ช่วยด้วยค่ะ! ฉันพยายามเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #20 : ทัศนศึกษา 2 RW

ตอน 20

ฉันพาอิบูกิ ไปรออยู่หน้ารถบัสขนาดกลาง ซึ่งเป็นที่นัดรวมตัวของชั้นปีเรา ตอนนี้ฉันเห็นเด็กมาแล้วประมาณ สิบกว่าคน หนึ่งในนั้น ก็มี ท่านมิกิ อยู่ด้วย เธอกำลังนั่งคุยกับเด็กผู้หญิงใส่แว่นที่อยู่ห้องA  เห็นแบบนั้นแล้วฉันก็ดีใจค่ะ อย่างน้อย เธอก็มีเพื่อนที่ดูเรียบร้อยน่ารัก ไม่ได้มีกลุ่มเพื่อนเกเรอย่างคิริฮาระ หึ พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันยังโมโหไม่หาย กับท่าทางเอื่อยเฉื่อย แล้วก็ไอ้แววตาเยาะเย้ยคนที่อยู่ต่ำกว่าของคิริฮาระ อารมณ์ฉันเริ่มครุกรุ่น หากมันก็ถูกขัดด้วยเสียงสดใสของฟุรุคาว่าเสียก่อน

“ สวัสดี อิบูกิ ซากุระ” ฟุรุคาว่า โบกไม้โบกมือมาแต่ไกล เขาวิ่งมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ขนาดใหญ่ ที่พ่วงท้ายด้วย ขวดน้ำพลาสติก เจ็ดแปดขวด เสียงกระทบของขวดน้ำเปล่าทำให้ ฉันรู้สึกรำคาญ แกมสงสัยจึงต้องเอ่ยปากถาม

“ ฟุรุคาว่า นายพกขวดน้ำเปล่ามาทำไม กะจะตุนน้ำสำรองไว้เหรอ  ” ฉันชี้ไปที่ขวดพลาสติกที่ใช้เส้นเชือกห้อยไว้ตรงหูหิ้วของกระเป๋า

“ เปล่า คืองี้ ฉันแอบรู้มาจาก ‘รุ่นพี่คนสนิท’ ว่าตอนกลางคืนที่นั่นจะดูน่ากลัวจนไม่อยากออกจากห้องเลยแหละ ” ฟุรุคาว่ายังไม่ทันพูดจบ เขาก็ถามฉันด้วยความเป็นห่วง

“ ซากุระ เธอไม่สบายเหรอ ”  เอิ่ม จริงๆฉันก็สบายดีอยู่ค่ะ แต่พอได้ยินคำว่า ‘รุ่นพี่คนสนิท’ หน้าตาฉันคงดูเจ็บปวดออกมา จนขนาดฟุรุคาว่ายังสังเกตเห็นได้ โฮ ฉันว่าความรู้สึกนี้มันต้องเรียกว่า ความอิจฉาแน่ๆ  ทำไมทุกคนมี รุ่นพี่คนสนิทกันคะ! ทั้งริเอะ มิโดริ แล้วก็ฟุรุคาว่า ฉันอยากมีบ้างอะค่ะ

“ เปล่า ฉันสบายดี นายยังพูดไม่จบเลย พูดต่อสิ ” ฉันรีบสลัดความรู้สึก ‘อยากมีอยากได้’ ทิ้งไป

“ เฮ้ย ฮิโรชิ ฉันมีของจะให้นาย เอาไปสิ ” ฟุรุคาว่ายังไม่ทันได้ตอบคำถามฉัน ตัวเขาก็รีบกวักมือเรียกท่านฮิโรชิ ที่เพิ่งเดินมาถึง

ฉันไม่ได้เห็นท่านฮิโรชิ แบบเต็มๆตา มาหลายเดือนแล้วค่ะ  มาวันนี้เลยเห็นท่านดูแปลกตาไปสักหน่อย อาจจะเป็นเพราะทรงผมที่ดูแตกต่างจากเดิม สงสัยมันคงยาวเพิ่มขึ้นมา หรือว่าสั้นลงไป ฉันก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่า มันทำให้ใบหน้าท่านดูละมุน นุ่มนวลกว่าปกติ….‘เล็กน้อย ’

 “ มันคืออะไร ” ท่านฮิโรชิหยิบขวดน้ำพลาสติกใบเปล่า ขึ้นมา เขาลองเขย่าเบาๆเพื่อดูว่าข้างในมีน้ำอยู่หรือเปล่า หน้าตาท่านดูสงสัยมากเลยค่ะ

“ อ้อ อันนี้ไว้สำหรับเวลานายปวด ‘ฉี่’ ตอนกลางคืนไง ฉันได้ยินมาว่าห้องน้ำที่นั่นตอนกลางคืนน่ากลัว ไม่มีไฟ ต้องใช้เทียนไขจุดเอา ฉันเลยคิดว่า ใช้ขวดน้ำนี่แหละดีที่สุด ” ฟุรุคาว่า อธิบายสรรพคุณของขวดน้ำพลาสติกที่เอาให้ท่านฮิโรชิอย่างภาคภูมิใจ เอิ่ม ฉันเริ่มเห็นขีดดำสามเส้นบนใบหน้าท่านอีกแล้วค่ะ

“ ส่วนนี่ ก็เป็นฝาพลาสติกสำรอง เผื่อนายทำฝาเดิมมันหาย เวลานายฉี่เสร็จ จะได้ไม่ต้องกลัวหก เก็บไว้สิ ” ฟุรุคาว่าพูดไปด้วยก็ควานหาฝาพลาสติกสำรองในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของเขาโดยไม่สังเกตเห็นใบหน้าของท่านฮิโรชิ ที่ดูจะดำทะมึนขึ้นมาอีกระดับ

“ ซากุระ กับอิบูกิ ไม่ต้องน้อยใจไป ฉันก็เอามาเผื่อพวกนายแล้ว ”  ฟุรุคาว่ายื่นขวดน้ำพลาสติกมาให้อิบูกิคนแรก

“ ขอบใจ ” อิบูกิยิ้มรับแบบอายๆนิดหน่อย หึ หึ อิบูกิ ฉันดูออกนะ ว่านายไม่อยากได้ไอ้ขวดพลาสติกนี่เหมือนกัน

“ ส่วนขวดนี้ของเธอ ฉันรู้ว่าเธออาจไม่มีใครให้ปรึกษาถามข่าวคราวเหมือนพวกเด็กผู้หญิงในห้อง ฉันเลยเตรียมมาเผื่อเธอโดยเฉพาะ”ฟุรุคาว่า ยืนขวดพลาสติก ซึ่งปากขวดเล็กนิดเดียวให้ฉัน

“……” ตอนนี้หน้าฉันคงมีแถบดำ ขึ้นตรงหน้าเยอะกว่าท่านฮิโรชิแน่นอนค่ะ เขาเอาอุปกรณ์ไม่เหมาะสมมาให้ฉัน แถมยังแขวะฉันอย่างไร้สำนึกอีกด้วย  ……..ฟุรุคาว่า ฉันเป็นเพื่อนเล่นนายเหรอคะ! @##$*()%$  คำไม่สุภาพขอไม่บรรยายนะคะ

ฉันนิ่งอึ้งไปสักพักค่ะ ไม่ยอมรับขวดน้ำพลาสติกให้มาเป็น ‘สัมภาระอันไร้ค่า’  ซึ่งมันใช้การไม่ได้สำหรับฉัน ฉันมองลึกเข้าไปในดวงตาของฟุรุคาว่า เพื่อดูว่าเขากำลังกลั่นแกล้งฉันอยู่หรือเปล่า แต่ไม่เลยค่ะ สายตาเจ้าลิงน้อยจริงใจสุดๆ ตอนนั้นเองที่ภาพลักษณ์คุณชายของเขาได้หายวับไปกับตา ฉันคิดว่าเด็กรวยๆ อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องมีอุปกรณ์แบบเล่นใหญ่ไฟกระพริบที่มันคงดู  ‘ไฮโซ’ มากกว่าขวดน้ำพลาสติกใช่ไหมคะ!  ไอเดียของคุณชายฟุรุคาว่า ได้มาจากไหนกันคะเนี่ย และที่สำคัญเขาคงไม่ได้คิดว่าฉันมีพริกน้อยเหมือนพวกเขาใช่ไหม! ถึงจะได้บังคับเส้นทางไม่ให้เรี่ยราดได้

และก่อนที่ฉันจะได้พูดปฎิเสธออกไป ฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของท่านฮิโรชิที่อยู่ข้างๆ ฟุรุคาว่า จริงๆเขาก็พยายามปิดปากหัวเราะแบบเงียบๆแล้วนะคะ แต่มันคงกลั้นไม่ไหวจริงๆ เสียงหัวเราะเลยดังออกมา เพิ่งเห็นท่านฮิโรชิ หัวเราะแบบสะใจขนาดนี้เป็นครั้งแรก แต่ ฉันไม่โกรธท่านหรอกค่ะ เพราะท่านคงไม่ได้หัวเราะฉันใช่ไหมคะ!?

“ หัวหน้าห้องแต่ละห้อง มาเอาใบเช็คชื่อเพื่อนในห้อง เพื่อดูว่ามากันครบแล้วนะคะ ” คุณครูคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้เรื่องราวก่อนหน้าจบลงไปโดยปริยาย ท่านฮิโรชิ ฉัน และ เด็กผู้หญิงผมยาวตัวเล็กๆอีกคน ก็ออกมาเอาใบเช็คชื่อไปให้เพื่อนๆในห้องเรียนของตัวเองลงทะเบียน

ตอนที่ฉันกำลังทำหน้าที่อยู่นั้น ตัวฉันก็แอบเหล่ไปทางกลุ่มเด็กผู้ชาย 5 คนซึ่งแน่นอนว่าสองคนในนั้น ก็ต้องมี คาซึโตะ กับคิริฮาระ อยู่ด้วย โดยเด็กผู้ชายอีกสามคนกำลังส่งเสียงดังน่าหนวกหูมากเลยค่ะ แถมบางครั้งฉันก็ได้ยินคำหยาบคายหลุดมาด้วย

ในส่วนของคาซึโตะ ฉันไม่ค่อยกังวลกับเขาเท่าไหร่ เพราะนิสัยดั้งเดิม เด็กคนนี้ก็เป็นประมาณนี้อยู่แล้ว คือแบบ ดูเกเรแต่ไม่อัพเกรดเท่ากับสามคนนั้น  เอ๊ะ!? ฉันคิดกับคาซึโตะแบบนั้นจริงๆเหรอคะ เพิ่งรู้ตัวเอง แต่เอาเป็นว่า ไม่ค่อยน่าเป็นห่วงเพราะดูท่าทางแล้วเจ้าหมูน้อย ก็พอมีความคิดความอ่านของตัวเอง

ผิดกับคิริฮาระ ที่ฉันเห็นเขาตั้งแต่ตอนยังเป็นหนุ่มน้อยติดหุ่นยนต์อยู่เลย เขาดูเป็นคนเงียบๆ  ขี้อาย และสุภาพ การที่นิสัยของเขาเปลี่ยนไปเป็นเด็กก้าวร้าวมากขึ้น รังแกคนที่อ่อนแอกว่า ฉันคิดว่ามันเป็น เพราะคิริฮาระอยู่ในสภาวะแวดล้อมที่ย่ำแย่แบบนั้น ในห้องซึ่งมีเด็กผู้หญิงแค่สองคน  ส่วนที่เหลืออีกห้าคนเป็นเด็กผู้ชาย แน่นอนว่าคิริฮาระ หนุ่มน้อยแรกรุ่นซึ่งไม่ได้มีจิตใจเอนเอียงไปทางผู้หญิง ย่อมต้องอยากอยู่ในกลุ่มเด็กผู้ชายอยู่แล้ว และการที่เขาจะเข้ากับกลุ่มเพื่อนเกเรพวกนั้นได้ เขาคงต้องปรับตัวอย่างมาก เพื่อไม่ให้หลุดออกนอกกลุ่ม และมันน่ากลัวตรงที่ว่า ‘ความต้องการเป็นที่ยอมรับในหมู่เพื่อน ’ ของคิริฮาระนี่แหละ ที่ทำให้ฉันอดเป็นห่วงไม่ได้ ว่าเขาอาจจะหลงไปในทิศทางที่ไม่ถูกไม่ควร  อย่างที่ผู้ใหญ่มักจะพูดกันว่าเด็กคือผ้าขาว ซึ่งซึมซับสิ่งต่างๆ ทั้งดีและไม่ดีได้ง่าย แต่ฉันจะไม่ยอมให้ผ้าขาวอย่างคิริฮาระมาแปดเปื้อนเพราะไอ้เด็กพวกนี้ได้หรอกค่ะ ฉันจะเป็นน้ำยาซักผ้าของคิริฮาระเอง!  เอิ่ม ฉันเปรียบเทียบตัวเองต่ำต้อยไปไหมคะ

“ มากันครบแล้ว งั้นนักเรียนค่อยๆทยอยขึ้นนั่งบนรถเลยค่ะ เอาแต่ของมีค่าติดตัวไป  ส่วนกระเป๋าสัมภาระติดชื่อของตัวเองให้เรียบร้อย เดี๋ยวจะมีคนเอาเก็บไว้ในรถให้ค่ะ ” คุณครูคนเดิมพูดจบ เสียงดังโวกเวกโวยวายก็เกิดขึ้น ดูทุกคนจะตื่นเต้นกันมากๆ คนที่มีเพื่อนสนิทเป็นคู่ ก็ดีไป จะได้นั่งคู่กัน ส่วนคนที่เป็น เศษคี่ แบบฉันทำไงอะคะ ฉันไม่ได้อยากนั่งใกล้คุณครูที่มาคุมรถหรอกนะ

แต่เป้าหมายฉันอยู่ไม่ไกลหรอกค่ะ ฉันเห็นผมทุยสีน้ำตาลอ่อนเด่นมาแต่ไกล คิริฮาระกำลังเดินอยู่ในกลุ่มเพื่อนของเขา โอ๊ะ ฉันสบสายตากับเขาแล้วค่ะ หืมมมมมมม หลบสายตาเหรอคะ!   รังเกียจฉันขนาดนั้นเชียว สวนหมัดไปเบาๆแบบนั้น ยังมีเคืองด้วยอ่ะ  แต่ฉันไม่สนใจคิริฮาระที่ส่งสัญญาณทางร่างกายบอกกับฉันประมาณว่า ‘ ไปให้พ้นๆหน้าฉัน ไอ้พวกชอบใช้กำลัง! ’  ฉันจึงเดินเข้าไปหาคิริฮาระที่อยู่ท่ามกลางเด็กผู้ชายเหล่านั้น

“ เฮ้ย มายืนขวางทางเกะกะ ถอยไป ไม่งั้นมีเจ็บ ” เด็กหัวเกรียนคนที่หนึ่งพูดขึ้น มารยาทแย่มาก เห็นฉันเป็นผู้หญิงอ่อนแอไม่มีทางสู้เลยพูดขู่เล่นๆ เอาหน้าต่อพวกเพื่อนๆเหรอคะ ……ไม่สนค่ะ ที่นี่คนเยอะ ไอ้เด็กนั่นไม่กล้ารุมฉันแน่นอน สายตาฉันจึงจ้องไปที่คิริฮาระ และเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันมองอยู่ เพราะอยู่ดีๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับฉัน แววตาของเขาดูสับสนมากเลยค่ะ ก็เข้าใจหรอกค่ะ ทางหนึ่งก็เพื่อน อีกทางหนึ่งก็ เอ่อ เด็กผู้หญิงอันธพาลคนหนึ่ง...มั้งคะ

“ หูหนวกหรือไง น่ารักหรือก็เปล่า สงสัยคงจะเป็นพวกปัญญาอ่อน ฮ่าฮ่าฮ่า ”  เด็กหัวเกรียนคนที่สองพูดขึ้น  ไอ้เด็กนั่นคงไม่ได้ยินเสียง ‘เปรี๊ยะ’ จากเส้นเลือดในสมองของฉันแน่นอนค่ะ แต่ฉันได้ยินชัดเลยอ่ะ  ……โฮ  คิริฮาระนายเห็นสายตาฉันไหม ถ้าเห็นก็รีบออกมาไวๆ ถึงฉันจะไม่กลัวเจ้าเด็กหัวเกรียนตัวสูงเท่านายตั้งสามคน แต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแบบฉันก็เกร็งๆอยู่นะคะ ไอ้ที่ฉันพูดขู่เอาความสะใจว่าจะซ้อมเพื่อนนายอ่ะ ฉันพูดเล่น! อย่ามาทำตัวซื่อบื้อใส่ฉันนะ  

“ ซากุระ เธออย่ามาทำท่าวางอำนาจแถวนี้ ตอนนี้ฉันไม่กลัวเธอแล้ว ไปให้ไกลหูไกลตาเลย ยัยขี้เหร่ ถอยไป พวกเราจะขึ้นรถ ” คราวนี้ดันเป็นหมูน้อยคาซึโตะ ที่ฉันเคยเริ่มมองว่าน่ารักค่ะ โฮะโฮะ เจ้าหมูน้อย ตอนนี้กล้าขึ้นมากเลยนะคะเนี่ย แถมสายตาไม่ดีมากขึ้นด้วย ฉันทำท่าวางอำนาจตรงไหนคะ!?  จริงๆแอบเกร็งด้วยซ้ำ ฉันแค่ยืนทื่อๆ ของฉัน ถ้าอยากขึ้นรถก็เดินหลบอ้อมตัวฉันไปสิ! ตัวฉันไม่ใช่กำแพงนะคะ      

“ ซากุระ เธอรีบขึ้นรถไปเถอะ ” คิริฮาระดันพูดขึ้นมาตอนที่ทุกคนกำลังเงียบ เสียงเขาเลยดังเป็นพิเศษ

“  นังนี่ชอบแกเหรอ คิริฮาระ งั้นหัวหน้าห้องพวกเราคงอกหักแล้วสิ ฮ่าฮ่า ” เด็กหัวเกรียนคนที่สามพูดขึ้น  อ่า ขัดหูมากเลยค่ะ ไอ้เด็กนี่กล้าเรียกคุณหนูซากุระ อย่างฉันผู้เป็นทายาทสายตรงของตระกูลอิโนะอุเอะ ซึ่งรวยอันดับสามของประเทศว่า ‘นังนี่’ เหรอคะ!  พวกเด็กหัวเกรียนเป็นลูกคนรวยแน่เหรอมารยาทติดลบมากเลยค่ะ ฉันมองไปที่คิริฮาระ สายตาฉันส่งไปประมาณว่า ‘นี่เหรอกลุ่มเพื่อนสนิทของนาย’ 

“ คิริฮาระ ฉันมารอนาย มานั่งด้วยกันกับฉันเถอะ ฉันไม่มีเพื่อนนั่งด้วย ”  ฉันพูดกับเขาดีๆ ใช้ไม้อ่อนกับเขาโดยพยายามอดทน ต่อเสียงหมาเห่าทั้งสี่ตัวที่กำลังส่งเสียงอยู่รอบๆ  หึ รอให้คิริฮาระมาอยู่ในอุ้งมือฉันก่อนเถอะไอ้พวกเด็กนิสัยไม่ดี โดยเฉพาะเจ้าหมูตอนคาซึโตะ ฉันจำนายแม่นเลยล่ะ

“ คิริฮาระ แกห้ามไป  ถ้าแกไป ก็ถือว่าเลือกนังนี่ มากกว่าพวกเรา เพราะงั้นพวกเราก็จะไม่ใช่เพื่อนแกอีก ” เด็กหัวเกรียนคนที่สามพูดเสร็จก็ส่งสายตาท้าทายมาให้ฉัน ทำท่าประมาณว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่เลยค่ะ แต่ ที่สำคัญกว่านั้น มันมีตรรกะแบบนี้ด้วยเหรอคะ คำพูดแบบนี้ส่อนิสัย ใจแคบ ขี้อิจฉา ถือตัวเองเป็นใหญ่ กลัวเพื่อนได้ดีกว่าล่ะสิ

หลังจากที่เด็กหัวเกรียนคนที่สามพูดออกไป ทุกอย่างก็ดูเงียบขึ้นมา แม้แต่เสียงแซวที่เคยมีบ้างก็หายไปด้วย บรรยากาศดูตึงเครียดยังไงชอบกลนะคะ  แต่ตอนนี้ฉันคาดหวังอย่างมากที่จะให้คิริฮาระเดินออกมาหาฉันด้วยตนเอง…..1…2…3 …4…..ฉันเริ่มนับตัวเลขในใจ มันลุ้นอะค่ะ การจะเปลี่ยนแปลงนิสัยเด็กคนหนึ่ง สิ่งสำคัญ ก็คือต้องให้เขายินยอมพร้อมใจด้วย

‘ คิริฮาระ อย่าให้ฉันนับถึง 100 เลยนะ ’

 อ่า และแล้วก็เป็นแบบที่ฉันคาดหวังจริงๆด้วยค่ะ เขาเดินออกมาหาฉัน แววตามีประกายระยิบระยับชนิดหนึ่ง แต่ฉันมองไม่ออกว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ช่างเถอะค่ะ แค่เขาส่งมือมาให้ฉัน ฉันสัญญาว่าจะเป็นน้ำยาซักผ้าขาวให้เขาเอง!

ฉันยื่นมือไปให้คิริฮาระพร้อมยิ้มน้อยๆ เหมือนเป็นการต้อนรับมิตรภาพของพวกเราที่กำลังจะเริ่มใหม่อีกครั้ง คิริฮาระส่งมือเขามาหาฉัน ฉันพาเขาขึ้นไปบนรถบัส พวกเราได้ที่นั่งอยู่ข้างหลัง ฟุรุคาว่า กับอิบูกิ

เมื่อฟุรุคาว่าเห็นคิริฮาระดูเขาจะดีใจมากเลยค่ะ เขาเลยยกขวดน้ำพลาสติกให้คิริฮาระถึงสองขวด เอ่อ ฉันว่ามันเป็นการแสดงมิตรภาพแบบแปลกๆนะคะ  แต่ฉันคิดว่าฟุรุคาว่าคงคิดถึง คิริฮาระอยู่มาก แต่เขาก็ไม่ต้องการจะฝ่าด่าน 3 อรหันต์หัวเกรียนพวกนั้นแน่ๆ ดังนั้นฟุรุคาว่า กับคิริฮาระเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ นานๆไปพวกเขาเลยห่างกันมากขึ้น

เมื่อฉันได้ที่นั่งเรียบร้อย ฉันจึงค่อยๆแอบเหล่ไปมองเด็กเกเรพวกนั้น พวกเขาจองที่นั่งหลังสุด และหากฉันมองไม่พลาด ฉันสังเกตเห็นแววตาไม่เป็นมิตรจากไอ้เด็กพวกนั้นด้วยค่ะ … หึ สงสัยจะอิจฉาคิริฮาระแน่นอนที่เขามีเพื่อนคบมากกว่าพวกนายสี่คน หวังว่าในช่วงทัศนศึกษาครั้งนี้ คิริฮาระที่ตัดสินใจจะแยกตัวออกมาจากกลุ่มเด็กอันธพาลพวกนั้น คงไม่ถูกเพื่อนเคยสนิทตามกลั่นแกล้งหรอกนะคะ

แต่เอ๋ แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวได้ล่ะคะ มันให้ความรู้สึกเหมือนมีพลังลึกลับบางอย่างทิ่มแทงไปทุกส่วนของร่างกาย ฉันจึงหันไปมองที่ข้างหลังทันที เพื่อดูว่าไอ้พวกเด็กหัวเกรียนมันแช่งฉันหรือเปล่า แต่ก็ไม่นะคะ พวกเขากำลังคุยกันเองอยู่ จากนั้น ฉันจึงหันไปมองรอบๆ  โอ๊ะ! เจอแล้วค่ะ ต้นตอของพลังงานลึกลับอยู่ข้างๆฉันเอง โฮ ท่านฮิโรชิ เป็นเศษคี่ ที่ต้องนั่งกับคุณครูเหรอคะ ดูสายตาท่านสิคะ มันดูเหมือนการสาปแช่งเลยค่ะ

……หวังว่าท่านคงไม่เห็นฉากที่ฉันกุมมือคิริฮาระ ใช่ไหมคะ?

……หวังว่าท่านคงไม่แอบถามท่านพ่อท่านแม่ ว่าตัวท่านเองมีฉันเป็นคู่หมั้นแล้ว ใช่ไหมคะ?

……..หวังว่าท่านคงไม่โตพอที่จะเริ่มมีนิสัยขี้หวง กำเริบใช่ไหมคะ?       

……ท่านฮิโรชิ ได้โปรดทำใจเย็นก่อนค่ะ  ซากุระคนนี้จงรักและภักดีต่อท่านฮิโรชิคนเดียวนะคะ!