คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : :: Episode 1 :: Chapter 7
________________________________________________________________________________
:: Episode ::
Chapter 7
อาทิตย์กำหนดคลอด
อาทิตย์ที่ 9
จากที่นับๆมานี่ก็อาทิตย์ที่ 9 เข้าไปแล้ว ตอนนี้ท้องผมโตเต็มที่เรียกได้ว่าพร้อมที่จะคลอดละ ลูกผมน่ะพร้อมคลอด...แต่ผมน่ะยังไม่พร้อมเลยY^Y
ส่วนเรื่องชื่อ...ก็ยังไม่ได้คิดอยู่ดีอ่ะ
ก็มันเครียดเรื่องซาสึเกะ...ที่เขาพูดในวันนั้นมันทำให้ผมไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลยแม้แต่คิด จนผมจะเป็นง่อยเพราะไม่ยอมลุกขึ้นมาทำอะไรแม้แต่นั่งบนเตียง แถม...ยังแอบได้ยินมาจากซากุระจังอีกว่าซาสึเกะเริ่มทำตัวแปลกๆ ไม่ยอมเข้าสังคมทีม 7 อีกเลย
เขาเอาจริงหรอเนี่ย...
ผมไม่ยอมหรอก...ผมจะไม่ให้เขาไป
ผมจะไม่มีทางยกพ่อของลูกผมให้โอโรจิมารุเด็ดขาด
อ่อ! ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในโรงพยาบาลครับ ป้าเขาบอกว่าอาทิตย์นี้เป็นกำหนดคลอดแต่ไม่รู้ว่าจู่ๆมันจะคลอดวันไหน ช่วงนี้ป้ากับครูคาคาชิก็งานเยอะ ส่วนพี่ชิสึเนะก็เดินงานเอกสารเป็นพัลวันป้าเขาก็เลยให้ผมมานอนโรงบาลกันไว้ก่อน เพราะถ้ามันจะคลอดจริงๆก็ต้องคลอดมันในโรงบาลอยู่แล้วนี่เนอะ แค่เข็นเข้าห้องคลอดก็จบ!
เฮ้อ...หน้าท้องตึงชะมัดเลยแหะ
แต่ก็ เฮะๆๆ...เดี๋ยวเราก็จะได้เจอกันแล้วนะตาหนู หม่าม๊ายังไม่ได้ตั้งชื่อให้เลยอ่า
อย่าเพิ่งโกรธหม่าม๊านะ ในอาทิตย์นี้แหละหม่าม๊าจะคิดชื่อให้หนูให้ได้เลย!
“ไงนารูโตะ”
“ครูคาคาชิ! ครูอิรุกะ!”
“โอ้...ดูเธอสิ ท้องป่องขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ครูไม่อยากจะเชื่อเลย”ครูอิรุกะเดินมาหาผมที่เตียงก่อนจะยกมือลูบท้องผมเบาๆ
“ครูตกใจมากเลยนะที่ได้ยินว่า...เธอท้อง”ครูอิรุกะพูดพร้อมกับยังฉายแววตกใจอยู่น้อยๆ
“แหมครู...ผมตกใจยิ่งกว่าครูอีกนะ”
“ครูสิที่ตกใจกว่า! ไม่นึกเลยว่า...เธอจะมีเบบี๋ โดยที่ตัวเองมาเป็นคนอุ้มท้องเนี่ย!” ครูเขาพูดด้วยสีหน้าที่อื้งไม่หายทำให้ผมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ครูคาคาชิฮะ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย?”ผมเรียก
“ได้สิ”
“ครูอิรุกะฮะ ผมอยากคุยกับครูคาคาชิสองคน ครูช่วย..”
“อ่า เข้าใจแล้ว งั้นผมไปรอข้างนอกนะครับคุณคาคาชิ”ครูอิรุกะรีบแทรกขึ้นมาราวกับเขารู้ว่าผมจะพูดอะไรก่อนจะเดินไปที่ประตู
“แล้วก็อย่าแอบฟังนะครับ ‘อิรุกะซัง~’ “ครูคาคาชิเอ่ยเสียงทะเล้น แล้วจู่ๆครูอิรุกะก็หน้าแดงขึ้นมาทันตาเห็น
“ระ..รู้แล้วละน่า ผมไม่ใช่คุณนะคุณคาคาชิ!”ครูอิรุกะที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นมะเขือสุกพูดก่อนจะรีบร้อนรนออกจากห้องไปทันที ครู..สองคนมีอะไรกัยเปล่าเนี้ย?
“เอ้า ว่าไงละ มีอะไรจะพูดกับครูงั้นหรอ?”
“เรื่องพ่อเด็กน่ะครับ”ผมพูดพร้อมกับมองมือตัวเองที่กุมแล้วบิดกันไปมาตรงตัก
“พ่อเด็ก? เธอจะบอกว่าเขาเป็นใครงั้นหรอ??”ครูคาคาชิถามอีก ผมได้แต่พงกหัวแทนคำตอบไปแทน
“นารูโตะ ถ้ามันทำให้เธอลำบากใครก็ไม่ต้องบอกครูก็ได้นะ ครูไม่บังคับเธอหรอก ครูรู้ว่าเธอไม่กล้าที่จะพูดออกมา”
“ไม่ลำบากใจหรอกครับ ผมแค่อยากให้ครูรู้ พ่อของเด็กคนนี้คือ....อึก!!”ถ้อยคำของเด็กหนุ่มสิ้นสุดลงแค่นั้นก่อนอาการปวดร้าวที่ไม่รู้ว่าเกิดจาสาเหตุใดจะแล่นไปทั่วร่าง มือที่วางอยู่บนตักกำแน่น ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด เมื่อคาคาชิเห็นดังนั้นจึงรีบรุดเข้ามาประคอง
“นารูโตะ! นารูโตะเป็นอะไรไป? หรือว่า..ปวดท้อง!?”
“ครู..ฮะ ผม..เจ็บ เหลือเกิน..”เม็ดน้ำใสคลอหน่วยใต้ตาอย่างรวดเร็วก่อนจะไหลลงพรากอย่างกับน้ำท่วม มือเล็กข้างที่วางลูบท้องเบาๆก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ขยับอยู่ภายใน
“ครูฮะ ครูฮะ..จะ จะ เด็ก...คลอด..ครู”
“อื้ม ครูรู้แล้ว รอก่อนนะนารูโตะ”คาคาชิวางตัวนารูโตะลงนอนบนเตียงอย่างเบามือก่อนจะเร่งวิ่งไปหาอิรุกะที่นั่งรออยู่ภายนอกให้เรียกตัวท่านโฮคาเงะรุ่นที่ห้ามาอย่างเร็วที่สุด เมื่อเห็นอีกฝ่ายลับตาไปรีบร้อยครูโจนินหนุ่มก็กลับมาดูลูกศิษย์ตนที่ร้องไห้ทุรนทุรายกับอาการปวดร้าวซึ่งเพศหญิงผู้เป็นแม่เท่านั้นที่เข้าใจว่าระดับของความเจ็บปวดนั้นมันมากแค่ไหน
“อูย..”มือเล็กของนารูโตะที่จับมือมือหนาของคุณครูหนุ่มไว้บีบแน่น แรงบีบนั้นมีมากถึงกับทำให้ฝ่ายที่ถูกบีบต้องแอบครวญเบาๆ
“ไหน! จะคลอดแล้วหรอ!”ซึนาเดะโฮคาเงะรุ่นที่ห้าผลักประตูเข้ามาอย่างแรงชนิดที่ว่าจะพังมันด้วยแรงผลักเพียงครั้งเดียวก่อนจะเข้ามาดูอาการของร่างเล็ก
“ช่องทางมันเปิดแล้ว ชิสึเนะไปเตรียมห้องคลอดด่วน แล้วก็คาคาชิไปตามจิไรยะมาให้เร็วที่สุด”
“ค่ะ/ครับ”ทั้งสองรีบไปจัดแจงตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว มืออุ่นของหญิงสาวลูบหัวนารูโตะเบาๆเป็นการปลอบโยนก่อนจะสอดแขนอุ้มร่างของเด็กหนุ่มด้วยสองแขน และรีบเร่งฝีเท้าออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
ประตูห้องคลอดถูกเปิดออกด้วยฝ่าเท้าซึ่งซึนาเดะไม่ได้ใส่ใจที่จะเปิดมันดีๆอย่างที่คนอื่นเขาทำกันแล้วตอนนี้ ใบหน้าสวยอ่อนกว่าวัยตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ แขนทั้งสองวางเด็กหนุ่มผู้เป็นแม่ลงบนเตียงก่อนจะจับขาทั้งสองขึ้นขาหยั่ง ร่างของเด็กหนุ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงการหายใจ โฮคาเงะสาวจับมือเล็กนั่นเบาๆพร้อมกับพูดปลอบโยนเสียงนุ่ม
“ใจเย็นๆนะนารูโตะ ค่อยๆหายใจ ใช่อย่างนั้นแหละเก่งมากเลย”
“ป้าฮะ...ผมกลัวจังเลย”
“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว..อย่างที่บอกไงฉันจะดูแลเธอตั้งแต่เข้าห้องคลอด ขึ้นขาหยั่ง จนไปถึงอุ้มลูกของเธอมาให้ดูเลย”มืออีกข้างที่ว่างก็ลูบหัวเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มปะดับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับมาบิดเบี้ยวเมื่อรู้สึกถึงการแปรปรวนของจักระในร่าง
“นารูโตะ!”ซึนาเดะอุทานออกมาก่อนจะปล่อยมือเล็กที่จับแล้วเลิกเสื้อขึ้นดู ยันต์ที่ใช้ผนึกจิ้งจอกเก้าหางมันผุดขึ้นมาให้เห็นพร้อมกับแรงของผนึกที่อ่อนลง
“ซึนาเดะอธิบายมาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านารูโตะ”ประตูห้องคลอดเปิดออกอย่างแรงจากชายอายุเลยวัยกลางคนพร้อมปรากฎร่างสูงใหญ่และเรือนผมสีขาวยาวที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“อย่าเพิ่งถามมาก มาดูผนึกก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลังเอง!”ซึนาเดะกล่าวเสียงดังก่อนจะหลบไปให้จิไรยะหนึ่งในสามนินจาเข้ามาดูรอยผนึกที่กำลังเปลี่ยนไปนั่นหมายถึงเจ้าจิ้งจอกเก้าหางกำลังพยายามดิ้นรนที่จะออกมา ก่อนที่เขาจะเริ่มประสานอินยื่นมือมาอยู่เหนือรอยผนึกสะกดเพื่อกันเก้าหางเอาไว้
“โอ๊ย..ป้า ผมปวด”หลังจากอาการแปรปรวนของจักระอาการเจ็บปวดก็แล่นร้าวขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันมากกว่าครั้งแรกนักจนน้ำตาที่คาดว่าน่าจะหยุดไปแล้วกลับไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายอีกครั้ง
“นารูโตะคุงหายใจลึกๆ นับหนึ่งถึงสามแล้วเบ่งนะ 1 2 3!”ชิสึเนะให้สัญญาณ
“อื้อ!! ฮ่า ฮ่า”
“ลองอีกทีนะ 1 2 3!”
“อื้อ! อ๊า!!!!~”นารูโตะปิดตาแน่นบังคับหายใจตามจังหวะนับก่อนจะออกแรงเบ่งสุดแรง มือทั้งสองกำแน่นจนเล็บที่แสนสั้นกุดนั้นจิกเข้าลงบนฝ่ามือเป็นรอยแดง
“อุแว้!!~”และแล้วความพยายามก็ประสบผล เสียงแรกของสิ่งมีชีวิตใหม่ที่ถือกำเนิดขึ้นทำให้เปลือกตาที่ปิดของนารูโตะค่อยๆปรือขึ้นลืมมอง
“คะ...คลอดแล้ว ป้า...”
“เป็นตาหนูจริงๆด้วย แข็งแรงน่ารักน่าชังสุดๆไปเลยล่ะ”ซึนาเดะว่าก่อนจะอุ้มเด็กชายตัวน้อยที่กำร้องอุแว้ๆมาให้ผู้เป็นแม่ดู
“ฮะ ฮะ ดีจังเลย..หม่าม๊าได้เห็นหน้าหนูซะที หม่าม๊าฝากตัวด้วยนะ..นัทสึกะ”
“นัทสึกะหรอ? ชื่อน่ารักดีนะ”
หลังจากที่แม่ลูกได้เห็นหน้ากันแล้วจิไรยะก็ไอกระแอมขึ้นมาเป็นการขัดจังหวะก่อนจะจัดการผนึกที่หน้าท้องของนารูโตะให้กลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิม แล้วลากตัวสาวเจ้าออกไปเพื่อให้ไปอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดทิ้งให้แม่ลูกมือใหม่อยู่ด้วยกัน
สองชั่วโมงถัดมานารูโตะถูกย้ายให้ไปอยู่ในห้องป่วยพิเศษหากจะเข้าเยี่ยมต้องขออนุญาตโดยตรงจากท่านโฮคาเงะเท่านั้น วันนี้มีคาคาชิกับอิรุกะที่ยังไม่ยอมกลับไปตามมาดูหน้าตาเด็กน้อยที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกอย่างสนอกสนใจ
“หืม..น่าเกลียดน่าชังดีจริงๆเลยนะนารูโตะ”ครูอิรุกะพูดในขณะที่อุ้มลูกผมอยู่ก่อนจะยิ้มบางๆมาให้ผม
“ครูอิรุกะ ลูกผมหน้าตาดีออกขนาดนั้นทำไมถึงว่าลูกผมน่าเกลียดล่ะ”ผมพูดก่อนจะยู่ปากอย่างไม่เข้าใจ
ธ่อ~ ลูกผมออกมาตัวขาวอย่างกับน้ำนม คิ้วก็ดำเข้ม ปากนิดจมูดหน่อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดูอย่าบอกใครเชียว ครูอิรุกะมองว่าน่าเกลียดไปได้ยังไงละเนี่ย= =^
“นารูโตะ มันเป็นเคล็ดน่ะ เขาว่าถ้าเด็กเกิดใหม่แล้วเราไปชมว่าเด็กน่ารัก พวกภูตผีจะมาเอาตัวไปนะ”ครูคาคาชิพูดก่อนยิ้ม
“หา! ไม่นะ ลูกผม!!”
“ใจเย็นๆ มันก็แค่ความเชื่อน่ะ”
“โหย..ครู ทำผมตกใจหมด!”
“อ่ะๆ ครูคืนให้เธอดีกว่านะ”ครูอิรุกะที่อุ้มลูกผมจนพอใจ ค่อยๆส่งเด็กน้อยที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องมาอยู่ในอ้อมแขนผม ผมอุ้มเขาก่อนจะส่ายตัวเบาๆเป็นการกล่อม
“ร่างกายไม่เป็นไรแล้วแน่นะ”ครูคาคาชิถาม
“ไม่ฮะ”
“ไม่เจ็บเลยหรอ? ช่วงล่างน่ะ?”
“อืม...”รวบรวมความรู้สึกแป๊บนะ “ก็ไม่นี่ฮะ”
“แปลกจังแหะ”
“แต่ก็ดีแล้วล่ะครับ ไม่งั้นผมคงลุกไปไหนมาไหนลำบากแน่ๆ”ผมว่า
“อ่อนี่...แล้วพ่อเด็กที่ว่าจะบอกครูล่ะ”
“เอ่อ..คือ...”
“ซาสึเกะสินะ”เสียงของป้าซึนาเดะทำเอาผมสะดุ้งเยือก ก่อนจะเห็นว่าป้าเขายืนอยู่หน้าประตูห้องก่อนเขาจะค่อยๆเดินเข้ามายืนค้ำหัวผมอยู่อย่างนั้น ผมก็ทำได้แค่ก้มหน้าแล้วส่ายตัวกล่อมลูกตัวเองต่อไป
“ใช่มั้ย”ป้าถามซ้ำ ผมค่อยๆกลืนน้ำลายช้าๆลงลำคอไปก่อนจะตอบ
“ฮะ”
“จริงหรือเนี่ย! แล้วเธอบอกซาสึเกะหรือยัง?”ครูคาคาชิเอ่ยขึ้นมาผมส่ายหัวช้าๆเป็นคำตอบ
“ทำไม?”ป้าซึนาเดะถามต่อ
“ผมไม่ต้องการให้เขารู้ มันก็แค่นั้น”
“นารูโตะนี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ นี่มันเรื่องของชีวิตอีกชีวิตหนึ่งเลยนะ ถ้าไม่มีพ่อเด็กเธอจะดูแลไหวหรอ?”ครูคาคาชิยังคงเอ่ยต่อไป
“ลูกผม..ผมเลี้ยงเองได้”
“อย่ามาพูดเหมือนตัวเองจัดการอะไรได้หมดนะนารูโตะ เธอรู้บ้างมั้ยว่าช่วงนี้ซาสึเกะเขามีพฤติกรรมยังไง!”ครูคาคาชิขึ้นเสียงนั่นทำให้ลูกที่อยู่ในอ้อมแขนผมสะดุ้ง
“ครูกำลังทำให้ลูกผมตกใจ ช่วยลดเสียงหน่อยเถอะ”ผมพูดเบาๆก่อนจะตบก้นลูกเบาๆเป็นการปลอบเขา
“โทษที แต่ว่า..”
“ครูฮะ...ที่ผมไม่บอกอะไรเขา เพราะผมกลัวเขารับไม่ได้ที่มีอะไรกับผู้ชายแล้วอีกฝ่ายดันท้อง ผมกลัวเขาไม่ยอมรับเด็กคนนี้ เข้าใจผมเถอะนะฮะ”สิ้นสุดถ้อยคำของผมครูคาคาชิก็ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหันหลังเดินไปที่ประตู
“ผมไม่รู้ว่าครูจะคิดยังไงเกี่ยวกับสิ่งที่ผมพูดไป แต่ขอร้องละฮะ..อย่าบอกเขา ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม”เมื่อผมพูดจบครูคาคาชิเขาก็ออกไปจากห้องทันที
“วันนี้เธอพักผ่อนก่อนเถอะ มีอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่า กลับกันเถอะอิรุกะ”ป้าซึนาเดะรวบตัดบทก่อนจะหันหลังเดินจากไปพร้อมกับครูอิรุกะ ทิ้งเหลือไว้แค่ผมกับลูก ผมมองออกไปข้างนอกหน้าต่างก็พบว่าท้องฟ้าเปลี่ยนเป้นสีส้ม...นั่นหมายถึงว่ามันเย็นแล้ว
ซาสึเกะ...
“อื้อ..แอ้”เสียงร้องพร้อมกับร่างที่ขยับในอ้อมแขนทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดก่อนจะมาสนใจลูกน้อยในอ้อมแขนตัวเอง
“ว่าไงหืม ตื่นแล้วหรอครับคนดีของหม่าม๊า”ผมพูดก่อนจะส่งยิ้มให้นัทสึกะ
“แอ้..”ลูกส่งเสียงออกมาราวกับตอบคำพูดของผม ริมฝีปากเล็กๆนั่นคลี่ยิ้มดันแก้มยุ้ยเล็กๆแดงๆให้ป่องซะจนน่าหยิก ผมพิจารณาใบหน้าเล็กๆน่าหยิกของลูกชายตัวเองจนถี่ถ้วน
คิ้วเรียวสีดำ ผมสีดำ ดวงตาสีดำ ผิวขาว..
นี่มันซาสึเกะชัดๆ...
ไม่แปลกใจเลยทำไมป้าเขาถึงรู้
________________________________________________________________________________
The End!!
มาต่อให้แล้วค่ะ!~ มีแต่คนบอกอยากให้ถึงตอนคลอดไวๆ ก็มาถึงไวๆอย่างที่ต้องการ^-^
รู้สึกเหมือนตอนนี้จะยาวแหะ อิๆๆ เอาเป้นว่าทดแทนที่หายไปนานกับเรื่องนี้ก็แล้วกันนะคะ^^
ส่วนตอนนี้..บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น