คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : SS.2 EP 09 #แบคฮยอนโคตรนักเลง [100%]
อยาให้อ่าน ัวละรแ่ละัวมัน้อำเนินไปามพล็อ่ะ อนนี้านยอลยัทำไ้แ่นี้อยู่เลย เราะ้ามพล็อที่วาไว้ไม่ไ้่ะ เรื่อมันะ่อยๆเป็น่อยๆไป ัวละรไหนที่ยัไม่ไ้เียน็ยัไม่้อลัวว่าะไม่ไ้อ่านนะะ เราเียนแน่นอน่ะ แ่มัน้อเป็นไปามพล็อ่ะ
EP 09
สิ่ที่านยอลพูออมาทำให้ร่าเล็อแบฮยอนถึับะัึ วามทรำพร้อมับำพูที่บอให้านยอลไปมีแผลอนอยู่ที่มหา’ลัยลับเ้ามาในหัวอีรั้
“เ็บ..แ่..านยอลเ็บ..” เสียอานยอลอนนี้แทบไม่เ้าโสนประสาทอแบฮยอนเลยสันิ แบฮยอนเอาแ่ยืนนิ่เหมือนเป็นหุ่น อนนี้แบฮยอนแ่ิว่าทำไมานยอล้อทำนานั้น..
แบฮยอนไม่รู้เลย้วย้ำว่าานยอละบ้าี้ทำามที่แบฮยอนเอ่ยออมาริๆ เสียหอบหายใโรยรินอานยอลัอยู่้าหู อ้อมแนแร่อานยอลอนนี้ำลัอรัแบฮยอน้วยหัวใที่เริ่มุ่มื้นเพราะเาำลัะลับมาืนีับแบฮยอนอย่าที่ใหวั ถึแม้อนนี้านยอละปวหัวรมับมา็าม
“ืนีั--”
พรึ่บ!
“ปล่อย!” แบฮยอนวาร้าว่อนะผลัานยอลอออย่าแรนอีนเล้ม นัวสูยมือึ้นับแผลบนหัว้วยวามเ็บ่อนะ้อนสายาึ้นมออีน้วยวามไม่เ้าใ “ลับไป”
“นี..”
“ลับไป!” เสียอแบฮยอนแหบแห้ นร่าเล็ำหมัแน่น่อนะี้ไปยัทาเินเพื่อให้านยอลย้อนลับไปอนนี้ แบฮยอนอยาร้อไห้ะมั สิ่ที่เาพูไปเมื่อเ้าเาแ่พูออไปเพราะไม่ิว่าานยอละทำอย่าที่เาว่า “นโ่!”
“แบฮยอนรับ” เสียออินัึ้นมาามหลั นัวสูเบิาว้าึ้นมานิๆเมื่อเห็นเนื้อัวอแบฮยอนอนนี้เปื้อนไป้วยเลือ แถมอนนี้ยัมีบุลอีหนึ่บุลที่ำลันอนอยู่บนพื้น “านยอล”
“...” านยอลมอนเรีย้วยแววาน่าสสาร อนนี้แววาอานยอลำลัพร่าเบลอและเหมือนว่าสิำลัะับลเรื่อยๆ อาารปวหัวอนนี้ำลับินานยอลอย่า้าๆนพูอะไรแทบไม่ออ
เ็บอั..านยอลิไว้แล้วว่ามาที่นี่ มาอยู่ในที่รนี้มันอยู่ในที่อใร และแน่นอนว่าานยอล้อรับรู้ว่าแบฮยอนอยู่ที่นี่..อยู่ับผู้ายนอื่น..และ็นอนับผู้ายนอื่น
ถึแม้ะพยายามทำใมาั้แ่แรอยู่แล้ว แ่พอมาเอเ้าริๆานยอล็อที่ะอยาเรียร้อับอีฝ่ายไม่ไ้ แ่มันิอยู่ที่ว่า..
..านยอลเรียร้อไม่ไ้
“นี..บอานยอล..ว่าะืนี..”
“...”
“...”
“ืนีัน..”
“ลับไป”
“!!!!”
“ูบอให้ลับไป” เสียอแบฮยอนลับมาเรียบนิ่เหมือนอย่าเิม ร่าเล็เม้มปาะที่มอร่าให่อานยอลที่นอนุมมับอยู่บนพื้น้วยหัวใที่่อยๆบีบรัเพราะเห็นอีนเ็บปว
านยอลสะบัหน้าไปมา้าๆ..นัวสูลานเ่าเ้ามาหาแบฮยอน้วยวามยาลำบา สอแนแร่โอบรัรอบท่อนาเรียวอแบฮยอน ฝัใบหน้าลับเรียวาอแบฮยอน้วยหัวใที่เ็บปว
“ลับมาหาานยอล”
“...”
“ลับมาหาานยอลเถอะรับ..” เสียอานยอลเริ่มแหบแห้ ภาพอผู้ายทีุ่เ่าพร้อมับอาอแบฮยอนทำให้อินถึับเบือนหน้าหนี “ลับมาอยู่้วยัน..ท..ที่เิมที่เราเย--”
“ที่ที่มึเอาผู้หินนั้นไปน่ะเหรอ”
“...”
“ูไม่อยาไปหรอานยอล” เสียอแบฮยอนแปลเปลี่ยนมาเป็นอ่อนล้า นร่าเล็เหม่อมอไปที่ำแพสีาวล้วน้านหน้า “มึเอานอื่นเ้าไปแทนทีู่”
“ฮึ..”
“มึเอาผู้หินอื่นเ้าไปแทนทีู่”
“ฮึ..ฮือออ”
“เรื่อืนีัน” แบฮนอว่า่อนะสูลมหายใเ้าลึๆ “ูไม่ืนีับมึ่ายๆหรอานยอล”
“ฮึ..ฮืออ..ไม่เอา ฮึ..ไม่เอา..”
“มึิว่าแ่มีแผลเหมือนูแล้วเราะีันั้นเหรอ” มุมปาอแบฮยอนระุยิ้ม ทั้ๆที่วายัเหม่อ “เหลืออีหลายอย่าเลยที่มึวรโน”
“..นี ฮึ..”
“วันพรุ่นี้ ูะลับบ้าน” แบฮยอนบอ่อนะเบนสายามามอนัวสูที่ำลัร้อไห้นัวสั่น “ูะลับไปหาพ่อ ูะไปบอพ่อว่ามึทำอะไรับูบ้า!”
“ไม่เอา! ฮืออ! ไม่เอา!” านยอลส่ายหัวไปมา่อนะปล่อยเสียร้อไห้นัึ้อ สิ่ที่านยอลลัวที่สุในอนนี้แบฮยอนไ้เอ่ยออมาแล้ว
านยอลลัว..ลัวว่าุแบินะเอาุแบฮยอนืนไปริๆ
“ูะบอพ่อทุเรื่อที่มึทำานยอล..แล้วถ้าูบอพ่อ..” แบฮยอนหัวเราะเบาๆอย่าโริ “พ่อู็ะเอาูลับืนอย่าที่พ่อูเยพูเอาไว้”
(35%)
เสร็สิ้นำที่แบฮยอนพู นร่าหนาที่ำลัร้อไห้โฮอย่าน่าสสารถึับสลบลไป้วยวามเ็บปว อินเบิาว้า่าาแบฮยอนที่ยืนมออยู่แบบนั้น
“แบฮยอน านยอลสลบไปแล้ว”
“ปล่อยเ้าไว้รนี้แหละรับ” เสียอแบฮยอนเย็นานอินเอนลุ อนนี้แบฮยอนหันหลัเินเ้าห้อไปอย่าไม่สนในที่นอนอยู่บนพื้น้วยวามน่าสสาร
อย่าหาว่าอินเป็นนี้สสารเลย แ่มออินเอ็รู้แล้วว่าานยอลเ็บปวนาไหน แววาที่มอแบฮยอนมันหม่นหมอ..หหู่..เสียใ..รู้สึผิและเ็มไป้วยรั..
เาไม่รู้หรอว่าที่านยอลทำแบบนี้ไปเาทำเพื่ออะไร แ่ถ้าะให้เาเา ็ะเพราะเห็นแผลเป็นบนมับอแบฮยอนแล้วมันย้อนวามทรำร้ายๆเ้าหาานยอลเสมอ
านยอลเป็นนรัแบฮยอนมา อินมอาแววา็รู้ ถึวแม้ว่ามันะมีหลาหลายวามรู้สึที่สื่อผ่านแววาลมโอานยอลออมา็าม แ่ที่อินเห็นไ้ัเลย็ือ..
..วามรั
แววาอานยอลสื่ออมาัเนว่ารัแบฮยอนนาไหน อนนั้นไม่รู้ว่าานยอลิอะไรเหมือนันถึไ้ลมือระทำับแบฮยอนนอีนเ็บปวแบบนี้ แ่อนนี้แววาอานยอลมีแ่วามรั
มันเป็นวามรัที่อินเอยัิเลยว่า เายัรัใรสันไม่ไ้นานี้
ถึแม้ว่าใริๆออินะอยา่วยอีนมานาไหน แ่ยัไเา็่วยานยอลไม่ไ้ เพราะถ้าเิว่า่วยานยอลแล้วเอาเ้าไปในอนโ เาเอ็ไม่รู้ว่าแบฮยอนะรู้สึแบบไหน เลยไ้แ่ัท่าัทาให้านยอลนอนีๆ แล้วเินเ้าห้อไปอย่าเียบๆ
บรรยาาศในารทาน้าวเป็นไป้วยวามเียบแ่าาทุๆวัน แบฮยอนลุึ้นเินไปเ็บานแล้วเินเ้าห้อไปแล้ว นัวสูเลยไ้แ่นั่ทาน้าวนเียวไปเียบๆ
.
.
.
ึืนนั้น
บรรยาาศภายในห้อนอนอแบฮยอนอนนี้เ็มไป้วยวามเียบและวามอึอั ถึแม้ว่าแบฮยอนะพยายามไม่เป็นห่วนที่อยู่้านนอแล้ว แ่เหมือนยิ่พยายามลืม็ยิ่ลืมไม่ไ้
แบฮยอนยอมรับว่าอนนี้เาเป็นห่วานยอล ไม่รู้ว่านอนอยู่้านอนั่นแล้วะเป็นยัไ อนนี้ฟื้นหรือยั แบฮยอนเอ็ยัไม่รู้
ไม่ไหว..แบฮยอนทนไม่ไหวแล้ว..
สุท้ายแบฮยอนทนไม่ไหว ยอมทำามวามรู้สึมาว่าสมอที่ำลัสั่ารว่าอย่าออไปหานใร้าย้านอนั่น
แบฮยอนทำไม่ไ้..
..เาทนเป็นห่วานยอลแบบนี้ไม่ไ้
ร่าเล็เปิประูอนโออมา้วยแววาเป็นห่ว ร่าเล็ย่อัวลนั่แล้วใ้มือับใบหน้าอนที่ทำให้เาระวนระวาย้วยวามรั
แบฮยอนเลิรัานยอลไม่ไ้เลยริๆ..
“ฮึ..นโ่” เสียอแบฮยอนีบ นัวเล็ลูบมือไปามรอบหน้าที่มีเลือไหล แบฮยอนเห็นานยอลเ็บัวเาเอ็เ็บนร้อไห้ “ทำไม้อทำแบบนี้้วย..”
“...”
“ไอ้นโ่” แบฮยอนสะอื้นไห้นไหล่สั่น นร่าเล็บหน้าลับหัวอานยอลแล้วร้อไห้ เาเ็บ..เ็บที่เห็นานยอลเ็บ..ยอมรับวามรู้สึอัวเอแล้วริๆว่าเลิรัานยอลไม่ไ้ “ฮึ..ฮืออ”
“...” านยอลที่แบฮยอนิว่าหลับอนนี้ไม่ใ่แบบนั้น นร่าให่ื่นมาสัพัแล้วหลัาที่สลบไปเมื่อ่อนหน้านี้ เาไ้ยินทุำที่แบฮยอนพู ไ้ยินน้ำเสียร้อไห้ และรับรู้ถึหยน้ำาที่ระทบลบนใบหน้าอเา
“...” อย่าร้อไห้เลยนี เี๋ยวาบวมนะรับ
านยอลทำไ้เพียพูในใับัวเอ เาไม่อยาลืมาอนนี้ เพราะถ้าหาเาลืมาื่น แล้วแบฮยอนอาะหนีเาลับเ้าไปในห้ออี็ไ้
ถึแม้านยอละเ็บปวที่เห็นอีนร้อไห้อยู่แบบนี้็ามแ่ านยอลอยาปลอบ อยาปลอบเ็น้อยอเา
..แ่..านยอลทำไม่ไ้
ร่าเล็ที่นั่ร้อสะอื้นอยู่บนพื้นสูหายใเ้าลึๆเพื่อเรียสิ ่อนะยมือึ้นเ็หน้าเ็าแล้ว่อยๆพยุร่าอานยอลึ้นมาอย่ายาลำบา
แบฮยอนรับรู้ไ้ถึวามผอมอานยอลที่มีมาึ้น เมื่อ่อนานยอลมีเนื้อมีหนัมาว่านี้ แ่อนนี้แ่ับสี้า็สัมผัสไ้ถึระูแล้ว
วามทุลัทุเลอแบฮยอนสิ้นสุลเมื่อแบฮยอนพาานยอลเ้ามาในห้อไ้สำเร็ นัวเล็ัท่าทาให้านยอลไ้นอนสบายๆ่อนัวเอะออไปเอาน้ำใส่ะละมัมาพร้อมับผ้าสะอาหนึ่ผืน
มือเล็ปลระุมเสื้อนัศึษาอานยอลอออย่าเื่อ้าเพราะลัวว่าอีนะื่น ถอทั้าเทั้เสื้อเพื่อที่ะไ้เ็ัวไ้สะวๆ
สิ่แรือใบหน้าเปื้อนราบเลืออานยอลเป็นสิ่ที่แบฮยอนบรรลมือเ็่อน เสียร้อไห้อแบฮยอนยััึ้นเบาๆท่ามลาวามเ็บปวอานยอลที่นอนแน่นิ่ฟันที่ัวเอรัำลัร้อไห้
านยอล็อยาร้อไห้..สิ่ที่แบฮยอนำลัทำอนนี้มันเหมือนับารเรียสิ ถึแม้ว่านัวเล็อเาะโรธนาไหน็ไม่เยที่ะทิ้านยอลไ้ริๆ ุแบฮยอนยัเป็นห่วเาเสมอ ถึแม้ว่าานยอละเยทำเรื่อเลวร้ายเิว่าที่ะยอมรับ
อโทษรับ..านยอลอโทษริๆ
พอเ็ัวและทำแผลบนหัวเสร็แบฮยอน็แทบะหลับ นร่าเล็เินไปหยิบผ้าห่มและหมอนในู้เสื้อผ้ามาปูนอน้าล่าเีย่อนะล้มัวลนอน้วยวามเหนื่อยอ่อน ทว่า่อนะหลับาร่าเล็็ลุึ้นไปเ็วามเรียบร้อยอานยอลอีรั้ พอเห็นว่าอีนนอนหลับไปแล้ว ร่าเล็็เลยฟุบัวลนอนหลับบ้า
.
.
.
2 ั่วโมผ่านไป
ร่าายให่อานยอล่อยๆ้าวลาเียอย่า้าๆ นัวสูยอบัวลนอน้าๆนรั มือให่ที่เยอบอุ่นลูบเรือนผมแบฮยอน้วยวามรัใร่..
แบฮยอนยัน่ารัเหมือนเิมไม่มีเปลี่ยน ยัเป็นเ็น้อยเสมอเวลาหลับ
แววาลมโอานยอลน้ำารื้อ นัวสู้มลฝัมูลับแ้มนุ่มนิ่มที่เาิถึ้วยวามรั านยอลูบลแ้มอแบฮยอน้ำๆ้วยวามะนึหา
านยอลยมือึ้นมาปัผมที่ปรหน้าอแบฮยอนออ แววาเหลือบไปเห็นแผลเป็นที่ัวเอทำ็ทำเอาานยอลใหาย หัวใลับมาบีบนเ็บเสียื้อๆ
“อโทษรับนี..” เสียอานยอลแพร่าเพราะะร้อไห้ ยิ่เห็นแววาอแบฮยอนทั้แทั้บวมเป่านยอล็ยิ่เ็บปว “..อโทษที่ทำร้ายนี”
“...”
“เ็บมามั้ยรับ..ฮึ..เ็บมามั้ย”
“...”
“านยอลอโทษ ฮึ..ฮือ อโทษริๆรับ” านยอลไม่รู้เลยว่าอนนี้เสียอเามันีบและแพร่านาไหน ไ้แ่เอ่ยอโทษนที่ัวเอรัสุหัวใ้ำแล้ว้ำเล่าอย่ารู้สึผิ แววาเอาแ่้อรอยแผลเป็นบนมับเล็
“..อบุที่เป็นห่วานยอล ฮึ..อบุที่ยัรัานยอล” ถึแม้แบฮยอนะพูว่าเยรั แ่านยอลเื่อว่าแบฮยอนยัรัเ้า
“เหนื่อยมั้ยรับ..”
“...”
“ฮึ..านยอลทำให้หนูเหนื่อยใ่มั้ย..”
เ็บั..านยอลเ็บปวหัวใัเลย แ่านยอลเื่อ..เื่อว่าเายัเ็บไม่เท่าแบฮยอนหรอ
“วใอานยอล..”
“...”
“อโทษที่ทำให้เหนื่อยรับ อโทษริๆรับ..” านยอลล้มัวลนอน่อนะึแบฮยอนเ้ามาในอ้อมอ เาฝัใบหน้าลับลุ่มผมแล้วพร่ำบอำอโทษ้ำๆ
“อโทษที่เยบหนู”
“...”
“อโทษที่เยเมินหนู”
“...”
“ฮึ..ฮือออ อโทษทุอย่าเลย”
านยอลอแบฮยอนแน่น ึมับทุสัมผัสที่ัวเอิถึมาลอ อเี่ยวร่าแน่น้อยนี้ราวลับลัวว่าอีนะหายไปไหน พรมูบไปทั่วใบหน้าอย่ารัใร่
เห็นแบฮยอนทีไรแล้วานยอลรู้สึผิ เรื่อนี้านยอลผิที่ทิ้รั ผิที่ทิ้นที่รัานยอลมาว่าใร ผิที่ทำร้าย ผิที่เยไมู่แล
านยอลมันแย่..
“หนูะทำอะไร..านยอลยอมหนูหมเลย” ยอมริๆ านยอลยอมแบฮยอนหมเลย “น่ะ..หนูะีานยอล ฮึ..ะ่าานยอล็ไ้”
“...”
“แ่หนู้อ ฮึ..ฮือ..ลับมาหาานยอลนะ ้อลับมา..”
“...”
“สัาว่าะเป็นสามีที่ี ฮึ..ะูแลอย่าี..”
“...”
“อโทษรับ ฮึ..ฮืออ..”
----------
บอแล้วว่ายัไม่ีัน
แ๊
เรื่อนี้เือบันอ่ะริๆ
555555555
ิถูิผิไม่รู้แ่ SS 2
ถึะันแ่ะพยายาม T.T
หวัว่าะอบนะะ
อมเมนท์อนที่แล้วมาเลย
ำลัใหายปิ้ว
สสารหนูเถอะ่ะ
เสียเวลาเมนท์ให้หนูเถอะ่ะ
// ราบเบาประิษ์
แ่วววววววว
ไม่เมนท์ะอนแล้ว!!!!
หวี๊
5555555555
ร้า <3
ความคิดเห็น