UNNAMED ONLINE

UNO

UNNAMED ONLINE

          ความมืดมิดปกคลุมไปทั่วบริเวณ ไม่มีแม้แต่แสงใดเล็ดลอดลงมา มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกและเสียงก้องของเท้าที่กระทบกับพื้น

          กึก    กึก     กึก

          จนแล้วจนรอด สองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย สุดท้ายความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำอีกครั้ง

          ใช่.......เขาทำแบบนี้หลายครั้ง

          “ ที่ไหน......” เสียงอ่อนระโหยโรยแรงเอ่ยขึ้น นั่งลงกับพื้นเพื่อพักเหนื่อย ทว่าสิ่งที่สัมผัสก้นนั้นไม่ใช่พื้นแข็งๆ แต่เป็นความเย็นเหยียบจนสะดุ้งขึ้นยืน

          “ อะไรวะเนี่ย” อุทานออกมาเมื่อก้มมองกลับไม่พบอะไร เห็นเพียงความมืดมิดเท่านั้น คิ้วขมวดและตัวสั่นเทิ้ม เขาอยู่ที่นี่นานแล้ว เดินแล้วเดินอีกหวังจะพบบางสิ่งบางอย่าง ทว่ามันกลับว่างเปล่า มีแค่ความมืดมิดเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเขา

          สองมือกำแน่น อยากจะระบายอารมณ์โดยการตะโกน แต่พอคิดจะทำแบบนั้นเสียงมันกลับหายเข้าไปในลำคอ และมือที่อ่อนเปลี้ย ทุกอย่างๆ ไม่เป็นไปดั่งที่เขาคิด

          ‘นี่ เจ้าลูกชายตัวแสบ ตื่นขึ้นมากินข้าวได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน....”

          สวรรค์ !! นั่นเสียงแม่ เสียงแม่ของเขา

          เงยหน้าขึ้นมองบนความมืดมิดหวังจะเห็นใบหน้าของผู้เป็นแม่ สองเท้ารีบวิ่งไปทั่วบริเวณ

          ‘จะตื่นหรือไม่ตื่น อีก 5 นาทีถ้ายังไม่ตื่นแม่จะงดค่าขนมแล้วนะ’

          เสียงของแม่เอ่ยอีกครั้ง ชายหนุ่มรีบวิ่งไปตามเสียงที่ได้ยิน ทว่าเหมือนกับเสียงของแม่นั้นดังมาจากทั่วทิศทาง

          จากนั้นเสียงก็เงียบทันใด กลับมาเป็นเฉกเช่นเดิม ชายหนุ่มปล่อยหมัดไปข้างหน้า เอนกายลงบนพื้นแม้มันจะเย็นเยียบแค่ไหนก็ตาม สมองตอนนี้ว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออกทั้งสิ้น น้ำตาไหลริน..............นานแล้วนานเล่า

          เขานอนแบบนี้จนหลังชาไม่รู้สึกที่ความเย็นนั่นอะไรอีก มีเพียงความมืดมิดที่เหมือนเริ่มจะกัดกินภายในใจ

          ‘เจ้าตะวัน !! นี่มัน 5 นาทีแล้วทำไมยังไม่ตื่นอีกห้ะ !!!’

  รูปภาพหน้าปกเอามาจากกูเกิล

ซึ่งมันไม่มีเครดิตให้ ถ้าใครทราบสามารถบอกได้เน้อ