คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : :: { Love of the Desert } :: Gaara x Saruna :: Chapter 2
___________________________________________________________________________
Gaara x Saruna
Chapter 2
คำน้อยใจ
ร่างเล็กนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงอย่างไม่คิดลุก เพราะอากาศร้อนของซึนะมันช่างทรมานร่างเขาเหลือเกิน ถ้าหากลองสมมติเล่นๆในหัว หากเขาเป็นแอ่งน้ำเล็กๆกลางทะเลทรายเขาว่าเขาคงจะละเหยกลายเป็นไอไปจนหมดแน่ๆ
“นายไม่คิดจะลุกจากเตียงจริงๆน่ะหรอซารุ?”เจ้าของเส้นผมสีทองคนที่สองของบ้านอุจิฮะเอ่ยถามขณะที่กำลังเช็ดผมที่เปียกอยู่เพราะเพิ่งจะอาบน้ำสระผมขจัดความร้อนรอบที่สองของวันเสร็จ
“ไม่เอาอ่ะ นายไม่เห็นหรอฮิคะ...ฉันจะสุกแล้วอ่า”
“ก็ไปอาบน้ำสิ ฉันเนี่ย...รอบที่สองแล้ว”
“ฮิคะ..ฉันไม่มีแรงเลยอ่า อุ้มฉันไปทีดิ”เจ้าของชื่อย่อฮิคะมองพี่ชายฝาแฝดเกิดก่อนสามวินิ่งๆก่อนจะเอื้อมมือมาสอดใต้ขาใต้คอช้อนคนตรงหน้ายกขึ้นมาในอ้อมแขน ถ้าเป็นคนอื่นมามองเห็นภาพนี้ใครๆก็ต้องคิดว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกันแน่ๆ
“นี่นายตัวร้อนหรือฉันตัวเย็นกันแน่หะซารุ?”
“นายตัวเย็นฮิคะ”
“ไม่ นายตัวร้อน เดี๋ยวนะ...”น้องชายตัวสูงเว้นวรรคคำพูดก่อนจะก้มเอาหน้าผากตัวเองแตะหน้าผากเล็กของคนในอ้อมแขนก่อนจะสัมผัสได้ถึงไอร้อนกรุ่นจากหน้าผากเล็ก
“ชิดขนาดนั้นไม่จูบฉันซะเลยละ”คนป่วยประชดเข้าให้เนื่องจากดวงตาเขาแทบจะมองทะลุดวงตาสีดำลึกไร้ก้นไปถึงเพดานได้อยู่แล้ว ฮิคารุได้ยินดังนั้นจึงรีบผละออกก่อนจะ(จงใจ)เผลอปล่อยร่างในอ้อมแขนลงพื้นอย่างไม่กลัวพี่ชายตัวเล็กกระดูกก้นกบหัก
“โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะ!”
“เออ ก็ให้เจ็บไง พูดอะไรไม่รู้ขนลุก ถ้าจะให้จูบนายฉันยอมไปจูบก้นอากามารุดีกว่า”
“โห...ยังไม่เคยลองจะไปรู้ได้ยังไง มามะ”คนเป็นพี่เอ่ยเสียงทะเล้นก่อนจะทำปากจู๋
“เดี๋ยวได้เจอต่อย”
“โอเคๆ ไม่เล่นแล้วๆ ว่าแต่ฉันป่วยได้ไงวะ”ร่างเล็กเปรยกับตัวเองก่อนจะคลานกลับขึ้นไปบนเตียงก่อนจะยกมือที่เย็นชืดของตัวเองลูบหน้าช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งๆที่เขาออกจะเป็นคนป่วยยาก(ซะเมื่อไหร่)แท้ๆ
“ไม่รู้ เดี๋ยวจะไปบอกน้ากาอาระก็แล้วกัน”
“ไปบอกเขาเดี๋ยวก็หาว่าฉันป่วนจนได้เรื่องอีก”
“หรือจะนอนป่วยแบบนี้ละ?”
“ก็...ไม่”
“เออ งั้นนอนนิ่งๆเป็นเด็กดีไปเถอะ เดี๋ยวฉันมา”คนเป็นน้องชายว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือแต่คนเป็นพี่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างที่รับปากก่อนเปลือกตาจะเคลื่อนลงมาปิดช้าๆและสนิทลง
สัมผัสเย็นชื้นๆแตะลงบนหน้าผากเล็กเรียกให้เจ้าของใบหน้าร้อนค่อยๆปรือตาขึ้นมามองก็พบกับใบหน้าคมคายที่ถูกล้อมไปด้วยเส้นผมสีแดงเข้มเหมือนเปลวไฟ ก่อนผ้าขนหนูจะเลื่อนมาเช็ดแก้มนุ่มที่มีรอยหนวดแมวมาตั้งแต่เกิดเหมือนคนเป็นแม่
“เป็นไงบ้างครับ?”เสียงของน้องชายเป็นเสียงแรกที่เข้ามาในโสตประสาทของอุจิฮะ ซารุนะ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงทุ้มนิ่งเรียบเจ้าของใบหน้าที่เขาเห็นเมื่อกี้
“เป็นไข้หวัดแดดน่ะ คงเป็นเพราะไม่ชินกับอากาศร้อนแล้วก็แดดแรง ช่วงนี้ก็กินอาหารที่ย่อยง่ายๆไปก่อน ดื่มน้ำเยอะๆให้ร่างกายมันขับความร้อนมันออกมาบ้างก็คงจะพอ เพราะเท่าที่ดูอาการแล้ว...ไม่หนักหนาสักเท่าไหร่”
“ขอบคุณน้ากาอาระจริงๆนะฮะ”
“ไม่เป็นไร ก็ฉันมีหน้าที่ดูแลพวกเธอนี่นะ ถ้าอุจิฮะ ซาสึเกะมารู้เข้าว่ามาถึงค้างคืนแรกลูกชายก็เป็นไข้แดดซะแล้ว จะทำยังไงกันนะ?”
“ก็คงจะรีบบึ่งมาละมั้งครับ เห็นอย่างนี้ซารุเขาเป็นคนที่ป๊าเขาห่วงที่สุดเลยนะครับ”
“ถ้าฉันเป็นเขาฉันก็คงห่วงถึงขนาดนั้นเหมือนกันละมั้ง”
“นินทากันระยะเผาขนเชียวนะ..”น้ำเสียงแผ่วๆดังขึ้นเรียกความสนใจจากน้าหลานทั้งสองไปมองคนป่วยที่กำลังนอนปรือตาอยู่
“เปล่านินทาซะหน่อย เป็นไงบ้างละ?”
“จะเป็นยังไงละ...รู้สึกร้อนจะแย่ ทั้งตัวฉันทั้งอากาศเลยอ่ะ”
“เดี๋ยวมันก็ผ่านไปน่า”
“นายก็พูดได้สิ นายไม่ได้เป็นคนป่วยเองนี่”
“เหอะ! ก็ฉันไม่ใช่คนที่มาถึงก็เปิดเวทีเถียงกับเจ้าบ้านเขานี่ และฉันก็ไม่ใช่คนที่เดินสะบัดออกไปจากห้องทั้งๆที่เถียงแพ้ด้วย แถมฉันก็ไม่ใช่คนที่...”
“นายมันใจร้ายฮิคะ”แฝดพี่เอ่ยขัดขึ้นมาอย่างน้อยใจก่อนจะพลิกตะแคงหันไปทางอื่น หนีถ้อยคำความจริงที่พุ่งเข้าชนเขาอยู่ร่ำไป
“ฉันก็แค่พูดความจริงเอง~”
“เธอสองคนนี่เป็นพี่น้องที่แปลกดีนะ”
“ ? พวกผมแปลกยังไง”คนป่วยๆจู่ก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“คนป่วยน่ะนอนลงไปสิ”นิ้วชี้เรียวจิ้มลงระหว่างคิ้วก่อนจะออกแรงผลักเบาๆก็ทำให้คนป่วยกลับไปลงไปนอนกับเตียงเหมือนเดิม
“ที่ว่าแปลกน่ะ ทั้งๆที่ห่วงกันแท้ๆแต่ชอบพูดเหมือนทะเลาะกัน”เด็กแฝดมองหน้ากันก่อนจะขำออกมาเล็กๆ อันที่จริงมันออกจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเขา ต่อให้ไม่พูดออกมาตรงๆก็รู้ว่าห่วงใยกัน
“เห็นแบบนั้นน่ะ พวกผมไม่ได้ทะเลาะกันนะฮะน้ากาอาระ”ฮิคารุเอ่ย ร่างสูงพยักหน้ารับน้อยๆให้กับข้อมูลใหม่ที่บ่งบอกว่าพี่น้องคู่นี้ซึนแน่ๆ
“อืม..นี่ก็จะเที่ยงแล้วเดี๋ยวผมออกไปซื้ออะไรมากินดีกว่า น้ากาอาระจะรับอะไรมั้ยฮะ?”
“ไม่ละ ขอบคุณ”
“งั้นผมฝากซารุด้วยนะฮะ ถ้าเขาดื้อ...น้าก็ขู่ว่าจะฟ้องป๊า ไม่ก็...น้าก็ดุเขาไปสักทีสองทีก็แล้วกันฮะ”
“อื้ม”
“เป็นเด็กดีละพี่ชาย~”ผู้เป็นน้องเอ่ยออกมาอย่างเย้ยนิดๆทำให้คนเป็นพี่ได้แต่แอบขมวดคิ้วนิ่วหน้าโกรธ
“ไปไหนก็ไปเลยไป”
.
.
.
ระหว่างน้าหลานไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นเลย ร่างเล็กก็นอนพลิกไปพลิกมาอย่างไม่เป็นสุข ครั้นพลิกไปเจอเจ้าของเส้นผมสีเพลิงก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยก่อนจะพลิกกลับไปทางอื่น กาอาระนั่งมองพฤติกรรมนั่นก่อนจะเท้าคางมองเด็กดื้อที่ไม่ยอมที่จะหยุดพลิกตัวไปมาสักที
“น้าจะมองผมไปถึงเมื่อไหร่”
“ ? ทำไม? เธออายหรือ?”
“ทำไมผมต้องอายด้วย”
“นั่นสินะ” ให้ตายสิ! ทำไมน้าคนนี้ถึงได้ทำตัวกำกวมกับเขานักนะ! แล้วนั่นจะมองไปถึงเมื่อไหร่ ถ้าจะมองชนิดจับจ้องแบบนั้น...หิ้วเขากลับบ้านไปมองต่อเลยมั้ยล่ะ!?
“...เลิกมองได้ป่ะ ผมไม่ชอบให้ใครมาจ้องนะ”เด็กหนุ่มลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะหน้ามืดเพราะวูบ กาอาระช่วงพยุงก่อนที่เด็กหนุ่มจะหงายหลังไปและไม่วายเอ็ด
“อย่าลุกพรวดพราดนักสิ ขืนเธอเป็นอะไรไป เดี๋ยวพ่อแม่เธอได้บึ่งมาซึนะมาแหวกอกฉันถึงซึนะกันพอดี”
“เหอะ ม๊าน่ะไม่แน่ แต่ป๊าน่ะ..คงไม่หรอก”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น”ถ้อยคำของหลานชายทำให้ท่านคาเสะคาเงะเกิดความสงสัยขึ้นในใจจึงได้ถาม แต่เด็กหนุ่มกลับขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ย
“มันไม่ใช่เรื่องของน้าอ่ะ หรือถึงพูดไปน้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”ว่าเสร็จแล้วพลิกตัวหันหลังใส่คนที่อายุมากกว่า กาอาระถอนหายใจน้อยๆพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ นึกอยู่เสมอว่าเด็กคนนี้คือนารูโตะเวอร์ชั่นสองจุดศูนย์ที่...ดื้อคูณสอง มุทะลุคูณสอง แสบคูณสอง พูดดีๆเหมือนคนเป็นแม่ไม่ค่อยจะได้ เผลอๆอาจจะ...เอานิสัยในด้านที่ไม่ดีเท่าที่ควรของอุจิฮะ ซาสึเกะผู้เป็นพ่อมาด้วยก็นะ อย่างนี้ก็ยิ่งเล่นด้วยยากเลยละสิ
“มันไม่ใช่เรื่องของฉันก็จริง...แต่ฉันว่าถ้าเธอเก็บมันไว้แล้วรู้สึกไม่ดี ก็พูดมันออกมาบ้างก็ได้นะ”
“.....”
“.....”
“...บางครั้งผมก็คิดว่าป๊าเขาไม่รักผม”
“.....”
“.....”
“...ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น”
“ไม่รู้...ผมแค่คิด..ก็เท่านั้น..”บทสนทนาจบลงเมื่อเด็กหนุ่มผล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์อาการป่วย คาเสะคาเงะหนุ่มก็ได้แต่นั่งมองร่างตรงหน้านี้หลับ พร้อมกับคิดเงียบๆ
นอกจากจะดื้อ เอาแต่ใจ แสบ มุทะลุแล้ว...
หลานคนนี้ยังขี้น้อยใจอีกแหะ
___________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีค่ะ^^ มาอัพให้หลังจากสอบ 7 วิชาเรียบร้อย!(แต่กำลังอยู่ในช่วงสอบกลางภาคง่ะTT^TT)
อารมณ์ดีก่ะ อิอิ เลยมาอัพได้
แล้วก็...เค้ามีข่าวดีจะบอก เค้าตัดสินใจว่าจะมีโครงการรวมเล่มฟิคเรื่องนี้ล่ะ!!
(แค่เรื่องของโตะเกะเท่านั้นนะ เรื่องของซารุนะกับกาอาระไม่รวมจ้า)
แต่ว่า!!...ยังไม่ใช่ช่วงนี้ค่ะ ต้องรอช่วงหลังกุมภาไปอีกหน่อยถึงจะเริ่มจริงจังกับการรวมเล่ม
(แล้วก็เก็บตังค์ทำทุนจ้างคนวาดปกกับรูปภายในเล่ม ซึ่ง!...ตอนนี้หาได้แล้วค่า~ ขอบคุณพี่เซนอีกครั้งนะค้า)
คือ..ที่ให้รอหลังกุมภาเนี่ย อาบิไม่มีปัญหาเรื่องที่เรียนต่อนะคะ แต่...อาบิยังต้องเรียนให้จบม.หกค่ะ ก๊ากกกก!!~~
เพราะงั้นรออาบิจบม.หกแล้วเราค่อยมาคุยกันอีกทีเนอะ^-^ รอกันได้มั้ยอ่ะ? รอได้มั้ย? รอกันนะ นะ นะ นะ...><
มาแจ้งข่าวแค่นี้แหละจ้า บายบีจ้ะ~
ความคิดเห็น