คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : :: Oh oh...Chapter 13::
______________________________________________________________________________
กระจาย
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
“...”
“จะเงียบไปถึงไหนน่ะ” ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยไอ้ตัวดี!
“...”
“ก็ขอโทษแล้วไง” ไม่พอ! แค่ขอโทษมันไม่พอ! สิ่งสำคัญในชีวิตของฉันถูกพรากจากไปแล้ว! แค่ขอโทษมันไม่พอหรอก!!!
“...”
“นารูโตะ...”
“...”
“แค่ฉันขว้างมือถือนายแตกกระจาย อย่ามาทำเป็นเหมือนฉันข่มขืนแล้วไม่รับผิดชอบจะได้มั้ย”
ผัวะ!!
“หุบปากไปเลย รู้มั้ย!? ในนั้นน่ะมีเบอร์คนสำคัญตั้งเยอะตั้งแยะ ทั้งครู เพื่อน เจ้านาย นายจ้าง เจ้าหนี้ แค่คำว่าขอโทษของนายมันยังไม่พอโว้ยยย!!!”ผมโบกหัวดำๆของเขาชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ถนอมก่อนจะโวยยาวอย่างบ้าคลั่ง
“เดี๋ยวฉันซื้อใหม่ให้ก็ได้ ไม่เห็นต้องโวยวายเลยนี่” อ้ากกกกก....ขออีกสักที
ผัวะ!!
“นั่นมันไม่ใช่ปัญหาว้อย!”
ย้อนไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน
Rrrrrrr…
โอ๊ะ! ใครคิดถึงกูตอนนี้ครับ
ผมล้วงหยิบมือถือรุ่นปาหัวหมาแตกในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า กาอาระนั่นเอง สารภาพ...วันนี้ผมโดดอีกแล้วครับ สาเหตุไม่ใช่เพราะอะไรครับ แต่เป็นเพราะใครต่างหาก... แม่งโผล่มาบ้านผมตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ไก่ยังไม่ขัน ตีสี่สี่สิบห้า
โอ้ว...พระเจ้าจ๊อตโต้ โตะอยากจะบ้าตายครับ
“ไง กาอาระ”
(อุซึมากิ นารูโตะ นายจะโดดอีกแล้วหรือไง)เสียงเข้มมาเชียวเพื่อนตู= =^
“เฮ้ยๆ แค่คาบเช้าเท่านั้น ฉันสัญญากาอาระคาบบ่ายฉันจะไปเรียนจริงๆ” เอาอีกแล้วครับไอ้ตัวปัญหา..ไม่ต้องมองงั้น ไม่ต้องมามองตาขวางเว้ย ไม่ยอมโดดเพราะเอ็งอีกแล้ว วันนี้มีเรียนเช้าเรียนบ่าย ยอมโดดตอนเช้าไปแล้ว คาบบ่ายให้ตายยังไงก็ไม่ยอมโดดแล้วว้อย
(ขอให้จริง ถ้าคาบบ่ายแล้วนายยังไม่มาฉันขอสาบานตลอดชีวิตว่าจะไม่ให้นายลืมสมุดจดจนวันรับปริญญา) โห...เพื่อนใครวะ ใจร้ายว่ะY^Y
“คร้าบๆ ผมเข้าใจแล้วครับคุณเพื่อน เฮ้ย! ซาสึเกะ!!”
ฟิ้ว~
ลอยละลิ่ว...
ปั้ก
กระแทกกำแพง...
ตุ้บ!
ร่วงลงพื้น...
แน่นิ่ง
กระจาย...
เป็นชิ้นๆเลย แบตกระจาย ซิมเปราะบางจัดงอเป็นชาแนลวี หน้าจอก็ร้าว...ไร้สัญญาณชีพ ดับอนาถโดยสนิท
“ซาสึเกะ!!”
ด้วยประการฉะนี้...ผมกับเจ้าเด็กเปรตเลยมาเดินหน้าสลอนกันในห้างนี่ไงล่ะครับ
“นายมีปัญหาอะไรมากหรือเปล่าเวลาฉันโทรศัพท์เนี่ย”ผมเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยที่เขาทำแบบนั้น เขาชอบทำท่าทางไม่พอใจแล้วผมรับโทรศัพท์หรือละสายตาจากเขาไปทำอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกับตัวเขา
บ้าป่ะวะ- -*
“ฉันไม่ชอบ ก็แค่นั้น..” ห๊ะ!? เหตุผลสุดติ่งเลยจริงๆให้ดิ้นตาย!!
“เหอะ..”ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินอย่างไม่สนใจคนข้างหลังเท่าไหร่ แต่เจ้าบ้านั่นก็ยังคงเร่งฝีเท้าเดินตามมาทันทุกที จนผมหยุดเดินแล้วหันหน้าไปประจันกับเขา... แต่ดันเจออกปะทะหน้า
“อั่ก!”
ตุ้บ!
ลงไปกองที่พื้นเลยครับ...จะว่าใครผิดเนี่ย ผมที่หยุดกะทันหัน หรือเขาที่เร่งฝีเท้าตามจนลืมเบรก
“ขะ..ขอโทษ”เขาเอ่ยก่อนจะยื่นมือมาให้ผม
“ช่าง แค่นี้ไม่เจ็บ”ผมว่าก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นตามกางเกงโดยเมินฝ่ามือที่ยื่นมาให้ ซาสึเกะมองหน้าผมด้วยสีหน้าเสียใจอย่างที่สุดพร้อมกับสายตาลูกหมาหงอยราวกับว่าสำนึกผิดอย่างที่สุดสุดๆ ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะตัดใจให้โกรธไม่ลง
ให้ตายสิ...ผมแพ้สายตาลูกหมาหงอยนั่นจริงๆ
“เลิกทำหน้าหมาหงอยสักทีน่า จะให้ฉันบอกว่าไม่โกรธแล้วมันก็ดูจะเป็นการโกหกเกินไป เอาเป็นว่าฉันยังเคืองนายอยู่ก็แล้วกัน โอเคมั้ย”ผมตัดปัญหาด้วยการพูดความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ออกไป นั่นทำให้เขาซาสึเกะเลิกทำหน้าเศร้า แต่สายตาลูกหมายังเหมือนเดิม
เขาจะรู้มั้ยเนี่ยเพราะสายตาแบบนั้นนั่นแหละ ทำให้สาวๆมองตาลุกวาวกันเป็นแถบเลย!
“เดี๋ยวซื้อมือถือใหม่ พร้อมเปิดเบอร์ด้วย บ่ายนี้จะไปมอใช่มั้ย...เดี๋ยวเลี้ยงข้าวก่อนไปด้วย”พอรู้ว่าผมยังไม่หายโกรธก็รีบเอาใจใหญ่เลยแหะ
เฮ้อ...เจ้าเด็กบ้าเอ๊ย..
แต่ก็...
“อื้ม” รับนะ
หลังจากไปสอยมือถือมาใหม่ เปิดซิมใหม่แต่เบอร์เดิม ทัวร์สุดท้ายเราก็มาอยู่ที่ร้านอาหารในห้างครับ เชื่อมั้ย...น้อยครั้งมากที่ผมจะเข้าห้างแล้วก็นะ...ผมไม่เคยกินอาหารในร้านอาหารของห้างเลย
เหตุผลก็...มันแพงน่ะ
กาอาระก็เคยชวนหลายครั้งแต่ก็แพ้ลูกตื้อผมที่ชวนเขาไปกินร้านอาหารข้างนอก ที่ผมเอาหัวเป็นประกันเลยว่าอร่อยกว่าในห้างอีก
แต่งานนี้มีเจ้ามือที่เขาอาสาว่าจะเลี้ยง ผมก็ไม่ปฏิเสธให้เสียน้ำใจ อีกอย่างก็คือเขาบอกเองนะว่าจะเลี้ยงไถ่โทษผม(เปล่าหรอก อันที่จริงเขาไม่ได้พูดแต่ความหมายของการกระทำมันก็ทำนองนี้แหละ)
“มิโสะ...ไม่สิ โชยุราเมงที่นึงครับ”
“สองที่”
“ทราบแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ”พนักงานรับออเดอร์พูดก่อนจะเดินออกไปอย่างเขินอาย..สาเหตุก็ไม่น่าใช่อะไรหรอก ก็คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมไง
ก็สาวๆที่โรงเรีนว่ามันหล่อ....สาวๆข้างนอกก็คง..
ว่ามันหล่ออ่ะแหละ!
แต่ผมว่ามันไม่หล่อนะ...แต่ดูดี
ก็แบบ...หันมองมุมไหนก็ดูดีอ่ะ
...เอ่อ จบเถอะ
“กินเสร็จแล้วจะไปมอเลยสินะ”ซาสึเกะเอ่อออกมา ผมก็พยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะยกมือแตะๆมุมปากที่ตอนนี้บาดแผลมันดูดีกว่าเมื่อวานคือเหลือแค่รอยช้ำนิดๆเท่านั้น
“นายจะไม่บอกฉันจริงๆใช่มั้ยว่าไปโดนอะไรมา”ซาสึเกะถามออกมาอีกครั้ง เอ่อ..นี่ผมหาเรื่องให้ตัวเองงานเข้าสินะเนี่ย
“ไม่ต้องรู้หรอกน่า ปัญหาของฉันฉันจัดการเองนาย นายเอาตัวนายให้รอดเถอะ”
“อะไร?”
“เรื่องของนายน่ะ จะมาตามติดตามแจฉันตลอดไปไม่ได้หรอก เนี่ยฉันกำลังคิดอยู่เลยถ้านายขึ้นม.ปลายแล้วฉันจะเลิก”
ปัง!!
“ไม่ได้! ห้ามเลิก!!”ซาสึเกะตบโต๊ะแล้วลุกพรวดตะโกนด้วยเสียงอันดังทำเอาผมสะดุ้งและเรียกความสนใจจากคนในร้านหันมองมายังเราเป็นจุดเดียว
“ทำไมต้องเสียงดังด้วย..วะ นั่งลงเดี๋ยวนี้เลย”ผมพูดก่อนจะเร่งให้เขานั่งลงมา เฮ้อ...เจ้าเด็กบ้านี่ ทำเอาเด่นจริงๆ
“ทำไมถึงจะเลิก”
“ก็นายโตแล้วนี่ ไม่ต้องมีฉันนายก็โลดแล่นในสังคมได้น่า”ผมพูดก่อนจะรับราเมงที่พนักงานเสริฟเขายกมาเสริฟให้พวกผม
“แต่ว่า...”
“ไม่เอาน่าซาสึเกะ นายยังต้องเจอคนอีกเยอะนา นายจะยึดติดกับฉันคนเดียวไม่ได้หรอก นายจะต้องมีเพื่อน มีสังคมม.ปลาย มหาลัย”
“ก็ฉันไม่อยากให้นายไป”เขาพึมพำ...แต่ไม่เบาเหมือนเคย เหมือนต้องการที่จะพูดให้ผมได้ยินประโยคนี้
“น่าๆยังไงฉันก็ต้องคิดอีกทีอยู่ดี เพราะรายได้หลักของฉันคือเงินที่พี่อิทาจิจ้องฉันให้ดูแลนาย ฉันคงต้องจัดการอะไรๆให้มันเรียบร้อยก่อน ถึงจะเลิก”ผมพูด...ซึ่งมันไม่เป็นคำปลอบสักเท่าไหร่ แต่มันก็ฟังดูเหมือนเวลาที่ผมจะไปมันยืดออกไปอีกสักพัก
“งั้นก็แล้วแต่นาย...แต่ถ้าเลือกได้ ฉันอยากให้นายไม่ไป”ซาสึเกะเอ่ยก่อนจะพูดงึมงำท่อนสุดท้ายอย่างที่ชอบทำอีกครั้ง บางครั้งผมก็หน่ายกับอาการแบบนี้จริงๆ
ก็!...เอาแต่งึมๆงำๆกับตัวเองอยู่แบบนั้น แล้วถ้าเกิดมันเป็นเรื่องสำคัญหรือคอขาดบาดตายขึ้นมา กว่าจะทันที่ทำอะไรมันก็สายเกินไปแล้ว ไม่ชอบเลยๆ เดี๋ยวต้องดัดนิสัย
“เลิกงึมงำน่าซาสึเกะ ราเมงเย็นหมดแล้วนะ กินได้แล้ว”
“อะ...อืม”ซาสึเกะขารับก่อนจะเริ่มลงมือทานราเมงที่อยู่ตรงหน้า
ระหว่างที่กินกัน...
เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย
______________________________________________________________________________
The End!!
ลงเสร็จซะที...
ซะที...นะเออ ป่วยอ่ะ เก๊าป่วยง่ะ ป่วยปุ๊บปั๊บด้วยง่ะT^T
ไปล้อเพื่อนไว้สงสัยกรรมเลยตามทัน//ฮา
อาทิตย์นี้ไม่แน่ใจว่าจะมาลงแค่ตอนเดียวหรือสองตอน อ่า...เพราะอีกเรื่องยังไม่ไปถึงไหนเลยแหะ
ตอบเม้นดีก่ะ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : tl16< My.iD >  [ IP : 171.99.72.167 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
นั่นสินะ นั่นสินะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : CokTel< My.iD > [ IP : 101.51.37.229 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
อยากอยู่แต่ว่ากลัวมันจะไม่งาม
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : deadliness< My.iD > [ IP : 101.108.180.227 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ร้ายมาหลายเรื่อง เจอเรื่องนี้น่าสงสาร รักเขาแต่แสดงออกไม่ได้ เลยได้แต่คอย คอย คอย
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 49.48.181.155 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ยังๆ ยังไม่เป็นแฟนหรอกค่ะ เกะจะไม่มัดมือชกแบบนั้น แต่จะค่อยตะล่อมให้โตะมันตกหลุมรัก
หืม..ไม่เจ็บตัวแล้วค่ะ แต่จะเจออะไรที่มากกว่าเจ้บตัว
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tun tun tun< My.iD > [ IP : 1.0.174.186 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เข้าใจค่ะ แต่โตะมันไม่ได้คิดไปไกลแบบที่เกะคิดนี่คะ
เกะเขาไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวซ้ำรอยค่ะ ส่วนซ้ำรอยยังไงนั้น ต้องติดตามต่อไปค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 49.231.112.45 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
จะตามไปถอนรากถอนโคนเลยค่ะรายนี้ เกะเปล่าป๊อดนา แค่ไม่กล้าเท่านั้นเอง(ต่างกันตรงไหน?)
ตามนั้นค่ะ อีกนานเลย
โอเค่ะ แค่นี้ละกัน ส่วนตอนนี้ก็..บายบีค่ะ
ความคิดเห็น