✖ { Gallery & Doujin } [ Naruto ] ✖

ลำดับตอนที่ #144 : ✖{ นอกเรื่อง } [ Uchiha & D ]✖

Won Der.
(ขอบคุณธีมงามๆนะคะ)


หวาดดีค่ะ^^ เจอกันหลายรอบแล้ว คราวนี้มานอกเรื่อง(เล็กน้อย)

ตอนนี้จะเป็นการนำพี่น้องตระกูลอุจิฮะ(จากนารูโตะ)และพี่น้องตระกูล D (จากวันพีช)มารวมกันนะคะ

เรื่องวันพีชน่ะอาบิไม่ค่อยรู้ตื้นลึกหนาบางมากหรอกค่ะ(เพื่อนมันอ่านน่ะ)

แล้วตอนนั้นเพื่อนมันเอาฉากที่เอสตายมาให้อ่าน.. ยอมรับว่าเศร้ามาก..

อ่ะนะ อาบิก็เป็นพี่คนเวลาสูญเสียน้องหรือพี่ก็เข้าใจความรู้สึกลูฟี่และก็ซาสึเกะดี..

ตอนนี้จะเป็นการนำความรู้สึกและคำพูดของทั้งสี่คนมารวมกันนะคะ ถ้างงๆก็โทษด้วย

มาเริ่มกันเลยดีกว่า...




  

"อิทาจิ"

พี่ที่ตัดสินใจฆ่าน้องไม่ลงและเห็นน้องสำคัญที่สุด...

 

"เอส"

พี่ที่สาบานว่าจะคอยปกป้องน้องตลอดไป..

.
.
.
แต่ความตาย...ก็อยู่เหนืออยู่สิ่งอื่นใด...



 
"อิทาจิ"

พี่ที่ตายในการต่อสู้กับน้องของตัวเอง และ..ตายไปพร้อมกับรอยยิ้ม...

 

"เอส"

พี่ที่ตายในการต่อสู้ระหว่างโจรสลัดหนวดขาวกับหนวดดำ


.
.
เหตุผลเพราะ...


 

"อิทาจิ"

ต้องการตายในการต่อสู้กับซาสึเกะ.. เหมือนกับการไถ่โทษ...

 

"เอส"

ปกป้องน้อง..คนสำคัญ...


.
.
ผลที่เกิดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองตาย...


 

"ซาสึเกะ"

ต้องการแก้แค้นโคโนฮะ ที่ทำให้อิทาจิต้องกลายเป็นนินจาถอนตัวและสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป..

 

"ลูฟี่"

เกิดอาการช็อค..หากรักษาไม่ทันก็จะตาย...เพราะสูญเสียพี่ชายที่รักยิ่งไป


.
.
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพี่ชายทั้งสองไม่ตาย...

 

"อิทาจิ"

ถ้าเขาไม่ตาย..เขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต..ความผิดและบาปจะติดตามเหมือนเงาตามตัว...

 

"เอส"

ถ้าเขาไม่ตาย..คนที่ตายก็จะเป็นลูฟี่..




บทสรุปของทั้งสอง...

ไม่เหลืออะไรนอกจากความเสียใจ..

ความแค้น..

ความชิงชัง..

การแก้แค้นไม่ใช่คำตอบ..

แต่.....การอยู่เฉยๆก็ไม่ได้ช่วยอะไร..

สัญญาที่ให้เพียงชั่ววันยังตราตรึงเป็นเพียงความทรงจำที่ยังเตือนว่าเขาเป็นคนดีขนาดไหน..

สัญญาที่ให้ไว้ทั้งชีวิตแต่วัยเด็กเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของทุกๆวัน...

แต่สิ่งที่กระทำกลับตรงกันข้ามและยุติลงด้วยความตาย

แต่ก็พังทลายเพราะความตายที่เหมือนตัวพรากจาก

แต่สิ่งที่พี่ทั้งสองคนมีและรู้สึกเหมือนกัน...

"ไม่ว่ายังไงพี่จะปกป้องนายเอง.."

"ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ตายและเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.."

ความรักที่มีให้น้องทั้งสอง

ถึงแม้ว่าจะทำสัญญาให้เป็นจริงไม่ได้...

ความตายที่พรากทั้งสองออกจากกัน...

แต่พวกเขา...

ก็ยังตายไปพร้อมกับรอยยิ้ม...




The Memmory...


 

 

 

 

 

 

.
.
.
.
คำขอโทษ...

"เก่งขึ้นแล้วนะ...พี่ขอโทษ..ซาสึเกะ..."

"ฉันเคยสัญญากับนายแล้วนี่นาฉันจะไม่ตายและเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่แล้วฉันก็รักษาสัญญาไม่ได้..ขอโทษนะลูฟี่..."




 

"อย่าร้องไห้อีกเลยนะ...ซาสึเกะ.."

 

"ฉันจะทิ้งน้องชายให้อยู่คนเดียวได้ยังไงล่ะ.."



.
.
I'm... Sorry..


เจ้าน้องชาย..ที่แสนโง่เอ๋ย...

น้องชายที่อ่อนแอของฉัน..

สิ่งที่ฉันทำไปก็เพื่อตัวนาย..

ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน

ไม่ว่ายังไง..

ฉันจะก็จะปกป้องนาย...

อย่าร้องไห้ไปเลยนะ..

จะร้องไห้ทำไมเนี่ย..

ฉันอาจจะไม่ใช่คนดีนัก

แต่สิ่งที่คนเป็นพี่อย่างเราจะทำได้นั้น..

"คือปกป้องน้องชายทั้งสองคน"

อิทาจิ & เอส...

.
.
You leave me alone..


อยากให้ความตายที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นเป็นเพียงแค่ฝันร้าย..

อยากลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วอยากเห็นเขาอยู่ข้างๆ

รอยยิ้มที่อบอุ่นนั่น

ขอเห็นมันอีกทีได้มั้ย..

ไม่เอาครั้งสุดท้าย..

อย่าพูดว่าตาย.. ไม่เอา..

สัญญาแล้วนะว่าวันพรุ่งนี้น่ะพี่จะสอนผม..

สัญญาแล้วนะว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป..

คำพูด..

ที่พวกพี่พูดมาทั้งหมดนั่นน่ะ...

"มันโกหกทั้งเพ.."
.
.
.
สุดท้ายแล้วคนที่เสียใจ..

ก็ไม่ใช่ใครอื่น..

"แต่เป็นเราสองคน.."

 

ซาสึเกะ & ลูฟี่...