คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [fic] Valentine (แองเจไลน์ x เซนต์อา)
สวัสดีค่าาาาา คราวนี้ริก้าไม่ได้มาลงสปอยล์นะคะ แต่มาลงฟิคของริก้าเองค่ะ
ฟิคเรื่องนี้แต่งเมื่อประมาณ 4 - 5 ปีก่อนได้มั้ง เป็นรีเควสที่ริก้าจับได้ในงาน Fic Trade ของบอร์ดเอ็นเทอร์ จำได้ว่าตอนนั้นดีใจมากที่ได้รีเควสนี้ แล้วพล็อตก็ออกมาอย่างไวว่อง แต่งเสร็จ ส่งเป็นของขวัญให้เจ้าของรีเควสทันกำหนดพอดีเป๊ะ ฮาาา
พอมาเปิดดูไฟล์อีกครั้ง ริก้าก็คิดถึงขึ้นมา แล้วพอดีว่าบอร์ดเอ็นเทอร์ปิดไปแล้วด้วย ฟิคที่ลงไว้หายไปแล้วเรียบร้อย ริก้าจึงตัดสินใจเอามาลงในนี้เพื่อเก็บไว้ไม่ให้หายน่ะค่ะ (ถ้าคุณเจ้าของรีเควสมาเห็นลงอยู่ในนี้ หวังว่าคงไม่โกรธกันนะคะ //กราบ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Fic Trade (Request - wwv คู่แองอา)
Title : Valentine
Author : Victorika
Paring : Angeline x Saint a
Rate : G ใสกุ๊งกิ๊งสุดๆ
“ออกไปข้างนอกกัน”
วันหนึ่ง ในปลายฤดูหนาว
จู่ ๆ แองเจไลน์ผู้รักความสมบูรณ์แบบราบเรียบในวิหารก็เอ่ยขึ้นมาแบบนี้
หา?
“จะไปก็ไปคนเดียวสิ มาชวนฉันทำไม” เซนต์อาตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบออกไปข้างนอกก็เถอะ แต่จะให้ออกไปทั้ง ๆ ที่ยังทำการทดลองค้างอยู่ก็ไม่เอาเหมือนกัน!
“บอกให้ไปก็ไปเถอะน่า” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวยังมาดึงแขน
และแน่นอนว่าเซนต์อาที่มีกำลังน้อยกว่าก็ต้องถูกลากตัวไปตามระเบียบ เหอะ!
“ปล่อย!
ฉันจะทำการทดลอง!” เซนต์อาสะบัดมือ แล้วผลักอีกฝ่ายอย่างแรง คนอย่างเขาใช่ว่าจะยอมใครง่ายเสียเมื่อไหร่
เมื่อโดนลากตัวไปทั้งอย่างนี้ก็ต้องมีโวยวายกันบ้างล่ะนะ
แต่ดูเหมือนแองเจไลน์จะไม่ได้รับผลกระทบจากแรงผลักซักนิด
เขายื่นมือมากดแผลบนอกของเซนต์อาอย่างแรงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“โอ๊ย!!”
“ทีนี้จะไปได้รึยังล่ะ?” แองเจไลน์แค่นยิ้มมองเซนต์อาที่กุมอกน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บ
“นาย....นายมันโรคจิตชะมัด!”
และสุดท้าย ในเมื่อโวยวายไม่ชนะ
เซนต์อาจึงถูกแองเจไลน์ลากออกไปข้างนอกตามระเบียบ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่...”
“....”
“นี่!”
“....”
“นี่!
ตกลงนายลากฉันออกมาทำไมกันแน่หา!?!” เซนต์อายืนเท้าเอวหน้าเขียวปั๊ด
ทีแรกเขานึกว่าแองเจไลน์มีธุระอะไรเป็นพิเศษ
เลยต้องลากเขาออกมาด้วย แต่ที่ไหนได้
สถานที่ตรงหน้าเขากลับเป็น......ตลาด เนี่ยนะ!
“หนวกหูน่า
ฉันคนนี้อุตส่าห์มีอารมณ์พานายออกมาเดินเล่นทั้งที ขอบคุณกันซักคำก็ไม่มี แถมยังเอาแต่ตะคอกใส่อีก
เสียมารยาทชะมัด” แองเจไลน์ยักไหล่ด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาทเป็นที่สุด
“....ลากคนอื่นออกมาทั้งๆที่เขาไม่เต็มใจแบบนี้
ใครกันแน่ที่เสียมารยาท!” เซนต์อาโกรธจนควันออกหู ในขณะที่ตั้งท่าจะเถียงต่อ เขาก็พลันรับรู้ถึงสัมผัสเล็ก ๆ บริเวณชายเสื้อ
“เอ๋?...”
เมื่อเขาหันไปมองก็พบกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังดึงชายเสื้อเขาอยู่ เด็กหญิงดูอายุราวห้าหกขวบ มีใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก
ดวงตากลมโตสีฟ้าดูใสซื่อจ้องมองมาที่เขา
...แต่ที่เขาติดใจคือ เส้นผมสีขาวโพลนราวหิมะ เรือนผมสีเดียวกับเขาเช่นนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่าย ๆ
“มีอะไรหรือเปล่า?”
เซนต์อามองเด็กน้อย
แววตาแข็งกร้าวในทีแรกค่อยอ่อนลง
....กับเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราวคนหนึ่ง จะให้ชักสีหน้าใส่ก็ดูไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่
“พี่สาวสนใจช็อกโกแลตไหมคะ?”
เด็กน้อยยิ้มสดใส พลางถามด้วยดวงตาใสซื่อ แต่ว่า...
คิ้วของเซนต์อากระตุกขึ้นมาทันที
“ฉันเป็นผู้ชาย ‘พี่ชาย’ เข้าใจไหม?”
“พี่สาว?”
เด็กหญิงกระพริบตาปริบ ๆ อย่างใสซื่อ
ราวกับไม่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้เสียอย่างนั้น
ในขณะที่เซนต์อาเผยสีหน้าจนใจ
แองเจไลน์ที่ยืนกอดอกพิงกำแพงมองมาสักครู่ก็เอ่ยขึ้น
“นี่ เจ้าน่ะ ทำไมถึงมีผมสีขาวซะล่ะ? ตกถังแป้งสาลีมารึไง?”
เมื่อได้ยินคำพูดกวนประสาทของเขา
ในฐานะที่มีผมสีขาวเหมือนกัน
เซนต์อาก็รู้สึกอยากจะเถียงแทนเด็กน้อยขึ้นมาทันที
“แล้วทำไมจะมีไม่ได้?
นายนั่นแหละ ทำไมมีผมสีดำ
ตกถังหมึกมารึไง?”
“นาย...”
ทั้งคู่ทะเลาะกันยกใหญ่
เด็กหญิงมองทั้งสองสลับไปมา
แล้วตัดสินใจล้วงกล่องสีชมพูสองกล่องในตะกร้าที่ถือมา ส่งให้แองเจไลน์กับเซนต์อาคนละกล่อง
ฝ่ายทั้งสองคน เมื่อได้รับของมาก็ชะงัก หันมามองเด็กน้อยด้วยความสงสัย
“ทำไมถึงให้ฉันล่ะ?
แล้วนี่มันคืออะไร?”
เซนต์อาเอ่ยถาม
เด็กหญิงยิ้มอย่างร่าเริง
และตอบด้วยเสียงใสแจ๋ว
“ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ไงล่ะคะ”
“วาเลนไทน์?”
เซนต์อายืนงง
ก่อนหน้านี้เขาอาศัยอยู่ใน D.M.B. มาตลอด ไม่เคยขึ้นมาข้างบนสักครั้ง
จึงไม่รู้จักเทศกาลนี้ ในขณะที่แองเจไลน์ตาขวากระตุกไปหนึ่งที
“วาเลนไทน์ เป็นเทศกาลสำคัญมาก ๆ ของคู่รักเลยค่ะ คู่รักจะมอบช็อกโกแลตให้กัน ทุกวันที่
14 กุมภาพันธ์ ของทุกปี เมืองนี้จะมีการจัดงานฉลองอย่างยิ่งใหญ่ ดูสิคะ ดอกไม้เต็มไปหมดเลย แถมมีแต่คู่รักเดินทั้งนั้น เมื่อไปที่จัตุรัสกลางเมืองก็จะมีงานเต้นรำด้วย”
เด็กหญิงยิ้มพลางผายมือไปรอบ ๆ
จนถึงตอนนี้เซนต์อาจึงเพิ่งสังเกตว่ารอบข้างต่างประดับประดาไปด้วยดอกไม้มากมาย ที่มีจำนวนค่อนข้างมากคือดอกกุหลาบ ร้านค้าต่าง ๆ ยังคงตั้งอยู่ตามปกติ แต่หากสังเกตดีๆ แทบทุกร้านจะขายของกระจุกกระจิกน่ารัก
ของขวัญ ขนม หรือช่อดอกไม้ทั้งนั้น
อารมณ์ขุ่นมัวในทีแรกของเซนต์อาพลันจางหายไป
เขาสูดกลิ่นหอมดอกไม้พลางคิดในใจว่างานเทศกาลแบบนี้มีขนมหวานที่เขาชอบเต็มไปหมด
เท่านี้ก็ทำให้รู้สึกดีมากแล้ว
ตรงข้ามกับแองเจไลน์ซึ่งยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์
“นี่ สาธยายอยู่ตั้งนาน แล้วตกลงเจ้าให้ช็อกโกแลตมาทำไมกัน? ถึงฉันจะรู้ว่าตัวเองมีเสน่ห์ให้แม้กระทั่งเด็ก
แต่ครึ่งหญิงครึ่งชายอย่างหมอนี่คงไม่มั้ง?”
“ใครครึ่งหญิงครึ่งชายกัน!!”
คำพูดกวนประสาทของแองเจไลน์ทำให้เซนต์อาหันไปทำตาเขียวปั๊ดให้ทันที
เด็กหญิงอมยิ้มกับสองคนตรงหน้า
เธอกล่าวตอบแองเจไลน์
“เพราะว่าธรรมเนียมของที่นี่คือการให้เด็กๆช่วยกันแจกช็อกโกแลตให้กับคู่รักทั้งหลายไงคะ พี่สาวพี่ชายเป็นคู่รักกันใช่มั้ยล่ะ? เป็นคู่ที่น่ารักมากจนน่าอิจฉาเลยนะคะเนี่ย”
เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาเป็นประกาย
เซนต์อาก็หมดเรี่ยวแรงโต้ตอบทันที
....นี่อีกฝ่ายยังเข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้หญิง
หรือแกล้งเมินคำพูดของเขากันล่ะเนี่ย?
“...ใช่
พวกเราเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาล่ะสิ!” ดูเหมือนว่าแองเจไลน์จะนึกสนุกอย่างไรไม่ทราบ
จึงเดินมาโอบเอวเขาอย่างสนิทสนม
ตอบด้วยน้ำเสียงระรื่น จนเซนต์อาอดไม่ได้ที่จะแอบหยิกเอวอีกฝ่ายไปหนึ่งที.....
แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืน
เพราะถ้าขัดขืนโวยวายล่ะก็
นอกจากจะโดนแองเจไลน์กดแผลให้เจ็บแล้ว
ยังต้องเผชิญหน้ากับชาวเมืองข้อหาทำให้เด็กร้องไห้ด้วย
แค่มองจากสายตารอบตัวก็รู้แล้วว่าเด็กคนนี้ได้รับความเอ็นดูจากผู้คนขนาดไหน....
ถึงแม้ว่าเขากับแองเจไลน์จะชนะผู้คนจำนวนมากได้อย่างสบายๆ
แต่การวอนหาเรื่องโดยใช่เหตุก็ไม่ใช่นิสัยของเขาทั้งคู่เช่นกัน
“น่าอิจฉามากเลยล่ะค่ะ! อ๊ะ ต้องไปแล้ว พี่สาวพี่ชายอย่าลืมไปที่จัตุรัส
เข้าร่วมงานเต้นรำนะคะ” เด็กหญิงโบกมือให้พวกเขา แล้ววิ่งไป
“เป็นเด็กที่ประหลาดชะมัด”
แองเจไลน์บ่นงึมงำ
เซนต์อาทำหน้าแปลกใจ
“ประหลาด? ฉันว่าน่ารักดีออก”
“ที่ฉันว่าประหลาดน่ะ เพราะบรรยากาศเด็กนั่นคล้ายผู้ใหญ่ต่างหากล่ะ
....อีกอย่าง นายมีรสนิยมชอบเด็กเหรอเนี่ย
น่าขยะแขยงชะมัด”
“ชอบเด็กบ้านนายสิ! นายนั่นแหละ
เห็นเจอผู้หญิงทีไรทำหน้าไม่สบอารมณ์ทุกที
คงไม่ใช่ว่าชอบผู้ชาย กลัวผู้หญิงหรอกนะ”
“....”
“...ทำไมเงียบล่ะ?
คะ...คงไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องจริงหรอกนะ!?!”
“....”
“อ้าว นี่! ตอบมาก่อนสิ!
จะลากฉันไปไหนมิทราบ!? นี่! …..”
“...เอ้า”
“....หา???”
“ฉันให้”
แองเจไลน์หันมายื่นช็อกโกแลตที่ได้มาให้กับเขา เซนต์อารับมาด้วยสีหน้างงงวย
แต่ยังไม่ทันพูดอะไร อีกฝ่ายก็ทำหน้าบึ้งเป็นเชิงไม่ให้ถาม แล้วหันไปตั้งหน้าตั้งตาเดินตามเดิม
เมื่อกี้...แองเจไลน์หน้าแดงหรือเปล่านะ?
เซนต์อาสลัดความคิดไร้สาระออกไปจากหัวพลางคิดว่าตัวเองต้องเพี้ยนแน่ๆ แองเจไลน์เนี่ยนะหน้าแดง? ไม่มีทาง....
มีแต่เขาเนี่ยแหละ
ที่อดดีใจนิดๆไม่ได้ที่ได้ช็อกโกแลตจากแองเจไลน์ แม้ว่าจะเป็นของที่ได้แจกมาก็ตาม
ว่าแต่....เอ๊ะ?
แองเจไลน์ก็ได้ช็อกโกแลตแจกมากล่องเดียวเหมือนเขาไม่ใช่รึไง? ทำไมหมอนั่นถึงส่งมาให้สองกล่องล่ะ....
เมื่อสมมติฐานบ้าบออย่างหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าของเซนต์อาก็เริ่มแดง เขาสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่น แล้ววิ่งตามแองเจไลน์ไป
คนอย่างแองเจไลน์เนี่ยนะจะทำช็อกโกแลตเอง? ไม่มีทาง....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพลงหวานซึ้งที่บรรเลงมาเนิ่นนานได้จบลง ต่อมาเป็นเพลงที่ค่อนข้างร่าเริงสดใส ให้อารมณ์เข้ากับงานเทศกาลจริง ๆ
ใช่แล้ว
นี่คือบริเวณจัตุรัสที่จัดงานเต้นรำอยู่นั่นแหละ
“นี่ แองเจไลน์ เราลองไปเต้นรำกันบ้างมั้ย?” เซนต์อามองบรรดาคู่เต้นรำมากมายอย่างเพลิดเพลิน
ดูน่าสนุกจนเขาเองก็อยากจะเข้าไปเต้นด้วยจริง ๆ
ยิ่งไหน ๆ ใครต่อใครก็มองเขาเป็นผู้หญิงไปหมดแล้วด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะแองเจไลน์แผ่จิตสังหารล่ะก็
พวกที่เข้ามาจีบเมื่อกี้คงฉุดเขาไปเต้นด้วยแล้วแน่ ๆ
แองเจไลน์เลิกคิ้วแปลกใจ ก่อนจะยิ้มมุมปาก
“นายเต้นเป็นรึไง?”
“ไม่เป็นหรอก
แต่แค่ดูคนอื่นเต้นนิดเดียวก็เป็นแล้วน่า
นายนั่นแหละ เต้นเป็นรึเปล่า?”
“หึ
ไม่มีอะไรที่ฉันคนนี้ทำไม่ได้”
“งั้นก็ไปสิ!”
คราวนี้เซนต์อาได้เป็นฝ่ายลากแองเจไลน์ไปกลางงานบ้างล่ะ เขามองรอบข้างไปมาพลางเลียนแบบท่าเต้นคนรอบข้างจนคล่องแคล่วอย่างรวดเร็ว
ส่วนแองเจไลน์ที่เต้นเป็นอยู่แล้วนั้นไม่ต้องพูดถึง
พอรู้ตัวอีกที
ทั้งคู่ก็เต้นด้วยความเร็วระดับที่คนดูแทบจะมองตามไม่ทันแล้ว
คู่เต้นรำอื่นๆพากันหยุดเต้นแล้วจ้องมองพวกเขาเสียยกใหญ่
...ชายผ้าที่สะบัดตามการเคลื่อนไหว
กลีบดอกไม้ที่โปรยปรายลงมา
ราวกับเฉลิมฉลองให้คู่เต้นรำอันแสนงดงามที่เต้นอยู่ในขณะนี้เพียงคู่เดียว.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฮ้า~ สนุกเป็นบ้า
ไม่คิดว่าคนอย่างนายก็จะมีอารมณ์มาเที่ยวงานแบบนี้เหมือนกัน
.....ถึงแม้จะไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ก็ตรงที่งานนี้มันเป็นเทศกาลของคู่รักก็เถอะ”
เซนต์อานอนฟุบบนเตียงหลังจากกลับมาถึงวิหารไอซีเนอร์เรียบร้อยแล้ว
ขนมหวานรวมทั้งดอกไม้มากมายที่ได้มาจากในงานวางกองอยู่บนโต๊ะ
....แน่นอนว่าที่เขาได้ของมาเยอะขนาดนี้ก็เพราะลีลาการเต้นรำที่รวดเร็วงดงามของพวกเขานั่นเอง
“ไม่หรอก ถูกสิ”
“หา?” เซนต์อางุนงง
แต่แล้วแองเจไลน์ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้....
“ทะ..ทำอะไรของนาย!?!” เล่นทำแบบนี้ ไม่น่าแดงก็แปลกล่ะ
“ฉัน...”
“เอ๋?.....”
“...ฉันไม่พูดดีกว่า”
ว่าแล้วก็เดินออกจากห้อง ปิดประตูดังปังทันที
“ละ...แล้วจะยื่นหน้าเข้ามาทำไมล่ะ เจ้าบ้าเอ้ย!!!”
เซนต์อาโยนหมอนใส่ประตูทันที
.........
..................
...........................
เฮือก!
เรือนร่างบอบบางสะดุ้งตื่น
ผมยาวสีขาวของเขาสยายไปทั่วบนเตียง
เซนต์อาค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น
ดวงตาสีฟ้าจางมองไปรอบ ๆ อย่างงุนงง
ทว่าก็ต้องถอนหายใจ เมื่อเห็นว่านี่คือห้องนอนของเขาใน D.M.B.
ฝันเรอะ?
เรื่องเมื่อตอนที่เรายังอยู่ที่วิหารไอซีเนอร์สินะ?
....แต่เป็นฝันที่คิดถึงเหลือเกิน......
END
ความคิดเห็น