ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ Fic Naruto ] โอ๊ะโอ!! รักนายได้มั้ยนายพี่เลี้ยง

    ลำดับตอนที่ #43 : :: Oh oh...Chapter 41::

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.27K
      9
      20 ธ.ค. 57






    ________________________________________________________________________________






    Oh oh...Chapter 41

    เรื่องน่าอาย





              “อือ...”ร่างเล็กบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยหลังจากที่นิ่งสนิทไปนาน ทำให้คนที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างอิทาจิรีบลุกจากเก้าอี้เข้ามาดู ดวงตาสีฟ้าใสปรือมองคนตรองหน้าก่อนจะฟุบหัวลงไปบนหมอนนุ่ม

              “ไหวหรือเปล่า? ปวดตรงไหนมั้ย?”เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยน ร่างที่นอนอยู่บนเตียงส่ายหัวไหวๆเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ อิงแนบหน้าลงบนฝ่ามือของคนอายุมากกว่า

              “หลับไปวันนึงเต็มๆเลยนะรู้มั้ย แล้วนี่หิวหรือเปล่า?”

              “หิว..น้ำ...”เสียงเล็กแหบแห้งเอ่ยออกมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ทำให้ร่างโปร่งรีบกุลีกุจอหาน้ำมาประเคนแทบไม่ทัน เม็นมะรับแก้วน้ำก่อนจะยกกระดกทีเดียวหมดอย่างหิวกระหาย

              “ผม..ทำตัวน่าอายสุดๆไปเลยใช่มั้ย”น้ำเสียงแผ่วเอ่ยออกมาพร้อมกับดวงตาสีฟ้าใสที่ฉายแววกังวลออกมา เพราะเขาไม่อยากให้คนตรงหน้ามองว่าคนเป็นคนที่แย่ไปมากกว่านี้อีกแล้ว

              “มันไม่ใช่ความผิดเธอ เราต่างก็รู้กันดี”

              “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...แต่ว่า..”ถ้อยคำขาดหายเมื่อสัมผัสอุ่นของฝ่ามือที่วางอยู่บนหัวก่อนจะลูบน้อยๆ เม็นมะเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังยิ้มเล็กๆ

              “เธอน่ะ...ฉันจะรับผิดชอบเอง”

              “ผมไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย จะทำอีกสักสิบรอบยังไงๆผมก็ไม่ท้องหรอก คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้”

              “ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะจำเป็น แต่ที่ฉันทำก็เพราะฉันอยากจะทำมันต่างหาก”สิ้นสุดคำพูดใบหน้ากลมก็ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างไม่ทราบสาเหตุ


              ให้ตายสิ..ผู้ใหญ่คนนี้

              ถ้าใครได้เป็นแฟนคงจะโชคดีสุดๆเลยล่ะ


              “เม็นมะ”

              “อือ”

              “คบกับฉันนะ”





     

              หน้า..บึ้ง...เป็น..ตูด....ลิง!!

              ไม่ต้องบอกผมก็พอรู้ว่าตัวเองในตอนนี้หน้ายับเป็นตูดขนาดไหน วันทั้งวันแทบจะลุกไปไหนไม่ได้ต้องรอไอ้เด็กเปรตมันเองของกินมาประเคน

              เรียนก็ไม่ได้ไปเรียน งานก็ไม่ไปทำ

              ต้องฝากกาอาระบอกอาจารย์ว่าป่วย แถมคืนนี้คงต้องให้พวกจิสึรุกับโคทากิคอยดูร้านแทน..

              ...เบื่อว้อยยยย!!!

              ไหนจะลุงจิไรยะอีก...ใครจะหาให้ลุงแกกินวะ

              “ไอ้หัวตูดเป็ด!”

              “คร้าบ”ลากเสียงยาวกวนตีนแต่เช้าเลยเมิง ผมกวักมือเรียกมัน มันก็เดินมาหาผมที่เตียงอย่างว่าง่าย

              “จัดแจงเรื่องข้าวให้ลุงฉันยัง?”

              “เรียบร้อยแล้วล่ะ”เออ ค่อยยังชั่ว ลุยิ่งเป็นพวกเอาแน่เอานอนไม่ได้ หากขาดผมไปจะอยู่ยังไงละเนี่ย


              โครม! โครม!


              เสียงโครมครามดังออกมาจากข้างนอกห้องทำให้ผมกับซาสึเกะมองหน้ากันก่อนผมจะขึ้นขี่หลังมัน ให้มันพาออกมาดูเหตุเสียงดังข้างนอก ก็พบกับเม็นมะที่อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งตัวเดียวกำลังเดินมาด้วยสีหน้าตึงจากทางห้องพี่อิทาจิ

              “เดี๋ยวสิเม็นมะ!”พี่อิทาจิวิ่งตรงมายังร่างเล็กตรงหน้าก่อนจะคว้าข้อมือบางไว้ แต่เม็นมะกลับสะบัดมันออกไปอย่างไม่ใยดี

              เฮ้ยๆๆ ใจเย็น..ใจเย็น ค่อยพูดค่อยจากัน

              “ถ้าจะมาขอคบเพื่อเป็นการรับผิดชอบก็ไม่ต้องหรอก! ผมไม่ได้เสียหายหรือสึกหลอตรงไหนนิ!!”

              เห? รับผิดชอบ? เสียหาย? สึกหลอ?

              พูดเรื่องอะไรกัน??

              “ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”

              “ถ้างั้นคุณคิดยังไง? ผมไม่ต้องการให้คุณมาสงสารหรืออะไรหรอก!!”เม็นมะว่าก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายและในขณะที่กำลังจะเดินหนีพี่อิทาจิเขาก็รวบเม็นมะเข้าไปกอดจากด้านหลัง

              “ที่ฉันจะทำแบบนั้นก็เพราะฉันรักเธอ!”

              ว่าไงนะ!?

              “ฉันอยากปกป้องเธอ อยากให้เธอมีความสุข ทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอ...ขอให้ฉันเป็นคนดูแลได้มั้ย”


              เอ่อ...ตกลง..

              พี่อิทาจิเขาขอคบ...

              หรือขอแต่งงานกันแน่น่ะดูแต่ละประโยคสิ


              “อะแฮ่ม!...”ก่อนบรรยากาศสารภาพรักจะดึงให้ทั้งสองคนลืมไปว่าพวกผมยังอยู่ตรงนี้ ผมไอกระแอมนิดๆเพื่อให้ทั้งคู่รู้สึกตัว เม็นมะที่จะเห็นผมก็รีบดิ้นทั้งๆที่อยู่ในอ้อมกอดของรุ่นพี่ที่ผมเคารพรัก แต่เมื่อรู้ว่าดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดจึงได้แต่ก้มหน้างุดๆ

              “อ้าว? มาอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่น่ะนารูโตะ ซาสึเกะ”

              “อา..เรามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะซาสึเกะ”ผมทำเป็นแกล้งถามคนที่กำลังแบกผมอยู่ เขาทำหน้านึกน้อยๆก่อนจะตอบออกมา

             “ ‘ถ้าจะมาขอคบเพื่อเป็นการรับผิดชอบก็ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้เสียหายหรือสึกหลอตรงไหนนิ’ ไม่ก็ก่อนหน้านั้นละนะ”

              “ก็ตั้งแต่แรกเลยละสิ”พี่อิทาจิขมวดคิ้วน้อยๆอย่างหนักใจเล็กน้อย

              “ก็ประมาณนั้นแหละฮะ แหะๆๆๆ”ผมพูดก่อนจะหัวเราะแห้งๆ สภาพเม็นมะในตอนนี้เขาทำหน้าเหมือนอยากจะมุดพสุธาหนียังไงยังงั้น เห็นแล้วน่าขำน้อยๆแหะ




              ณ ห้องนั่งเล่นรวมโคตรบ้านอุจิฮะ


              บรรยากาศกดดันลอยออกมาจากตัวผมน้อยๆจนคนข้างๆสัมผัสได้ ทำเอาหลายคนทำหน้ากันไม่ถูก และคนที่ทำให้ผมหัวเสียขนาดนี้ก็คือ..

              พี่อิทาจิ!

              แหงสิ! รุ่นพี่ที่ไว้ใจงาบเด็กน้อยในการดูแลของผมไปซะแล้ว!

              ผมควรจะดีใจเรอะ!?

              “พี่อธิบายได้นะ...นารูโตะ..”พี่อิทาจิว่า

              “งั้นอธิบายสิครับ ...ผมกำลังฟังอยู่..อย่างใจจดใจจ่อด้วย”

              และเมื่อพี่อิทาจิเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดมันทำให้ผมแทบขึ้นอยากไปกระชากไอ้บ้านั่นมากระทืบสั่งสอน ก็ได้ซาสึเกะคอยฉุดในนั่งกับเก้าอี้ไว้ ผมก็ได้แต่หงุดหงิดกับลมฟ้าอากาศ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วยังไงๆมันก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ไอ้สารเลวนั่นได้รับโทษตามกฎหมายไปแล้ว

              ตอนนี้..ก็เหลือแค่เรื่องของสองคนนี้แหละ

              ที่ว่าจะเอาไงกันต่อ...

              “แล้วเม็นมะ.งนายจะเอาไงต่อ”ผมหันไปถามเจ้าตัวที่นั่งเงียบมาตลอดบทสนทนา

              “จะกลับบ้านนารุจัง เค้าไม่อยากอยู่ที่นี่”ตอบด้วยสีหน้ามุ่ยๆ แถมยังไม่ยอมมองหน้าพี่อิทาจิสักนิด โกรธอะไรเขานักหนานะอยากจะรู้จริง!

              “ทำไมล่ะ อยู่ที่นี่ก็ได้นี่ จะได้ไม่รบกวนนารูโตะเขา”พี่อิทาจิว่า

              “ใช่ๆ ฉันจะได้ไปค้างที่นั่นบ่อ—“


              ผัวะ!!


              “เจ็บนะนารูโตะ”

              “ก็ตบให้เจ็บน่ะสิ เอาจริงหรอเม็นมะ?”

              “! นารุจังพูดเหมือนไม่อยากให้เค้ากลับไป!..”อ้าวกรรม ..สรุปตูผิดซะงั้น

              “ไม่ใช่แบบนั้นนะ คือฉันอยากให้นายตัดสินใจดีๆก็แค่นั้น อีกอย่างพี่อิทาจิเขาก็รักนายนะ เขาไม่ได้ทำแบบนั้นเพียงแค่ต้องการรับผิดชอบหรอก”

              “ฉันรู้น่า! แต่ว่านารุจัง!..อย่าพูดเรื่องน่าอายแบบได้มั้ย!!”แล้วหน้าของเขาก็ขึ้นสีแดงแจ๋..อย่างกะมะเขือเทศสุก

              ...เดี๋ยวนะ

              ที่ปฏิเสธพี่เขานี่...แค่เพราะมันน่าอาย?

              ฮะ!...ความคิดเด็กได้อีกแหะ




    ________________________________________________________________________________

    The End!!


    ตอนนี้มาแบบลุ่มๆดอนๆจริงๆ เนื่องจาก...ตันเฟ่อร์ค่ะ

    ฮะๆๆๆ ทำไงดี ปิดเทอมแล้วแอบอู้ค่ะ ยอมรับเลยจริงๆ ตอนนี้อู้ทั้งฟิคสั้นฟิคยาวเลยค่ะ

    นารูโตะจบแล้ว....อืม เดี๋ยวฟิคก็จะตามไปละนะ ถ้าไม่ขี้เกียจตัดจบซะก่อนนะ

    แต่ก็เสียใจเหมือนกันนะถ้าตัดจบเรื่องนี้น่ะ มันเพิ่งรักกันเองอ่า ยังเจออุปสรรคไม่เยอะเบยยยย

    งืมๆๆ งั้นตอนนี้แค่นี้ละค่า บายบีจ้า!~

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×