คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : SS.2 EP 15 #แบคฮยอนโคตรนักเลง [100%]
EP 15
ัวละรหลัอย่าานยอลยัแสละรไ้ีอย่า่อเนื่อ อีนปล่อยให้มินาลูบลำร่าาย่อไปเพื่อรอเวลาที่แบฮยอนะออมาัารับเรื่อนี้ให้มันบสิ้น
ริๆานยอลไม่่อยอยาะสนับสนุนเรื่อารทำร้ายผู้หิอุแบฮยอนเท่าไหร่นั แ่านยอลลัวว่าถ้าพูออไปแล้วเี๋ยวุแบฮยอนะเ้าใผิิว่าเาเป็นห่วุมินาอี อีอย่าเรื่อนีุ้แบฮยอน็ไม่ไ้เป็นนลมือเอ้วย
ถามว่าอนนี้านยอลอึอัไหมที่้อมานั่ให้ผู้หิที่เ้ามาปอลอเาำลัลูบลำอยู่แบบนี้ านยอลบอไ้เลยว่าอึอั เาอึอัมา แ่ทำอะไรไม่ไ้เลยไ้แ่อยู่นิ่ๆแบบนี้
“ิถึานยอลที่สุเลย่ะ อนนั้นมินาร้อไห้น้ำาแทบเป็นสายเลือเลยรู้มั้ยะ” เธอว่าพลาวาหัวไว้บ่นไหล่อานยอลอย่าอออ้อน ท่าทาน่ารัที่เธอแสแสร้ออมานั้นทำให้านยอลแทบอยาะอ้วออมาเสียอนนี้ านยอลสะอิสะเอียแ่็ไ้เพียอบออไป้วยวามฝืนใ
“านยอล็ิถึรับ” านยอลอบออมาพลาเบือนหน้าไปมออมืที่มีร่าอุแบฮยอนอย่าอวาม่วยเหลือ แบฮยอนที่ยืนอออยู่ระุยิ้ม เาเห็นุแบฮยอนพยัหน้ามาให้ เท่านั้น็ทำให้านยอลโล่ใเพราะารแสพวนี้ำลัะบลแล้ว “เอ่อ..ุมินารับ”
“ว่าไะ?”
“ริๆที่ผมนัมาที่นี่ ผมไม่ไ้ะมาุยเรื่ออเราทั้สอนหรอนะรับ” านยอลอบพลายิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่นมอูออไ้ทันทีเลยว่าในรอยยิ้มนี้หาวามริใไม่ไ้ “มีนอยาเอน่ะรับ”
“..ใระ?”
“...” พอพูบ ร่าอแบฮยอนับนอื่นๆที่อยู่ในมุมมื็เินออมา้วยใบหน้าเรียบนิ่ ะมีเพียแ่แบฮยอนเพียนเียวที่ยยิ้มมุมปาึ้นสู แววาวาบวับ
พอมินาไ้เห็นแบบนั้น็เบิาว้า มือไม้สั่นึ้นมาอย่าเห็นไ้ัเมื่อเริ่มปะิปะ่อเรื่อราวไ้และรู้ว่าแบฮยอนที่ยพวมานานี้เาะมาทำอะไร แววาอเธอล่อแล ัวสั่นึ้นมา้วยวามลัวและใ
“..านยอล”
“ุแบฮยอนับนอื่นๆอยาเอรับ” รอยยิ้มอานยอลอนนี้เป็นรอยยิ้มที่เธอเลียที่สุ านยอลใ้วามใสื่ออัวเอหลอเธอเพื่อให้เธอายใแล้ว่อย่าเธอในอนสุท้าย
“ล..เลว!” มินาวา “พวนายยพวมาะทำร้ายันใ่มั้ย!” มินาลุึ้นมาี้หน้าแบฮยอน้วยวามลัว ร่าายสั่นเทาอเธอทำเอาแบฮยอนหัวเราะในลำอ
“..ลาี” แบฮยอนอบ แนเรียวยึ้นมาออพลามออีน้วยแววาเอาเรื่อ “ำไ้มั้ยว่าวันนั้นโนลลิบแล้วเอาไปบอานยอลมันว่ายัไ?”
“บ..แบฮยอน! อย่าเ้ามานะ!”
“บอานยอลว่าันเป็นนลมือ?” แบฮยอน้าวเ้าหาอีน มินาเอ็เินถอยหลั้วยท่าทีหวาลัว “ำไ้มั้ยว่าโนไปี่รั้?”
“...”
“โอ๊ะ..สสัยไม่ไ้นับ” แบฮยอนหยุเิน เายืนมือไปับปลายาออีนแ่็โนปัออ “ันะไม่พูมาละนะ”
“น..นายะทำอะไร!”
“ันะนับหนึ่ถึสามแล้วหนีไปะอย่าให้ันับไ้” แววาอแบฮยอนำลัลุวาบ้วยวามสนุ ารล้าแ้นหลัสรามำลัะเิึ้น และเรื่อสนุๆำลัะามมาแล้ว “ถ้าันับไ้..เธอะเหลือแ่ื่อ”
“แบฮยอน! ันไม่มาเล่นอะไรแบบนี่หรอนะ!” ถึแม้ว่า้าในอเธอะลัวมาแ่ไหน แ่็ยัทำใีสู้เสือวาลับแบฮยอนออไปูเหมือนไม่เรลัว
“..หนึ่”
“..แ”
“..สอ”
“อ..อย่านะ!”
“..สาม”
หมับ!
แบฮยอนว้า้อแนออีนทันทีที่นับเลบ ใบหน้าหวานยิ้มนาหยี๋ มือเรียวบีบแน่นเ้าที่แนอเธอ
“รี๊!!”
“..เสียใ้วย”
“อย่านะ! รี๊!!”
“..เธอหนีไม่ทัน”
30%
เละ..พั..
อนนี้สถานาร์เริ่มแย่ลเรื่อยๆเมื่อนที่แ้นมาว่าเาอย่าลลิไม่ยอมที่ะหยุมือทั้ๆที่มินา็แทบะแหลามืออเธออยู่แล้ว แบฮยอน็ไ้แ่มอนิ่ๆไม่ไหวิเพราะเาไม่มีวามิที่ะเ้าไป่วยผู้หินนี้แน่ๆ
“ัารันเอแล้วันนะ ูลับละ อุาา” แบฮยอนบอเสร็็เินออาหลัึเรียนไปับานยอลอย่าเียบๆ เป้าหมายอแบฮยอนอนนี้ืออยาลับไปหาพี่ินนที่ห่าหายาีวิแบฮยอนไปเนินนานเสีย่อน “ูะไปหาพี่ินนะ มึะไปมั้ย?”
“ไปรับ” านยอลเอ่ยอบ แบฮยอนพยัหน้าแล้วโบแท็ี่ไปที่อนโอพี่ายที่แสนีอัวเอพร้อมๆับานยอล ไม่นานนัรถแท็ี่็มาอที่หน้าอนโหรูลาเมือที่ที่แบฮยอนมาอยู่บ่อยรั้
แบฮยอนโทรุยับพี่อิน่อนแล้วว่าเาำลัะมาที่นี่ พออีนอบลแล้วบอไม่มีปัหาอะไรแบฮยอน็ยิ้มว้า้วยวามีใ
“ะรออยู่้าล่าหรือมึะึ้นไป้วย”
“ไป้วย็ไ้รับ ผมไม่อยาอยู่นเียว” านยอลเอ่ยอบเสียอ้อมแอ้ม
“ึ้นไปแล้วเอภาพบาาูไม่รู้้วยนะ” แบฮยอนบอแ่นั้น็หัวเราะ านยอล็พยัหน้าเพราะรู้ีอยู่แล้วว่าะเออะไรเา็ไม่สามารถเรียร้ออะไรไ้
ริๆานยอลไม่อยาให้แบฮยอนมาที่นี่หรอ มันเป็นอนโอผู้ายที่แบฮยอนมานอน้วยึ่านยอลไม่อบเลย แ่็ไม่มีสิทธไปพูอะไรเพราะัวเาเอ็เยทำ
“ว่าไัวแสบ”
“พี่!” แบฮยอนร้อเรียอีนเสียหลเมื่อยัไม่ทันะไ้ึ้นไปหา อีน็เินมาอยู่้าหน้าเา ร่าเล็ยิ้มแป้นแล้วเินเ้าไปออีน้วยวามิถึ อินหัวเราะน้อยๆ่อนะ่อยๆออบอีน้วยวามิถึเ่นัน
“หายหน้าหายาไปนอนับพ่อะนาน พี่ิว่าเราะลืมพี่แล้วนะ”
“ผมไม่ลืมพี่่ายๆหรอน่า ผมิถึพี่นะรู้ปะ” แบฮยอนบออีนพลาลั้วหัวเราะ อินที่เพิ่รู้เพิ่เห็นใรอีนที่ยืนสบเสี่ยมอยู่้านหลัอแบฮยอนเา็เอ่ยทั
“านยอลใ่ไหม?”
“..รับ” นถูพูถึอบเสียะุะัทั้ที่ยัไม่เยหน้า านยอลไม่อยาเยหน้าึ้นมอภาพทีู่แสนมีวามสุอนสอนนี้ ถึแม้หูะไ้ยินเาพูอะไรัน็ามแ่
็านยอลเ็บ
“อย่าพูถึเาเลยพี่ ผมมาหาพี่ทั้ทีไม่ิะวนึ้นห้ออ่อ?”
“เอ้า ึ้นมาสิ ฮ่าๆ”
.
.
.
ลาึ
เวลาสามทุ่มเศษแบฮยอนับานยอลำลัเินทาลับบ้านเพื่อลับไปพัผ่อนหลัาทีุ่ยับรุ่นพี่ที่ิถึเสร็แล้ว อนนี้แบฮยอนยัยิ้ม้าเพราะยัสนุับารนัุ่ยับพี่อินและแฟนัวน้อยๆอรุ่นพี่เา
ใ่แล้วหล่ะ หายไปนานอนนี้มีแฟนเยเลย
แฟนพี่อินัวเล็มาเพราะอนนี้อยู่แ่มอห้า เป็นเ็ัวาวๆื่อีมิน แบฮยอนิว่าเาน่ารัมาเลย แ่็ไม่รู้ทำไมถึมาบับพี่อินไ้
บรรยาาศในรถยัเียบไปเรื่อยๆ นเป็นานยอลที่เอ่ยออมา
“วันนี้ผมไปทำานนะรับ”
“เริ่มไปทำานแล้วเหรอ?”
“อ่า..ใ่รับ ผมไม่ไ้เอาเินเ้าบัีใหุ้หลายวันแล้ว” านยอลอบ “ผมแ่อยามาสุ่ให้ถึบ้านน่ะรับ ลัวว่าะเิอันราย ถึแม้ว่าถ้าเิึ้นมาริๆแล้วะไม่มีปัา่วยอะไรุเลย็าม”
“..านยอล”
“อโทษรับ านยอลมีแ่นี้ริๆ ผมมีใหุ้แบฮยอนเท่าที่ัวผมมีให้ไ้ ทุอย่าที่ให้ไปนั่นือทุอย่าที่ผมให้มีแล้วริๆ”
เสียอานยอลสั่นสะท้าน ารไปเอรุ่นพี่อินในวันนี้ทำให้านยอล้อย้อนลับมามอัวเอว่าัวเาูแลอีนีอย่าที่รุ่นพี่อินูแลแบฮยอนีแล้วหรือยั มันทำให้านยอลเห็นหมเลยว่าัวเาไม่เยะูแลแบฮยอนเลย้วย้ำ
“อย่าิมาิ ูไม่--”
“อโทษอีรั้รับ านยอลพยายามที่ะมีใหุ้เท่าที่นอื่นมีให้แล้ว แ่านยอลมีให้แ่นี้ สิ่ที่านยอลให้ไปทุอย่ามันืออริ านยอลรัุริๆ านยอลรัุมาๆ”
“...”
“ารูแลานยอลอาไม่ีเท่านอื่น านยอลอาะปป้อุแบฮยอนไม่ไ้ แ่สิ่ที่านยอลมั่นใว่าานยอลมีมาว่านอื่น็ือวามรั”
“านยอล”
“านยอลมีมาว่านอื่นแ่นี้รับ ุแบฮยอนะรับานยอลไ้มั้ย..”
“...”
“านยอลรัุแบฮยอนนะ านยอลรัุแบฮยอนริๆ”
60%
1 ปีผ่านไป
วันเวลาพ้นผ่านไปเร็ววันราวเหมือนับเราโห แบฮยอนึ้นปีสอ ทุนำลัเลื่อนั้นปีารเป็นนัศึษา านยอลมีภาระหน้าที่ที่้อทำหนัึ้นเพราะเรียนหมอ ส่วนแบฮยอนเอ็หนัึ้นามั้นปีเหมือนัน
ิวัรทุๆวันนี้ผ่านไป้วยีเหมือนอย่าแ่่อน านยอลลับเ้ามามีบทบาทในีวิอเา และเา็ลับไปมีบทบาทในีวิอานยอลมาึ้นเ่นัน
านยอลูแลเาีมาึ้น ทำหน้าที่สามีไ้ีอย่าที่เาเยพูเอาไว้ว่าะั้ใ เาทำานหาเินเ้าระเป๋าแบฮยอนทุๆเือน านยอลั้ใเรียนเพื่อให้ไ้เรนิยมอันับหนึ่อย่าที่ัวเอั้เป้าหมาย อยเป็นสารถีรับส่แบฮยอนทุเ้าทุเย็น หาเินผ่อนอนโนอนนี้านยอลผ่อนหมแล้ว
อนโใหม่เป็นอนโที่านยอลั้ใผ่อนเพื่อให้ไ้ห้อใหม่ เาบอไม่อยาให้แบฮยอน้ออยู่ในห้อที่ผ่านวามทรำร้ายๆพวนั้นมา
ทุอย่าำลัีึ้น รวมถึวามรู้สึอแบฮยอนและานยอลเอ็เ่นัน มันีึ้นมาามลำับ านยอลไม่ไ้เร่รัเรื่อารลับไปบันอเราสอน เาบอะ้อเรื่อยๆ ะรอนว่าเาะลับไปี้วย ึ่านยอล็ทำมันมาปีว่าๆแล้ว
ถามว่าแบฮยอนรัานยอลมาึ้นมั๊ย แบฮยอนอบเลยว่าเายัรัเท่าเิม เาไม่เยลวามรัที่มีให้ับานยอลเลยสันิ เป็นวามรู้สึอื่นๆที่หายไปเนื่อาโนอีนทำให้เสียวามรู้สึเสียมาว่า
แ่อนนี้มันีึ้นแล้ว เพื่อนๆอเายอมรับในัวานยอลเพิ่มมาึ้น นาเฮุนเอ็ยัยอมานยอลที่ยัทน้อเามาถึนานี้ เป็นแบบนั้นแบฮยอน็ีใ เพราะไม่้อมาอยัวลเรื่อานยอละโนเฮุน้อมอีเมื่อไหร่
มันีมา..ีมาริๆ
วันนี้เป็นอีหนึ่วันที่านยอลมารับ อีนออรถใหม่เป็นรถมอเอร์ไ์รุ่นเวสป้าสีฟ้าที่านยอลั้ใทำานเ็บเินเพื่อื้อมันมาไปรับไปส่เา
รอไม่นานรถเวสป้าสีฟ้าอันแสนุ้นเย็ับมาอเทียบหน้าะ ายหนุ่มัวสูที่ร่าายบึบึนึ้นว่าเมื่อ่อนถอหมวันน็อออพร้อมับอมยิ้มมอมาทาเา แบฮยอนว้าระเป๋ามาสพาย่อนะเินไปหานหน้าหล่อ้าๆ
“อโทษที่้ารับ มีแ้านนิหน่อย”
“ไม่เป็นไร อนนี้ไปเหอะ ูหิวแล้ว”
“ั้นเิึ้นรถไ้เลยรับ” านยอลยื่นหมวันน็อมาใส่ให้อีน่อนะหัวเราะน้อยๆ้วยวามเอ็นู แบฮยอนเอ็ยิ้มเล็ๆ่อนะึ้นร่อมมอเอร์ไ์อานยอลพร้อมับวัแนโอบรอบเอวให่อย่าเยิน
านยอลเปลี่ยนไปมา เาัวโึ้นเป็นอึ่่าาแบฮยอนที่ยััวเล็เหมือนเิมไม่เยเปลี่ยน านยอลไม่ไ้เปลี่ยนไปแ่นิสัยที่ีึ้น เาหล่อึ้นามธรรมาิ และ็เปลี่ยนไปมาๆ
านยอลเยถูทาบทามให้ไปเป็นนายแบบ นอนนี้เาเป็นที่รู้ัมามายในโลโเี่ยลเพราะโน้าให้รีวิวนั่นรีวิวนี่อยู่เป็นประำ
านยอลเปลี่ยนไปมา..และแบฮยอน็อบวามเปลี่ยนแปลนั่นอานยอลเหลือเิน..
.
.
.
@อนโานยอล
แบฮยอนำลัโนเสือะรุบ..ร่าายอเาำลัถูใรบานอเี่ยว้วยเรี่ยวแรที่ทำเอาแบฮยอน้อนิ่วหน้า
ใบหน้าหวานใสเหยเึ้นมาเมื่อเสื้อนัศึษาสีาวัวบาถูระาออ ออสวยเริ่มแะไป้วยน้ำลายเพราะโนใรอีนำลัวัเลีย้วยวามหยาบโลน
“อึ๊..านยอล” แบฮยอนราระเส่า ร่าายร้อนรุ่มเมื่อถูร่าายเปลือยเปล่าอใรทาบทับ
ไม่นาน ร่าายอแบฮยอน็ถูอีนสอแทรเ้ามาแล้วระทุ้เ้านแบฮยอนน้ำาไหล รีร้อนเสียแหบเสียแห้พระวามเสียวระสัน อีทั้ยัโนอีนบูบนปาไหม้
“ฮ่ะ..เบา..้าหน่อย ฮึ..อ้ะ”
“บัับ..ัวเอ..แฮ่..ไม่ไ้”
สุท้ายแบฮยอน็ทำไ้เพียแ่รีร้อแล้วปล่อยให้อีนรัแ้ำๆ แบฮยอนถูีน้ำเ้า่อทา้ำแล้ว้ำเล่าอย่าไม่รู้ัพอเมื่ออีนอัอั้นาารที่ไม่ไ้เ้าร่าายแบฮยอนมาไ้เือบหนึ่ปี
“รันะ..แฮ่..านยอลรัุแบฮยอนะ..” นั่นเป็นเสียสุท้าย่อนแบฮยอนะรู้สึถึน้ำาวที่ีเ้ามาอีรั้่อนะสลบไป
รบ 100% แล้วววว เย่ๆๆๆๆๆๆ
มันะบเเล้วีๆนะะ เี๋ยว็บแล้ว
แ่เรายัมีอนพิเศษน้าาา
แฮร่ๆๆๆๆ อยาทำเล่นมา
เเ่เราไม่ไ้เเ่ในอมเเล้วอ่ะ
แ
ถ้ามีโอาสอยาเปิเล่นมาเลยนะะ
มีเรื่อหน้าเรื่อไหนมีอมแล้ว
เอันเ้อ 555555555
เอันอน่อไป หลัานี้็หวานๆ่า
แฮปปี้มว้า ^^
ความคิดเห็น