ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ควบคุม
ณ วันที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2549 เวลา 6โมง 49 นาที แสงแดดอ่อนๆของพระอาทิตย์กระทบกับพื้น
ทรายเนินสูงต่ำทั่วทุกตารางเมตร จนมองเห็นวิวทิวทัศน์อันสวยงามได้ไกลสุดลูกหูลูกตา ที่สนามบิน
เบนย่าอโคน จังหวัดโรพิชน่า ประเทศอิสราเอล กองทัพสหรัฐและองค์การสหประชาชาติพร้อมเพรียง
ด้วยกำลังทหารนับพันนาย รถถัง เฮลิคอปเตอร์และเครื่องบินรบจอดเรียงรายกันแถวๆอย่างเป็นระเบียบเต็มพื้นที่ลานจอดเครื่องบินขนาดกว้างพร้อมที่จะออกสู่ปฎิบัติจู่โจมผู้ก่อการร้าย
"48 49 50" เสียงแข็งๆจากกลุ่มหน่วยรบพิเศษและนักบินเฮลิคอปเตอร์กว่าเจ็ดสิบชีวิตถูกเปล่ง
ออกมาพร้อมกันจากลำคอขณะที่กำลังอยู่ในท่าวิดพื้น หน้าค่ายที่ต่อเรียงรายกันตามแนวรันเวย์
"เอาละ พอได้"เสียงแข็งใหญ่ถูกเปล่งออกจากลำคอเพียงคนเดียวที่กำลังยืนอยู่หน้าเหล่าทหาร
และนักบินกว่าเจ็ดสิบนาย หลังจากที่ทุกคนได้ยินเสียงคำรามหูนี้ทั้งหมดก็ลุกขึ้นจากท่าวิดพื้น เป็นท่าตามระเบียบพักโดยอัตโนมัติเกือบพร้อมกัน และตั้งใจที่จะรับฟังคำบรรณยายจากท่านผ.บ.ทันที
"วันนี้เราจะมีปฏิบัติการ ตัดการลำเลียงอาวุธของฝ่ายศัตรูซึ่งผมจะมอบหมาย ให้หน่วยรบพิเศษทีมมาร์คโฟร์และนักบินเฮลิคอปเตอร์น้องใหม่เป็นผู้ลงมือในภารกิจนี้ และข้อมูลที่เหลือให้ไปประชุมที่ห้องประชุม ภายในเวลาสิบโมงตรงและเริ่มภารกิจสิบโมงยี่สิบดังนั้นจะมีเวลาเตรียมตัวเพียงแค่ ยี่สิบนาทีเท่านั้น. . . . . . .ใครมีข้อสงสัยบ้าง?" สิ้นเสียงประโยคยาวนี้ ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเหล่าทหารใช้สายตาทั้งสองกวาดซ้าย ขวา เพื่อดูอากับกิริยาของแต่ละคนที่กำลังยืนนิ่งแข็งเงียบราวกับเป็นรูปปั้นที่สมจริงที่สุดในโลก นั้นทำให้เขามั้นใจได้ว่าคงเข้าใจหมดแล้ว
"หวังว่าทุกคนคงเข้าใจ วันนี้ให้ทำตัวตามสบายเพราะยังไม่มีภารกิจอะไร เอาละงั้นเลิกแถว"
"ฮู่ร่า!" เหล่าทหารทั้งหมดพร้อมใจกันกล่าวเสียงดังนี้ขึ้นเพื่อแทนคำว่า ขอบคุณครับ แล้วแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางไปยังค้ายพักที่ตนเองอยู่และทำภารกิจส่วนตัว
"จ่าเจค!" เสียงนั้นทำให้จ่าทรงผมนักเรียนผิวคล้ำตัวล่ำ ต้องหยุดชะงักทั้งๆที่ผู้ถูกเรียกยังไม่จะเก้าเดิน จ่าผู้ที่ถูกเรียกรีบวิ่งมาหาบุคคลต้นเสียงพร้อมกับยืนตรงด้วยความกระตือรือร้น
"ครับผม" จ่าขานคำสุภาพรับและยืนตั้งใจฟัง
"ฉันอยากให้นายเป็นผู้คุมนักบินน้องใหม่ จะได้หรือเปล่า?" ท่าน ผ.บ.แบล็คเบรินพูดจบประโยค
เขาฉีกยิ้มแห้งๆให้กับผู้ฟัง
"ทำไม ครับ?" จ่าเจคย้ำเสียงขึ้นพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ก็เพราะว่าฉันไว้ใจนายไง นายเป็นนักบินมีประสบการณ์นิ่และตกลงนายจะไปคุมให้ฉันไหม?"
หลังจากชายวัยทองผมสั้นหงอกร่างกำยำพูดจบประโยคนี้เสร็จ ท่านผ.บ.นำมือไปแตะไหล่ของจ่า
"ครับผม" จ่าผมนักเรียนตอบโดยไม่ลังเล
"อืม... ดี เจอกันที่ห้องประชุมด้วยละ" ชายวัยทองนำมือออกจากไหล่ผู้ฟังอย่างใจเย็น
"ครับผม" "เอาละไปได้" จ่าผมนักเรียนทิ้งท้ายก่อนที่จะหันตัวไปทางขวามือของตน
และรีบวิ่งเข้าไปยังค้ายพักของตนเองเพื่อทำภารกิจส่วนตัว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ณ โรงอาหารที่คนนั้นนั่งเดินพลุกพล่าน เวลา 9 โมง 38 นาที จ่าทรงผมนักเรียนกำลังสนทนากับจ่าทรงผมรองทรงสั้นผิวขาว พร้อมกับเพื่อนจ่าสนิดอีกสองคนที่ทำคนละหน้าท่ามกลางเสียงคุยของเหล่าผู้คนในโรงอาหารที่ผสมเสียงจนไม่เป็นภาษา จนเวลาล่วงเลยไปถึง 9 โมง 57 นาที เขาเหลียวมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังห้องและพบว่าเวลานั้นมันเหมือนผ่านไปแค่ 10 นาที
"โอ๊ะ! เวลามันไปเร็วจังเล้ย" เขาพูดในทำนองประชด
"ไม่เป็นไร ว่างตอนไหนก็มาคุยกันได้เพราะวันนี้พวกเราว่างตลอดเวลา" นอร์แมนลากเสียง
เยาะเย้ยผู้ที่จะไปร่วมภารกิจ พร้อมด้วยเพื่อนอีกสองก็พยักหน้าให้ความเห็นด้วย
"พวกนายว่างแต่ฉันไม่ว่างสิ แต่ก็ไม่เป็นไรตอนเย็นฉันค่อยไปหานายที่ค่าย ตกลงไหม? โอเคฉันไปล่ะ"
"โอเคโชคดี" จ่าเอิลลี่ยิ่มแห้งๆให้จ่าเจค
"โชคดี" แมนเลอร์พยักหน้าส่ง
"เฮ้ยเจคขอให้โชคร้ายเป็นจุนมหาจุน ถ้าแกกลับมาได้ฉันมีอะไรจะให้แก" เสียงของชายผิวคล้ำเข้มหยุดกิริยาลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยฉับพลัน สายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมเริ่มจ้องเขม่นเหมือนจะมีเรื่องกันและกัน
"ห่ะ ห่ะๆ อยากให้ถึงเวลานั้นจังเล้ย! ฉันก็มีอะไรมาให้แกเหมือนกัน รับรองได้เลยว่า
แสบอย่างที่นายไม่เคยเจอเลยละ นอร์. . .แมน! หึ หึๆ"
"อ๋อหร่อ! จะแสบสักเท่าไหร่เชียว!" เขาตอบทั้งหัวเราะสายตาของนอร์แมนและเจคจ่องปะทะกันด้วยความดุดันปานสายฟ้าฟาด แต่ปากทั้งคู่กลับปลิยิ้มและหัวเราะขึ้นมาตามภาษาของเพื่อนคู่กัด ผู้มีนัดประชุมดันเก้าอี้ที่นั่งออกจากโต๊ะและลุกขึ้นยืนพร้อมกับดันกลับเข้าชิดโต๊ะเหมือนเดิม
จ่าเจครีบสับขาแบบเหย่าๆแต่เร็วผ่านทางเดินระหว่างโต๊ะเลาะและกับนายทหาร
ถือถาดอาหารที่สวนมาอย่างใจเย็น เมื่อเข้ามาถึงจ่าเจคไม่ลังเลเลือกเก้าอี้แถวสองเกือบกลางแถว
ไม่นานกลุ่มผู้มีภารกิจ มาร์คโฟร์ห้าคนและนักบินน้องใหม่ ก็ตามเข้ามาติดๆทยอยนั่งเก้าอี้
ที่อยู่แถวหน้าสุด
ท่านผ.บ.ที่นัดประชุมก้าวเดินเข้ามาด้วยความแข็งขัน มาหยุดยังหน้ากระดานไวท์ บอร์ด
เอื้อมมือดึงผ้าใบสำหรับฉายภาพลงมา ผู้บัญชาแบล็คเบริน เดินไปยังโต๊ะคอมข้างซ้ายคว้า
ไมเครื่องขยายเสียงเพื่อนำมาพูด
"อา. . .เราจะใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีในการประชุมนี้ หวังว่าคงพร้อมละกันนะ"
เสียงของผู้กองถูกแปรเป็นคลื่นไฟฟ้าที่ผ่านระบบการขยายเสียงความถี่ให้สูงก่อนที่
จะออกกระจายเสียงสู่ลำโพง ภายในหนึ่งส่วนล้านวินาที เรียกสติของผู้ที่กำลังประชุมให้ตั้ง
ใจและได้ยินชัดขึ้น ชายชรากดคลิกเมาส์ขึ้นรูปภาพเต็มจอคอมพิวเตอร์ เครื่องฉายภาพที่ติดตั้งอยู่บน
เพดานเพยภาพถ่ายมุมสูงจากดาวเทียมไปยังผ้าใบ ผ่านความมืดสลัวๆที่แสงแดดส่องกระทบ
กับผ้าม่านสีฟ้าอ่อน ถูกกรองแสงให้กลายเป็นแสงสีฟ้าอ่อนตามไปด้วย
ฝุ่นละอองที่ล่องลอยอยู่ในอากาศลอยกระทบกับแสงที่เครื่องฉายภาพเกิดเป็นแสงระยิบระยับ
สร้างบรรยากาศสบายๆให้แก่ผู้ที่เข้าประชุม
"นี้คือ จุดที่ว่าจะมีการขนถ่ายอาวุตให้กลุ่มผู้ก่อการร้ายกันวันนี้เวลาที่จะถึงนี้" ท่าน ผ.บ.
หยิบไม้บรรทัดจากโต๊ะด้านข้างมาชีตามประกอบภาพที่ถูกวงกลม
"ตามที่สายของเราแจ้งมา พิกัดน่าจะเป็น 32.990236 ลิบดาเหนือ 40.473633 ลิบดาตะวันออก
ทางตะวันตกของประเทศอิรัก ซึงภารกิจของเรา จะบินโดยใช้เฮลิคอปเตอร์แบล็ค ฮอว์กบินผ่าน
ประเทศจอแดนเข้าไป ซึ่งเราได้ทำการขออนุญาติแล้ว" ถึงระยะนี้เขาลดมือข้างที่ถือไม้บรรทัดลง
และหันมาส่งสายตาอันคมเข้มให้ผู้นั่งโดยรวม
"จากนั้นทำลายโกดังอาวุต รถบรรทุกอาวุต และคนที่จะฆ่าเรา เฮลิคอปเตอร์อนุญาติให้
ใช้ความเร็วสูงสุดได้แล้วแต่สถานการ เวลาที่ใช้ไปในภารกิจนี้ซักประมาณสามถึงหกชั่วโมง
ระยะทางจากที่นี่สามถึงสี่ร้อยกิโลเมตรกว่าๆ ระยะทางไปกลับ ซักประมาณเจ็บถึงแปดร้อยกว่า
กิโลเมตร" ชายวัยชราที่เต็มไปด้วยเรี่ยวแรงหยุดกล่าวกระทันพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออัน
ฟึดเคือง เหล่าผู้ฟังนั่งนิ่งโดยจนแทบจะเป็นหุ่นโมเดล
"โอเค มีใครสงสัยอะไรไหม?" สิ้นประโยคอันแสนสั้นท่าน ผ.บ. มองสีหน้าที่เรียบเฉยและ
แววตาของทุกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าโดยไม่มีทีท่าแสดงอาการออกคำถามใดๆ
"อาวละ. . . . .จบแค่นี้ไปเตรียมตัวได้เหลือเวลาอีกประมาณซัก เออ..." ท่าน ผ.บ. คว่ำมือข้าง
ที่ถือไมโครโฟนลงดูนาฬิการุ่นคลาสสิกยุค 60 ที่คล้องข้อมือ
"เหลืออีกซัก 7-8 นาทีกว่าๆ งั้นเลิกการประชุมเลย"สิ้นเสียงที่ดังออกมาจากลำโพง กลุ่มผู้ที่เข้า
ประชุมลุกตัวขึ้นจากเก้าอี้โดยไม่มีเสียงขาลากไปกับพื้นกระเบื้องอย่างเกือบพร้อมกันและเปล่งคำว่า
"ฮู่ร้า"เสียงดังลั่นห้องเพื่อแทนคำว่า ขอบคุณครับ
ทรายเนินสูงต่ำทั่วทุกตารางเมตร จนมองเห็นวิวทิวทัศน์อันสวยงามได้ไกลสุดลูกหูลูกตา ที่สนามบิน
เบนย่าอโคน จังหวัดโรพิชน่า ประเทศอิสราเอล กองทัพสหรัฐและองค์การสหประชาชาติพร้อมเพรียง
ด้วยกำลังทหารนับพันนาย รถถัง เฮลิคอปเตอร์และเครื่องบินรบจอดเรียงรายกันแถวๆอย่างเป็นระเบียบเต็มพื้นที่ลานจอดเครื่องบินขนาดกว้างพร้อมที่จะออกสู่ปฎิบัติจู่โจมผู้ก่อการร้าย
"48 49 50" เสียงแข็งๆจากกลุ่มหน่วยรบพิเศษและนักบินเฮลิคอปเตอร์กว่าเจ็ดสิบชีวิตถูกเปล่ง
ออกมาพร้อมกันจากลำคอขณะที่กำลังอยู่ในท่าวิดพื้น หน้าค่ายที่ต่อเรียงรายกันตามแนวรันเวย์
"เอาละ พอได้"เสียงแข็งใหญ่ถูกเปล่งออกจากลำคอเพียงคนเดียวที่กำลังยืนอยู่หน้าเหล่าทหาร
และนักบินกว่าเจ็ดสิบนาย หลังจากที่ทุกคนได้ยินเสียงคำรามหูนี้ทั้งหมดก็ลุกขึ้นจากท่าวิดพื้น เป็นท่าตามระเบียบพักโดยอัตโนมัติเกือบพร้อมกัน และตั้งใจที่จะรับฟังคำบรรณยายจากท่านผ.บ.ทันที
"วันนี้เราจะมีปฏิบัติการ ตัดการลำเลียงอาวุธของฝ่ายศัตรูซึ่งผมจะมอบหมาย ให้หน่วยรบพิเศษทีมมาร์คโฟร์และนักบินเฮลิคอปเตอร์น้องใหม่เป็นผู้ลงมือในภารกิจนี้ และข้อมูลที่เหลือให้ไปประชุมที่ห้องประชุม ภายในเวลาสิบโมงตรงและเริ่มภารกิจสิบโมงยี่สิบดังนั้นจะมีเวลาเตรียมตัวเพียงแค่ ยี่สิบนาทีเท่านั้น. . . . . . .ใครมีข้อสงสัยบ้าง?" สิ้นเสียงประโยคยาวนี้ ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเหล่าทหารใช้สายตาทั้งสองกวาดซ้าย ขวา เพื่อดูอากับกิริยาของแต่ละคนที่กำลังยืนนิ่งแข็งเงียบราวกับเป็นรูปปั้นที่สมจริงที่สุดในโลก นั้นทำให้เขามั้นใจได้ว่าคงเข้าใจหมดแล้ว
"หวังว่าทุกคนคงเข้าใจ วันนี้ให้ทำตัวตามสบายเพราะยังไม่มีภารกิจอะไร เอาละงั้นเลิกแถว"
"ฮู่ร่า!" เหล่าทหารทั้งหมดพร้อมใจกันกล่าวเสียงดังนี้ขึ้นเพื่อแทนคำว่า ขอบคุณครับ แล้วแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางไปยังค้ายพักที่ตนเองอยู่และทำภารกิจส่วนตัว
"จ่าเจค!" เสียงนั้นทำให้จ่าทรงผมนักเรียนผิวคล้ำตัวล่ำ ต้องหยุดชะงักทั้งๆที่ผู้ถูกเรียกยังไม่จะเก้าเดิน จ่าผู้ที่ถูกเรียกรีบวิ่งมาหาบุคคลต้นเสียงพร้อมกับยืนตรงด้วยความกระตือรือร้น
"ครับผม" จ่าขานคำสุภาพรับและยืนตั้งใจฟัง
"ฉันอยากให้นายเป็นผู้คุมนักบินน้องใหม่ จะได้หรือเปล่า?" ท่าน ผ.บ.แบล็คเบรินพูดจบประโยค
เขาฉีกยิ้มแห้งๆให้กับผู้ฟัง
"ทำไม ครับ?" จ่าเจคย้ำเสียงขึ้นพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ก็เพราะว่าฉันไว้ใจนายไง นายเป็นนักบินมีประสบการณ์นิ่และตกลงนายจะไปคุมให้ฉันไหม?"
หลังจากชายวัยทองผมสั้นหงอกร่างกำยำพูดจบประโยคนี้เสร็จ ท่านผ.บ.นำมือไปแตะไหล่ของจ่า
"ครับผม" จ่าผมนักเรียนตอบโดยไม่ลังเล
"อืม... ดี เจอกันที่ห้องประชุมด้วยละ" ชายวัยทองนำมือออกจากไหล่ผู้ฟังอย่างใจเย็น
"ครับผม" "เอาละไปได้" จ่าผมนักเรียนทิ้งท้ายก่อนที่จะหันตัวไปทางขวามือของตน
และรีบวิ่งเข้าไปยังค้ายพักของตนเองเพื่อทำภารกิจส่วนตัว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ณ โรงอาหารที่คนนั้นนั่งเดินพลุกพล่าน เวลา 9 โมง 38 นาที จ่าทรงผมนักเรียนกำลังสนทนากับจ่าทรงผมรองทรงสั้นผิวขาว พร้อมกับเพื่อนจ่าสนิดอีกสองคนที่ทำคนละหน้าท่ามกลางเสียงคุยของเหล่าผู้คนในโรงอาหารที่ผสมเสียงจนไม่เป็นภาษา จนเวลาล่วงเลยไปถึง 9 โมง 57 นาที เขาเหลียวมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังห้องและพบว่าเวลานั้นมันเหมือนผ่านไปแค่ 10 นาที
"โอ๊ะ! เวลามันไปเร็วจังเล้ย" เขาพูดในทำนองประชด
"ไม่เป็นไร ว่างตอนไหนก็มาคุยกันได้เพราะวันนี้พวกเราว่างตลอดเวลา" นอร์แมนลากเสียง
เยาะเย้ยผู้ที่จะไปร่วมภารกิจ พร้อมด้วยเพื่อนอีกสองก็พยักหน้าให้ความเห็นด้วย
"พวกนายว่างแต่ฉันไม่ว่างสิ แต่ก็ไม่เป็นไรตอนเย็นฉันค่อยไปหานายที่ค่าย ตกลงไหม? โอเคฉันไปล่ะ"
"โอเคโชคดี" จ่าเอิลลี่ยิ่มแห้งๆให้จ่าเจค
"โชคดี" แมนเลอร์พยักหน้าส่ง
"เฮ้ยเจคขอให้โชคร้ายเป็นจุนมหาจุน ถ้าแกกลับมาได้ฉันมีอะไรจะให้แก" เสียงของชายผิวคล้ำเข้มหยุดกิริยาลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยฉับพลัน สายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิมเริ่มจ้องเขม่นเหมือนจะมีเรื่องกันและกัน
"ห่ะ ห่ะๆ อยากให้ถึงเวลานั้นจังเล้ย! ฉันก็มีอะไรมาให้แกเหมือนกัน รับรองได้เลยว่า
แสบอย่างที่นายไม่เคยเจอเลยละ นอร์. . .แมน! หึ หึๆ"
"อ๋อหร่อ! จะแสบสักเท่าไหร่เชียว!" เขาตอบทั้งหัวเราะสายตาของนอร์แมนและเจคจ่องปะทะกันด้วยความดุดันปานสายฟ้าฟาด แต่ปากทั้งคู่กลับปลิยิ้มและหัวเราะขึ้นมาตามภาษาของเพื่อนคู่กัด ผู้มีนัดประชุมดันเก้าอี้ที่นั่งออกจากโต๊ะและลุกขึ้นยืนพร้อมกับดันกลับเข้าชิดโต๊ะเหมือนเดิม
จ่าเจครีบสับขาแบบเหย่าๆแต่เร็วผ่านทางเดินระหว่างโต๊ะเลาะและกับนายทหาร
ถือถาดอาหารที่สวนมาอย่างใจเย็น เมื่อเข้ามาถึงจ่าเจคไม่ลังเลเลือกเก้าอี้แถวสองเกือบกลางแถว
ไม่นานกลุ่มผู้มีภารกิจ มาร์คโฟร์ห้าคนและนักบินน้องใหม่ ก็ตามเข้ามาติดๆทยอยนั่งเก้าอี้
ที่อยู่แถวหน้าสุด
ท่านผ.บ.ที่นัดประชุมก้าวเดินเข้ามาด้วยความแข็งขัน มาหยุดยังหน้ากระดานไวท์ บอร์ด
เอื้อมมือดึงผ้าใบสำหรับฉายภาพลงมา ผู้บัญชาแบล็คเบริน เดินไปยังโต๊ะคอมข้างซ้ายคว้า
ไมเครื่องขยายเสียงเพื่อนำมาพูด
"อา. . .เราจะใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีในการประชุมนี้ หวังว่าคงพร้อมละกันนะ"
เสียงของผู้กองถูกแปรเป็นคลื่นไฟฟ้าที่ผ่านระบบการขยายเสียงความถี่ให้สูงก่อนที่
จะออกกระจายเสียงสู่ลำโพง ภายในหนึ่งส่วนล้านวินาที เรียกสติของผู้ที่กำลังประชุมให้ตั้ง
ใจและได้ยินชัดขึ้น ชายชรากดคลิกเมาส์ขึ้นรูปภาพเต็มจอคอมพิวเตอร์ เครื่องฉายภาพที่ติดตั้งอยู่บน
เพดานเพยภาพถ่ายมุมสูงจากดาวเทียมไปยังผ้าใบ ผ่านความมืดสลัวๆที่แสงแดดส่องกระทบ
กับผ้าม่านสีฟ้าอ่อน ถูกกรองแสงให้กลายเป็นแสงสีฟ้าอ่อนตามไปด้วย
ฝุ่นละอองที่ล่องลอยอยู่ในอากาศลอยกระทบกับแสงที่เครื่องฉายภาพเกิดเป็นแสงระยิบระยับ
สร้างบรรยากาศสบายๆให้แก่ผู้ที่เข้าประชุม
"นี้คือ จุดที่ว่าจะมีการขนถ่ายอาวุตให้กลุ่มผู้ก่อการร้ายกันวันนี้เวลาที่จะถึงนี้" ท่าน ผ.บ.
หยิบไม้บรรทัดจากโต๊ะด้านข้างมาชีตามประกอบภาพที่ถูกวงกลม
"ตามที่สายของเราแจ้งมา พิกัดน่าจะเป็น 32.990236 ลิบดาเหนือ 40.473633 ลิบดาตะวันออก
ทางตะวันตกของประเทศอิรัก ซึงภารกิจของเรา จะบินโดยใช้เฮลิคอปเตอร์แบล็ค ฮอว์กบินผ่าน
ประเทศจอแดนเข้าไป ซึ่งเราได้ทำการขออนุญาติแล้ว" ถึงระยะนี้เขาลดมือข้างที่ถือไม้บรรทัดลง
และหันมาส่งสายตาอันคมเข้มให้ผู้นั่งโดยรวม
"จากนั้นทำลายโกดังอาวุต รถบรรทุกอาวุต และคนที่จะฆ่าเรา เฮลิคอปเตอร์อนุญาติให้
ใช้ความเร็วสูงสุดได้แล้วแต่สถานการ เวลาที่ใช้ไปในภารกิจนี้ซักประมาณสามถึงหกชั่วโมง
ระยะทางจากที่นี่สามถึงสี่ร้อยกิโลเมตรกว่าๆ ระยะทางไปกลับ ซักประมาณเจ็บถึงแปดร้อยกว่า
กิโลเมตร" ชายวัยชราที่เต็มไปด้วยเรี่ยวแรงหยุดกล่าวกระทันพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออัน
ฟึดเคือง เหล่าผู้ฟังนั่งนิ่งโดยจนแทบจะเป็นหุ่นโมเดล
"โอเค มีใครสงสัยอะไรไหม?" สิ้นประโยคอันแสนสั้นท่าน ผ.บ. มองสีหน้าที่เรียบเฉยและ
แววตาของทุกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าโดยไม่มีทีท่าแสดงอาการออกคำถามใดๆ
"อาวละ. . . . .จบแค่นี้ไปเตรียมตัวได้เหลือเวลาอีกประมาณซัก เออ..." ท่าน ผ.บ. คว่ำมือข้าง
ที่ถือไมโครโฟนลงดูนาฬิการุ่นคลาสสิกยุค 60 ที่คล้องข้อมือ
"เหลืออีกซัก 7-8 นาทีกว่าๆ งั้นเลิกการประชุมเลย"สิ้นเสียงที่ดังออกมาจากลำโพง กลุ่มผู้ที่เข้า
ประชุมลุกตัวขึ้นจากเก้าอี้โดยไม่มีเสียงขาลากไปกับพื้นกระเบื้องอย่างเกือบพร้อมกันและเปล่งคำว่า
"ฮู่ร้า"เสียงดังลั่นห้องเพื่อแทนคำว่า ขอบคุณครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น