คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : :: { Love of the Desert } :: Gaara x Saruna :: Chapter 5
______________________________________________________________________________
Love of the Desert
Gaara x Saruna
Chapter 5
เปลี่ยน
“ซารุ..จะนั่งอู้ไปถึงเมื่อไหร่ฮะ?”ฮิคารุเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหน็บหลังจากที่พี่ชายฝาแฝดคนเก่งของเขาร่ำร้องตะแง้วๆอยากทำภารกิจกับน้ากาอาระ แต่พอได้มาทำจริงๆ...พี่ชายตัวดีของเขากลับเอาแต่นั่งอู้อยู่ใต้ร่มต้นไม้!!
“ก็ฉันร้อนนี่นา แดดก็แรง แทนที่นายจะไปยืนให้แดดเผาแบบนั้นมานั่งตรงนี้ไม่ดีกว่าเรอะฮิคะ?”
“ถ้ามัวแต่นั่งอู้ภารกิจมันจะเสร็จมั้ยละหะ? ออกมาด้วยกันเลยนะซารุ”ว่าแล้วคนเป็นน้องก็เดินดุ่มๆไปดึงพี่ชายออกมาจากร่มเงาไม้ จนแล้วจนรอดซารุนะก็ต้องยอมออกไป เขาก้มหน้าอ่านรายละเอียดที่ถูกจดลงในสมุดเล่มเล็กของฮิคารุที่มักจะจดรายละเอียดภารกิจไว้เสมอๆ
‘เป็นพืชตระกูลถั่ว ปกติมันขึ้นได้ทุกทีรวมทั้งในทะเลทรายแต่จะพบน้อย ดอกเล็ก สีออกม่วงๆชมพูๆออกเป็นช่อ แถบทะเลยทราย รากหยั่งลึก ใบอบแห้งสามารถอบเป็นชาได้ รักษาโรคได้มากมาย’
รายละเอียดแค่เนี้ย!? ที่เหลือนายรีเมมเบอร์เข้าเซรีบรัมงั้นหรอ!?
ดวงตาสีฟ้าใสมองไปรอบๆกายเพื่อมองหาพืชที่มีลักษณะที่ตรงกันแต่ก็ไปยักกะเจอ
เฮ้อ...นี่น้ากาอาระแกล้งเขาหรือเปล่านะ?
ณ ที่ทำการคาเสะคาเงะ
“ฮัดชิ้ว!~”เสียงจามดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้คาเสะคาเงะหนุ่มโยกตัวคลอน ก่อนมือจะยกถูจมูกไปมาพลางคิด
จะเป็นหวัดหรือเรา? หึ..ไม่มั้ง สุขภาพดีออกซะปานนี้
...โดนคนนินทาเสียละมากกว่ามั้ง
คาเสะคาเงะหนุ่มวางพู่กันในมือลงก่อนจะหมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่หันไปยังหน้าต่างของห้อง ดวงตาสีมรกตเหม่อมองไปยังท้องฟ้าไกลที่แลดูจะคล้ายกับสีตาของใครบางคน หึ..ก็เจ้าหลานตัวแสบของเขาน่ะสิ
ให้ทำภารกิจที่ฟังดูไม่ยากแต่ที่จริงแล้วมันกลับทรหดสุดๆแบบนั้น นินจาซึนะที่ว่าทนทายาดกับอากาศร้อนๆแบบนี้ยังต้องขอยอมแพ้เลย เนื่องจากว่าทะเลนี้กว้างใหญ่การจะเจอสมุนไพรแบบนั้นสักต้นมันต้องเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว
อันที่จริง...เขาเองก็ไม่จริงจังกับภารกิจนี้มากนักหรอก ไอ้พืชที่ให้ไปหาน่ะที่คลังยาก็ยังมีอีกเหลือเฟือ แต่เห็นว่าหลายชายตัวแสบอยากจะทำภารกิจเพราะขี้เกียจนอนแกร่วอยู่ที่ห้อง ก็ย่อมได้ละ...จัดให้ไปเลย
คิดย้อนไปมาหากเจ้าหลานตัวยุ่งนั่นรู้ว่าเขาแอบแกล้งละก็..ต้องมีแก้แค้นกันแน่ะ แต่ก็เอาเถอะ...เขาจะทำอะไรได้นอกซะจากเตรียมตัวรับคำโวยของเจ้าตัวแสบล่ะ?
ความคิดพาให้มุมปากแย้มออกเป็นรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าที่ติดจะเรียบนิ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีจดหมายซองหนึ่งส่งมายังเขา และเจาะจงว่าผุ้ที่อ่านต้องเป็นเขาเท่านั้น ร่างโปร่งหมุนเก้าอี้หันกลับมาที่โตะทำงานก่อนจะหยิบจดหมายซองเล็กนั่นมาดู มันถูกปิดผนึกมาด้วยวิชานินจาขั้นสูง
คาเสะคาเงะหนุ่มจัดการคลายผนึกออก่อนจะหยิบจดหมายออกมาแล้วไล่สายตาอ่านตัวอักษรที่เขียนไว้ เมื่ออ่านจบใบหน้านิ่งสงบนั่นถึงกับกระตุกเล็กน้อยก่อนจะสั่งคนให้ไปเรียกตัวคันคุโร่ผู้เป็นพี่ชายมาพบทันที
“มีอะไรน่ะกาอาระถึงได้เรียกตัวฉันมาด่วนอย่างนี้”
“ไปตามตัวฝาแฝดกลับมาให้หน่อย”
“ฝาแฝด? อ๋อ...เจ้าแฝดอุจิฮะนั่นน่ะหรอ? ทำไมล่ะ? ก็นายให้สองคนนั้นทำภารกิจอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“ช่างหัวภารกิจมัน ฉันต้องการให้นายไปตามตัวสองคนนั้นกลับมาเดี๋ยวนี้”เสียงเรียบถูกกดจนต่ำนั่นหมายถึงถ้าคนตรงหน้านี้ยังถามมากไม่เลิกอีกเขาจะพิโรธแน่ คันคุโร่ได้แต่รับคำอย่างเลิกลั่กแล้วก็งงๆเล็กน้อยก่อนจะรีบไปตามคำสั่งทันที
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆพี่ชายของเขาและเด็กแฝดจากโคโนฮะก็เดินทางมาถึงในสภาพมอมแมมจนดูไม่ได้ กาอาระถอนหายใจอย่างโล่งอก ทำให้ฝาแฝดอุจิฮะเอียงคอย่างงงๆแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงได้เรียกตัวกลับกระทันหันแบบนี้
“มีอะไรหรอฮะน้ากาอาระ ถึงได้เรียกตัวพวกเรากลับด่วน?”ฮิคารุหลานชายคนเล็กเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย
“ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคลังสมุนไพรของซึนะยังเหลือสมุนไพรพวกนั้นอยู่จำนวนหนึ่ง แถม...ช่วงนี้พายุทรายมันมักจะพัดผ่านแถมนั้นบ่อยๆ ฉันกลัวว่าพวกเธอจะเป็นอันตรายเลยเรียกตัวกลับมา”
“โห่...เซ็งเลย ไอ้เราก็นึกว่ามีภารกิจมันๆมาแทนที่!”
“พวกเธอ..อยากจะลองฝึกวิชากับฉันดูมั้ยล่ะ?”ว่าแล้วท่านคาเสะคาเงะหนุ่มก็เอ่ยเอาใจเหล่าเด็กๆสักหน่อย ฝ่ายฝาแฝดที่ได้ยินดังนั้นก็พร้อมใจกันมองหน้าเขาก่อนจะหันไปสุมหัวกันเอง
“น้ากาอาระพูดจริงหรอครับ”
“จริงสิ ฉันจะโกหกเธอไปทำไม”
“น้ากาอาระเคยเบี้ยวที่ว่าจะพาผมชมหมู่บ้านไปครั้งนึงแล้วนะฮะ”ซารุนะว่า
“นั่นเพราะเธอปลุกไม่ตื่น แล้วงานเอกสารสำคัญมันต้องใช้เวลาในการอ่านและตัดสินใจ แต่ยังไงๆฉันก็ยอมรับผิดและพร้อมจะแก้ตัว...เมื่อฉันว่าง”
สิ้นสุดถ้อยคำสองแฝดก็หันไปสมหัวกันอีกครั้งก่อนจะหันกลับมา
“ก็ได้ฮะ เห็นว่าวันนี้ไม่ต้องภารกิจแล้วหรอก และพวกผม...ก็กำลังอยากออกแรงอยู่พอดีเหมือนกัน”ว่าแล้วรอยยิ้มที่มองดูก็รู้ว่าแสบแค่ไหนผุดขึ้นมาบนใบหน้าของฝาแฝดที่นิสัยต่างกันคนละขั้วแต่ความแสบที่พ่อแม่การันตีว่าระอานั้น...มีเหมือนกัน
ลานกว้างท้ายหมู่บ้านซึนะเป็นที่รกร้างและไร้ผู้คน...เป็นสถานที่ที่เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับการอาละวาด...เอ๊ย! การฝึกวิชา ที่ได้คู่ประมือเป็นถึงคาเสะคาเงะของหมู่บ้าน และยังพ่วงท้ายด้วยอดีตพลังสถิตร่างห่างเดียว คงอาจจะมีการเล่นแรงกันหน่อยละ
ซารุนะละ...อดที่จะตื่นเต้น ดีใจไม่ได้ เพราะครั้งสุดท้ายที่ได้อาละวาด เอ๊ย!...ได้ออกเรี่ยวออกแรงในความทรงจำนั้นมันก็เมื่อนานมากแล้ว ก็...ก่อนที่เขาจะเผลอทำไฟไหม้บ้านไปครึ่งหลังก็เท่านั้นเอง
หนุ่มแฝดจากโคโนฮะตั้งท่าเตรียมประสานอินรอดูท่าทีคู่ประมือก่อนทั้งสองจะประสานอินแล้วใช้คาถาออกมา
“คาถาไฟ วิชาลูกบอลเพลิง”เนื่องด้วยทั้งสองอยู่ทิศทางต้นลมทำให้ลมนั้นพัดให้ไฟของคาถาให้นั้นลุกโชติมากขึ้นเป็นเท่าตัว ฝ่ายท่านคาเสะคาเงะเองก็มิยอมน้อยหน้าสั่งทรายตั้งเป็นโล่ให้ลูกไฟนั้นเข้าปะทะก่อนจะสลายไป
“คาถาไฟงั้นรึ..เข้าใจเลือกใช้คาถาดีนี่”กาอาระเอ่ยชม ทั้งสองไม่ได้ใช้คาถาออกมาตามความพอใจ แต่เลือกที่จะใช้สภาพแวดล้อมเป็นตัวช่วยด้วย ไฟที่ต้องลมนั้นเป็นอันต้องลุกเหิมขึ้นเป็นธรรมดา
“เราสองคนเป็นทายาทที่แบกชื่ออุจิฮะไว้ แค่คาถาไฟง่ายๆแค่นี้ใช้ไม่ได้ก็เสียชื่อหมดน่ะสิครับ”ซารุนะว่าก่อนจะยักไหล่อย่างกับมันเป็นเรื่องธรรมดาๆ
“แต่ว่านะ...สถานที่มันไม่ได้เอื้อให้แค่พวกเธอหรอกนะ”
ฉับพลัน!
พื้นดินที่ยืนอยู่ก่อนอ่อนยวบ ทำให้ฝาแฝดต้องกระโดดออกมาจากตรงนั้นก่อนพื้นดินที่ถูกคลุมด้วยทรายนั้นยวบตัวลงเป็นหลุมกว้าง
“น้ากาอาระขี้โกงนี่นา”แฝดผู้พี่ว่าก่อนจะชักหน้ามุ่ยใส่อีกฝ่าย
“มันคือความสามารถของฉัน อีกอย่าง...ฉันไม่คิดจะออมมือหรอกนะ แล้วฉันเองก็อยากให้พวกเธอเอาจริงด้วย”สิ้นสุดถ้อยคำแฝดผู้น้องก็พุ่งกระโจนเข้ามาก่อนจะยกขาเตะแต่ก็มีการ์ดทรายป้องกันไว้
“ย่าห์!”มือบางขว้างคุไนออกมาแต่ทรายก็ก่อรูปขึ้นมาเป็นมือคว้ามันเอาไว้ก่อนที่มันจะเข้าใกล้ตัวผู้ควบคุม
“น้ากาอาระเลิกใช้ทรายได้มั้ยอ่ะ! เห็นแล้วมันขัดลูกกะตาอ่ะ!!”
“ซารุนี่น้า ทรายของน้ากาอาระน่ะมันทำงานโดยอัตมัติโดนที่ผู้ใช่ไม่ต้องสั่ง ต่อให้น้ากาอาระจะไม่อยากใช้มันยังไงๆมันก็เข้ามาปกป้องน้ากาอาระอยู่ดี”
“นายรู้ได้ไงอ่ะฮิคะ?”
“ถามม๊ามามั้ง ก็ต้องศึกษามาเองน่ะสิ นายเองก็เหมือนกันก่อนจะประมือกับใครช่วยศึกษาอีกฝ่ายหน่อยก็ดีนะ”
“เหอะ โล่ทรายแบบนั้นน่ะ...แค่พังมันให้ได้ก็พอ”เด็กหนุ่มร่างบางประสานอินแยกร่างออกมาก่อนจะให้ร่างแยกนั้นคอยควบแน่นจักระจนเกิดเป็นไต้ฝุ่นลูกกลมสีฟ้าในกำมือ วิชาที่กาอาระคุ้นตาเป็นที่สุด
กระสุนวงจักร!!
ตูม!!
แรงของคาถาทำให้เกิดหลุมบ่อขนาดใหญ่ที่พื้นในขณะที่เป้าโจมตีของซารุนะนั้นขี่ทรายลอยขึ้นไปเหนือหัวเขาซะแล้ว
“เล่นแรงจริงแหะ”มุมปากของคาเสะคาเงะหนุ่มชักออกน้อยๆเมื่อเห็นความสามารถของลูกชายของเพื่อน แต่ก็ไม่นึกถึงว่านารูโตะสอนคาถาอันตรายๆแบบนั้นให้ด้วย แล้วถ้า..ขนาดกระสุนวงจักรยังสอน แล้วพันปักษาล่ะ??
เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ จิ๊ก จิ๊ก จิ๊ก...
ไม่ทันขาดคำ..
คาถาที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วก็เฉียดผ่านร่างเขาไปจนแทบหลบไม่ทัน.. เป็นฝีมือของฮิคารุนั่นเอง!...
ตายละ..พ่อแม่บ้านนี้สอนลูกยังไงกันเนี่ย
สอนคาถาอันตรายแบบนั้นไปได้ยังไง ถึงจะเข้าใจก็เหอะว่าอาจจะเอาไว้ป้องกันตัวหรือเอาไว้ช่วยใคร แต่นอกเหนือจากสอนคาถาแล้ว...ช่วยสอนวิธีคิดด้วยก็ดีนะว่าควรจะเอาออกมาใช้ตอนไหน
“อ๋อย...”อะไรอีกละนั่น... อ้าว หลานชายคนรองเขาล้มพับไปซะแล้ว!?
“ซารุ! เฮ้ ซารุ!!”คนเป็นน้องรีบรุดเข้าไปดูคนพี่ทันทีก่อนจะใช้มือหน้าตบแก้มบางเบาๆเพื่อเรียกสติไว้ก่อนดวงตาสีฟ้าจะเริ่มมองเขาอย่างเลื่อนลอย
“เป็นอะไรไป?”กาอาระว่าหลังจากลงมาจากทรายที่ลอยอยู่
“ซารุน่ะสิฮะ เผลอใช้จักระเยอะเกินไปจนเป็นลม อ๊า! ผมก็ลืมไปเลยอ่ะว่าในบรรดาพี่น้องแล้วซารุเป็นคนที่มีจักระน้อยที่สุด!”คนเป็นน้าไม่พูดพร่ำอะไรทำเพียงแค่เรียกให้ทรายยกตัวลอยขึ้นก่อนจะสั่งให้มันลอยกลับเข้าไปยังตัวหมู่บ้าน และพาทั้งสองนั้นกลับที่พักพร้อมกับดูอาการพ่อหลานชายตัวแสบที่เล่นคาถาแรงโดยไม่คำนึงถึงพลังของตัวเอง
ไอจักระอุ่นที่กาอาระส่งเข้าไปในร่างเล็กค่อยๆแทรกซึมเข้าไปช้าๆ เรียกกระตุ้นให้ร่างกายเล็กๆนั่นสร้างจักระเพิ่มขึ้น เมื่อจักระเพิ่มขึ้นพละกำลังกายก็เริ่มจะกลับคืนมา ดวงตาสีฟ้าเปิดขึ้นอีกครั้งก่อนยิ้มแหยงๆให้กับคนตรงหน้า
“ทำไมถึงทำอะไรไม่นึกถึงกำลังตัวเองเลยหะ!”กาอาระขึ้นเสียงน้อยๆทำให้อีกฝ่ายถึงกับหน้าจ๋อย
“ก็น้ากาอาระบอกว่าจะไม่ออมมือให้แล้วก็ให้เอาจริงได้แล้ว...ผมก็เลย..”
“คราวหน้าคราวหลังอย่าทำอะไรแบบนี้อีก เข้าใจใช่มั้ย...”
“เข้าใจครับ”ซารุนะรับคำน้อยๆด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดอย่างที่สุด
ถูกของน้ากาอาระ เขามันไม่เจียมตัว ทั้งๆที่ก็รู้ว่าตัวเองนั้นจักระมีน้อย แต่ก็ยังไม่เจียม!...เล่นถึงคาถาที่ใช้ปิดบัญชีศัตรูในคราวเดียว
เขารู้ตัวว่าตัวเองนั้นค่อนข้างจะ ‘ผิดแผก’ ไปจากอุจิฮะอย่างที่ควรจะเป็น เขาเรียนไม่เก่ง หัวก็ไม่ดี คาถาก็ช่ำชองช้ากว่าพี่น้องคนอื่นๆ จักระก็มีน้อยใช้คาถาแรงๆไปครั้งเดียวก็ลมจับแล้ว ซ้ำร้าย...เขายังเบิกเนตรวงแหวนไม่ได้
ไม่รู้ว่าทำไม...แต่ยังทำไม่ได้ ทั้งๆที่ฮิคารุเองก็เบิกได้ตอนอายุ 11 ขวบ เขาจำวันนั้นได้ดี...ตอนที่หม่าม๊ามาปลอบเขาเรื่องเบิกเนตรว่าอาจจะเป็นเพราะเขาเบิกเนตรได้ช้าก็เป็นได้ ทายาทอุจิฮะสมัยก่อนๆก็เป็นกันทั้งนั้น และพยายามไม่ให้เขาคิดมาก...แต่นั้นก็แค่บางคราวเท่านั้น
เขาแทบจะถอดใจเลยด้วยซ้ำว่าจะเบิกเนตรได้
ไม่ก็..อาจจะเบิกเนตรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ...ละมั้ง
______________________________________________________________________________
The End!!
หลังจากที่ไม่ได้โผล่มาอัพเรื่องนี้เป็นเวลานาน ฮะ ฮะ ฮะ
เลยมาอัพให้ซะหน่อยถือว่าเป็นการรอเล่มรวมละกันนะคะ^^
อาบิทิ้งเรื่องนี้ไปนาน..รีดเดอร์ยังจะอยู่กันอีกมั้ยนะ?
อ้า...อัพเรื่องนี้เสร็จไปอัพคู่นรกสวรรค์ต่อดีกว่า เรื่องนั้นเหลือแค่อีกตอนเดียวก็จะจบแล้วนะคะ^^
ถ้าใครสนใจก็ตามกันไปอ่านได้ที่บทความ Short Fic นะคะ^^
งั้น..สำหรับตอนนี้ก็บายบีค่ะ^^~
ความคิดเห็น