คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : :: Oh oh...Chapter 21::
_________________________________________________________________________________
ผลของการคิดและเว้นระยะห่าง
“พวกแกว่า...ฉันมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันป่ะ?”
“พี่ถามอะไรของพี่เนี่ย!?”แล้วจู่ๆรุ่นน้องสองศรีนั่นก็พร้อมใจกับลูบแขนตัวเองเพราะขนลุกกับคำถามของผม
อะไรวะ...ถามแค่นี้ต้องขนลุกด้วย
“ก็แค่ถามเล่นๆเฉยๆ ทำไมพวกแกต้องจริงจังให้มันดูน่ากลัวด้วยวะ”ผมแก้ต่างก่อนที่มันสองคนจะมองว่าผมเป็นเกย์
“ก็พี่ถามอะไรที่มันดูน่ากลัวก่อนทำไมอ่ะ!”โคทากิแย้ง
“เอ้า รีบตอบมาได้แล้ว!”
“ก็..เอาตามตรงนะครับ พี่หน้าสวย...สวยมาก จนลูกค้าหลายๆคนคิดว่าพี่เป็นทอมจอแบนน่ะครับ”จิสึรุเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวเล็กน้อย
“แค่นั้น? ฉันมีดีแค่หน้าสวย?”
“เท่าที่พวกผมเห็นมีแค่นั้นครับ(- -^)”โคทากิตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
“นายจะบอกว่าที่ผู้ชายเข้าหากฉัน...เพราะฉันสวย!?”
“ก็มีส่วนครับพี่-o-“จิสึรุเสริม
เจ้าเด็กนั่นก็เพราะเหตุผลนี้ด้วยหรือเปล่านะ? ...ตลอดเวลาห้าปี มันไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน หรือคบกันเล่นๆให้ผมเห็นบ้างเลย หรือเพราะหมอนั่นมันเห็นผมสวย(?)กันน้า...
...สวย? แม่ง...ไม่ดีใจเลยว่ะ
พอใจแค่รูปลักษณ์ภายนอกงั้นหรอ..ชิท!
“เออ ถามแค่นี้แหละ ที่เหลือฝากด้วยละกัน”ผมว่าก่อนจะลุกจากเคาท์เตอร์บาร์
“อ้าว จะกลับแล้วหรอพี่? ทำไมไวจัง ปกติพี่จะอยู่หามรุ่งหามค่ำนู่นแน่ะ”
“นั่นดิพี่”
“รู้สึกเพลียๆนิดหน่อยน่ะ”
“อ่อๆ โอเคครับ ช่วงนี้ถ้าพี่เครียดก็หาทางระบายมั่งนะ แต่ไม่ใช่ไปลงกับเหล้านะพี่”โคทากิว่า
“เออ= =แกเห็นฉันกินเหล้าบ่อยหรือไง เออๆ งั้นกลับล่ะ”ผมตัดบทก่อนจะเดินไปหลังร้านเก็บของที่อยู่ในล็อกเกอร์พนักงานก่อนจะออกมาจากทางประตูหลังของร้าน
“กลับมาแล้วครับ”
“อ้าว ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะ?”ลุงที่กำลังนั่งกินข้าวพร้อมกับดูทีวีถาม ผมถอดรองเท้าแล้ววางมันเข้าที่ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆลุง
“ผมรู้สึกเหนื่อยๆนิดหน่อยน่ะลุง เลยกลับไว”ผมตอบ ลุงก็ยกมือมาแตะหน้าผากผมก่อนจะเอ่ยต่อ
“อืม...ตัวก็ไม่ร้อนแหะ แสดงว่าไม่ได้ป่วย เหนื่อยงั้นหรอ..งั้นก็รีบไปอาบน้ำนอนพักผ่อนซะไป”
“นี่ลุงฮะ...”ผมยกแขนกอดลุงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ หัวก็ซบลงบนไหล่หนาของลุงแก
“เห้ย! จู่ๆอะไรของแก!...”
“ลุงเคยถูกสารภาพรักมั้ยฮะ”
“...”ลุงจิไรยะเงียบไปสักพักก่อนจะตอบออกมา “อืม...ไม่เคยหรอก เคยแต่ไปสารภาพรักเขาน่ะนะ”
“แล้วผลเป็นไงฮะ? เขารับรักลุงหรือเปล่า?”
“หึ ไม่อ่ะ แหงสิ ใครจะมาอยากฝากชีวิตกับนักเขียนจนๆไส้แห้งกันละเนอะ”ลุงตอบก่อนจะยกมือลูบหัวผมเบาๆ
คนเรามีเหตุผลหลายต่อหลายอย่างที่จะปฏิเสธคำสารภาพรัก...
อย่างคนที่ลุงเขาสารภาพรักเห็นความมั่นคงของชีวิตในอนาคตเป็นหลักจึงได้ปฏิเสธ...
แล้วผมล่ะ?
เพราะไม่ได้รัก? อืม..เหตุผลก็...เกิน ถ้าถามว่ารักมั้ย? ก็คงจะนิดหน่อย แต่ไม่ใช่ในฐานะคนรักแน่นอน
เพราะเจ้าเด็กนั่นเป็นผู้ชาย? ...ผมออกจะชินชากับคนที่รักเพศเดียวกัน เอาเป็นว่าไม่ใช่เหตุผลข้อนี้
เพราะมันเด็กกว่าผมเลยไม่มั่นใจว่าในอนาคตมันจะดูแลผมได้? เอ่อ...ถ้าตอนนี้ผมไม่ได้มันช่วยผมคงตกเป็นเมียไอ้เจ้าหนี้หื่นกามนั่นแล้ว ข้อนี้ก็ไม่ใช่
เพราะฐานะทางบ้านของเจ้าเด็กนั่น? ...มันมีเงินเป็นของตัวเองและออกมือถือให้ผมได้สบายๆ เพราะงั้นข้อนี้ก็ไม่ใช่
ถ้างั้น...แล้วเพราะอะไรกันนะ?
หรือผมควรจะลองเปิดใจรับมันมาพิจารณาดูดีนะ?
ลองรับความรู้สึกไปเลย...จะได้..ไม่ต้องมานั่งคิดมากหาเหตุผลอยู่แบบนี้
นั่นสินะ...มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่
ก็แค่ลอง...เปิดใจ
มองลงไปให้ลึกกว่านั้นงั้นหรอ...มองลงไป...มองลงไป
ก็...เจ้ากุ้งนั่นเป็นคนที่รู้ใจเขาที่สุด ใกล้ชิดเขาที่สุด นิสัยดี เก่ง กตัญญูด้วยมั้ง แล้วก็อะไรๆที่เป็นเจ้ากุ้งบ้าหัวเหลืองนั่นเขาชอบมันทุกอย่างเลย
ไม่ว่าจะเป็นดวงตา ใบหู ใบหน้า จมูก ปาก แก้ม มือ แขน ขา
ชอบทุกๆอย่างที่เป็นนารูโตะ
ทำไมกันนะ.. ก็ชอบทุกอย่างที่เป็น
แล้วทำไม? ทำไมกันล่ะ? เขายังจะหาเหตุผลไปเพื่ออะไรอีก?
แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วนี่นา!
คิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปยังมือถือที่ไม่ใช่ของเขาวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง อันที่จริงแล้วมันเป็นของนารูโตะ ซาสึเกะยังไม่ได้แลกมันคืนกับโทรศัพท์ของตัวเอง มือหนาคว้ามันมาไว้ในมือก่อนจะกดหากแป้นพิมพ์และกดเบอร์เครื่องของตัวเองลงไป
“จะโทรไปหรือไงวะ ไหนพึ่งสัญญากับตัวเองไงว่าจะเว้นระยะไง นี่มันก็เพิ่งจะสองวันเอง”ซาสึเกะพึมพำกับตัวเองก่อนจะกดลบตัวเลขออกไป และไปที่แอพไลน์ทันที
เขาแอบสมัครให้นารูโตะไว้อย่างลับๆไม่ได้บอก ก็ถือซะว่านี่เป็นการบอกก็แล้วกัน
‘มะรืนนี้หลังฉันเลิกเรียน พบกันที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียน’
แล้วก็กดส่งไป ...คำตอบที่จะได้รับกลับมามันเป็นไปได้หลายทาง ถึงอย่างงั้นเขาก็ยอมที่จะเสี่ยงละวะ!
ตะดึ๊ง!~
‘อืม’
แค่คำสั้นๆสามตัวอักษรนั่นทำให้เขาแทบจะกระโดดโลดเต้นให้รู้แล้วรู้รอดไป!
ตะดึ๊ง!~
‘ทางฉันเองก็มีเรื่องที่จะต้องคุยกับนายอยู่พอดี แล้วเจอกัน’
ถ้อยคำรวบรัดจบลงคำถามก็เข้ามาในหัวของอุจิฮะ ซาสึเกะ
เรื่องอะไรที่นารูโตะบอกว่าจะคุยกันนะ?
หวังว่าคงจะไม่ใช่ว่าคนๆนั้นคิดหนทางปฏิเสธออกแล้วคิดจะบอกเขานะ แต่ถึงเป็นงั้นจริงเขาก็ต้องยอมรับความจริง
เฮ้อ...
ทำข้อสอบคณิต...ยังไม่คิดหนักเท่านี้เลยว่ะ
_________________________________________________________________________________
The End!!
ฮาย~ กับการมาอัพสักทีกับเรื่องนี้...อืม สั้นจังวะ?
เรื่องก็เดินช้าอีกละ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่มันจะไปถึงจุดไคลแมกซ์ซะทีนะ??
ย้ากกกกกกกกกกกกก!!!! (บ้าไปแล่ว=_=;;)
เอาล่ะ! มาเข้าสู่ช่วงตอบเม้น
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Abracadabra< My.iD >  [ IP : 182.53.59.123 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ก็แบบว่า..เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใครนี่เนอะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 49.230.104.173 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
แหม...อิทจี้ซะอย่าง! มีอะไนที่คนอย่างอิทจี้ทำไม่ได้มั่ง!
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เด็กน้อยอ่อนโลก< My.iD > [ IP : 49.48.133.151 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
แหมๆ..อย่าข้ามเรื่องสิคะ ถึงจะคนแต่งคนเดียวกันก็เถอะ^^;
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : deadliness< My.iD > [ IP : 101.108.165.89 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
รักจริงหวังแต่งค่ะ แต่ถ้าโตะไม่รับรักก็ดักฉุดแม่ง!...เอ่อ เก๊าล้อเล่นค่ะ^^; เกะมันไม่ทำงั้นหรอก
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : mojini< My.iD > [ IP : 101.109.101.190 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ไม่ได้ค่ะๆ เราไม่ได้เจอคุณพี่อิทจี้บ่อย เปิดมาแต่ละทีต้องมีวีรกรรมค่ะ(ทั้งด้านดี ด้านรั่ว เราเอหมด=w=)
อาวล่ะ... เนื้อเรื่องยังคงอืดช้าเหมือนเดิม ตอนหน้าให้แม่งรักๆกันเลยดีมั้ยเนี่ย? ง่ายดี
บ้า ทำแบบนั้นก็แย่สิเนอะ งั้นเอาเป็นว่าตอนนี้ บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น