คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : :: Oh oh...Chapter 7::
_____________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 7
โอนอ่อน
1 เดือนต่อมา
อ้าาาาาาาา!!!!!~~~~~
คนจนเครียด!!! เปล่าเครียดเรื่องค่าเทอมนะ เรื่องค่าเทอมน่ะมันจบไปตั้งนานแล้วเพราะค่าจ้างที่เลี้ยงดูซาสึเกะพี่อิทาจิเขาจ่ายเป็นค่าเทอมให้ผมทั้งหมดตลอดเวลาที่ผมยังดูแลน้องเขาให้อยู่
แต่ที่เครียดคือ..ตอนนี้
ตอนนี้...
กำลังจะถึงฤดูสอบครับ!! สอบเลื่อนชั้นขึ้นม.ปลายซึ่ง...ผมที่เอาแต่ทำงานพิเศษเป็นบ้าเป็นหลังเพื่อเอาเงินมาดำรงใช้ในชีวิตประจำวันและให้ลุง(อันที่จริงพี่อิทาจิเขาเสนอที่จะจ่ายค่าจ้างเพิ่มนอกเหนือจากค่าเทอมด้วยแต่ผมปฏิเสธ)
วันนี้ผมไม่ได้ไปที่โคตรบ้านอุจิฮะเพราจะขอเวลามาอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่ผมละเลยมันมานานแล้ว จึงต้องคราวที่ตั้งใจบ้างละ!!
“นารูโตะแล้ววันนี้แกไม่ไปดูเด็กแกหรอ?”
“เด็กมันอยู่เองได้ ปล่อยมันไป”ผมตอบไปพลาง ตาจ้องตัวหนังสือไปพลาง
“ถ้ามันอยู่เองได้แล้วเขาจะจ้างแกไปดูหรอ?”
“...”
...เออว่ะ แต่บ้านเขาก็มีเมดเยอะแยะ คุณซากุระน่าจะเอาอยู่
...หรือไม่หว่า?
ช่างมันๆ แค่นี้เอง ไม่ตายหรอก ผมปัดความคิดทั้งหมดทิ้งไปก่อนจะตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป
“ไม่ไปดูเด็กมันจริงๆน่ะหรอ?”
“ลุง! เงียบแล้วหันไปแต่งนิยายต่อไป ผมจะอ่านหนังสือจะสอบแล้ว ผมเนี่ยไม่มีเวลาทวนหนังสือเลย”ผมพูดก่อนจะหันมาสนใจหนังสืออีกครั้ง ตัดสิ่งที่รบกวนออกไปจากสมองแล้วไล่อ่านตัวอักษรในหนังสืออย่างละเอียด
Rrrrr..
เสียงริงโทนโบราณที่มากับตัวเครื่องโทรศัพท์ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูอย่างหน่ายๆ เบอร์ใครวะ..ไม่มีชื่องั้นหรอ
“ฮัลโหลครับ ถ้ารู้ว่าโทรผิดให้รีบวางก่อนที่ผมจะนับถึงสาม”ผมไม่เคยแจกเบอร์ให้ใครเพราะงั้นน้อยคนที่จะมีเบอร์ผม ยกเว้นพวกครูๆโดยเฉพาะครูอิรุกะ รายนั้นนานๆโทรหาที ก็เจอหน้าที่ที่โรงเรียนอยู่บ่อยๆ
(พูดอย่างนี้กับเบอร์แปลกทุกเบอร์หรือเปล่าเนี่ยหืม?) เอ๋..เสียงคุ้นๆ
“พี่อิทาจิ? พี่เอาเบอร์ผมมาได้ไงเนี่ย?”
(ในโลกนี้มีอะไรที่พี่ทำไม่ได้บ้าง?) อ่า...เด็กคุณครู กระจ่างเลย
“พี่ไปรื้อประวัติผมมาหรือไงเนี่ย?”
(เรียบร้อย พี่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเราทุกซอกทุกมุม) จะรู้ไปเพื่ออะไรคร้าบ?
“แล้วพี่โทรมามีไรอ่ะ? ผมกำลังดูหนังสืออยู่เลยเนี่ย”ผมพูดเข้าประเด็นก่อนพี่แกเขาจะพานอกเรื่องไปไกล
(คือว่างี้นะ...)
“วันนี้ผมงดจ๊อบครับพี่ ขอโทษด้วย”ตั้งแต่ไปค้างที่โคตรบ้านครั้งแรกผมก็บ่ายเบี่ยงที่จะไม่รับงานให้ค้างคืนอีกเลย เพราะอะไรน่ะหรอ? เช้าวันนั้นเจ้าเด็กแสบตื่นขึ้นมาก่อนจะต่อว่าผมต่างๆนานา ว่าแต๊ะอั๋งมันบ้าง ลักหลับมันบ้าง แต่ละข้อหาที่มันกล่าวหา เล่นซะคนโดนว่าอย่างผมเพลียไปเลยครับ
ตัวกระเปี๊ยกแค่นั้น ผู้ชายด้วยกันอีกต่างหาก
ใครมันจะไปพิศวาสลงวะ
(พี่ยังไม่ทันพูดเลย)
“ผมดักไว้ก่อน ผมจำได้นะ...วีรกรรมน้องพี่น่ะ มันว่าซะอย่างกะผมเป็นโรคจิตขืนใจมันยังไงยังงั้น”
“แล้วแกไม่ได้ทำมันจริงๆเรอะ”ลุงจิไรยะเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาแซว
“เงียบไปเลยลุง!”
(เอาเป็นว่าเรื่องนั้นพี่ขอโทษแทนซาสึเกะด้วยนะ)
“ก็พี่ให้ท้ายมันแบบนี้ตลอด เจ้าเด็กนั่นถึงได้ไม่รู้จักโตสักที”
(นารูโตะคือตอนนี้มันสำคัญจริงๆ เมดทั้งหมดพร้อมใจกันลาหยุดพัก พ่อแม่พี่เองตอนนี้ก็ต้องไปสัมมนาอีกครั้ง พี่เองก็ต้องวุ่นแก้โครงงานที่ไอ้พวกเพื่อนบ้ามันไม่ยอมจริงจังกันสักที นะนารูโตะ พี่ขอล่ะ..)
…
“เฮ้อ...โอเค พี่ชนะ”ผมกดวางสายแล้วรวบหนังสือที่ต้องดูใส่กระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหน้าประตูห้อง
“เห็นมั้ย สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ดี”
“ลุง...เย็นนี้หากินเองนะ”ผมพูดจบแล้วออกจากห้องทันทีไม่รอฟังเสียงทักท้วงของลุงที่จะบ่นกระปอดกระแปดเรื่องข้าวเย็น แล้วก็เดินทอดน่องไปยังโคตรบ้านอุจิฮะอย่างไม่รีบร้อน
ณ โคตรบ้านอุจิฮะ
วันนี้ไม่มีเมดออกมาโค้ง 90 องศาให้เห็น...สงสัยพี่อิทาจิจะพูดจริงแหะ
“หายไปไหนหมดน่ะ!”เสียงดังออกมาจากในบ้าน เป็นเสียงเดียวที่ผมจำได้ดีเลยล่ะ
“หยุดโวยวายน่า พี่อิทาจิไม่ได้บอกหรือไงว่าเมดเขาพร้อมใจกันลา”
“นึกว่าใคร เจ้ากุ้งหัวเหลืองโรคจิตวิปริตชอบลวนลามเด็กนี่เอง” นั่นไง...มาเป็นชุด ถ้าให้พูดอีกทีจะเหมือนเดิมมั้ยนะ??
“ใครลวนลามหะ? ตอนนั้นเสื้อผ้าก็อยู่ครบยังจะมาว่าฉันลวนลามอีก เด็กพิลึก...อ๋อ! นี่อยากให้คนอื่นเขาลวนลามมากเลยสินะ”ผมพูดก่อนจะทำหน้า(ที่ผมคิดว่า)หื่นใส่เขาในประโยคสุดท้าย
“อย่าเข้ามานะเฟร้ยเจ้ากุ้งหื่น”
“ไม่เข้าไปก็ได้ เย็นแล้วกินอะไรหรือยัง?”
“ยัง”
“วันนี้อยากกินอะไร?”
“สเต็ก”
“...ทำไม่เป็น” เปล่าหรอก..แค่ขี้เกียจทำ- -
“กระจอก”
“เออยอมรับ”
“...”
...เงียบละสิ อึ้งละสิ ไม่เถียงเข้านิดหน่อยถึงกับนิ่งเลยหรอ??
“เอาซีซ่าร์สลัดก็ได้เอ้า”ซาสึเกะว่าก่อนจะยกมือเกาหัวแกรกๆ
“ไปที่ครัวก่อน ดูเผื่อเมดเตรียมอะไรไว้ให้”ผมพูดก่อนจะเดินไปที่โคตรครัวตามมาด้วยเจ้าเด็กหัวตูดเป็ดที่เดินตามต้อยๆเงียบๆเหมือนลูกเป็ดตามแม่เป็นยังไงยังงั้น
พรืด...คิดเองขำเองแหะเรา ฮะๆๆ
เมื่อมาถึงโคตรครัวมันก็ทำให้เรารู้ว่า...คุณเมดทั้งหลายต่อให้พร้อมใจกันลาไปพักผ่อนแต่คุณเธอก็ยังทำหน้าที่ได้ดีคือ...ของสด เอพวี่ติ้งที่ใช้ในการทำอาหารเตรียมมาไว้ให้พร้อม
ผมรักพวกคุณครับคุณเมด
“เอาเป็นสปาเก็ตตี้หมูสับซอสมะเขือเทศสดก็แล้วกัน โอเคมั้ย?”
“ทำมาเหอะ กินหมดนั่นแหละ...แต่อย่าแอบวางยาฉันล่ะ”
- -...มันจะน่าฆ่าก็ตรงนี้นี่แหละ ถ้าจะฆ่า...ฆ่าไปตั้งแต่ครั้งที่ทำสลัดซีซ่าร์ผักกาดแก้วฟลายอิ้ง แลนดิ้ง ออน มายเฮดแล้ว!!
“...เออ”รับคำแล้วก็หยิบของมาทำครับ เริ่มจากลวกเส้น ทำน้ำซอสจามะเขือเทศ แล้วก็สับมะเขือ หมู หอม แล้วก็พาลีย์หยาบๆ เอาหัวหอมผัดกับเนยจนเค็มก็ลงต่อด้วยหมูสับผัดเอาพอสุก ก็ต่อด้วยมะเขือเทศ ใส่ซอสมะเขือลงไปนิดเพิ่มรสชาติ ปรุงด้วยเกลือ พริกไทยนิดๆ คนให้เข้ากันก่อนจะใส่พาลีย์ เส้นสปาเก็ตตี้แล้วก็คลุกให้น้ำซอสเคลือบเส้นทั่วๆ
เสร็จแล้วก็จัดใส่จานสิครับ- -
งานนี้ผมทำเผื่อสองคนเลยเพราะผมขี้เกียจมาทำอาหารอีกจาน
เราสองคนลากเก้าอี้แถวๆนั้นมานั่งกินกันในครัวเลยครับ เนื่องจากอยู่กันแค่สองคน จะนั่งกินตรงนี้ก็ไม่ได้ไปเกะกะตีนใครครับ สะดวกดีออก กินเสร็จจะได้ล้างชามล้างกระทะเลย
“วันนี้มีการบ้านมั้ย?”ผมถาม ผมถามเป็นประจำอยู่แล้วล่ะครับ แต่เจ้าเด็กนี่ก็ผีเข้าผีออกตอบดีๆบ้าง ตอบกวนตีนบ้าง ไม่ตอบบ้างก็มี ต้องดูอารมณ์มันครับ
“มี” วันนี้ตอบดีๆแหะ สงสัยอารมณ์ดี
“ทำเสร็จหรือยัง?”
“ยัง”
“กินนี่เสร็จแล้วเดี๋ยวไปเอามาทำซะ ที่ห้องสมุดล้างจานเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันตามขึ้นไป”
“อื้อ” ...ทำไมวันนี้ตอบดีจังวะ? เป็นอะไรป่ะน้อ? หรืออารมณ์ดีเกินเหตุน้า?
ซาสึเกะออกจากห้องครัวไป ผมก็หันมาล้างถ้วยล่างชามที่ใช้ในการทำอาหารแล้วก็กินให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากห้องครัวและไม่ลืมที่จะหิ้วกระเป๋าที่หอบหนังสือมาด้วยไปยังห้องสมุดของโคตรบ้านหลังนี้
เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเขาที่นั่งตั้งใจทำการบ้านอย่างขะมักเขม้น พ่อแม่มาเห็นแบบนี้รักตายเลย แต่เสียใจ..ผมไม่ใช่พ่อแม่เขานี่เนอะ^-^ เลยไม่รักเท่าไหร่ ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาก่อนจะหยิบหนังสือที่ตัวเองอ่างค้างไว้ในกระเป๋าออกมาอ่านต่อ
“อ่านหนังสือเหรอ?” ซักผ้ามั้งครับ เห็นหยิบหนังสือออกมานั่งอ่าน มันก็ต้องอ่านหนังสืออยู่สิ
“อืม”
“เรียนยากหรือเปล่า?” ก็พอถูพอไถน่ะนะ ต้องพยายามนิดๆเนื่องจากทรัพย์เราไม่มี มีแต่หนึ่งสองสมองสองมือมันก็ต้องดิ้นรนกันไป
“ก็พอประมาณ ไม่แน่ปีนายอาจจะเปลี่ยนหลักสูตร” แล้วจะชวนคุยอีกนานมั้ยเนี่ยเจ้าเด็กนี่
“หรอ” เออ เหงาปากหรือไงนั่งทำการบ้านไปเหอะน่า
“คือ...”
“อะไร”
“ฉัน...”ผมเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ไปมองหน้าซาสึเกะที่ตอนนี้เขาทำสีหน้าแบบว่ากลืนไม่เข้าคายก็ไม่ออก ดวงตาเสมองไปทางอื่น แก้มขาวแอบแดงนิดๆ
“ฉันทำโจทย์ข้อนี้ไม่ได้...ช่วยมาสอนหน่อยดิ” ...หึ!
“ให้ตายสิ นายนี่น่ารักเป็นบ้าเลยซาสึเกะ”ผมพูดก่อนจะเดินไปขยี้หัวเขาเบาๆพร้อมกับสอนโจทย์ข้อนั้น
_____________________________________________________________________________
The End!!
มาอัพให้แล้วค่ะ หลังจากโดนหลายคนทวง..งืม
ทวงกันทำไมอ่า..เค้าตันอยู่T^T พยายามคิดต่ออยู่นะเออ
พรุ่งนี้ต้องไปอบรมจริยธรรมที่โรงเรียนละ วันนี้เลยมาอัพให้สองเรื่องก่อน
คือเรื่องนี้และเรื่องไอเลิฟยูนะจ้ะ^-^
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : tohana< My.iD >  [ IP : 223.206.7.79 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ว้ายรู้ทัน!! แต่มันไม่ได้มีอะไรแค่นั้นหรอกค่ะ ฮะๆๆ เธอยังจะไม่ปรากฎโฉมเร็วๆนี้หรอกค่ะ
คงจะอีกหลายตอนเลยกว่าจะโผล่^^
ตอบแค่นี้ละกันเพราะหลายๆคนถามเหมือนกันฮะๆๆ
บายบีค่า^^
ความคิดเห็น