คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [CHANBAEK] EP 15 [100%]
EP 15
“ุแบฮยอนลับไ้แล้วนะรับ”
านยอลพู่อนะึแบฮยอนให้ลุออมาาผู้าย้าน้า
นัวเล็นั่มอายที่ัวเอเพิ่เพ้อไปเมื่อี้นไม่ลุไปไหน
นั่มอหน้าเาแบบนั้นนุวีหน้าแ่ำ
“เี๋ยวิานยอล
อมอ่อน”
“ะมออะไรนัหนารับ
ผม็หล่อ มามอผม็ไ้” านยอลบออย่าหัวเสีย
ใ่ว่าะไม่หึเลยที่แบฮยอนเอาแ่เพ้อแล้วมอหน้าผู้ายนนั้น้วยแววาหวานเยิ้ม
ใบหน้าเล็ิ้มลิ้มนั่นมอาย้านหน้าไม่ห่า
แถมยัพ่นำที่ทำเอาานยอลถึับุมมับอี
“มึหล่อไม่เท่าเ้า..”
แบฮยอนแทบไม่รู้ัวเลยว่าัวเอำลัพูอะไรออมา
เหมือนอนนี้มีมน์สะให้เามอหน้าผู้ายนนี้
แบฮยอนำลั้อมอเรียวหน้ามริบไม่แพ้านยอล
วาอผู้ายนนี้่าูเ็ี่เหลือเิน..
“เฮีย..พาลับเหอะ”
ู้าถอนหายใออมาอย่าเอือมระอา
เาเอ็นั่มอ้ออัวเอมอผู้ายโยที่มีผัวเป็นัวเป็นนแล้วยัะแร
“นสวย
สอนนี้เป็นแฟนันเหรอ?” ิม แทฮยอหันมาถามน้าาย
ไม่วายเนียนเอามือไปโอบรอบเอวบาเอาไว้โยที่เ้าัวเอ็อยู่นิ่ๆให้อ
“เปล่า”
“อ้าว..”
“แ่เป็นผัวเมียัน”
ู้าอบพลาถอนหายใเฮือให่ เานั่มอหน้าอแบฮยอนที่อนนี้ใบหน้าน่ารัำลันั่ยิ้มอย่าเหม่อลอย
่อนะรู้สึถึอะไรบาอย่าที่ำลัมุเ้าเสื้อเาพลาลูบไล้ร่วเอว “ิม แทฮยอ..”
“แหะๆ”
เาหัวเราะแห้ๆ ่อนะปล่อยมือาเอวบาแ่โยี
เาหันลับมามอนัวเล็ที่นั่ิเาอี้า ส่ยิ้มบาๆให้รั้นึ
“านยอล..เายิ้มใหู้”
แบฮยอนพูเพ้อออมาะที่มอหน้านหน้าม้วยวามลั่ไล้
นอะไรหล่อิบหาย นี่มันผัวนที่สออแบฮยอนัๆเลย
“ถ้ายัไม่หยุเพ้อผมะโมโหริๆแล้วนะ..”
านยอลพู่อนลมะออหู เาท้าวสะเอวมอเสี้ยวหน้าอแบฮยอน้วยอารม์ุรุ่น
“ลัวเหรอ?”
ไม่วายหันหน้ามาอบ้วยใบหน้าเรียบเย เล่นเอาานยอลมสันรามแน่น
พรึ่บ..!
านยอลระาแนบาเ้าหาัว ่อนะ้อนร่าอแบฮยอนึ้นในท่าเ้าสาว
นัวเล็ร้อโวยวายเสียัลั่น านยอลวัสายามอนในอ้อมแน เล่นเอาแบฮยอนนลุับสายาทีู่น่าลัวอานยอล
“มเาี่รั้..”
านยอลพูเสียเย็น “ผมะูบุเป็นสอเท่าอำนวนทีุ่มเา”
“..!!!!!”
“ปาไม่แ..ผมไม่เลิูบ”
(20%)
ห้อพั
ไม่ไหว..แบฮยอนแทบาใายอยู่แล้ว อนนี้านยอลระมูบเาอย่าะละะลามในห้อพั
ูุนลิ้นเล็ๆอเาที่พยายามหลบหลีานยอลอย่าสุริ
านยอล็พยายามูุนลิ้นเานเ็บไปหม
“แฮ่..อื้อ”
านยอลผละูบออมาเพื่อให้แบฮยอนไ้อบโยอาาศเ้าปอ
่อนะประบูบเพื่อสั่สอนนัวเล็อีรั้และอีรั้ วา้อนลิ้นเล็และน้ำหวานทั่วโพรปา
ูลืนทุหยาหยนในปาแบฮยอนแทบะไม่เหลือน้ำหวานให้อบโย
แผล่บ..แผล่บ
วามะละอานยอลมันไม่เยหมล านยอลยัูลีบปาสีหวานเพื่อเป็นบทลโทษสำหรับนัวเล็ที่บัอาเอ่ยมนอื่นแถมยัเมินานยอลอี้วย
“ุแบฮยอน..”
“พอแล้ว
แฮ่..ไม่พูแล้ว”
“ไม่ทันแล้วรับ”
านยอลบอ่อนะยิ้มเ้าเล่ห์
เาัปาแบฮยอน้ำแล้ว้ำเล่านแบฮยอนไ้ลิ่นาวสนิมอเลือในปา
“ปาแแล้ว
แฮ่..พอแล้วนะ” แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำาลอเบ้า
เาแทบาใายับารลโทษแสนโหร้ายอานยอล เาไม่เยเห็นานยอลเป็นแบบนี้มา่อน
และแบฮยอน็ไม่อยาให้านยอลเป็นแบบนี้อีรั้ที่สอ
“ปานี่ใ่มั้ยรับที่มเา”
แบฮยอนเบี่ยัวหลบเมื่อานยอลทำท่าะู่โมเาอีรั้
นัวสูยิ้มบาๆ่อนะับใบหน้าแบฮยอนแผ่วเบาเพื่อให้นที่ำลัหอบหายใบนัหันหน้ามามอเา
“ไม่มแล้ว
ไม่เอาแล้วนะ” านยอลมอหน้านัวเล็ที่ำลัทำหน้าอออ้อน
านยอลหัวเราะเบาๆแล้วูบเบาหนัๆลที่ลีบปาบาอีรั้
“พระอาทิย์ไม่ิน..ผมไม่ปล่อยุแบฮยอนแน่รับ”
เย็นวันนั้น
“..านยอล
ฮ่ะ..ฮ๊าาาาา!!!” านยอลปล่อยหยาน้ำสีาวุ่นเ้าใน่อทาบวม้ำเป็นรั้สุท้าย
พร้อมับร่าเล็ที่สลบาอเาไปพร้อมๆับเสียรีร้อ
านยอลถอนัวนออมา ปาหยัพรมูบมับที่ื้นเหื่ออแบฮยอน
ูบับามไหล่เนียน่อนะัารอุ้มแบฮยอนเ้าห้อน้ำ
ัารอาบน้ำอาบท่าให้แบฮยอนนเรียบร้อย
แ่ัว้วยเสื้อยือัวเอที่เวลาอยู่บนัวแบฮยอนแล้วลายเป็นเสื้อัวให่
วาร่าอ้อนแอ้นที่ัวเอฟันสลบไปลบนเียเบาๆ
พอร่าอนัวเล็ถึเีย็ทำารยับัวุหมอนหาท่าที่สบายๆให้ัวเอไ้นอน
านยอลยิ้ม่อนะพรมูบมับอย่ารัใร่
านยอลไม่รู้หรอว่าัวเอลโทษแบฮยอนหนัเินไปหรทอเปล่า
ทัู้บแบฮยอนนปาแ แถมยัรัแนแบฮยอนสลบไปาอเาอี
เารู้แ่ว่าเาไม่อบที่แบฮยอนเอ่ยมหรือมอหน้านอื่น้วยสายาแบบเียวับที่ใ้มอเา
รู้แ่หวแ่นั้นแหละ
“อบทำให้หวีนั”
านยอลที่ลอเลียแ้มใสเอ่ยออมาแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เป็นารรบวนร่าที่ำลัหลับใหล
เาลุออาเียมา้านอเมื่อเวลาล่วเลยมาเือบะเย็นแล้ว
เินเ้าไปหาลุ่มอเฮุนที่ำลันัุ่ยันอย่าออรสออาิ
“ไเฮีย
ลโทษเสร็แล้วอ่อ”
“อ่า..รับ”
านยอลอบพลายมือเาแ้มแ้เ้อ
“แล้ว้ออ่ะ”
ยอูยือมอ้านหลั านยอลหน้าึ้นสี่อนะอบเสียะุะั
“ล..หลับน่ะรับ”
“หลับหรือสลบ?”
“…” >/////<
“หนัอ่ะิ?”
ู้าที่เหมือนะเ้าใวามหมายเอ่ยถามพลายิ้มล้อ านยอลหัวเราะแห้ๆเล่นเอานที่ไม่รู้เรื่อรู้ราวอย่าเฮุนและยอูหันไปมอหน้าู้าอย่าไม่เ้าใ
“ป๊าบๆ”
ู้ายมือึ้นมาประสานัน่อนะบมันนทำให้เิเสีย เรียรอยยิ้มเ้าเล่ห์ปราึ้นลนใบหน้าอเพื่อนทั้สอ
“ร้ายนี่ไอ้เสือ..”
“ลาวันเลยเหรอเฮีย”
านยอลยยิ้มแ่ไม่ไ้อบอะไรลับไป
นัวสูเินผ่านหน้าไปยัห้อรัวที่แบฮยอนไป่วยัอาหารให้เ็เมื่อเ้า
อนนี้ทุนำลัวุ่นวายับารเรียมอาหารให้เ็ๆ านยอลไปนั่รอรโ๊ะทานอาหาร
พร้อมๆับเฮุนที่เินามมานั่้วย
“ไ้ยิน่าวเรื่อรถเสียหรือยั?”
“เรื่อนั้นไ้ยินแล้วรับ”
านยอลอบลับ เาหันมาพูุยับเฮุนอีรั้เพื่อ่าเวลารออาหาร
ทั้เาและพวเพื่อนๆอีสามนหัวเราะเมื่อุยันถึเรื่อล
และนที่นำเรื่อนี้มา็ไม่พ้นนผมฟ้าอีแน่
“เออู้า
แล้วเรื่อไอ้ิมอะไรนั่นที่มันามมึอ่ะ เป็นไ?” าที่เล่าเรื่อันสนุๆทุอย่า็พลันเียบลเมื่อยอูหยิบยเรื่ออู้าึ้นมาุยบ้า
“แม่..วนุยเรื่อนี้ทำไมวะ”
ู้าว่าอย่าหัวเสีย เาสะบัหัวไปมา “ูอุส่าห์ลืมแล้วแท้ๆ”
“เอาหน่า..สรุปเป็นไ”
“เหอะ..”
เ็ผมฟ้าทำเสียึ้นมูอย่าหุหิ “ูไ้ยินว่าแม่ะย้ายไปเรียนโรเรียนเราพร้อมับที่พวเราลับันว่ะ
ูว่ามันามูยาวแน่”
“ย้ายไปเรียนับเราเหรอรับ?”
านยอลถามย้ำ
“อืม..ิแล้ว็ปวหัว
แม่บอะามูนว่าูะยอมบ”
“โห..ไอ้นี่แม่นรินี่หว่า”
“็เหี้ยละ”
ู้าว่าอย่าอารม์เสีย เามอหน้าานยอลที่ทำหน้ารุ่นิ
“ไม่้อห่วเรื่อมันยุ่ับ้อหรอเฮีย”
“เห๋..?”
“ระวั้อมายุ่ับมันะีว่า”
“..!!!!”
(60%)
ห้อพั
“ื่นแล้วเหรอรับ”
หลัาที่านยอลุยับพวานยอลและรอ้าวเสร็สัพ เา็รีบลับห้อมาทันทีพร้อมับ้าวสอานในมือเพื่อเอาลับมาให้นัวเล็ที่นั่ทำหน้าบึ้ในห้อ
“ยัไม่ื่นมั้”
แบฮยอนอบานยอล้วยสีหน้ายุ่ๆ
านยอลแม่เห็นน่ารัใีแบบนี้แ่ริๆแล้วหึแริบหาย
ระแทเอาๆเล่นเอาเาแทบราไม่ออ แม่โรุ ัเาเหมือนะเอาาเียให้ายั้นแหละ
แถมยัูปาเานแอี
“นีอนเหรอรับ”
านยอลถามยิ้มๆ เาวาานไว้บนหัวเีย่อนะนั่ล้านร่าเล็
รวบนัวบามาอไว้หลวมๆ
“ไม่อล็หมาแล้วมั้ยสัส
มึแม่โรใร้ายเลยรู้ปะ” เสียแหบที่แทบเปล่ออมาไม่เป็นำทำเอาานยอลหัวเราะ
เามูลบนแ้มนิ่มเบาๆ
“็ุแบฮยอนอบทำให้หวนี่รับ”
“แล้ว้อเอาูนสลบเลยหรือไ?
แม่..ออยามาาไหนวะ” แบฮยอนยับ่นระปอระแป
“อนแร็แ่ะูบ
แู่บไปูบมา็--”
“หุบปามึไปเลย!”
แบฮยอนะโนหน้าำหน้าแ านยอลหัวเราะิัอย่าอบใ่อนนัวสูะบรรป้อน้าวแบฮยอน
้านนอ
เสียเอะอะโวยวายอนทั้สอัไปทั่วลานมวิวที่เป็นุเ่นอหมู่บ้าน
ู้ามอานัวสูที่ยืนับแนเาแถมยัทำหน้าทำาล้อเล่น้วยแววาไม่พอใ
“ปล่อย”
“ไม่รับ”
“เี่ยเอ้ย..ู่อยแม่”
นผมฟ้า้าหมัออมา่อนะปล่อยใส่นรหน้าเ็มแร
ใบหน้าหล่อเหลาอมันหันามแร่อยเพียเล็น้อยเท่านั้น ทำเอานผมฟ้าเบิาว้า
เี่ย..่อยแรนานี้ทำไมไม่ล้มลไปเลยวะ!
“ุ่อย”
เา้อหน้า “ผมูบ”
“อย่านะ อื้อ!!”
ไม่ใ่เพียบอเล่า ิม แทฮยอู่โมเ้าประบปาเล็ทันทีที่พูบ
ไม่ไ้มีารล่วล้ำแ่อย่าใ เป็นเพียูบและูลีบปาแรๆเพื่อให้มันบวมเป่
“เหี้ย!”
“่อยอีสิรับ”
“อย่าท้านะมึ!”
“เอาสิรับ” เาว่า่อนะเอียแ้มใหู้้า่อย
และมัน็เป็นไปามา
ุ้บ!
หมัเล็ปล่อยใส่หน้าหล่ออีรั้ แทฮยอยิ้มพรายอย่าเ้าเล่ห์
เยหน้าึ้นมามอนัวาว วัแนรั้ท้ายทอยเล็เ้ามาแล้วูบอีรั้
“อื้อ!”
“หนึ่่อย
แลหนึู่บ” อีนว่าออมานิ่ๆ
เายิ้มวนประสาทนผมฟ้าที่มอหน้าเา้วยแววาโรธเือ มือู่เล็ๆนั่นยึ้นปิปาัวเอนแน่น
“อึแอ่อิอัยไอ่อี”
(มึแม่นิสัยไม่ี)
“นสวยพูอะไรรับ
ฟัไปออเลย~” แทฮยอลอยหน้าลอยาอบอีรั้
ู้าถลึาใส่้วยวามไม่พอใ
ร่าายเาสั่นมาเพราะำลัหุหิที่ทำอะไรนรหน้าไม่ไ้ “ะอาบน้ำไม่ใ่เหรอรับ มามะ เี๋ยวิมพาอาบเน้อ”
“พาอาบแม่มึิ”
“พูไม่เพราะ..”
“อื้อ!”
อีแล้ว! เาโนไอ้นนิสัยเสียรหน้านีู้บอีแล้ว
เหมือนรั้นี่ไม่ไ้ทำแู่ปาเา แ่มันั! ันไ้ลิ่นาวเลือเลยเนี่ย!
“เ็บนะไอ้เหี้ย!”
“พูไม่เพราะ?
อยาโนูบอีอ่อรับ?”
“พอแล้ว!”
ยุนิเ็ัวาวรีบันหน้าอแร่ออทันที
เาำลัมอหน้าายนนี้้วยแววาหวาระแว
็แน่ล่ะ ูสายาหื่นๆที่้อมอเาแบบพร้อมะลืนินลอเวลานี่สิ
แม่..ะพุ่เ้ามาะปบเาอนไหนยัไม่รู้เลย บอเลยว่าไอ้หน้าาวนี่ไว้ใไม่ไ้
“ั้นลอพูเพราะๆิ
เี๋ยวผมย้ายไปเรียน้วยะไุ้้นิ้น”
“ไม่มีทา!”
“้อให้ใ้ำลั?”
“ิว่าลัวไวะ”
“ไม่ลัว?”
“อ..เออ”
เี่ยเอ้ย ทำไมเสีย้อสั่น้วยวะ ยุนิมอาย้านหน้าที่ำลัทำหน้าทะมึนนเานลุู่
ถึใบหน้าะเรียบนิ่ แ่สายาที่ใ้มอมามันยิ่ทำให้ยุนินลุึ้นอีเป็นเท่าัว
เาำลัถูลวนลามทาสายา แววาที่มีแ่วามหื่นระหาย
แทะโลมเ้าอย่าหยาบโลน แม้ะส่ผ่านออมาทาสายา็ทำให้เาสัมผัสไ้
ร..โริ!
“ย..อย่ามอูแบบนี้นะ!”
“บอแล้วไว่าให้พูีๆ”
นัวสู้อาร่าเล็นิ่ ู้าสูลมหายใเ้าปอลึๆ
“อย่าทำู้านะ..”
เห็นแววนลัวผัวแถวนี้่า ฮี่ๆ โอยยยยย
มีู่ใหม่เ้ามาอีแล้วโว้ยยยย ใริปวี้าเรามาอ่านมันไป้วยัน่ะ
ส่วนใรไม่ิปหรือไม่อินู่นี้็ปล่อยๆผ่านไปเน้อ อย่ามาโวยันเ้อ
เรารัอเราน้า~ 5555555 ว่าะแ่อนที่
15 นี้บ บอเลยว่าแ่หลายวันมา ันแบบันสุๆ
แ่พยายามะไม่เทนะะ นเฟบเยอะนานี้แล้ว ิ้วๆ ~`O`~ ริๆือแบบ
แท็ในทวิอีนี่ไม่มีเลย่า -_- ไม่เป็นไร เราไหว
เราโอเเ้อ (´ｰ｀)
ใรที่แ่นิยายแล้วไม่เียนพล็อ แนะนำให้เียนนะะ
อนเเรๆสมออาะลั่น แ่พอเรื่อเริ่มยาวแล้วันเ้อ 55555 เ่นอี่นี่
้อเียนพล็อั้แ่อีพี 16 เลย่า~ ลัวัน
-..-
ทวิเอร์ ี้มมมมมมม
ความคิดเห็น