__________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 27
เรื่องยุ่ง
Ishiki Gosei Part’s
อา!!~ ทำไมรุ่นน้องผมมันถึงมีแต่เรื่องวะครับ!?
นี่คือสิ่งที่ผมคิดหลังจากที่จู่ๆพ่ออุจิฮะก็วิ่งมาซบอบ(ล้อเล่นครับ มันแค่มานั่งซึมให้ผมดู) ก่อนจะบอกว่าแฟนมันที่เป็นผู้ชายขอห่างเพราะมีเรื่องผู้หญิงมากวนใจ แถมยังหนีหายไปไหนก็ไม่รู้มาห้าวันแล้ว ไปถามลุงของเจ้าตัวก็ไม่ได้คำตอบกลับมา
เออ! เอาเข้าไปครับรุ่นน้องผมคนนี้!
กรรมมันเลยมาตกที่ผมซึ่งครึ่งวันบ่ายนี้ว่างพอดีเลยต้องบุกมามอของคุณแฟนสุดที่รักของรุ่นน้องเรียนอยู่ อุจิฮะบอกว่าให้ผมมองหาคนที่หัวแดงๆเหมือนผม..เอ่อ อุจิฮะเผื่อบางทีนายลืมไปนะ
มหาลัยมันเล็กๆอย่างกับโรงเรียนมัธยมซะที่ไหนเล่า!!
อย่างน้อยก็น่าจะบอกชื่อคณะที่เขาเรียนหน่อยก็ยังดี
แต่นี่ไม่บอกอะไรเลยแบบนี้...มันเหมือนคลำทางหาชัดๆเลยT^T
“เห้ย! คุณน้องหัวสีสตอเบอร์รี่” ไรวะ ใครหัวสีสตอเบอร์รี่วะ?- -*
“ทำมาเป็นมองซ้ายมองขวา น้องนั่นแหละ!”ผมมองไปทางต้นเสียงก่อนชี้มาที่ตัวเอง สิ่งที่ผมเห็นคือรุ่นพี่(อยู่ในมหาลัยทุกคนเป็นรุ่นพี่ผมหมดแหละครับ)กลุ่มนึงนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนก่อนจะลุกขึ้นมาล้อมผมไว้
เอาแล้วไงกู= =
“เอ่อ...”
“มึงนี่...เรียกน้องเขาซะไม่น่ารักเล๊ย! นี่น้องคนสวยจ๋า อยู่คณะอะไรงั้นหรอจ้ะ?”ห๊ะ= =!?
“มีตาก็ดูดิวะนี่มันชุดโรงเรียนมัธยมว้อย โรงเรียนดังด้วยนะ...โคโนฮะ รอยัล ไฮสคูล”ครับ ผมทราบครับโรงเรียนผมดัง คนที่เข้าเรียนได้ระดับสมองต้องไม่ใช่ขี้ๆ- -
“ว่าแต่เด็กผู้หญิงใส่เครื่องแบบนักเรียนชายได้ด้วยหรอวะ?” ห๊ะ!? เด็กผู้หญิง? เครื่องแบบนักเรียนชาย?
ผมออกจะเป็นคนดูรูปร่างดี แฮนซั่ม มีกล้ามน้อยๆพอดูงามจนสาวกรี๊ดนะเฮ้ย ดูไงผมเป็นเด็กผู้หญิงละเนี่ยไอ้(รุ่นพี่)พวกนี้
“เขาอาจจะไม่เคร่งก็ได้นะมึง”
“อ้อใช่! น้องสาวคนสวยชื่ออะไรจ้ะ”
“ผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบอกนี่ครับ!”ผมเอ่ยออกไปทำเอาหน้าเหวอกันทั้งวง เอ้า...ทำเป็นงงๆ
“ผู้ชาย!?”
“ครับ พี่ทราบแล้วผมไปละครับ”
“เดี๋ยวสิไอ้น้อง!”ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวเท้าออกจากวงไหล่ผมก็ถูกยึดไว้โดยใครคนนึงในกลุ่ม
“เป็นตัวผู้แล้วกวนตีนพี่แล้วนี้แล้วคิดจะหนีรอดไปได้ง่ายๆหรือไงหะ”
อ้าว...ชิบพอ แล้วต้องการอะไรจากผมวะครับ??
“มาให้ยำตีนสักทีแล้วค่อยไป” ใครจะอยู่ละห่า! ผมสะบัดตัวให้หัวไหล่หลุดจากมือนั้นก่อนจะใส่เกียร์หมาวิ่งเต็มเหนี่ยว พวกรุ่นพี่ที่ว่าจะยำตีนผมก็วิ่งตามกันมาเป็นฝูง
จะตามมาหาสวรรค์ วิมานอะไรกันว้า!!~
เอ่อ..จะว่าผมหลับหูหลับตาวิ่งก็ได้นะ เนื่องจากผมที่วิ่งหนีตายอย่างไม่คิดชีวิตจนได้วิ่งชนคนๆนึงเข้า ทั้งผมและเขาล้มลงไปตามๆกันกระเป๋าเป้ที่สะพายมาก็หลุดออกจากตัวกระเด็นไปไกล
เมื่อมองคล้อยหลังไปก็เห็นฝูงคนยังคงตามมาอย่างไม่ลดละ ผมยันตัวเองลุกขึ้นปัดฝุ่นลวกๆก่อนจะยื่นมือดึงให้อีกคนลุกขึ้นมาด้วยก่อนจะขอโทษขอโพย
“ขอโทษนะครับที่ผมวิ่งไม่ดูทาง แต่ผมต้องรีบไปแล้ว ขอโทษนะครับ”ผมโค้งให้เขาซ้ำๆก่อนจะคว้ากระเป๋าที่หล่นอยู่ขึ้นมาสะพายก่อนจะวิ่งหนีต่อ
“เดี๋ยว!..เฮ้อ”เสียงหนึ่งเรียกไว้ แต่ไม่ทันคนๆนั้นวิ่งไปไกลซะแล้ว จะบอกว่าหยิบกระเป๋าไปผิดใบซะหน่อย
เฮ้อ...
ร่างโปร่งเจ้าของผมสีแดงเพลิงถอนหายใจพลางหยิบกระเป๋าอีกใบของคนที่วิ่งชนเขาขึ้นมา ยังดีที่อย่างน้อยๆก็มีป้ายชื่อเอาไว้ละนะ จะได้ให้ประชาสัมพันธ์ประกาศหาตัวหา
‘อิชิกิ โกเซย์’ งั้นหรอ?
อืม...เดี๋ยวก็กลับมาเองนั่นแหละนะ
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”ผมหอบไม่น้อยหลังจากหนีกลุ่มรุ่นพี่พวกนั้นพ้นแล้ว ฮุ่ย! รุ่นพี่พวกนั้นนี่น้า อึดกันชะมัดเลยแหะ เป็นนักวิ่งมารธอนเก่ากันหรือไง
ดีนะ!...นอกจะเป็นเคนโด้แล้วผมยังเป็นนักกีฬาวิ่งอีกด้วย ไม่งั้นได้ขาดใจตายกลางทางไปแล้ว
เมื่อหอบหายใจจนพอแล้วผมก็กระชับเป้สะพายข้างก่อนจะสังเกตว่ามันหนักกว่าตอนแรกที่สะพายมา ด้วยความสงสัยบวกกะผมเป็นคนอยากรู้อยากเห็..เอ้ย!...ช่างสงสัย เลยลองปิดดู ผมก็พบกับสมุดเลกเชอร์สองสามเล่ม แล้วก็หนังสือรวมภาพเล่มใหญ่เล่มนึง
กระเป๋าใครฟ่ะเนี่ย!!
คิดได้แล้วก็รีบปิดกระเป๋า มองซ้ายมองขวาแล้วพลางนึก....
หรือว่า...
ของคุณคนเมื่อกี้ที่เราวิ่งชนแหงๆ!!
ตามมารยาทผู้ดีที่บรรพบุรุษสั่งสอนมา ผมต้องนำไปคืนสินะ...ว่าเข้าไปนั่น ผมต้องเอากระเป๋าตัวเองคืนมาต่างหาก เพราะมีการบ้านของอาจารย์โอโรจิมารุ ที่ถ้าไม่ส่งในวันพรุ่งนี้มีสิทธิ์อาจถึงฆาตได้
ซึ่ง...ผมยังไม่ได้ทำง่ะ
ผมย้อนกลับมาทางเก่าแต่ก็ไม่พบคนที่ผมเดินชนไปเมื่อกี้
โธ่เว้ย!! เอาแล้วไงล่ะ ในนั้นมี PSP ที่เล่นเกมส์ค้างอยู่ด้วยนะเว้ย!(ตกลงห่วงเรื่องอะไรกันแน่ละเนี่ย??)
จะให้คอตกเป็นสุนัขหงอยก็ไม่ใช่แนวผมครับ ผมก็ตรงไปยังตึกใหญ่ที่น่าจะเป็นตึกของคณะอะไรสักอย่างก่อนจะมองหาประชาสัมพันธ์ เมื่อเจอปุ๊บผมก็ตรงดิ่งไปปั๊บ
"ขอโทษนะครับ ช่วยประกาศหาคนที่หยิบกระเป๋าสลับไปกับผมให้หน่อยสิครับ"
"ค่ะ ขอทราบรายละเอียดของกระเป๋าได้มั้ยคะ?"ครูที่นั่งประจำอยู่ว่า
"ครับ เหมือนกระเป๋าใบนี้ทุกประการ แต่ว่ากระเป๋าใบนั้นมีชื่อผมเขียนไว้ครับ"
"ค่ะ ขอทราบชื่อที่เขียนไว้ด้วยค่ะ"
"อิชิกิ โกเซย์ครับ"
"ค่ะ"
'นิสิตคนไหนที่รู้ตัวว่าได้หยิบกระเป๋าไปผิดใบ ขอให้นำมาแลกเปลี่ยนคืนที่ห้องประชาสัมพันธ์ด้วยค่ะ ข้อสังเกตนะคะจะมีชื่อของนายอิชิกิ โกเซย์เขียนอยู่ขอบคุณค่ะ'
เสียงตามสายถูกประกาศออกไป สักพักก็มีคนนำกระเป๋าให้ดูและ...มันใช่กระเป๋าผมจริงๆด้วยครับ
เมื่อได้กระเป๋าคืนผมก็รีบโค้งขอบคุณพี่เขาทันที และเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองก็พบกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งผมนึกออกละ...เขาคนที่ผมวิ่งชนนั่นเอง!!
แถมเขายังมีผมสีแดงเหมือนผมด้วย!
"เอ่อ..พี่ครับ ผมถามอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ?"ผมเกริ่น
"ครับ ได้สิครับ" โห เสียงนุ่มน่าฟังสุดติ่ง-..-
"พี่เป็นเพื่อนของพี่นารูโตะป่ะครับ?"
"ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่า?"
เยส! ฉันเจอเป้าหมายของนายแล้วว่ะ ไอ้น้องเลิฟ!~
"อุจิฮะ...อุจิฮะ ซาสึเกะ!!"เสียงเรียกดังขึ้นอยู่ทางหน้ากระดานทำให้เจ้าของชื่ออุจิฮะ ซาสึเกะหลุดออกจากภวังค์ความคิดที่ล่องลอยไปไกลเกินกว่าจะคาดคิด เขาเผินหน้าจากหน้าต่างมายังทิศกระดานดำก่อนจะขานรับคำเรียก
"ครับ"
"ก้อมเมฆมันให้เกรดเธอหรือเปล่า??"
"เปล่าครับ"
"ถ้างั้นก็สนใจในสิ่งที่ฉันสอนได้แล้ว!!"
"ครับ"ซาสึเกะรับคำ ก่อนจะหันหน้าไปมองกระดาน ถึงแม้ตาจะมองกระดานอยู่ก็จริง แต่ความคิดของเขาไม่ได้จดจ่ออยู่ที่เนื้อหาเลยแม้แต่น้อย
ตั้งแต่วันนั้นที่ยูเมโกะกลับมา นารูโตะก็หายหน้าไปเลยตามคำที่เจ้าตัวกล่าว เรื่องของพี่เลี้ยงสาวคนเก่าเขาได้ตัดสินใจที่จะตัดขาดอย่างสิ้นเชิง
เรื่องมันเหมือนจะฟังดูดี แต่เธอคนนั้นกลับมีทีท่าไม่ยอมเล็กน้อย เสียเวลาในการอธิบายแต่มันก็จบลงด้วยดี เพราะปัญหาของยูเมโกะคือคนที่เธอหนีตามไปในวันนั้นได้ทิ้งเธอไป เธอเหมือนเสียหลักและต้องการจะตั้งตัวใหม่ โดยเริ่มจากซาสึเกะอีกครั้ง เด็กหนุ่มจึงแก้ปัญหาโดยการติดต่อหางานและที่อยู่ให้เธอใหม่ ก่อนจะสัญญาว่าจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเขาและนารูโตะอีก
แน่นอนมันเป็นไปได้สวย...
เมื่อเคลียร์เรื่องวุ่นวายจบลงไป เรื่องสำคัญอีกเรื่องก็คือ...การตามหาตัวเจ้ากุ้งหัวเหลืองแฟนและพี่เลี้ยงคนปัจจุบันของเขา..
อ่า...นายอยู่ที่ไหนกันนะนารูโตะ
คิดจะหนีกันไปง่ายๆงั้นหรอ?? ไม่ยอมหรอก อุตส่าห์จีบแบบเงียบๆมาตั้งสองปี
ไม่มีทางทีเขาจะปล่อยเจ้ากุ้งตัวนี้ให้กลับไปกระชังเลี้ยงกุ้งง่ายๆหรอก
หึๆ..
__________________________________________________________________________
The End!!
ดีจ้า!!~ มาอัพให้แล้วน้า!~ หลังจากโดนทวงแต่ว่าหลายวันอยู่กว่าจะมาอัพ
เค้าอยู่ในช่วงสอบอยู่ โทษทีนะจ้ะ(สอบกลางภาคน่ะ สอบช้ากว่าที่อื่น)
และวันจันทร์เป็นวันสอบวันสุดท้าย
ตอบเม้นสักหน่อยดีกว่า ไม่มีอะไรจะพูดแล้วสิ
|
#1 : ความคิดเห็นที่ 591 |
 |
|
|
|
|
|
 |
Name : Solitaire S. [ IP : 27.55.37.153 ]
Email / Msn: b_blue_knight(แอท)hotmail.com
วันที่: 31 ธันวาคม 2556 / 20:19 |
แหม่...อวยพรซะยาวเขียว.. ขอรับไว้หมดเลยก็แล้วกันนะคะ^^
ที่หนูโตะแรงได้ขนาดนั้นเพราะขาดเกะไปยังไงมันก็มั่นใจว่ามันไม่ตายค่ะ
เพราะอิเกะจีบมัน อิเกะต้องมาง้อมันเท่านั้น ถ้าไม่ง้อ...ก็เป็นอันจบค่ะความสัมพันธ์นี้
ดีใจนะคะที่ชอบ แต่...อาบิเปลี่ยนสไตล์ไปเรื่อยค่ะ เอาแน่เอานอนไม่ค่อยจะได้สักเท่าไหร่^^;
|
#6 : ความคิดเห็นที่ 598 |
|
|
|
|
|
|
 |
Name : mojini< My.iD >  [ IP : 125.27.107.255 ]
Email / Msn: -  ส่งข้อความลับ
วันที่: 1 มกราคม 2557 / 15:45 |
ตอบปัญหาเรื่องผัดซีอิ้วก่อน เนื่องจากเห็นแล้วฮา เพราะว่าโตะไม่ชอบคนที่ไม่ใส่ใจอาหารที่มันทำค่ะ
ประมาณว่าอุตส่าห์ทำให้กิน ไม่เห็นค่า อย่าแดกเลยไป
อย่างที่อิโตะมันบ่นค่ะ คบได้สองวันมีมารมาผจญละ? อาบิก็เข้าใจแกล้งรีดเดอร์เนอะ^^
|
#14 : ความคิดเห็นที่ 606 |
|
|
|
|
|
|
|
Name : Heart_Napa< My.iD > [ IP : 171.7.166.19 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 3 มกราคม 2557 / 20:25 |
|
#16 : ความคิดเห็นที่ 609 |
|
|
|
|
|
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 223.207.250.201 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 10 มกราคม 2557 / 21:26 |
ประหนึ่งเหมือนรีดเดอร์ท่านเป็นโตะ
หลายคนมากที่อยากจะเข้าไปจิกตบยูเมโกะ 555+ น่าสงสารชีจริงจริ๊ง(เสียงสูง?)
เอาล่ะ! ตอบแค่นี้ละกัน ตอนนี้ไม่มีโตะออกโรง....คนอ่านน้อยแหงเลย
555+ งั้นตอนนี้ก็...บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น