คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : SS.2 EP03 #แบคฮยอนโคตรนักเลง [100%]
EP 03
แบฮยอนื่นึ้นมาอีทีอนเือบะสอทุ่ม นัวเล็ัวเียื่นึ้นมาโยที่มีเพื่อนๆในแ๊ยัอยู่ันรบ ร่าเล็มวิ้วนิ้วหน้าเล็น้อย่อนะลุึ้นมานั่บนเียีๆ
“มาทำไมันเยอะนานี้วะ” แบฮยอนหาว เาระพริบาปริบๆเพื่อปรับโฟัสสายาให้มอไปยัเพื่อนๆ
“็ไม่ทำไม ิถึหัวหน้าแ๊ไ” วานลินเอ่ย่อนะหัวเราะหึๆในลำอ ลลิ ีู เนนี่ เพื่อนร่วมทีมอีสอนยิ้มให้แบฮยอน่อนนัวเล็ะไ้ยินเสียเาะประูัอย่ารุนแรหน้าห้ออู้า
ปัๆๆๆๆๆ!!
“ใรเาะวะ”
“ลับมาไ้แล้วสินะ” เฮุนเหยียยิ้ม เาลุึ้นไปเปิประูโยมีแบฮยอนมอามหลัไป เฮุนระาประูหน้าห้ออออย่ารุ่นแร่อนแบฮยอนะเห็นานยอลถูเฮุนับเหวี่ยเ้ามาในห้อ นร่าายอานยอลระแทพื้นอย่าแร
ผลั่!
“โอ้ยย!!”
“านยอล!” แบฮยอนร้อเรียนรัเสียัลั่น่อนะลุลี้ลุลนลุาเียออมาประอร่าสูที่ถูเหวี่ยมานร้อโอโอยอยู่บนพื้น แบฮยอนวัสายาที่แสถึวามไม่พอใใส่เฮุน พอเห็นแบบนั้นแล้วเฮุน็ถึับระุยิ้มรมุมปา
“มึห่วมันเหรอ?”
“ห่วิวะ นี่มันผัวู! แล้วมึเหวี่ยมันเ้ามาทำไม!” แบฮยอนถามเสียเียว เฮุนใ้ลิ้นันระพุ้แ้มอย่าัใ่อนะเินไประาแบฮยอนออาานยอลอย่าแร ท่ามลาสายาอเพื่อนในลุ่มที่นั่ทำหน้านิ่ๆ้อมอานยอล
“อ๊ะ! เฮุน!”
“มึห่วมัน แล้วมันห่วมึไหม?”
“...” แบฮยอนมวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ เาหรี่ามอเฮุน้วยวามสสัย
“เหอะ” เฮุนผลัแบฮยอนให้นอนล้มไปบนเีย่อนนัวสูะพู่อ “อนแรู็เห็นมันห่วมึีอยู่หรอแบฮยอน มาเาะหน้าประูเป็นั่วโมนเสียแหบเสียแห้”
“...”
“แ่แล้วไวะ พอยัยนั่นโทรมามัน็ลับไปหายัยนั่น ู็เพิ่ะเห็นหน้ามันโผล่มาเนี่ย”
“...” แบฮยอนเบิาว้า มอหน้าานยอลที่ำลัเหมือนนะร้อไห้้วยสายาใ่อนมันะเปลี่ยนมาเป็นวามผิหวั แบฮยอนไม่รู้หรอว่าอนที่ัวเอหลับานยอลเรียแบฮยอนนานนาไหน แ่ถ้าสิ่ที่เฮุนบอมาเมื่อี้เป็นเรื่อริ แบฮยอน็วระ้อรู้สึผิหวัใ่ไหม..
สุท้าย็ลับไปเพราะผู้หินนั้นเรียั้นหรอ..?
“...” านยอลเียบปาไม่สามารถพูอะไรออไปไ้ทั้นั้น เามอแบฮยอนที่มอมา้วยสายาผิหวั็ไ้แ่้มหน้ายอมรับ
านยอลพยายามแล้ว แ่ร่าายมันไปเอทั้นั้น..
“เรื่อมึับมินา..เมื่อไหร่ะหมปัหาสัที” แบฮยอนเอ่ยเสียสั่น เพื่อนในห้อพาันเินออไปหมแล้ว เหลือเพียแ่ร่าสูอย่าานยอลและร่าเล็แบบแบฮยอนที่อยู่ในห้อท่ามลาบรรยาาศที่เ็มไป้วยวามอึอั
แบฮยอนไหล่สั่น เาสูลมหายใเ้าลึๆ่อนะลุเินไปหยุรานยอลที่นอน้มหัวให้อยู่รพื้น้าหน้า
“ี่รั้แล้ววะ..ที่มึผินัูเพราะผู้หินนั้น?”
“็เ้าหิว..”
“หิวแล้วมึำเป็น้อไปส่เ้ารึไวะ! ทั้ะแม่มีมึเป็นเพื่อนอยู่นเียวเหรอ!!!”
“ผ..ผม”
“เมื่อไหร่ะหมปัหาเรื่อนี้สีทีานยอล ูเหนื่อยแล้วนะ” แบฮยอนพูเสียแผ่ว านยอลเยหน้ามอแบฮยอนที่วาแ่ำ็ไ้แ่้มหน้ายอมรับผิ ร่าสูทำเพียมอพื้นเียบๆ
แบฮยอนสูลมหายใเ้าลึๆ เาผ่อนลมหายใออมาเพื่อให้ัวเอใเย็นมาว่านี้ ร่าเล็หันหลัให้านยอล่อนะพูประโยที่ัวเออัอั้นมาลอเวลาที่เปิเทมอมหา’ลัยมานี้
“มึมอไม่ออเหรอว่าเ้าอบมึ?” านยอลเยหน้าึ้นมาทันทีหลัาที่ไ้ยินประโยนั้น นัวสูมวิ้วนิ่วหน้า้วยวามไม่เ้าใ
“ุพูอะไรน่ะรับ”
“ูถามว่ามึมอไม่ออรึไว่ามันอบมึ!” แบฮยอนวาลั่น อนนี้เส้นวามอทนอแบฮยอนำลัะา เาำหมันแน่นนมือเรียวอนนี้ึ้นริ้วแ
านยอลยืนึ้นทันทีเมื่อไ้ยินแบฮยอนวา นร่าสูเินเ้าไปอแบฮยอนาทา้านหลั ฝัใบหน้าลบนไหล่เล็่อนะถูไปมาเบาๆ
“ุอย่าิมาสิรับ” านยอลว่าเสียเบา “ผมมีุนเียวนะ”
เสียอานยอลมันอออ้อนนแบฮยอนใอ่อนยวบไปหม ร่าเล็ลายหมัอัวเอล เลือที่ะใอ่อนไม่สนใเรื่อที่านยอลลืมนัไปอย่าำใ เาใ้วามใอ่อนอัวเอยโทษให้านยอล่อนะหันหน้าเ้าหานรั
แบฮยอนมอหน้านรั วาอานยออนนี้แ่ำ แบฮยอนถอนหายใออมา สุท้ายัวเอ็แพ้านยอลมันริๆ เาไม่เยโรธานยอลไ้นานเลยสัรั้
.
.
.
สอร่าเล็ให่อันภายในห้อนอนอู้าที่เียบริบ แบฮยอนำลัใ้วามใอ่อนและวามใีอัวเอทำร้ายัวอเาเอ โยที่ไม่รู้เลยว่าารยอมานยอลในรั้นี้ะส่ผลให้ับเรื่อที่ะเิึ้นในวัน้าหน้าอย่าหนัหน่ว..
(30%)
อนโ
แบฮยอนนั่พิมพ์านอยู่บนพรมรพื้นลาห้อ โยมีานยอลที่ำลัามวอแวอยู่้าๆไม่ไปไหน ร่าเล็เอาแ่อมพิวเอร์เพื่อพิมพ์าน โยที่ไม่ไ้สนใร่าให่ที่นอนหน้าออยู่บนั
พอหายอนันทุอย่า็ลับเ้าสู่โหมปิ านยอลและแบฮยอนลับมาุยันเหมือนเิมอีรั้ ร่าเล็พับเ็บเรื่อ่อนหน้านี้ไปในหัวสมอ ยอมลับมาพูุยับแฟนร่าโเหมือนอย่าเย
“สนใผมหน่อยสิรับ านเี๋ยว่อยทำ”
“อย่าวนน่าานยอล ส่พรุ่นี้เ้า” แบฮยอนุไม่ริันั อนนี้สภาพิใไม่ไ้ลับมาเ้าที่เ็มร้อย แ่็อาะีว่าเมื่อเที่ยมาเท่าัวแล้วบ้า านยอลหน้ายู่ เานอนลบัแบฮยอนอย่า่าอ้อน
“านยอลอย่าวน..” านยอลทำเสียุิ๊เลียนแบบร่าเล็ แบฮยอนผุยิ้มออมาเล็น้อย่อนะละมือาอมพิวเอร์มาบีบมูโ่อนรัที่นอนบนั
“อบเรียร้อวามสนใีนันะไอ้หมา” แบฮยอนบีบมูอานยอลส่ายไปมาอย่าเอ็นู ส่วนนโนบีบ็ยิ้มแ้มปริเมื่อร่าเล็หันลับมาุย้วย
“ือออ เ็บรับ” านยอลว่าเสียอู้อี้ทั้ที่ปายัยิ้ม แบฮยอนหัวเราะร่าอย่านึำ่อนทัู้่ะระเบิหัวเราะันออมาอย่าสนุสนานท่ามลาบรรยาาศที่เียบสนิทภายในอนโ..
.
.
.
ท่ามลาบรรยาาศที่ร่มรื่นภายใ้้นไม้ให่หน้าะบริหารใน่วเ้า มีสอร่า่านาำลััันอย่าไม่มีใรยอมใรนเสียัลั่นลานะ นนึ็วนประสาท ส่วนอีนนึ็เอาแ่ไล่
“ไล่แล้วเนี่ย!”
“็ไม่ไปไรับ”
“ไอ้บ้า!”
“้อพี่สิ”
“เออ ไอ้พี่บ้า!” แบฮยอนเถียับนอายุมาว่าหน้าำหน้าแโยที่อีนยิ้มนแ้มปริ แบฮยอนรอามอบนเป็นล้านๆรอบอย่าเบื่อหน่ายเ็มทน เมื่อโนรุ่นพี่อินวนประสาท
นี่วันๆิแ่ะวนประสาทันรึไ
“หน้าแแล้วน่ารััเลย อยู่ใล้พี่แล้วเินหรอ” อินถามเสียแบ๊ว ่อนะหัวเราะออมาอย่าสนุสนาน เารู้ว่าที่แบฮยอนำลัหน้าแอยู่อนนี้ไม่ใ่เพราะวามเินอย่าที่เาว่าแ่อย่าใหรอ เป็นเพราะำลัหัวร้อนับเรื่ออเานหน้าำหน้าแเสียมาว่า
..ูิ เ็อะไรโรน่าแล้
“โอ้ยยยยย ไอ้พี่อิน ไอ้บ้า!” แบฮยอนแหปา่อนะระมทุบแนอินไม่หยุ นโนทุบหาไ้มีวามลัวหรือวามเ็บปวไม่ นอาเอาแ่หัวเราะนัวออย่าสนุ แบฮยอน็ไ้แ่ทำหน้าหุหิอย่าไม่รู้ะทำยัไแล้ว
โอ้ยยยย หุหิโว้ย! วนอะไรนัหนา!
“ไอ้บ้า!ๆๆๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ!!!!!”
.
.
.
PCY : วันนี้มีเลี้ยสายรหัสนะรับ ผมอาะลับ้า อโทษนะรับ
ส่สิ๊เอร์หน้าร้อไห้
แบฮยอนนั่ทวนอ่าน้อวามเิม้ำแล้ว้ำเล่ามาเป็นเวลาว่าสอั่วโมแล้ว อนนี้เป็นเวลาเือบะสามทุ่ม านยอลเพิ่ส่้อวามมาบอว่ามีเลี้ยสายรหัสเมื่ออนหัว่ำ แล้ว็าาริ่อมาอีเลย
พอร่าเล็รู้ว่ามีเลี้ยสายรหัสและานยอลเป็นนื่มแอลอฮอล์ไม่ไ้็เลยไ้แ่เป็นห่ว ถามว่าแบฮยอนห้ามไม่ให้านยอลไปไ้มั้ย ็ห้ามไ้ แ่นัวเล็ไม่อยาทำเพราะเาเออยาให้านยอลมีสั่มบ้า แบฮยอน็ทำไ้แ่ว่ายวานเพื่อนที่อยู่ในแ๊อัวเอที่เรียนอยู่ะเียวับานยอลูให้
แบฮยอนอยไลน์ไปถามเฮุนเป็นระยะๆแ่็ไร้ารอบลับ นัวเล็นอนเอามือ่ายหน้าผา อนนี้เป็นเาห่วานยอลมาว่าะไปเมาเลื้อยมั้ย หรือว่าะัวแาแอลอฮอล์รึเปล่า
แบฮยอนถอนหายใ้ำๆ ยิ่นึึ้นไ้ว่าเลี้ยสายรหัสรั้นี้มีมินา ยัยะนีที่แบฮยอน่อน้าไม่ถูะาไป้วย็ยิ่เป็นห่ว ไม่รู้ว่าานยอะโนยัยนั่นลวนลามอะไรไปบ้า
ิ๊!!!
เสียาแอพไลน์อแบฮยอนัึ้นมาหลัาที่โทรศัพท์เียบเป็นป่า้ามานาน ร่าเล็ผุลุึ้นมา่อนะเ้า้อวามที่เพื่อนสาวอย่าลลิหรือลิ่าส่้อวามมาให้
LISA : ส่รูปภาพ
เอาไ้อ บแม่มเลยมั้ย?
รูปภาพที่เพื่อนสาวนสนิทส่มาเล่นเอาใแบฮยอนระุ ลมหายใอแบฮยอนร้อนผาวพร้อมับสั่นสะท้านึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าภาพที่เพื่อนสาวส่มานั้นเป็นภาพที่านยอลำลันอนบไหล่อนที่แบฮยอนไม่อบ
..มินา
ร่าเล็สูหายใเ้าลึๆ่อนะไลู่รูปภาพอีหลายรูปที่เพื่อนสาวส่มาให้พร้อมับรัว้อวามที่แสถึวามไม่พอใออมา แบฮยอนไลู่ทุรูป่อนะมาสะุารรูปสุท้ายที่มีภาพอานยอลับมินาเล่นัน แ่มันไม่ใล่แ่นั้น
..านยอลโนูบ
ลมหายใอแบฮยอนลับมาร้อนผาวอีรั้ หัวาเล็รื้อไป้วยหยาน้ำใส อนนี้แบฮยอนไม่อาัสินใไ้ว่าานยอลำลัโนอะไร โนแอบูบ หรือั้ใเ้าไปูบเอันแน่ แ่ถ้าเป็นอย่าหลั แบฮยอนไ้บ้าายไปแน่ๆ
.
.
.
แบฮยอนยันั่รอแฟนัวโอย่าไม่ไปไหน ร่าเล็นั่มอประูอนโ้วยแววานิ่ๆ อนนี้เป็นเวลาเที่ยืนว่าแล้ว แล้วเมื่อี้นี้เฮุน็ไลน์มาบอเาแล้วว่าานยอลำลัะลับมาที่ห้อ
แ่ารที่แบฮยอนนั่รอนานนานี้มันมีเหุผล เารู้ว่าานยอลำลัลับมาอนโอเาพร้อมับผู้หินนั้น นที่ำลัเล่นสรามประสาทับแบฮยอน..
๊อๆ..
เสียเาะประูัึ้นมาเรียสิ แบฮยอนระุยิ้มรมุมปา่อนะลุาโฟานาให่ ใบหน้าเรียวเล็เรียบนิ่เมื่อมือบาเอื้อมไปเปิประูออ
“..มินา” แบฮยอนเาผิเสียที่ไหน เามอหิสาวที่ำลัยืนประอานยอลอยู่รหน้า เธอทาลิปสีแส มุมปาเรียวระุยิ้มเหยีย
ำลัะเผยธาุแท้สินะ
..เอาสิ..แบฮยอนเอ็อยาะเห็น
หิสาวยิ้มเหยีย่อนเธอะี้ไปรมุมปาอานยอลที่ถูเธอูบ แบฮยอนเผลอำมือแน่นเมื่อวามโรธแล่นริ้วึ้นมานุอ มินาเหยียยิ้มอีรั้ เธอมอหน้าแบฮยอน้วยสสยาที่สื่อถึวามไม่เป็นมิรอย่าัเน
“ปาานยอลนี่หวานเหมือนันเลยนะ” มินาว่าเสียหวาน เธอ้อาแบฮยอน้วยแววาไม่เป็นมิร แบฮยอนฮยอนทำเพียยืนนิ่่อนมุมปาเล็ระุยิ้มเหยียเ่นัน
“...”
“อยาะิมอีสัที”
พอแบฮยอนไ้ยินแบบนั้น็ไ้แ่ำมือแน่นเมื่อเาเอทำอะไรมาไม่ไ้ ร่าเล็ไ้แ่มอหน้าหิสาว้วยแววาินเลือินเนื้อึ่นมอเอ็ทำไ้เพียแ่ระุยิ้ม
หิสาวปาแเลื่อนใบหน้าเ้าใล้ร่าเล็อย่าแบฮยอน เธอพินิใบหน้าอแบฮยอน มอทุส่วนอใบหน้าหวานใสเหมือนเ็ผู้หิ่อนะเอ่ยปา
“นายหน้าสวยีนี่”
“อะไร?”
“แ่็สวยไม่เท่าัน” เสียหัวเราะอมินาัไปทั่วลานทาเินออนโั้นบนสุ แบฮยอนเิหน้าใส่เธออย่าไม่อบ่อนะผลัร่าายอหิสาวออห่าแล้วว้าายที่ไ้ื่อว่าเป็นแฟนอย่าานยอลึ้นมาประอเอ
“เธอะสวยหรือไม่สวยนั่นมันเรื่ออเธอ” น้ำเสียอแบฮยอนเย็นเียบ “แ่สิ่ที่เธอวระทำ่อานี้ือเลิยุ่ับานยอละ”
“ันำเป็น้อทำามเหรอ?”
“ะทำามหรือไม่นั่นมัน็เรื่ออเธอ ันถือว่าันพูแล้ว” แววาอแบฮยอนวาบวับั่มีไฟในวา ร่าเล็เหยียยิ้ม “แ่รู้ไว้ะว่าถ้าไม่เลิยุ่”
“...”
“ีวิอเธอะไ้รู้ัำว่า ‘อยู่อย่าไม่เป็นสุ’ แน่นอน”
ั้นะบอว่าั้นมาสั้นๆ~
เราพยายามเฟเนื้อเรื่อ
ไม่ให้ราม่ามาแล้ว
แ่ถ้าถึพล็ออนที่สอนนั้น
เลิัน
็เรียมใันเลย้า~
อีมินาเผยัวนแล้ว
เริ่มสนุแล้ว
อุ๊ปปปป~~~~~
่ามัน่ะ
รวมพลมา่ามัน
// รี๊
ความคิดเห็น