ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : :: Oh oh...Chapter 15::
______________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 15
ลั้ลล้าคณะ...มันคืออัลไล?
ลั้ลล้าคณะ...มันคืออัลไล?
หลังจากจบมหกรรมน้ำตาของผมเสร็จเรียบร้อย เราสามคนก็ลุกขึ้นมาจัดแจงเข้าของที่พวกมันทำกระจุยกระจายไปเต็มห้อง ซาสึเกะเดินเก็บของไปวางเข้าที่ให้อย่างจริงจังจนผมต้องเอ่ยปาก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเก็บเองได้ นายไปนั่งพักเถอะ”เพิ่งออกแรงกระทืบคนไปนี่นะ
“ฉันไม่เป็นไร นายสิที่ควรจะไปนั่งพัก ก็...เพิ่งเจอเรื่องแบบนั้นมา”
“ฉันกลัวจนเลิกกลัวแล้วล่ะ ก็ได้คนปลอบดีนี่นะ”ผมพูดแล้วยิ้มออกมาน้อยๆทำเอาซาสึเกะที่มองมาถึงกับรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง อ๊ะ? อะไรของเขาหว่า?
“ลุง! หิวยาง?”เมื่อจะซักไซ้ต่อก็ใช่เรื่อง ผมเลยหันไปถามลุงที่ง่วนๆอยู่ที่โต๊ะของตัวเองอยู่
“สุดๆ”
“ต้มมาม่ากินไปก่อนละกัน”
“ทำไมอ่ะ??”
“ผมไม่มีอารมณ์ทำจบป่ะ”อันที่จริงหน้าลุงยังน่วมอยู่ ควรจะทำอาหารอ่อนๆที่กินไม่ลำบากให้ทาน แต่ตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำอะไรจริงๆครับ ไม่แน่...ผมอาจจะยังกลัวอยู่ลึกๆก็ได้มั้ง แต่ที่บอกซาสึเกะไปอย่างงั้นเพราะไม่อยากให้เขามาเป็นห่วง
แหม...ก็ผู้ชายอายุก็ปาเข้าไปเลขสองแล้ว ต้องมาให้เด็กที่เพิ่งจะ 15 ทำบัตรประชาชนได้มาปลอบเนี่ยนะ?
เหอะ! เสียเชิงผู้ใหญ่สุดๆ
“แล้วนายจะเอาไงล่ะซาสึเกะ”
“เอาไง..อะไร?”
“ก็...บ้านไง ไม่กลับหรอ?”เมื่อซาสึเกะได้ยินดังนั้นเขาก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอบออกมา
“....ไม่กลับ”
“ไม่ได้นะ! เดี๋ยวพ่อ แม่ และพี่อิทาจิเขาเป็นห่วง”ผมว่า
“พ่อแม่สัมมนาต่างประเทศ พี่อิทาจิมีโปรเจ็คค้างที่มอ สั่งที่บ้านไว้ถ้ามืดแล้วยังไม่กลับให้ปิดบ้านได้เลย”
จ้ะ...เสร็จสรรพเลย
เจ้าเด็กบ้า!!!
“ค้างด้วย”
“...”
“...นะ”
“...”
“นารูโตะ”
“....เฮ้อ ไม่พูดด้วยแล้ว”
“แสดงว่าได้สินะ”
“...”
“ว่าไง”อ่า...อย่าใจอ่อนสินารูโตะ เดี๋ยวเด็กมันได้ใจนะ!
“...” ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเสียระบบการปกครองกันหมดพอดี “เออ..”
ยิ้ม...ยิ้ม เดี๋ยวปั๊ดพ่อโบก ชิ!
มื้อค่ำเป็นไปอย่างง่ายสุดติ่ง ซึ่งก็คือต้มมาม่ากันคนละห่อ...เพราะคนทำกับข้าวเป็นอย่างผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำ หนึ่งลุงกับหนึ่งเด็กเลยต้องรับกรรมกินเส้นไป
หลังจากสวาปามเสร็จพวกเราก็แยกมุมใครมุมมันไปหาที่ซุกนอนครับ น้ำเนิมไม่องไม่อาบมันแล้วครับ ปล่อยเน่างี้ไปแหละเช้าค่อยอาบรวบยอดเลย
ซกมกไปไหนเนี่ยเรา...
อื้อ...แสงแดดแยงตาวะครับ ใครก็ได้ไปดับไฟดวงอาทิตย์ทีสิ..
ผมคิดแบบนั้นก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้แสงนั่นก่อนจะไปชนกับอะไรอุ่นๆกว้างๆเข้าให้ มือก็กวาดๆโดน นุ่มวุ้ย หมอนข้างใต้ผ้านวมมั้ง คว้ากอดหมับเข้าให้...ว่าแต่ มันแข็งได้ด้วยหรอครับ??
เนี่ย..แข็งปั้กเลย จะเอาหน้าซุกมันก็เกร็งแข็งขึ้นมาซะอย่างงั้น แถมยังกระเพื่อมขึ้นลงได้ด้วย แถมยังมีกลิ่นอ่อนๆอย่างกับกลิ่นเฉพาะตัว อะไรน่ะ?..โคโลญจ์เรอะ? ว่าแต่เราไม่เคยใช้ของประเภทนี้กับหมอนข้างนี่หว่า
จะว่าไป...มีกลิ่นเหงื่อนิดๆแหะ
จะมัวแต่หลับตาแล้วสงสัยมันก็ไม่ใช่วิสัยผมครับ ลืมตาและมองเจ้าหมอนข้างแข็งปั้กนี่ทันที
...
แล้วสิ่งที่ผมเห็นครับ...หน้าท้อง ขาว เนียน ล่ำ มีซิกแพคน้อยๆพอดูดี และก็สะดือโบ๋ เอ่อ..บอกเพื่อ??
โอ้ พระเจ้าจ๊อตโต้! เห็นดังนั้นผมก็ยันโครมเข้าให้สิครับ
ซาสึเกะก็กลิ้งหลุนๆไปอีกฟากของห้องก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมองหน้าผมด้วยสายตางัวเงียปนหงุดหงิดสุดติ่ง เห้ย เดี๋ยวดิ ผมควรเป็นฝ่ายหงุดหงิดไม่ใช่หรือไงที่ตื่นมาเจออะไรแบบนนี้อ่ะ!
“เพิ่งจะแปดโมงเอง แล้วก็นะ...เวลาปลุกน่ะช่วยปลุกให้มันนุ่มนวลหน่อยสิ”ซาสึเกะว่าก่อนจะนอนลงแล้วกลิ้งกลับมาประจำจุดเดิมก่อนที่ผมจะถีบเขาออกไปในตอนแรก แถมยังไม่พอหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอีก
“ไม่ต้องมานอนต่อเลย ตื่นได้แล้ว!”โวยวายกระชากผ้าห่มครับ กลบเกลื่อนมันเข้าไว้...เดี๋ยวเด็กมันรู้ว่าเราแอบกอดมัน
“คร้าบๆลุกแล้วคร้าบ”ซาสึเกะพูดก่อนจะสะบัดผ้าห่มแล้วลุกขึ้นจากที่นอน เมื่อเห็นว่าเจ้าเด็กนั่นลุกเรียบร้อยผมก็รีบเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำทันทีครับ
โอ๊ยยยยย!!! เด็กนั่นจะรู้ตัวมั้ยนะ? ขอให้มันไม่รู้ตัวทีเถอะนะ! ไม่งั้นอายมันแย่เลย
Rrrrrrr…
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นแต่ผมเพิ่งจะสระผมขยี้หัวไปได้ทีสองที จะให้ออกไปรับทั้งๆแบบนี้ก็ดูไม่ดี จะให้ล้างก็เสียเวลาอีกเดี๋ยวรับไม่ทัน แต่ว่า...เอาวะ อาบให้เสร็จก่อนแล้วค่อยโทรกลับไปก็ได้มั้ง
“ฮัลโหลครับ?”
(? ครับ นั่นใช่บ้านของอุซึมากิ นารูโตะหรือเปล่าครับ?)ปลายสายถามออกมา ทำให้ซาสึเกะขมวดคิ้วเล็กๆ เพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วเป็นผู้ชาย แต่ใครกัน?
“ใช่ครับ มีธุระอะไรกับเจ้าตัวหรือเปล่า”ซาสึเกะถามเสียงเรียบปนขุ่นเคืองเล็กน้อย
(ผมขอคุยกับเขาหน่อยครับ)
“อ่อ...เขากำลังอาบน้ำอยู่น่ะครับ มีอะไรฝากผมไว้ได้”
(...ครับ ช่วยฝากบอกเขาด้วยว่าอย่าลืมลั้ลล้าคณะ ขอบคุณครับ)ปลายสายชั่งใจก่อนจะเอ่ยออกมา นั่นทำให้เด็กหนุ่มที่โตเกินวัยถึงกับเลิกคิ้วสงสัย ลั้ลล้าคณะ? มันคืออะไร??
“อ๊ะ! ซาสึเกะใครโทรมาน่ะ?”ผมถามเมื่อออกมาจากห้องน้ำก็พบเขากำลังวางหูโทรศัพท์
“เพื่อนนายมั้ง”
“อ้อ..กาอาระละมั้ง จะว่าไปนายยังไม่ได้คืนโทรศัพท์ฉันเลยแหะ”
“ก็มันทำอะไรๆยังไม่เสร็จนี่”ผมได้แต่ถอนหายใจให้กับคำตอบที่ได้มาก่อนจะเช็ดหัวที่เปียกๆนี่ต่อ
“แล้วกาอาระโทรมาว่าอะไรล่ะ?”
“เขาบอกว่าอย่าลืมลั้ลล้าคณะ”
กึก!
ไม่ต้องตกใจครับ...เสียงผมชะงักเอง
ตะ...ตายหอง=[ ]= ลืมงานนี้ไปซะสนิทเลยอ่ะ!
ผมรีบคว้าชุดนักศึกษาที่ไม่ได้รีดขึ้นมาใส่ทันทีก่อนจะโกยหนังสือ กล้องและก็เครื่องเขียนบลาๆลงกระเป๋าให้หมดก่อนจะรีบเอาโน๊ตมาเขียนแล้ววางตังค์ทิ้งไว้ให้ลุง
“เอ่อ...นายเองก็รีบอาบน้ำแล้วกลับบ้านไปซะนะ วันนี้ฉันคงไม่ได้ไปบ้านนายเพราะกลับดึก อืม...ฝากล็อกบ้านด้วยนะ ขอบคุณซาสึเกะ”ผมรีบเอ่ยเสร็จสรรพก่อนจะออกจากบ้านโดยที่ลืมสนใจเขาชั่วขณะ
“อะไรจะรีบร้อนปานนั้น”ซาสึเกะพึมพำเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำและรีบอาบิน้ำให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะเขากลัวที่จะคลาดตามเจ้ากุ้งหัวเหลืองพี่เลี้ยงของเขาไม่ทัน
“กาอาร้า!!~~~”ผมวิ่งมาที่ตึกของคณะพร้อมกับร้องเรียกเจ้าเพื่อนหัวสีแดงจัดจ้านที่เด่นมาแต่ไกล เขาหันมาทางผมก่อนจะเท้าเอวมองหน้าด้วยความไม่พอใจนิดๆ
“ฉันโทรเข้ามือถือนายหลายรอบแล้วทำไมไม่ติดเลยหะ!!” อูย...ใจเย็นครับเพื่อน อย่าเพิ่งองค์ลง
“มือถือฉันเจ๊งอ่า ยังไม่ได้เปลี่ยนแล้วฉันลืมบอกนาย”
“พัง?...ที่จู่ๆก็ตัดสายไปเมื่อครั้งนั้นน่ะหรอ?”
“อื้อๆ ก็แบบว่า..แบบว่า...มันเก่าแล้วงาย แหะๆๆ”ผมได้แต่พูดแก้ตัวพร้อมกับเอานิ้วเกาแก้มแก้เก้อ
แหม!...ก็จะบอกไปหรอครับว่าโดนเด็กที่อยู่ในความดูแลดึงไปจากมือแล้วขว้างกระแทกกำแพงตกพื้นแตกกระจายเป็นชิ้นๆน่ะ
______________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีกับการมาอัพเรื่องนี้ค่า!!~~
คิดถึงเรื่องนี้กันบ้างมั้ยเอ่ย?? อาทิตย์นี้งดเรื่องไอเลิฟยูนะคะ เพราะยังต่อไม่ได้//หลบของเท้ารีดเดอร์ & แม่ยกนัทสึกะ
ส่วนเรื่องนี้ ถ้าอาบิแต่งอีกตอนทัน อาทิตย์นี้ก็จะได้ลงค่ะ
ถ้าแต่งไม่ทันก็อาทิตย์หน้านู่น~ แน่ะค่ะ
เอาล่ะ!~ มาช่วงตอบเม้นกันเลย!~
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เดร [ IP : 125.25.207.202 ] |
||
 |
|
 |
นั่นสิ อิทาจิเกี่ยวอะไรเอ่ย? ลุงแกสตั้นกับความหิวอยู่ค่ะ เลยยังไม่ได้ใส่ใจ ฮะๆๆ
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : shi-de< My.iD >  [ IP : 101.51.35.130 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
มีแต่คนเขินแทนโตะ แต่โตะมันไม่เขินด้วยน่ะสิ ยังเศร้าอยู่
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : การคิด< My.iD > [ IP : 180.183.59.180 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ถ้าไม่ให้จบคนเขียนก็ไม่รู้จะต่อไปยังไงใมห้มันไปเรื่อยๆน่ะสิคะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 223.204.171.96 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
 |
ตลอดมาโตะมันยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง มันเลยต้องทำตัวเองให้เข้มแข็งไม่ว่าจะเจออะไร
แล้วพอเจอคำพูดแมนๆของเกะเข้าไป โตะมันก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวเข้มแข็งไม่หวั่นแม้วันมากแล้วไงละคะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.165.10 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เละซี้!~ เล่นสุดที่รักเขาขวัญหนีดีฝ่อแบบนั้น จะเก็บไว้ให้รกลูกกะตาทำม้ายยย
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : เปล่งประกาย< My.iD > [ IP : 171.98.101.190 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
นั่นสิเนอะ นั่นสิเนอะ แต่ความรู้สึกก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง(อิโตะนี่ใจแข็งจริ๊งง!~)
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : สาวน้อยแห่งคำทำนาย< My.iD > [ IP : 115.67.67.81 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ก็เค้าต้องการที่พักพิง รองรับความรู้สึกบ้างหนิ!//เถียงมาโดยโตะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : tun tun tun< My.iD > [ IP : 1.0.174.236 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เห้ย!! ยังซะหน่อย!//เถียงมาโดยโตะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Fate [ IP : 171.5.196.45 ] |
||
|
|
|
|
จริงค่ะ มันซื่อบื้อโคตร มันไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่เกะทำเลย
อ่า...ยาวตอบเม้น.. งั้นเอาไว้แค่นนี้ละกัน
บายบีค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น