คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : :: Oh oh...Chapter 23::
_______________________________________________________________________________
คำตอบที่เฝ้ารอ
“อุจิฮะ ซาสึเกะ!!”
“นารูโตะ??”ซาสึเกะหันหาตามเสียงเรียกในใจก็หวังให้เป็นคนที่เขารอคอยมาหลายชั่วโมงแต่เมื่อหันไปทางต้นเสียงก็พบ...
“รุ่นพี่โกเซย์...”ขอความดีใจเมื่อกี้คืนเถอะ
“ก็ฉันน่ะสิ คิดว่าใครล่ะ...อะ อ๋อๆ เขาคนนั้นใช่ม้า โทษทีนะที่ไม่ใช่...แล้วนี่เขายังไม่มาหรอ??”รุ่นพี่ในชมรมของซาสึเกะว่าก่อนจะมองไปรอบๆก็ไม่พบใครนอกจากรุ่นน้องในชมรมเดียวกันยืนอยู่คนเดียวทั้งๆที่เวลาก็ล่วงเลยมาขนาดนี้
“เขาคงไม่มาแล้วละครับ”
“ทำไมคิดงั้นอ่ะ”
“ก็ผม...คอยเขามาสามชั่วโมงกว่าแล้ว..”น้ำเสียงของรุ่นน้องดูผิดหวังเอามากๆ คนเป็นรุ่นพี่ก็ได้แต่ตบบ่าเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
รักจริงหวังแต่งสินะคนนี้น่ะ
“นี่ๆเขาอาจจะมีธุระกะทันหันก็ได้นี่นา”
“ผมโทรไปแล้วเขาปิดเครื่อง”
“ธุระของเขาอาจจะสำคัญมากๆจนให้ใครมารบกวนไม่ได้เลยก็ได้มั้ง”
“ถ้าอย่างนั้นเขาก็ควรจะโทรมาบอกหรือเลื่อนนัดไปไม่ใช่หรอครับ”
โกเซย์จนปัญญากับมันแล้วครับ...แต่จะให้ทิ้งมันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็แอบเชียร์คนๆนั้นที่ทำให้เจ้าเด็กตรงหน้านี่คิดมากแล้วก็จริงจังขนาดนี้
เอ...จะเป็นผู้หญิง(หนุ่มจ้ะ)แบบไหนกันนะ?
แปะ แปะ ซ่า...
เสียงฝนค่อยๆโปรยปรายลงมาก่อนจะเทกระหน่ำราวจะซ้ำเติมเด็กหนุ่ม ซาสึเกะหยิบข้าวของพาดบ่าก่อนจะหลับตานิ่งและเงยหน้ามองฟ้ายิ้มบางๆให้กับตัวเองราวกับสมเพช
นายส่งฝนนี่...มาแทนคำตอบให้ฉันใช่มั้ย...
ฮืม? นารูโตะ..
“ฝนลงแล้วพี่กลับไปเถอะครับ ผมเอง...ก็จะกลับแล้วล่ะ”
“อ่า...อื้อ”
แฉะ แฉะ แฉะ
“ซะ!...ซาสึเกะ!!!~”เสียงตะโกนผ่านสายฝนพร้อมกับร่างเล็กที่กำลังวิ่งมาอยู่ไกลๆ ก่อนจะวิ่งมาถึงตัวเขาที่รั้งเท้ายังไม่ทันก้าวเดิน จนเมื่อร่างเล็กที่ว่านั่นวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะหอบแรงๆให้กับความเหนื่อยที่ใส่เกียร์หมาวิ่งโกยมาตั้งไกลจากมหาลัยที่เรียน
“ซะ..ซาสึเกะ ฉัน..เรื่องที่จะพูดน่ะ...คือเรื่องคำตอบของนาย...”
“แล้ว...คำตอบ...!!”ก่อนที่เขาจะพูดมากไปกว่านี้ผมก็จัดการกระชากคอเสื้อเขาลงมาประทับริมฝีปากของตัวเองลงไปบนริมฝีปากบางของเขา เขาดูตกใจนิดๆก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มจากที่แค่ปากแตะปากกลายเป็นอะไรที่มันล้ำลึกกว่านั้น เราสองคนจูบกันสักพักก่อนที่ผมจะเป็นคนผละออกมา
“นี่คือคำตอบของฉัน...”
“.....”
“ฉันจะลองเปิดใจ รับนายมาพิจารณา”ซาสึเกะเผยรอยยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ แม้สภาพตอนนี้นี้จะเปียกมะล่อมะแล่ยังไง เขาก็ยังดูดีเหมือนเคย
เฮ้อ...อิจฉาว้อย!
“เอ่อ...”น้ำเสียงหนึ่งที่ไม่คุ้นขัดก่อนผมจะหันไปมองทางต้นเสียงก็พบใครคนนึงซึ่งถ้ามองเผินๆ ผมนึกว่ากาอาระซะอีก เพราะเขามีผมสีแดงเหมือนกาอาระเลย และตอนนี้เขาทำหน้าเหวออย่างที่สุด
“คนๆนี้ใคร?”ผมถามซาสึเกะครับ
“อ่อ นี่รุ่นพี่ฉันที่โรงเรียนน่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันอุซึมากิ นารูโตะ เป็นพี่เลี้ยงของซาสึเกะเขาน่ะ”ผมแนะนำตัวในขณะที่เขายังคงทำหน้าอึ้งไม่เลิก
“อ่า..ครับ ผมอิชิกิ โกเซย์เป็นรุ่นพี่ของอุจิฮะเขาน่ะครับ อุจิฮะ! นายไม่เห็นบอกฉันเลยว่าคนที่นายจริงจังด้วยจะ..เป็นผู้ชาย” ฮืม? บอก? คนที่จริงจังด้วย?
...อ้าวแม่ง! เรื่องนี้เราไม่ได้รู้กันเองแค่สองคนเรอะ!?
“นี่ไอ้เด็กเปรต! สรุปเรื่องนี้มีคนรู้เรื่องกี่คนกันห๊า!”ได้ฤกษ์เหวี่ยงต้องเหวี่ยงครับ
“ก็...ฉัน นาย รุ่นพี่ แล้วก็พี่อิทาจิ สี่คนเห็นจะได้
“ห๊า!!”
“ก็ไม่เห็นเสียหายซะหน่อย แถมพี่เขายังแนะนำวิธีดีๆมาอีกต่างหาก”ซาสึเกะว่าเสียงทุ้มก่อนจะดึงมือผมไปจับ
“ที่ว่าเว้นระยะกันน่ะหรอ? ก็ว่าอยู่...เด็กอย่างนายคงคิดอะไรลึกซึ้งขนาดนั้นไม่เป็นหรอก”ได้ทีต้องหลอกด่าครับ โทษฐานเป็นเด็กแต่ไม่เจียมบอดี้
“เด็กกว่าแล้วยังไงหืม? ก็เห็นอยู่นะเมื่อกี้น่ะ...”รอยยิ้มกรุ่มกริ่มผุดขึ้นมาบนหน้าทำให้ผมขมวดคิ้วส่งเครื่องหมายคำถามที่มองไม่เห็นไปให้เขา
“เมื่อกี้ทำไม?”
“เคลิ้มใช่มั้ยล่ะ” เชี่ย! อย่าพูดความจริงสิ!
“ชอบใช่ม้า” อารมณ์มันพาไปต่างหากล่ะแม่ง!
“จูบอีกได้มั้ยอ่ะ” ได้...บ้านพ่อง! ได้ข่าวฝนตกซู่ๆซ่าๆปาทังก้าปาทังกี้อยู่ขนาดนี้ ยังจะมาสวีทไม่ดูเวลาอีก มันน่าตบให้เลิกรักตูสักทีสองที
“อะแฮ่ม!..อุจิฮะ จะทำอะไรก็ดูสถานที่หน่อยน้อ คนไม่มีแฟนแอบอิจฉา”เสียงไอกระแอมหยุดพฤติกรรมที่สร้างความหมันไส้ให้ผมดังขึ้น ทำให้ผมรู้สึกอยากขอบคุณเจ้าของประโยคนี้ม้ากมาก
เพราะอย่างน้อยมันก็มีอิทธิพลพอที่จะให้เขาเลิกพูดคำพูดเสี่ยวๆแบบนั้นกับผมสักที
“ถ้าอิจฉาผมแนะนำให้พี่รีบๆหาเข้านะครับ กลับกันเถอะ”พูดกวนส้นทีนเสร็จเจ้าเด็กแสบก็ดึงมือให้ผมเดินตาม ก่อนผมจะรู้ว่าจุดหมายปลายทางของเขาจะเป็นที่ไหนในความหมายของคำว่า ‘กลับ’ ของเขาก็ต่อเมื่อผมมาถึงครับ...
โคตรบ้านอุจิฮะ...
ไมเมิงไม่บอกกูว่าจะมาบ้านเมิงวะครับ...
จะได้ไม่หลวมตัวเดินตามมาตั้งแต่แรก
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณชายเล็ก คุณนารูโตะ”เฮ้ย! ทักแค่เจ้านายพวกเธอก็พอม้าง!
“ตายแล้วคุณชายเล็ก คุณนารูโตะปียกไปหมดทั้งตัวเลย รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะค่ะไม่งั้นเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะคะ”คุณซากุระว่าก่อนจะเดินมารับของจากผมและซาสึเกะไปเก็บก่อนจะรับผ้าเช็ดตัวมาจากเมดใกล้ตัวมาเช็ดหัวเช็ดตัวในเบื้องต้น
“ยังไงๆคุณนารูโตะคืนนี้ก็ค้างที่เลยเถอะนะคะ เพราะดูท่าแล้ว...กว่าฝนจะหยุดตกคงจะอีกนาน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมกำลังจะกะ...”
“ไปเตรียมน้ำอุ่นให้ทีนะซากุระ คืนนี้นารูโตะจะค้างนี่แหละ” ห่าน! กำลังจะปฏิเสธสำมะเร็จอยู่แล้วนะ!!
“ได้เลยค่ะคุณชายเล็ก”คุณซากุระยิ้มออย่างพอใจเล็กๆก่อนจะรีบไปทำหน้าที่ของเธอ
“นี่! ทำไมถึงตัดสินใจแทนฉันละ! ฉันไม่ได้บอกลุงซะหน่อยว่าจะค้างที่นี่ ..! อะไร?”ผมถามเมื่อเขาล้วงบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวเอง มันคือมือถือเครื่องหนึ่งครับ แหม...ทัชสกรีนซะด้วย ซื้อให้กูตั้งหรูเพื่อ?(บ่นมันไปงั้น หลายวันมาเนี่ยผมเล่นไอโฟนมันจนคล่องละ- -)
“ก็โทรบอกสิ ไม่เห็นจะยากเลย”
“แล้วไหนจะข้าวเย็นลุงฉันล่ะ ฉันไม่ทำกับข้าวเผื่อไว้ !...อะไร?”ผมถามเขาอีกรอบเมื่อเขาแบมือมาตรงหน้าผม
“ไอโฟนฉัน”แล้วผมก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมันมาคืนเจ้าของ ซาสึเกะจิ้มๆหน้าจอก่อนจะยกมันแนบขึ้นหู
“ฮัลโหล ผมขอสั่งอาหารหน่อยครับ ก็เอาเป็นอาหารง่ายๆอย่างข้าวหน้าเนื้อ เซ็ตซูชิชุดเล็กชุดนึง เครื่องดื่มก็ขอเป็นน้ำธรรมดากับชาอู่หลงแล้วก็ส่งไปตามที่อยู่...นี้ด้วยนะครับ ส่วนเรื่องเงินส่งบิลมาที่คฤหาสน์อุจิฮะลงชื่อผมอุจิฮะ ซาสึเกะไว้ก็แล้วกัน”เมื่อพูดเสร็จเขาก็กดตัดสายก่อนจะหันหน้ามาหาผม
เออ...กูยอมแพ้ก็ได้!
หลังจากต้องยอมแพ้กับลูกเล่นของเจ้าเด็กเปรตผมก็โทรบอกลุงเรื่องค้างที่นี่และอาหารเดลิเวอร์รี่ปริศนา ผมก็บอกให้เขารับๆไปถือเป็นการสรรมนาคุณจากนายจ้างผม- -
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”เจ้าของห้องว่า
“ดิฉันจะมาบอกว่าน้ำอุ่นที่ให้เตรียมเรียบร้อยแล้วนะคะ เชิญทั้งสองคนอาบน้ำได้แล้วค่ะ”คุณซากุระครับ...ผมขอร้องละครับ
เลิกยิ้มอย่างกับพอใจอะไรม้ากมากได้มั้ยครับ!?
ผมรู้สึกแปลกๆกับรอยยิ้มของคุณยังไงก็ไม่รู้อ่ะ!
“นี่.. นารูโตะ นารูโตะ!!”
“อ๊ะ! อะไร? มีอะไร?”ผมหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดเมื่อมือหนาของเจ้าเด็กแสบวางลงบนไหล่ผมเบาๆ
“จะไปอาบน้ำเลยมั้ย?”ซาสึเกะถาม
“ก็ต้องอาบเลยสิ! ฉันยังไม่อยากเป็นหวัดหรอกนะ แล้วห้องนาย...แอร์ก็หนาวชิบ! เปิดทำบ้าอะไรตั้ง 20 องศาเนี่ย!!”แหม...พูดแล้วยังปากสั่นไม่หาย นึกๆแล้วอยากจะเข้าไปโบกหัวสักทีจริงๆ
“ดี งั้นไปกันเลย อาบพร้อมกันประหยัดเวลาดี”
“เฮ้ย! ใครบอกฉันจะอาบพร้อมนายกัน??”ผมว่า
“ก็...ซากุระเขาเตรียมห้องน้ำไว้ห้องเดียวนี่”
“งั้นนายก็ไปอาบก่อนเลยก็ได้ไป ฉันรอได้”
“ไม่อ่ะ...ฉันอาบน้ำนาน กว่านายจะได้อาบ หวัดก็รับประทานกันพอดี ไปพร้อมกันนี่แหละ”
“ตะ..แต่!...”
“นายยังติดค้างที่ให้ฉันรอเป็นชั่วโมงๆอยู่นะ”
“อ่า...อื้อ ก็ได้”
กูยอมก็ได้ครับ!!
_______________________________________________________________________________
The End!!
หลังจากปล่อยให้ลุ้นกันจนเมื่อยตับ อาบิก็เลื้อยมาอัพซะที! อ้า!~...มีข่าวร้ายคืออาบิไม่ติดมศว.อ่ะค่ะ
แย่จริง...แต่ไม่เศร้าเท่าที่ควร เพราะคนติดมีถึงหมื่นกว่าคน และรอบสัมภาษณ์เขาเอาแค่สามพันกว่า ที่เหลือเจ็ดพันกว่าก็คือโดนคัดออก
แหม...โอกาสได้เยอะตายห่านละ- - เลยช่างหัวมัน
แต่ที่แย่คือทำหม่ามี้เสียใจเล็กน้อย แต่ก็คิดไว้แล้วว่า "ลูกกูติดก็ฟลุ๊คสุดติ่งอ่ะ"
เหอๆๆ ดอนท์ มายด์ค่ะ ไม่เครียด เครียดมากหน้าแก่ เอาใหม่ เริ่มต้นใหม่ และตั้งใจทำให้ดีที่สุดค่ะ!
ตอบเม้น!!~~
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : การคิด< My.iD >  [ IP : 180.183.176.213 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
จะบ้าหรอคะ! ถึงจะไม่มีคนแล้วก็เหอะ><
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : deadliness< My.iD > [ IP : 101.108.182.135 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
จุ๊ๆๆ ยังไม่เฉลยตอนนี้หรอกค่ะ!
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 49.230.93.159 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เอ่...แบบนี้จะเฟลกันมั้ยน้า??
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : koolpriya< My.iD > [ IP : 171.4.110.130 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
หืม? คิดงั้นหรอ??
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Daughter of devil< My.iD > [ IP : 58.8.142.223 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
แหม่...มาซะเป็นเรื่องเป็นราวเชียว เหอๆๆ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : mojini< My.iD > [ IP : 125.27.104.194 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ตอนหน้าเดี๋ยวได้รู้ค่ะ ว่าใครเรียกนางไป อิอิ
ตอบแค่นี้ละค่ะ แล้วเจอกันอีกทีตอนหน้า...ซึ่งจะวันไหน
อาบิก็ยังไม่รู้ค่ะ บายบี^^~
ความคิดเห็น