คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Face
Title : Face
Player : Shim Hyunseong
Note : เสียงกรีดร้องที่หนึ่ง ในตอนนี้ต้องเกี่ยวกับใบหน้า บีมเลยคิดว่าฮยอนซองน่าจะเหมาะสุด เพราะต้องเป็นที่หน้าตาดีที่สุดและดูอบอุ่นที่สุด สำหรับบีมก็มีแต่ฮยอนซองคนเดียว ^_^
ณ ห้องเรียนเกรด 11 ห้อง B มีเสียงพูดดังจอแจจากนักเรียนหลายๆ กลุ่ม ส่วนใหญ่ก็กำลังคุยกันเรื่องวงการบันเทิง
“หล่อจัง JR วง NU’EST!” นักเรียนสาวหลายคนกำลังสนใจอยู่กับนิตรสารรายเดือนที่หน้าปกเป็นรูปของ NU’EST บอยแบนด์น้องใหม่แกะกล่องกับผลงานเพลงที่ชื่อชุดว่า Face ซึ่งทั้งห้าหนุ่มมาในลุคส์สุดเท่ในชุดแจ๊คเก็ต กับซิงเกิ้ลเปิดตัวเพลง Face งานเพลงแนว Dubstep ที่เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากแฟนๆ ได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว
“ถ้าเทียบกันแล้ว ผู้ชายในห้องเรามีแต่คนน่าเกลียดเนอะ”
“อืมม์ โดยเฉพาะซง จีเอ มืดมนแถมยังน่าเกลียด แย่ที่สุดเลย! ฮ่าๆๆ” พวกเธอพูดใส่ซง จีเอจนไม่สนใจว่าเจ้าตัวจะรู้สึดยังไง จีเอก้มหน้าลงด้วยความเสียใจ
“พอสักที อย่างกับคนบ้าเลย พวกเธอเองก็ลองทำหน้าให้เหมือนซน นาอึน A Pink ให้ได้ก่อนสิ!!” ผมพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้พร้อมทั้งชูรูปภาพของนาอึน A Pink ให้พวกเธอดู เป็นเพื่อนห้องเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงต้องพูดให้ร้ายกันขนาดนี้ ไม่เอาใจเขาใส่ใจเราเลย
“น่ากลัวอะ ชิม ฮยอนซอง! ไปเหอะๆ” หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดก่อนจะพาเพื่อนออกจากห้องเรียนด้วยกัน
“จริงๆ เลย” ผมพึมพำอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปพูดกับจีเอ “จีเอไม่ต้องใส่ใจหรอกนะ!! พวกผู้หญิงมีแต่พวกบ้าๆ ทั้งนั้นแหละ!”
“อืมม์ ขอบใจนะ...ฮยอนซองนี่ดีจังเลยนะ...หล่อตั้งขนาดนี้...ทั้งที่ฉันเองก็กำลังพยายามอยู่แท้ๆ”
“มะ ไม่หรอก! ฉันธรรมดาออก” ผมปฏิเสธออกไป หลังจากนั้นจีเอก็ไม่พูดอะไรอีกเลย เขาเปิดนิตยสารอ่านที่โต๊ะ จนกระทั่งเปิดไปเจอหน้าหนึ่ง
การเสริมความงามแบบใหม่ ศัลยกรรม!! ลดพิเศษ
จีเอ...จากตอนนั้นก็หยุดเรียนไปตั้งหลายวัน...
วันนี้ไปเยี่ยมที่บ้านดีไหมนะ...?
ถ้าไม่ได้หยุดเพราะ กังวลเรื่องนั้นก็คงดีหรอก...
เสียงคนเดินเข้ามาในห้องเรียนเป็นที่สนใจจากคนในห้อง เมื่อพวกเราหันไปมองก็ตกใจไปตามๆ กัน
“คะ ใครน่ะ?!”
“หน้าเหมือน JR NU’EST เป๊ะเลย!”
“เอ๋? โต๊ะของจีเอ...?” พวกเราตกใจมากที่คนหน้าเหมือน JR NU’EST เดินไปนั่งที่โต๊ะของจีเอ
จิ...จีเอ...!?
แล้วจีเอก็เป็นที่สนใจของนักเรียนสาว พวกเธอต่างตกตะลึงในใบหน้าที่เปลี่ยนไป (มาก) ของเขา
“อะ เฮ้ นาย...ซง จีเอเหรอ...”
“ใช่แล้ว”
“จริงเหรอ!!”
“ระหว่างที่หยุดไปเกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
“แค่เป็นหวัดน่ะ ดูเหมือนเพราะเอาแต่นอนเลยผอมลงน่ะ”
“ไม่เป็นไรเหรอ”
“นายหล่อขึ้นมากเลยนะ”
“เอ๋ ก็เหมือนเดิมนะ ไม่ได้มาโรงเรียนตั้งนานเลยแต่งตัวหล่อหน่อยแค่นั้นเอง” จีเอพูดอย่างอารมณ์ดี
แต่ผมก็ยังตกใจไม่หาย เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยเหรอ
“อะ อะไรเนี่ย! ไอ้จีเอเป็นเด็กมัธยมแท้ๆ แต่ทำศัลยกรรมงั้นเหรอ?” ซง อึนซูพูดโวยวายมาได้ยินข่าว รวมถึงเพื่อนๆ เขาอีกสองคนด้วย
“พวกผู้หญิงบ้าหรือเปล่า! เอาอกเอาใจอะไรกันอยู่ได้”
“ไม่อยากเชื่อเลย ไอ้จีเอ”
“นายคิดว่าไงฮยอนซอง?” อึนซูหันมาถามความเห็นจากผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบเขาไปยังไง
“...อึนซู...แต่จีเอหล่อขึ้นและร่าเริงขึ้นก็ดีแล้วล่ะ...! เพราะงั้นจะยังไงก็ช่างเถอะ J” สิ่งที่ผมตอบไป จีเอก็เข้ามาได้ยินพอดี เขาจึงเอ่ยชวนผมไปคุยที่ระเบียง แต่สิ่งที่เขาพูดมา ผมไม่คิดว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบนี้
“ที่จริงแล้วอิจฉาใช่ไหมล่ะ...ที่ฉันหล่อขึ้น แล้วพวกผู้หญิงมาเอาอกเอาใจ”
“ปะ เปล่านะ”
“อย่ามาแสร้งทำเป็นคนดีนะ!” เขาพูดพร้อมทั้งผลักผมอย่างแรงจนล้มลงไปนั่งกับพื้น
“ยังไงก็เถอะ พอฉันหล่อขึ้น ชีวิตฉันก็เปลี่ยนไปแล้ว! ไม่ยอมให้นายมาสงสารอีกแล้ว” จีเอแสยะยิ้มออกมาก่อนจะเดินจากไป
...พอภายนอกเปลี่ยนไป...จีเอที่เคยเรียบร้อย...ก็นิสัยเปลี่ยนไปด้วยเหรอ...
หลายวันต่อมา
ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย เหตุการณ์ยังดำเนินไปตามปกติ จีเอยังเป็นที่สนใจจากนักเรียนหญิง ตัวผมก็กำลังจะเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก แต่กลับมีคนเปิดประตูเข้ามาก่อนทำให้ผมตกใจเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา
“อรุณสวัสดิ์ ฮยอนซอง!”
อึน...อึนซู? หน้าเหมือน JR NU’EST จัง
“อึนซูเหรอ? จริงอะ!”
“อึนซูนี่แต่งตัวเก่งแล้วก็หล่อขนาดนี้เหรอ?” และแล้วพวกนักเรียนหญิงก็หันไปให้ความสนใจกับอึนซู ทำให้นักเรียนชายหลายๆ คนเริ่มลำบากใจ
ตั้งแต่วันนั้น
นักเรียนชายในห้องก็เปลี่ยนแปลงตัวเองให้หล่อขึ้น
ยกเว้นผม
นักเรียนชายในห้องทุกคนมีหน้าเหมือนกันหมด และใส่เสื้อผ้ายี่ห้อเดียวกัน
มีผมคนเดียวที่นอกรีต
อาจารย์กับพวกผู้หญิงทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจก็จริง แต่จะคิดว่าผู้ชายทุกคนหน้าเหมือนกันหรือเปล่านะ?
...ผมหน้าแปลกอยู่คนเดียว ชักกังวลแล้วสิ...
วันมาเรียนตามปกติ ผมเห็นพวกผู้หญิงกำลังล้อมวงดูอะไรบางอย่างแล้วหัวเราะคิกคัก
“แอบทำอะไรน่ะ” ผมดึงสิ่งนั้นมาจากมือพวกเธอ มาเป็นกระดาษที่เขียนหัวข้อว่าม.5 ห้อง B จัดอันดับหนุ่มหล่อ และยังมีการเขียนลำดับว่าใครได้ที่หนึ่ง แน่นอนว่าลำดับสุดท้ายต้องเป็นผมอยู่แล้ว แต่คนที่อยู่รองสุดท้ายนี่สิ...ถ้าเขารู้ต้องไม่ยอมรับแน่ๆ ซึ่งเขาคนนั้นก็เผอิญมาเห็นกระดาษนั้นพอดีจึงดึงมันไปจากมือผม
“ทะ ทำไม...ฉัน อยู่รั้งท้ายแบบนี้” จีเอมองกระดาษแผ่นนั้นด้วยมือสั่นๆ นักเรียนชายที่รู้เรื่องนี้ก็แอบหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ พร้อมทั้งซุบซิบกันอีก
“เหมาะกับเท้าของจีเอดีนะ...ก็ไม่มีรองเท้ายี่ห้อเท่ๆ นี่นา”
จีเอได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกไปเพราะไม่อยากทนฟังไม่ได้ ผมมองตามไปด้วยความเป็นห่วง
ห้องเก็บของ
จีเอยืนมองเท้าของตัวเองเมื่อเทียบกับรองเท้าของอึนซูที่แอบหยิบมาด้วย มาไม่พอดีกับเท้าเขาเลย
“รองเท้า...เพราะไซส์รองเท้าไม่พอดีเลยตกอันดับสินะ เพราะเท้าแบบนี้ใส่รองเท้าไม่เข้า” จีเอพึมพำ ก่อนจะชูกรรไกรตัดประเก็นขึ้นมาดูความคมกรับของมัน
“...อีก 15 ซม.” พูดจบ จีเอก็ทำใจให้กล้า ก่อนจะค่อยๆ อ้ากรรไกรให้กว้าง...เพื่อเตรียมตัดส่วนเกินที่ทำให้ใสรองเท้าไม่เข้า
ถึงความเจ็บปวดจะมีมาก แต่จุดมุ่งหมายของเขาคือการได้เป็นที่หนึ่ง!
ตอนนี้ห้องเรียนเรากำลังวุ่นอยู่กับการตามหารองเท้าช่วยอึนซู รองเท้ามันก็อยู่ของมันดีๆ จะหายไปได้ยังไง ขณะเดียวกันจีเอก็หายตัวไปอีก ผมจึงเลือกที่จะตามหาเขาก่อน รองเท้าคู่เดียวมีคนช่วกันตามหาหลายคนแล้ว แต่ยังไม่มีใครตามหาจีเอเลย
ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝนที่มืดครึ้ม ทำให้ทางเดินในโรงเรียนมืดไปด้วย ผมเดินผ่านแถวนั้นพอดีจึงได้แต่มองไม่กล้าเข้าไป เพราะผมไม่ถูกกับความมืด
แต่แล้วประตูห้องเก็บของก็เปิดเอง ผมรีบไปหลบหลังกำแพงด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยๆ ชะเง้อคอดูว่ามันคืออะไร จนกระทั่งมีคนเดินออกมาจากห้องนั้น
จีเอ...?
เขาเดินกะเผลกออกมา ในมือถือกรรไกรตัดประเก็นที่เปื้อนเลือด มันหยดลงพื้นทีละหยดจากปลายกรรไกร และแต่ละการเดินของเขานั้นมักจะมีรอยเลือดจำนวนมากลากตามพื้นไปด้วย
“เข้าแล้ว...ใส่เข้าแล้วล่ะ”
ผมสงสัยในสิ่งที่ได้ยินว่าอะไรที่เขาใส่ได้ ผมก้มลงมองเท้าของจีเอ นั่นทำให้ผมแทบหัวใจวาย! พราะมันคือรองเท้าของอึนซู ที่เปื้อนเลือดของจีเอเต็มไปหมด เขาคงจะใช้กรรไกรนั่นตัดนิ้วเท้าออกเพื่อใส่รองเท้าให้ได้พอดี
ผมตัดสินใจรีบหนีออกจากตรงนั้นเมื่อได้ฟังประโยคที่จีเอพูดออกว่า...
“ทีนี้ ฉันก็เป็นอันดับ 1 แล้ว!”
...แต่หลังจากนั้น ก็มีนักเรียนหลายคนถูกค่านิยมของคนอื่นปั่นหัวอย่างไม่ขาด
“ทีนี้ ฉันก็เป็นอันดับ 1 แล้วล่ะ...”
“ฉันผอมที่สุด...”
“อา...อยากตัวเล็กลง อยากตัวเล็กลง”
ถึงอย่างนั้น...
“รู้สึกว่าทุกคนเหมือนกันไปหมด น่าเบื่อเนอะ”
“ที่เขาว่าหนุ่มหล่อสามวันก็เบื่อแล้วนี่เรื่องจริงนะ”
“ฮยอนซองหล่อที่สุดจริงๆ แหละ ว่าไหม?”
“เป็นตัวของตัวเองด้วย” เมื่อพวกเธอคิดกันอย่างนั้นแล้วก็ยกโขยงกันมาหาผม
“ฮยอนซองเป็นอันดับ 1 เลยนะ”
“นี่ ฮยอนซองชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ? นักร้องที่ชื่อซน นาอึนใช่ไหม?”
ผมเหลือบตามองไปเห็นสายตาของนักเรียนชายทุกคนที่กำลังจ้องมาที่ผม มันเป็นสายตาที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างมาก
แล้วพวกเขาก็ดึงตัวผมให้ขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกเรียน พวกเขาค่อยๆ เดินเข้ามาหาผมช้าๆ ผมเองก็เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนหลังนั้นติดกับระเบียง ถ้าพลาดอาจตกลงไปได้
“มะ...มีอะไรเหรอทุกคน...ที่ว่าจะคุย?”
“อย่ามาทำเป็นได้ใจนะ!! ทั้งที่น่าเกลียดแท้ๆ!”
“ทำไมถึงไม่ทำหน้าให้เหมือนกับทุกคน?”
“ถ้าไม่มีนาย พวกผู้หญิงจะได้สนใจพวกฉัน”
“คนอย่างนายหายไปซะเถอะ!” เพื่อนคนหนึ่งพุ่งเข้ามาจะผลักผมให้ตกลงไป ผมหลบตามสัญชาตญาณ ทำให้เพื่อนคนนั้นพุ่งตกลงไปจากตึก ผมมองเขาด้วยความช็อค พอตั้งสติได้ก็รีบวิ่งออกจากตรงนั้น
คนที่ตกลงไปเมื่อกี้ ผมไม่รู้ว่าคือใคร
เห็นเพียง
ใบหน้าเหมือนๆ กัน...
“จะทำลายหน้านั่นให้ดู!”
ผมไม่สนใจเสียงเรียกจากด้านหลัง ผมรู้แค่ว่า...อันตราย ต้องหนี!
สุดท้ายที่ซ่อนของผม ก็คือในห้องน้ำ ผมปิดล็อคไว้อย่างแน่นหนา ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก มาถึงตรงนี้คงจะปลอดภัยแล้ว...
เคยได้ยินมาว่า การให้ใส่ชุดเดียวกันเหมือนเครื่องแบบ ก็เพื่อส่งผลให้มีพฤติกรรมเหมือนกัน...
ถ้าหน้าเหมือนกันก็คงยิ่ง มีพฤติกรรมเหมือนกันงั้นเหรอ?
ปัง!
“ฮยอนซอง! ออกมานะ!!”
ผมร้องออกมาสุดเสียงด้วยความกลัวและตกใจ เพราะตอนนี้พวกเขากำลังใช้ไม้ถูพื้นพังประตู ผมยกมือขึ้นมาปิดหูด้วยความกลัวสุดชีวิต
“เปิดเดี๋ยวนี้!” ทุกคนพยายามที่จะเปิดประตูแต่ไม่สำเร็จ จู่ๆ จีเอก็พูดขึ้นทั้งที่ยังจ้องมองตัวเองในกระจกเงาอยู่
“...คนหล่อ มีแค่ฉันคนเดียวก็พอ”
“อะไร?!”
“คนหล่อมีแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว!” เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะสาดน้ำกรดที่ถือมาด้วยใส่ใบหน้าของเพื่อนคนนั้นและทุกๆ คน ผมได้ยินแต่เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานเกินจะทนไหว ผมอาศัยจังหวะช่วงนี้แอบหนีออกมาได้
น่ากลัวเหลือเกิน...ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!
ผมเดินเข้าห้องเรียนตอนเช้าตามปกติ กลัวจัง...หลังจากนั้นเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้...
ผมเดินเข้าไปในห้องเรียน แต่ก็ต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจ เมื่อผมเห็นเพื่อนๆ ถูกพันด้วยผ้าพันแผลเต็มใบหน้าไปหมด ถึงผมจะไม่ค่อยเห็นบาดแผล แต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามันคงจะไม่น่าดูแน่เลย
“ฮยอนซอง...” เพื่องสองคนเดินเข้ามาหาผม “พวกฉันตาสว่างแล้วล่ะ...”
“ฮากีก็ตกลงไปในพุ่มไม้ เป็นแผลแค่เล็กน้อยเองล่ะ”
“ขอโทษนะ...ฮยอนซอง พวกฉันทำอะไรลงไปก็ไม่รู้...”
ทุกคน...ดีจัง!! กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!
“อรุณสวัสดิ์ ฮยอนซอง”
ผมหันไปตามเสียงของซง ดงจุน เพื่อนสาวร่วมห้อง มะ เหมือนมาก...!? เหมือนนักร้อง...ซน นาอึน
“อรุณสวัสดิ์ ฮยอนซอง”
“อรุณสวัสดิ์ ฮยอนซอง”
ไม่ใช่ดงจุนคนเดียว...แต่นักเรียนหญิงในห้องนี้มีใบหน้าเหมือนซน นาอึนทั้งหมดเลย
“อรุณสวัสดิ์ ฮยอนซอง”
- The End –
ความคิดเห็น