ช่วยด้วยค่ะ! ฉันพยายามเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #5 : ความพยายามของหัวหน้าห้อง RW

 ตอนที่ 5

หลังจากเลิกเรียน ฉันก็กลับมาถึงบ้านด้วยสภาพอ่อนเพลียสุดๆเลยล่ะค่ะ ท่านแม่ ท่านพ่อ ยังมีท่าทีสงสัยว่า ฉันอาจเข้ากับเพื่อนไม่ได้ และถูกเพื่อนร่วมห้องรังแก

“ ซากุระจัง ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ” ท่านแม่ถามฉันด้วยท่าทีอ่อนโยน

“ เรียบร้อยดีค่ะ หนูได้เป็นหัวหน้าห้องด้วยนะคะ ” ฉันบอกเอาหน้านิดหน่อย ชาติที่แล้วฉันไม่เคยมีแม่ให้คอยอวดนี่คะ

“ จริงเหรอจ๊ะ  ลูกคงเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆและคุณครูแน่เลย เขาถึงเลือกซากุระจัง ” ท่านแม่ตื่นเต้นดีใจยกใหญ่เชียว ส่วนฉันก็ได้แต่เงียบสิคะ  

คืนนั้นท่านแม่ ก็เลยทำอาหารให้ฉันเต็มโต๊ะ เป็นการเลี้ยงฉลอง ส่วนท่านพ่อก็ชมเชยฉันยกใหญ่เลย หัวอกคนเป็นพ่อแม่ก็คงแบบนี้แหละค่ะ ลูกได้ดี (แค่เป็นหัวหน้าห้อง C นะคะ) พ่อกับแม่ก็ชื่นใจ

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นสายนิดหน่อยค่ะ วันนี้จึงเร่งรีบขึ้นรถ โดยไม่ยอมให้ท่านแม่เสียเวลาถักเปียเจ้าสาวให้เหมือนเคย ฉันผูกรวบผมธรรมดาพร้อมติดโบว์สีชมพูไว้แค่นั้น ขณะนั่งรถฉันก็ทำฉลากเพื่อจับคู่กันทำความสะอาดห้องไปด้วย แต่เพราะห้องของฉันมีแค่ 7 คนดังนั้นบางคน อาจต้องมีเวรอยู่ทำความสะอาดหลายวัน หวังว่าคงไม่ใช่ฉันนะคะ

“ ทุกคนมาจับฉลาก เพื่อจับคู่เป็นเวรทำความสะอาดห้อง เดินมาจับกันทีละคนนะ ” ฉันพูดเสียงดังฟังชัด ไม่ค่อยมีอาการประหม่าเหมือนเมื่อวันแรก เมื่อฉันพูดจบมีแค่ ไอกะ กับมิยะเด็กผู้หญิงท่าทางน่ารักเรียบร้อยซึ่งอยู่แถวแรกเท่านั้นที่เดินมา แต่พวกที่เหลือนี่สิคะ ยังนั่งเฉยๆ ไม่ขยับเขยื้อนบั้นท้ายเลยสักนิด  ฉันเลยเดินไปหา ท่านมิกิ ที่นั่งเงียบๆอ่านหนังสืออยู่

“ มิกิ เธอจับฉลากสิ ” ฉันพูด โดยไม่ยอมเรียกว่าท่านมิกิ อย่างเคารพนอบน้อมเหมือนเมื่อชาติก่อน  เอ่อ ต้องทำความเข้าใจนิดนึงนะคะ เวลาฉันรู้สึกว่าใครอยู่เหนือกว่าตัวเองมักติดเรียกว่าท่าน ตลอดเลยอะค่ะ ต่อไปคงต้องปรับพฤติกรรมพวกนี้เสียแล้ว  อิเคดะ มิกิ ทำหน้าตาประหลาดใจ ฉันสงสัยจังเลยค่ะว่ามีสาหร่ายที่เป็นอาหารเช้าติดฟันฉันอยู่หรือเปล่า

“ คุณอิโนะอุเอะ เข้ากับคนง่ายจังนะคะ ” อิเคดะ มิกิ พูดเรียบๆโดยขยับแว่นตาให้เข้าที่ ท่าทางของเธอทำให้ฉันมีความรู้สึกว่ากำลังโดนอาจารย์ใหญ่ที่โรงเรียนชมอยู่สมแล้วที่ในอนาคตเธอจะเป็นยอดหญิง ที่มีความน่ายำเกรงที่สุดในโรงเรียน

ในหนังสือการ์ตูน ท่านมิกิ จะเข้ากับคนยากค่ะ แต่เป็นเพราะนางเอก  ซึ่งมาจากครอบครัวธรรมดาสามัญชน มีความสดใสอยู่ในตัว เมื่อเธอได้เข้ามาพูดคุยกับท่านมิกิ และทำดีด้วยโดยไม่หวังผลตอบแทนเหมือนคนอื่นๆในโรงเรียน ทำให้ท่านมิกิ ค่อยๆยอมรับนางเอกเข้ามาเป็นเพื่อนในที่สุด  อีกทั้งยังเป็นคนช่วยนางเอกให้พ้นจากเงื้อมือท่านซากุระ นางร้ายในเรื่องอยู่บ่อยครั้ง เฮ้อ ฉันไม่อยากเป็นปรปักษ์กับท่านมิกิจริงๆนะคะ

“ ขอบคุณ ” ฉันยิ้มตอบกลับไปโดยไม่รู้ตัว ท่านมิกิ มองฉันด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง

“ ถ้าคุณอิโนะอุเอะ เสียมารยาทเรียกชื่อฉันแบบนี้ ฉันก็จะเรียกเธอว่าซากุระแทน หวังว่าคงไม่เคืองกันนะคะ ”  ท่านมิกิ ขยับแว่นพร้อมหลบสายตาของฉันอย่างมีพิรุธ ถ้าฉันมองไม่ผิด ฉันเหมือนเห็นความเขินอาย เวลาอยากเป็นเพื่อนกับใครสักคนฉบับเด็กๆของท่านมิกิเลยค่ะ... น่ารักจัง

ถ้าเป็นตัวตนของฉันจริงๆ ฉันคงเข้าไปพูดคุยด้วยความถูกคอ แต่อย่างที่บอกไป อนาคตอันไกลรอฉันอยู่ ขอโทษนะคะ ท่านมิกิตัวน้อย  เราคงไม่มีทางสนิทกันได้หรอกค่ะ เมื่อฉันไม่มีคำพูดที่จะพูดต่อ ฉันจึงเดินจากไปเมื่อท่านมิกิจับฉลากเรียบร้อย  

เอาล่ะโต๊ะต่อไปก็เป็น เจ้าลิงน้อยที่ชื่อ ชิคาฟูจิ ฟุรุคาว่า เพื่อนข้างบ้านของท่านฮิโรชิค่ะ เฮ้อ… เหนื่อยค่ะ เหนื่อยใจมาก ก่อนที่จะเดินไป ฉันพยายามทำแก้มป่อง อ้าปาก หุบปาก นวดหัวคิ้ว เพื่อปั้นหน้าสำหรับรองรับสายตาพิฆาตที่ฝึกมาหลายอาทิตย์

“ เอ่อ เธอทำอะไร?”   คิริฮาระนั่งอยู่บนเก้าอี้ เลยทำให้เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เผชิญกับฉันพอดี นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแสดงความฉงน ปนขบขัน ฉันจึงรีบทำหน้าตาจริงจัง เอามาดหัวหน้าห้องออกมาใช้ทันที

“คิริฮาระ นายยังไม่จับฉลาก จับสิ ” ฉันรีบเดินไปยืนหน้าโต๊ะคิริฮาระ พร้อมยื่นกล่องไปที่หน้าเขากะทันหัน จนเจ้าตัวถอยหลังเสไปเกือบตกเก้าอี้

“ ระวัง!” ฉันรีบคว้าคอเสื้อคิริฮาระไว้ แต่ด้วยความที่ตัวฉันเล็กกว่า ส่วนน้ำหนักอีกฝ่ายมากกว่า จึงทำให้ตัวฉันถูกดึงไปใกล้คิริฮาระมากขึ้น จมูกเกือบชนกันอะค่ะ

     ยังดีที่เขาไม่ตกเก้าอี้ ฉันจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมเงยหน้ามองอีกฝ่ายทันที  แต่ชะงักไปเมื่อเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองลึกเข้าไปนัยน์ตาของฉัน  ไม่นะ! อย่ามาชอบฉันนะ ฉันมีคู่หมั้นแล้วววว

“ ซากุระ ช่วยปล่อยคอเสื้อด้วย กระดุมเสื้อเกือบขาดแล้ว ” คิริฮาระชี้ไปที่คอเสื้อตัวเองอย่างยากลำบาก เพราะถูกฉันคว้าแน่นไม่ยอมปล่อย  โฮ น่าอับอายความคิดตัวเองจังค่ะ

“ โอ้วว ทุกคน ซากุระ ชอบ คิริฮาระ ฮ่าๆๆ ซากุระโดน คิริฮาระ หักอก ” ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงนรกจากเด็ก(เปรต) สองคนก็ดังไปทั่วห้องเรียน ฉันคงไม่ต้องบอกหรอกนะคะ ว่ามาจากใคร ถ้าไม่ใช่ เจ้าเด็กอ้วน ฮายากามิ คาซึโตะ  และ เจ้าเด็กอยู่ไม่สุข   ชิคาฟูจิ ฟุรุคาว่า

ฉันไม่สนใจกับคำล้อของเด็กๆหรอกค่ะ แต่ฉันกลัวจะเป็นต้นเหตุให้คิริฮาระอายน่ะสิคะ  ฉันจึงตีหน้าเข้มดุ พร้อมส่งสายตารังสีพิฆาตใส่เจ้าสองตัวนั้นทันที

“ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!  คาซึโตะ กับ ฟุรุคาว่า ถ้าพูดล้อฉัน หรือ คิริฮาระอีก ฉันจะจัดเวรพวกเธอให้อยู่หลายวัน ไม่ต้องจับฉลากแล้ว!”  เสียงของฉันคงเข้มงวดพอดู เพราะเจ้าลิงอ้วนหนึ่ง ลิงเตี้ยหนึ่ง ได้แต่เงียบ ทำหน้าจ๋อยสนิทเลยค่ะ จากนั้นไม่นานฉันก็ค่อยๆ ได้ยินเสียงปรบมือจากพวกเด็กผู้หญิง และแน่นอนหนึ่งในนั้นคือท่านมิกิ ที่มักจะวางท่าอยู่เสมอ

ง่ะ …ฉันไม่ได้อยากเป็นฮีโร่หญิง ปราบพวกเด็กเกเรเลยนะคะ ฉันแค่อยากเป็นเด็กหญิงที่น่าชิงชังเท่านั้นเอง แต่หากคิดกลับกัน ฉันก็ได้ฝังความทรงจำที่น่ากลัวของท่านซากุระ ใส่สมอง ฟุรุคาว่า ไว้แล้วด้วยเหมือนกัน โฮะๆๆ