฝนอยู่นี้แล้วทำไมถึมาโผล่ที่บ้านอุนนี้ไ้
“พอีันเห็นนายาฝนอยู่แล้วเป็นลมไม่รู้ว่าะพานายไปที่ไหนเลยพามาที่บ้านน่ะ”ร่าสูยิ้มให้อย่าใีผมรีบลุึ้นาเียอเ้าแล้วัารัเียให้เรียบร้อย
“ผมอโทษนะรับที่ทำใหุ้ลำบา”ผม้มหัวให้นรหน้าอย่ารู้สึเรใทำให้เห็นว่าเสื้อผ้าที่ผมใส่็ะเป็นเสื้อผ้าอผู้ายรหน้าอีเ่นัน
“ไม่เป็นไรหน่า”นรหน้ายยิ้มให้อย่าใี
“ือ เสื้อผ้าผม..”
“อ๋อ
มันแห้แล้วแหละันให้แม่บ้านัารเป่าลมให้นายแล้ววาอยู่ร้าเียน่ะ”ร่าสูว่าพลาหันหน้าไปทาเสื้อผ้าผมที่พับเรียบร้อยวาไว้้าเีย
ผมรีบหยิบเสื้อผ้ามาเพื่อะไปเปลี่ยนืนให้
“ห้อน้ำอยู่รนั้นนะ”ผมโ้ให้เ้า่อนะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเอาเสื้อผ้ามาืน
“ผมะัให้นะรับ”ผมว่าพลาเินไปหาผัฟอเพื่อะัเสื้อผ้าให้นใีแ่เ้าลับเอ่ยัผมึ้นมา่อน
“ไม่้อๆเี๋ยวแม่บ้านันัารเอ”
“ผม้ออบุมาริๆนะรับ”ผมโ้ให้เ้าอีรอบแ่นัวสู็รีบมาับไหล่ทั้สอ้าอผมไว้เพื่อไม่ให้ผม้มหน้าอบุอี
“พอแล้วๆแ่นี้ัน็รับำอบุไม่ไหวแล้ว”
“ั้นผมอัว่อนนะรับ”ผมเอ่ยอย่าเรใ
“แล้วนายมีที่ไปหรอ?”ำพูอนใีทำให้ผมมอเ้าอย่าสสัย
เ้ารู้ไ้ยัไว่าผมไม่มีที่ไป
เหมือนว่านัวสูะรู้ว่าผมิอะไรอยู่เลยหัวเราะออมาเสียั
่อนะเอ่ยออมา
“็ันเห็นนายนั่าฝนั้นานเหมือนนไม่มีที่ไปน่ะเลยถาม”
“อ่อรับ”
“ว่าไละ นายะไปไหน?”ำถามอายรหน้าทำให้ผมรู้สึบีบหัวใ
นั้นสินะผมไม่มีที่ไปหนิ
“ผม็ไม่รู้..”
ี๊ๆ
ยัไม่ทันพูบประโยี้อวามามือถือผม็ัึ้น
ผม้มหัวออนุาอ่าน้อวามับนรหน้าเมื่อเห็นว่าเ้าพยัหน้าให้พร้อมรอยยิ้มใี็รีบอ่าน้อวามทันที
‘นายอยู่ไหน
อนนี้นายท่านป่วยอาารแย่มารีบลับมาที่ฤหาสน์่วน
-jimin’
ทันทีที่อ่าน้อวามบมือที่ถือโทรศัพท์อยู่็อ่อนแรึ้นมาทันที
นายท่านำลัแย่ผม้อรีบลับไปหานายท่าน
“ผมอัว่อนนะรับ”ผมโ้ให้นัวสู่อนะรีบเปิประูเพื่อออไปแู่่ๆ็ิึ้นมาไ้
“ผมอเบอร์โทรอุเพื่อเลี้ยอาหารอบแทนที่่วยผมนะรับ”
นัวสูยืนนิ่แปบนึ่อนะเินมาว้าโทรศัพท์มือถือผมไปแล้วัารโทรเ้าเรื่อัวเอ
เ้าส่โทรศัพท์ืนมาให้ผมพร้อมรอยยิ้ม
“เี๋ยวันโทรหานายนะ”ผมโ้ให้เ้าอีรอบ่อนะรีบวิ่ออมาาฤหาสน์อนใีแล้วเรียแท็ี่เพื่อลับไปยัฤหาสน์ทันที
ร่าสูยืนมอแทฮยอที่วิ่ึ้นรถแท็ี่ไปพร้อมรอยยิ้มที่ระุึ้น...รอยยิ้มที่มอยัไ็น่าลัว
นัวสูหัวเราะในลำอ่อนะหยิบโทรศัพท์ราาแพึ้นมาพิมพ์้อวามแล้วส่ออไป
‘ระวััวเ็นั้นไว้ให้ี
ันมาแล้ว
-N’
“หึ!”
ไรท์ไ้โน๊บุ๊ืนแล้วเย้ๆ
อนนี้นายท่านใร้ายอีแล้วไล้แทฮยอแล้ว
แ่็ยัไม่ไปามหาเ้าน้าปาไม่รับใเลยนะเนี้ย
ในที่สุ N ็ปราัวแล้วนะื้อๆ
ฝาิาม้วยนะะ
1 เม้น 1 ำลัในะุ๊บๆลีทุนนน
ความคิดเห็น