คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : :: Oh oh...Chapter 25::
___________________________________________________________________________
แม่ง...เขินชิบ!
เช้านี้อากาศโคตะระหดหู่เลยครับ...ผมเห็นเมฆฝนคิวมูโลนิมบัสลอยมาแต่ไกล(ท้องฟ้าแจ่มใส ปลอดโปร่ง) ลมเย็นปะทะจนหนังหน้าชา(ซาสึเกะตั้งสวิงแอร์ค้างลมมันเลยเป่าลงหัว) แถมผมยังถูกผีอำด้วยครับ(ท่อนแขนใหญ่วางพาดอยู่กลางลำตัว)
ยังไม่นับลมหายใจที่พ่นเข้า-ออกอยู่ตรงต้นคอผมอีกนะครับ=_=
เอ่อ...ตะวันจะส่องก้นแล้วนะเว้ย หลับสนิทไปมั้ยเมิง?
“ซาสึเกะ”ผมเรียกเบาๆก่อนพลิกตัวหันไปหาเจ้าเด็กบ้าที่ยังคงนอนอุตุอยู่
หวา...หน้ามันเต็มๆหน้าผมเลยครับ!
ดวงตาหลับพริ้มอย่างสบายใจรับกับใบหน้าที่ดูเหมือนกำลังฝันดีอยู่ แล้วยิ่งมุมปากนั้นแย้มออกหน่อยๆทำให้ไม่ต้องสงสัยเลยว่า...มันกำลังฝันดีจริงๆสินะ
...น่าหมันไส้วุ้ย
ฝันดีอยู่อย่างนี้...มันน่าปลุกขัดจังหวะจริงๆ
“ซาสึเกะๆๆ”ผมยกมือสะกิดต้นแขนเขาดังเพียะๆ(อย่าเรียกว่าสะกิดเลยจ้ะโตะจ๋า เรียกตีเลยเถอะ= =) พร้อมกับเรียกให้ตื่น เจ้าตัวก็ครางอืออกมาเบาๆบ่งบอกว่า ‘อย่างเพิ่งมายุ่ง กูจะนอน’ ก่อนจะกระชับกอดแน่นขึ้น ทำเอาหน้าผมแทบจะจมลงไปในหน้าอกมัน
ฮึ่ย! ลงแรงไม่ยอมตื่นใช่มั้ยห๊ะ!?
โอ๊ะ!...จริงด้วยแหะ ลองวิธีนี้ดูดีก่า~
หึ หึ หึ...
ผมหัวเราะในใจอย่างชั่วร้ายก่อนจะยกมือดันอกมันออกหน้าตัวเองก่อนจะผมจะขยับตัวโน้มหน้าไปใกล้ๆหูเขาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“ซาสึเกะอ่า... เช้าแล้วนะ”ว่าจบแล้วพ่นลมใส่หูมันซะหน่อย อิอิ
“อือ...”
“ซาสึเกะ...”ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้หูเขาอีก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
มันได้ผลในเมื่อเขายกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ ...แต่ตาก็ยังไม่ยอมลืม-_-; แม่ง..ตื่นยากตื่นเย็น
“ตื่นได้แล้วนะ”แต่ผมก็ยังไม่ละความพยายาม ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นกรอกหูเขาต่อไป
“ขอร้อง...”
หือ?
“อย่าทำแบบนั้นอีก...ฉันยังไม่อยากปล้ำนายตั้งแต่หัววันหรอกนะ”
.
.
.
แม่งงงงงงงงงง!!!!!!
ผมที่ได้ยินดังนั้นก็ดิ้นขลุกๆพยายามจะทำทุกอย่างเพื่ออยู่ห่างๆตัวมัน แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยในเมื่อซาสึเกะเขากอดผมอยู่...แล้วผมจะหนีไปไหนได้ล่ะ!?
“ดิ้นพล่านเชียว”
“ปล่อยฉันนะเว้ย!!”
“ปล่อยนายก็หนีน่ะสิ”
“มันก็แหงสิ!”
“ถ้างั้นแล้วฉันจะปล่อยทำไมล่ะ?”
แง้!!!~ ผมอยากจะกรีดร้องอ่ะ ผมจะแกล้งเขาแท้ๆไหงถึงได้โดนตลบหลังซะเองละวะ!!
ฮึก ฮึก ไอ่โตะคนนี้เศร้าใจเป็นอย่างยิ่งT^T
“นารูโตะ...เฮ้ นารูโตะ”
“.....” <<< ตายอยู่ยังไม่ฟื้น(สตั้นอยู่)
“นารูโตะ...”
“.....” <<< เวลเยอะตายง่าย คืนชีพยาก (บอกสตั้นนานก็จบแล้วเว้ย!!)
“จูบนะ?”
“จูบบ้านเอ็งดิ!!”ว่าแล้วผมก็จัดการโบกดังป้าบเข้าสักทีที่หัวตั้งๆเป็นตูดเป็ด ทำให้ซาสึเกะคลายอ้อมกอดก่อนจะยกมือลูบหัวป้อยๆ ผมก็สบโอกาสกระโดดลงจากเตียงทันที
“มันเจ็บนะ แถมโดนจุดเดิมอีก”
“หึ ต้องให้ไปเป่าเพี้ยงหายให้มั้ยล่ะ ตื่นแล้วลงไปข้างล่างกันเหอะ เดี๋ยวฉันต้องทำข้าวเช้าให้นายกินด้วย”
“ป่านนี้เมดคงทำไปเรียบร้อยแล้วละ”ซาสึกะว่าก่อนจะนอนเท้าคางมองหน้าผมอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แล้ววันนี้ไม่ไปเรียนหรือไง!”ว่าแล้วเปลี่ยนเรื่องซะ!!
“ฉันจะไปเรียนวันเสาร์ทำบ้าอะไรล่ะ? ดูปฏิทินบ้างซะบ้างนะ”ดูแม่งย้อน
มื้อเช้าอย่างเรียบๆถูกเสริฟลงบนโต๊ะซึ่งคนทำอาหารก็ไม่ใช่ใคร...คุณซากุระนั่นเอง แม้จะเป็นเมนูง่ายๆแต่คุณเธอก็จัดเต็มมากครับ เนื้อหมูปั้นเป็นก้อนกลมพอดีคำ ไข่ก็ไม่สุกไม่ดิบกำลังพอดี เอ่อ...แถมสามฟองในชามนึง
เอิ่ม...ผมชอบก็จริงนะครับ เวลาตีไข่แดงกินกับข้าวต้มเนี่ย อร่อยมากๆเลย
แต่มากเกินไปก็ไม่ดีนะ
“เอ่อ...ทำไมไข่มันเยอะอย่างนี้ละครับ?”ผมถามออกไป คุณซากุระได้แต่ยิ้มบางๆก่อนจะตอบออกมา
“เติมพลังไงคะ” หะ?
“เติมพลังทะ...”
“เงียบแล้วกินๆไปเถอะน่า ซากุระเขาอุตส่าห์ทำสุดฝีมือ”แล้วเสียงหนึ่งก็ขัดจังหวะผมขึ้นมาซะก่อน
“รู้แล้วล่ะน่า!”ด้วยความที่ไม่อยากเถียง...ผมก็ได้แต่ก้มหน้ากินข้าวต้มท่ามกลางรอยยิ้มเหมือนพอใจอะไรบางอย่างของคุณซากุระ
อ่า...ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจังแหะ
“จะกลับบ้านเลยหรอเปล่า?”ซาสึเกะถามทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมาจากชามข้าวต้มก่อนจะพงกหัวน้อยๆ
“ต้องกลับดิ ไม่รู้ป่านนี้ลุงจะตื่นหรือยัง”
“ไปส่งนะ”
“พรวด!!~ แค่ก! แค่ก แค่ก”นั่นทำเอาผมสำลักเลยทีเดียว
“ใจเย็นๆค่ะคุณนารูโตะ น้ำค่ะ”คุณซากุระที่คอยยืนบริการอย่างข้างๆลูบหลังผมเบาๆก่อนจะรินน้ำใส่แก้วและยกให้ผมดื่ม แต่คุณเธอก็ยังแอบมิวายยิ้มน้อยๆอย่างพอใจอีกละ
ผมกำลังจะสำลักตายแล้วคุณยังจะพอใจอะไรอีกคร้าบT^T
“แค่ก ขอบคุณครับ”ผมรับแก้วมาก่อนจะดื่มมันลงคอก่อนที่ข้าวต้มมันจุกอกผมตาย!= =
“คร่อก~ คร่อก~”เมื่อผมเปิดประตูห้องตัวเองเข้ามาก็พบกับเสียงกรนทักอรุณสวัสดิ์ทั้งๆที่มันสายมากแล้ว แต่ดูจากสภาพแล้วลุงยังคงไม่ตื่นแน่นอน และสิ่งที่สันนิฐานก็เป็นจริงเมื่อผมพบลุงนอนแผ่สองสลึงอยู่ที่พื้นกลางห้อง
“ลุง ลุง...ลุงจิไรยะ”เริ่มที่สะกิดเบาๆก่อน
“งืม...นารูโตะเรอะ? กลับมาแล้วเรอะ”ลุงยกมือหนาของตัวเองขึ้นมาขยี้ตาช้าๆก่อนจะยันตัวเองลุกนั่ง
“เออสิ ลุงนี่ก็...สายแล้วยังไม่ยอมตื่นอีก”
“ก็มัน...ไม่มีคนปลุกนี่นะ ปกติฉันลุกเองที่ไหนล่ะ”แน่ะ...มีย้อน ผมได้แต่ถอนหายใจเบาๆก่อนจะลุกตรงไปยังครัวก็พบซากจากชามที่ถูกวางกองไว้กองเบ่อเร่อ
เอ่อ...ได้ข่าวผมเพิ่งไปค้างบ้านเจ้าเด็กบ้าแค่คืนเดียวเองนะ
ไหงจานมันเยอะจังฟร่ะ= =^
“ช่วยล้างมั้ย??”ซาสึเกะที่ตามมาส่งผมเอ่ยถาม ผมก็ส่ายหน้ากลับไป
“ไม่ต้องๆ ฉันทำเองได้ นายไปนั่งรอที่เดิมเหอะ”
“โอ๊ะ!...”ซาสึเกะอุทานออกมาน้อยๆ ทำให้ผมทำหน้าหมางงใส่เขา อะไรวะ? อุทานอย่างกับมีอะไรน่าแปลกใจงั้นแหละ
“อะไร?”
“เปล่า แค่แปลกใจนิดหน่อย”
“แปลกใจอะไร?”ผมก็ถามไปมือเอาฟองน้ำถูจานไป
“ก็...ถ้าเป็นปกตินายจะต้องไล่ฉันกลับบ้านแท้ๆ แต่ไหงถึง...”ซาสึเกะเว้นช่วงคำ นั่นทำให้ผมฉุดคิด
..เออว่ะ ทำไมคุณกูไม่ไล่คุณมันกลับบ้านไปวะ= =
แล้วจู่มันก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดเอวผม เล่นเอาซะผมสะดุ้งเกร็งกันเลยที่เดียว
แม่งงงงงง...
“ฉันดีใจนะ” ดีใจอะไรของมรึงครัช!?
“ที่นายไม่ไล่ฉันไปแล้วน่ะ”
“อ่า...” แม่งงง กูไปไม่เป็นคร่ะ!!T^T
“ไปนั่งรอดีๆเลยไป”ไล่ซะ ไม่รู้จะเบนเรื่องยังไง
“ก็ได้....ไม่ต้องเขินหรอกน่า”ก่อนไปมีการกระซิบหูให้หวิวเล่น
แม่ง! แม่ง!! กูไม่เขินธรรมดาละ
แม่งงงงงงงง!!!! กูโคตรเขินอ่ะ!!
(เอ่อ...รู้สึกเหมือนอาบิจะให้โตะสบถคำว่า “แม่ง” บ่อยแหะ)
เมื่อผมล้างจานเสร็จผมก็หยิบกระทะและวัตถุดิบออกมาเตรียมทำข้าวเช้าจะควบเที่ยงให้ลุง ผมก็ยังคงการทำอาหารง่ายๆไว้ได้อย่างสม่ำเสมอซึ่งก็คือ...ผัดซีอิ๊วครับ- -
อะไรดลใจให้ทำไม่รู้ละ รู้แค่อยากทำ
“หอมแหะ ทำเผื่อหรือเปล่า??”เป็นซาสึเกะอีกครั้งที่กลับเข้ามาในห้องครัว เขาคงจะนั่งรอจนเบื่อแล้วล่ะมั้ง แถมเงียบๆแบบนี้แสดงว่าลุงต้องลุกไปนั่งเขียนนิยายลามกๆนั่นต่อชัวร์ๆ
“ทำ แต่ไม่รู้ว่าจะอยากกินมั้ยนะ?”
“หึ แฟนทำไรมาก็กินทั้งนั้นแหละ” อ้าก! แม่งทำผมอีกแล้ว!!
“มังคุดบวกน้ำตาลมั้ยมึง”
“กินแน่ ถ้าสัญญาว่าจะตามไปรักกันในชาติหน้า”ชิบหอง!! ตะหลิวเกือบหลุดมือ...คือ..แม่ง กุเขิลจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วว้อย!!
ผมรีบก้มหน้าก้มตาผัดเส้นในกระทะให้มันเสร็จๆไปก่อนจะจัดแบ่งใส่จานให้เจ้าเด็กแสบ ลุง และก็ตัวผมเอง ก่อนจะยื่นจานส่วนของเขาไปให้เจ้าตัวถือเอง แล้วผมก็รีบเดินถือส่วนของตัวเองและลุงออกมาจากครัวทันที
ใครจะรู้บ้างมั้ยว่าผมเขินอ่ะ!!
กรีดร้องงงงง!!!!
“อ่ะลุง เลิกสนใจนิยายแล้วกินข้าวได้แล้ว”
“เอ้อ ขอบใจๆ”
Rrrr…
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันเป็นของซาสึเกะนั่นเอง เขาหยิบไอโฟน 5 สีดำของตัวเองขึ้นมามองเบอร์ที่โทรเข้าก่อนจะกดรับ
“ฮัลโหล...ยูเมโกะ” !? ดูเหมือนชื่อนี้จะคุ้นๆนะเออ
ซาสึเกะวางจานผัดซีอิ๊วลงบนโต๊ะตัวเล็กก่อนจะมองหน้าผมเล็กน้อย แล้วเดินออกไปโทรศัพท์ข้างนอก
...
ยูเมโกะ...ยูเมโกะงั้นหรอ?
อืม...ขอรื้อเมมโมรี่แป๊บ
‘ยูเมโกะ..’
‘อย่าเพิ่งไป..’
‘ฉันน่ะ ฉัน..ชอบเธอนะ ยูเมโกะ’
อ่อ! นึกออกละ...ผู้หญิงที่ซาสึเกะแอบชอบนี่นา..
อย่ามองผมแบบนั้น...ผมไม่หึงหรอกนะ บอกไว้ก่อน
.
.
เพราะแค่คำว่า ‘หึง’ มันยังบัญญัติคำจำกัดความไม่พอสำหรับผม!!
___________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีค่า!~ วันนี้มาอัพให้เนื่องจากอารมณ์ดีเฟ่อๆ^-^
คือ...เก๊ามีที่เรียนละจ้า!!~ เค้าสอบสัมภาษณ์ติดแว้ว!!~
กรีดร้อง! กรีดร้อง!>_<
ตอนที่แล้วมีแต่คนบอกว่าเกะเป็นสุภาพบุรุษมีการขอจูบด้วย~
แหม...ก็เกะเขากลัวว่าถ้าจูบไปแบบที่เจ้าตัวไม่อนุญาตอาจจะโดนเกลียดขี้หน้าเอาได้ไงจ้ะ
แมยังเชียร์ให้เกะกดโตะไวๆ? เง้อ รีบไปป่าว?? โตะเขายังไม่พร้อมเลย อิอิ^-^
ไม่ตอบเม้นละกันเพราะ...ชักขี้เกียจ 555+
งั้นตอนนี้ก็..บายบีจ้า^^
ความคิดเห็น