คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: Episode 1 :: Chapter 2
_________________________________________________________________________________
:: Episode 1 ::
Chapter 2
ไม่ได้หรือไง?
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...หลังเสร็จภารกิจ
ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆกับร่างกาย ...วันนี้ผมไม่อยากลุกจากเตียงเลย ลุกเร็วไปก็เวียนหัว แล้วก็อยากกิน...
เออ..จะว่าไป...หิวว่ะ
ต้มน้ำกินราเมงคัฟดีกว่าแหะ คิดได้อย่างนั้นผมก็ค่อยๆเดินไปที่กาต้มน้ำที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวแล้วเสียบปลั๊กต้มน้ำ ต้องค่อยๆเดินครับ เดินฉับๆเดี๋ยววูบ ผมก็สงสัยว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้นนะ? อา...ช่างมันๆ
กินราเมงเถอะ.. อุบ...
หลังจากที่รอราเมงสุกยังไม่ทันที่เส้นราเมงจะเข้าปาก ผมก็ต้องเอามือตะครุบปากก่อนที่จะมีอะไรสักอย่างขย้อนขึ้นมา วิ่งไปที่ห้องน้ำและ...จบลงที่โถส้วมแล้วก็เสียงโอ๊กอ๊ากของผมตามมา
โอ้ว...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?
ร่างกายผม.. ผมหิวนะ แต่...ไม่ดิ ราเมงอาจจะหมดอายุ..
ใช่! ช่วงนี้ยุ่งๆจนผมอาจจะลืมดูก็ได้นี่เนอะ
ผมล้างปากกลั้วปากเสร็จเรียบร้อย แล้วเดินกลับไปดูวันหมดอายุที่อยู่ข้างถ้วยราเมง วันที่ XX เดือน XXXX ปี XXXX ก็ยังไม่อายุนี่หว่า หรือว่าช่วงนี้เราจะไม่สบายกันนะ?
แย่จริง... กลับมาจากภารกิจเหนื่อยๆก็อยากจะซัดของโปรดให้หายอยากซะหน่อย-3-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมองก็พบกับซาสึเกะที่ยืนอยู่ด้านนอก ผมค่อยเดินไปเปิดกระจกให้เขาเข้ามาก่อนจะเดินย้อนไปหยิบถ้วยราเมงที่กินค้างไว้(ยังไม่ทันแตะต่างหากเล่า- -) เอาไปทิ้งซะ เนื่องจากผมคงกระเดือกมันไม่ลงอีกต่อไปแล้วล่ะ- -^
“ทำไมถึงทิ้งซะล่ะ? ยังกินไม่หมดไม่ใช่หรือไง?”ซาสึเกะถาม เอ่อ...อันที่จริงถ้าจะให้ถูกนายจะต้องพูดว่า ‘ยังไม่ได้กินเลยไม่ใช่หรือไง?’ ต่างหากละนะ
“กินไม่ลงน่ะ”ผมตอบซาสึเกะทำหน้าสงสัยเล็กน้อย เขาคงคิดว่าอย่างนายเนี่ยนะกระเดือกราเมงของโปรดไม่ลง แหงละ ใครเห็นก็สงสัยเป็นรายๆไป อ่ะนะ ช่างมันเถอะ- -…
“กินไม่ลง? ไม่สบายหรือเปล่า”ซาสึเกะว่าแล้วเอามือมาอังหน้าผม ทันทีที่เขาแตะตัวผมมันทำให้ผมสะดุ้งเอาหน้าหลบจากมือของเขาทันที
“เปล่าๆ ฉันสบายดีหรือไม่ก็อาจจะเหนื่อยน่ะ”ผมตอบก่อนจะถอยเว้นระยะจากเขา แปลกๆแหะ เวลาที่เขาแตะเนื้อต้องตัวทีไร มันรู้สึกแปลกๆเหมือน...รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วง?
อย่างเจ้าบ้านั่นอ่ะนะจะห่วงผม? มันกลัวผมเป็นตัวถ่วงมันต่างหากเล่า
“มาทำอะไรแต่เช้าล่ะ”ผมถามกลับเพราะนี่มันเพิ่ง 7 โมงเอง (ถามอีกสิทำไมผมตื่นเช้า- -)
“ก็ว่าจะมาชวนไปกินราเมง”
“ไม่ไป โทษทีนะ ช่วงนี้ฉันกระเดือกราเมงไม่ลงจริงๆ”
“...นายนี่...เป็นเอามากว่ะ ขนาดของโปรดยังกระเดือกไม่ลงเลยเรอะ? นายต้องไม่สบายแน่ๆ ป่ะ เดี๋ยวฉันจะพานายไปหาหมอ”ซาสึเกะว่าแล้วคว้าข้อมือของผมไปแต่ผมไหวตัวทันสะบัดมันออกทันที
“โทษทีนะ”
“นายเป็นอะไรของนาย”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เลิกถามได้แล้ว”ผมตอบ
“ไปหาหมอเหอะ”
“ไม่ไป”
“งั้นจะเอาไง”
“ไม่เอาไงทั้งนั้น”ผมพูดก่อนจะมองหน้าเขา ผมรู้ว่าผมหิว แต่ผมกินไม่ได้ ผมรู้ว่าร่างกายผมเริ่มมีอะไรแปลกๆ แต่ผมไม่อยากไปหาหมอ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วง แต่ผมไม่อยากให้เขาคิดแบบนั้น
“...ข้าวต้มมั้ย? เดี๋ยวทำให้”ซาสึเกะเอ่ย... ผมคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าให้เขา เอาเถอะ...ขอให้มันมีอะไรตกถึงท้องบ้างเถอะนะ-____-;; เดี๋ยวไม่งั้นจะไม่มีแรงเอา
ผมนั่งมองซาสึเกะที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทำข้าวต้มให้ผมอยู่เงียบ มองแผ่นหลังของคนที่กำลังยุ่งอยู่นั่นไปเรื่อยๆ ทั้งที่มันไม่มีอะไรซะหน่อยแต่ผมก็ยังมอง... มองจนกระทั่งเขาทัก
“มองอะไรของนายน่ะ?”
“ปะ..เปล่ามองซะหน่อย ฉันแค่เหม่อหรอก”ผมแก้ต่างให้ตัวเอง ใครมันจะไปยอมรับให้โง่ละฟะ
“หรอ..นึกว่าหลงเสน่ห์ฉันแล้วซะอีก” ยิ้มไมฟะ?
“ใคร? ใครหลงเสน่ห์ ไม่มีซะหน่อย!”
“อ่ะเหรอ..แล้วไป ข้าวต้มได้แล้ว”ซาสึเกะว่าแล้วยกชามข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้าผม ถึงมันจะดูไม่มีอะไรมากก็เหอะ แต่ผมรู้สึกว่ามันน่ากินมากๆเลยล่ะ! น่ากินจนต้องโซ้ยเดี๋ยวนี้!!
“ค่อยๆกินสิ มันร้อนเดี๋ยวก็ได้ลิ้นพองปากพองกันพอดีเจ้าเซอะเบ๊อะนี่” บ่นมากจริงวุ้ย! ปากฉัน ลิ้นฉัน ไม่ใช่ของนายซะหน่อย เดี๋ยวปั๊ดโดดกัดหัวซะหรอก!!
“ก็มันอร่อยนี่!”ผมเถียงยันฝาเหอะครับ
“เฮ้อ...นายนี่มันจริงๆเลย” บ่นได้บ่นไป เพราะ ไอ ดอนท์ แคร์! ซะอย่างมีอะไรม่ะ?
“อื้ม.. อิ่ม!”ผมว่าแล้วลูบท้องไปมา...เบ็ดเสร็จแล้ว...ผมล่อข้าวต้มไป 5 ชามครับท่านผู้ชม! อันที่จริงผมกินได้มากกว่านี้อีกนะ แต่เกรงใจคนทำอ่ะ แล้วยิ่งเป็นซาสึเกะแล้วด้วย ยิ่งไม่อยากยุ่งกะมันมากซักเท่าไหร่ แล้วนี่ก็มาอยู่สองต่อสองอีกแล้ว...ทำไงดีนะ? ไล่กลับไป?
ไม่ดีมั้งหมอนั่นอุตส่าห์หวังดี(?) ใจดี(?) ทำข้าวเช้าให้(คนที่กระเดือกราเมงของโปรดไม่ลงอย่างผม- -)กินเลยนะ
“เออใช่..แล้วนายมาที่นี่ทำไมอ่ะ?”
“ทำไม? มาหาไม่ได้หรือไง?”ซาสึเกะถามเสียงห้วนหลังจากที่ผมถามเขาเสร็จ อะไรของมันว้า... พูดเหมือนโมโหผมเลยอ่า..
“เออไม่ได้ นอกซะจากจะมีธุระ”
“อ้อ...มีสิธุระน่ะ”
“ว่ามาสิ”
“ธุระของฉันคือมาหานาย” ฟาย...เหตุผลรึนั่น?
“ซะเมื่อไหร่ล่ะเจ้าบื้อ แค่อยากมาคุยอะไรด้วยนิดหน่อย” ก็บอกมาว่ามีเรื่องจะมาคุยซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องเจ้าบ้านี่ก็!... ยืดเยื้ออยู่ได้!
“ว่ามาสิ”
“ฉันจำได้ลางๆว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วคืนก่อนวันไปทำภารกิจ วันที่นายมาเช้าน่ะ คืนก่อนวันนั้น...นายอยู่กับฉันที่บ้านฉันหรือเปล่า?”
“ !!! “ จะ...จำได้งั้นหรอ?
“ปะ..เปล่านี่ ฉันจะไปอยู่บ้านนายได้ยังไงเล่า ฉะ...ฉันก็ต้องอยู่บ้านฉันเซ่”ผมตอบออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก บ้าเอ๊ย! ผมว่า...ผมจะลืมคืนนั้นได้อยู่แล้วเชียว! ทำไมเขาต้องมารื้อฟื้นมันด้วยนะ!
“แน่ใจนะ?”
“อะ..เออสิ วันนั้นฉันเข้านอนไวไง ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“แต่...คืนนั้นเราไปฉลองกันเรื่องทำภารกิจสำเร็จไม่ใช่หรือไง?”
“ก็...ก็....ฉันกลับมาก่อน”ผมตอบพลางสบสายตาสู้สายตาที่จ้องจับผิดของซาสึเกะที่ถูกเจ้าตัวส่งมา ใจจริงแล้ว...ผมอยากเบนสายตาจากหมอนี่ชะมัด
“แล้วไป...”ซาสึเกะว่าก่อนจะเปลี่ยนท่าทางจับผิดมาเป็นกันเอง ทำให้ผมรอดตัวไป แต่ก็แอบโหวงในใจลึกๆอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ทำไม
“ไปเดินกันมั้ย?”จู่ๆซาสึเกะก็ถามออกมาทำเอาผมแทบไปไม่เป็นเลยทีเดียว+.+
“ไปทำไมอ่ะ?”
“ก็ออกไปเดินสูดอาการไง ดีกว่าต้องมาอยู่อุดอู้ในห้องกับอาการเพี้ยนๆของนาย เผลอๆเดี๋ยวก็ได้ตายคาห้องกันพอดี” อ้าว...ไหงแช่งกันซะงั้นละเอ็ง-- --
“ไปก็ได้”ผมตอบตกลงก่อนจะจัดแจงเอาชามไปไว้ที่อ่างล้างจานและออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตู
เราสองคนออกมาเดินเล่นรับบรรยากาศตอนเช้าเกือบสาย แต่แดดก็ไม่แรงมาก มีลมพัดต้องกายทำให้รู้สึกเย็นสบาย ทั้งผมแล้วก็ซาสึเกะเดินไปเดินมารอบหมู่บ้านก็เจอพวกเพื่อนๆที่ออกมาเดินเหมือนกัน แถมยังจะมาแซวผมกับซาสึเกะอีกว่ามาด้วยกันอย่างกับแฟนกันเลยเนอะ นั่นแหละ...ทำให้ผมรู้สึกอยากกระโดดกัดหัวคนปากหมา(คิบะ)ซะให้รู้แล้วรู้รอดไป- -*
“อาการดีขึ้นแล้วถึงได้จะกระโดดกัดหัวคิบะน่ะ”
“นายเลิกพูดอย่างกับฉันเป็นคนป่วยสักทีได้ป่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย“
“หึ...ให้มันจริงเถอะ...”
“จริงเซ่! เนี่ย”ผมพูดแล้วกระโดดหยองๆให้เขาดู
“เออๆ เอาเหอะ” เชื่อสักทีนะนาย=A=
“อ๊ะ! นั่นนารูโตะกับซาสึเกะนี่!”เสียงหนึ่งทักทำให้ผมกับซาสึเกะพร้อมใจกันหันไปมองก็พบครูอิรุกะกับครูคาคาชิที่นั่งอยู่ในร้านอิจิราคุราเมงโบกมือมาให้ อึ๋ย...ราเมงอีกแล้วหรอ
“สะ..สวัสดีครับ”ผมกัดฟันพูดแล้วก็กลั้นใจเดินเข้าไปในร้านอิจิราคุทันทีตามมาด้วยซาสึเกะ
“เป็นอะไรไปน่ะ ทำไหน้าซีดๆ”ครูอิรุกะถาม เอ๋? ผมถึงกับหน้าซีดเลยหรอ??
“ปะ..เปล่านี่ครับ ผมสบายดี”
“ราเมงมาแล้วครับ”ลุงร้านอิจิราคุพูดแล้ววางราเมงตรงหน้าครูอิรุกะ อึก! ไม่ไหวแล้วอ่ะ!!
“อุ๊บ!”ผมรีบเอามือปิดปากเมื่อกลิ่นของราเมงมันมาแตะจมูก ก่อนจะวิ่งออกมาจากร้านไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากที่นั่นทันทีก่อนจะปล่อยของเมื่อเช้าออกมา
“โอ้กกก... แฮ่กๆๆ อ้วกกก... แค่กๆๆๆ”เสียงอ้วกโอ้กอากปนเสียงหอบแล้วก็เสียงไอดังขึ้นเป็นระยะๆ ตามมาด้วยซาสึเกะที่วิ่งตามมาทีหลัง
“ค่อยๆ ใจเย็นๆ”เขาปลอบพลางลูบหลังผมเบาๆ ทำให้ผมค่อยยังชั่วขึ้นมานิดนึง หลังจากอ้วกเสร็จผมก็เงยหน้าขึ้นมาสูดอากาศ ก่อนจะใช้มือเช็ดปากและถอนหายใจเบาๆพร้อมกับไม่เข้าใจตัวเอง ...มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมเนี่ยT^T
“นารูโตะ! เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”ครูอิรุกะที่ตามมาอีกทีถามผม อันที่จริงไม่อยากบอกครูแกเลยอ่ะ ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง-^-
“หมอนี่เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เช้าแล้วครับ บอกว่ากระเดือก..เอ้ย! กินราเมงไม่ลง แถมได้กลิ่นก็ไม่ได้”ซาสึเกะชิงตอบแทนผม แหม... นายเป็นฉันหรือไง?? รู้ดีชะมัด
“จริงหรอ เป็นอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้ว? หาหมอหรือยัง??”ครูอิรุกะถามต่อยาวเป็นชุด แหม..ครูเล่นรัวถามออกมาแบบนั้นใครจะไปตอบทันครับ- -^
“เท่าที่ผมเห็นคือเมื่อเช้าครับ นอกนั้นผมไม่รู้ ผมบอกให้เขาไปหาหมอแล้วแต่เขาดื้อยังไงๆก็ไม่ยอมไป” เอ่อ....ยกเว้นไอ่คนที่อยู่ข้างผมก็แล้วกัน
“แล้วเธอมีอาการอยากของเปรี้ยวบ้างหรือเปล่านารูโตะ?”ครูคาคาชิถาม อืม...มันจะเปรี้ยวปากอยากก็ตอนครูทักนี่แหละ.. อ่า คิดแล้วน้ำลายสอ
“จะมีก็ตอนครูทักนี่แหละครับ”ผมตอบ โอยยย... คิดแล้วอยากแหะ
“เวียนหัวด้วยหรือเปล่า?”
“นิดๆฮะ เมื่อเช้าก็เป็น ลุกพรวดพราดไม่ได้ เดินไวๆก็ไม่ได้ มันจะวูบเอาอ่ะครับ”ผมตอบอีก
“อาเจียน อยากของเปรี้ยว เวียนศีรษะเป็นบางครั้ง อาการอย่างกับคนท้องเลยแหะ..” ฮ๊ะ!!! อะไรนะ??
“บ้าเปล่าครูคาคาชิ ผมเป็นผู้ชายนะ กระแป๋งก็มี มันจะไปท้องได้ยังไง?”ผมโวย วู้ๆๆ ครูคาคาชิมั่วนิ่มอ่ะ=A= มันจะไปท้องได้ยังไงผมเป็นผู้ชาย!
“นั่นสิคุณคาคาชิ นารูโตะเป็นผู้ชายนะจะไปท้องได้ไง เอ๊ะ!..หรือได้หว่า”ครูอิรุกะตกลงอยู่ข้างใครกันละเนี่ยT^T
“แล้วถ้าท้องจริงแล้วใครจะเป็นพ่อเด็ก”ซาสึเกะพูดขึ้นมาบ้าง ฮึ่ย...ฟังแล้วอยากตะโกนกรอกหูมันจัง.. ถ้ามันจะท้องก็คงเป็นนายนั่นแหละโว้ย! เพราะเกิดมาสิบสามปีเศษก็มีแกคนเดียวนั่นแหละที่อะจึ๋งๆฉันอ่ะ!!
ฮืออ... คิดแล้วโตะปวดใจ ความเป็นชายไปหมดแล้วT___T
“พอๆๆ เลิกเหลวไหลน่า!! จะไปท้องได้ยังเล่าในเมื่อฉันเป็นผู้ชาย!!”ผมว่า ให้ตายเซ่!~ พวกเขาพูดกันอย่างกับผมไม่ใช่ผู้ชายอ่ะ
“อ่าๆ นั่นสิๆ แต่ยังไงๆนารูโตะ เธอก็น่าจะไปหาหมอไว้ก่อนนะ”ครูอิรุกะยังคงเสนอออกมา ผมได้ส่ายหน้าช้าๆไปมา นั่นทำให้ครูเขายิ่งแสดงสีหน้ากังวลเข้าไปใหญ่
“เอางี้ เพื่อความสบายใจของทุกคน ผมว่าพานารูโตะไปหาท่านซึนาเดะเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องลำบากหมอ ยังไงๆถ้าให้ไปหาหมอก็คงไม่ยอมอยู่แล้ว”ซาสึเกะว่าก่อนจะจับผมรวบยกขึ้นบ่าไป
“เห้ย! ปล่อยน้า!~ ฉันเดินเองได้อ่ะ!”ผมดิ้นพราดๆ แต่ดิ้นแรงมากไม่ได้เพราะมันจะเจ็บท้องอยู่เสมอเลย จนแล้วจนรอดผมก็ต้องยอมให้เขาพาไปหาป้าซึนาเดะแต่โดยดี
“วันนี้ลมอะไรหอบพวกเธอมาที่นี่กันล่ะ”ป้าซึนาเดะถามออกมาเมื่อเห็นผมถูกหิ้วพาดบ่ามาพร้อมกับคุณครูอีกสองท่าน
“คือ..วันนี้นารูโตะเขามีอาการแปลกๆน่ะครับท่านซึนาเดะ เพื่อความสบายใจ ก็เลยจะพามาให้ท่านซึนาเดะดูอาการให้หน่อย”ครูคาคาชิรายงานเสร็จสรรพป้าซึนาเดะก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินมาหาผม ซาสึเกะปล่อยผมลง ไอจักระอุ่นๆที่อยู่บนฝ่ามือของป้าค่อยๆไล่ตรวจลงไปตั้งแต่หัว ไหล่ หน้าอก ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ท้อง
ผมแอบสังเกตเห็น คิ้วเรียวของป้าเขาขมวดเข้าหากันนิดๆก่อนจะหันไปตรวจตรงจุดอื่น
“เท่าที่ดูแล้วก็ไม่เป็นอะไรนี่นะ นอกซะจาก...”ป้าซึนาเดะเว้นช่วงคำก่อนจะหันมาสบตาผม ผมส่ายหน้าช้าๆเชิงให้รู้ว่า ต่อให้ร่างกายผิดปกติยังไงก็อย่าบอกใคร
“นอกซะจาก?”ซาสึเกะทวนคำ
“นอกซะจากพักผ่อนน้อย ช่วงนี้ฉันคงให้ภารกิจทีม 7 บ่อยเกินไปหน่อย”ป้าซึนาเดะยอมทำตามที่ผมขอ แม้ผมจะไม่รู้ว่าร่างกายของตัวเองมันเป็นอะไรก็ตาม
“อ่า...ได้ยินอย่างนี้ค่อยโล่งใจไปเปราะนึง นารูโตะรู้จักพักผ่อนให้เพียงพอบ้างนะ เดี๋ยวจะล้มป่วยเอา ถ้างั้นผมขอตัวละครับท่านซึนาเดะ”ครูอิรุกะพูดกับผมก่อนจะหันไปบอกลาป้าซึนาเดะก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานโฮคาเงะพร้อมกับครูคาคาชิ
เหลือแค่ผมกับซาสึเกะเท่านั้นที่ยังอยู่
“นารูโตะ พรุ่งนี้มาพบฉันที่นี่ จะมาสายๆหน่อยก็ได้ ฉันมั่นใจว่าเธอคงจะตื่นสายแน่นอน ฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกับเธอ”ป้าเขาว่า อะไรนะ ผมไม่ได้ขี้เซาตื่นสายซะหน่อย จะมาแต่เช้าให้ดูเลยคอยดู!
“คร้าบๆ ทราบแล้วคร้าบ งั้นวันนี้ผมขอตัวล่ะ”ผมว่าก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานโฮคาเงะก่อนตามมาด้วยซาสึเกะ
“ป้าซึนาเดะเขามีอะไรจะคุยกับนายน่ะ”ซาสึเกะถาม
“อยู่ด้วยกันเมื่อกี้แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ย= =”
“เอาเถอะ มาถึงพรุ่งนี้เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
“เออ”
ป้าซึนาเดะเขามีเรื่องอะไรจะคุยน้า หรือเขาจะรู้เกี่ยวกับความผิดปกติของร่างกายของเรา?
_________________________________________________________________________________
The End!!
วันนี้มาแถมให้อีกตอนแบบยาวๆ ฮ่าๆๆ เพราะเรื่องนี้อีกหลายวันเลยถึงจะมาอัพอีกที=w=
กรี๊ดๆๆ พรุ่งนี้จะได้ไปงานหนังสือแล้ว เย้ๆๆ><
ส่วนตอนที่แล้วมีแต่คนถามใหญ่เลยว่าภารกิจคืออะไร ฮะๆๆ จะว่าไปอาบิก็ไม่เคยแต่งแบบนี้เลยเนอะ
แบบว่าแต่เหมือนตอนที่แล้วทิ้งให้ค้าง พอขึ้นตอนใหม่ก็กลายเป็นว่าภารกิจจบไปแล้ว
ขอให้เข้าใจโดยอัตโนมัติค่ะว่ามันไม่สำคัญเท่าไหร่จึงขอข้ามไป ฮะๆๆ
ส่วนวันนี้ตอนนี้บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น