คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : home sweet home
08 home sweet
home
แดดที่แยงผ่านผ้าม่านเข้ามาของช่วงเที่ยงวันหยุดร้อนจัด
ผมปรือตาเปิดขึ้นหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นมาปิดผ้าม่านแล้วนอนหลับต่อไม่ลง
ผมสอบเสร็จและว่างมา
2 - 3 วันแล้ว
ระหว่างนี้ก็เขียนแบบเตรียมส่งอาจารย์ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไร
ส่วนไอ้อั้มก็หายหัวไปเลย เจอกันครั้งสุดท้ายในห้องสอบก่อนจะชิ่งหนีไปเฝ้าเมียในวันเดียวกัน
โทรไปก็ไม่ค่อยรับหรอก จะถามเรื่องงานสักหน่อยก็ไม่ได้
ไอ้อั้มมันเป็นคนแบบนี้แหละครับ แม่งไม่เคยจะรักผมเลย
ส่วนอีกคนที่ไม่ได้อยากจะเจอเสือกเป็นคนที่โผล่เช้าโผล่เย็น
ช่วงสอบแทนที่จะอ่านหนังสือกับเพื่อนดันหิ้วหนังสือมานอนอ่านที่ห้องผมหน้าตาเฉย
โชคดีอย่างที่พอไล่มันกลับก็ยอมกลับง่าย
ๆ มันเองก็คงคงไม่สะดวก คอนโดมันมีครบทุกอย่างทำไมต้องมาอยู่ในห้องรูหนูแบบผม
โอเคมันก็ไม่เล็กมากแต่อย่าได้เทียบกับคอนโดหลักเกือบสิบล้าน คนละเรื่องกันเลย
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าหลังจากกลิ้งตัวบนเตียงจนสาแก่ใจ
วันนี้ไอ้คนที่ผมนินทาถึงมีสอบ
เมื่อคืนมานอนอ่านหนังสือตอนผมทำงานจนเกือบตีสามถึงค่อยกลับห้อง
ผมจำไม่ได้ว่ามันสอบเสร็จกี่โมงแต่ตั้งใจจะชิ่งกลับบ้านสักหน่อย
วันเกิดไอ้โยน้องชายผม หลังจากแต่งตัวเสร็จก็ลังเลใจนิดเดียวว่าควรโทรบอกมันไหม
นิดเดียวจริง ๆ ครับ กลัวมันมาแล้วไม่เจอจะเสียเที่ยว
แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรเสียงเคาะประตูห้องถี่ ๆ ก็ดังขึ้นก่อน ไม่ต้องคิดเยอะ
ช่วงนี้คนที่มาหาผมถึงห้องก็มีแค่มันเท่านั้นแหละ
เปิดประตูผัวะได้แขกไม่ได้รับเชิญก็ยิ้มหน้าสลอน แบบนี้แปลว่าทำข้อสอบได้
ไม่งั้นอย่างเมื่อวานหน้ามันจะอีกอย่าง อารมณ์เซ็งหน่อย ๆ แล้วมาอ้อนให้ผมปลอบใจ
ตลกครับ
คนอย่างมึงมีไว้ให้กูซ้ำเติมเท่านั้นแหละอินทรี หวังเหี้ยอะไรอยู่ ไม่เจียมจริง ๆ
“สอบเสร็จแล้ว ไปฉลองกัน”
“ไม่อะ กำลังจะกลับบ้าน”
ผมตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด
ไอ้อินเหวอเลยครับ ปกติเวลามันชวนไปไหนมาไหนผมไม่ค่อยปฏิเสธถ้าไม่ติดธุระจริง ๆ
ไม่ใช่พิศวาสอะไรมันหรอกแต่อยู่เฉย ๆ บางทีก็เบื่อ แฟนไม่มี เพื่อนไม่รัก
อยู่คนเดียวแล้วแอบเหงาว่ะ
“บ้านยูอยู่ไหน”
“บางแค ทำไม? จะไปด้วยเหรอ”
“ไปดิ เดี๋ยวไปส่ง” อ้าวเฮ้ย นี่พูดเล่นกะไปจริงเลยว่างั้น? ผมน่ะยังไงก็ได้ มีรถไปก็ดีจะได้ไม่พึ่งขสมก.หลายต่อ
งานวันเกิดโยไม่ได้ใหญ่อะไรมาก
แค่เอาโมเดลรถไปให้มันกับกินข้าวพร้อมหน้าก็โอเคแล้ว เราอยู่กับแบบ 3 หนุ่ม 3 มุมครับ ไม่เรื่องมากอะไร
เป่าเค้กนั่นเลิกตั้งแต่ไอ้โย ป.2 ตอนที่เสียแม่ไป
น้องชายผมมันน่าสงสาร
จำได้ว่าวันเกิดมันนี่แหละที่ผมนั่งรอแม่มารับที่โรงเรียนเพราะพ่อติดงานด่วน
โยเพ้อเจ้อถึงเค้กปอนด์ใหญ่กับโมเดลรถที่แม่รับปากว่าจะซื้อให้เพราะเมื่อเทอมก่อนมันสอบได้ที่
1 แต่ว่าโรคประจำตัวก็ไม่เคยพาแม่มาหามัน
มีเพียงโมเดลรถคันเล็ก ๆ ที่โยยังเก็บไว้และสะสมเพิ่มทุกปี พ่อซื้อให้บ้าง
ผมซื้อให้บ้าง แล้วแต่เงินเหลือเก็บในกระเป๋า
“แต่กูจะไปสะพานเหล็กก่อนนะ”
“ไปไม? ซื้อจู๋ปลอมเหรอ?”
“เออ เอามายัดปากมึง พ่องสิ! ซื้อของขวัญให้น้องโว้ย วันเกิดน้องกู
จะไปซื้อโมเดลรถให้มันสักคัน”
อินทรีเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ที่บ้านผมมีคันนึง สิงห์ซื้อมาให้ยังไม่แกะลิมิเต็ดอิดิชันด้วย”
“แล้ว…?”
“ผมไม่เล่นโมเดลรถ ไอ้สิงห์มันเล่นเลยคิดว่าผมก็เล่นด้วย เอาไปดิ
ทิ้งไว้ก็ฝุ่นเกาะ น้องพี่น่าจะดีใจ แต่ต้องแวะไปเอาที่บ้านก่อนนะ ไม่ไกลมากหรอก”
ผมใช้เวลาคิดไม่นานก่อนตกลงขึ้นบีเอ็มดับบลิวของอินทรีไปที่คฤหาสถ์มัน
บ้านอินทรีอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยอย่างที่มันบอก ตอนรถไม่ติดประมาณ 20 นาทีก็ถึง
แต่ปกติคงนานใช่เล่นมันถึงลงทุนซื้อคอนโดใกล้มหาลัยไว้อีกที่
ประตูรั้วยาวเหยียดสุดลูกตา
บ้านที่มีอาณาเขตกว้างได้ขนาดนี้แน่นอนว่าไม่ใช่ใจกลางเมืองแต่ยังคงเป็นที่ดินของประเทศกรุงเทพดังนั้นอย่าให้ผมคำนวนราคาเลยครับ
ถ้ามีบุญได้งานออกแบบบ้านหลังนี้คงอยู่ดีกินดีไปหลายปีเลยแหละ
“รออยู่ในรถนะ”
ลูกชายคนเล็กของบ้านบอกหลังจากจอดรถแพะกำแพงไว้แล้วลงไปเปิดประตูเล็กเข้าไป
ดีครับ ผมไม่ค่อยอยากเหยียบตัวบ้านมันเท่าไรเดี๋ยวจะพาความมัวหมองไปให้
อีกส่วนคือจากคำบอกเล่ามันบ้านที่อยู่นี่คงเป็นบ้านใหญ่ มีพ่อ แม่ พี่ชาย พี่สะใภ้
ขืนเข้าไปคงได้เกร็งจนตะคริวแดกกันไปข้าง อินทรีหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมถุงกระดาษ
ข้างในเป็นกล่องโมเดลรถที่ยังไม่ได้แกะแต่ฝุ่นจับหนาเตอะ ไม่มีราคาแปะไว้แต่คงแพงใช้ได้
“เท่าไรวะ”
“ผมให้”
“เฮ้ย เกรงใจ ให้กูซื้อต่อเถอะ” อินทรียิ้มกวนก่อนสตาร์ทรถมุ่งหน้าไปบ้านผม
ขอร้องล่ะกูอยากชดใช้มาก ๆ
อย่าให้เป็นหนี้บุญคุณกันเลยเดี๋ยววันดีคืนดีมาทวงเป็นของพิเรนทร์ๆแล้วผมจะซวยเอา
มันไม่ตอบคำถามใช้มือข้างเดียวขับรถส่วนอีกข้างเลื่อนมาจับผมเอาไว้ ตลอดนะมึง
ใครสั่งใครสอนมาวะเรื่องมือไวใจเร็วเนี่ย
“วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยได้ป่าว เป็นการตอบแทน”
บอกแล้ว...
ไอ้เหานี่มันหาทางทวงบุญคุณผมจนได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแหละครับ
“ใครอะ”
ทันทีที่อยู่กัน
2 คน ในห้องครัวแคบ ๆ
น้องชายวัย 18 ปีก็ถามถึงชายแปลกหน้าที่ฟัดกับไอ้บับเบิ้ล
โกลเด้นริทิเวอร์อยู่ในห้องนั่งเล่นทันที
ผมเหลือบตาขึ้นมองมันเปิดน้ำใส่กะละมังล้างผัก ก็บอกไปแล้วว่ารุ่นน้อง
สงสัยเหี้ยอะไรนักไอ้น้องเวร
“ผมไม่เชื่อหรอก นอกจากพี่อั้มกับพวกพี่พุฒไม่เห็นจะเคยพาใครมาที่บ้าน
ไม่ได้เรียนคณะเดียวกันด้วยไม่ใช่เหรอ แปลกว่ะ”
“เออน่า ซักเหี้ยอะไรนัก หอมน่ะหั่นเสร็จหรือยัง พูดมาก”
โยเบะปากแต่ยังเหลือบมองเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ขับบีเอ็มด้วยอะ เจ๋งว่ะ ไม่ใช่เมียพี่เหรอ?”
อยากจะเอามีดทำครัวมาปาดคอตัวเอง
ใครจะเอามันลงวะ ไอ้ห่าโยวิปริตใหญ่แล้ว “ไม่ใช่โว้ย ดูกูสวีทกับมันเหรอ
เลิกมโนเดี๋ยวจะอดแดก”
น้องชายไหวไหล่ตอบ
“ดูเป็น love hate relationship ดีออก พี่เขาก็หล่อนา ชื่ออะไรนะ พี่อินปะ?”
“มึงอยากตายวันเกิดเหรอโย” ผมสะบัดน้ำออกจากมือหันมาคว้าไม้ปิ้งบาบีคิว
โยหัวเราะตาปิดยกมือไหว้ผมยิก เก่งนักเรื่องยัวโมโหกูเนี่ย
ชอบไอ้อินนักก็ไปเป็นน้องชายมันเลยไป ระดับความกวนตีนพอเป็นเครือญาติกันได้อยู่นะ
วันนี้ที่บ้านผมทำบาบีคิวกินกันครับ
เพิ่มเวลาอาหารเพราะถ้าทำเป็นกับข้าวที่ทำเสร็จพร้อมเสิร์ฟเมื่อไรไม่ถึง 10 นาทีฟาดกันเรียบ
ต้องเป็นอะไรพวกทำไปกินไป
พ่อบ่นอุบเรื่องเตาถ่านที่เดี๋ยวไฟแรงไปอ่อนไปแต่ก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไร
โยเป็นคนคอยปิ้งส่วนอินมีหน้าที่กินไปโยนพริกหยวกให้ไอ้เบิ้ลไป หมาตะกละ
ให้อะไรก็เขมือบหมด ขนาดพริกยังแดก
“แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ไงล่ะ” พ่อผมดื่มเหล้าสักพักก็ชวนอินทรีคุย
ตอนแรกยังทำตึง ๆ ใส่อยู่ ไม่รู้เพราะอะไร
ปกติพ่อผมเป็นคนอารมณ์ดีครับแต่กับไอ้อินเนี่ยเงียบเลย เหมือนจะไม่ชอบเสียด้วย
แต่พอได้ขาเมาด้วยคุยกันถูกคอเฉย
“พี่ยูเป็นแฟนเก่าเพื่อนผมน่ะครับ”
ถุย
แน่จริงมึงพูดความจริงสิไอ้ห่าอิน พ่อกูจะได้รู้ว่ามึงมันเหี้ยขนาดไหน
อินทรีหันมายักคิ้วให้ผม รูดสับปะรดออกจากไม้ไปด้วย
“แล้วก็ไปกินเหล้าด้วยกันบ่อยเลยสนิทกัน”
“อยู่บ้านมันไม่ค่อยกินหรอกไอ้ยูน่ะ สงสัยเบื่อคนแก่ วันหลังมาบ่อย ๆ สิ
จะชวนโยกินก็ไม่กิน รายนั้นมันเคร่งศีลห้า แล้วเป็นไง แฟนไอ้ยู หล่อป่าว”
เฮ้ย!
ผมสะดุ้งโหยงหันไปมองหน้าโยที่เบิกตากว้างเหมือนกัน
มันไหวไหล่ส่งซิกส์มาว่ามันไม่ใช่คนฟ้องพ่อที่ผมเป็นเกย์แน่ๆ
“พ่อ เมาแล้ว กินข้าวปะ เดี๋ยวผมไปทำข้าวผัดให้”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยยู กูรู้ว่ามึงเป็นเกย์มาตั้งนานแล้ว”
เช้ดดด
ผมพลาดตรงไหนวะครับ “ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ไอ้นี่ไม่ชอบผู้หญิง
ส่งเรียนสหศึกษาก็แล้ว ชวนไปตีหม้อก็แล้ว ไม่เอาสักอย่าง”
“ผมเป็นคนดีเหอะ”
“แล้วนี่มึงอายุเท่าไรแล้วไอ้ยู
ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มยังไม่เคยเห็นมีผู้หญิงมาอวดสักครั้ง ดูอย่างโยสิ
กูล่ะกลุ้มกลัวมันทำลูกเขาท้องก่อนแต่ง”
พ่อพูดไปกินบาร์บีคิวไป
ไอ้โยตกใจลนลานหมดแล้ว เฮ้ย สุกหรือยังวะไม้ที่มึงยื่นให้พ่อน่ะ
“พ่อโกรธผมปะ”
“ตอนแรกก็โกรธ โกรธนาน ๆ ก็เบื่อ มึงมันซื่อบื้อ
กูโมโหจนเส้นเลือดในสมองจะแตกแล้วยังคิดว่ากูเครียดเรื่องงานอยู่ได้”
“งี้ก็รู้เรื่องนานแล้วดิ” ชายวัยกลางคนหันมายิ้มมุมปาก
“กูเป็นพ่อมึงนะโว้ย เลี้ยงมึงมาคนเดียวตั้งแต่อายุเท่าไรทำไมจะดูไม่ออก”
ผมถอนหายใจพรืดยาว
รู้สึกโล่งอกระคนประหลาดใจ
คือมันค่อนข้างเซอร์ไพรส์น่ะครับที่ต้องมาพูดเปิดอกกันแบบไม่ได้วางแผนแบบนี้
ไอ้โยเองก็เหมือนกัน มีแค่อินทรีที่ยังจิบเบียร์ด้วยท่าทีสบาย ๆ
แต่ก็ต้องมาเครียดด้วยประโยคหลัง “เอ็งเป็นเมียมันป่าว?”
“พ่อ! เลอะเทอะใหญ่แล้ว ผมไปทำข้าวผัดให้ดีกว่า เมาใช่ไหมเนี่ย”
พูดจบก็คว้าสับปะรดที่ยังเหลือออกมาด้วย ไอ้โยรีบดีดตัวขึ้นมาอีกคน
ปล่อยให้แขกอยู่กับเจ้าบ้านตัวจริง
“พ่อโคตรน่ากลัวเลยว่ะ” โยธินบ่นอุบ ของมึงน่ะแค่เฉียด ๆ กูสิโดนเต็ม ๆ
แก้ตัวไม่ถูกเลยคราวนี้ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมาเครียด
เตรียมแผนอนาคตว่าถ้าทำงานแล้วพ่อถามถึงลูกสะใภ้จะทำยังไง
ใช้มุกว่าอยู่เป็นเพื่อนพ่อไปตลอดชีวิตไม่ได้อยู่แล้ว
“งี้ผมก็ไม่มีอะไรไว้แบล็คเมล์พี่แล้วดิ” โยเกาหัวแกรก
ผมเลยใช้ตะหลิวเคาะหัวมันไปที
“เลิกพล่ามได้แล้วมึง ไปตักข้าวมา เอาด้วยไหมจะทำข้าวผัดสับปะรด”
เจ้าของวันเกิดพยักหน้า
ยิ้มปากกว้าง
มันชอบให้ผมทำกับข้าวไม่ใช่เพราะอร่อยอะไรแต่ปกติเวลาอยู่กับพ่อคนลงครัวก็เป็นโยตลอด
ไอ้นี่มันขี้เกียจจะตายชัก ไม่รู้ติดใครมา
ค่อนข้างค่ำแล้วหลังจากบาบีคิวกับข้าวผัดจานใหญ่หมด
อินเดินไปหยิบโมเดลรถมาให้แต่บอกว่าเป็นของขวัญจากผม
ไอ้โยดีใจใหญ่แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เชื่อเลยเค้นเอาความจริงจนได้ว่าเป็นของจากอินทรี
มันเลยยิ่งชอบพี่สะใภ้ในมโนของมันใหญ่ ปีนี้พ่อไม่ได้ซื้อของเล่นให้แต่ควักตังค์ในกระเป๋าให้โยไปกินขนม
ไม่มีเค้กวันเกิด ไม่มีเทียนและงานเลี้ยงอะไรมากมาย
วันเกิดโยเป็นวันก่อนตายของแม่แต่เราต่างไม่มีใครพูดถึง
แม่เข้าโรงพยาบาลวันนี้เมื่อหลายปีที่แล้วแต่สิ้นใจในเช้าตรู่ของวันถัดมา
ทุกๆปีพ่อจะดื่มเหล้าจนหนัก
แต่รุ่งสางก็ยังตื่นมาตักบาตรด้วยกันพร้อมหน้าเป็นหลักฐานให้พวกผมแน่ใจว่าพ่อคิดถึงแม่เสมอ
ไม่มีคำเพ้อรำพัน
ไม่มีเรื่องเศร้าโศกสะกิดใจ
ถ้าพูดถึงหญิงอันเป็นที่รักเมื่อไรผมแน่ใจว่าพ่อจะกล่าวถึงด้วยความสุข
รักของพ่อกับแม่เป็นต้นแบบของความรักที่ผมพร้อมจะมอบให้ใครสักคน
“คืนนี้ก็ค้างที่นี่เลยสิ พรุ่งนี้จะได้ทำบุญด้วยกัน”
ผมเงยหน้าขึ้นจากจานที่กำลังเก็บ พ่อเอนตัวไปบนเสื่อของสนามหญ้า
มีไอ้อินนั่งอยุ่ข้างๆ ส่วนบนตักอินทรีมีโกลเด้นยักษ์อีกตัวอี๋อ๋ออยู่
“ทำบุญวันเกิดโยเหรอครับ?”
“เปล่า วันตายแม่มัน หกโมงเช้าตักบาตร นอนห้องยู” เฮ้ย ๆ พ่อถามสมาชิกคนอื่น
ๆ ก่อนสิครับ นี่มันกิจกรรมในครอบครัวเรานะจะเอามันมายุ่งทำไม ผมทำหน้าหงิกใส่อิน
มันเลยได้ทีเรียกคะแนนความสงสารใหญ่
“เกรงใจน่ะครับ พี่ยูคงไม่สะดวก”
“สนใจอะไรยู ไอ้เบิ้ล ไอ้โย กูอนุญาต ไม่ต้องห่วงมันหรอก”
นั่น
พ่อครับ ไอ้เบิ้ลมันหมา ผมถอนใจระอา อะไรวะเนี่ย
มาไม่ถึงครึ่งวันซิวตำแหน่งลูกชายคนโปรดของบ้านไปเลย
ที่ผมไม่กินเหล้ากับพ่อเพราะต้องคอยปิดบ้านนะโว้ย
ไม่งั้นไม่ปล่อยให้มันคุยกับพ่อถูกคอกันสองคนแบบนี้หรอก
“สรุปว่าผมนอนได้ใช่ปะ?”
คนพูดหันมายิ้มกวน
ๆ ผมเอาเศษถ่านที่มอดจนเย็นแล้วปาใส่ ไอ้อินยักคิ้วให้แล้วขอท้าชนกับพ่อผมอีกรอบ
ผมกับโยเลยกลายเป็นลูกนอกไส้ไปเลยครับทำงี้
ช่วยกันเก็บซากปรักหักพังไปไว้ในครัวแล้วแบ่งกันล้างจาน ผมล้างโฟม โยล้างน้ำเปล่า
พอเสร็จก็ชวนขึ้นไปบนห้อง ผมชะเง้อคอมองเห็นอินยังนั่งกินเบียร์กับพ่ออยู่เลยไม่ได้บอก
ปล่อยให้เมาตากน้ำค้างกันไปสองคนนั่นแหละ ถ้าป่วยจะรอซ้ำเติม
ห้องนอนของโยเป็นห้องที่แบ่งมาจากห้องผมโดยใช้ตู้เสื้อผ้าดีไซน์เก๋
ๆ มากั้น พ่อเป็นคนออกแบบให้เพราะตอนเด็กๆไอ้โยมันติดผม
ร้องงอแงจะนอนห้องเดียวกันให้ได้แต่แม่เตือนไว้ก่อนว่าถ้าโตแล้วต่างคนก็คงอยากมีพื้นที่ของตัวเองเลยสร้างห้องใหญ่ที่สามารถขยับขยายแบ่งเป็น
2 ห้องเล็กได้
มีตู้ใส่โมเดลรถเต็มไปหมด ซื้อมาเองบ้าง คนอื่นให้บ้าง
อันที่อยู่ใกล้มือมันที่สุดเป็นของที่แม่ซื้อให้
เก่าจนประตูหลุดเอามาซ่อมเองหลายครั้งแล้วก็ยังเล่นอยู่
“มึงชอบของพวกนี้ก็เรียนเครื่องกลดิ ได้จมอยู่กับเครื่องจักรทั้งวัน”
ผมพูดเพราะเห็นมัน
ม. ปลายแล้วยังไม่วางแผนอนาคตตัวเองสักที
โยไม่ตอบทิ้งตัวลงบนเตียงนอนลายเบ็นเท็นปัญญาอ่อน “รีบเหรอพี่ยู”
“กูแค่แนะนำเฉย ๆ หรอก แล้วช่วงนี้เป็นไง กูไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย
ดูแลพ่อดีนะ”
“ก็อย่างที่เห็น” มันตอบสบาย ๆ ผมเลยทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ “คิดถึงแม่เนอะ”
“อืม ถ้าแม่อยู่คงดี”
“พ่อก็คงคิดงั้น”
“แหงล่ะ เมียทั้งคน” โยหัวเราะในลำคอ สักพักก็เลื้อยมานอนบนตักผม เห็นแข็ง
ๆ แบบนี้โยค่อนข้างขี้อ้อนโดยเฉพาะกับผม ผมเป็นคนเดียวที่เห็นมันร้องไห้ได้
เป็นคนเดียวที่มันจะยอมพูดเรื่องที่ไม่สบายใจด้วย ไม่ใช่เพราะไม่สนิทกับพ่อ
แต่มันรักพ่อเกินกว่าจะทำให้เขาลำบากใจได้ต่างหาก
“เมื่อไรมึงจะเลิกเป็นลูกแหง่ ไหนพ่อบอกมีเมียแล้ว เมียหรือแม่เอาดีๆ”
“พี่ยูก็ไปฟังพ่อมาก เห็นผมเดินกับใครก็หาว่าเมียผมหมดแหละ ทำเป็นบ่นไปเหอะ
ชอบให้อ้อนไม่ใช่หรือไง?”
โอเค
ไม่เถียงก็ได้ นิสัยผมเป็นพวกชอบดูแลคนอื่นครับ เริ่มตั้งแต่ที่เหลือกัน 3 คนก็ประคับประคองกันมาตลอด
โยมันยังเด็ก ผมไม่อยากให้มันรู้สึกขาดเลยดูแลมันค่อนข้างดี
ดีในที่นี้ไม่ได้หมายถึงตามใจอะไรหรอก พยายามสอนและให้รางวัลเวลามันทำตัวน่ารักต่างหาก
ผมทำตรงนี้เผื่อแม่ จะได้ช่วยลดภาระของพ่อด้วย
สุดท้ายเลยกลายเป็นนิสัยตัวเองไปโดยปริยาย
“หาว่าผมเป็นลูกแหง่ พี่ยูนั่นแหละชอบทำตัวเป็นแม่ลูกอ่อน”
“อะไรของมึง”
“ก็พี่อินไง ผมรู้หรอกที่เก็บเด็กมาเลี้ยงเพราะชอบที่พี่อินอ้อน อยากเป็นคนสำคัญก็เงี้ย
พวกผู้ใหญ่มีปัญหา”
“เดี่๋ยวกูเอาโมเดลอุดปากให้ ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน มึงก็เลอะเทอะ”
โยชินามสมมติทำท่าไม่เชื่อผมเลยลงโทษด้วยการดึงขนคิ้วแม่ม
อิจฉาครับ คิ้วมันหนา ผมนี่ดิหรอมแหรมมาก
น้องชายตัวดีครวญครางไปหัวเราะไปพอเสียงกระแอมไอดังขึ้นจากประตูที่เปิดแง้มไว้ก็เด้งตัวลุกเอาหัวมาโหม่งคางผมพอดี
เชี่ยเอ๊ย กัดปากตัวเองได้เลือดเลยกู
“เชี่ยยยย ลุกมาได้ ซี้ดด”
แทนที่จะสลดโยกลับหัวเราะร่วนแล้วหันไปยิ้มให้แขกที่ยืนพิงกรอบประตูด้านหนึ่งอยู่
มารยาทงามมากครับอินทรีแอบมองเจ้าบ้านในห้องส่วนตัวเนี่ย
“อยากอาบน้ำแล้ว หาชุดให้หน่อย”
เสียงมันเหวี่ยงใช้ได้เลย
มองหน้าผมดุก่อนจิกตาไปที่ไอ้โยผมเลยต้องรีบกุลีกุจอพามันออกไปเดี๋ยวได้วางมวยกัน
อินทรีมันเป็นคนกวนตีนโดยกมลสันดาน ส่วนโยก็ไม่ใช่คนใจเย็นเหมือนผมนักหรอก
เกิดเขม่นกันแล้วเดี๋ยวยุ่งเข้าไปใหญ่ ถึงโมเดลรถคันนั้นจะทั้งแพงทั้งหายากแค่ไหนผมก็ไม่มั่นใจนักว่าจะทำให้โยญาติดีกับคนอย่างอินได้
“มึงเป็นอะไรเนี่ย เมาเหรอ ไปมองหน้ากวนตีนไอ้โยทำไม”
“เมื่อกี๊ทำอะไรกันล่ะ”
“ห้ะ?”
แก้มอินทรีเป็นสีแดงจัด
มันใช้มือปัดจมููกตัวเองฉุน ๆ “ผมไม่ชอบ”
“ไม่ชอบอะไร อย่าบอกนะว่าหึง นั่นน้องชายกูนะ”
“ก็แล้วทำไมยูไม่ใจดีกับผมเหมือนโยบ้างล่ะ”
ผมเริ่มรู้สึกแล้วว่ะ
อินมันน่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่างทางจิตแน่ ๆ อิจฉากระทั่งคนที่คลานตามกูมาเนี่ย
“มึงไหวปะ? งี่เง่านะรู้ตัวไหม?”
เด็กหนุ่มกอดอกไม่ตอบ
แต่แสดงอาการไม่พอใจออกมาให้เห็นชัดเจน “หรืออยากเป็นน้องชายกูอีกคน?”
“ไม่! แต่ผมไม่ชอบ ผมกับสิงห์ยังไม่เล่นอะไรกันแบบนี้เลย
มันเกินพี่น้องไปหน่อยไหมยู ผู้ชายที่ไหนเขานอนตักกันวะ ทีหลังอย่าทำ”
อ้าวเฮ้ย!
ได้ทีมาเป็นชุดเหวอสิครับ “บ้านมึงจะเอาไปเทียบกับบ้านอื่นได้ไงวะ
พ่อแม่กูเลี้ยงกันมาอย่างนี้ มึงคิดเหี้ยอะไรเนี่ย” โบกเกรียนให้หนึ่งที
ไอ้อินลูบหัวป้อยท่าทางสลดลง ขี้เกียจคุยด้วยฉิบ
เดินหนีเข้าห้องไปรื้อชุดนอนแล้วไล่มันไปอาบน้ำดีกว่าจะได้สร่าง
กลิ่นแอลกอฮอล์แรงขนาดนี้คงเมาจริง ระหว่างนั้นผมก็เลี่ยงไปอาบที่ห้องโย
ไอ้น้องชายตัวดีของผมหลับแล้วเลยต้องย่องเข้าย่องออก
กลับมาที่ห้องอีกทีไอ้อินก็นั่งจุ้มปุ๊กรออยู่บนเตียงอยู่แล้ว
“ไปอาบที่ไหนมา”
“ห้องน้อง”
“ปิดไฟนอนเถอะ”
ผมพยักหน้า
ปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นเตียงไปนอนข้างมัน อินคงไม่กล้าทำอะไรพิเรนทร์ ๆ
หรอกยังไงที่นี่ก็บ้านผม ขืนทะลึ่งใส่จริงๆกูไล่ให้มึงเอาบีเอ็มกลับแล้วโทรแจ้งตำรวจว่าทะเบียน
สส9898 เมาแล้วขับให้แม่งไปนอนในตะรางสักคือจริงๆด้วย
ไอ้อินไม่ได้เข้าใกล้ผมเกินความจำเป็นครับ
แต่นอนตะแคงหันหน้ามาหาลืมตาจ้องในความมืดอยู่พักใหญ่
“ยู จูบผมหน่อย”
“จูบตีนกูก่อนไหม”
“ไม่เอา ตีนไม่นุ่ม เคยลองแล้ว อยากจูบปาก”
ไอ้เหี้ย!
พูดออกมาได้ ปรี๊ดครับ ความร้อนพุ่งปรี๊ดขึ้นหน้า จะว่าไปผมก็ยอมให้มันจูบโคตรรร
หลายครั้งแล้วนะ แต่กูไม่จูบกลับไม่นับเว้ย
“มึงนอนไปเหอะ”
“ผมอยากเป็นคนสำคัญของยูเหมือนคนอื่น ๆ บ้าง พี่รู้ไหม ผมไม่คิดเลยว่าผมจะมีความสุขเวลาอยู่ใกล้ใครสักคนขนาดนี้”
กูสุขกับมึงด้วยไหม ถามหน่อย พูดอะไรขนลุกว่ะ ชิงหลับก่อนดีกว่า
“ยู….” เสียงทุ้มต่ำกระซิบอ้อน มันขยับตัวมาใกล้แล้วเอื้อมมือมาเกาะเอวผม
ยังไม่ทันได้พูดอะไรอินทรีก็จรดปลายจมูกลงข้างแก้ม ผมเอียงหลบแล้วใช้มือดันหน้ามันออกไปด้วย
“ที่บอกว่าชอบ ผมพูดจริง ๆ นะ”
ไม่รับรู้โว้ย
กูหลับแล้ว
“เมื่อกี๊ผมบอกพ่อไปแล้วนะว่าผมเป็นแฟนยู”
“เฮ้ย!” เรื่องนี้กูก็ไม่เคยรับรู้มาก่อนเหมือนกัน ผลักมันออกแทบไม่ทัน
ไม่น่าทิ้งมันไว้กับพ่อเลย “
เวลาจะพูดอะไรคิดจะปรึกษากูไหมเนี่ย!”
“ไม่อะ วันนี้ไม่เป็น เดี๋ยววันหลังก็ต้องเป็น”
มันเอาความมั่นใจมาจากไหนวะ
อยากจะซื้อต่อจริง ๆ ผมพูดไม่ออกครับ มึนใส่มาแบบนี้ระบบรวนเลย
อินทรียิ้มในความมืด ขยับตัวเข้ามาใหม่หลังจากถูกผลักออกในทีแรก
“อย่าคิดมากน่า ถ้ายูไม่อยากโกหกพ่อก็ตกลงคบกับผมสิ เป็นแฟนผมดีนะครับ”
“มึงจะเป็นเมียกูไหมล่ะ”
“พี่ยูทำผมลงเหรอ?”
อย่าว้อนท์ให้มันมาก
ตามอ้อนมาขนาดนี้สงสัยอยากโดนเปิดซิง สาดดด “ยังไม่มั่นใจค่อย ๆ คิดไปก็ได้
ผมไม่รีบ ผมไม่ได้ต้องการแค่เรื่องเซ็กส์”
อินทรียืดตัวจูบหน้าผากผมแล้วยิ้มล้อแสงสะท้อนจากไฟนีออนที่เปิดทิ้งไว้หน้ารั้วบ้าน
ผมสบตามันก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับตาไม่อยากจะฟังคำพูดที่มันหยอด
ไม่มีทาง
ผมไม่ยอมรับหรอกว่ามันทำให้หัวใจผมเต้นประหลาด ๆ
มันก็แค่เป็นคำหวานที่ผมไม่ได้ยินมานานมากแล้วก็เท่านั้น
“ผมต้องการหัวใจของยู….”
คำพูดแบบนี้
น้ำเสียงแบบนี้…
และนิ้ว
ที่เกลี่ยหัวนมกูอีกแล้ว
ไอ้ห่าอิน!
TBC
ความคิดเห็น