คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : :: Oh oh...Chapter 41::
________________________________________________________________________________
เรื่องน่าอาย
“อือ...”ร่างเล็กบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยหลังจากที่นิ่งสนิทไปนาน ทำให้คนที่เฝ้าอยู่ข้างเตียงอย่างอิทาจิรีบลุกจากเก้าอี้เข้ามาดู ดวงตาสีฟ้าใสปรือมองคนตรองหน้าก่อนจะฟุบหัวลงไปบนหมอนนุ่ม
“ไหวหรือเปล่า? ปวดตรงไหนมั้ย?”เสียงทุ้มถามอย่างอ่อนโยน ร่างที่นอนอยู่บนเตียงส่ายหัวไหวๆเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ อิงแนบหน้าลงบนฝ่ามือของคนอายุมากกว่า
“หลับไปวันนึงเต็มๆเลยนะรู้มั้ย แล้วนี่หิวหรือเปล่า?”
“หิว..น้ำ...”เสียงเล็กแหบแห้งเอ่ยออกมาพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ทำให้ร่างโปร่งรีบกุลีกุจอหาน้ำมาประเคนแทบไม่ทัน เม็นมะรับแก้วน้ำก่อนจะยกกระดกทีเดียวหมดอย่างหิวกระหาย
“ผม..ทำตัวน่าอายสุดๆไปเลยใช่มั้ย”น้ำเสียงแผ่วเอ่ยออกมาพร้อมกับดวงตาสีฟ้าใสที่ฉายแววกังวลออกมา เพราะเขาไม่อยากให้คนตรงหน้ามองว่าคนเป็นคนที่แย่ไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“มันไม่ใช่ความผิดเธอ เราต่างก็รู้กันดี”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...แต่ว่า..”ถ้อยคำขาดหายเมื่อสัมผัสอุ่นของฝ่ามือที่วางอยู่บนหัวก่อนจะลูบน้อยๆ เม็นมะเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังยิ้มเล็กๆ
“เธอน่ะ...ฉันจะรับผิดชอบเอง”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย จะทำอีกสักสิบรอบยังไงๆผมก็ไม่ท้องหรอก คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้”
“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะจำเป็น แต่ที่ฉันทำก็เพราะฉันอยากจะทำมันต่างหาก”สิ้นสุดคำพูดใบหน้ากลมก็ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างไม่ทราบสาเหตุ
ให้ตายสิ..ผู้ใหญ่คนนี้
ถ้าใครได้เป็นแฟนคงจะโชคดีสุดๆเลยล่ะ
“เม็นมะ”
“อือ”
“คบกับฉันนะ”
หน้า..บึ้ง...เป็น..ตูด....ลิง!!
ไม่ต้องบอกผมก็พอรู้ว่าตัวเองในตอนนี้หน้ายับเป็นตูดขนาดไหน วันทั้งวันแทบจะลุกไปไหนไม่ได้ต้องรอไอ้เด็กเปรตมันเองของกินมาประเคน
เรียนก็ไม่ได้ไปเรียน งานก็ไม่ไปทำ
ต้องฝากกาอาระบอกอาจารย์ว่าป่วย แถมคืนนี้คงต้องให้พวกจิสึรุกับโคทากิคอยดูร้านแทน..
...เบื่อว้อยยยย!!!
ไหนจะลุงจิไรยะอีก...ใครจะหาให้ลุงแกกินวะ
“ไอ้หัวตูดเป็ด!”
“คร้าบ”ลากเสียงยาวกวนตีนแต่เช้าเลยเมิง ผมกวักมือเรียกมัน มันก็เดินมาหาผมที่เตียงอย่างว่าง่าย
“จัดแจงเรื่องข้าวให้ลุงฉันยัง?”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ”เออ ค่อยยังชั่ว ลุยิ่งเป็นพวกเอาแน่เอานอนไม่ได้ หากขาดผมไปจะอยู่ยังไงละเนี่ย
โครม! โครม!
เสียงโครมครามดังออกมาจากข้างนอกห้องทำให้ผมกับซาสึเกะมองหน้ากันก่อนผมจะขึ้นขี่หลังมัน ให้มันพาออกมาดูเหตุเสียงดังข้างนอก ก็พบกับเม็นมะที่อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่โคร่งตัวเดียวกำลังเดินมาด้วยสีหน้าตึงจากทางห้องพี่อิทาจิ
“เดี๋ยวสิเม็นมะ!”พี่อิทาจิวิ่งตรงมายังร่างเล็กตรงหน้าก่อนจะคว้าข้อมือบางไว้ แต่เม็นมะกลับสะบัดมันออกไปอย่างไม่ใยดี
เฮ้ยๆๆ ใจเย็น..ใจเย็น ค่อยพูดค่อยจากัน
“ถ้าจะมาขอคบเพื่อเป็นการรับผิดชอบก็ไม่ต้องหรอก! ผมไม่ได้เสียหายหรือสึกหลอตรงไหนนิ!!”
เห? รับผิดชอบ? เสียหาย? สึกหลอ?
พูดเรื่องอะไรกัน??
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”
“ถ้างั้นคุณคิดยังไง? ผมไม่ต้องการให้คุณมาสงสารหรืออะไรหรอก!!”เม็นมะว่าก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายและในขณะที่กำลังจะเดินหนีพี่อิทาจิเขาก็รวบเม็นมะเข้าไปกอดจากด้านหลัง
“ที่ฉันจะทำแบบนั้นก็เพราะฉันรักเธอ!”
ว่าไงนะ!?
“ฉันอยากปกป้องเธอ อยากให้เธอมีความสุข ทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอ...ขอให้ฉันเป็นคนดูแลได้มั้ย”
เอ่อ...ตกลง..
พี่อิทาจิเขาขอคบ...
หรือขอแต่งงานกันแน่น่ะดูแต่ละประโยคสิ
“อะแฮ่ม!...”ก่อนบรรยากาศสารภาพรักจะดึงให้ทั้งสองคนลืมไปว่าพวกผมยังอยู่ตรงนี้ ผมไอกระแอมนิดๆเพื่อให้ทั้งคู่รู้สึกตัว เม็นมะที่จะเห็นผมก็รีบดิ้นทั้งๆที่อยู่ในอ้อมกอดของรุ่นพี่ที่ผมเคารพรัก แต่เมื่อรู้ว่าดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดจึงได้แต่ก้มหน้างุดๆ
“อ้าว? มาอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่น่ะนารูโตะ ซาสึเกะ”
“อา..เรามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะซาสึเกะ”ผมทำเป็นแกล้งถามคนที่กำลังแบกผมอยู่ เขาทำหน้านึกน้อยๆก่อนจะตอบออกมา
“ ‘ถ้าจะมาขอคบเพื่อเป็นการรับผิดชอบก็ไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้เสียหายหรือสึกหลอตรงไหนนิ’ ไม่ก็ก่อนหน้านั้นละนะ”
“ก็ตั้งแต่แรกเลยละสิ”พี่อิทาจิขมวดคิ้วน้อยๆอย่างหนักใจเล็กน้อย
“ก็ประมาณนั้นแหละฮะ แหะๆๆๆ”ผมพูดก่อนจะหัวเราะแห้งๆ สภาพเม็นมะในตอนนี้เขาทำหน้าเหมือนอยากจะมุดพสุธาหนียังไงยังงั้น เห็นแล้วน่าขำน้อยๆแหะ
ณ ห้องนั่งเล่นรวมโคตรบ้านอุจิฮะ
บรรยากาศกดดันลอยออกมาจากตัวผมน้อยๆจนคนข้างๆสัมผัสได้ ทำเอาหลายคนทำหน้ากันไม่ถูก และคนที่ทำให้ผมหัวเสียขนาดนี้ก็คือ..
พี่อิทาจิ!
แหงสิ! รุ่นพี่ที่ไว้ใจงาบเด็กน้อยในการดูแลของผมไปซะแล้ว!
ผมควรจะดีใจเรอะ!?
“พี่อธิบายได้นะ...นารูโตะ..”พี่อิทาจิว่า
“งั้นอธิบายสิครับ ...ผมกำลังฟังอยู่..อย่างใจจดใจจ่อด้วย”
และเมื่อพี่อิทาจิเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดมันทำให้ผมแทบขึ้นอยากไปกระชากไอ้บ้านั่นมากระทืบสั่งสอน ก็ได้ซาสึเกะคอยฉุดในนั่งกับเก้าอี้ไว้ ผมก็ได้แต่หงุดหงิดกับลมฟ้าอากาศ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วยังไงๆมันก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ไอ้สารเลวนั่นได้รับโทษตามกฎหมายไปแล้ว
ตอนนี้..ก็เหลือแค่เรื่องของสองคนนี้แหละ
ที่ว่าจะเอาไงกันต่อ...
“แล้วเม็นมะ.งนายจะเอาไงต่อ”ผมหันไปถามเจ้าตัวที่นั่งเงียบมาตลอดบทสนทนา
“จะกลับบ้านนารุจัง เค้าไม่อยากอยู่ที่นี่”ตอบด้วยสีหน้ามุ่ยๆ แถมยังไม่ยอมมองหน้าพี่อิทาจิสักนิด โกรธอะไรเขานักหนานะอยากจะรู้จริง!
“ทำไมล่ะ อยู่ที่นี่ก็ได้นี่ จะได้ไม่รบกวนนารูโตะเขา”พี่อิทาจิว่า
“ใช่ๆ ฉันจะได้ไปค้างที่นั่นบ่อ—“
ผัวะ!!
“เจ็บนะนารูโตะ”
“ก็ตบให้เจ็บน่ะสิ เอาจริงหรอเม็นมะ?”
“! นารุจังพูดเหมือนไม่อยากให้เค้ากลับไป!..”อ้าวกรรม ..สรุปตูผิดซะงั้น
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ คือฉันอยากให้นายตัดสินใจดีๆก็แค่นั้น อีกอย่างพี่อิทาจิเขาก็รักนายนะ เขาไม่ได้ทำแบบนั้นเพียงแค่ต้องการรับผิดชอบหรอก”
“ฉันรู้น่า! แต่ว่านารุจัง!..อย่าพูดเรื่องน่าอายแบบได้มั้ย!!”แล้วหน้าของเขาก็ขึ้นสีแดงแจ๋..อย่างกะมะเขือเทศสุก
...เดี๋ยวนะ
ที่ปฏิเสธพี่เขานี่...แค่เพราะมันน่าอาย?
ฮะ!...ความคิดเด็กได้อีกแหะ
________________________________________________________________________________
The End!!
ตอนนี้มาแบบลุ่มๆดอนๆจริงๆ เนื่องจาก...ตันเฟ่อร์ค่ะ
ฮะๆๆๆ ทำไงดี ปิดเทอมแล้วแอบอู้ค่ะ ยอมรับเลยจริงๆ ตอนนี้อู้ทั้งฟิคสั้นฟิคยาวเลยค่ะ
นารูโตะจบแล้ว....อืม เดี๋ยวฟิคก็จะตามไปละนะ ถ้าไม่ขี้เกียจตัดจบซะก่อนนะ
แต่ก็เสียใจเหมือนกันนะถ้าตัดจบเรื่องนี้น่ะ มันเพิ่งรักกันเองอ่า ยังเจออุปสรรคไม่เยอะเบยยยย
งืมๆๆ งั้นตอนนี้แค่นี้ละค่า บายบีจ้า!~
ความคิดเห็น