[ Fic Naruto ] โอ๊ะโอ!! รักนายได้มั้ยนายพี่เลี้ยง

ลำดับตอนที่ #35 : :: Oh oh...Chapter 34::

__________________________________________________________________________

Oh oh...Chapter 34

ลูกแมวโดนทิ้ง


 

          เช้าวันใหม่มาถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เม็นมะร้องไห้อย่างหนักจนหลับคาอกผมยังคงทำให้ผมสงสัยไม่หายว่าเขาร้องไห้เรื่องอะไร? แต่เมื่อเขาตื่น..เม็นมะก็แสดงท่าทางเหมือนเมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาร่าเริง แจ่มใส ปากหวานและออดอ้อนใส่ผมเหมือนอย่างเคย

          ...แต่ดูฝืนๆ

          อยากจะถาม...แต่ก็กลัวจะไปจี้จุดเขาให้ร้องอีก

          แต่ถ้าไม่ถาม...มันก็คาใจอ่ะ


          “งั้นเค้าไปเรียนแล้วนะนารุจัง”เม็นมะว่าก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นหลังและเตรียมใส่รองเท้าอย่างเร่งรีบ

          “แล้วข้าวเช้าล่ะ? ไม่กินหรอ”ผมถาม

          “เค้าไม่หิวน่ะ ไปก่อนนะ”เขาว่าก่อนจะออกจากห้องไป

          “นารูโตะวันนี้แกไม่มีเรียนเรอะ?”ลุงถามผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่อย่างเงียบๆ

          “มีช่วงบ่ายอ่ะลุง”

          “เจ้าเด็กนั่นดูหงอยๆนะ”

          “หือ?”

          “เม็นมะน่ะ”

          “อ้อ...”

          “มีอะไรหรือเปล่า?”ลุงถามอีกครั้ง แหม..ห่วงจังนะลุง ทีกะเราไม่เห็นถามอะไรแบบนี้บ้างเลย

          แหม่...น้อยใจไปก็ไม่ใช่เรื่องครับ อย่างที่เคยบอก..ลุงจิไรยะเขาไม่เคยห่วงพร่ำเพรื่อ ไอ้กับผมน่ะ...มีคติเดียว..ไอ้โตะมันเป็นเด็กจนต้องอดทน ปัญหาเงินพุ่งชน ต้องไม่ตาย เอิ้กๆๆ โอเคครับ มุกไม่ฮาพาคนอ่านเครียด

          เข้าเรื่องๆ

          “ผมไม่กล้าถามหรอกฮะ กลัวจะไปจี้จุดหรือแผลใจเขาน่ะ”

          “ถ้าไม่ถามแล้วจะรู้มั้ยล่ะ? มันอาจจะฟังดูใจร้ายหากเราไปถามเข้าถูกจุด...แต่มันจะดีกว่าให้เขานั่งคิดมากแล้วระเบิดออกมาทีหลังนะ”ก็ถูกของลุง...ถ้าเขาคิดมากจนระเบิดออกมา มันต้องมากกว่าเมื่อคืนแน่ๆ






          เลิกเรียน


          ร่างเล็กของเด็กหนุ่มเดินอย่างใจลอยและไร้ทิศทางจุดหมาย...ตัวเขาทำเพียงแค่เดิน เดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดลงที่สวนสาธารณะ ดวงตาสีฟ้ามองออกไปอย่างเหม่อลอยก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนม้านั่งอย่างอ่อนล้า มือบางยกขึ้นมากดนวดที่ข้างขมับก่อนจะเลื่อนไปยังหัวคิ้ว

          วันนี้ทั้งวันเขาไม่มีสมาธิเอาซะเลย...ไม่ว่ากับเรื่องใดทั้งนั้น

          ขนาดจะคิด...เขายังเจาะจงเรื่องที่จะคิดให้มันจริงจังยังทำไม่ได้เลย

          แต่ก็ยังคงมีความทรงจำหนึ่งที่เขาไม่สามารถสลัดมันออกไปจากหัวได้สักที

          ทั้งๆที่ผ่านมาสองปีแล้ว... อะไรๆมันกำลังจะดีขึ้น

          ทั้งตัวเขา สภาพจิตใจของเขา ผู้คนรอบข้าง นารุจัง..

         เขากำลังเริ่มต้นใหม่...และลืมอดีตอันแสนเลวร้ายนั่นไปซะ

          ทุกอย่าง...มันกำลังจะดีขึ้นแล้วแท้ๆ..

          แต่แล้วสิ่งที่เขาพยายาม ‘หนี’ มาตลอดสองปีมันก็ตามหาเขาจนเจอ!! บางครั้งเขาก็ไม่รู้ว่ามันบังเอิญหรือว่าเขาหนีไม่พ้น ‘คนๆนั้น’ จริงๆกันแน่


          แปะ แปะ ซ่า...


          ฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้ผู้คนแถวนั้นวิ่งวุ่นกันหาที่หลบฝนเพราะไม่อยากให้ตัวเองเปียก แต่เด็กหนุ่มกลับไม่เป็นหนึ่งในนั้น เม็นมะยังคงปล่อยให้ตัวเองนั่งรับน้ำฝนนั้นต่อไปโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกหรือเปล่า

          ฝนหรอ..ก็ดี ให้มันล้างสิ่งโสมมออกไปให้หมดซะก็ดี..

          “นี่...”เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัวทำให้เม็นมะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาสีฟ้าหม่นเบิกกว้างเล็กน้อย

          “คุณอีกแล้วหรอ...คุณอิทาจิ”

          “ทำไมเธอต้องทำหน้าเบื่อโลกทุกครั้งที่เจอฉันด้วยนะ”

          “หึ...ก็เพราะว่าเจอคุณเมื่อไหร่ คุณจะต้องมีเรื่องมาเทศนาผมแน่ๆน่ะสิ”เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆกับท่าทีที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของอีกฝ่าย มันช่างขัดหูขัดตาเขาจริงๆ

          “เฮ้อ แล้ว..มานั่งตากฝนให้เปียกทำไม”

          “ตากฝนมันคงจะตัวแห้งละมั้งครับ ก็เปียกน่ะถูกแล้ว” ...

          “...นั่งมานานเท่าไหร่แล้ว”

          “เท่าที่คุณเห็นผม และคาดว่าน่าจะก่อนหน้าที่คุณเห็น”...ไอ้เด็กนี่

          “ไม่กลัวเป็นหวัดหรือไง”

          “ผมเป็นหวัดแล้วมันเดือดร้อนอะไรคุณหรอ?”...มันจะกวนใช่ป่ะ?

          “ตากไปเพื่ออะไร”อิทาจิถามเจาะลึกลงไปอีก เจ้าเด็กกวนโอ๊ยนี่คงไม่ได้เกิดอาการติสท์แตกอยากตากฝนมาซะเฉยๆหรอก คงจะมีเรื่องอะไรกังวลใจอยู่งั้นสินะ

          “ล้างความคิดละมั้ง...ไม่ก็ล้างอดีต หึ...”อิทาจิไม่ได้พูดอะไรหลังจากเด็กหนุ่มพูดเสร็จ เขาทำเพียงแค่ยื่นมือออกไปนอกร่ม เม็นมะมองมือข้างนั้นก่อนจะเลื่อนสายตามาที่หน้าเขา คิ้วเรียวสีดำเลิกขึ้นน้อยๆอย่างสงสัย

          ก่อนที่จะได้เอ่ยถามมือหนาข้างเดิมก็ดึงข้อมือให้เขาลุกขึ้นยืนเข้าไปในร่มก่อนอีกฝ่ายจะเดินนำ

          “คุณจะพาผมไปไหนน่ะ!!”แขนเล็กๆของเม็นมะไม่ได้พยายามสะบัดมือนั่นออก...อันที่จริง เขาไม่ได้มีความคิดที่จะขัดขืนชายคนนี้เลยแม้แต่นิด!

          ทำไมกันนะ...

          นั่นสิ..ทำไม?




          ณ โคตรบ้านอุจิฮะ


          “ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณชายใหญ่”เมดที่ยืนเรียงรับทั้งซ้ายแล้วขวาโค้งคำนับทำมุม 90 องศาไม่ขาดไม่เกินทำเอาเม็นมะอึ้งไม่ใช่น้อย

          ...เว่อร์ชะมัด

          “คุณชายใหญ่คะ อุ้ย...ใครหรอคะ?”เมดคนนึงซึ่งมีผมสีชมพู ดวงตาสีมรกตรับร่มจากคุณชายของบ้านไป ก่อนจะถามออกมาเมื่อสายตาเธอมาหยุดอยู่ที่ร่างเล็กที่กำลังเดินตามเจ้าบ้านเข้ามาด้วยสภาพเนื้อตัวเปียกปอน

          “อ้อ ลูกแมวโดนทิ้งน่ะ ว่าจะเก็บมาดูแลสักหน่อย เห็นนั่งตัวเปียกฝนอยู่ที่สวนสาธารณะแล้วเกิดสงสารน่ะ”

          “ผมไม่ใช่แมวนะคุณอิทาจิ!!”

          “ซากุระเธอช่วยเตรียมชุดใหม่และผ้าขนหนูไปให้ฉันที่ห้องด้วยนะ เตรียมน้ำอุ่นไว้อาบด้วยก็ดี”

          “ทราบแล้วค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่คฤหาสน์อุจิฮะนะคะ”เธอรับคำก่อนจะหันมายิ้มหวานให้เด็กหนุ่ม เธอไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ารอยยิ้มแบบนั้นมันทำให้เจ้าตัวถึงกับเพ้อได้เลย



          “แมวงั้นหรอ? แมวงั้นเหรอ!? นี่คุณอิทาจิ!!...ผมเป็นคนนะ!!”เมื่อข้อมือถูกปล่อยให้เป็นอิสระเม็นมะก็เริ่มแผลงฤทธิ์ทันที ในขณะที่ตอนนี้คุณชายใหญ่ของบ้านนั่งอมยิ้มอยู่ที่เตียงตัวเอง

          อะไรทำให้เขาพูดแบบนั้นออกไปกันน้า...ทั้งๆที่ไม่ได้พิสมัยเจ้าเด็กนี่เลยแท้ๆ แต่กลับรู้สึกว่าปล่อยไว้ไม่ได้

          ทำไมกัน?

          “ก็เห็นนั่งทำหน้าหงอยอยู่ตรงนั้น ฉันก็นึกว่าแมวถูกทิ้งน่ะสิ” ใช่...แมวตัวนี้ดื้อซะด้วยนะ

          “คุณอิทาจิ!!”

          “ฉันล้อเล่นหรอกน่า”

          “ทำไมคุณไม่พาผมไปส่งที่ห้องเช่านารุจัง!”

          “เพราะมันต้องไปอีกทางน่ะสิ แถมฝนก็ดูท่าจะตกหนักกว่าเดิมซะด้วย ฉันก็เลยว่าพาเธอมาที่นี่จะดีกว่าน่ะนะ”

          “คุณถามผมหรือยังว่าผมอยากมาบ้านคุณมั้ย!?”

          “ก็ไม่เห็นท้วงอะไรเลยนี่นา ก็เลยนึกว่าตกลง อ้อ..แล้วก็ยกเว้นเมื่อกี้”คำพูดของคนตัวโตตรงหน้าทำให้คนตัวเล็กกว่าฉุดคิด... เออ! จริงด้วย!! เป็นเขาเองนี่หว่าที่เดินตามมาเงียบๆโดยไม่ทักท้วงอะไรเลยจนถึงบ้านหลังนี้!!

          เอ๋!? นี่เขาจะยอมมาง่ายไปป่ะ


          “เม็นมะ..”

          “อะไรอีกล่ะ?”

          “ถอดเสื้อผ้าออกซะ”

          “ !! “ เจ้าของคำพูดด้านบนไม่ได้รู้อะไรเอาเสียเลยว่าประโยคเมื่อกี้...

          มันทำให้เขาแทบลืมวิธีหายใจ!!

          “มะ...มะ..ไม่ ไม่ถอด!!”เม็นมะว่าก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกอดตัวเองแน่น แล้วจ้องอีกฝ่ายเขม็งอย่างซ่อนคำหวาดกลัวไว้ อิทาจิมองท่าทางของอีกฝ่ายแล้วก็พอจะเดาออก

          คิดไปไกลถึงไหนละนั่น...

          “ฉันไม่ได้จะทำมิดีมิร้ายซะหน่อย ฉันแค่จะบอกว่า ‘ถอดเสื้อผ้าออกซะ แล้วไปอาบน้ำ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา’”

          ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวนั้นเจือจางลงก่อนจะขึ้นสีแดงอย่างไม่ทราบสาเหตุ

          “ก็!..ก็แล้วทำไม!..ไม่พูดให้มันจบเล่า!!!”ว่าแล้วก็กระแทกเท้าปึงปังเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในตัวห้องทันที อิทาจิลอบขำกับพฤติกรรมของคนตัวเล็กนี้น้อยๆ


          เอาแต่ใจยิ่งกว่าซาสึเกะที่เป็นน้องชายของเขาซะอีก

          อ้า...บางทีเขาละก็อิจฉานารูโตะเสียจริง!

          ที่เด็กนิสัยแย่แบบนี้ แล้วก็เอาใจแบบนั้นยอมหงอ ยอมเชื่อง และเชื่อฟังมันไปซะทุกอย่าง

          แบบนี้หรือเปล่านะ...ที่เขาเรียกว่าบารมีมันผิดกันน่ะ?




__________________________________________________________________________

The End!!


มาอัพให้...เนื่องจากอารมณ์ดี ช่วงนี้แต่งลื่นไหล เอาลงให้ซะเลยอิอิ

แม้รีดเดอร์จะหายไปซะส่วยเยอะ...ก็ช่าง จะลงต่อไป..จนกว่าจะจบ//แม้มีแอบน้อยใจบ้างอะไรบ้าง ซิกซิก

ช่วงนี้เม็นมะกับอิทาจิจะค่อนข้างเด่นแล้วนะคะ(รีดเดอร์ : แล้วคู่เกะโตะของฉันละยะ??)

อ้อๆ เด่นคู่กันงับ^-^

ตอบเม้น(อันแสนน้อยนิดดีก่า..)
 

#1 : ความคิดเห็นที่ 758

ใครอ่ะที่ทำเม็นมะร้องไห้เกิดอะไรขึ้นนนน

Name : เปล่งประกาย< My.iD >  [ IP : 27.55.165.107 ] 
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 25 มีนาคม 2557 / 00:39

อุๆๆ ไม่เฉลยตอนนี้หรอกค่า ฮะๆๆ

 

#2 : ความคิดเห็นที่ 759

ให้เดานะ มันมีคนที่หน้าตาเหมือนซาสึเกะ(แต่นิสัยต่างสุดขั้ว)อีกคนในเดอะมูพวี่ชื่ออะไรอันนี้

ลืม!!!!!!

แต่น่าจะเป็นคนนี่แหละนะ

Name : khwan [ IP : 180.183.51.233 ] 
Email / Msn: - 
วันที่: 25 มีนาคม 2557 / 11:29

สันนิฐานได้ดีนะคะ แต่จะใช่หรือไม่? อันนี้ต้องติดตามค่า!!~

#6 : ความคิดเห็นที่ 764

กวนตี-งจังเว้ยไอบ้านี่มันเป็นใคร มาทำรุ่มร่ามกับเมนมะฟระ.....กระสุนวงจักรซัดแม่มสักทีดีมั้ย
แหม โตะไม่ต้องเขินหรอก เจอคนยุแบบนี้ จี้ตามเลย 555+
ปล. มาม่าซัดแหลกเลยตอนนี้ - -''

---

PS.  He who has never tasted bitterness does not know what is sweet.

Name : Yoshida Akira< My.iD >  [ IP : 49.230.164.237 ] 
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 26 มีนาคม 2557 / 16:56

บ้าจี้ตามได้อายหัวมุดดินเลยค่ะ 555+


ตอบแค่นี้ละกัน งั้นตอนนี้ก็...บายบีค่า