คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : :: Episode 1 :: Chapter 10
____________________________________________________________________________
:: Episode 1 ::
Chapter 10
พลัดพราก
นารูโตะพุ่งเข้าใส่ซาสึเกะอีกครั้งด้วยแรงพุ่งที่ใส่ไปเต็มแรงเกิดทำให้ทั้งซาสึเกะและเขากระแทกเข้ากับด้านล่างของรูปสลักเกิดเป็นฝุ่นฟุ้งกระจาย เมื่อฝุ่นจางตัวลงดวงตาสีแดงของสัตว์ป่าเป็นต้องเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงไปของร่างตรงหน้า
อุ้งมือใหญ่ที่งอกออกมาจากแผ่นหลังงอคุ้งป้องกันแรงกระแทกจากนารูโตะก่อนมันจะสะบัดดีดให้ร่างบางกระเด็นออกไป แต่นารูโตะก็ตั้งหลักได้ ก่อนมันจะงอกออกมาอีกข้าง แลดูแล้วคล้ายปีกพิลึก
“นายรู้อะไรไหมนารูโตะ ที่นี่คือชายแดนที่ถูกเรียกว่าหุบผาสิ้นสุด”
“...”
“เป็นสังเวียนที่ไม่เลวเลยเนอะว่ามะนารูโตะ?”
“...”
“นั่นสินะ ฉันจะเลิกพล่าม แล้วเรามาปิดฉากกันเลยดีกว่า”เอ่ยจบริมฝีปากที่ดำคล้ำนั้นก็เหยียดยิ้มออกมา
คาคาชิที่ตอนนี้กำลังเร่งฝีเท้าด้วยความร้อนรนใจ ตอนนี้ใจเขามันแทบจะไปถึงสถานที่เกิดนั่นอยู่แล้วแต่ตัวกลับยังอยู่ที่นี่ซะนี่ ในหัวก็คิดไปต่างๆนานาว่าเจ้าลูกศิษย์ทั้งสองจะลงไม้ลงมือกันไปถึงขั้นไหนกันแล้ว
ดีไม่ดี...อาจจะเล่นกันถึงตายเลยก็ได้
จักระของทั้งสองถูกรวบรวมกลายเป็นคาถาประจำตัวของแต่ละคนดวงตาสีเลือดของสัตว์ป่าสบกับดวงตาสีโกเมนของเนตรวงแหวนก่อนทั้งสองจะพุ่งเข้าหากัน หันคาถาเข้าใส่ก่อนที่สองคาถานั้นจะปะทะกัน
“กระสุนวงจักร!!”
“พันปักษา!!”
แรงของสองคาถานั้นทำให้เกิดแรงอัดมหาศาลเบียดน้ำของน้ำตกที่ไหลลงมาออกไป มือของซาสึเกะลดต่ำลงทำให้เล็บแหลมคมของเขาทิ่มเอาไปตรงอกของอีกฝ่าย เล็บที่งอกยาวของนารูโตะข่วนเข้ากับกระบังหน้าผากของซาสึเกะคนเป็นรอยทางขวางลากผ่านรูปใบไม้ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของหมู่บ้านโคโนฮะ
“ ! ”ฝ่ายคาคาชิที่รู้สึกถึงพลังอันมหาศาลก็รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปอีก
แบบนี้แย่แน่ๆ ปริมาณของจักระขนาดนี้..ขอให้ทันทีเถอะ!!
เมฆดำครึ้มเริ่มเข้าบดบังแสงอาทิตย์ที่ส่องมาที่พื้นและเรือนร่างของเขาและนารูโตะจนกระทั้งมันบังแสงนั้นไปจนหมด ซาสึเกะยืนนิ่งอยู่เหนือหัวจากตัวของนารูโตะ เขาจ้องนิ่ง...แค่มองอยู่เฉยๆ
ปมของกระบังหน้าผากที่รัดอยู่ด้านหลังคลายตัวก่อนจะร่วงหล่นลงสู่พื้นข้างๆกายคนที่นอนอยู่ ถึงอย่างนั้นผู้เป็นเจ้าของก็ได้หาสนใจมันไม่ สายตายังคงจ้องมองร่างตรงหน้าอยู่เช่นเคย
“นารูโตะ..”
“...”
"ฉัน...”ถ้อยคำเบาๆหลุดออกมาจากริมฝีปากเพียงแค่นั้น ไม่ได้พูดอะไรต่ออีกเลย
แปะ แปะ แปะ ซ่า...
สายฝนเทตัวลงมาอย่างต่อเนื่องซาสึเกะมองเงยหน้ามองขึ้นฟ้าราวกับรับน้ำฝนให้มันชะล้างความลังเลที่เกิดขึ้นในใจไปให้มันหมดไป
แปล๊บ
“อั่ก!”อาการร้าวเกิดขึ้นบริเวณหลังลามมายังท้ายทอยและหัวไหล่มือหนาจับมันและบีบแน่เพื่อระงับความเจ็บปวดแต่นั่นไม่ช่วยได้เท่าไหร่ ร่างสูงของเด็กหนุ่มทรุดลงก่อนจะขย้อนของเหลวสีแดงสดออกมาจากลำคอ
ก่อนจะเพิ่งสังเกต...ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาและร่างบางที่นอนไม่ได้สติ
ใกล้กันแค่ไหน...
ชั่งใจเพียงสักพักซาสึเกะก็โน้มหน้าให้หน้าผากของตนแตะกับกระบังหน้าผากอันเย็นเฉียบของร่างที่นอนอยู่ เปลือกตาหลับลงซ่อนดวงตาสีนิลไว้ภายใน ริมฝีปากซีดผิดปกติเอ่ยถ้อยคำหนึ่งออกมา
“ลาก่อน...นารูโตะ”
.
.
ฝนที่เทลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยนั่นยิ่งทำให้คาคาชิยิ่งกังวล กังวลว่าสายผมจะชะล้างทำให้กลิ่นที่ติดอยู่ตามทางนั้นหายไป และนั่นจะทำให้การตามหาเด็กทั้งสองคนยากยิ่งขึ้น
“ไม่ต้องห่วงใกล้ถึงแล้วละ!”ปั๊กคุงเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้ความคิดคนข้างๆ คาคาชิเร่งฝีเท้าตามปั๊กคุงไปจนกระทั่งมาถึงที่เกิดเหตุ คาคาชิรีบรุดมาดูอาการเด็กหนุ่มที่นอนราบอยู่กับพื้นอย่างไม่ได้สติพลางจะคิดในใจ
สายไปงั้นรึ...
สายตาเหลือบไปเห็นกระบังอีกอันที่มีรอยลากขวางผ่านรูปใบไม้นั้น ปั๊กคุงเข้าไปดมดูก่อนจะเอ่ย
“ของซาสึเกะ”
โจนินคุมทีม 7 ช้อนร่างปวกเปียกของเด็กหนุ่มที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนขึ้นมาด้วยสองแขนและไม่ลืมที่จะหยิบกระบังหน้าผากของเด็กหนุ่มอีกคนติดมาด้วย
“ขอโทษนะที่ฉันมาไม่ทัน แต่เธอก็พยายามได้ดีแล้วล่ะ พักผ่อนซะนะนารูโตะ”
ดวงตาที่เปิดเพียงข้างเดียวมองไปอีกทางซึ่งเป็นทิศทางตรงกันข้ามกับหมู่บ้านด้วยความกังวลก่อนจะลำพึงลำพันในใจ
ซาสึเกะ...
ทุกคนในทีมตามตัวซาสึเกะถูกหามเข้าสู่โรงพยาบาลโดยที่โจจิและเนจิที่อาการสาหัสที่สุด ส่วนคิบะมีแค่บาดแผลลึกตรงช่องท้องและเสียเลือดมากแต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเท่าที่ควร ชิกามารุบาดเจ็บแค่เล็กน้อยเท่านั้น
นารูโตะที่ถูกพาเข้าโรงพยาบาลมาด้วยนั่งนิ่งอยู่บนเตียง บนหัว แขนทั้งสองข้างถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล สายตาจับจ้องไปที่กระบังหน้าผากที่วางอยู่บนตัก ก่อนถ้อยคำที่ตัดรอนของซาสึเกะผุดขึ้นมาก่อนตามมาด้วยคำขอร้องของซากุระจัง ก่อนจะปิดท้ายด้วยท่าไนซ์กายที่เขาโพสรับคำสัญญา
“ตื่นแล้วหรอนารูโตะ”
“ป้าซึนาเดะ...นัทสึกะ”รอยยิ้มเล็กระบายขึ้นมาบนใบหน้าที่เศร้าหมอง โฮคาเงะสาวขยับกายเข้ามาใกล้ก่อนจะส่งคืนเด็กน้อยในอ้อมแขนผู้ที่เป็นแม่ นารูโตะส่ายตัวเบาๆเป็นการกล่อม
“ลูกผมไม่ดื้อใช่มั้ยฮะ”
“อื้อ ไม่งอแงใช้ได้เลยล่ะ สมแล้วที่เป็นลูกของเจ้านั่น”
“อ้าว ตื่นแล้วหรอนารูโตะ”อีกหนึ่งผู้มาเยือนเอ่ยขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ชิกามารุ”
“แล้วไปอุ้มเด็กที่ไหนมาละเนี่ยนารูโตะ”ชิกามารุก้าวเท้าเข้ามาในห้องก่อนจะพิจารณามองเด็กน้อยอ้อมแขนของนารูโตะ สบกับเวลาที่ทารกน้อยให้อ้อมแขนตื่นพอดี เมื่อเห็นอย่างนั้นชิกามารุก็พอจะปะติปะต่อเรื่องราวแล้วสันนิฐานอะไรได้อย่างหนึ่ง
“ขอถามหน่อยนะ...ลูกซาสึเกะใช่มั้ย?”สิ้นเสียงของเด็กหนุ่มไอคิวสองร้อย นารูโตะก็พยักหน้าช้าๆ
“เฮ้อ...จริงดิ”
“อื้อ”
“แล้วใครเป็นแม่เด็ก”
“ฉันเอง...”คำตอบของนารูโตะทำให้ชิกามารุถึงกับชะงัก แต่ไม่ใช่แค่ชิกามารุเท่านั้นที่เกิดอาการแบบนั้นแต่มีนินจาสาวทีมเจ็ดที่อยู่หลังประตูห้องนั่นอีกต่าง
ซาสึเกะคุง..มีลูกกับนารูโตะ??
เรื่องแบบนี้เป็นไปได้ด้วยหรอ??
“แล้วตอนนี้ซาสึเกะละ?”ชิกามารุถามต่อ ในใจก็พยายามทำความเข้าใจเกี่ยวสิ่งที่เกิดขึ้นกับนารูโตะแต่เขาไม่อยากจะซักไซ้เรื่องนี้กับคนตรงหน้านักเกรงว่าจะลำบากใจหากต้องตอบ
“...ไปแล้ว”
“อ๊ะ! เธอ..ซากุระงั้นสินะ”ซึนาเดะฮิเมะที่กำลังจะออกจากห้องเพื่อไปดูอาการเด็กคนอื่นบ้างอุทานขึ้นเมื่อเธอเปิดประตูออกแล้วพบกับนินจาสาวที่เป็นหนึ่งในสมาชิกทีมเจ็ดด้วย
“ซะ...ซากุระจัง”นารูโตะกล่าวเสียงสั่น
“แอ้..แอ้...”ทารกน้อยร้องออกมาเรียกความสนใจของนินจาสาวได้ไม่น้อย เธอก้าวเท้าเข้ามาในห้องเดินตรงมาที่เตียงแล้วจ้องมองทารกน้อยในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ เด็กน้อยละสายตาจากผู้เป็นแม่ก่อนจะมองไปที่นินจาสาวซึ่งเป็นบุคคลแปลกหน้าสำหรับเจ้าตัว แต่ริมฝีปากเล็กๆนั้นกับแย้มกว้างให้ทำให้ซากุระอดไม่ได้ที่จะยกมือแตะแก้มยุ้ยของเด็กน้อย
“น่ารักไม่ใช่เล่นเลยนะนารูโตะ”
“ซากุระจัง ฉันขอโทษ”
“มาขอโทษอะไรฉันละเนี่ยหะ? ถ้าจะขอโทษต้องเป็นฉันมากกว่าที่จะต้องขอโทษนาย”
“ซากุระจัง...”
“ทั้งๆที่นายเป็นแบบนี้แท้ๆ ฉันยังจะขอให้นายทำอะไรแบบนั้นอีก”
“ฉันน่ะ เป็นคนที่รับปากแล้วต้องทำตาม ไงๆก็จะรักษาสัญญาให้ได้ เพราะงั้นคือสัญญาชั่วชีวิต”
“ขอบคุณนะนารูโตะ ถ้าจะทำตามสัญญาเธอไม่ต้องนึกถึงฉันก็ได้...แต่ให้นึกถึงเด็กคนนี้แทน”ซากุระเอ่ยก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยที่หัวเราะคิกคักยิ้มแย้มให้เธอ
“รอหน่อยนะนารูโตะ งานนี้ฉันจะต้องตามให้ทันพวกเธอให้ได้..แล้วเราจะเดินไปด้วยกัน”
“อื้อ!”นารูโตะรับคำก่อนจะยิ้มกว้าง
ซากุระจัง...ขอโทษนะ แต่ฉันคงรอเธอไม่ได้จริงๆ นอกจากนี้..นัทสึกะ หม่าม๊าขอโทษนะที่พาปะป๊าของหนูกลับมาไม่ได้
ตึง!!
เสียงและแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นข้างนอกตัวอาคารทำให้นารูโตะรีบรุดเปิดหน้าต่างออกมาดูก็พบกับเซียนลามกหนึ่งในสามนินจาเพื่อนของโฮคาเงะรุ่นที่ห้านั่นเอง
“เซียนลามกเสียงดังเกินไปแล้วนะ ถ้าลูกผมตื่นจะทำไงเนี่ย!”นารูโตะเหน็บเล็กน้อยเป็นการทักทายผู้มาเยือนทำให้จิไรยะอดที่จะเหน็บกลับไม่ได้
“ก่อนจะห่วงลูก ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”
“หะ?”
“ฉันจะมารับเธอมาเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการ โดยการออกจากหมู่บ้านไปฝึกเป็นเวลาสามปีเต็ม”
“อะ..อะไรนะ??”
“อย่างที่ได้ยิน”
“ไม่ได้หรอก ไหนจะเรื่องของซาสึเกะ แล้วก็ไหนจะลูกผมอีก”นารูโตะโวยเสียงเบาที่สุดเกรงว่าลูกตัวเองจะตื่นขึ้นมา เพราะเขานั้นเพิ่งกล่อมให้หลับไปได้สักพักเอง
“เรื่องของเจ้าเด็กน้อยนั่นไม่ต้องห่วงหรอก ฉันฝากกับซึนาเดะไว้แล้ว”จิไรยะแก้ต่างเพื่อให้นารูโตะเลิกกังวลเกี่ยวกับลูกของตัวเอง
“แล้วซาสึเกะล่ะ! ขืนปล่อยซาสึเกะไว้ละก็!!...”
“ใจเย็นๆ ฉันไปสืบมาแล้วล่ะเรื่องวิชาอมมตะของโอโรจิมารุน่ะ การเปลี่ยนร่างไปแล้วครั้งหนึ่งนั้นจะต้องใช้เวลาอีก 3 ปี ถึงจะย้ายร่างอีกครั้งได้”
“แล้วแสงอุษาอีกล่ะ?”
“พวกนั้นยังไม่มีการเคลื่อนไหวแต่ฉันไปสืบได้ความมาว่าพวกนั้นต้องเตรียมการอะไรบางอย่างซึ่งกว่าจะลงมือได้ก็กินเวลาไป 3-4 ปี”
“เฮ้อ...”นารูโตะถอนหายใจออกมาเบาๆ โล่งไปอีกเปราะหนึ่งทั้งเรื่องลูก ความปลอดภัยของซาสึเกะ และแสงอุษาที่หมายหัวเขาอยู่
“นารูโตะ...ลืมเรื่องซาสึเกะซะเถอะ”
“ !! “
“หมอนั่นน่ะตั้งใจจะไปหาโอโรจิมารุด้วยตัวเอง ต่อให้เธอพยายามสักเท่าไหร่หมอนั่นก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ เลิกคิดโง่ๆเป็นเด็กๆแล้วโตขึ้นสักทีเถอะ เป็นแม่คนแล้วนี่”
“เซียนลามกอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่สำหรับผมน่ะ...ยังไงๆเขาก็เป็นพ่อของลูกผมนะ อย่างน้อยๆผมก็ทำเพื่อลูก”
“ถ้าซาสึเกะฆ่าเธอขึ้นมาจริงๆละ แล้วถ้าสุดท้ายมันเป็นแบบนั้นลูกของเธอก็จะไม่มีทั้งพ่อและแม่ เธอยอมให้ลูกเธอเผชิญกับอะไรแบบนั้นงั้นเรอะ!”
ทุกอย่างที่จิไรยะพูดออกมามันทำให้นารูโตะฉุดคิดสายตาก็เหลือบไปมองร่างของทารกน้อยที่นอนหลับอย่างสบายอยู่ที่รถเข็นข้างๆเตียงเขา แต่หากคิดในอีกแง่หนึ่งการที่เขาออกจากหมู่บ้านไปแล้วคอยตามซาสึเกะ จะทำให้แสงอุษาตามข่าวของเขาได้ยากขึ้น แค่นี้มันก็เป็นเหตุผลที่สมควรแล้วล่ะ แต่ให้ตัดใจเรื่องซาสึเกะ...ไม่ยอมหรอก
“ไม่เอาด้วยหรอก ถ้าต้องตัดใจอะไรแบบนั้นผมยอมฝึกคนเดียวดีกว่า ผมจะคิดวิชาแจ๋วๆ แล้วอัดพวกแสงอุษาให้กระเจิงเลย และก็จะลากซาสึเกะกลับมาให้ได้”
คำตอบของนารูโตะทำให้จิไรยะยิ้มออก ว่าแล้วเจ้าเด็กนี้ต้องไม่ยอมที่จะทำตามในเรื่องที่เขาให้ตัดใจ แต่ก็นี่ละนะ...นิสัยของอุซึมากิ นารูโตะละ
“บอกลาลูกให้เรียบร้อยแล้วเตรียมออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว อ้อ..อย่าลืมเตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วยละเจ้าเด็กโง่”
“โอ๊ส!!”
___________________________________________________________________________________
The End!!
มาลงให้อย่างที่บอกในเรื่องที่แล้ว^^
เลยเวลานอนแล้วสิ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า
ตอบเม้นซะหน่อยก่อนละกัน^^
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Groomy Violet< My.iD >  [ IP : 14.207.28.56 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
เร็วๆนี้แน่ค่ะไม่ต้องห่วง^-^
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.71.168 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
จอมมารกระดูกขาว..ชอบอ่ะ! ชื่อเหมือนตัวร้ายในหนังจีนเลย><
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Groomy Violet< My.iD > [ IP : 171.7.25.239 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
...จะเหลือหรอคะ? ฮะๆๆ บอกใบให้นิดๆว่ามีค่ะ! แต่คงอีกนานกว่าจะแต่งถึงเลยล่ะ^^
ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ!
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : noname [ IP : 223.204.104.13 ] |
||
|
|
|
|
บางคนอาจจะไม่เฉลียวใจค่ะ อิๆ ส่วนมากคนที่สนิทๆกันจะรู้
อ่า...ยาวละ ..บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น