คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : SS.2 EP 12 #แบคฮยอนโคตรนักเลง [100%]
EP 11
“ฮึ..ฮืออ..ไม่..อร้อล่ะรับ ฮือออ..ผมอยู่ไม่ไ้! ผมอยู่ไม่ไ้! ฮึ..ฮือออ!!”
แบฮยอนยมือึ้นมาปิหูัวเอแน่นเมื่อไ้ยินเสียอานยอลที่ำลัร้อไห้ปานะาใายอยู่้าล่า แบฮยอนน้ำารื้อ เาำลัเ็บหัวใ ยิ่ไ้ยินานยอลำลัร้อไห้อ้อนวอนแบบนี้เายิ่เ็บปว
“ผมอโทษ.. อย่าเอาเาไป ฮึ.. ฮืออ.. อย่าเอาุแบฮยอนไป..”
“ลูใรใร็รัานยอล ูไม่ยอมให้นเลวๆแบบมึูแลลููหรอ”
“ฮือออ!! ฮืออออ!!”
“ูะถือว่ามันือวามผิพลาอูที่พลาฝาแบฮยอนไว้ับมึ”
“ฮึ..ฮือ..านยอล” แบฮยอนปล่อยน้ำาไหลอย่าห้ามไม่อยู่ นัวเล็ส่ายหน้าไปมา้วยน้ำาอาบใบหน้า นร่าเล็หลับหูหลับาร้อไห้ ไม่อยาฟัอะไรทั้นั้น ทุำพูที่านยอลเอ่ยออมามันเหมือนเป็นสิ่ที่ำลับอให้แบฮยอนใอ่อนให้ับเา
แบินที่เินเ้ามาในห้อพอเห็นลูายัวเล็ำลันั่เอามือปิหูุู้อยู่บนเีย็รีบเินไปอร่าน้อยไว้ พอเาอ้าแนรับแบฮยอน็พุ่เ้ามาร้อไห้อยู่ที่อออเา ร่าเล็เอาแ่สะอึสะอื้นนแบินปวใามไป้วย
“อย่าร้อไห้เลยเ็ี..”
“หนู..ฮึ..รัเา” แบฮยอนยุ้มเสื้ออแบินแน่น ปล่อยน้ำาไหลเปียนื้นเสื้อนอนอนเป็นพ่อ “น่ะ..หนูเ็บ อึ..หนูเ็บัเลย..”
“อย่าร้อเลยนี หนูำลัะทำให้ป๋าร้อไห้ามนะ” แบินเอี้ยวหน้าลไปูบมูรั้น ไลู้บับน้ำาามใบหน้าเล็ับแ้มอูม้วยวามรัและเ็บปวที่เห็นลูร้อไห้ แบฮยอนเอ็พยายามหยุสะอื้น “ป๋ารัหนูนะะ ป๋ารู้ว่าหนูรัมัน แ่อนนี้หนูอย่าลับไปเลย”
“อึ..ฮึ..”
“อยู่ับป๋า” แบินลูบหัว เาหอมเปลือาสีมุับแ้มนิ่มเบาๆ “หนูอยู่ับป๋านะะ อย่าลับไปเลย”
แบินเอ่ยาแ่ำ แบฮยอนสะอึสะอื้นอย่าน่าสสาร นเป็นพ่อแบบเาไ้แ่เ็บปวหัวใที่เาไม่สามารถ่วยอะไรแบฮยอนไ้เลย นร่าเล็ผละออมามอหน้าผู้เป็นพ่อ ่อนะพุ่เ้าออีรั้
“ฮึ..ฮือออ ป๋า..”
“อย่าร้อเลย่ะ” แบินเสียสั่น “ป๋ารัหนู มันะไม่รัหนู่ามันนะะ ป๋ามีหนู ป๋ารัหนู”
แบินเอ่ยประโยรั้ำแล้ว้ำเล่า เอาแ่ปลอบนที่ำลันอนุอ้วยแววาแ่ำ
เาทำไ้แ่นี้ เาไม่สามารถแบ่เอาวามเ็บปวาแบฮยอนมาไ้เลย
.
.
.
3 วัน่อมา
เ้าอวันใหม่ในบ้านที่เยเียบเหาอนนี้ลับมาสใสอีรั้ แบฮยอนลืมเรื่อราวอเรื่อเมื่อสามวันที่แล้วไปแล้วลับมานั่ยิ้มนั่หัวเราะับผู้เป็นพ่อ
ลอเวลาสามวันที่ผ่านมาานยอลไม่มาหาเาเลย ทั้ที่ะ ทั้ที่บ้าน ร่าสูหายไปาวามทรำอแบฮยอนไปแล้ว
วันนี้แบินเป็นนไปส่แบฮยอนที่มหา’ลัยเหมือนอย่าแ่่อนที่เยไปส่เ็น้อยไปโรเรียนมัธยม มือให่ับมือเล็ไว้บนัแน่นะับรถไป้วยมือ้าเียว
“ยิ้มน้อยยิ้มให่”
“ป๋ายิ้มไม่ไ้เหรอะ”
“หนู็ไม่ไ้บอว่าห้ามยิ้มนี่”
“หึ..ไอ้หมา” แบินเอ่ยไปยิ้มไปะที่ยมือเล็ึ้นมาหอม แบฮยอนไ้แ่เบ้ปา้วยวามหมั่นไส้
“ป๋าะอายุสี่สิบสี่แล้วนะ”
“่ะ ทำไมเหรอะ?”
“ป๋าวรหยุหล่อไ้แล้วรู้มั้ย? มีแ่ผู้หิมอป๋า หนูไม่ไ้อยามีแม่นะ” ำพูน่ารัน่าเอ็นูที่เอ่ยออมาาริมฝีปาแสเล่นเอาแบินหัวเราะเบาๆ้วยวามเอ็นู เายมือแบฮยอนึ้นมาหอมแรๆอีหนึ่รั้้วยวามหมั่นเี้ยว
“ป๋าไม่หาแม่ให้หนูหรอ่า ป๋ารัหนูนรัใรไม่ไ้แล้วหนู็รู้นี่ะ”
“ีแล้วล่ะ หนูไม่อยามีนเ้ามา่วยใ้เิน” แบฮยอนยิ้ม เาบีบมือแบินเล่นไปมา “หาเินให้หนูใ้นเียวนี่แหละ”
แบินยิ้มแ้มปริ แววาโ้เป็นสระอิเพราะวามสุ เวลาเิมหวนืนลับมาอีรั้หลัาที่ห่าหายาอีนไปั้นาน สุท้าย็ลับมาให้เาไ้อิ่มเอมอีรั้
แบฮยอนเป็นวใสำหรับเา ารระทำ่าๆอเา่าทำเพราะรัแบฮยอนทั้นั้น แบฮยอนไม่มีแม่ เาเิมาาวาม้อารอระูลเาและระูลอฝ่ายหิที่เยมั้นหมายันว่าอยาให้สอระูลนี้มีลู้วยัน แ่ไม่ไ้เิมาาวามรั พอมีแบฮยอนออมาแบินเอ็เป็นนอรับเลี้ย แล้ว็เลิราับผู้หิระูลนั้นไปโยเธอเอ็ไม่ไ้มาพบเอแบฮยอนอี
ถึแม้ะเลี้ยแบฮยอนมาเอแ่เา็เลี้ยสุวามสามารถ เลี้ยมาอย่ายุไม่ให้ไ่ไรไม่ให้อม เลี้ยมาเพราะวามรั
..นี่แหละวใและีวิอเา
าแบฮยอนไปแบินไ้าใายแน่ๆ
.
.
.
“อนเย็นป๋าะรีบออาบริษัทมารับนะะ”
“รับ หนูเอาาราสอนส่ให้ป๋าในไลน์แล้วนะ ราวนี้็มารับหนูทุวัน”
“่ะ เอันอนเย็นเนอะ” แบินหอมหัวแบฮยอนาม้วยพวแ้มทั้สอ้าแล้วเินลับไปึ้นรถ ่อนะลระลมาโบมือให้ลูายสุที่รั่อนะับรถลับไปทำานที่บริษัท
แบฮยอนมอามรถนออไปเรียบร้อยแล้วร่าเล็ถึไ้เินเ้ามาในลานะ แบฮยอนเห็นอินำลัยืนโบมือยิ้มให้เลยไม่รอ้าที่ะเินเ้าไปหา
“ิถึัุพี่าย” แบฮยอนยิ้มนาหยี๋เอ่ยทัแบินที่ำลัยมือึ้นมายีหัว
“ิถึแล้ว็หนีไปนอนับพ่อ”
“ผมิถึพ่อนี่”
“้าๆ แ่วันนี้แบฮยอนิถึพี่ เรา็้ออยู่ับพี่ทั้วันนะ” แบฮยอนพยัหน้า โอเ วันนี้แบฮยอนว่าแทบะทั้วัน เาพร้อมที่ะอยู่ับพี่ายอยู่แล้ว “พ่อมาส่เหรอ?”
“ใ่”
“หน้าาหล่อใ่ย่อยเลยนะเนี่ย”
“หล่อใ่ปะ ผม็ว่าพ่อหล่อ” แบฮยอนเอ่ยมพ่อัวเอนอินไ้แ่เบะปา้วยวามหมั่นไส้ แ่พอยิ้มไ้ไม่นานเสียร้อนรนอยอู็ัึ้นมาพร้อมับร่าเล็ที่ำลัหอบหัๆวิ่มาหาเา
“แบฮยอน..”
“อะไร”
“..านยอล”
“านยอลทำไม?” แบฮยอนถาม้วยวามสสัย แววาอยอูำลัทำให้แบฮยอนเริ่มใเสีย นัวเล็มวิ้วนิ่วหน้า่อนะเบิาว้า้วยวามใ
“านยอลโนพวุเฮุนรุมอยู่ที่ะ”
“!!!!”
“อนนี้สลบไปแล้ว เาพาันหามส่โรพยาบาลแล้ว!”
45%
ใบหน้าเล็เรียบนิ่ึ้นมาทันทีเมื่อยอูเอ่ยเรื่อราวอานยอลออมาแบบนั้น ยอูมวิ้ว ่อนะเอ่ยบอแบฮยอนที่ยืนนิ่้าอีรั้
“แบฮยอนไ้ยินเราพูไหม?”
“ไ้ยิน” แบฮยอนเอ่ยอบเสียนิ่ “แล้วยัไวะ..”
“หา..?”
“มันเ็บแล้วมาบอูทำไม?”
“...” สิ่ที่แบฮยอนพูออมาทำเอายอูมวิ้วอีรั้ ร่าเล็อเพื่อนสนิทอย่าแบฮยอนำลัทำหน้าาเยาไม่รู้สึรู้สาอะไรนยอูไม่เ้าใ
..ไม่ห่วานยอลเลยเหรอ?
แบฮยอนมอหน้าเพื่อนที่ำลัทำหน้าสสัย่อนะถอนหายใพรืให่ “มึำลัสสัยใ่มั้ยว่าทำไมูถึไม่ห่วมัน”
“...” ยอูพยัหน้า
“ไม่รู้สิ ะห่วมัน็ห่วอยู่หรอ แู่พยายามทำให้ัวเอินเรื่อที่านยอลโนอัสะมาว่า” ร่าเล็ถอนหายใอีรั้ “เพราะูเื่อว่ารั้นี้มันไม่ใ่รั้สุท้ายที่านยอละเอ มัน้อมีรั้่อๆไป และแน่นอนว่ามัน้อเิึ้น”
“...”
“ูอยาไปหามันนะ แู่ไม่อยาให้วามรู้สึเิมๆไหลลับเ้ามาทำให้ใูไว้เวอีว่ะ”
“...”
“มึะไปหามัน็ไปเถอะ แู่ไม่ไป”
“แ่านยอล้อารุแบฮยอนนะ”
“...”
“เ้าเรียหาแบฮยอนลอเวลาเลย”
“...” ลายเป็นแบฮยอนบ้าที่ยืนนิ่เียบ นัวเล็ถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อนอีรั้ ่อนะพยัหน้าอย่าำยอมเพื่อที่ะไปหาานยอลับยอูโยที่มีนับอย่าิม อิน
.
.
.
โรพยาบาล S
บรรยาาศภายในห้อพัผู้ป่วยเียบสนิทเพราะในที่นี้มีแ่แบฮยอนและร่าให่อย่าานยอลที่ำลัหลับใหล อาารอานยอลไม่ไ้หนัถึั้น้อเ้านอนห้อพิเศษนานี้ แ่เป็นแบฮยอนเอที่เป็นนัารหาที่ให้เพราะอยาให้านยอลสบาย
..สุท้ายแบฮยอน็ใอ่อนให้านยอลอยู่ี
ร่าเล็ยอบายลนั่บนเ้าอี้้าเียนไ้ ร่าายอแบฮยอนเออนนี้ลัวรู้สึเหนื่อยล้านาแทบปิ ึ้อฟุบหน้าลับเียนไ้ที่มีานยอลนอนอยู่
แบฮยอนถอนหายใแล้วถอนหายใเล่า าะหลับแ่ร่าายลับสั่ไม่ให้หลับเสียไ้ สุท้าย็นอนหายใทิ้ๆว้าๆอยู่ในห้อับานยอลไปเียบๆ สมอ็พลาิไป่าๆนาๆ
“...”
แรยับาเียทำให้แบฮยอนลุพรวพราึ้นมาอย่าใ ใบหน้าเล็มวิ้วเมื่อเห็นว่าานยอลำลัลืมาื่นึ้นมาอย่า้าๆ ร่าให่ระพริบาถี่ๆ่อนะมอเห็นแบฮยอนที่ยืนอยู่้าน้าเีย
“ุแบฮยอน..” เสียแพร่าเอ่ยเรียร่าเล็ แบฮยอนไม่ไ้อบอะไรลับ ทำเพียเอี้ยวัวไปหยิบแ้วน้ำมาให้านยอลื่มเียบๆ
“...”
“ุแบฮยอนมาทำอะไรที่นี่รับ..”
“เสือ” ร่าเล็อบเสียเย็น เารับแ้วน้ำามืออานยอลลับมาวาที่โ๊ะ ใบหน้าเล็เรียบนิ่ะที่มอหน้าานยอลที่ำลั้อมาทาเาเ่นัน “มออะไรมึ”
“มอนน่ารั..” เสียแหบแห้อบออมาพร้อมรอยยิ้มเล็ๆ วามึาแผลที่หาิ้วับมุมปาทำเอาานยอลเบ้หน้าเล็น้อย “มอนน่ารัที่ื่อแบฮยอนรับ”
“...” แบฮยอนยมือึ้นมาอทั้ที่ใบหน้ายัเรียบนิ่ แ่ในใลับเ้นึัเพราะำพูหวานหูที่เอ่ยออมาทำให้เาใสั่น แ่็้อปั้นหน้านิ่เ้าไว้ ถึแม้ว่าเาเอะเริ่มรู้สึถึอาารหูแอัวเอแล้ว็าม
“แล้วุแบฮยอนล่ะรับ..มอผมทำไม..”
“ูมอไม่ไ้?”
“มอไ้รับ ผมอยาให้มอนานๆ” แววาลมโายแววสใสึ้นมาทันที านยอล้อมอใบหน้าิ้มลิ้มที่ำลัปั้นหน้านิ่ เอ่ยบอประโยที่ัวเออยาพูออมานอีนะั “รันะรับ..”
“...”
“รััเลย..” แววาอแบฮยอนวูบไหวนานยอลมอเห็น นร่าเล็ปล่อยมือที่อันไว้บนอออเรียมัวที่ะหมุนัวออาห้อนี้แ่็โนอีนยื้อไว้้วยารับแนอเาไว้เบาๆ
“...”
“อยู่ับผม..” านยอลระุแนร่าเล็เบาๆ “อยู่ับผม่อนนะรับ”
“...”
“อย่าหนีเลยนี..อย่าหนีานยอลอีเลย..”
“...”
“หนูอยู่ับานยอล่อนนะ..” เสียอานยอลมันเว้าวอนนวามรู้สึอแบฮยอนสั่นไหว น้ำเสียริใที่เอ่ยออมาว่ารัเายััึ้อไปทั่วทั้หู แววาอแบฮยอนสั่นสะท้านเพราะำพูว่ารัำเียวออีฝ่าย
“ูไม่อยาอยู่ับนเหี้ยๆแบบมึ”
“...” านยอลเม้มปาแน่น ไ้แ่เียบเพราะสิ่ที่แบฮยอนพูมานั้นมันเป็นวามริที่านยอลไม่สามารถพูอะไรออมาไ้ และานยอล็อที่ะไม่พูอะไรเี่ยวับเรื่อพวนั้น เพราะานยอลไม่อยาให้ำพูพวนั้นลายเป็นำแ้ัวที่ฟัไม่ึ้น
“...”
“านยอลรู้รับ..ว่าานยอลมันนิสัยไม่ี” านยอลเอ่ยเสียทุ้ม มือให่ระับ้อแนเล็เบาๆ “านยอลยอมรับ ไม่อพูอะไรเี่ยวับที่ผ่านมานอาำว่าานยอลอโทษ”
“...”
“านยอลผิเอที่ทำใหุ้แบฮยอน้อเ็บปว านยอลรู้ว่ามันเลวร้าย..านยอลอโทษรับ”
“...”
“.. แ่ให้โอาสานยอลไ้มั้ย..ุะไม่ลับมาบับานยอลอนนี้็ไ้..แ่ให้โอาสผม..” เสียอานยอลเริ่มสั่นสะท้าน เหมือนับไหล่เล็ๆอแบฮยอนที่ำลัสั่นไหวเ่นัน “ให้านยอลไู้แล..ห..ให้านยอลไ้ใ้..านยอลยอมใหุ้แบฮยอนทำอะไรานยอล็ไ้..”
“...อึ..ฮึ..” แบฮยอนัวสั่นพร้อมับน้ำาที่ไหล ยิ่ไ้ฟัแบฮยอนเอยิ่เ็บปว านยอล็เ็บปวไม่่าาร่าเล็นนี้หรอ
.. อย่าร้อไห้เลยรับ
“านยอลรอไ้รับ..ะเอาืนานยอลสัสิบปี ยี่สิบปี..านยอลรอไ้เสมอ..”
“...”
“อแุ่แบฮยอนลับมา..ลับมาเป็นวใอานยอล ลับมาเป็นแสสว่าที่อยนำทาให้านยอลลอ”
“...ฮึ..”
“ลับมาให้านยอลไู้แล านยอะเป็นสามีที่ี..ป..เป็นสามีที่รัุนเียว..”
“ฮึ..ฮืออ..” แบฮยอนยมืออี้าึ้นปิปา านยอลที่เห็นแบบนั้น็น้ำารื้อ ปล่อยแนอแบฮยอนแล้ว่อยๆลาเียที่ัวเอนอนอยู่ เินมายืนอยู่รหน้าร่าเล็ที่ำลัร้อไห้
“..อย่าร้อเลยเ็ี..” านยอลบอเสียทุ้ม บาหยัเผยรอยยิ้มบาๆทั้ที่วาแ่ำ โอบอุ้มร่าอแบฮยอนึ้นมานั่บนเียแทนที่เา แทรัวเ้าระหว่าาโยที่อีน็ไม่ไ้ัืน มือให่ประอใบหน้าร่าเล็ึ้น นิ้วโป้ให่เลี่ยใบหน้าแบฮยอนเบาๆ “ให้านยอลูแลนะ..ให้านยอลูแล..”
“ฮึ..ฮือออ..ไอ้..ห..เหี้ย..” เสียอแบฮยอนอู้อี้ แบฮยอนใแทบอ่อนยอมให้านยอลมันอยู่แล้ว “ม..มึยั..ฮึ..เ็บไม่เท่า....ู้วย้ำ..”
“านยอลรู้..” ใบหน้าหล่อเลื่อนใบหน้าเ้าใล้ร่าเล็นหน้าผาิัน เลี่ยปลายมูอัวเอลับออีนเบาๆ ่อนะ่อยๆเลื่อนริมฝีปาลทาบทับ
ปาให่บยี้ละเมียละไมลบนลีบปาบาอย่า้าๆ านยอลไม่ไ้ลุล้ำเ้าไปทันทีเพราะแบฮยอนยัสะอึสะอื้น นัวสูสลับูึลีบปาบนและปาล่าเบาๆ่อนะสอปลายลิ้นเ้าออนในโพรปาที่เผยอึ้นรับ
เรียวลิ้นทั้สอำลัเี่ยวระหวัันเพราะวามิถึ านยอลำลััววามหอมหวานที่ทำให้เสพิ้วยวามะนึหา บยี้เรียวปาอิ่มทีู่บอบมา้ำแล้ว้ำเล่า พยายามสัมผัสวามหวาบหวามและวามิถึนี้ไว้ให้มาที่สุ
มือให่วาลบนเอวอิ่ว ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้านัศึษาราาแพหูี ทั้ที่ปายัทำหน้าที่ปรนเปรอร่าเล็อยู่ไม่ห่า มือหนาที่อยู่ไม่สุำลัึายเสื้ออแบฮยอนออาาเแล้วสอมือเ้าไปลูบไล้ผิวบาไล่าเอวถึเนินออแบฮยอน้วยวามิถึ สลับลูบไปมานแบฮยอนอ่อนยวบ
“..แฮ่..านยอล..”
“ให้านยอล..”
“อึ..แฮ่..” แบฮยอนหอบถี่ ยิ่โนอีนบีบเ้นไปทั่วัวยิ่ทำให้แบฮยอนหอบหายใถี่ึ้นเรื่อยๆ “อ..อย่า..อึ๊..”
“..นี”
“อื้อ..”
“ให้านยอล..นะ..นะรับ..”
--------------
อ่ะเเม่ๆว่าไะ ยอมให้น้อโนมั้ย?? ฮรี่ๆๆๆ ให้น้อโนเถอะ่า SS.2 ห่าหายาเอ็นีไปนานเหบือเิน นแ่ิลแ // บปา
อมเมนท์ร่อยหรอ เป็นทั้สอเรื่อเลย นี่ำลัะทิ้ันใ่มั้ย เราะไ้ทิ้้วย ฮื้ออออ เม้นให้น้อ รัน้อเม้นให้น้อนะะ เย่ๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น