_______________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 32
ด้วยความหวังดี
“เอ่อ...ซาสึเกะ”
“หืม?”
“ไหนนายบอกว่าจะชวนแค่พี่อิทาจิแล้วก็รุ่นพี่นายมาเฉยๆไง”
“ตอนแรกก็ชวนแค่รุ่นพี่แล้วก็อิทาจิเท่านั้นนั่นแหละ แต่...ไปๆมาๆไหงมันถึงเป็นงี้ก็ไม่รู้”
อ่า...ผมละไม่มีคำพูดที่จะเอ่ยออกไปจริงๆ
ตอนนี้เราอยู่กันที่ร้านบะจังครับ เนื่องจากคนมันเยอะ...เราจึงต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากงานเลี้ยงเล็กๆกลายเป็นปาร์ตี้ใหญ่ เพราะดันมีเพื่อนของพี่อิทาจิมาด้วยและ...ทุกคนอัธยาศัยดีมาก..
“แมวน้อย!!~ น่ารักจังอืม!”ขะ..ขอบคุณครับ
“ไปชมผู้ชายแบบนั้นได้ยังไงน่ะเดอิดาระ”
“ซาโซรินายจะไม่ขัดฉันสักเรื่องได้มั้ยเนี่ย ก็เขาน่ารักนี่นา หนวดที่แก้มนั่นเหมือนแมวน้อยเลย ชมว่าน่ารักก็ถูกแล้วนี่!”หร๊อครับ? ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย
“เอ้าๆ ฉลองๆ น้องเจ้าอิทจี้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที!” สรุป...เรื่องนี้รู้กันกี่คนเนี่ย ผมชักจะไม่มั่นใจแล้วนะ
“ฮิดัน อย่ายกดื่มๆเหมือนนี่เป็นงานตัวเองจะได้มั้ย คราวนี้ฉันจะไม่ให้ยืมเงินแล้วนะ”
“คาคุซึ! นายอย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า ไอ้ที่ยืมๆไปก่อนหน้านี่น่ะ ทำเป็นลืมๆมันหน่อยสิ”เอ่อ...
“นี่ยังขาดใครอีกหรือเปล่าเนี่ย? เพน...เพน นี่คุณ! วางเกมส์ลงแล้วสนใจคนอื่นๆบ้างสิ!”
“แป๊บๆนะโคนัน จะเคลียร์ด่านบอสแล้วเนี่ย”อ่า...
“มีใครยังไม่มาบ้างน่ะคิซาเมะ?” พี่อิทาจิครับ...
“ยังขาดเจ้าโทบิ กับเซ็ทสึน่ะครับคุณอิทาจิ”พี่อิทาจิ...
“งั้นหรอ...ช่างมันละกัน”
ตกลงนี่งานใครครับพี่? ไหงผมถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินในงานสังสรรค์ของหมู่เพื่อนยังไงก็ไม่รู้สิ และตอนแรกว่าจะถามชื่อพวกพี่เขา แต่ว่า...พวกพี่เขาเรียกชื่อกันและกันจนครบ จนผมไม่ต้องถามละครับ เหอๆๆ
“แล้วเจ้าเปี้ยกนั่นล่ะ”ซาสึเกะหันมาถามผม เอ๋?..เจ้าเปี้ยก? อ๋อ!..
“เม็นมะน่ะหรอ? ทำไมอ่ะ? เหงาปากเลยเกิดคิดถึงขึ้นมางั้นหรอ??”ได้ทีต้องแซวครับพี่น้อง ซาสึเกะได้ยินอย่างงั้นก็ทำหน้าหงิกใส่ผมเลยครับ สงสัยจะไม่ชอบจริงๆ
“เปล่า แค่สงสัยว่ามันตายไปยัง”
“โหดร้ายนะนายเนี่ย ไม่เห็นต้องไปแช่งเขาแบบนั้นเลย หมอนั่นเลิกช้าแต่ก็กำลังมานั่นแหละ”ผมตอบก่อนจะยิ้มให้เจ้าเด็กแสบ
“หวงนะ...อย่าปล่อยให้คนอื่นกอดบ่อยนักสิ”ซาสึเกะพึมพำเบาๆก่อนจะเอนหัวลงมาซบไหล่ผม
“มาแล้วจ้านารุจัง!!~ โทษทีที่มาช้านะ!!~”ตดยังไม่ทันหายเหม็นเลยครับ มาซะละ...ซาสึเกะหน้าหงิกกว่าเก่าเลยครับ 555+
“เหยิบไปดิเค้าจะนั่งกับนารุจัง”
“มีแมวน้อยมาอีกตัวแล้ว..อืม!”
“อย่าเรียกน้องเขาแบบนั้นสิเดอิดาระ!!”
“เอ้อใช่! แมวน้อยทั้งสองชื่ออะไรกันงั้นหรอ??”พี่เดอิดาระถาม พี่เขาเป็นผู้ชายหน้าหวานที่สุดคนนึงเท่าที่ผมเคยเห็น ผมเขายาวปะกลางหลังได้ มัดจุกตรงกลาง และผมยาวๆนั้นก้ยังคงมาปรกใบหน้าไปครึ่งหน้า แต่นั่นไม่ช่วยกลบความสวยของพี่เขาเลย...
เดี๋ยวนะ...ผมชมว่าผู้ชายสวย?
“ผมนารูโตะครับ”ผมแนะนำตัว
“ผมเม็นมะฮะ พี่คนสวย”
“ !...”อุ่ย...พี่เขานิ่งไปเลยอ่ะ
“ซาโซริ!!”จะอุ่ย..
“ฉันสวยงั้นหรออืม??”
“ไม่รู้สิ”
“ไม่จริง! ฉันไม่สวยนะ ฉันออกจะหล่ออืม!!”
แล้วพี่เขาก็โศกาไปตามระเบียบ ผมเข้าใจครับ..การที่เราเป็นผู้ชายแต่ถูกชมว่าสวยเนี่ย...
มันเป็นยังไง...มันช้ำใจเพียงใด
เหอะๆๆ
“แล้วโกเซย์ล่ะ? เมื่อไหร่จะมา”พี่อิทาจิหันไปถามซาสึเกะ
“อีกสักพักน่ะ เพราะรุ่นพี่เขาต้องเข้าชมรม” อืม...อันที่จริงกาอาระก็มาช้าจังน้า ไอ่เราละก็...อุตส่าห์ชวนมาเฮฮาปาจิงโกะ ก็ดันมาช้า
“งั้นก็กินกันเป็นพิธีก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยกินมื้อหนักหลังจากมากันครบ”
“เย้!!!”พวกพี่ครับ...ที่เย้เนี่ย เพราะได้กินฟรีใช่ป่ะครับ?(พี่อิทาจิกับซาสึเกะเป็นเจ้ามือในการเลี้ยง)
เรากินกันไปได้สักพักโกเซย์กับกาอาระก็มาถึงครับ...น่าแปลกที่สองคนนี้มาพร้อมกัน แถม..โกเซย์ยังทำหน้าหงิกหน้างอใส่กาอาระที่เดินมาด้วยท่าทางสบายๆราวกับพอใจที่ได้แกล้งเด็ก
เห็นเงียบๆงี้..ถ้าเห็นว่าอีกฝ่ายน่าแกล้ง
มันจะแกล้งจนกว่าจะพอใจหรือจนกว่าจะเบื่อไปเลยนะครับ
“นารุจัง เค้าอยากกินอันนั้นอ่ะ หยิบให้เค้าหน่อยสิ”
“ไม่ได้เป็นง่อยก็หยิบเองสิเจ้าเตี้ย อ่ะนี่..กินเยอะๆละ จะได้ไม่ตัวบางเป็นกุ้งอีก”ซาสึเกะว่าเม็นมะก่อนจะตักอาหารใส่จานผม เม็นมะทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะตักอาหารอันนั้นในจานผมขึ้นมาแล้วเอาเข้าปาก เคี้ยวๆแล้วกลืนเย้ยคนที่อุตส่าห์บริการผม..แต่ผมกลับไม่ได้กิน
“จะลองดีใช่มั้ยหะ??”
“หูย..หัวตูดเป็ดโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้วอ่ะ น่ากลัวจางงง... เอาสิ ถ้าคิดว่าคนอย่างเม็นมะต่อยตีกับใครไม่เป็นก็ลองดู!!”
เห้ย! มันจะไปกันใหญ่แล้วนะ!!
“ทั้งสองคนไม่เอาน่า อย่าทะเลาะกันๆ”ผมก็ต้องมาเป็นคนห้ามทัพไม่ให้สองคนนี้ตีกัน
“หึ! งั้นเค้าขอตัวไปเดินเล่นหน่อยละกัน เห็นคนแถวนี้แล้วอารมณ์เสียอ่ะ!”เม็นมะว่าก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินสะบัดออกไป อ้า...เอาแล้วไง เดี๋ยวได้มีเรื่องปวดหัวตามมาแน่ๆ
Menma Part’s
ผมเดินดุ่มๆออกมาอย่างไม่สนใจทาง ไม่สนใจคน และไม่สนว่าใครจะเป็นห่วงหรือเปล่า!
เพราะเจ้าหัวตูดเป็ดนั่นคนเดียว!!
คิดแล้วมันก็โมโห...หมันไส้! หมันไส้ที่สุด
ผู้ชายนิสัยแย่ๆแบบนั้นกลายเป็นแฟนของนารุจังไปได้ยังไงกันนะ??
หรือว่า...หมอนั่นจะเล่นคุณไสยกับนารุจัง!?
ชึ่ย! แต่นี่มันก็ยุคไหนสมัยไหนแล้วนะ! ...ช่างมันๆ ผมก็เพ้อเจ้อไปเรื่อย
ไปดูดบุหรี่สักมวนให้หายอารมณ์เสียดีกว่า
คิดได้ดังนั้นผมก็เดินตรงไปยังทางออกของร้าน เพื่อสูบบุหรี่เพราะในร้านนั้นเขาติดป้ายไว้ว่าห้ามสูบ ผมเลยต้องระเห็จออกมาสูบข้างนอก แต่ก็ดีแล้ว...เพราะถ้านารุจังมาเจอเข้า
จะต้องโดนด่าแน่ๆ
ผมหยิบมวนบุหรี่ออกมาจากกล่องเล็กๆที่ใส่บุหรี่ไว้เพื่อซ่อนนารุจังโดยเฉพาะขึ้นมาก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเอาไฟแช็กมาจุด
“ฟู่ว...”ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาจากปากเบาๆ กลิ่นเหม็นของมัน...ยังไงๆผมก็ทำใจให้ชินไม่ได้สักที
อันที่จริงผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ด้วยซ้ำ..มันเหม็น
แถมยังติดตัวอีกด้วย
เพราะอย่างนี้ผมถึงต้องแปรงฟัน บ้วนปาก เคี้ยวหมากฝรั่งทุกครั้งหลังสูบเสร็จเพื่อไม่ให้นารุจังจับได้
แต่เชื่อเถอะ...ผมโดนจับได้ทุกทีเลยล่ะ
“เออ จะมาถึงหรือยังล่ะ ฮิดันมันจะฟาดหมดโต๊ะอยู่แล้วนะ ไม่รู้ละ..ถ้าแกกับเซ็ทสึยังมาไม่ถึงในอีก 15 นาที ฉันจะช่างหัวพวกแก ไม่มีเลี้ยงย้อนหลัง ไม่กักเผื่อด้วย จบ!”เสียงคุยโทรศัพท์ข้างๆดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง ก็พบกับอุจิฮะ อิทาจิ ที่นารุจังบอกว่าเป็นพี่ชายของเจ้าหัวตูดเป็ดนั่น
“เธอ...”
“...”เขาที่หันมาเจอพอดีพูดกับผม แต่ผมไม่พูดด้วย ผมทำเพียงแค่หันไปอีกทางก่อนจะเอาบุหรี่ที่ใช้นิ้วคีบอยู่นั้นเข้าปาก
“อายุแค่นี้น่ะสูบบุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” รู้...
“...”
“เลิกซะเถอะ” ถ้ามันทำง่ายเหมือนพูดก็ดีสิ...
“...”
“เฮ้อ...เวลาคนอื่นเตือนก็เชื่อๆเขาบ้างก็ดีนะ” ...
“ผมจะสูบบุหรี่มันก็เรื่องของผมอ่ะ แล้วคุณชายอย่างคุณอิทาจิ...มายุ่งอะไรด้วยมิทราบหะ!?”ผมเริ่มขึ้นเสียง
อย่าพูดเหมือน...ทำง่ายนักสิ!
ก็อยากเลิก!! แต่มันติดไปแล้ว...มันติดไปแล้วน่ะเข้าใจมั้ย!?
“...ฉันว่าเธอยังเด็ก น่าจะรีบเลิกก่อนที่มันจะเริ่มทำร้ายเธอ ฉันแค่อยากจะเตือนเธอด้วยความหวังดีมันก็แค่นั้น”ไม่ทันแล้วล่ะ...มัน มัน..ทำร้ายผมไปแล้ว
“ไงๆถ้าสูบเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เข้าไปกินอะไรด้วยล่ะ นารูโตะเขาตักอาหารเผื่อเธอเพียบเลย”เพราะนารุจังเป็นคนดีแบบนี้ไงละ ถึงได้อยากได้มาเป็นพี่ชาย แต่เสียดายนะ...ที่ผมดันเป็นลูกคนเดียว
“อื้อ”ผมขานรับไปทำให้เขาถอนหายใจน้อยๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านบะจัง
ผมทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าขยี้มันให้ไฟดับ เท้าทั้งสองกำลังจะก้าวเดินกลับไปเข้าไปในร้านก่อนจะมีมือปริศนาจากที่ไหนไม่รู้มาดึงตัวผมไว้ เมื่อผมหันไปก็พบกับคนที่ผมไม่อยากพบที่สุดในชีวิต...
“ไง...ไม่เจอกันนานเลยนะเม็นมะ หรือจะให้ฉันเรียกว่า ‘คู่ขา’ ดีล่ะ?”
“ !! “
_______________________________________________________________________________
The End!!
สวัสดีค่า^^!~
กลับมาอัพให้หลังจากไปสอบแกท-แพทมาสองวัน เหลืออีกวันคือวันอังคาร//ฮา
ที่มาอัพเนี่ย...มาอัพแก้จิตตก ฮะๆๆ เครียดสอบเล็กน้อย ไม่รู้จะลงกับอะไร
ตอบเม้น!~
|
#1 : ความคิดเห็นที่ 715 |
 |
|
|
|
|
|
 |
Name : เปล่งประกาย< My.iD >  [ IP : 27.55.224.201 ]
Email / Msn: -  ส่งข้อความลับ
วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2557 / 23:02 |
เอ้...จะจริงหรอ? อาบิกลัวว่าอิทจี้จะเอาไม่อยู่อ่ะสิ!
|
#4 : ความคิดเห็นที่ 718 |
|
|
|
|
|
|
 |
Name : Yoshida Akira< My.iD > [ IP : 49.230.120.150 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2557 / 13:53 |
เกะคิดน้อยไปนิด เห็นอะไรที่เม็นมะด้อยก็เก็บเอามาด่า(โดยหารู้ไม่ว่า..เข้าแฟนเมิงโหม๊ดด!!)
|
#7 : ความคิดเห็นที่ 721 |
|
|
|
|
|
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 223.207.250.34 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2557 / 09:54 |
ยังไม่ลองเลยจะรู้ได้ไง ว่าเค้าเมะไม่เป็น!//เถียงมาโดยโตะ
โอเค่ะ!~ ตอบแค่นี้ละกัน เจอกันอีกทีตอนหน้าค่า!
ส่วนตอนนี้..บายบีจ้า^^
ความคิดเห็น