ช่วยด้วยค่ะ! ฉันพยายามเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #7 : PART I ฮิโรชิ RW

ตอน 7Part I  ฮิโรชิ

     ทุกวันผมมักจะรวบรวมการบ้านของเพื่อนๆ มาส่งที่ห้องพักคุณครู  ทุกครั้งที่ต้องทำหน้าที่นี้ ผมมักคิดอยู่เสมอว่า ทำไมผมไม่มอบหมายงานนี้ให้ใครสักคนในห้องเพื่อมาทำหน้าที่นี้แทน  แต่ก็นั่นแหละครับ มันแค่ความคิด ยังไงผมก็ต้องทำอยู่ดี  แต่แล้วความคิดผมก็สะดุดลงเมื่อ ผมรู้ว่าผมไม่ใช่นักเรียนคนเดียวที่ต้องทำงานน่าเบื่อแบบนี้

“ คุณซากุระ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ ”  เสียงคุณครูที่เคยสอนห้องผม ดังมาจากโต๊ะข้างหน้า ซึ่งเป็นโต๊ะของคุณครูประจำชั้นห้องC

“ คือหนูรวบรวมเอาการบ้านเพื่อนๆ มาส่งค่ะ ” เสียงใสๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น  เสียงเธอดูเต็มใจกับงานพวกนี้เสียเหลือเกิน จนผมรู้สึกแปลกใจ แต่ก็นั่นแหละครับ มันเรื่องของเธอ แล้วผมก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งด้วย ผมจึงยกหนังสืออีกกอง เพื่อกลับไปยังห้องเรียนของผม

“ อืม ดีมากค่ะ อ้อ ก่อนกลับฝากคุณซากุระ ช่วยถืออุปกรณ์การสอนของครู ไปไว้ที่ห้อง A ด้วยนะคะ ตามไปพร้อมกับคุณฮิโรชิ เลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวครูตามไป ” เสียงของคุณครูที่เปล่งชื่อของผมออกมา ทำให้เท้าผมชะงัก คิ้วของผมขมวดเล็กน้อย เมื่อรู้สึกไม่ชอบใจ เพราะนอกจากฟุรุคาว่าแล้วผมก็ไม่ชอบพูดคุยกับใครเท่าไหร่  การมีเพื่อนเดินร่วมทางอีกคน มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด แต่ผมก็ได้แต่เงียบ ไม่คัดค้านอะไร

     ระหว่างทางเดิน ผมเดินนำหน้า เพราะกลัวว่าเธอจะไม่รู้ทาง เนื่องจาก ห้องA กับห้องC อยู่คนละทางเลี้ยว (บางครั้งผมก็สงสัยว่าทำไม ห้องนักเรียนประถม 1 ต้องถูกจัดให้อยู่ห่างกันขนาดนั้นด้วย) ส่วนเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เดินตามหลังผมพร้อมอุปกรณ์การสอนของคุณครู  ความเงียบเข้าโรยตัวระหว่างพวกเรา มีเพียงเสียงเดินของเด็กๆ คนอื่นผ่านไปผ่านมา ผมรู้สึกอึดอัด แต่ผมก็ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า ผมจึงคิดว่าจะเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่สิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคือ คำพูดของเด็กผู้หญิงคนนั้น

“ ฮิโรชิ ฉันได้กลิ่นตด มาจากก้นนาย นายตดใช่ไหม ” เสียงเธอถือว่าดังทีเดียว ตอนแรกผมตกใจมาก จากนั้นความตกใจก็ค่อยๆแปรเป็นความไม่พอใจ เมื่อสมองผมได้วิเคราะห์คำพูดของเธอเข้ามาในหัวสมองน้อยๆของผม  และจากความไม่พอใจกลายเป็นความโกรธ เมื่อเธอพูดประโยคถัดไป

“ นายรู้ตัวไหม ว่าตดนายเหม็นมาก ฉันเดินนำไปก่อนล่ะ ” ผมคิดว่าเธอกำลังหาเรื่องผมอยู่ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเด็กผู้หญิงน่าไม่อาย มาเล่นอะไรพิเรนทร์แบบนี้มาก่อน ผมไม่เข้าใจว่าเธอทำไปเพราะอะไร ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ผมไม่พอใจมาก โกรธมาก อายมาก เมื่อผมเหล่มองเห็นพวกเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ปิดจมูก หรือ ปิดปากหัวเราะ

ถ้าผมจำไม่ผิดเด็กผู้หญิงคนนั้น ชื่อซากุระ อยู่ห้อง C ชื่อนี้ผมจะจำไปตลอดชีวิตของผม เมื่อเธอกำลังเดินผ่านผมไป ผมพบว่าหน้าตาเธอดูมีความสุขที่ได้ทำแบบนี้ ผมรีบเรียกเธอไว้ทันที ก่อนตะโกนออกไป เท่าที่เสียงของผมจะดังได้

“ เธอจะเล่นงานฉันแบบนี้ใช่ไหม ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เราได้เห็นดีกันแน่ๆ ยัยเด็กห้อง C ”  เมื่อผมพูดจบ ผมก็เดินนำเธอไปเลย เพราะผมไม่อยากเห็นหน้าเธอแม้แต่สักเสี้ยววินาที ความน่าอับอายครั้งนี้ผมจะชำระคืนให้เธอเป็น 2 เท่า

     คืนนั้นผมนอนไม่หลับเพราะพยายามคิดถึงแผนการที่จะทำให้ เด็กผู้หญิงที่ชื่อซากุระ อับอายมากกว่าผมให้ได้ ในที่สุดผมก็คิดออก ผมแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมาโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ  ตอนเช้าผมเรียกพี่เลี้ยงของ ฮานะ ให้มาหาผมที่ห้องนอน (ฮานะ คือน้องสาวของผม เธออายุประมาณ 2 ปี กำลังน่ารักเลยครับ)

“ มีอะไรเหรอคะ คุณชาย ” พี่เลี้ยงสาววัยยี่สิบกว่าปีถามผม หน้าตาเธอดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเธอสักคำ

“ เก็บผ้าอ้อม ของฮานะ มาให้ฉันด้วยนะ เอาเป็นแบบถ่ายหนัก ถ่ายเบาไม่ต้อง ห้ามให้ท่านพ่อ ท่านแม่รู้เด็ดขาด ”

“ เอ่อ แต่ว่า ถ้าดิฉันไม่รายงาน มันจะเป็นความผิดนะคะ “ พี่เลี้ยงของฮานะดูไม่ยินยอม จนผมต้องใช้คำพูดเด็ดทุกที

“ ในอนาคต ถ้าเธอคิดอยากจะอยู่ที่นี่นานๆ ก็ทำตามที่ฉันบอกซะ รู้ใช่ไหมว่าใครจะเป็นใหญ่ที่นี่ในอนาคต ” เมื่อผมพูดจบ เธอก็รีบพยักหน้ารับทันที (ดีจังครับ นึกว่าจะต้องขู่เข็ญกว่านี้เสียอีก )

เมื่อแผนการขั้นแรกเสร็จเรียบร้อย เมื่อถึงช่วงเย็น ผมจึงรีบไปหาฟุรุคาว่า ที่บ้าน หมอนั่นแปลกใจใหญ่ที่ผมมาหา ทุกทีเจ้านี่จะไปหาผมเอง

“ ฮิโรชิ นายมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า ” ฟุรุคาว่ายิ้มแย้ม เดินมาต้อนรับ

“ ฉันถามนายหน่อย ที่ห้องนาย ผู้หญิงที่ชื่อซากุระเป็นคนยังไง ” ผมเกริ่นเรื่องสักนิด ก่อนเข้าแผนการเอาคืนของผม

“ ก็ดี แอบเข้มงวดนิดหน่อย ถามทำไม ” ฟุรุคาว่า เกาหัวพร้อมทำท่านึก จนดูน่าหัวเราะ

“ คือฉันแอบเห็นซากุระ คนที่อยู่ห้องนาย มักมาที่แปลงดอกไม้ข้างห้องเรียนฉันบ่อยๆ นายก็รู้ว่าฉันนั่งริมหน้าต่าง ฉันถึงสังเกตเห็น ” ผมเริ่มใช้น้ำเสียงให้ดูเป็นความลับจนเจ้าฟุรุคาว่า ต้องเงี่ยหูมาฟัง

“แล้วไง ”

“ ฉันเห็น ซากุระ มานั่งยองๆ ที่สวนดอกไม้ทุกวัน พอฉันลองเดินไปดู ก็พบก้อนที่มาจากตรงนี้ของนายไง ” ผมชี้ไปที่ก้นของเจ้าฟุรุคาว่า เจ้านั่นอ้าปากค้าง หน้าตาน่าเกลียดมากครับ

“ เฮ้ย ไม่จริงหรอก ซากุระ หน้าตาน่ารัก นิสัยก็โอเค ฉันไม่เชื่อนายหรอก เอาไปหลอกคนอื่นเถอะ “ เจ้าฟุรุคาว่ามันฉลาดกว่าที่ผมคิดไว้

“ ถ้าไม่เชื่อ วันหลังฉันจะชี้หลักฐานให้นายดู นายคิดว่าคนอย่างฉันจะโกหกนายไปเพื่ออะไร ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แต่เจ้าฟุรุคาว่า มันก็ยังไม่ยอมเชื่อสักที บางครั้งผมคิดว่า ถ้าจำเป็นผมอาจจะต้องจ้างเด็กผู้หญิงสักคนที่เหมือนซากุระ มาแสดงให้เจ้าฟุรุคาว่าดู ( ห้องเรียนของผมและห้องCอยู่ชั้น 2 เหมือนกัน น่าจะพอตบตาเจ้าฟุรุคาว่าได้บ้าง )แต่ยังไง ผมก็จะลองพยายามกรอกหูเจ้าฟุรุคาว่าทุกครั้งที่มีโอกาส ผมไม่รีบครับเรื่องการเอาคืน  ไม่ต้องกลัวผมลืมความอับอายในครั้งนั้นหรอกครับ